ฉันรู้ว่าพี่เพิร์ทตั้งใจพูดเหน็บอลัน คำพูดนั้นไม่ใช่แค่ทำให้อลันหงุดหงิด ฉันเองก็ด้วย ตัวเองทำเลวเอาไว้ทิ้งฉันให้ร้องไห้แทบตายแล้วมีสิทธิ์อะไรมาพูดแบบนี้กัน จะมาเสียดายในวันที่ฉันไม่ต้องการแล้วมันมีประโยชน์อะไร ที่ผ่านมาเราไม่ได้คุยกันพอเจอหน้าทำไมต้องทิ้งคำพูดไม่ดีเอาไว้ “มึงมีปัญหาอะไร ?” อลันถามออกไปอย่างไม่เกรงกลัว “เปล่า กูไม่มีปัญหาแค่เห็นแล้วมันขำที่มีปัญญาซื้อได้แค่นี้” อลันกำหมัดแน่น ถ้าไม่ได้อยู่ในห้างเขาคงจะจัดการพี่เพิร์ทไปแล้วแน่ๆ “แพรน่าจะเลือกคบคนที่เหมาะสมกับตัวเองหน่อยนะ” “ของแบบนี้มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับความชอบค่ะ มันอยู่ที่ว่าใครเป็นคนซื้อให้มากกว่า อีกอย่างแพรไม่ได้มองที่ความเหมาะสม แพรเลือกตามความรู้สึกของตัวเองค่ะ” “อย่าซีเรียสสิแพร พี่ก็แค่แวะมาทักทายตามประสาคนเคยรักกัน….” พี่เพิร์ทแสยะยิ้มพูดยั่วโมโหอลัน “อลันใจเย็นๆ นะ” ฉันกุมมืออลันแน่นเพราะตอนนี้เขาเหมือนคนที่กำลังจะหมดความอดทนเต็มที “ไปกันเถอะ” ทางที่ดีฉันควรดึงอลันออกไปจากตรงนี้ก่อนที่จะเกิดเรื่อง “ถ้าแพรเบื่อๆ ก็กลับมาหาพี่ได้นะ พี่พร้อมจะปรับปรุงตัวเอง ยังไงซะพี่กับแพรก็เหมาะสมกันมากกว่าไอ้เด็กนี่
#คอนโดฉันทิ้งกระเป๋าสะพายลงบนเตียงแรงๆ แล้วนั่งกระแทกลงเตียงอย่างหงุดหงิด การทะเลาะกันเป็นสิ่งที่ไม่อยากให้เกิดขึ้น แต่ดูเหมือนว่าฉันกับอลันจะทะเลาะกันบ่อยเอามากๆ อย่าหาว่าฉันเปรียบเทียบเลย แต่ตอนคบกับพี่เพิร์ทเราแทบจะไม่ทะเลาะกันเลยด้วยซ้ำ แต่กับอลันอะไรนิดหน่อยก็เป็นเรื่อง เฮ้อ… ฉันทิ้งตัวนอนราบลงบนเตียงพร้อมกับถอนหายใจออกมาหนักๆ คลิปก็ยังไม่ได้ส่งไปให้พ่อดู ไหนจะมาทะเลาะกับแฟน ไหนจะเจอแฟนเก่าที่นิสัยแย่ๆ แบบนั้น นี่ชีวิตของฉันมันจำเป็นต้องเจออะไรมากมายขนาดนี้ในเวลาเดียวกันหรือเปล่า ฉันยกมือขึ้นจ้องมองนิ้วที่สวมแหวนที่อลันซื้อให้ในวันนี้ ตอนนี้ฉันรู้สึกกับอลันมากๆ เหมือนให้เขาไปทั้งใจแล้ว ทั้งที่ไม่ชอบเด็กแท้ๆ แต่กับอลันฉันแพ้ให้เขาทุกทางจริงๆ ฉันกดส่งข้อความไปหาอลันขอคลิปจากเขาเพราะอยากให้พ่อได้เห็นความเลวของบาส จะได้เลิกคิดว่าบาสเป็นเด็กดีสักที แต่พอส่งข้อความไปอลันก็ไม่ยอมตอบ คงจะโกรธอยู่ อย่างหนึ่งที่ฉันรู้สึกไม่ชอบคือเวลาที่อลันโกรธ เขาจะไม่สนใจฉันเลย ไม่ชอบแบบนี้จริงๆ กริ้ง~ มีสายเรียกเข้าจากอลิชฉันจึงรีบกดรับ “ว่าไงแก” ( ยัยแพรแกช่วยคุยกับอลันให้ฉันหน่อยสิ )“คุยเ
