Nobela ni เกศิณีแอดมินสกั้ง

วันแห่งความสุข เข้าสู่ประตูวิวาห์ช่วงเวลาเหมาะเจาะ ดั่งใจของคนตั้งและวางไว้ งานแต่งระหว่างคนทั้งคู่ ซึ่งอายุจะห่างกันเท่าไหร่ไม่ใช่เรื่องสำคัญ ถูกจัดขึ้นในโบสถ์แบบฉบับของคริสเตียน ปัทมาในชุดเจ้าสาวขาวผ่อง ชายกระโปรงผ้าแก้วแฝงกำมะหยี่แวววับเม็ดเล็กๆ ถูกปล่อยลากพื้นยาวเป็นวา และอีกผืนนึงเอามาปิดเครื่องหน้าไว้เล็กน้อย ทำเจ้าสาวรายนี้ช่างหน้าค้นหายิ่งนัก เดินอวดร่างบางมาพร้อมกับวงแขนให้ยืมควงอย่างยศกร พ่อผู้ให้กำเนิดอาสาเดินมาส่ง ท่ามกลางพรมแดง และพยานผองเพื่อนมากกว่าร้อยคน....ทุกคนยิ้ม เธอเองก็ยิ้ม..." ตื่นเต้นจังค่ะพ่อ ..."เสียงหวานใส ทว่า เบาหวิว กระซิบกระซาบ ระหว่างทางเดิน ยศกรเลิกคิ้วให้ลูกสาว พร้อมรอยยิ้มแค่มุมปาก พยายามอย่างมากที่จะไม่ให้น้ำตาหยดแห่งความรู้สึกหน่วงๆ ซึ่งไข่ในหินถูกขโมยไปหยดนี้ไหลลงมา เมื่อรู้ว่าอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า เขาจะต้องยกลูกสาวให้กับผู้ชายคนอื่นไปครอบครองแล้ว" ใจเย็นๆลูกรัก.. มันคือเรื่องธรรมชาติมากสำหรับผู้หญิง "" แต่มันตื่นเต้นจริงๆนี่คะ ฟังเสียงหัวใจหนูสิ มันแทบจะระเบิด "" อื้ม...พ่อรู้ลูกพ่อรู้ เก็บความตื่นเต้นตรงนั้น ไว้ใช้ในยามเบ่งหลานของพ่อจะ

ค่ำคืนที่ขิมเหนื่อยมาก แต่คงไม่เท่ากับสาวใช้ในบ้านจรัญทิพย์ หลังเก็บแก้วเปล่ากับจานชามที่เขากินกันไม่หยุดไม่หย่อนไปเก็บหลายรอบ นับตั้งแต่เช้าจวบค่ำขิมเพิ่งจะได้พัก ใช้เวลาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้านานพอสมควรจนกระทั่งดึก คืนนี้เธอคงจะค้างที่คฤหาสน์หลังใหญ่นี้ เนื่องจากว่าที่เจ้าบ่าวขอเมาไปส่งเธอไม่ได้ และจะไม่ให้ไปเองด้วย เพื่อนฝูงที่ไม่รู้มาจากทางไหนไหลกันเข้ามาจนงานไม่มีกร่อยทั้งๆที่เคลยืนยันหนักแน่นว่าไม่ได้เชิญจริงจัง เพียงแค่บอกต่อๆกันไปเท่านั้น ไม่คิดว่ามันจะเยอะขนาดนี้ ขิมเลยขอตัวตั้งแต่ตอนนั้นเพราะไม่อยากจะไปยืนเก้ๆกังๆ เป็นผู้หญิงคนเดียว“ เฮ้อ..”