ฉันรู้ว่าพี่เพิร์ทตั้งใจพูดเหน็บอลัน คำพูดนั้นไม่ใช่แค่ทำให้อลันหงุดหงิด ฉันเองก็ด้วย ตัวเองทำเลวเอาไว้ทิ้งฉันให้ร้องไห้แทบตายแล้วมีสิทธิ์อะไรมาพูดแบบนี้กัน จะมาเสียดายในวันที่ฉันไม่ต้องการแล้วมันมีประโยชน์อะไร ที่ผ่านมาเราไม่ได้คุยกันพอเจอหน้าทำไมต้องทิ้งคำพูดไม่ดีเอาไว้ “มึงมีปัญหาอะไร ?” อลันถามออกไปอย่างไม่เกรงกลัว “เปล่า กูไม่มีปัญหาแค่เห็นแล้วมันขำที่มีปัญญาซื้อได้แค่นี้” อลันกำหมัดแน่น ถ้าไม่ได้อยู่ในห้างเขาคงจะจัดการพี่เพิร์ทไปแล้วแน่ๆ “แพรน่าจะเลือกคบคนที่เหมาะสมกับตัวเองหน่อยนะ” “ของแบบนี้มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับความชอบค่ะ มันอยู่ที่ว่าใครเป็นคนซื้อให้มากกว่า อีกอย่างแพรไม่ได้มองที่ความเหมาะสม แพรเลือกตามความรู้สึกของตัวเองค่ะ” “อย่าซีเรียสสิแพร พี่ก็แค่แวะมาทักทายตามประสาคนเคยรักกัน….” พี่เพิร์ทแสยะยิ้มพูดยั่วโมโหอลัน “อลันใจเย็นๆ นะ” ฉันกุมมืออลันแน่นเพราะตอนนี้เขาเหมือนคนที่กำลังจะหมดความอดทนเต็มที “ไปกันเถอะ” ทางที่ดีฉันควรดึงอลันออกไปจากตรงนี้ก่อนที่จะเกิดเรื่อง “ถ้าแพรเบื่อๆ ก็กลับมาหาพี่ได้นะ พี่พร้อมจะปรับปรุงตัวเอง ยังไงซะพี่กับแพรก็เหมาะสมกันมากกว่าไอ้เด็กนี่
#คอนโดฉันทิ้งกระเป๋าสะพายลงบนเตียงแรงๆ แล้วนั่งกระแทกลงเตียงอย่างหงุดหงิด การทะเลาะกันเป็นสิ่งที่ไม่อยากให้เกิดขึ้น แต่ดูเหมือนว่าฉันกับอลันจะทะเลาะกันบ่อยเอามากๆ อย่าหาว่าฉันเปรียบเทียบเลย แต่ตอนคบกับพี่เพิร์ทเราแทบจะไม่ทะเลาะกันเลยด้วยซ้ำ แต่กับอลันอะไรนิดหน่อยก็เป็นเรื่อง เฮ้อ… ฉันทิ้งตัวนอนราบลงบนเตียงพร้อมกับถอนหายใจออกมาหนักๆ คลิปก็ยังไม่ได้ส่งไปให้พ่อดู ไหนจะมาทะเลาะกับแฟน ไหนจะเจอแฟนเก่าที่นิสัยแย่ๆ แบบนั้น นี่ชีวิตของฉันมันจำเป็นต้องเจออะไรมากมายขนาดนี้ในเวลาเดียวกันหรือเปล่า ฉันยกมือขึ้นจ้องมองนิ้วที่สวมแหวนที่อลันซื้อให้ในวันนี้ ตอนนี้ฉันรู้สึกกับอลันมากๆ เหมือนให้เขาไปทั้งใจแล้ว ทั้งที่ไม่ชอบเด็กแท้ๆ แต่กับอลันฉันแพ้ให้เขาทุกทางจริงๆ ฉันกดส่งข้อความไปหาอลันขอคลิปจากเขาเพราะอยากให้พ่อได้เห็นความเลวของบาส จะได้เลิกคิดว่าบาสเป็นเด็กดีสักที แต่พอส่งข้อความไปอลันก็ไม่ยอมตอบ คงจะโกรธอยู่ อย่างหนึ่งที่ฉันรู้สึกไม่ชอบคือเวลาที่อลันโกรธ เขาจะไม่สนใจฉันเลย ไม่ชอบแบบนี้จริงๆ กริ้ง~ มีสายเรียกเข้าจากอลิชฉันจึงรีบกดรับ “ว่าไงแก” ( ยัยแพรแกช่วยคุยกับอลันให้ฉันหน่อยสิ )“คุยเ