“พะ…พ่อ” ฉันเอ่ยชื่อผู้เป็นพ่อที่กำลังยืนอยู่หน้าห้องเสียงเบา เพราะไม่คิดว่าจะเป็นพ่อของตัวเอง“พ่อมาได้ยังไงคะ ทำไมไม่บอกหนูก่อน” “พ่อมาจัดการไอ้บาส มันทำแบบนั้นได้ยังไง!!” พ่อพูดออกมาอย่างหัวเสียก่อนจะเดินแทรกเข้ามาในห้อง พูดแบบนี้แปลว่าการส่งคลิปนั้นให้พ่อดูมันได้ผล“อุตส่าห์รักเอ็นดูมันเหมือนลูกแท้ๆ ทำแบบนี้มันไม่ไว้หน้ากันชัดๆ”ตอนนี้ฉันมีท่าทางเลิ่กลั่กพอสมควรเพราะอลันยังนอนอยู่ในห้อง ถ้าเจอกับพ่อตอนนี้จะเป็นยังไง “ทีนี้พ่อเชื่อหนูแล้วใช่ไหมว่าบาสไม่ใช่คนดี เรื่องจับคู่เลิกคิดไปได้เลยค่ะ แค่หน้าเขาหนูยังไม่อยากจะมอง” “แล้วไอ้แฟนนักเลงของลูกอยู่ที่ไหน” พ่อมองไปรอบๆ ห้องเพื่อสำรวจ “วันนั้นเขาช่วยหนูเอาไว้นะคะ พ่อเลิกมองเขาไม่ดีได้แล้ว” “เมื่อวานได้ข่าวว่ามันมีเรื่องชกต่อยในห้าง ถ้าเกิดวันหนึ่งอยู่กินกันไปแล้วมันเกิดทำร้ายลูกขึ้นมาจะทำยังไง” คิดไว้แล้วว่าลูกน้องคนที่ถ่ายคลิปตอนอลันต่อนพี่เพิร์ทต้องเอาไปบอกพ่อ “เขาไม่ทำแบบนั้นกับหนูแน่ๆ ค่ะ อีกอย่างเรื่องเมื่อวาน….”“หยุดแก้ตัวให้มัน นัดมันมาเจอพ่อหน่อยสิ พ่อมีเรื่องจะคุย” พ่อนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่พลางยกขาขึ้นมาไขว้ห้างก่อนจะปรา
หลังจากที่อลันไปเรียนแล้วฉันก็ออกไปที่ร้านพอตรวจงานเสร็จ ตอนบ่ายๆ ก็แวะไปเล่นกับอลิช “ลูคัสอ้วนจ้ำม่ำมากเลยแก” ฉันมองอลิชที่กำลังอุ้มเด็กอ้วนอยู่ในอ้อมแขน น่าเอ็นดูจริงๆ “ลูคัสกินเก่งมากๆ เลยแก”“กินเก่งสิดี เด็กจ้ำม่ำแบบนี้น่ารักจะตาย” “ฝากด้วยนะคะ” อลันเอาลูกส่งให้ลูกน้องของสามีช่วยดูก่อน “เรื่องที่ฉันให้แกคุยกับอลันให้ว่ายังไง น้องชายตัวดีของฉันยอมอ่อนบ้างไหม” “แกก็รู้ว่าอลันหัวแข็ง อื้อ! เมื่อวานพ่อฉันมา อลันได้เจอกับพ่อเขาบอกว่าพ่อจะให้ช่วยงานที่บริษัทด้วย แกฉันดีใจมากที่พ่อยอมเปิดใจให้อลันแล้ว ^_^” ฉันพูดไปอย่างปลื้มปริ่ม มันอิ่มอกอิ่มใจจริงๆ “แบบนี้ถ้าอลันได้ไปช่วยงานที่บริษัทของพ่อแกก็ไม่ได้มาช่วยงานคุณคานส์สิ” “แต่อลันบอกฉันว่าขอคิดดูก่อนน่ะสิ ไม่รู้ว่าจะยอมหรือเปล่า น้องชายแกน่ะรั้นจะตายไป”“แต่แกก็ปราบคนหัวรั้นอย่างอลันได้ไม่ใช่หรอ” คำถามของอลิชทำเอาใบหน้าฉันแดงกล่ำเพราะความเขิน “แต่ไหนแต่ไรอลันไม่ยอมอ่อนให้กับใครแม้กระทั่งฉันกับพ่อ แต่กับแกเขาดูยอมในหลายๆ เรื่องนะ” “แกพูดแบบนี้ฉันก็เขินเป็นนะอลิช” “แล้วนี่พ่อรู้หรือยังว่าอลันคบกับแก”“ยังหรอก”“รีบบอกสิ พ่อต้องดี
