8 - แขกที่ไม่ได้รับเชิญ

ในโรงแรมหรูระดับหกดาว ในห้องจัดเลี้ยงที่จองไว้ขนาดใหญ่เพื่อรองรับแขกเหรื่อที่เข้ามาร่วมงานมงคลสมรสของทายาทบริษัทใหญ่ รูปที่ถ่ายพรีเวดดิ้งถูกประดับประดาอยู่หน้าทางเข้างานอย่างสวยงาม งานแต่งที่ดูหรูหรามีระดับบ่งบอกถึงฐานะทางสังคมได้เป็นอย่างดี แต่ถึงอย่างนั้นการที่มียี่หวาเป็นลูกสาวคนโตของบ้านเปรมปรีย์นั้นค่อนข้างจะเป็นที่ครหาว่าเป็นลูกนอกสมรสของทรงชัย เพราะในแวดวงสังคมไม่มีใครรู้เรื่องนี้มาก่อน แต่กลับไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกไป

               บ่าวสาวยืนรับแขกอยู่หน้างานก่อนจะถึงฤกษ์ทำพิธีอย่างไม่ยอมพัก ทั้งสองปั้นหน้ายิ้มให้กับแขกเหรื่อที่เข้ามาทักทายอย่างเลี่ยงไม่ได้ ก่อนที่สายตาของยี่หวาจะหันไปเห็นหญิงสาวในชุดสีชมพูเดินนวยนาบเข้ามาหาเธออย่างมั่นใจ

               “วาวา...” ยี่หวาเรียกชื่อนั้นอย่างอึ้งๆ เรียกสายตาของพายุให้หันไปมองตามสายตาของเธอ

               “นึกว่าจะลืมฉันไปแล้วซะอีก...พี่หวา” วาวาเอ่ยทักทายก่อนจะทิ้งท้ายคำพูดเนื่องจากผู้เป็นแม่ได้บอกให้เธอเรียกยี่หวาว่าพี่ ไม่อย่างนั้นผู้ที่เป็นเจ้าบ่าวอาจจะครางแครงใจนทำให้ยกเลิกงานแต่ง เป็นจัวหวะพอดีกับที่พายุหันไปทางอื่นเพื่อทักทายแขกเหรื่อคนอื่นๆ จึงทำให้เห็นใบหน้าไม่ได้ชัดนัก

               “แต่งงานกับคนแก่แบบนี้คงลำบากหน่อยนะพี่” วาวาพูดอย่างจงใจพร้อมกับหันหน้าไปทางพายุ ก่อนที่เขาจะหันกลับมายิ้มตอบรับเจื่อนๆ วาวาถึงกับอึ้งไปชั่วขณะจ้องมองใบหน้าหล่อของพายุค้างก่อนจะค่อยๆหันไปมองยี่หวาที่ยังคงทำสีหน้าไม่ถูก

               “ว้าว...ไม่คิดเลยว่าพี่จะโชคดีขนาดนี้ เปลี่ยนห่านให้เป็นหงส์มันไม่ง่ายเลยจริงๆสำหรับครอบครัวของเรา...” วาวาพูดขึ้นทั้งที่ใบหน้ายังคงเปื้อนรอยยิ้มหวาน สายตาจับจ้องมองใบหน้าเจ้าบ่าวอย่างหลงใหล ยี่หวามองวาวาและพายุสลับกันครู่หนึ่งก่อนจะรีบเอ่ยขึ้น...กลัวว่าความลับของบ้านจะรั่วไหลจากคำพูดของวาวา

               “เอ่อ...วาวา คุณภพไม่มาด้วยเหรอ?” ยี่หวาเอ่ยถามเพื่อเปลี่ยนเรื่อง

               “อ้าว นี่ฉันยังไม่ได้บอกพี่เหรอ ว่าฉันกับคุณภพแยกทางกันไปแล้ว ไม่อย่างนั้นฉันจะมางานแต่งพี่ทำไมล่ะคะ...พี่สาว” วาวาเอ่ย ก่อนจะเข้าไปกอดหญิงสาวในชุดเจ้าสาวตรงหน้าพอหลวมๆ จงใจเอียงหน้ากระซิบให้ได้ยินกันแค่สองคนพอทำให้ใจของยี่หวากระตุกวูบ

               “ความโชคดีนี้มันควรเป็นของฉัน ยี่หวา” พูดออกไปทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอเป็นคนปฏิเสธงานแต่งนี้ด้วยตัวเอง จนทำให้ยี่หวาต้องมาแต่งงานแทน เพียงแค่ยี่หวายังโชคดีที่คนที่เธอแต่งงานด้วยกลับกลายเป็นคนในใจ

               “ตะ...แต่ เธอเป็นคนปฏิเสธ...”