“พะ…พ่อ” ฉันเอ่ยชื่อผู้เป็นพ่อที่กำลังยืนอยู่หน้าห้องเสียงเบา เพราะไม่คิดว่าจะเป็นพ่อของตัวเอง“พ่อมาได้ยังไงคะ ทำไมไม่บอกหนูก่อน” “พ่อมาจัดการไอ้บาส มันทำแบบนั้นได้ยังไง!!” พ่อพูดออกมาอย่างหัวเสียก่อนจะเดินแทรกเข้ามาในห้อง พูดแบบนี้แปลว่าการส่งคลิปนั้นให้พ่อดูมันได้ผล“อุตส่าห์รักเอ็นดูมันเหมือนลูกแท้ๆ ทำแบบนี้มันไม่ไว้หน้ากันชัดๆ”ตอนนี้ฉันมีท่าทางเลิ่กลั่กพอสมควรเพราะอลันยังนอนอยู่ในห้อง ถ้าเจอกับพ่อตอนนี้จะเป็นยังไง “ทีนี้พ่อเชื่อหนูแล้วใช่ไหมว่าบาสไม่ใช่คนดี เรื่องจับคู่เลิกคิดไปได้เลยค่ะ แค่หน้าเขาหนูยังไม่อยากจะมอง” “แล้วไอ้แฟนนักเลงของลูกอยู่ที่ไหน” พ่อมองไปรอบๆ ห้องเพื่อสำรวจ “วันนั้นเขาช่วยหนูเอาไว้นะคะ พ่อเลิกมองเขาไม่ดีได้แล้ว” “เมื่อวานได้ข่าวว่ามันมีเรื่องชกต่อยในห้าง ถ้าเกิดวันหนึ่งอยู่กินกันไปแล้วมันเกิดทำร้ายลูกขึ้นมาจะทำยังไง” คิดไว้แล้วว่าลูกน้องคนที่ถ่ายคลิปตอนอลันต่อนพี่เพิร์ทต้องเอาไปบอกพ่อ “เขาไม่ทำแบบนั้นกับหนูแน่ๆ ค่ะ อีกอย่างเรื่องเมื่อวาน….”“หยุดแก้ตัวให้มัน นัดมันมาเจอพ่อหน่อยสิ พ่อมีเรื่องจะคุย” พ่อนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่พลางยกขาขึ้นมาไขว้ห้างก่อนจะปรา
หลังจากที่อลันไปเรียนแล้วฉันก็ออกไปที่ร้านพอตรวจงานเสร็จ ตอนบ่ายๆ ก็แวะไปเล่นกับอลิช “ลูคัสอ้วนจ้ำม่ำมากเลยแก” ฉันมองอลิชที่กำลังอุ้มเด็กอ้วนอยู่ในอ้อมแขน น่าเอ็นดูจริงๆ “ลูคัสกินเก่งมากๆ เลยแก”“กินเก่งสิดี เด็กจ้ำม่ำแบบนี้น่ารักจะตาย” “ฝากด้วยนะคะ” อลันเอาลูกส่งให้ลูกน้องของสามีช่วยดูก่อน “เรื่องที่ฉันให้แกคุยกับอลันให้ว่ายังไง น้องชายตัวดีของฉันยอมอ่อนบ้างไหม” “แกก็รู้ว่าอลันหัวแข็ง อื้อ! เมื่อวานพ่อฉันมา อลันได้เจอกับพ่อเขาบอกว่าพ่อจะให้ช่วยงานที่บริษัทด้วย แกฉันดีใจมากที่พ่อยอมเปิดใจให้อลันแล้ว ^_^” ฉันพูดไปอย่างปลื้มปริ่ม มันอิ่มอกอิ่มใจจริงๆ “แบบนี้ถ้าอลันได้ไปช่วยงานที่บริษัทของพ่อแกก็ไม่ได้มาช่วยงานคุณคานส์สิ” “แต่อลันบอกฉันว่าขอคิดดูก่อนน่ะสิ ไม่รู้ว่าจะยอมหรือเปล่า น้องชายแกน่ะรั้นจะตายไป”“แต่แกก็ปราบคนหัวรั้นอย่างอลันได้ไม่ใช่หรอ” คำถามของอลิชทำเอาใบหน้าฉันแดงกล่ำเพราะความเขิน “แต่ไหนแต่ไรอลันไม่ยอมอ่อนให้กับใครแม้กระทั่งฉันกับพ่อ แต่กับแกเขาดูยอมในหลายๆ เรื่องนะ” “แกพูดแบบนี้ฉันก็เขินเป็นนะอลิช” “แล้วนี่พ่อรู้หรือยังว่าอลันคบกับแก”“ยังหรอก”“รีบบอกสิ พ่อต้องดี