ก็อกๆๆ“ เข้ามาได้เลยจ๊ะ “เสียงใสตะโกนออกไปทางประตู ยืนรอคอยจนกระทั่งมันเปิด“ คุณขิมคะ การ์ดอวยพรและของขวัญจากแขก พี่เจิมเก็บมาให้หมดแล้วนะคะ วางอยู่ในห้องคุณเคลค่ะ ““ ค่ะ ขอบคุณนะคะ “เธอสาวเท้าเดินตามหลัง ไม่รอช้าด้วยความตื่นเต้น“ โห้ เยอะไปหมดเลย จากใครบ้างคะเนี่ย “ห่อปากตาเป็นประกายด้วยความตื้นตันเมื่อมาถึง พลิกไปพลิกมามองดูชื่อ เธอไม่เคยรู้สึกดีใจอะไรอย่างนี้มาก่อน“ หืม มีแต่ของพี่เคลทั้งนั้นเลยค่ะพี่เจิม “หันไปยิ้มกว้างกับสาว

กิจกรรมรับน้องบรรยากาศคึกครื้นสนุกสนานถูกจัดขึ้นด้วยรุ่นพี่มากฝีมือ ให้เข้ากับน้องๆวัยใสที่เพิ่งย่างก้าวผ่านมัธยมมาไม่กี่เดือน เครื่องหน้าของแต่ละคนเต็มไปด้วยสีผสมอาหารชนิดล้างสามวันแทบจะไม่ออก หนึ่งในนั้นก็คงจะหนีไม่พ้นขิม ด้วยสภาพดูไม่จืด อาจจะเพ่งไม่ออกเลยด้วยซ้ำ หากไม่รู้จักมักจี่กันมาก่อนอย่างเช่นพรีม ที่ตอนนี้เธอยืนมองอยู่ไกลๆ รอจังหวะคนน้อยและความพร้อม คำขอโทษมันจะหลุดมาจากปากเธอตอนไหนนั้น ไม่มีใครรู้ ทว่า รับปากกับรัลโด้แล้ววันนี้เธอต้องทำ ไม่ใช่เพื่อกระเป๋าใบหรูราคาแสนแพง แต่เพื่อตัวเธอเองต่างหาก ที่แท้จริงก็ไม่อยากเป็นนักหรอกไอ้ศัตรูกับเพื่อนสมัยอนุบาล ความผูกพันธ์มันล้นเหลือมากกว่านั้นและที่สำคัญพ่อแม่ของทั้งคู่ต่างสนิทชิดเชื้อกันไม่ต่างกับญาติเพราะบ้านใกล้เรือนเคียง หนักใจแทนผู้ปกครองแน่นอน ถ้าพรีมยังคงทำตัวมีปัญหา นึกไปถึงรัลโด้ที่เคยขู่กันไว้ ตั้งแต่ต้นว่าจะทำให้เธอสิ้นอนาคตจนพ่อแม่อับอายแน่นอนถ้าหล่อนร้ายไม่เลิก ในเมื่อเลี้ยงไม่เชื่องสอนไม่จำ แถมนิสัยไม่เปลี่ยน ใครเล่าจะมายอมทน อย่างรัลโด้ยิ่งเสียเวลาเข้าไปใหญ่ การหักดิบเหล่านี้คงต้องเกิดขึ้นเข้าสักวันแน่ ขืนเธอคิดไม

ผ่านไปแล้วเรื่องดราม่า สิ่งที่ปัทมาหรือว่าขิม หญิงสาวจากชลบุรีที่บึ่งขึ้นมาเรียนกรุงเทพ เพราะเหตุผลน้ำเน่าแค่ว่า...