LOGINShare
บทนำ มันเริ่มตั้งแต่ตอนนั้น
Last Updated:
2025-03-19 02:03:02ซอด..แซด... ซอด..ซอด...
เสียงโทรทัศน์ถูกเปิดทิ้งไว้ไร้ช่องสัญญาณ บ่งบอกให้รู้ว่าคนเปิดดูไม่รู้หลบอยู่ที่ไหน หลงเหลือแต่เพียงห้องหรูกว้างรสนิยมดีเท่านั้น ดวงตากลมโตเสมือนปลานิลกวาดมองไปทั่ว ก่อนจะหยุดอยู่ตรงประตูอีกบานที่ข้างในใช้เป็นห้องนอน แง้มจนแสงไฟข้างในเล็ดลอดออกมา
“ดีจัง พี่คิมยังไม่นอน”
เธอฉีกยิ้มกว้างเสียจนแก้มทั้งสองขึ้นรอยบุ๋ม กำชับตุ๊กตาตัวโปรดที่อุ้มมาด้วยไว้แน่น พลางเดินช้าเข้าไปข้างในหวังจะให้เจ้าของห้องเล่านิทานให้เธอฟัง
แอด...
ทว่าหลังบานประตูเปิดออก เธอกลับเห็นสิ่งนี้ที่ทำให้ทุกอย่างหยุดนิ่งแทน
“เฮ้ย!”
เพราะในจังหวะนั้นชายหนุ่มที่ว่า กำลังขัดจรวดของตัวเองอยู่ เขาถึงกับตกใจ ทันทีที่หันมาเห็นเด็กน้อยวัยสิบขวบยืนตาแป๋วมองเขาอยู่ คนๆนั้นก็คือคนเดียวกันกับที่เธออยากให้เล่านิทานนั่นแหละ!
“เรรันต์ ดึกดื่นป่านนี้ เข้ามาทำไมครับ!”
เขาเผลอเสียงเข้มใส่ พลางดึงผ้านวมมาปิดท่อนล่าง ในขณะเด็กน้อยตรงหน้า ไม่ได้รู้สึกรู้สาหรือตกใจอะไร เธอกลับยืนหน้านิ่งไร้ความรู้สึก ก่อนจะยื่นหนังสือขนาดเอสามที่ถือมาด้วยให้
“หนูนอนไม่หลับ จะให้พี่คิมเล่านิทานให้ฟังหน่อยค่ะ”
ทำเอาคนฟังอย่างคิมหันต์ถึงกับอ้าปากค้าง ตีหน้าผากตัวเองดังโปะ ถอนหายใจออกมาอย่างแรง ดึงหนังสือจากมือเธอมาถือไว้ แล้วออกคำสั่ง
“ก็ได้ แต่เรรันต์ต้องหันหลังให้พี่ก่อน”
“ได้ค่ะ”
เพื่อที่เขาจะได้จัดแจงน้องชายให้เข้าที่เข้าทาง เกิดมันโผล่หัวออกมาทักทายกันอีกรอบ มีหวังเด็กสิบขวบคนนี้ได้ใจแตกแน่ๆ เขาจะเข้าข่ายเป็นคนวิปริตโรคจิตไหมเนี่ย!
ตระกูลจรัญทิพย์....
ตระกูลใหญ่ติดอันดับต้นๆของประเทศ ใครต่างก็รู้จักตระกูลนี้ดี ไม่ว่าจะเป็นใคร หากเป็นผู้ชายจะเหมือนกันหมด คนละพ่อคนละแม่ก็จริง..แต่ทว่านิสัยใจคอเหมือนถอดพิมพ์กันมาเด๊ะ นั่นเพราะนอกจากจะเป็นตระกูลไฮโซ รสนิยมดี ไม่ขาดแคลนธนบัตรใบละพันแล้ว เรื่องผู้หญิงก็ใช่ย่อย
..... จะเรียกว่าเสือตัวพ่อเลยก็ได้!
คืนนี้ในคฤหาสน์หลังนี้มีงาน งานฉลองเรียนจบมัธยมปลายของลูกชายคนสุดท้อง ซึ่งเข็นกันแทบตายกว่าจะผ่านเกณฑ์ ถูกก่อตั้งโดยความต้องการของนายแม่ ที่ใคร่ฉลองให้เพื่อนไฮโซกลุ่มเดียวกันมาแสดงความยินดีเท่านั้น และถือเป็นโอกาส บอกให้เหล่าญาติพี่น้อง เชื้อสายวงศ์ตระกูลทว่าเขม่นกัน รู้กันทั่วหน้าด้วย
ใช่! หล่อนกำลังจะส่งลูกชายหัวแก้วหัวแหวนจอมเกเรคนนี้ไปเรียนต่อที่เมืองนอก ด้วยเหตุผลแค่คิมหันต์ เด็กหนุ่มอายุเพียง 18 ปี แต่แก่แดดบรมคนนี้จะได้เลิกเที่ยวเสียที!
ก็อก ก็อก ก็อก
"คุณคิมคะ คุณคิม"
ก็อก ก็อก ก็อก
“คุณคิมคะ!”
แอด..!!
“อะไร!”
