1 - CEO ที่เหมือนพนักงาน

บทนำ

               หญิงสาวนอนตัวสั่นเทาอยู่ใต้ร่างของชายหนุ่มที่เธอตกหลุมรักมาตลอด เขาคือสามีของเธอที่ไม่เคยกลับเรือนหอเลยตั้งแต่คืนแรกที่เข้าหอ แต่ตอนนี้เขากลับมาทำร้ายจิตใจเธออย่างไม่เหลือชิ้นดี...

               “คุณพายุ! ฉันบอกให้ปล่อยฉัน!!” แม้ว่าร่างกายจะสั่นเพราะความกลัวคนตรงหน้าที่ตอนนี้ดูแตกต่างจากปกติ แต่เธอก็ยังพยายามข่มเสียงไม่ให้สั่น เก็บกลั้นน้ำตาไว้และจ้องมองเขาอย่างไม่ยอม

               “หึ! ทีมันยังแตะต้องตัวเธอได้ ทำไมทีผัวตัวเองถึงจะไม่ได้!!” พายุตะคอกเสียงดังลั่นห้องพร้อมทั้งหลุบสายตามองเธอที่อยู่ใต้ร่างด้วยสายตาดุดัน ภาพที่เขาเห็นวันนี้คือภรรยาของตัวเองจับมือถือแขนผู้ชายคนอื่นอย่างไม่ถือตัวราวกับว่าลืมไปแล้วว่าตัวเองมีสามีอยู่

               “ทำไมฉันจะทำไม่ได้ ทีคุณ..ฮึก...ยังทำได้เลย!”

               “เธอเป็นเมียฉันเข้าใจไหมยี่หวา! เธอเป็นของฉัน!”

               “ฉันไม่ใช่เมียคุณ! นั่นมันก็แค่ในนามอย่าได้เข้าใจผิด!!”

               “งั้นเหรอ? อย่างนั้นเองสินะ...งั้นวันนี้ก็ทำหน้าที่ของเธอซะสิ!!”

               “ไม่!! อย่านะ!! กรี๊ดดดดดด!!”

               ไม่ฟังเสียงค้านของหญิงสาว เขากระชากเสื้อเชิ้ตสีครีมของเธอจนขาดวิ่นด้วยอารมณ์โทสะ การที่เห็นเธออยู่กับผู้ชายคนอื่นมันทำให้เขาหงุดหงิดจนแทบบ้า ริมฝีปากหยักได้รูปดูดเม้มซอกคอระหงส์จนแดงช้ำ มือหนึ่งดึงกระชากกางเกงสแลกของเธอออกไปให้พ้นทางไม่สนมือเล็กที่พยายามปัดป้องและทุบตีเขา

               “ฮึกๆ...อย่าทำยี่หวาเลย...กลัวแล้ว ฮือ” ขอร้องอ้อนวอนเขาอย่างจำยอม มือที่เคยผลักไสเขาออกกลับยกขึ้นมาพนมไหว้ทั้งน้ำตา พายุปราดสายตามองเธอนิ่งแววตาเรียบเฉย คว้าข้อมือเล็กที่พนมไหว้เขาขึ้นเหนือหัวก่อนจะล็อคมันติดกับเตียง

               “คนหลอกปั่นหัวผู้ชายเล่นอย่างเธอ...ไม่สิทธิ์มาร้องขอ” ไร้ความปราณีหรือเห็นอกเห็นใจ จัดการช่วงชิงริมฝีปากบางสวยไม่ให้ได้เอื้อนเอ่ยคำใดออกมาอีก มือหนากอบกุมเต้าตึงบีบขย้ำมันจนหนำใจแม้ว่าคนใต้ร่างจะดิ้นรนหลบเลี่ยงสัมผัสของเขาแค่ไหนก็ตาม

               “อื้ม!!” ร่างกายหนากำยำแทรกเข้าระหว่างกลางไม่ให้ขาเรียวได้ดิ้นถีบเขาพร้อมกับมือหนาที่ปลดตะขอชั้นในสีขาวออก เข้าครอบครองปลายยอดขบกัดดูดเม้มมันตามแรงอารมณ์จนคนใต้ร่างแอ่นรับโดยอัตโนมัติอย่างห้ามตัวเองไม่อยู่

