5 - ดินเนอร์

              บรรยากาศภายในโต๊ะอาหารร้านหรูช่างเงียบสงัด ได้ยินเพียงเสียงเพลงที่เอ่อคลอเบาๆภายในร้าน พายุเอาแต่นั่งไขว่ห้างจิบไวน์ในมือพร้อมกับเบือนหน้าไปทางอื่น แค่หันไปมองเธอสักครั้งยังไม่มีเลย ขนาดนั่งรถคันเดียวกันเขายังไม่ยอมพูดอะไรกับเธอสักคำ ความอึดอัดแทรกเข้าระหว่างพายุแลยะยี่หวาจนเธอเองก็ทำหน้าไม่ถูก ได้แต่ลอบมองใบหน้าของเขาเป็นระยะๆเท่านั้น อาหารเต็มโต๊ะแต่กลับไม่ได้ทำให้ความอยากอาหารเพิ่มขึ้นเลยแม้แต่น้อย

               “อะ...เอ่อ...”

               “ทำไมไม่กิน? หรือว่าอาหารพวกนี้มันถูกไปสำหรับคุณหนูวาวา...ไม่สิ ยี่หวา..”

               “.......”

               “หึ...เปลี่ยนชื่อกลับไปกลับมาเป็นว่าเล่น ไม่รู้ภายใต้ใบหน้าใสซื่อนั้นจะมีแผนอะไรอีก”

               พายุเอ่ยขึ้นพร้อมกับปรายสายตาหันไปมองทางเธอก่อนจะยกแก้วไวน์ที่ถืออยู่ขึ้นกระดกจนหมดแก้วด้วยความรู้สึกหงุดหงิด ไม่ว่าจะมองเธอตรงหน้ากี่ครั้งก็ทำให้เขารู้สึกเจ็บใจมันทุกครั้ง จากที่คิดว่าเธอยอมคุยกับเขาเพราะความไม่รู้ว่าเขาเป็นถึงซีอีโอก็คิดว่าจะเข้ามาด้วยความจริงใจ แต่กลับกลายเป็นว่าเธอได้วางแผนเอาไว้ทั้งหมด จนถึงวันดูตัว

...คงจะแต่งงานเพราะธุรกิจที่บ้านไม่ค่อยดีเท่าไหร่นักถึงได้คิดจะจับเขา ใช้มารยาร้อยเล่มเกวียนเพื่อที่จะให้เขาเต็มใจแต่งงาน

               ที่มันน่าเจ็บใจยิ่งกว่าคือบ้านหลังนั้นเอาคนใช้มาชุบตัวเป็นหงส์เพื่อแต่งงานแทนวาวาตัวจริง ตัวตนของยี่หวานั้นเขารู้ดีว่าเธอเป็นใครมาจากไหนเพราะเขาสืบตั้งแต่วันแรกที่เริ่มจีบเธอแล้ว ทำไมเรื่องแค่นี้เขาจะไม่รู้ คนที่ไม่รู้คือเธอเสียมากกว่า

จะว่าดีกับเขามันก็ดีส่วนหนึ่งที่ยังเป็นเธอ แต่มันน่าหงุดหงิดตรงที่ว่าทำไมเธอต้องร่วมมือกับบ้านหลังนั้น ไม่หนำซ้ำยังโกหกเขาหน้าตายอีก การที่เขาสูญเสียไปมากเขาก็ต้องได้กลับคืนมาอย่างสาสม แค่สามเดือนที่รู้จักกันมามันไม่ได้ทำให้รู้จักเขาดีขนาดนั้น

               “กินซะสิ ฉันไม่ร้ายกาจถึงขนาดวางยาพิษสาวสวยอย่างเธอหรอก คนแบบเธอฉันทำอะไรได้มากกว่าวางยาพิษโง่ๆนั่น” พูดไปพร้อมยกยิ้มอย่างร้ายกาจ ยี่หวาเงยหน้าสบตาเขาแต่ก็ยังคงนั่งเงียบไม่ไหวติงหรือโต้เถียง เธอได้เพียงท่องในใจว่าอดทนอย่างที่ผู้เป็นแม่เคยสอน

               ยี่หวาถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะตัดอาหารเข้าปากเพียงคำเล็กๆคำเดียว เธอวางช้อนส้อมลงบนจานรอบมันให้เรียบร้อยก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเขา

               “อิ่มแล้วค่ะ” เธอเอ่ยขึ้นเสียงนิ่ง พายุหันไปมองเธอก่อนจะแค่นรอยยิ้มขึ้นมาอย่างไม่อยากเชื่อ ยกไวน์ขึ้นดื่มกลืนลงคออึกใหญ่ก่อนจะหันไปเอามือเท้าโต๊ะประจันหน้ากับหญิงสาวตรงหน้า

               “กินแค่นี้อิ่มหรือไง?”