เจิม สาวใช้วัยละอ่อน ถึงกับหน้าหงายหลังเคาะประตู แล้วมันถูกเปิดออกมาพร้อมกับเสียงตะโกน ก่อนจะถอดสีหน้าจากตกใจเป็นซีดเผือดแทน เมื่อเผลอเหลือบตารอดใต้วงแขนไปเห็นหญิงสาวคนหนึ่งนอนเปลือยกายอยู่ พลางหลบตา
“คุณนายให้มาตามค่ะ บอกในงานแขกมาพร้อมกันแล้ว”
คิมหันต์ถึงกับหัวเสีย ทำเสียงจิ๊จ๊ะขัดใจ
“ก็ให้นายแม่ต้อนรับไปสิ นั่นมันแขกคุณแม่ไม่ใช่เรอะ!”
“มันก็ใช่ค่ะ แต่นั่นก็งานคุณคิมไม่ใช่เหรอคะ ฉลองที่เรียนจบ”
“เกี่ยวอะไรกับฉันด้วยวะ นายแม่ชวนมาไม่ใช่หรือไม่ ก็ดูแลไปสิ”
“แต่ว่า.. เอ่อ..”
“ฉันไม่ว่าง!”
ปัง!
ไม่ทันที่เจิมจะทันพูดจบ ประตูบานไม้ราคาแพงบานเดิมถูกผลักปิดใส่หน้าเสียก่อน
“เฮ้อ”
ทำหล่อนเบื่อหน่าย ถอนหายใจไปหลายเฮือก หมุนตัวเดินคอตกไปหาคุณนาย ไปถึงหล่อนก็รายงานทันที กระซิบข้างหูเสียงเบา ก่อนคุณนายจะตกใจ
“แกว่าไงนะเจิม ไอ้คิมมันเอาผู้หญิงมากกอีกแล้วเรอะ”
“ชู่ว คุณนายเบาๆสิคะ เดี๋ยวแขกก็แตกตื่นกันหมดหรอกค่ะ”
“หนอย ไม่เด็กลามก มีวันไหนบ้างที่ไม่ทำให้ฉันปวดหัวเนี่ย”
ทว่า คุณนายอารีย์ไม่สนใจ ลุกพรวดจากเก้าอี้ มาทุบกำปั้นตัวเอง ไม่ทันได้เห็น ว่าตอนนี้ลูกเลี้ยงวัยสิบขวบซึ่งยืนฟังอยู่ในทีแรก เดินหายไปแล้ว
เธอเดินอาดๆ ขึ้นไปชั้นสอง ผ่านคนในงานหลายต่อหลายคนที่ทักทายเธอตลอดทาง ก่อนจะไปหยุดอยู่หน้าประตูบานเดิม
ก็อก ก็อก ก็อก
“อะไรวะ!”
เสียงโวยวายดังมาจากข้างใน บ่งบอกถึงความขัดใจ บังอาจมาขัดจังหวะเขาครั้งที่สอง แต่ต้องสะดุดกึกหลังเปิดประตูออกมาเห็น
ผ่าง!!!
“ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ไป”
“...”
“อ่าว เรรันต์” ร่างสูงถึงกับถอดสีหน้า “หนูมาทำอะไรที่นี่คะ”
Related chapters
เด็กผม บทที่ 1 ผู้ใหญ่ในโอวาท
“อ่าว เรรันต์” ร่างสูงถึงกับถอดสีหน้า “หนูมาทำอะไรที่นี่คะ” เธอไม่ตอบ แต่กลับชะโงกหน้าผ่านวงแขนล่ำปราศจากเสื้อผ้า ใช้สายตาสอดส่องไปทั่ว ก่อนจะสะดุดตรงโซฟา ที่มีมือบางข้างหนึ่งตกลงมา พลางช้อนตาพูด “นายแม่ไม่พอใจใหญ่เลย ที่พี่คิมพาเพื่อนมานอนที่นี่อีกแล้ว มันไม่ดีเลยนะคะ” ชายหนุ่มเลิกคิ้ว ชะงักงันก่อนโน้มตัวลงมา ใช้มือข้างหนึ่งค้ำหัวเธอไว้ ส่วนอีกข้างเกาท้ายทอยแกรกๆ พลางแค่นหัวเราะ “จริงๆแล้ว มันไม่ใช่เรื่องของเด็กเลยนะเนี่ย แต่ไม่เป็นไรค่ะ ไหนๆหนูอุตส่าห์มาตามแล้ว พี่คิมไปร่วมงานด้วยก็ได้” “...” “เรรันต์ลงไปก่อนนะคะ เดี๋ยวพี่คิมตามไป” “ได้ค่ะ” จบประโยคนั้น เธอหมุนตัวเดินไปอย่างว่าง่ายทันที ด้วยแววตาที่แป๋วเสียจนน่าทะนุถนอม และเพราะตรงนี้ละมั้ง ที่ทำคิมหันต์เอ็ดเธอไม่ลง ถึงจะไม่พอใจอยู่บ้างในบางที แต่ทว่า..เขาก็ไม่เคยถือสาเธอสักครั้ง “ฮึ” สิบนาทีผ่านไป อย่าว่าแต่คุณนายอารีย์ที่หันไปมองแล้วขมวดคิ้วเลย แขกในงานคงไม่ต่างกัน ซ
Last Updated : 2025-03-19เด็กผม บทที่ 2 ห่างไกล