               “หึ” เมื่อเห็นท่าทีแบบนั้นเขาก็ยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ แม้น้ำตาจะนองหน้าแต่ร่างกายกลับทำตามสัญชาตญาณยากที่หลีกเลี่ยง

               มือหนาของเขาเลื่อนไปปลดกางเกงแสลกของตนพอหลวมๆ ก่อนจะจับจ่อแก่นกายใหญ่ตรงปากทางโดยไม่มีการเล้าโลมปลอบโยนใดๆ

               “กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!!” เธอร้องออกมาสุดเสียงอย่างทรมานดิ้นพล่านพยายามถอยหนีมันด้วยความเจ็บปวด...

........................................................................................................................................................................................

            “วันนี้ผมขอ Cold Brew ไม่ใส่น้ำตาลเลยเหมือนเดิมนะครับ” ชายหนุ่มร่างสูงกำยำในชุดสูทดูดีเอ่ยกับพนักงานสาวร้านกาแฟที่อยู่ตรงข้ามกับตึกสูง31ชั้น ซึ่งเป็นบริษัทที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงระดับหนึ่งของเมืองนี้

               “ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ” หญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มในผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาลเข้มพร้อมกับหมวกสีน้ำตาลเหมือนผ้ากันเปื้อนคล้ายกับว่าเป็นยูนิฟอร์มของร้านเอ่ยขึ้น เธอจำหน้าผู้ชายคนนี้ได้เป็นอย่างดี เขามักจะมาซื้อกาแฟที่นี่ทุกเช้าและพูดคุยกับเธออย่างสุภาพเสมอ

               เธอ ‘ยี่หวา’ หญิงสาวอายุ 25 ตัวเล็ก สูงเพียง160 หนัก 46 ผมสีน้ำตาลเข้มตรงสวย นัยน์ตาสุกใสสีน้ำตาลอ่อนทำให้เธอดูน่ารักและสวยไม่น้อย ผิวขาวโทนเหลืองนั้นทำให้ดูเหมือนกันว่าเป็นลูกครึ่งจีน ใบหน้าเรียวพอดีรับสัดส่วน ไม่แปลกใจเลยที่ลูกค้าต่างเข้ามาจีบเธอไม่เว้นแต่ละวัน

               “นี่ค่ะ กาแฟของคุณพายุ” หญิงสาวเอ่ยขึ้นพร้อมกับยื่นกาแฟให้คนที่ยืนเขี่ยโทรศัพท์รออยู่หน้าเคาน์เตอร์ด้วยรอยยิ้ม พายุหันไปรับแก้วกาแฟก่อนจะสแกนจ่ายเงินตามปกติ

               ‘พายุ’ ชายหนุ่มรูปร่างสูงกำยำวัย34 สูงราว 188 หนักราว 68 นัยน์ตาสีดำขลับ ผมสีดำเซ็ตเสยขึ้นเป็นทรงสวย ผิวขาวดูดีใบหน้าคมคายราวกับดารา ยี่หว่าและพายุทำความรู้จักกันเพราะเขามาซื้อกาแฟบ่อยๆ และเธอก็คิดว่าเขาคือพนักงานของบริษัทตึกตรงข้ามนี้ ทั้งสองคุยกันอย่างถูกคอเพราะพายุชอบผู้หญิงฉลาดและดูน่ารัก ยี่หวาถือว่าเป็นสเปคของเขาจึงได้พยายามที่จะสานต่อความสัมพันธ์มานานถึงสามเดือน