แทนที่จะรีบตอบอลันกลับเงียบ ผู้หญิงคนนั้นก็ชูหน้าชูตาใส่ฉันด้วย “ถามก็ตอบสิจะเงียบทำไม!!” ฉันตะโกนถามแข่งกับเสียงเพลง “เขาก็แค่ขอมานั่งด้วยแป๊บเดียวยังไม่ได้ยุ่งอะไรเลย” อลันตอบ แต่คำตอบนี้มันยิ่งทำให้หงุดหงิด “เพื่อนไม่มีหรอคะ ?” ฉันเปลี่ยนไปถามผู้หญิงที่นั่งตัวติดกับอลัน “เพื่อนกลับกันหมดแล้วค่ะ”“งั้นน้องก็กลับไปสิคะจะมาขอนั่งโต๊ะผู้ชายทำไม” แทนที่จะพูดกับฉันยัยนั่นกลับหันไปถามอลัน “แม่พี่หรอคะ ดุจัง” ฉันกำหมัดแน่นเมื่อได้ฟังคำพูดนั้นอารมณ์มันก็ระเบิดออกมาทันที เมื่อความอดทนถึงขีดขำกัดทำให้ฉันที่ควบคุมตัวเองไม่ได้เดินมาหายัยผู้หญิงปากดีคนนั้น ก่อนจะคว้ามือกระชากเธอลงจากเก้าอี้ ทำให้เธอหล่นกระแทกพื้นตรงหน้าฉัน “โอ้ย~”“ถ้าคิดว่าเป็นแม่เธอก็ไหว้ฉันซะสิ” ฉันตวาดบอก คิดว่าดูไม่ออกหรือไงว่าไอ้คำพูดเมื่อกี้หล่อนตั้งใจยั่ว ตอนนี้คนในคลับเริ่มหันมาสนใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกันแล้ว “อย่ามีเรื่องได้ไหม บอกแล้วไงว่าไม่มีอะไร” อลันรีบมาแกะมือที่ฉันกำเส้นผมยัยตัวดีนี่ออก “ถ้าไม่มีอะไรทำไมนายไม่รีบบอกไปล่ะว่าฉันเป็นเมียไม่ใช่แม่!!” “คนมองหมดแล้วอายเขาบ้าง” “เบื่อฉันแล้วหรอ ถ้าเบื่อง่าย
เฮียเฟยถอนหายใจออกมาหนักๆ แล้วพูด “มันทำอะไร เฮียจะไปจัดการมันเอง!!”“ย…อย่านะเฮีย” ฉันรีบจับแขนเฮียเฟยเอาไว้ก่อนที่เฮียจะเปิดประตูลงจากรถ “มันทำให้แพรร้องไห้ขนาดนี้ยังจะห่วงอีกหรือไง” “แพรมันน่าเบื่อเองค่ะ เขายังเด็กคงอยากจะหาอะไรใหม่ๆ” ฉันพูดไปด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวด แต่ยังไงก็ต้องยอมรับว่าความเจ็บปวดที่กลัวและไม่อยากเจอมันได้เกิดขึ้นอีกครั้งแล้ว….ทั้งที่ก่อนหน้านี้มันดีมากๆ “พาแพรไปคลับเฮียได้ไหมคะ รีบพาแพรไปจากตรงนี้” ฉันบอกเฮียเฟยในเชิงอ้อนวอน จากนั้นรถก็ขับเคลื่อนออกไปจากคลับทั้งที่เขาควรจะกลับเข้าไปในคลับแล้ว….แต่ในตอนนี้อลันยังคงยืนอยู่ด้านหน้าคลับแล้วมองรถที่ฉันนั่งไปกับเฮียเฟยจนสุดสายตาฉันส่งข้อความไปบอกเพื่อนว่าให้ตามมาที่คลับเฮียเฟย ก่อนจะกดปิดหน้าจอโทรศัพท์แล้วก้มหน้าร้องไห้ออกมาเบาๆ ตลอดทาง อลันเคยพูดว่าเขาคบกับใครไม่ได้นานเพราะนิสัยที่เบื่อง่าย แต่ฉันก็ไม่คิดว่าการที่เราเข้ากันได้ดีขนาดนี้มันจะทำให้เขาเบื่อ เราจบกันแบบที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัว สำหรับอลันคงจะโล่งใจที่ไม่ต้องมาปิดบังอะไร เขาอยากจะไปอะไรกับผู้หญิงที่ไหนก็ได้ แต่สำหรับฉันต้องจมอยู่กับความเจ็บปวดนี้ไปอ
เธอคนนั้นเดินมาหาอลัน ก่อนจะโน้มลงมาหอมแก้มเขาแล้วพูด “กลับก่อนนะ อย่าลืมโทรมาหาด้วยล่ะ ไม่โทรจะงอนจริงๆ ด้วย” เธอทำเหมือนไม่เห็นว่าฉันยืนอยู่ พูดจบก็เดินสวนฉันออกไปจากห้อง ตอนนี้ฉันกำลังอึ้งกับสิ่งที่เห็น มันจุกในอกจนอยากจะร้องไห้ออกมา ไม่น่าเลย ฉันไม่น่ามาเจอเขาในวันนี้เลย ทั้งที่รู้ว่ามันจบไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว “พ…พาเธอมานอนที่ห้องหรอ” “เห็นอยู่แล้วจะถามทำไม” ฉันเม้มปากพร้อมกับกำหมัดแน่น คำตอบที่ไร้เยื่อใยแบบนั้นเขาพูดมันออกมาได้ยังไง ที่ผ่านมาไม่รู้สึกอะไรกับฉันเลยหรือไง ฉันค่อยๆ ทรุดตัวนั่งลงแล้วร้องไห้ออกมา มันกลั้นไม่อยู่ ใครเห็นเต็มสองตาแบบนี้ก็คงจะไม่สามารถห้ามน้ำตาได้ ฉันรัก ฉันหวงเขา ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย อลันทำกับฉันได้ยังไงกัน เขาด้านชาแบบนี้ได้ยังไง “อึก~” ฉันยกมือมาทาบที่อกข้างซ้ายของตัวเอง มันเจ็บปวดตรงนี้ที่สุด “นายทำแบบนี้ได้ยังไงอลัน ที่ผ่านมาระหว่างเรามันคืออะไร อึก~”“…….” “พ่อฉันพูดอะไรกับนายบอกมาสิ อึก~ อะไรที่ทำให้นายเปลี่ยนไปขนาดนี้”“เมื่อคืนก็ตอบไปแล้ว” อลันยกเบียร์ขึ้นมากระดกก่อนจะพูดต่อ “มาก็ดี เก็บเสื้อผ้ากลับไปด้วย”“ฉันต้องการเหตุผล อึก~
ตรวจคำผิดย้อนหลังนะคะ————อลันไม่ฟังที่ร้องบอก เขาซุกใบหน้าลงมาบนซอกคอของฉันแล้วขบเม้มเพื่อให้เกิดรอยแดง ฉันรู้สึกได้จากการที่เจ็บจี๊ดๆ บริเวณซอกคอหลายต่อหลายครั้ง ไม่ใช่ว่าฉันนอนนิ่งๆ ให้เขาทำ มันทั้งดิ้นสู้แต่ก็ไม่เป็นผล ถูกคนที่ตัวโตกว่ากดทับร่างแบบนี้มันยากที่จะดิ้นหลุด“อลันหยุดนะ จะเลิกกันแล้วก็อย่ามาทำแบบนี้กับฉัน!!”“แค่ส่งท้าย ของมันเคยๆ จะกลัวทำไม” อลันตอบกลับมาในขณะที่ใบหน้ายังซุกไซร้อยู่บนซอกคอ “อื้อ ฉันเจ็บ” ฉันร้องท้วงเมื่อถูกเขี้ยวฟันงับมาที่ซอกคอ แค่ทำให้เจ็บใจก็พอแล้วทำไมต้องทำให้เจ็บตัวอีก ชายเสื้อของฉันถูกเลิกขึ้นมากองไว้บนเนินหน้าอก ก่อนที่ใบหน้าคมคายของอลันจะเลื่อนต่ำลงมาใช้ริมฝีปากขบเม้มบริเวณเนินหน้าอกแทนซอกคอ “ปล่อย ฉันบอกใหปล่อย!!” ฉันตะเบ็งเสียงออกไปดังลั่นห้อง ริมฝีปากหนาลากไล้ไปมาดูดเลียหน้าอกทั้งสองเต้าสลับกัน ก่อนจะดึงเสื้อชั้นในของฉันขึ้นเผยให้เห็นยอดปทุมถันที่กำลังชูชันอยู่ตรงหน้าอลันใช้สายตามองครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้น “สีสวยดี” “นี่หรอคือสิ่งที่นายต้องการจากฉัน” ฉันถามเสียงสั่นในขณะที่อลันกำลังใช้อุ้งปากตะโบมดูดดุนยอดปทุมถันคู่นั้น แล้วเขาก็ไม่ได
5 เดือนผ่านไป ชีวิตหลังแต่งงาน “ทำให้มันดีๆ หน่อยสิอลัน” “ก็ทำดีๆ อยู่นี่ไง” “แล้วนายเอาหมูไปผัดแบบนั้นได้ยังไง ทำไมไม่ผัดหมูก่อน”“แล้วทำไมไม่บอกก่อนก็รู้ว่าทำอาหารไม่เป็น”“ทำไม่เป็นก็ถอยไปฉันจะทำเอง”“ไม่ต้องยุ่งออกไปนั่งรอเลยไป” ฉันมองสามีของตัวเองทำอาหารด้วยความเหนื่อยใจ ทำไม่เป็นยังจะเสนอตัวอวดเก่งอยากจะโชว์ฝีมือ ชีวิตคู่ของเราไม่ได้โปรยด้วยกลีบกุหลาบ ไม่ได้รักกันจนหวานชื่น เรามีปากเสียงกันในบางครั้งไม่เข้าใจกันบ้าง