ถึงกำหนดที่คิมหันต์จะต้องเดินทาง คราวนี้คนงอแงที่สุดไม่อยากจะให้ไปคงหนีไม่พ้น..เรรันต์ เด็กน้อยผู้มีดวงตากลมโตเป็นเอกลักษณ์ เธอคือลูกสาวของเพื่อนคุณนายอารีย์ ที่ป่วยเป็นโรคร้ายตายไปเมื่อ 8 ปีก่อน ตอนหล่อนยังสาว สมัยเรียนกับแม่ของเรรันต์ที่สนิทกันมาก พักด้วยกัน กินด้วยกัน นอนด้วยกัน กลายเป็นข่าวลือราวกับพวกเขานั้นเป็นเลสเบี้ยนกัน จะเรียกตัวติดกันเลยก็ว่าได้ มีปัญหาอะไรต่างคนต่างช่วยเหลือกันมาตลอด แบ่งปันยามที่ไม่มี แม้กระทั่งบางครั้งคุณนายอารีย์ตกอยู่ในที่นั่งลำบาก ก็มีแม่ของเรรันต์นี่แหละ ที่คอยอยู่ช่วยเหลืออยู่เสมอ มาวันนี้ ถึงเวลาที่เพื่อนจากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ ทิ้งลูกสาววัยสองขวบไว้หนึ่งคน มีหรือหล่อนจะช่วยเพื่อนไม่ได้ เป็นธุระรับเรรันต์เป็นลูกบุณธรรมสืบมา แต่กระนั้นคนทั้งตระกูลต่างรู้แก่ใจดี คุณนายอารีย์มีลูกชายสามคน คนเล็กโตจนสุนัขเลียก้นไม่ถึงขนาดนั้น แถมสามีด่วนมาตายจากตั้งแต่ลูกยังเล็ก เอาเวลาไหนไปตั้งท้องเด็กวัยนั้นมาได้เล่า ทว่า...พวกเขาแค่ไม่พูดถึง และสัญชาตญาณของเรรันต์เองก็พอจะรู้ ตัวสาวเจ้าแท้จริงคือลูกของใคร
Last Updated : 2025-03-19เด็กผม บทที่ 3 ความคิดถึง
ตกดึกที่มันดึกจริงๆ เพราะทวีปตรงข้ามประเทศไทยที่เธออยู่ มันคือกลางวัน เรรันต์นอนเกลือกกลิ้งไปมาอยู่กลางฟูกเริ่มจะเคลิ้มหลับ แต่แล้ว เสียงโทรศัพท์ดังขัดเธอให้ตาสว่างขึ้นมาอีกครั้ง ....หน้าจอเผยชื่อคนเดียวกันกับที่เธอรอคอย ( เฮ้ ..) เสียงปลายสายดูสดชื่น ในขณะที่เรรันต์เริ่มหงอยเต็มที ผุดขึ้นเปลี่ยนจากท่านอนมาเป็นท่านั่ง ก่อนจะกรอกเสียงตอบกลับไป “พี่คิม..” ( ไหงเสียงเป็นงั้นล่ะคะ หนูง่วงเหรอ ) “ง่วงสิ ก็พี่เล่นโทรมาซะป่านนี้ นี่มันดึกแล้วนะคะ” เธอบอกทำหน้าบู้บี้ใส่โทรศัพท์ ถึงปลายสายจะไม่เห็น แต่น้ำเสียงแบบนี้ก็พอจะเดาออก คิมหันต์จึงเป็นฝ่ายรู้สึกผิดเต็มๆ ( เฮ้อ...ก็คนมันยุ่งนี่นา ) “อ้างๆๆ พี่คิมติดสาวหนึบแหง” ( เฮ้ย! ใช่ที่ไหน แก่แดดใหญ่แล้วนะเรา ) “ไม่ได้แก่แดดค่ะ มันเรื่องจริงใช่มั้ย?” ( อย่ามาทำเป็นรู้ดี ติดสงติดสาวที่ไหนกันเล่า ชีวิตมีแต่เรียนกับเรียนเบื่อจะตายอยู่แล้วเนี่ย เมื่อไหร่จะได้กลับไทยสักที )
Last Updated : 2025-03-19เด็กผม บทที่ 4 แฟนคนแรก
หลักจากเบสโพล่งประโยคขอคบหากับเรรันต์ออกมา แบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย โดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว นอกจากมีปากกาที่หลุดจากง่ามนิ้วทั้งห้าแล้ว ยังมีปากที่อ้ากว้างค้างของเธอด้วยเธอถึงกับไปต่อไม่ถูกได้แต่นั่งอ้ำอึ้งอยู่อีกฝั่งของคนพูด เบสปั้นหน้าขอความเห็นใจสุดๆ เรียกคะแนนน่าสงสาร จากสายตาละห้อยนั้นของเขา เพราะไม่อยากได้ยินคำปฏิเสธจากเธอเลย ในขณะหญิงสาวเหมือนจะใบ้กินไปแล้ว เธอเอาแต่หลบตา จนกระทั่งนานเกินไป ทำให้คนใจร้อนอย่างเบสทนรอไม่ไหว ต้องยื่นนิ้วชี้ตัวเองเข้าไปเกี่ยวนิ้วก้อยของเธอขึ้นมาเขย่า " นะ รันต์นะ เบสชอบรันต์จริงๆ อย่าใจร้ายกับเบสเลย " " แต่ว่า .." " นะ ให้โอกาสเบสเถอะนะ " " คือ.." " นะ... " เบสขัดคอเธอทุกทาง ดักทางเธอซะตันแบบนี้ ทำเอาสาวน้อยตาหวานถึงกับช่างใจ ตอนนี้เบสไม่ต่างกับเด็กน้อยขี้อ้อนร้องขอขนมเลย เธอมองหน้าเขาพร้อมครุ่นคิด สักพักนัยย์ต่ก็เกิดประกายขึ้นมา เสมือนนึกอะไรบางอย่างออก ...บางทีเบสอาจจะช่วยให้เธอลืมความรู้สึกดีๆที่มีต่อคิมหันต์ก็ได้ ... ก่อนเม้มปากแน่น