               “เย็นนี้ว่างไหมครับ? ผมว่าจะชวนไปทานข้าวหลังเลิกงาน” พายุพูดพร้อมรอยยิ้มหวานส่งให้หญิงสาว เล่นเอาเพื่อนๆที่ร่วมงานกับเธอหันไปยิ้มเป็นเชิงแซว เพราะชายหนุ่มรูปหล่อดูเพียบพร้อมนี้จีบเธออย่างออกนอกหน้ามาตลอดสามเดือน ทั้งที่เขาสามารถเลือกหญิงสาวที่สวยกว่าหรือระดับดาราดัง ไฮโซ นางแบบก็ยังได้แต่เขาเลือกที่จะมาจีบพนักงานพาร์ทไทม์สาวร้านกาแฟอย่างเธอเสียอย่างนั้น

               “เอ่อ...วันนี้ไม่ว่างค่ะ ต้องรีบกลับบ้าน”

               “งั้นเหรอครับ...ไว้วันหลังก็ได้ เดี๋ยวดึกๆผมโทรหานะ”

               พายุพูดแค่นั้นก็โบกมือลาหญิงสาวไป แน่นอนว่าเธอและเขานั้นมีช่องทางการติดต่อกันมานานแล้ว เพราะว่าคุยถูกคอและไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาชวนไปทานข้าว ปกติเธอก็ตอบรับแต่วันนี้เธอมีธุระจริงๆถึงได้ปฏิเสธ

               ยี่หว่าเป็นลูกของคนรับใช้บ้านหลังใหญ่หลังหนึ่ง ที่เจ้าของบ้านเป็นถึงประธานบริษัทผลิตเครื่องใช้ไฟฟ้า และเธอก็โตมาพร้อมกับลูกสาวของบ้านนั้นที่ค่อนข้างจะดื้อซนและติดหรูไปเสียหน่อย แถมยังชอบดูถูกเธออยู่เป็นเนืองๆ ทำยังไงได้ก็เธอเป็นแค่ลูกคนรับใช้นี่

ทางเจ้านายส่งเสียให้เรียนจนจบปริญญาก็ดีแค่ไหนแล้ว ด้วยความที่ไม่อยากรบกวนเจ้านายของตัวเองมากจึงได้ออกมาหางานพาร์ทไทม์ทำหาค่ารักษาอาการป่วยของแม่ที่เป็นโรคไตวายเรื้อรังเพียงเพราะไม่อยากจะรบกวนทางผู้เป็นเจ้านายมากนัก

               “ทำไมนายไม่ให้ผมไปซื้อให้ละครับ” ลูกน้องคนสนิทของพายุเดินเข้ามาถามหลังจากที่เห็นเจ้านายถือแก้วกาแฟเดินเข้าบริษัทมา พายุปรายสายตามองลูกน้องของตนอย่างเบื่อหน่าย

               “มึงถามทุกวันไม่เบื่อเหรอวะไอ้เมษ”

               “อะแฮ่ม...ผมแค่อยากรู้ว่านายติดใจเธอตรงไหนน่ะครับ?” เมษเอ่ยแซวเจ้านายของตนด้วยรอยยิ้มยียวน พายุแทบจะยกขาขึ้นเตะลูกน้องคนสนิทอย่างนึกหมั่นไส้ เขาก็ซื้อกาแฟเองทุกวันมาเกือบสามเดือนเมษก็ถามเขาทุกวันตลอดสามเดือน

               “มึงไม่มีตาเหรอวะไอ้นี่”

               “มีครับ ก็สวยอยู่หรอกครับแต่เธอเป็นผู้หญิงธรรมดาๆ ไม่เหมาะกับนาย ทำไมถึงไม่เลือกดาราสวยๆสักคนล่ะครับ”

               “กูไม่ชอบ ติดหรูอยู่แพงผลาญเงินไปวันๆ ถ้าเอามาเป็นแม่ของลูกล่มจมกันพอดี” พายุและเมษพูดไปพลางเดินไปกดลิฟท์ขึ้นชั้น31บนสุดของตึก เพราะที่นั่นคือห้องทำงานของเขา

               “อ้าว แล้วที่นายจ่ายให้ดารานางแบบที่นอนด้วยเป็นแสนๆนั่นล่ะครับ”

               “ถามมากจังวะ แค่แก้ขัดก็จ่ายค่าตัวไปก็จบ”

               “อ๋อออออ”