               “ค่ะ”

               “แล้วจะเอาแรงที่ไหนมาสู้รบปรบมือกับฉันล่ะ”

               “ฉันไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องมาสู้กับคู่หมั้นตัวเองหรอกค่ะ” ยี่หวาเอ่ยอย่างเหนื่อยหน่าย พายุได้ยิ่งอย่างนั้นก็ถึงกับพยักหน้าเบาๆ เอาลิ้นดุนที่ข้างแก้มอย่างข่มอารมณ์ที่กำลังจะหงุดหงิดมากกว่าเดิม

               “คู่หมั้น...งั้นเหรอ หึๆ”

               “หรือว่าไม่ใช่คะ? จะยกเลิกก็ได้นะคะตอนนี้ยังทัน”

               “ยกเลิก? พูดเป็นเล่น...ในเมื่อเลือกเดินทางนี้ก็ไปให้สุดสิที่รัก”

               พูดก่อนจะเอนตัวพิงพนักเก้าอี้อย่างสบายใจ คำว่าที่รักที่เขาพูดนั้นมันกลับดูหวานจนน่าขนลุกราวกับเขาเป็นหนุ่มเพล์บอยอย่างที่เธอไม่เคยเห็นหรือพบเจอมาก่อน ดูเป็นคนเจ้าชู้ประตูดินที่ชอบหยอดคำเรียกหญิงสาวทุกคนว่าที่รัก ท่าทางของเขาบ่งบอกและทำให้เธอรู้สึกว่าเขาเป็นอย่างนั้น ถ้าเป็นคนอื่นพูดเธอคงจะสวนกลับหน้าหงายไปแล้ว แต่เพราะเป็นเขา...ถึงอย่างไรเขาก็เป็นคนในใจเธออยู่ดี

               “ถ้าคุณพายุไม่ได้รังเกียจฉัน...ฉันก็ไม่ยกเลิกหรอกค่ะ” ยี่หวาพูดทั้งที่จ้องมองเขาอย่างไม่หลบเลี่ยงสายตา รอยยิ้มร้ายกาจบนใบหน้าของเขาหุบลงแทบจะทันทีเมื่อได้ยินอย่างนั้น เขาไม่ได้โต้ตอบหรือกล้าที่จะพูดออกไปว่ารังเกียจคนตรงหน้า จึงทำได้แค่ยกแก้วไวน์ที่พนักงานพึ่งรินให้ใหม่กระดกจนหมดอีกครั้ง

               หลังจากที่พายุเรียกพนักงานมาคิดค่าอาหารเรียบร้อยก็พาเธอเดินไปยังลานจอดรถเพื่อที่จะไปส่งหญิงสาวตามที่ได้ให้คำสัญญาไว้กับคนที่บ้านของฝ่ายหญิง

               “ฉันว่าคุณพายุไม่ควรขับรถนะคะ...ดื่มไวน์หมดเป็นขวดขนาดนั้น”

               “รู้จักห่วงความรู้สึกคนอื่นด้วยหรือไง อ้อ...ไม่สิ เธอห่วงตัวเองกลัวว่าจะเป็นอะไรไปก่อนจะได้สมบัติของฉันสินะ” พายุเอ่ยขึ้นพร้อมกับหันไปทางยี่หวาและค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆ ยี่หวานิ่งครู่หนึ่งไม่ได้ตอบโต้คำใดออกไป

               “ถ้าคุณอยากขับคุณก็กลับไปคนเดียวเถอะค่ะ ฉันจะเรียกแท็กซี่” ยี่หวาเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้านิ่งเรียบพร้อมกับหันตัวตั้งท่าจะเดินไปยังหน้าร้านอาหารเพื่อรอรถ แต่เธอเดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าวก็ถูกเขากระชากตัวดึงไว้เสียก่อน

               “นี่เธอ จะดื้อกับฉันก็ให้มันพอดีๆหน่อย ฉันไม่ได้ใจขนาดที่ต้องมานั่งตามใจเธอหรอกนะ” พายุพูดพร้อมกับบีบที่แขนเธออย่างแรง สายตาคมจ้องมองเธออย่างดุดันและเบื่อหน่าย ยี่หวาเห็นแววตาของเขาอย่างนั้นก็เม้มริมฝีปากตัวเองแน่น