Last Updated : 2025-03-20เด็กผม บทที่ 5 ของขวัญ
" พี่คิม!!! " จนแผ่นหลังชายหนุ่มถึงติดพนัก ก่อนเขาจะอมยิ้มกว้างต่อความบ๊องของเธอ แต่ไม่คิดจะดันออก ปล่อยให้เรรันต์กอดอยู่อย่างนั้น จนกระทั่ง... " โตขึ้นเยอะเลยนะเรา.." "............" " ตัวหนักชะมัด" " อุ๊ย..ขอโทษค่ะ " คนถูกกอดเขินอายเพิ่งนึกขึ้นได้ ผละตัวออกเปลี่ยนเป็นท่าคุกเข่าพลางยิ้มเขิน หลุบตาลงนิ่ง ในขณะที่เขามองเธอไม่วางตา ก่อนจะยื่นเรียวนิ้วมาเชยคาง แล้วยิ้มกว้างซะจนตาหยี หญิงสาวจึงแก้เขิน แสร้งหันเบือนหน้า ผุดลุกขึ้นยืนเต็มความสูงรวดเร็ว " เอ่อ.. พี่คิมมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ หนูไม่เห็นรู้เรื่องเลย " เธอถามเสียงตะกุกตะกัก พลางเบิกตาโต เมื่อคิมหันต์ลุกขึ้นยืนบ้าง ว้าว... ดูดีจัง.... ผู้ชายตรงหน้าไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว เขาสูงขึ้น ขาวขึ้น และที่สำคัญเป็นหนุ่มขึ้น ภายใต้เสื้อหนังแบรนด์เนมตัวนั้นเผยให้ดูออกว่ามันต้องซ่อนเร้นแผงอกที่ผ่าเผย กับก้อนเนื้อเป็นมัดๆไว้ข้างในแค่ไหน... " เพิ่งจะถึงนี่แหละ" ก่อนจะสลัดความคิดนั่นออกแทบไม่ทัน เมื่ออยู่ๆ คิมหันต์ขมวดคิ้วถาม " หืม...เป็
Last Updated : 2025-03-20เด็กผม บทที่ 6 เด็กขี้งอน
..เกือบจะเที่ยงคืน... หลังจากเรรันต์หลับไปแล้ว เธอกลับต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาใหม่ เพราะเสียงเห่ากรรโชกของลัคกี้ หมาพันธุ์ไซบิเรียนจอมขี้บ่นที่เพิ่งได้เป็นของขวัญมา มันเอาแต่ร้องฮิ่งๆและกระดิกหาง ทำเรรันต์เริ่มรำคาญ ผุดลุกจากท่านอนเป็นท่านั่ง ขยี้หน้าขยี้ผมตัวเองด้วยความหงุดหงิด "เห่าทำไมลัคกี้ หนูกำลังทำพี่นอนไม่หลับอยู่นะ" เธอบ่นอุบ ก่อนจะผละลงจากเตียงไปหาสาเหตุ เผลอมองลงต่ำ เห็นช่องลมหลังบานประตูมีแสงไฟ "ชู่ว..ลัคกี้ เงียบนะ" ทันทีที่รู้ว่าบางอย่างอยู่ข้างนอก เธอก็ชี้หน้าหมาพลางกระซิบ ย่อตัวไปจับมันขึ้นมาอุ้ม ก่อนค่อยๆย่องไปที่ประตู "เที่ยงคืนแล้ว ใครมาเปิดไฟทางเดิน " พึมพำ พลางยื่นมือไปหมุนลูกบิดแง้มมันออก ความกว้างแค่ตาข้างเดียวมองเห็น ก่อนกะพริบถี่เตรียมเพ่ง ทว่า..ต้องเบิกตากว้างกว่าเดิม เมื่อเพ่งไปเห็นภาพอันไม่สมควร คิมหันต์ในท่ายืนหันหลังคุยกับผู้หญิงคนอื่น ซึ่งไม่ใช่คนในครอบครัวนี้ ทว่ากลับได้ยินแค่เสียงไม่เห็นหน้าที่ชัดเจนของหล่อน เพราะแผ่นหลังเขาบดบัง
Last Updated : 2025-03-21เด็กผม บทที่ 7 ออกตามหาน้อง
แกร็ก... เสียงหมุนลูกบิดที่ถูกผลักเข้ามาพร้อมกับคนเปิด ทำเรรันต์ซึ่งนอนกลิ้งอยู่บนเตียงในทีแรกถึงกับหน้าเหวอ อ้าปากค้าง ทำตัวไม่ถูก คิมหันต์ผุดเข้ามาเลิกคิ้วขึ้น เสมือนถาม เธอเป็นอะไรไป? ทำไมถึงไม่ลงไปทานข้าวพร้อมกับคนอื่นข้างล่าง ทว่า.