               “มึงไม่ต้องมาอ๋อ รู้ดีอยู่แล้วเสือกถาม” พายุพูดพร้อมขมวดคิ้วมองลูกน้องของตนตาขวาง แต่เมษกลับอมยิ้มหัวเราะในลำคอล้อเลียนเจ้านายตน พายุและเมษสนิทกันมากถึงขนาดพูดคุยกันได้ทุกเรื่องเหมือนเพื่อนสนิท แต่ก็ใช่ว่าจะมีแต่เมษคนเดียวเพราะพายุมีทั้งมือซ้ายและมือขวา เมษคือมือขวาของเขาส่วนมือซ้ายของเขานั้น...

               “อ้าว นายครับถือกาแฟราคาถูกมาอีกแล้ว...กาแฟแพงๆไม่ถูกใจนายเหรอครับเนี่ย”

               “หุบปากของมึงไปไอ้ต้า จะถูกจะแพงก็แดกได้เหมือนกัน”

               เมื่อประตูลิฟท์เปิดออกพายุเดินออกจากลิฟท์ได้เพียงก้าวเดียวมือซ้ายของเขาอย่างแฟนต้าก็เดินเข้ามาทักทายไม่ต่างจากเมษเลย เมษและแฟนต้าต่างหัวเราะคิกคักกับท่าทางหัวเสียของเจ้านายตน

               “พวกมึงสองตัวนี่นะ”

               “ใจเย็นก่อนครับนาย ผมมีข่าวดีจะมาบอก” แฟนต้าเอ่ยด้วยรอยยิ้มแฉ่ง พายุขมวดคิ้วมองลูกน้องของตัวเองอย่างไม่ไว้ใจ เพราะเมื่อไหร่ที่แฟนต้าบอกว่ามีข่าวจะบอกแล้วยิ้มแบบนี้มักจะไม่ใช่ข่าวดีอย่างที่พูดเลย

               “เออ”

               “คุณย่าของนายมาเยี่ยม ตอนนี้รอที่ห้องแล้วครับ” แฟนต้าเอ่ยด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง

               “ที่ห้องทำงาน? มาทำไม?”

               “ผมไม่ทราบ ไม่ใช่หลานท่านครับ เชิญนายไปฟังเองจะดีกว่า” แฟนต้าเอ่ยกวนๆ พายุยกขาขึ้นมาเตะแฟนต้าไปหนึ่งทีพอให้เซ ถลึงตามองลูกน้องที่น่าปวดหัวของตนพร้อมกับขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างนึกหมั่นไส้

               ก่อนที่จะถอนหายใจแล้วเดินเข้าไปในห้องทำงานของตน หญิงชรานั่งจิบชาคอยท่าอยู่เมื่อเห็นประตูห้องทำงานเปิดเข้ามาพร้อมกับหลายชายของตนก็รีบลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปหาด้วยสีหน้าดีใจ

               “มาแล้วเหรอหลานย่า” พูดพร้อมกับเดินไปจับแขนแกร่งของหลานชายสุดที่รักของตน พายุจับมือของย่าตัวเองแล้วยิ้มบางๆ พยุงหญิงชราที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคุณย่าไปนั่งลงที่เดิมและเขาเองก็นั่งลงข้างๆเช่นกัน

               “คุณย่ามาหาด้วยตัวเองแบบนี้มีอะไรหรือเปล่าครับ?” พายุเริ่มเอ่ยถามเข้าเรื่องทันที เพราะย่าของเขาไม่ค่อยจะเข้ามาหาเขาเสียเท่าไหร่ จะไปก็แต่งานสังสรรค์จิบน้ำชาคุยสัพเพเหระกับเพื่อนรุ่นเดียวกัน งานจัดดอกไม้ประดับ งานผ้าไหมแบบนั้นมากกว่า น้อยนักที่เข้ามาถึงที่บริษัทถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญจริงๆ

               “พอดีเพื่อนย่าเขามีหลานสาวอยู่คนหนึ่ง เพียบพร้อมน่ารัก...เป็นลูกสาวของบริษัทผลิตเครื่องใช้ไฟฟ้า สวยอย่างกับนางแบบแน่ะ” พายุได้ยินอย่างนั้นก็พอจะเข้าใจในสิ่งที่ย่าของตนวิ่งโร่มาหาเขาถึงที่ทำงาน เขาทอดถอนหายใจก่อนจะมองผู้เป็นย่าด้วยใบหน้าเซ็งๆ

               “ย่าครับ เรื่องแต่งงานผมขอเลือกเองไม่ได้หรือครับ”

               “ย่าไม่ยอมให้หลานของย่าไปคว้าผู้หญิงข้างทางมาเป็นเมียหรอกนะ! อย่าคิดว่าย่าไม่รู้ว่าหลานไปถูกใจแม่สาวร้านกาแฟนั่นน่ะ”

               “เธอก็เป็นคนดี กตัญญูนะครับ”

               “ไม่ได้ ย่าไม่ยอมเด็ดขาด...พายุ หลานอายุ34แล้วนะ...ขืนชักช้าจะไม่ทันมีเหลนให้ย่าอุ้ม”

               “ถ้าอย่างนั้นผมขอเธอแต่งงานเลยดีไหมครับ?”

               “ผู้หญิงร้านกาแฟไม่ได้! ยังไงหลานก็ต้องแต่งงานกับหนูวาหวา...อะไรนี่แหละ เป็นลูกสาวของประธานบริษัทผลิตเครื่องใช้ไฟฟ้าคนนั้น” คำพูดของย่าทำให้เขาหนักใจ เพราะเขาได้เอนเอียงหัวใจไปทางยี่หวาหญิงสาวร้านกาแฟคนนั้นไปเกือบเต็มร้อย พายุทำสีหน้านิ่งเรียบมองย่าตัวเองที่เชิดหน้าอย่างไม่ยอม

               “ถ้าผมไม่..”

               “ถ้าหลานไม่แต่ง ย่าก็จะไม่ยอมให้มาเผาผีและไม่ยอมรักษาโรคมะเร็งต่อด้วย” พายุได้ยินอย่างนั้นก็ถึงกับถอนหายใจทำอะไรไม่ถูก เขาก็เหลือแต่ย่าคนเดียวแล้วที่อยู่เลี้ยงดูเขามาตั้งแต่เขายังเรียนมัธยมเพราะพ่อแม่ของเขาเสียชีวิตจากอุบัติเหตุจึงไม่มีทายาทสืบต่อที่ไหนนอกจากเขา การมัดมือชกครั้งนี้ทำให้เขาจำเป็นต้องยอมทำตาม

               “ย่านัดหนูวาหวาและครอบครัวทานข้าวคืนนี้...ยังไงก็รีบทำงานแล้วรีบตามไปที่ร้านอาหารในโรงแรมLuxury ด้วยล่ะ ย่าจะรอ” หญิงชราพูดแค่นั้นก็หยิบกระเป๋าถือของตัวเองแล้วเดินออกจากห้องทำงานไปอย่างเชิดๆ พายุคิดหนัก จะไม่ทำตามคำขอของผู้เป็นย่าก็เห็นทีจะไม่ได้ เขารู้ดีว่าย่าเป็นคนหัวรั้นแค่ไหน

               “แม่งเอ้ย!” ขัดใจกับการคลุมถุงชนที่เกิดจากการตกลงกันเองของผู้ใหญ่ เขาถอดเสื้อสูทออกมาปาลงไปบนโซฟารับแขกอย่างหัวเสีย

นี่เขามีความรักด้วยตัวเองไม่ได้เลยอย่างนั้นหรือ...ทั้งที่เขาสานสัมพันธ์กับยี่หวากำลังจะไปได้ดีต้องมาหยุดชะงักแค่นี้อย่างนั้นเหรอ ยี่หวาคือผู้หญิงคนเดียวที่เขาไม่คิดจะแตะต้องเลยด้วยซ้ำ ไม่ได้คิดฉาบฉวยเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆที่เขาแค่เล่นๆ พอเขาคิดจะจริงจังกับใครคนหนึ่งก็ต้องมาลงเอยแบบนี้