แต่ความรักที่มีให้กันมันก็ยังคงอยู่และเพิ่มมากขึ้นทุกวัน ฉันว่ามันคงเป็นธรรมดาของชีวิตคู่ จะให้รักกันปานจะกลืนกินคงไม่ใช่ คนที่อยู่ด้วยกันการทะเลาะและปรับความเข้าใจเป็นเรื่องปกติ “เสร็จแล้วครับคุณเมีย ^_^” อลันถือจานอาหารที่ตัวเองทำมาวางไว้ที่โต๊ะด้วยสีหน้าที่ปลื้มอกปลื้มใจกับฝีมือตัวเอง “ผัดผักยังไงให้ผักไม่สุก แบบนี้จะกินยังไง” “ผักต้องสุก ?” เขาถามอย่างกับไม่เคยกินผัดผักมาก่อนในชีวิตถึงไม่รู้ว่ามันต้องสุกประมาณไหน “ถ้าลูกคลอดออกมาฉันคงไม่ไว้ใจให้นายทำอาหารให้ลูกกินแน่ๆ” “ของแบบนี้มันพัฒนากันได้ ตอนนี้ทำไม่เป็นอีกสิบปีข้างหน้าอาจจะได้เป็นเชฟกระทะเหล็กก็ไ
#บ้านของฉันฉันกับอลันมาที่บ้านด้วยกันเพื่อจะมาบอกพ่อว่าเรากำลังจะมีลูก ก่อนมาเขาได้โทรบอกพ่อกำนันแล้วเห็นว่าดีใจยกใหญ่เลย พรุ่งนี้คงจะขึ้นมากรุงเทพมาคุยเรื่องงานแต่ง “จะมาทำไมไม่บอกก่อนจะได้ให้คนจัดเตรียมอาหารเพิ่ม” พอพ่อเห็นอลันเดินมาพร้อมกับฉันก็รีบท้วงทันที ถึงก่อนหน้านี้จะใจร้ายไปบ้างแต่ตอนนี้พ่อตากับลูกเขยเริ่มเข้ากันได้แล้วนะ “หนูมีเรื่องสำคัญจะบอกพ่อค่ะ ^_^” ฉันยิ้มให้พ่อแล้วก็หันมายิ้มให้อลัน จากนั้นเราสามคนก็พากันเดินมาที่ห้องขับแขก“มีอะไรทำไมถึงต้องคุยเป็นทางการขนาดนี้ ?” พ่อถาม “พ่ออยากมีหลานคือเปล่าคะ” “อยากสิ พ่อแก่แล้วอยากจะรีบอุ้มหลานเร็วๆ” “งั้นคุณลุงก็สมหวังแล้วครับ” อลันพูดแทรก “หมายความว่ายังไง ?” พ่อขมวดคิ้วมองเราทั้งคู่สลับกัน ฉันคลี่ยิ้มก่อนจะตอบ “หนูท้องค่ะ ^_^” พอบอกว่าท้องพ่อก็เงียบไปเหมือนตกใจ ทำเอาฉันใจหาย ไหนบอกว่าอยากอุ้มหลานเร็วๆ ไง ทำไมถึงทำหน้าแบบนั้น“คุณลุงไม่ดีใจหรอครับ” อลันรีบถามเพราะเห็นพ่อเงียบไป “ลง ลุงอะไรกัน เรียกพ่อได้แล้วไอ้ลูกเขย” พ่อพูดออกมาพร้อใกับรอยยิ้มบนใบหน้า ทำเอาฉันถอนหายใจอย่างโล่งอกนึกว่าพ่อจะเสียใจซะอีก อีกหนึ่งเรื่องร
โรงพยาบาลตอนนี้ฉันกับอลันอยู่ที่โรงพยาบาล ส่วนอลิชเธอกลับไปที่บ้านแล้วเพราะต้องไปดูลูก ทั้งฉันและอลันได้รับการตรวจร่างกายอย่างละเอียดทั้งคู่ แต่ที่ต่างออกไปคือหมอให้ฉันตรวจเลือดและตรวจปัสสาวะ ตอนนี้เรากำลังนั่งรอผลตรวจอยู่อาการของอลันดีขึ้น ตอนนี้เขานั่งจนแทบจะสิงร่างฉันอยู่แล้ว “ขยับไปหน่อยได้ไหม ดูสิคนมองเยอะเลยนะ” ฉันกระซิบบอกอลัน “ขยับออกก็อ้วก จะเอาแบบนั้นไหมล่ะ” “แล้วอยู่ใกล้ฉันไม่อยากอ้วกหรือไง” เขาส่ายหน้าแทนคำตอบ ถึงอาการของเขาจะดีขึ้นแต่ร่างกายยังอิดโรย ไม่นานเท่าไหร่คุณหมอก็เรียกให้เราสองคนไปฟังผลตรวจ “ผลตรวจของคุณผู้ชายเป็นปกติดีนะคะ” “แต่เขาทั้งเวียนหัวทั้งอ้วกเลยนะคะคุณหมอ” ฉันรีบพูดแย้งขึ้นทันที “คงจะเป็นอาการแพ้ท้องแทนภรรยาค่ะ ยินดีด้วยนะคะตอนนี้คุณกำลังตั้งครรภ์ ^_^” หมอพูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม แต่คำพูดนั้นยังวนอยู่ในหัวของฉัน ยินดีด้วยนะคะคุณกำลังตั้งครรภ์ มันจะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อเราไม่เคยพลาด อลันปล่อยนอกหรือไม่ก็ใส่ถุงยางอนามัยตลอด ตอนนั้นที่ปล่อยในฉันก็กินนาคุมฉุกเฉินแล้ว คิดไม่ออกเลยว่าจะท้องได้ยังไง “จริงหรอครับคุณหมอ ผมกำลังจะมีลูกหรอคร
อลันเดินออกมาจากห้องน้ำทั้งที่ยังเอามือปิดจมูกอยู่ เขาทำท่าเหมือนขยะแขยงอาหารที่ฉันเตรียมให้มากๆ มันรู้สึกเฟลนิดๆ นะ อุตส่าห์ตั้งใจเตรียมให้แท้ๆ “ไปหาหมอไหม”“ไม่เป็นไรแค่เวียนหัวนิดหน่อย” ฉันเดินมาหาอลันแล้วยกมือขึ้นทาบบนหน้าผากของเขาเพื่อเช็คว่าตัวร้อนหรือเปล่า “ตัวก็ไม่ร้อนนี่ ทำไมจู่ๆ ถึงเป็นแบบนี้ล่ะ ฉันว่าไปหาหมอดีกว่านะอลัน”อลันสวมกอดฉันเอาไว้แน่นแล้วบอกด้วยน้ำเสียงออดอ้อน “แค่กอดเมียแป๊บเดียวเดี๋ยวก็หาย” แปะ! ฉันฟาดมือลงบนแขนของอลันเบาๆ แล้วพูดค้อน “ฉันเป็นห่วงนะยังจะมาพูดเล่นอีก”“ไม่ได้พูดเล่นมันดีขึ้นจริงๆ นะ” พูดจับอลันก็เอาใบหน้ามาซุกลงบนซอกคอของฉัน “หอมจัง” “…นายคงกินไม่ได้แล้วใช่ไหมฉันจะได้เก็บ” ฉันถามเสียงเศร้า “มันเหม็น” อลันพูดกระซิบบอกที่หูเสียงเบา “อยากกินเมียแทนข้าว” ฝ่ามือสากเริ่มเลื้อยไปมาเป็นปลาหมึก ริมฝีปากหนาพรมจูบไปจนทั่วซอกคอของฉันก่อนจะขยับขึ้นมาที่พวงแก้มและประกบจูบที่ริมฝีปาก “อืม~” เสียงครางในลำคออย่างพึงพอใจของอลันทำให้ฉันรู้สึกวาบหวิว แควก! เสียงนี้คือเสียงชุดซีทรูตัวบางของฉันถูกฉีกอย่างไร้ความปรานี “อลัน!!” ฉันดันตัวออกแล้วจ้องอลันเขม็ง เข
วันต่อมา หลังจากที่อลันเลิกเรียนเราก็มาเจอเฮียเฟย นัดเจอกันที่ร้านอาหารในห้าง ฉันโทรนัดเฮียเอาไว้แล้ว #ภายในร้านอาหาร “เฮียสั่งจะกินอะไรไหมคะเดี๋ยวแพรสั่งให้” ฉันรีบถามเมื่อเฮียเฟยมาถึง มันรู้สึกเกร็งเอามากๆ สาเหตุก็เพราะอลันที่เอาแต่จ้องมองตลอดเวลา “ไม่เป็นไรเดี๋ยวเฮียต้องเข้าบริษัทไปกินที่บริษัทก็ได้”“งานยุ่งหรอคะช่วงนี้”“ก็….”“มีอะไรจะพูดก็รีบๆ พูด เอาแต่เนื้อ น้ำไม่ต้อง” อลันพูดแทรกขึ้นมาอย่างเสียมารยาท ฉันจึงหันมามองค้อนเขาด้วยสายตาที่ตำหนิ แต่เขาก็ทำท่าเหมือนทองไม่รู้ร้อน“ทีหลังถ้าจะนัดคุยมาคนเดียวดีกว่านะ แฟนแพรคงไม่สะดวก” เฮียเฟยบอก “ถ้าคุยสองต่อสองคงไม่ปล่อยให้มา” อบันตอบกลับทันควัน “นายช่วยอยู่เงียบๆ ได้ไหมอลัน” ฉันบอกเขาเสียงดุ ใจคอจะหาเรื่องให้ได้เลยหรือไง “แพรขอโทษแทนอลันด้วยนะคะ”“ไม่เป็นไรเฮียเข้าใจ แฟนแพรยังเด็ก….”“เด็กแล้วยังไง ?” เป็นอีกครั้งที่อลันถามอย่างไม่สบอารมณ์ “อลัน!!” ฉันจ้องเขาเขม็งจึงยอมปิดปากเงียบ มันน่าดีดหน้าผากแรงๆ สักทีให้เข็ดหลาบ “ที่นัดมาวันนี้แพรอยากจะมาขอโทษที่เคยพูดให้ความหวังเฮีย อยากขอโทษที่เคยดึงเฮียเข้ามาเกี่ยวข้องทั้งที่แพรไม่ไ