หนีคนรัก.... วันนี้ถูกจับติด ติดกับด้วยมารดาของเธอเอง ที่มีความฉลาดไม่แพ้กัน สั่งขิมห่างกับเคลสักระยะหนึ่ง เพื่อดัดนิสัยผู้ชายใจรวนเรปากหนัก เพียงแค่สามวันเท่านั้น แต่เชื่อไหม เคลแทบจะกัดลิ้นตัวเองตาย“สามวันที่ห่างก็คือห่างจริงๆสิน่า ขิมไม่รับโทรศัพท์พี่เลย “หน้าเศร้าหงอยปนสลดเกาะกระจกรถ หลังจากเปิดประตูให้หญิงสาวขึ้นมานั่ง“ ขิมเรียนหนัก พี่เคลก็รู้นี่คะ มีกิจกรรมรับน้องด้วย ““ ห้านาทีก็ไม่มีให้กันเลยเหรอ ““ แน่ะ อย่ามางอแงนะ ก็เราตกลงกันก่อนแล้ว สามวันพี่มารับ ก็นี่ไงคะสามวันแล้ว ไปค่ะ ไปกันได้หรือยัง ขิมอยากให้ปากคำจะแย่ละ ““ ทีอย่างนี้รีบนักนะ ““ อะอ้าววว ช่วยไม่ได้ ก็เพราะแฟนเก่าพี่ไม่ใช่รึไง ที่ทำเราสองคนต้องห่างกันอย่างนี้น่ะ พี่ต้องมีความแค้นฝังลึกบ้างนะ”เหลือบตามองร่างสูง ขณะเขาจ้องลงมาขมวดคิ้ว แค่ขิมเพ่งลึกเข้าไปนัยม่านตาก็อ่านใจได้แล้วล่ะ เลยชิงพูด“ ขิมไม่ยอมโทษตัวเองหรอก ที่ขิมวิ่งออกมา เพราะพี่นั่นแหละ ทำท่าเหมือนอาลัยอาวรณ์แฟนเก่าก่อนเอง ชิ “ทำเคลหล

บรรยากาศชักจะทะแม่ง เมื่อทุกคนพากันมานั่งมองหน้า ไม่มีใครเริ่มเปิดประเด็น อึดอัดมายังขิมตอนนี้ที่นั่งเอามือจิกกันจนเจ็บ ก้มหน้างุนไม่กล้าเผชิญหน้ากับใคร เธอยังไม่รู้ว่าคดีเอเดลตกบันไดนั้นได้คลี่คลายไปแล้ว ทว่า ยังคิดว่าตัวเองคือคนผิด ส่วนเรื่องหล่อนขโมยเพชรเก้ๆกังๆพร่ำจะบอก แต่ดูเหมือนจังหวะตรงนั้นยังไม่มาหาเธอสักที“เอ่อ...”ลำบากมายังคุณนายนภา ผู้กล้าแสดงออก หล่อนเห็นว่าทุกอย่างเริ่มตึงเครียด ขี้คล้านจะอยู่ตรงนี้นาน อีกทั้งต้องมาสบตากับสามีเก่าอยู่บ่อยๆ เลยต้องเป็นฝ่ายจำใจพูด แต่ทว่า กลับถูกทางฝั่งฝ่ายชาย แย่งชิงซะก่อน คุณนายอารีย์ไม่อยากถูกมองว่าหล่อนนั้นหยิ่ง เป็นเจ้าบ้านแต่กลับนั่งเงียบ ทั้งๆที่หล่อนนี้ ไม่เคยเจอะเจอเรื่องแบบนี้ ที่เป็นฝ่ายผิดแล้วต้องมารับผิดชอบใคร เลยไม่ค่อยคุ้นชิน กับคำว่าขอโทษ“ ดิฉันต้องขอโทษทุกๆเรื่อง แทนลูกชายด้วยนะคะ ที่ทำไม่ดีต่อหนูขิม ทั้งเรื่องพาเข้ามาอยู่ที่นี่ ซึ่งดูเหมือนไม่ให้เกียรติ และการคบหาดูใจกัน ดิฉันเองก็เพิ่งจะมาทราบเรื่องนี้ ก็ไม่กี่วันที่ผ่านมาเองค่ะ “สบตากันระหว่างผู้เป็นแม่ ในขณะทุกคนเอาแต่นั่งเงียบ เนื่องจากมีมารยาท“ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ

‘ เอ่อ..พาไปไม่ได้หรอกค่ะ ตอนนี้หนูกะว่าจะเลิกกับเขา ‘‘ ห๊ะ!!’สองคนผสานเสียง หญิงสาวถึงทีสะดุ้งเฮือก ทบทวนประโยคใหม่ ตัวเองพูดอะไรผิดไป ปาดน้ำตาทิ้งยามที่สิงขรจ้องหน้า เค้นยิ้มเสมือนรู้สันดานน้องสาว“ เลิกเรอะ! โอเค งั้นกลับบ้าน แล้วไหนเสื้อผ้าล่ะ “แกล้งถาม ทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่ใช่เลย เสื้อผ้าเธอไม่มีติดตัวสักชิ้น รู้อยู่แก่ใจตั้งแต่ก้าวออกมาจากคฤหาสน์หลังนั้น คนมันคิดจะเลิก มีโอกาสขนาดนั้น ทำไมยังคงทิ้งไว้อยู่“ เอ่อ...”“ แม่ ขิมมันได้กับเขาแล้ว”เงยหน้าเบิกตาโตเท่าที่เคยทำ ครั้นได้ยินประโยคที่พูด พร้อมฝ่ามือใหญ่อีกรอบ บินว่อนแล้วลงตรงกลางหัวผั๊ว!!!“ โอ้ยแม่! ““ รู้แล้ว!! แกจะย้ำให้ฉันอกแตกตายเลยรึไง แค่นี้เป็นลมมาสิบตลบ ยังไม่สาแก่ใจอีกรึ ““ ฮ่าๆๆๆ “ขณะคนเปิดประเด็นย้ำขำลั่น ต่างจากเจ้าตัวอย่างขิม คราวนี้ก้มหน้าสลดหนักกว่าเก่า ความกดดันทำเธอผสานมือเข้าหากัน หยดน้ำตาหล่นแมะลงพื้นกระเบื้อง“ ขอโทษจ๊ะแม่ “ยกมือไหว้ รู้สึกแย่สุดๆ“ เฮ้อ...ขิมเอ๊ย มาตายน้ำตื้นๆ แกห่างบ้านมาได้กี่วันทำไมแม่จะไม่รู้เล่า คบกันไม่พ้นเดือน ได้กันก็ว่าทำใจลำบากแล้ว นี่มาบอกว่าจะเลิก คิดดีแล้วหรือ...”

ร่างสูงสง่ายืนคุยโทรศัพท์​อยู่​นาน​สอง​นานด้วยเรื่องสำคัญ หลังเวเดโน่ได้รับข่าวจากสายลับถึงแก็งค์คู่แข่งเรื่องการส่งออกสินค้าเข้าสู่ตลาดมืด แต่เป็นการเหยียบจมูกพวกเขา"ใครบอกมึง"(ไอ้เวย์) ​"ฮึ ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้"(ถือว่าสำเร็จไปขั้นนึง แล้วไอ้พวกทรยศนี้ล่ะวะ มึงจะเอาไง) ​เวเดโน่ขอความเห็น​ในขณะเรกา​โด​กำลังครุ่นคิด พร้อมกับพ่นควันบุหรี่​ไปด้วย ก่อนจะขยี้และทิ้งลงถัง"เดี๋ยวกูเข้าไปเองดีกว่า "(ได้ งั้นกูจะนัดคนที่เหลือมารอมึง อีกนานไหมวะ ได้ข่าวว่าช่วงนี้กระเตงเด็ก)"ฮึ ตลก..."