อีกด้านหนึ่ง

               “ไม่!! วาไม่ไป!! พ่อกับแม่ไม่มีสิทธิ์บังคับวา!!” วาวาแผดเสียงขึ้นอย่างไม่ยอมเมื่อได้ยินว่าพ่อกับแม่ของเธอจะพาเธอไปดูตัวและแต่งงานกับผู้ชายที่เธอไม่รู้จัก แค่ได้ยินว่าเป็นประธานบริษัทนำเข้าสินค้าจากต่างประเทศวาวาก็คิดแล้วว่าต้องแก่ แต่พ่อแม่ของเธอกลับจะให้ไปแต่งงานกับคนแก่ที่มีเงินเสียอย่างนั้น

               “ไม่ไปได้ยังไงละลูก ยายเขาตกลงรับปากกับทางฝั่งนั้นไปแล้วและทางฝั่งนั้นตอบรับมาแล้วด้วย” ผู้เป็นแม่เอ่ยเกลี้ยกล่อมลูกสาวของตนด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล

               “ถ้าวาวาไม่ไปพ่อจะยกเลิกบัตรเครดิตของลูกทั้งหมด” ผู้เป็นพ่อเอ่ยขึ้น

               “พ่อ!! ได้สิ ได้เลย!! อยากรู้ใช่ไหมว่าลูกคนนี้เป็นคนยังไง!!” วาวาพูดอย่างไม่ยอม ยี่หว่าที่พึ่งกลับมาจากทำงานพาร์ทไทม์ได้เดินเข้าบ้านมาพอดี มองดูบรรยากาศในบ้านไม่ค่อยดีเท่าไหร่นักมันดูตึงเครียดจนเธอไม่กล้าที่จะเดินเข้าไป ทั้งสามคนพ่อแม่ลูกหันไปมองยี่หวาเป็นตาเดียวด้วยสีหน้าทะมึงทึง

               “เอ่อ...สะ..สวัสดีค่ะ กลับมาแล้วค่ะ” ยี่หว่าเอ่ยพร้อมยกมือไหว้อย่างเกร็งๆ ก่อนจะรีบโน้มตัวเดินเข้าไปหาผู้เป็นแม่ที่นั่งอยู่ข้างๆคุณหญิงของบ้าน

               “เกิดอะไรขึ้นเหรอแม่” ยี่หว่ากระซิบถามผู้เป็นแม่ด้วยสีหน้าสงสัยระคนตกใจ มาลีแม่ของยี่หวาหันไปทำท่าให้เธอหยุดพูด ก่อนที่วาวาจะแผดเสียงขึ้นมาอีกครั้ง

               “วาจะไปอยู่กับคุณภพคนที่วารัก! ไม่แต่งกับตาแก่นั่นหรอก!” วาวาพูดจบก็เดินออกจากบ้านไป พ่อแม่ของวาวารีบเดินตามออกไปแต่ก็ไม่ทันแล้ว เมื่อลูกสาวตัวดีขับรถออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็ว

               “วา!! เดี๋ยวก่อนสิลูก!! โอ๊ย...จะเป็นลม...ทำยังไงดีคะคุณ” คุณหญิงของบ้านหรือแม่ของวาวาแทบจะลมจับ คุณผู้ชายของบ้านอย่างพ่อของวาวาคอยพยุงไว้ก่อนที่มาลีจะเดินเข้าไปพยุงคุณหญิงที่ตนรับใช้

               “คุณหญิงมุกดาใจเย็นๆก่อนนะคะ” มาลีเอ่ยขึ้นพร้อมกับพยุงมุกดาเดินเข้าไปนั่งโซฟาในบ้านที่เดิม