               “ใครใช้ให้คุณมาตามใจฉันล่ะคะ ไม่ชอบก็ไม่ต้องยุ่งกันสิ!” ยี่หวาพูดพร้อมกับสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของเขา พายุอึ้งไปชั่วขณะก่อนจะรู้สึกโกรธกับคำพูดของเธอขึ้นมาเสียอย่างนั้น

               มือหนาคว้าข้อมือของเธอลากดึงไปยังรถคันหรูด้วยความหงุดหงิด หัวเสียที่เธอบอกให้เขาเลิกยุ่งกับเธอ...ถึงแม้ว่าความเป็นจริงแล้วเขาจะทำแบบนั้นก็ได้ แต่ใจมันไม่เป็นไปตามสมองเอาเสียเลย

               “คุณพายุ! ปล่อย! ฉันบอกว่าฉันไปไม่ไง!” ยี่หวาดิ้นขัดขืนก่อนที่เขาจะเหวี่ยงเธอไปติดกับรถคันหรูนั้นแล้วเอาแขนสองข้างคร่อมร่างเธอไว้ไม่ให้หนี แต่เธอก็พยายามผลักแขนเขาออกเพื่อหาทางหนีอยู่ดี

               ปึก!!

               “คุณพายุ!” ยี่หวาตกใจไม่น้อยเมื่อเขาทุบมือลงที่หลังคารถคันนั้นที่เธอยืนหลังติดกับมันอยู่ ดวงตาสวยสั่นไหววูบมองเขาอย่างหวาดกลัว และไม่คิดว่าเขาจะทำแบบนั้นเพื่อขู่เธอให้นิ่ง

               “อยู่เฉยๆ” เสียงทุ้มเล็ดลอดออกไรฟันที่กัดแน่น สายตาคมยังคงจับจ้องไปที่ใบหน้าของเธอ แต่มือหนาอีกข้างล้วงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงของตัวเอง หลุบตามองรายชื่อที่ต้องการโทรหาก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นแนบข้างหู

               (ครับนาย)

               “มาที่ร้านเลอมาร์ ฉันอยู่หน้าร้าน”

               (นายครับ...นี่มันกี่โมงแล้ว จิตใจนายจะไม่ให้พวกผมได้พักเลยเหรอครับ?)

               “มึงอยากพักยาวไหมล่ะไอ้เมษ”

               (ผมก็หยอกเล่นน่านาย โธ่...น้ำเสียงแบบนี้แสดงว่าทะเลาะกับคุณหนูยี่หวา...)

               ตื๊ดตื๊ดตื๊ด... พายุกดวางสายทันทีก่อนจะส่งตำแหน่งไปให้เมษลูกน้องมือขวาของตนอย่างรำคาญ เพราะสนิทกันมากและรู้นิสัยของลูกน้องจึงไม่คิดจะถือสา เขาเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋ากางเกงดังเดิมก่อนจะยอมปล่อยมือที่กั้นยี่หวาเอาไว้ออก

               “พอใจเธอหรือยัง” พายุตอบด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด พลางเบือนสายตาไปทางอื่นเล็กน้อยทั้งที่ใบหน้ายังแสดงสีหน้าไม่สบอารมณ์ ยี่หวาพยักหน้าเล็กน้อยไม่เข้าใจว่าเขาจะทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร หรือว่าเนื้อแท้แล้วเขาเป็นคนดีก็เป็นได้ ยี่หวาคิดอย่างนั้น

               “ฉันแค่...”

               “ไม่ต้องพูดอะไรมาก ฉันไม่อยากฟัง”

               พายุรีบชิงตัดบทแล้วหันไปยืนพิงรถอยู่ข้างๆยี่หวาพลางเอามือกอดอกเบนสายตาไปทางอื่น ทั้งคู่ยืนเงียบอยู่นานพร้อมกับเบนสายตามองกันไปมา

               “มาแล้วครับนาย” เมษเดินเข้าไปหาทั้งสองคนที่ต่างคนต่างหันหน้าไปคนละทาง พายุหันเหสายตาไปมองเมษครู่หนึ่งก่อนจะคลายอ้อมแขนที่กอดอกนั้นออกพร้อมกับโยนกุญแจรถให้ลูกน้องตนรับ

               “ครับ?...ผมเอารถมา...”