ชายหนุ่มแค่นหัวเราะ"รอไม่นาน เดี๋ยว​กูเข้าไปเลย"แล้วตัดสายทิ้ง ยืนผ่อนคลายความเครียดอยู่อึดใจนึง จึงจะเดินขึ้นรถไป(ครับนาย) ​"ลูแคน ช่วยมาตามโลเคชั่น​นี้ที"ทิ้งน้องสาวกำมะลอไว้ในร้าน โดยให้ลูกน้องมาสานต่อทางด้านของเอมิเลีย และ ไดอาน่า หลังวัดตัวเสร็จ ดีไซเนอร์​อย่างหล่อนก็ทำการร่างโครงคร่าวๆทันที หล่อนแพลนจะตัดให้เธอหลายๆชุด มีทั้งชุดลำลองและชุดออกงาน ก่อนจะพากันเดินออกมาเพื่อตกลงราคากับเรกาโด ทว่า ไม่มีเขายืนอยู่ตรงนั้นเสียแล้ว"หืม ไปไหนแล้วล่ะ"ในขณะเอมิเลียแอบชะเง้อคอมองหา สลับกับมองไดอาน่าที่ก

เวลานานเท่าไหร่ไม่รู้เธอไม่ได้นับ หลังชายหนุ่มเดินออกไปจากห้อง เธอก็เอาแต่นั่งเหม่อลอย มองเพดานสลับกับฝาผนัง ทำอย่างกับมันคือภาพที่พึ่งยึดเหนี่ยวจิตใจสุดท้าย ชีวิตหลังจากนี้จะเป็นอย่างไรต่อ คงมีแต่เรกาโดเท่านั้นที่รู้ !เอมิเลียตาบวมเป่ง ค่อยถดร่างบางออกจากเตียงเดินไปล้างหน้า ทำตัวให้ปกติ เมื่อความตกใจนั้นเริ่มทุเลาลง เธอรู้เธอไม่มีทางเปลี่ยนแปลงอะไรได้ และเหมือนจะไม่มีวันนั้นเลยด้วยเที่ยงคืนตรงตึก ตึก ตึกเสียงฝีเท้าทำเธอสะดุ้งตื่น ผุดตัวลุกขึ้นมานั่ง หลังหลับไปสักพัก เธอเดินไปที่หน้าต่าง ค่อยๆแง้มมันออก พลางใช้สายตาก้มลงไปดู ชายชุดดำนับสิบ วิ่งกันจ้าละหวั่นเต็มไปหมด ​หนึ่งในนั้นมีลูแคนด้วย ก่อนจะหลุดร่างเรกาโดผุดออกมาจากตึก เสมือนเช็คความเรียบร้อย เธอรีบหลบ ในจังหวะ​เขาเงยขึ้นมามอง หญิงสาวขมวดคิ้วครุ่นคิด ก่อนหน้าเธอเหมือนเห็นอะไรบางอย่าง ซึ่งเป็นลังถูกลำเลียงพาขึ้นรถไปแต่ ทำไมต้องทำกันลับๆล่อๆตอนเที่ยงคืนบรื้นนนนดวงตาหวานโผล่ออกไปแอบมองอีกครั้ง หลังได้ยินเสียงรถออกไปพร้อมเสียงความวุ่นวาย แต่เธอพลาดที่มองไกลเกินไป ตอนสายตาชำเลืองตามดวงไฟท้ายรถนั้น เลยไม่ทันสังเกตุเห็นมีคนบางคนด

เอมิเลียนั่งตัวตรงพร้อมรวบช้อนส้อมเข้าหากันวางกลางจานข้าวซึ่งยังเหลืออยู่เต็มจาน หลังถูกลูแคน บอดี้การ์ด​ฝั่งซ้ายครูซัสกึ่งบังคับพามากิน ชายหนุ่มหรี่ตาขึ้นมองถือช้อนค้าง เขาเองก็ถูกต่อรองจากเธอ ถึงได้มาร่วมโต๊ะ​กันอย่างนี้"หนู​อิ่ม...""คุณหนู​ยังไม่อิ่มครับ"หญิงสาวเหลือบตามองบน ยกแขนกอดอกแน่น เริ่มหน่าย กับพฤติกรรมรู้ทันไปเสียทุกเรื่องของเขา ดวงตาสีน้ำตาลจ้องมองเข้าไปในตาสีฟ้า หวังจะสะกดจิต ทว่า..."