               “คุณทรงชัย เราจะทำยังไงกันดีคะ...มีนัดคืนนี้ด้วย ดูท่าลูกคงไม่กลับมาแน่ๆ” มุกดาหันไปถามสามีตนด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล เพราะครอบครัวฝั่งชายเป็นผู้มีอิทธิพลอยู่พอสมควร ทรงชัยที่เป็นคุณผู้ชายของบ้านทำท่าคิดหนัก ก่อนที่คุณหญิงใหญ่หรือยายของวาวาจะเดินลงมาพร้อมกับพยาบาลรับใช้ประจำตัวด้วยสีหน้าขึงขัง

               “แค่ลูกสาวคนเดียวยังคุมไม่ได้ ตามใจจนเสียคน”

               “แม่คะ...ลงมาทำไมคะ ทำไมไม่พักผ่อน” มุกดาเอ่ยพร้อมกับรีบเดินเข้าไปพยุงแม่ของตัวเอง

               “เสียงดังลั่นบ้านขนาดนั้นฉันคงนอนหลับได้หรอก” หญิงชราเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินไปนั่งตรงโซฟาที่มุกดาเคยนั่งพร้อมกับทอดถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย

               “เราจะทำยังไงกันดีคะคุณแม่” มุกดาหันไปขอความคิดเห็นของผู้เป็นแม่ หญิงชราหันไปมองมุกดาก่อนจะทำท่าครุ่นคิดหนัก สีหน้าของคุณหญิงใหญ่ดูกังวลจนขมวดปมคิ้วมองเหม่อไปทางประตูบ้านบานใหญ่ที่หลานสาวของตนพึ่งกระฟัดกระเฟียดออกไป สายตาหันปราดปรายมองไปยังยี่หวาที่นั่งอยู่ไม่ไกลทันทีราวกับคิดอะไรบางอย่างออก

               “หนูยี่หวา...อายุเท่าไหร่แล้วนะลูก” หญิงชราหันไปถามยี่หวาพร้อมรอยยิ้มเอ็นดู

               “ยี่สิบห้าค่ะคุณหญิงใหญ่”

               “งั้นหรือ...หนูมีแฟนหรือยังล่ะ?”

               “...ยังค่ะ”

               “เรียกฉันว่ายายปรีสิ”

               “คะ? ...ค่ะ ยายปรี” ยี่หวาค่อนข้าง งงงวย อยู่ไม่น้อยที่จู่ๆคุณหญิงใหญ่ของบ้านก็ให้เธอเรียกอย่างนั้น แต่ก็ยอมเรียกแต่โดยดีไม่ขัดใจ ทรงชัยและมุกดามองหน้ากันก่อนจะพยักหน้าราวกับเข้าใจในสิ่งที่ปรียาหญิงชราคิด มาลีแม่ของยี่หวาเห็นอย่างนั้นก็เริ่มใจคอไม่ค่อยดีเท่าไหร่เมื่อมองสายตาของเจ้านายทั้งสามที่มองไปยังลูกสาวของตน

               “เอาล่ะ ฉันจะไปพักผ่อนแล้ว...หวังว่าเธอจะจัดการได้นะมุกดา” ปรียาหญิงชราที่ขึ้นชื่อยายเอ่ยขึ้น พยาบาลประจำตัวก็เดินเข้ามาช่วยพยุงปรียาเดินกลับขึ้นห้องไป ทรงชัยและมุกดารู้ความหมายของปรียาเป็นอย่างดีและมันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้จริงๆ

               เมื่อหญิงชราเดินขึ้นยังชั้นสองจนลับตา มุกดาก็หันไปทางยี่หวาจ้องมองสำรวจใบหน้าของเธออยู่นานใบหน้าส่วนสูงแม้แต่สัดส่วนค่อนข้างคล้ายกับวาวาลูกสาวตนไม่น้อย ก่อนจะเอ่ยขึ้น

               “ยี่หวา ฉันและสามีส่งเสียหนูเรียกจนจบใช่ไหม?” มุกดาเอ่ยถาม

               “ใช่ค่ะ ท่านทั้งสองมีพระคุณกับหนูมาก..”