ทางผู้ใหญ่พูดคุยกันครั้งนี้พ่อฉันยินยอมไม่ได้ขัดอย่างที่เคยลั่นวาจาเอาไว้ คุณคานส์สามีของอลิชเสนอตัวจะออกค่าใช้จ่าย ส่วนค่าสินสอดวันแต่งพ่อของอลันจะเป็นคนออกเอง โดยงานหมั้นจะจัดหลังจากที่มหาวิทยาลัยของอลันปิดเทอม ซึ่งก็คืออีกไม่นานนี้แล้ว หลังจากคุยธุระเสร็จเรียบร้อยเราก็นั่งกินข้าวด้วยกัน ฉันเองก็ยังเกร็งไม่หาย แต่ก็ดีใจที่พ่อของอลันเอ็นดูฉันมากขนาดนี้ ตอนนี้ฉันกำลังเดินเล่นกับอลิชอยู่ที่สนามหน้าบ้าน ส่วนพ่อฉันกับพ่อของอลันคุยกันเรื่องธุรกิจ พ่อของอลันสนใจอยากจะเปิดธุรกิจเล็กๆ ที่บ้านต่างจังหวัดเลยขอคำปรึกษากับพ่อ ดีใจที่ทั้งสองคุยกันถูกคอ “แกไม่กลับบ้านพร้อมสามีหรออลิช” ที่ถามแบบนี้ก็เพราะว่าฉันเห็นคุณคานส์กลับไปก่อนแล้ว “ฉันกลับพร้อมพ่อน่ะ คุณคานส์รีบไปดูลูก” “สามีดีเด่นนะเนี่ย” “แกก็เถอะ ดีใจด้วยนะ รู้ไหมฉันแทบจะกรี๊ดลั่นบ้านตอนที่รู้ว่าอลันจะจอแกหมั้น” อลิชดีใจจนออกนอกหน้า “แกไม่ห้ามน้องหน่อยหรอ หมั้นทั้งๆ ที่ยังเรียนไม่จบ” “แพร อลันเป็นผู้ชายไม่มีอะไรเสียหายหรอกนะ ดีซะอีกน้องฉันตั้งใจทำงานมากๆ แถมยังไปเรียนทุกวัน ฉันละนับถือแกจริงๆ เลยที่เอาอลันอยู่หมัดขนาดนี้” “พี่อลิช
วันต่อมา เป็นอีกวันที่ฉันอยากจะไปดูร้านของตัวเองแต่พ่อห้ามเอาไว้ บอกเหตุผลว่าตั้งแต่แม่เสียพ่อทำแต่งานไม่มีเวลาให้ฉันเลย วันนี้จึงอยากให้เราอยู่ด้วยกัน ตอนนี้ฉันกับพ่อกำลังนั่งอยู่ที่สวนหลังบ้าน สวนนี้แม่เป็นคนอยากได้พ่อก็ตามใจแม่ทุกอย่าง “พ่อสัญญากับแม่เอาไว้ว่าจะดูแลลูกสาวคนเดียวของเราให้ดีที่สุด” พ่อพูดพร้อมกับสายตาที่มองไปยังสวนดอกไม้ต้นไม้ “ลูกโกรธหรือเปล่าที่ก่อนหน้านี้พ่อเคยห้ามไม่ให้รักกับผู้ชายที่ลูกเลือก” “โกรธสิคะ หนูโกรธพ่อมากที่ไม่ยอมฟังอะไรเอาแต่ยึดติดเรื่องฐานะ” “ถึงตอนนี้พ่อเริ่มเข้าใจแล้วว่าฐานะมันไม่สำคัญขนาดนั้น” ฉันยิ้มหวานให้พ่อ “ขอบคุณนะคะที่เปิดโอกาสให้อลัน” “ถ้าลูกรักมันมากขนาดนี้มันคงจะมีอะไรดีบ้างนั่นแหละ ไม่อยากนั้นลูกสาวของพ่อคงไม่หลงหัวปักหัวปำ” “หนูไม่ได้หลงขนาดนั้นสักหน่อย” “ไอ้เรื่องแข่งรถก็บอกเตือนให้เบาลงบ้าง จะดูแลลูกสาวของพ่อได้ยังไงถ้ายังเอาชีวิตไปเสี่ยงอันตรายอยู่แบบนั้น”“ตอนนี้เขาไม่ค่อยได้แข่งแล้วค่ะเพราะต้องดูแลคลับ”“ส่วนเรื่องตาบาสพ่อมองคนผิดไปจริงๆ ตอนนี้พ่อก็ยังรู้สึกผิดที่เคยบังคับลูก” “มันผ่านไปแล้วพ่ออย่าคิดมากเลยนะคะ ตอนนี้บา