แทนที่จะรีบตอบอลันกลับเงียบ ผู้หญิงคนนั้นก็ชูหน้าชูตาใส่ฉันด้วย “ถามก็ตอบสิจะเงียบทำไม!!” ฉันตะโกนถามแข่งกับเสียงเพลง “เขาก็แค่ขอมานั่งด้วยแป๊บเดียวยังไม่ได้ยุ่งอะไรเลย” อลันตอบ แต่คำตอบนี้มันยิ่งทำให้หงุดหงิด “เพื่อนไม่มีหรอคะ ?” ฉันเปลี่ยนไปถามผู้หญิงที่นั่งตัวติดกับอลัน “เพื่อนกลับกันหมดแล้วค่ะ”“งั้นน้องก็กลับไปสิคะจะมาขอนั่งโต๊ะผู้ชายทำไม” แทนที่จะพูดกับฉันยัยนั่นกลับหันไปถามอลัน “แม่พี่หรอคะ ดุจัง” ฉันกำหมัดแน่นเมื่อได้ฟังคำพูดนั้นอารมณ์มันก็ระเบิดออกมาทันที เมื่อความอดทนถึงขีดขำกัดทำให้ฉันที่ควบคุมตัวเองไม่ได้เดินมาหายัยผู้หญิงปากดีคนนั้น ก่อนจะคว้ามือกระชากเธอลงจากเก้าอี้ ทำให้เธอหล่นกระแทกพื้นตรงหน้าฉัน “โอ้ย~”“ถ้าคิดว่าเป็นแม่เธอก็ไหว้ฉันซะสิ” ฉันตวาดบอก คิดว่าดูไม่ออกหรือไงว่าไอ้คำพูดเมื่อกี้หล่อนตั้งใจยั่ว ตอนนี้คนในคลับเริ่มหันมาสนใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกันแล้ว “อย่ามีเรื่องได้ไหม บอกแล้วไงว่าไม่มีอะไร” อลันรีบมาแกะมือที่ฉันกำเส้นผมยัยตัวดีนี่ออก “ถ้าไม่มีอะไรทำไมนายไม่รีบบอกไปล่ะว่าฉันเป็นเมียไม่ใช่แม่!!” “คนมองหมดแล้วอายเขาบ้าง” “เบื่อฉันแล้วหรอ ถ้าเบื่อง่าย
เฮียเฟยถอนหายใจออกมาหนักๆ แล้วพูด “มันทำอะไร เฮียจะไปจัดการมันเอง!!”“ย…อย่านะเฮีย” ฉันรีบจับแขนเฮียเฟยเอาไว้ก่อนที่เฮียจะเปิดประตูลงจากรถ “มันทำให้แพรร้องไห้ขนาดนี้ยังจะห่วงอีกหรือไง” “แพรมันน่าเบื่อเองค่ะ เขายังเด็กคงอยากจะหาอะไรใหม่ๆ” ฉันพูดไปด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวด แต่ยังไงก็ต้องยอมรับว่าความเจ็บปวดที่กลัวและไม่อยากเจอมันได้เกิดขึ้นอีกครั้งแล้ว….ทั้งที่ก่อนหน้านี้มันดีมากๆ “พาแพรไปคลับเฮียได้ไหมคะ รีบพาแพรไปจากตรงนี้” ฉันบอกเฮียเฟยในเชิงอ้อนวอน จากนั้นรถก็ขับเคลื่อนออกไปจากคลับทั้งที่เขาควรจะกลับเข้าไปในคลับแล้ว….แต่ในตอนนี้อลันยังคงยืนอยู่ด้านหน้าคลับแล้วมองรถที่ฉันนั่งไปกับเฮียเฟยจนสุดสายตาฉันส่งข้อความไปบอกเพื่อนว่าให้ตามมาที่คลับเฮียเฟย ก่อนจะกดปิดหน้าจอโทรศัพท์แล้วก้มหน้าร้องไห้ออกมาเบาๆ ตลอดทาง อลันเคยพูดว่าเขาคบกับใครไม่ได้นานเพราะนิสัยที่เบื่อง่าย แต่ฉันก็ไม่คิดว่าการที่เราเข้ากันได้ดีขนาดนี้มันจะทำให้เขาเบื่อ เราจบกันแบบที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัว สำหรับอลันคงจะโล่งใจที่ไม่ต้องมาปิดบังอะไร เขาอยากจะไปอะไรกับผู้หญิงที่ไหนก็ได้ แต่สำหรับฉันต้องจมอยู่กับความเจ็บปวดนี้ไปอ