ทานต่อเถอะครับ คุณ​หนูเพิ่งทานไปสองคำเอง""หนูอิ่มแล้วค่ะ"เอมิเลียย้ำ เลิกคิ้วขึ้นบ่งบอกให้รู้มันคือความจริง แต่คนผ่านร้อนผ่านหนาวอย่างลูแคนหรือจะเชื่อ เขาวางช้อนลง ตั้งใจพูดแกมขอร้องเน้นคำ"กว่าคุณ​หนูจะ​ได้​ทาน​มื้อ​เย็น​อีก​รู้ไหมครับมันนาน ทานให้อิ่มเสียตอนนี้เถอะครับ ผมขอร้องล่ะ " แต่เหมือนคนขอร้องอย่างเขาจะถูกอ้อนกลับมา เอมิเลียทำหน้าสลด ก้มหน้างุน"ทำไมไม่เชื่อหนูบ้าง ก็ได้ค่ะ... ถ้ากินหมด คุณ​ลูแคนให้รางวัลหนูหน่อยได้ไหมล่ะคะ""หืม... ""​หนู​มี​ที่​ที่นึงที่​อยาก​จะ​ไปค่ะ​"เธอบอกเสียงร่าเริงในประโยค​ทิ้ง​ท้าย ก้มหน้าก้มตาตั้งใจกินโดยไม่รู้คำตอบจากเขา ปล่อยเขานั่งมึน เสมือนถูก

ครูซัสออกไปแต่เช้า จากคำบอกเล่าของซีอาร์โดยที่เธอไม่ต้องถาม ร่างบางกำชับเชือกผูกบู้ทให้แน่นเท่าที่จะแน่นได้ พลางยิ้มอ่อนเสมือนตั้งใจฟังคำบอกเล่าซะเต็มประดา ทว่า เปล่าเลย ในใจเธอคิดเหม่อลอยไปไกลแล้ว ของกิจกรรมในวันนี้ งานที่รับมอบหมายให้ไปกับลูกน้องของเขาใช่ มันกดดันน้อยกว่ากันตรงไหนกันล่ะ??ร่างสูงในชุดสูทดำเต็มยศ เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า เขาคำนับน้อยๆให้ ก่อนเธอจะเงยหน้าขึ้นมอง"พร้อมรึยังครับคุณ​หนู"หญิงสาวเม้มปากแน่น ถึงแม้จะกลัว แต่เธอก็เลือกที่จะไป".... ค่ะ"หันไปยิ้มให้ซีอาร์น้อยๆ โบกมือลา แล้วจึงจะเดินก้มหน้าก้มตาตามหลังบอดี้การ์ดไปที่รถ ในขณะที่เขานั้นผายมือเชื้อเชิญไม่ให้เดินผิดทางตลอดจนถึง"ถ้าหนู​เปลี่ยน​ใจ​ไม่​ไป​ตอนนี้​ล่ะ​คะ​"เอมิเลียตั้งคำถาม หลังขึ้นมานั่งบนเบาะเรียบร้อยแล้ว แต่รถยังไม่ทันออก ลูกน้องคนสนิทมือซ้ายของครูซัส ยิ้มกว้างผ่านกระจะมาให้เธอ พลางส่ายศีรษะ"นายไม่ชอบให้ใครขัดใจท่านหรอก เชื่อผมสิ"บอกเธอเสียงเรียบ พร้อมมือผลักเกียร์แล้วเหยียบคันเร่งเคลื่อนรถออกไป เอมิเลียถึงกับหมดแรง ทิ้งร่างพิงพนักทันที"ฟู่ว..." พอกันทั้งเจ้านายและลูกน้องร้านเสื้อผ้าใหญ่โตในห้