เรรันต์กลับหลุบตาลง ทำเป็นไม่สนใจ เอนหลังพิงพนักเตียง จรดนิ้วเรียวพิมพ์งานต่อ “เฮ้อ” นั่นทำคิมหันต์ถึงกับผ่อนลมหายใจระงม ระบายความอาการไม่พอใจออกมา วางถาดอาหารลงบนโต๊ะ เดินไปยืนเท้าสะเอวข้างๆ “ไม่สบายเหรอคะ” ถามเสียงเรียบด้วยความเป็นห่วง ในขณะคนถูกถามยังไม่ตอบ “หรือไม่หิว?” เหมือนเดิม เธอแสร้งเงียบ ทำอย่างกับเขาไม่ได้ยืนอยู่ตรงนั้น ไม่มีตัวตน... “มีเรียนรึเปล่า” นั่นเลยทำให้คนถามขัดใจหนัก ถึงกับโน้มตัวลงไปกระชากแขนเธออย่างแรง เพื่อให้เธอหันมาสนใจ “เรรันต์ ไม่ได้ยินที่พี่ถามเหรอ!” “หนูไม่ว่างคุย ไม่เห็นเหรอว่ารีบทำรายงานอยู่น่ะ เดี๋ยวก็ส่งอาจารย์ไม่ทันหรอก” ประโยคหลังเธอแค่พึมพำกับตัวเอง ในขณะดวงตายังคงจ้องมองจอคอมอยู่อย่างนั้น นั่นเลยทำให้คิมหันต์รู้เลยทันที ว่าเธอต้
Last Updated : 2025-03-21เด็กผม บทที่ 8 น้องเมา
ด้านของเรรันต์ หลังจากแอลกอฮอล์เข้าปากไปไม่รู้กี่แก้วต่อกี่แก้ว ดูเหมือนเธอจะไม่เป็นตัวของตัวเอง มันรู้สึกโล่งอย่างบอกไม่ถูก ความร้อนวูบวาบที่วิ่งพล่านไปทั่วร่างกายทำปฏิกริยาก่อให้เกิดเลือดฉูบฉีดเต็มไปหมด เธอไม่เคยรู้สึกสนุกขนาดนี้มาก่อน สนุกชนิดที่ว่าไม่ต้องคิดอะไรเลย จากที่เคยเต้นไม่เป็น กลับโยกย้ายส่ายสะเอวเสียจนหลุดโลก ทำผู้ชายที่เดินผ่านไปผ่านมา แม้แต่นั่งอยู่เหลียวหลังมองแต่เธอเป็นตาเดียวกัน ท่ามกลางแสงไฟสลัว บวกกับเสียงเพลงกระหึ่มสร้างความหึกเหิมให้กับคนเมาอย่างเธอเต็มที่ ยิ่งทำให้เบสภาคภูมิใจ ยิ้มกรุ่มกริ่มพร้อมคิด ไม่เสียแรงที่ได้เรรันต์มาเป็นแฟน เธอทั้งสวย ทั้งเซ็กซี่ ใครเห็นก็ต่างพากันอิจฉาตาร้อนเขา หากแต่ทว่า คงไม่ใช่คนนี้แน่นอน ที่มีความรู้สึกต่างกันลิบ เขายืนกอดอกดูอยู่ไกล ขมวดคิ้วชนกันเป็นปม จ้องเรรันต์ตาเขม็ง ไม่พอใจสุดๆที่เห็นน้องสาวนอกสายเลือดของตัวเองทำตัวแบบนี้ สวมชุดเว้าหน้าเว้าหลัง มือซ้ายถือแก้ว มือขวาคล้องแขนผู้ชาย ซึ่งในสายตาคนอื่นอาจจะมองดูดี หรือคิดแบบไหนเขาไม่อาจรู้ได้ แต่สำหรับเขา..มันไม่ใช่เลย ตัดสินใจเดิน
Last Updated : 2025-03-21
Latest chapter
เด็กผม บทที่ 33 คำสั่งเบื้องบน
“ นี่ ปล่อยหนูลงเดี๋ยวนี้นะ! “ “ ....” “ ปล่อย...” “ อึม! “ “ โอ้ย เจ็บนะ “ “ จะดิ้นทำไม ไม่เข้าใจ “ “ ก็คนมันเวียนหัวจะอ้วกนี่คะ “ “ มันอั้นไม่ได้เลยรึไง “ “ อะไรนะ “ “ ไอ้อาการนั่นน่ะ เก็บไว้ไม่ได้เลยเรอะ มันเสี่ยงนายแม่จับได้นะรู้ไหม “ “ พี่คิม ..” เรรันต์เบิกตาโต “ แพ้ท้องนะคะพี่ ไม่ได้เรียกร้องความสนใจ ถึงจะสั่งมันได้! ” “ ....” “ คนเห็นแก่ตัว “ เรรันต์ถึงกับขมวดคิ้วน้ำตาคลอเบ้า ช้อนตามองไม่กระพริบ หลังจากคิมหันต์พาเดินโทงๆ อุ้มเธอมาทุ่มไว้บนที่นอนของตัวเอง ยิ่งไปกว่านั้นความน้อยเนื้อต่ำใจเกิดขึ้นมาฉับพลันทันที เมื่อได้ยินประโยคที่เขาพูด เธอปาดน้ำตาตัวเองออก ก่อนไต่จากที่นอนลงมายืนหวังจะเดินกลับห้อง ทว่า..กลับถูกคั่นไว้ด้วยแขนกำยำ พร้อมลมปากมากระซิบ “ เดี๋ยว..คุยกันก่อน “ “ อย่ามายุ่งนะ หนูไม่อยากอยู่ใกล้พี่แล้ว อยากจะนอน เหม็นขี้หน้า “ เรรันต์สะบัดแขน “ นอนที่นี่ก็ได้ “ คิมหันต
เด็กผม บทที่ 32 เริ่มแพ้