เธอคนนั้นเดินมาหาอลัน ก่อนจะโน้มลงมาหอมแก้มเขาแล้วพูด “กลับก่อนนะ อย่าลืมโทรมาหาด้วยล่ะ ไม่โทรจะงอนจริงๆ ด้วย” เธอทำเหมือนไม่เห็นว่าฉันยืนอยู่ พูดจบก็เดินสวนฉันออกไปจากห้อง ตอนนี้ฉันกำลังอึ้งกับสิ่งที่เห็น มันจุกในอกจนอยากจะร้องไห้ออกมา ไม่น่าเลย ฉันไม่น่ามาเจอเขาในวันนี้เลย ทั้งที่รู้ว่ามันจบไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว “พ…พาเธอมานอนที่ห้องหรอ” “เห็นอยู่แล้วจะถามทำไม” ฉันเม้มปากพร้อมกับกำหมัดแน่น คำตอบที่ไร้เยื่อใยแบบนั้นเขาพูดมันออกมาได้ยังไง ที่ผ่านมาไม่รู้สึกอะไรกับฉันเลยหรือไง ฉันค่อยๆ ทรุดตัวนั่งลงแล้วร้องไห้ออกมา มันกลั้นไม่อยู่ ใครเห็นเต็มสองตาแบบนี้ก็คงจะไม่สามารถห้ามน้ำตาได้ ฉันรัก ฉันหวงเขา ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย อลันทำกับฉันได้ยังไงกัน เขาด้านชาแบบนี้ได้ยังไง “อึก~” ฉันยกมือมาทาบที่อกข้างซ้ายของตัวเอง มันเจ็บปวดตรงนี้ที่สุด “นายทำแบบนี้ได้ยังไงอลัน ที่ผ่านมาระหว่างเรามันคืออะไร อึก~”“…….” “พ่อฉันพูดอะไรกับนายบอกมาสิ อึก~ อะไรที่ทำให้นายเปลี่ยนไปขนาดนี้”“เมื่อคืนก็ตอบไปแล้ว” อลันยกเบียร์ขึ้นมากระดกก่อนจะพูดต่อ “มาก็ดี เก็บเสื้อผ้ากลับไปด้วย”“ฉันต้องการเหตุผล อึก~
ตรวจคำผิดย้อนหลังนะคะ————อลันไม่ฟังที่ร้องบอก เขาซุกใบหน้าลงมาบนซอกคอของฉันแล้วขบเม้มเพื่อให้เกิดรอยแดง ฉันรู้สึกได้จากการที่เจ็บจี๊ดๆ บริเวณซอกคอหลายต่อหลายครั้ง ไม่ใช่ว่าฉันนอนนิ่งๆ ให้เขาทำ มันทั้งดิ้นสู้แต่ก็ไม่เป็นผล ถูกคนที่ตัวโตกว่ากดทับร่างแบบนี้มันยากที่จะดิ้นหลุด“อลันหยุดนะ จะเลิกกันแล้วก็อย่ามาทำแบบนี้กับฉัน!!”“แค่ส่งท้าย ของมันเคยๆ จะกลัวทำไม” อลันตอบกลับมาในขณะที่ใบหน้ายังซุกไซร้อยู่บนซอกคอ “อื้อ ฉันเจ็บ” ฉันร้องท้วงเมื่อถูกเขี้ยวฟันงับมาที่ซอกคอ แค่ทำให้เจ็บใจก็พอแล้วทำไมต้องทำให้เจ็บตัวอีก ชายเสื้อของฉันถูกเลิกขึ้นมากองไว้บนเนินหน้าอก ก่อนที่ใบหน้าคมคายของอลันจะเลื่อนต่ำลงมาใช้ริมฝีปากขบเม้มบริเวณเนินหน้าอกแทนซอกคอ “ปล่อย ฉันบอกใหปล่อย!!” ฉันตะเบ็งเสียงออกไปดังลั่นห้อง ริมฝีปากหนาลากไล้ไปมาดูดเลียหน้าอกทั้งสองเต้าสลับกัน ก่อนจะดึงเสื้อชั้นในของฉันขึ้นเผยให้เห็นยอดปทุมถันที่กำลังชูชันอยู่ตรงหน้าอลันใช้สายตามองครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้น “สีสวยดี” “นี่หรอคือสิ่งที่นายต้องการจากฉัน” ฉันถามเสียงสั่นในขณะที่อลันกำลังใช้อุ้งปากตะโบมดูดดุนยอดปทุมถันคู่นั้น แล้วเขาก็ไม่ได