               “ขับรถกู พรุ่งนี้ค่อยกลับมาเอารถมึง” พายุพูดแค่นั้นก่อนจะเดินไปเปิดประตูด้านหลังรถคันเดิมที่เขาพิงเมื่อครู่ก่อนจะดึงสายตามองยี่หวาที่ยังคงยืนก้มหน้านิ่ง

               “ยืนซื่ออะไรอยู่ล่ะ ขึ้นรถ”

               “คะ? อ๋อ...ค่ะ” ยี่หวาทำหน้าสงสัยเล็กน้อยแต่ก็เดินไปยังประตูรถที่เขาเปิดค้างไว้ให้ ก่อนที่เขาจะยัดตัวเองเข้าไปในประตูเดียวกัน ทำเอายี่หว่าถึงกับตกใจ

               “คะ...คุณพายุ?”

               “เขยิบเข้าไปสิ นั่งนิ่งอยู่ได้”

               “ก็ ประตูอีกทางก็มี...”

               “มันติดถนนไม่เห็นหรือไง เปิดประตูรถแบบนั้นก็ลำบากคนอื่นสิ”

               “แต่มันแค่แป๊บเดียวนี่คะ ใครๆเขาก็...”

               “จะเขยิบดีๆหรือจะให้ฉันนั่งทับเธอเลยดี?” พายุพูดสวนขึ้นอีกครั้งทำเอายี่หวาถึงกับขมวดคิ้ว แต่ก็ยอมเขยิบไปอีกฝั่งแต่โดยดีจนติดประตูรถ เธอกอดอกหันหน้าไปทางอื่นด้วยความไม่เข้าใจ พายุลอบมองเธอครู่หนึ่งก่อนจะหันไปปิดประตูแล้วเอาศอกเท้ากระจก ปลายนิ้วลูบริมฝีปากไปมาปิดบังรอยยิ้มที่ยกขึ้น

               คนที่เห็นทุกอย่างผ่านกระจกหน้ารถอย่างเมษก็พลอยยิ้มตามพร้อมกับส่ายหน้าไปมา เจ้านายของเขาหัวแข็งแต่ปากแข็งกว่า ถ้าหากเป็นผู้หญิงคนอื่นคงจะโดนเขาทิ้งอยู่ข้างทางอย่างไม่ไยดีไปแล้ว ยี่หวาถือว่าเป็นผู้หญิงคนเดียวที่พายุอ่อนโยนและใจดีด้วย ไม่อย่างนั้นคงไม่เรียกเขามาหรอกไม่ว่าจะเมาแค่ไหนก็ตาม ยกเว้นแต่ว่า...ยี่หวาไม่ยอมกลับด้วยเพราะเขาดื่มเหล้า..

               “ให้ไปส่งที่บ้านคุณหนูก่อนเลยใช่ไหมครับ?”

               “ส่งที่บ้านกูมั้ง มึงนี่ถามอะไรไร้สาระ”

               “ใครจะไปรู้ล่ะครับ นึกว่าจะหิ้วว่าที่คู่หมั้นกลับบ้านเลย” คำพูดหยอกล้อของเมษทำเอายี่หวาหน้าแดงเรื่อไปหมด แต่เธอก็ไม่อยากเป็นผู้หญิงของคนที่ไม่ได้รักเธอต่อให้เธอรักเขาก็ตาม

               “...ถ้าเป็นอย่างนั้นได้ก็ดี...” พายุพึมพำเบาๆกับตัวเองโดยไม่มีใครได้ยินชัดถนัดนักแม้แต่เมษเองก็ตาม

               “อะไรนะครับ?”

               “ขับรถไปมึงน่ะ มองแต่กระจกเดี๋ยวก็ไม่ถึงบ้านกันพอดี” พายุหันไปดุลูกน้องของตนก่อนส่ายหน้าหลังจากที่เห็นรอยยิ้มร่าของลูกน้องมือขวาตัวดีผ่านกระจก พายุละสายตาจากลูกน้องหนุ่มปรายสายตาไปมองหญิงสาวที่ยังคงนั่งเงียบๆหันหน้าออกนอกรถ ราวกับว่าไม่อยากมองหน้าเขาอย่างไรอย่างนั้น...ยิ่งคิดแบบนี้พายุยิ่งรู้สึกหงุดหงิด ต้องเป็นเขาไม่ใช่หรือที่โกรธเคืองเธอ...