หลายวันผ่านมา ไม่มีใครบอกเรื่องที่เบสทะเลาะกับคิมหันต์ตรงลานจอดรถ เปล่ามีเรื่องเพล่งพรายออกไปถึงหูคุณนายอารีย์ หรือใครอื่นให้เสื่อมเสียชื่อเสียง แม้แต่เรรันต์เองก็ไม่อาจจะรู้ได้ นั่นเพราะเธอหนีปัญหาโดยการไม่รับสายเบสซะดื้อๆ แถมยังหลบหน้าอีกต่างหาก เพียงเหตุผลแค่ว่า เบสทำเธอตกใจในวันนั้น...เท่านั้น "รันต์...” “ หื้ม “ เสียงแอม เพื่อนอีกคนของเธอสะกิดเรียก เรรันต์ที่กำลังเหม่อลอยถึงกับสะดุ้งตื่นจากภวังค์ หันไปขานรับ ในขณะที่สีหน้าเธอจืดชืดไม่ต่างกับผีดิบ “ เป็นอะไรรึเปล่า เราเรียกตั้งหลายครั้ง ไม่เห็นจะได้ยิน “ “ เรียกหลายครั้งแล้วเหรอ “ “ อืม ใช่ “ “ โทษทีนะ เราไม่ค่อยสบายน่ะ “ เธอบอก เสียงแหบ แอมถึงกับขมวดคิ้วสงสัย “ หมู่นี้รันต์ไม่ไปนั่งอ่านหนังสือที่ห้องสมุดแล้วเหรอ ปกติเราเห็นหลังเลิกเรียนรันต์จะอยู่แต่ที่นั่น “ ซึ่งคำถามนี้แหละ ที่ทำเธอหลบตาก้มหน้าสลด นึกถึงวันวานแล้วถอนหายใจ “ เฮ้อ...ไม่ค่อยมีเวลา “ “ จริงเหรอ ไม่ใช่เรื่องเบสหรอกนะ ใช่มั้ย? “
เด็กผม บทที่ 31 แย่ง
" เบส...คือรันต์ ไม่ได้อยากให้เรื่องมันเป็นแบบนี้เลยนะ แต่..." เสียงที่เปล่งออกมามีแค่นั้น ก่อนจะกลืนกลับไปของเรรันต์ ทำให้เบสพอจะรู้แล้วว่า เธอหมดใจแล้วจริงๆ ไม่ใช่สิ..ไม่เคยมีใจให้เขาเลยต่างหาก ที่ผ่านมาเขาหลอกตัวเองทั้งนั้น สำคัญไปมากกว่านั้น ระยะเวลาการรอคอยของเขา ต่อให้อดทนเนิ่นนานแค่ไหน สุดท้าย ..เธอก็ไม่มีวันหันมารักเขา ในเมื่อเธอมีคนอื่นอยู่ในใจอยู่ก่อน มันจะต่างอะไร กับการรักข้างเดียว ความเจ็บปวดที่ก่อตัวอยู่ภายในใจของเบส มันไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ นั่นเพราะว่ามันมีมากเกินคำบรรยาย.. เขากลัวเจ็บ... เจ็บในชนิดที่ว่า ไม่ขอเสียเธอไปได้ไหม เขายอมโง่ก็ได้ “ เบสขอมากไปเหรอ ถ้าจะขอให้รันต์... “ " อย่าเลยเบส รันต์รู้ว่าการกระทำของรันต์นั้นมันเห็นแก่ตัว ไม่ยุติธรรมกับเบส แต่อย่าเลยนะ...เราไม่อยากเป็นคนสองใจอ่ะ " “ ใช่ ... เบสลืมไป รันต์คงไม่อยากคบซ้อน หรือนอกใจเขา “ " ..... " " เบส เข้าใจ" ความข่มขื่นที่แลกมาด้วยความจำเป็น มันทำเรรันต
เด็กผม บทที่ 30 เราเลิกกันเถอะ
หลายวันถัดมาต่อจากคืนนั้น วันนี้เป็นวันที่เรรันต์จะต้องแสดงละคร แต่หลังรู้ว่าในท้องตนเองนั้นมีน้อง เธอก็กังวลเรื่องการสวมชุดรัดแน่นไปโดยปริยาย กระนั้นคิดจะแก้ ก็ดูจะสายเกินไป เหมียวนักศึกษารุ่นพี่ที่อาสารับชุดเธอไปซักเมื่อวันก่อน ปฏิบัติการเย็บเข้ารูปตามคำขอของเธอไปเรียบร้อย ทันจะแก้ไข นั่นเลยเป็นสาเหตุทำให้เรรันต์วิตกกังวลอยู่ตอนนี้ ตึงเครียดมากจนถึงขนาดทำให้เธอหมดความมั่นใจ " เป็นอะไรรึเปล่าน้องรันต์ หน้าซีดเชียว "เสียงถามจากข้างหลังทำเธอสะดุ้งตื่น กังวลหนักเข้าไปอีก หญิงสาวหันกลับไปมอง ก็เห็นว่าเป็นสตาฟที่เดินมาทักทายสีหน้ายิ้มแย้ม " เปล่าค่ะพี่ หนูคงตื่นเต้น " เธอโกหก " ธรรมดาแหละ คนซื้อตั๋วมาดูเยอะขนาดนั้น เป็นพี่ พี่ก็คงทำอะไรไม่ถูก แต่อย่างน้องรันต์พี่มั่นใจนะ ว่าน้องต้องทำได้ ตอนซ้อมพี่เห็นตั้งใจมาตลอด วันจริงคงจะจำบทได้แม่นแน่ๆ เรื่องความมั่นใจนี่ไม่ต้องพูดถึง สวยๆอย่างน้องรันต์มุมไหนก็เป๊ะจ้ะ " " แหม พี่ว่านก็ชมเกินไป รันต์เขินนะคะ " เธอบอก แสร้งทำท่าเอียงอาย จนคนข้างหลังขำ ก่อนชะงักกลางคันเพราะคนมาใหม่คน
เด็กผม บทที่ 29 ขอโทษที่...