               “เพราะตอนนั้นฉันไม่รู้ แต่ตอนนี้ฉันอยากได้ที่ของฉันคืน” วาวาพูดพลางผละออกจากอ้อมกอดที่เสแสร้งนั้น ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มส่งให้ยี่หวาราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก่อนจะหันไปยิ้มหวานให้พายุที่ยืนขมวดคิ้วเล็กน้อยอยู่ข้างๆแต่มุมปากหยักได้รูปของเขาก็ยังคงเปื้อนรอยยิ้มบางๆ

               “ลำบากหน่อยนะคะคุณเจ้าบ่าวสุดหล่อ...คุณควรจะได้หงส์มาครองแท้ๆ ไม่ใช่...”

               “วาวา! จะมาทำไมไม่บอกแม่” มุกดาเอ่ยขัดขึ้นหลังจากที่หันมาเห็นว่าลูกสาวที่หนีออกจากบ้านไปจนเกิดเรื่องวุ่นนั้นกลับเดินเข้างานแต่งมาโดยไม่ติดต่อบอกใคร ทางครอบครัวจึงไม่ได้ส่งการ์ดเชิญไป

               “หายหัวไปไม่บอกไม่กล่าว ยังจะกล้ากลับมาอีกรึ!” ผู้เป็นยายอดไม่ได้ที่จะต่อว่าหลังจากที่เห็นหลานสาวตัวดีกลับมาอยู่ในงานแต่ง มุกดาเดินเข้าไปยืนข้างๆแม่ของตน วาวาทำหน้าบอกบุญไม่รับในทันทีก่อนจะเหลือบไปเห็นสายตาพายุที่จ้องมองอยู่ จึงปรับเปลี่ยนสีหน้าเป็นออดอ้อนผู้เป็นยายทันที

               “โธ่ ยายคะ...ก็วาวาอยากออกไปเรียนรู้สิ่งใหม่ๆนี่คะ”

               “สิ่งใหม่ๆที่แกว่านั่นหมายถึงผู้ชายเรอะ!” ปรียาผู้เป็นยายเอ่ยขึ้นเสียงดังจนคนรอบๆเริ่มหันกลับมามอง มุกดาจึงสะกิดผู้เป็นยายเล็กน้อยก่อนจะก้มลงกระซิบเสียงแผ่ว

               “คุณแม่คะ...เราอย่าพึ่งพูดอะไรตอนนี้เลยค่ะ ค่อยกลับไปคุยกันที่บ้านเถอะค่ะ เดี๋ยวคนอื่นจะว่าเอาได้” ปรียาหันไปมองหน้าลูกสาวตัวเองครู่หนึ่งก่อนจะพยายามสูดลมหายใจเข้าลึกแล้ววพยักหน้าก่อนจะหันไปมองหลานสาวตัวเอง

               “ไป เข้างานได้แล้วใกล้ได้ฤกษ์แล้ว” ปรียาเอ่ยก่อนจะเดินนำไปพร้อมกับพยาบาลที่ต้องคอยตามดูแลตลอด มุกดาจึงเดินเข้าไปคว้าข้อมือลูกสาวตัวเองที่ยังคงมองพายุด้วยสายตาหวานเยิ้ม ไม่ได้ฟังที่ผู้ใหญ่พูดเลยสักนิดแต่ก็วาวาก็ยอมเดินตามเข้าไปแต่โดยดี