               “ถ้าอย่างนั้นช่วยฉันกับสามีสักเรื่องได้ไหม?” มุกดาเอ่ยเสียงอ่อน ยี่หวายังคงทำหน้างงงวยอย่างไม่เข้าใจ มาลีได้ยินอย่างนั้นก็ร้อนรนรีบพูดขึ้น

               “คุณผู้หญิงคะ ยังไงฉันก็จะให้ลูกสาวตอบแทนแน่นอนค่ะ...ยี่หวาจะอยู่รับใช้คุณผู้หญิงคุณผู้ชายไปตลอดแน่นอน”

               “มาลี ฉันเข้าใจว่าเธอห่วงลูกนะ แต่ตอนนี้ฉันเองก็ลำบาก...ถ้าไม่ไปตามนัดบริษัทคงจะเดินต่อไม่ได้ ถึงยังไงบริษัทพีวายก็กำลังจะเซ็นลงทุนกับบริษัทเรา” ทรงชัยเอ่ย

               “ตะ...แต่...” มาลีพูดตะกุกตะกัก ใจหนึ่งก็ห่วงลูกสาวไปเจอคนไม่ดี เพราะไม่รู้ว่าประธานบริษัทคนนั้นเป็นคนอย่างไร ได้ยินแค่ชื่อใบหน้าค่าตายังไม่เคยเห็น

               “ช่วยฉันสักครั้งเถอะนะ” มุกดาเอ่ยพร้อมกับเอื้อมมือไปจับมือของมาลี นั่นยิ่งทำให้หญิงคนรับใช้ยิ่งหนักใจ แต่ยี่หวายังคงนั่ง งง ไม่เข้าใจที่ผู้ใหญ่พูดกันเท่าไหร่นัก

               “หนูยี่หวาช่วยเป็นลูกสาวฉันหน่อยได้ไหม...ต่อไปนี้เธอจะชื่อวาวา...ไม่ใช่ยี่หวา” มุกดาเอ่ยด้วยสีหน้าที่ดูลำบากใจ ยี่หวาที่ได้ยินอย่างนั้นก็ถึงกับเข้าใจในทันที ว่าเธอต้องไปแต่งงานแทนวาวาลูกสาวตัวจริงของเจ้านาย ถึงแม้จะเข้ามาไม่ทันรู้เรื่องเท่าไหร่แต่ดูจากที่วาวาพูดแล้วโวยวายออกไปคงจะไม่พ้นเรื่องนี้เป็นแน่

               “นะ...หนู...”

               “ไม่ต้องห่วงแม่เธอนะ ฉันจะดูแลเป็นอย่างดีและจะเพิ่มเงินให้...จะจ่ายค่ารักษาโรคของแม่เธอด้วย” มุกดาเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเว้าวอน ยี่หวาน้ำตาเอ่อคลอ เธอคงหนีไม่พ้นสินะ...อย่างไรเจ้านายทั้งสองก็คือผู้มีพระคุณที่ชุบเลี้ยงส่งเสียมาตั้งแต่ยังแบะเบาะ

               “ก็ได้ค่ะ...หนูจะตอบแทนท่านทั้งสอง ถ้าการไปแต่งงานครั้งนี้สามารถช่วยท่านทั้งสองได้”

               ยี่หวาตัดใจหากจะช่วยให้แม่ได้รักษาโรคไตวายเรื้อรังอย่างต่อเนื่องได้และยังตอบแทนผู้มีพระคุณได้ ไม่ว่าอะไรเธอก็ยอม เมื่อมุกดาและทรงชัยได้ยินอย่างนั้นก็ดีใจกันยกใหญ่ รีบเข้าไปจับมือเล็กของหญิงสาวลูกคนรับใช้ทันทีพร้อมกับเอ่ยคำขอบคุณซ้ำๆ อย่างซึ้งใจ

เธอมันก็แค่ลูกสาวใช้...เจ้านายสั่งอะไรก็ต้องทำตาม ชีวิตของเธอไม่เหมาะกับการมีความรักจริงๆ...แม้ว่าในใจจะแอบหวังอยากจะสานสัมพันธ์รักกับหนุ่มออฟฟิศที่เจอทุกวัน แต่มันเป็นไปไม่ได้อีกต่อไปแล้ว...