เอี๊ยด!! เสียงล้อซุปเปอร์คาร์ถูกชะงัก ก่อนแล่นเข้ามาจอดสนิทใต้หลังคาเหล็ก ทำชายรูปร่างสูงหน้าตาดีสองคนหันมามองพร้อมกัน ก่อนหนึ่งในนั้นจะพ่นควันบุหรี่ออกมาแสะยิ้มแค่มุมปาก ทิ้งก้นมันลงถังแล้วเดินล้วงกระเป๋าลงไปหาถึง ประตูรถ " ไง..ไอ้เสือ " ทักทายเสียงทุ้ม สีหน้าสดใส ทว่า..คนในรถกลับไม่เล่นด้วย เขาผลักมือที่เท้าอยู่บนหลังคารถของเพื่อนออก ก่อนลงมายืนเทียบ " ไปกินรังแตนที่ไหนมาวะ มาหากูทีไร เครียดมาทุกที กูไม่ใช่กระโถนนะโว้ย " " ก็คล้ายล่ะวะ" คิมหันต์แทรกติดตลก ก้าวฉับๆไปหาอีกคนที่ยืนรออยู่ข้างหน้า ก่อนจะโยนเงินปึกหนึ่งให้ ในจังหวะทีเขาแทบจะรับมันไม่ทัน " เงิน? เงินอะไร" " ปิดผับ คืนนี้ กูสองคนเหมา " เขาบอก เดินล้วงกระเป๋าเข้าไปแบบไม่สนใจคำตอบ ทำเอาคนรับเงินไปแล้วอย่างเจ้าของผับถึงกับลำบากใจ หันมองสิงขรแล้วขมวดคิ้ว " เอาน่า ตามใจมันหน่อย " " จะให้กูไล่แขกเหรอ ห้องวีไอพีของกู มันก็ใช้ได้นี่ อีกอย่าง ไม่กี่ชั่วโมงก็จะปิดแล้ว" เขาออกความเห็นขอความเห็นใจ ก่อน
เด็กผม บทที่ 28 ท้อง
หลังผ้าม่าน ในห้องน้ำ บนคอห่าน มีนักศึกษาสาวคนหนึ่งที่ชื่อว่าเรรันต์นั่งนิ่งอยู่ เธออยู่กับความรู้สึกช็อคสุดๆ ไม่ต่างเลยกับหุ่นขี้ผึ้ง หลังทำใจอยู่นานกว่าจะตัดสินใจ ใช้เครื่องตรวจครรภ์จุ่มลงไปในปัสสาวะของตัวเอง ก่อนจะมานั่งลุ้น ว่าสิ่งที่อยู่ในสมองตอนนี้เป็นจริงอย่างที่คิดรึไม่ เธอภาวนาอย่าให้มันเกิดขึ้นเลย เธอยังไม่พร้อม ในสถานะนักศึกษาที่ยังเรียนไม่จบ เป็นเรื่องที่ไม่ดีเลย แต่แล้ว.. เหมือนฟ้ากลั่นแกล้ง เรรันต์ถึงกับทิ้งร่างอย่างเบาหวิว หัวใจตกลงไปบนตาตุ่ม เหงื่อผุดขึ้นเต็มใบหน้า เมื่อก้มลงไปดู แล้วพบว่ามันขึ้น... สองขีด “ ฮึก...” เธอปิดปากตัวเองแน่น ร้องไห้โฮ “ ฮึกๆๆ ฮื้อ...” กำเครื่องตรวจคันในมือแทบหัก เงียบไปอึดใจนึงเหมือนช็อค ก่อนจะใช้กำปั้นทุบลงไปตรงขาตัวเองจนเจ็บ ด้วยความโมโห จนได้! และแล้วเรื่องนี้ก็เกิดขึ้นกับเธอจนได้! หญิงสาวถึงกับใบ้กิน เครียดหนัก ได้แต่เอามือลูบหน้าตัวเองวนอยู่อย่างนั้น เธอรู้ เธออาจจะมีอะไ
เด็กผม บทที่ 27 หนูเป็นเมนส์
คิมหันต์ถึงกับนิ่ง เขาชะงักกลางคัน ขมวดคิ้วมองคนข้างล่างที่ตอนนี้นอนอมยิ้มอยู่ ก่อนจะหรี่ตาข้างเดียวเหมือนครุ่นคิด “ จริงรึเปล่า...” พลางแกล้งถาม พร้อมกับทำบางอย่าง ที่สามารถทำให้คนนอนยิ้มอยู่ข้างล่างนั้น หุบยิ้มได้ทันที หลังจากตกใจหนัก ต่อการพิสูจน์มันด้วยตัวของเขาเอง “ ว๊าย! “ นั่นคือมือของเขาที่ยื่นมาแตะน้องน้อยหอยสังข์ของเรรันต์ ซึ่งมีแต่ผ้าลื่นชุดนอนไร้ชั้นใน “ ไหน? ไม่เห็นมีผ้าอนามัยเลย “ กับเสียงถาม ที่ทำเธอหน้าแดงก่ำ หญิงสาวเงียบกริบ มีแต่ตาที่เบิกโพลง “ เดี๋ยวนี้หัดโกหกพี่แล้วเหรอ ร้ายนะเรา “ ต่างจากเขายังยิ้มกว้าง ใช้น้ำเสียงโทนเสียง ราวกับไม่ได้รู้สึกอะไร ส่วนเธอ.. “ พี่...