               งานดำเนินไปได้ด้วยดี วาวามองดูบ่าวสาวบนเวทีที่กำลังเซ็นใบทะเบียนสมรสพลางยกยิ้ม ภายในใจคิดว่าอย่างไรที่ตรงนั้นก็ต้องเป็นเธออยู่ดี ในเมื่อครอบครัวให้หญิงสาวรับใช้ปลอมเป็นเธอก็ต้องใช้ชื่อเธออยู่แล้ว หลังจากงานนี้เธอจะทวงทุกอย่างคืนรวมถึงเจ้าบ่าวที่มันควรจะเป็นของเธอด้วยเช่นกัน ถ้ารู้ว่าเขาจะรูปหล่อหุ่นเพอร์เฟค แถมยังรวยมหาศาลขนาดนี้ไม่ใช่ตาแก่อย่างที่เธอเข้าใจเธอคงไม่ปฏิเสธให้โง่หรอก

               สิ้นสุดงานบนเวทีก็เป็นงานเลี้ยง After Party ตามแบบฉบับคนมีเงิน เจ้าบ่าวเจ้าสาวต่างพากันแยกไปทักทายเพื่อนๆ ของตน แต่ทว่ายี่หวากลับไม่ได้มีเพื่อนที่เป็นไฮโซจึงได้เดินเข้าไปหาคนในครอบครัวแทน พายุที่ยืนอยู่ไกลๆแอบลองมองเธอเป็นระยะ แต่ก็ยังคงอยู่กับกลุ่มเพื่อนบอดี้การ์ดของเขา ไม่ใช่เขาไม่มีเพื่อนเพียงแต่เพื่อนของเขานั้นอยู่เมืองนอกเมืองนาเสียส่วนมใหญ่ จึงไม่ได้มาร่วมงาน

               “ทำหน้าที่ได้ดีนี่ ต่อไปไม่ต้องทำแทนฉันแล้วนะ” วาวาเดินเข้าไปหายี่หวาพร้อมกอดอกพูดขึ้นอย่างมั่นใจ

               “พูดเรื่องอะไรไร้สาระ คิดจะมาอยากแต่งงานกับคุณพายุเอาเสียตอนนี้รึ” ปรียาผู้เป็นยายเอ่ยขัดขึ้นพลางจ้องมองหลานสาวตัวดีของตนอย่างไม่พอใจเท่าไหร่นัก วาวาหันไปมองยายตัวเองก่อนจะยิ้มหวานออกมา

               “โธ่ ยาย...ก็ตอนนี้วาไม่รู้นี่คะ ตอนนี้วารู้แล้วและจะทำตามที่ยายอยากให้ทำ” วาวาเอ่ย

               “มันสายไปแล้วล่ะ ยี่หวาคือภรรยาของคุณพายุอย่างถูกต้อง” ปรียายังคงเอ่ยย้ำ

               “พูดอะไรตลกจัง จะเป็นอย่างนั้นได้ยังไงคะ ชื่อก็ชื่อของวา...วาไม่ได้เปลี่ยนชื่อสักหน่อย แค่ไปบอกความจริงกับทางฝั่งนั้นหลังจบงานยังไงเขาก็ไม่ปฏิเสธวาหรอกค่ะ” วาวาพูดไปพลางแค่นหัวเราะราวกับมันเป็นเรื่องตลก แอบคิดว่าครอบครัวของเธอคงสับสนว่ายี่หวาเป็นลูกสาวไปแล้วละมั้ง

               “เธอคงเข้าใจอะไรผิดไปนะวาวา ชื่อที่เธอว่าคงจะหมายถึงในทะเบียนสมรสสินะ” ปรียาเอ่ยพลางมองหน้าหลานสาวเรียบนิ่ง วาวาทำหน้าตาใสซื่อก่อนจะพยักหน้าราวกับว่าเธอจะเข้าผิดได้อย่างไร

               “ชื่อใบสมรสเป็นชื่อของยี่หวา...พ่อรับยี่หวาเป็นลูกบุญธรรมแล้วและใช้นามสกุลเดียวกับเรา เพราะแกเอาแต่สร้างเรื่องให้ปวดหัว” ทรงชัยเอ่ยขึ้นเสียงเข้ม

               เมื่อได้ยินอย่างนั้นวาวาถึงกับอ้าปากค้างอึ้งไปชั่วขณะอย่างไม่เชื่อหูของตัวเอง ก่อนที่เธอจะหันไปมองยี่หวาตาขวางอย่างนึกโกรธเคือง