#ภายในห้องทำงาน อลันเหวี่ยงร่างของฉันให้กระแทกกับโซฟาตัวใหญ่แรงๆ ไร้คำว่าปราณี ขนาดเป็นแฟนกันนะ ถ้าเป็นเมื่อก่อนที่ไม่ใช่สถานะแฟนฉันไม่เจอบีบคอตายเลยหรอ แต่ถึงจะเจอเหวี่ยงกระแทกโซฟาแบบนี้ฉันก็ยังยิ้มหวานให้อลัน “วันนี้แฟนฉันหล่อเป็นพิเศษเลยนะ ^_^” ฉันลุกขึ้นจากโซฟาเดินมายกมือขึ้นคล้องคออลันแล้วพูดเสียงหวาน สายตาของอลันในตอนนี้กำลังจ้องชุดที่ฉันใส่เขม็งบ่งบอกถึงอารมณ์ไม่พอใจสุดๆ ก่อนที่เขาจะแกะมือฉันออกจากต้นคอ “อะไรกันจับนิดจับหน่อยก็ไม่ได้” “ทำไมถึงใส่ชุดแบบนี้มา” เขาถามเสียงเข้ม “รู้ใช่ไหมว่าไม่ชอบ รู้ใช่ไหมว่าถ้าเห็นใส่แล้วจะเป็นยังไง” “รู้สิ ^_^” “แล้วใส่มาทำไมวะห๊ะ!! ชอบให้โมโหว่างั้น ?”“ก็นายน่ะโกรธอะไรก็ไม่รู้ไร้สาระ ก็แค่ไปคุยกับพ่อเรื่องหมั้นเอง พอฉันตอบตกลงก็กล่าวหาว่าประชด”เขาไม่โต้ตอบอะไรแต่กลับพ่นลมหายใจร้อนผ่าวออกมาแรงๆ “สรุปจะไปคุยกับพ่อนายเรื่องหมั้นหรือเปล่า ?”“ไม่ไป!! ไม่อยากหมั้นก็ไม่ต้องไป ก็ดีแยกกันอยู่อิสระดี ชอบไม่ใช่ ? ได้แต่งตัวโป๊ๆ โชว์ผู้ชายไปทั่ว” “พูดอะไรออกมารู้ตัวไหมอลัน!! นายกำลังดูถูกฉันอยู่นะ” จากที่อารมณ์ดีพอได้ยินคำพูดเมื่อครู่ของอลันมัน
“พ่อไม่ห้ามหนูกับอลันแล้วงั้นหรอคะ” ถึงจะรู้สึกผิดแต่ฉันก็ต้องถามย้ำเพื่อความแน่ใจ พ่อพยักหน้าแทนคำตอบ “พ่อจะไม่ใจร้ายกับคนที่หนูรักใช่ไหม” ฉันจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่นั้นของพ่อ รับรู้ได้ถึงความเศร้าจากสิ่งที่ฉันเลือกเมื่อครู่ “พ่อจะไม่ขัดขวางความรักของลูกอีก ขอให้ลูกมั่นใจพ่อพูดคำไหนคำนั้น”ฉันยิ้มออกมาก่อนจะโผล่เข้ากอดพ่อแน่น เป็นอีกครั้งที่ความรู้สึกอึดอัดในใจได้ปลดล็อก ในที่สุดพ่อก็ลดคติลงได้ “ขอบคุณที่ให้โอกาสผมได้รักกับลูกสาวของคุณลุงนะครับ” อลันพูดขึ้นพ่อจึงค่อยๆ ผละกอดออกแล้วเพ่งสายตามองอลันแทน “ถึงฉันจะไม่เต็มใจแต่ลูกสาวของฉันเลือกแล้ว อย่าทำให้ผิดหวังก็แล้วกัน”“ครับ ผมจะไม่ทำให้คุณลุงผิดหวัง” “หนูไม่อยากให้พ่อคาดหวังอะไรมากมายกับอลันนะคะ” ฉันพูดแทรกขึ้นพ่อจึงตวัดสายตาหันมา “ทำไมลูกถึงพูดแบบนั้น พ่อจะคาดหวังกับผู้ชายที่ลูกเลือกไม่ได้เลยหรือไง” “ไม่มีใครเป็นอย่างที่หวังได้อย่างสมบูรณ์แบบหรอกนะคะ ไม่เว้นแม้แต่หนูที่เป็นลูกสาวของพ่อ” “…….” พ่อถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะยกมือขึ้นมาลูบศีรษะของฉัน “หนูอยากให้พ่อเปิดใจให้อลันจริงๆ อย่างที่หนูเปิดใจให้เขานะคะ ถ้าแม่ยังอยู่หนูเชื่