คิม!!! ” ตะโกนใส่หน้า พร้อมกำปั้นเล็ก ทุบรัวๆ บนแผงอกแกร่งไปแล้ว “ ทำไมถึงทำแบบนี้เนี่ย “ “ ฮ่าๆๆ ชู่ว...ไม่เสียงดังสิคะ เดี๋ยวคนอื่นก็ตื่นกันหมดหรอก “ “ ก็พี่น่ะ! ...” “ ชู่ว...บอกว่าอย่าเสียงดังไง “ ชายหนุ
เด็กผม บทที่ 26 เด็กโข่ง
"อะไรกัน! " เสียงใสหญิงแต่แหบใหญ่ของผู้อาวุโสที่สุดในบ้านดังขึ้น ทั้งคู่หันขวับไปมองตามเสียง ก่อนจะพากันนิ่ง ราวกับมีความคิดเดียวกัน ...ไม่รู้เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วได้ยินอะไรรึเปล่า ... ทว่า..ต้องขอบคุณโชคช่วย เพราะดูเหมือนคุณนายอารีย์จะเข้ามาไม่นาน " แกทำอะไรน้องน่ะคิม โตจนหมาเลียตูดไม่ถึงกันแล้ว ยังจะเล่นเป็นเด็กๆอีก เสียงดังไปถึงข้างบนโน่น " พวกเขาถอนหายใจพร้อมกัน ก่อนเรรันต์จะแสร้งทำเป็นนอยด์ " นายแม่ พี่คิมเอ็ดหนูค่ะ " เธอตอบเสียงหวานฟังดูน่ารัก พลางเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ในขณะคิมหันต์ตอนนี้ เปลี่ยนอารมณ์แทบไม่ทัน " เห้ย โยนมานี่เลยเรอะ?! เอ่อ ก็แค่ถามน้องทำไมกลับดึกครับนายแม่ ไม่มีอะไร " " แล้วทำไมต้องเสียงดัง " หล่อนทำหน้าดุ มองคนทั้งคู่ " ก็นั่นน่ะสิคะ นายแม่ พี่คิมจะเสียงดังทำไมก็ไม่รู้ หนูเลยคิดว่าเอ็ดหนูน่ะสิ " เรรันต์แทรกขึ้นทันที ประโยคนี้ ทำเอาคิมหันต์ถึงกับขมวดคิ้ว ก่อนเปลี่ยนสีหน้าทันควัน ตัดปัญหาโ
เด็กผม บทที่ 25 ทะเลาะ
ช่วงเย็นในมหาลัย เรรันต์เลิกเรียนแล้วแต่ยังไม่ได้กลับบ้าน เธอมีกิจกรรมที่จะต้องทำต่อ นั่นคือการซ้อมละครเวที ซึ่งถูกรุ่นพี่รับมอบหมายให้เป็นนางเอก คู่กันกับนักศึกษาชายแปลกหน้าอีกคน ถ้าให้ถามถึงความชอบพอไหมในสิ่งที่ทำนี้ เรรันต์บอกได้เต็มปากเลยว่า เธอไม่ได้เต็มใจสักนิด เหตุผลมาจากความเกรงใจล้วนๆ “ ดีมากเลยจ้ะน้องรันต์ นี่ขนาดซ้อมนะ ยังเริ่ดขนาดนี้ แสดงจริงล่ะก็ คงเพอร์เฟ็คน่าดู “ “ พี่ก็...ชมเกินไปแล้วค่ะ มันไม่ถึงขนาดนั้นหรอก “ เรรันต์ยิ้มกว้าง ในขณะที่มือเธอนั้นกำลังเก็บของจากล็อคเกอร์ใส่กระเป๋าอยู่ “ เกินไปที่ไหน พี่พูดจากใจค่า “ “ ฮ่าๆ งั้นก็ ขอบคุณนะคะ “ “ ว่าแต่..กลับบ้านยังไงล่ะเนี่ย คนที่บ้านมารับไหม “ “ วันนี้รันต์ขับรถมาเอง “ “ อ่อ งั้นขับรถดีๆนะจ๊ะ ระวังโดนฉุดล่ะ “ “ ฮ่าๆๆ ค่า ^^ “ เธอขำ ก่อนจะปิดล็อคเกอร์ ยกกระเป๋าขึ้นมาสะพาย ทำท่าจะเดิน แต่ทว่า.. “ อุ๊ย..ผู้ชายมา