               “แกจะแย่งสิ่งดีๆที่ฉันควรจะได้ไปหมดเลยใช่ไหมนังยี่หวา! นังคนใช้ไม่เจียมตัว!” วาวาพูดพร้อมกับผลักที่ไหล่ของยี่หวาอย่างไม่ยอม พายุที่มองอยู่ตลอดเห็นอย่างนั้นเขาก็รีบฝากแก้วไวน์ในมือให้กับลูกน้องของตนแล้วเดินเข้าไปทางยี่หวาทันที

               “มีเรื่องอะไรกันหรือครับ?” พายุเอ่ยถามพร้อมกับประคองโอบไหล่เพรียวของยี่หวาไว้

               “จะเรื่องอะไรอีกล่ะคะ คุณควรจะได้แต่งงานกับฉันไม่ใช่นัง...”

               “วาวา!! กลับกับพ่อ!!” ทรงชัยทนฟังไม่ได้อีกต่อไป ขืนปล่อยให้พูดในงานแต่งแบบนี้มีหวังแขกเหรื่อได้ต่อว่าครอบครัวตนเป็นแน่ว่าเป็นพวกหลอกลวง วาวาขมวดคิ้วทำท่าจะอ้าปากพูดต่อแต่ทรงชัยกลับคว้าแขนของเธอเดินออกไปทันทีแต่ถึงอย่างนั้นวาวาก็ยังหันไปพูดกับยี่หวาทิ้งท้ายเอาไว้

               “ฉันจะไม่ยอมแค่นี้แน่! ของของฉันก็คือของของฉัน!! แกอย่าได้ใจไป!!” ทุกคนในครอบครัวต่างส่ายหน้าไปมาและมองตามหลังยี่หวาไปจนลับตา

               “อย่าถือสาน้องเลยนะ น้องสาวของยี่หวาค่อนข้างที่จะเอาแต่ใจ” ปรียาเอ่ยขึ้นพลางมองไปที่พายุด้วยแววตาขอโทษ พายุไม่ได้พูดตอบแต่อย่างใด เขาแค่พยักหน้าเบาๆเพียงเท่านั้น

               “ใกล้ถึงเวลาเข้าหอแล้ว...เราไปเตรียมตัวกันเถอะค่ะ” มุกดาเอ่ยตัดบทไม่ให้เรื่องมันบานปลายไปมากกว่านี้ ทุกคนพยักหน้ารับ พิธีกรบนเวทีก็กล่าวบอกเวลาพิธีถึงบ่าวสาวจะเข้าห้องหอแต่งานยังมีต่อและทางครอบครัวของทั้งสองฝ่ายจะดูแลแขกเหรื่อเอง  

               ครอบครัวทั้งสองฝ่ายพากันไปยังบ้านหลังใหญ่ที่ทางพายุตั้งใจจะซื้อไว้เป็นเรือนหอถือว่าเป็นสินสมรส รถลีมูซีนคันหรูจอดสนิทหน้าบ้านหลังนั้นที่ถูกประดับประดาไปด้วยริบบิ้นและดอกไม้สีขาวเพื่อต้อนรับบ่าวสาว ทั้งสองครอบครัวยืนมองหน้ากันไปมาอย่างยิ้มๆ ก่อนจะหันไปมองบ่าวสาวที่ยืนข้างๆกัน

               “ว๊าย!! คุณพายุ!!!” ยี่หวาร้องอกมาเสียงหลงเมื่อพายุช้อนตัวเธอขึ้นอุ้มในท่าเจ้าหญิง ทำเอาครอบครัวทั้งสองถึงกับยิ้มแป้นอย่างดีอกดีใจแตกต่างจากเมื่อครู่

               พายุอุ้มเจ้าสาวของตนเดินขึ้นบันไดไปทั้งที่ยี่หวายังคงมองเขาอย่างอึ้งๆ มือเล็กคว้าคอเขาไว้แน่นด้วยความตกใจ ก่อนที่พายุจะหลุบสายตามองเธอแล้วพูดขึ้น

               “เห็นยืนทำหน้าเจื่อนกันก็เลยอุ้มขึ้นมาให้จบๆ อย่าได้คิดสำคัญตัวผิด”