ในขณะสมองเธอมีแต่ความสงสัย ทว่าไม่กล้าพอที่จะถาม ทั้งที่มันคือสิทธิส่วนบุคคล เธอมีสิทธิ์จะปกป้องตัวเองก็ได้ เมื่อรู้สึก​ไม่​ปลอดภัย"มองหน้าฉัน จะเอาอะไร"ดวงตาคู่หวานหลบหลีกกระทันหันทันที หลังชำเลืองแอบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของเขา แล้วถูกจับได้ เธอลอบมองอยู่หลายครั้ง ไม่คิดว่าครั้งนี้เขาจะหันกลับมาสบตา"เปล่าค่ะ"เอมิเลียปฏิเสธ​ ดวงตา​สั่น​ระริก​"ฮึ เด็กน้อย เธอโกหกฉันไม่ได้หรอก "".....​""อยากจะรู้อะไร ถามมา"ก่อนหัวใจทั้งดวงจะหล่นลงไปอยู่บนตาตุ่ม เอมิเลียเม้มปากแน่น ไม่คิดว่าจะถูกจับได้ อ้ำอึ้งอยู่อึดใจนึง ภาวนาให้คำถามของเธอนี้ ไม่ถูกเขาตะเพิดกลับมา"เอมิ...""ทำไมต้องพาหนูไปด้วยคะ ทั้งที่คุณสามารถส่งหนูกลับไปก่อนได้ "เธอหันขวับชิงถาม ครูซัสเลิกคิ้ว"เธอหมายถึงอะไร?? จะบอกฉันว่าเธอคือคนอื่นไม่สมควรจะพาเข้าไป น่ะหรือ" ย้อนถามกลับ"ใช่ค่ะ ทั้งที่มันเป็นความลับ""เธอจะบอกอะไรฉัน? ""หนูไม่ควรจะมารับรู้ หรือได้ยินอะไรแบบนี้""เธอก็แค่ลืมมัน สาวน้อย... "เอมิเลียถึงกับเม้มปากเป็นเส้นตรง ช่างใจ ไปไม่ถูก เมื่อชายหนุ่มแนะนำเธอเสียงเรียบ ไร้ท่าทีตื่นเต้นใดๆทั้งสิ้น ต่างจากเธอ ที่ตอนนี้เร

นานจวบจนชั่วโมง กว่ารถจะแล่นมาถึง เอมิเลียนั่งตัวเกร็งตั้งแต่ตอนนั้น ต่างกับครูซัสที่เอาแต่นั่งเงียบขรึม บ้างชำเลืองมองออกไปนอกหน้าต่าง เสมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ซึ่งค่อนข้างจะเครียด และยากต่อการคาดเดาในขณะหญิงสาว ภายในจิตใจของเธอเต็มไปด้วยความมืดดำ มึนงง และล้มเหลว หลังได้ยินข่าวการเสียชีวิตของผู้มีพระคุณผู้นั้น"เอกสารเธอล่ะ ""เตรียมมาครบแล้วค่ะ"ขาคู่เล็กเรียววิ่งตาม ขาแกร่งอย่างกับเด็กติดแจ ทว่าเปล่าเลย เธอกลัวจะทำอะไรผิดพลาดให้เขาขุ่นมัวใจอีกต่างหาก เพราะไม่อยากให้ประวัติซ้ำรอยแล้วกับเหตุการณ์อย่างเมื่อคืนชายหนุ่มรุดหน้าโทงๆเข้าสู่ใจกลางตึกห้องอธิบดีไม่รีรอหญิงสาว ด้วยสีหน้าเรียบเฉย ต่างกับเธอที่ดูเหนื่อยหอบน่าดู แทบหายใจไม่ทันใช่ เธอรู้ เธอทำภารกิจวันนี้สาย และนี่คือสิ่งที่ต้องรับผิดชอบ ถึงใกล้จะเป็นลมล้มทั้งวิ่งยังไงก็ห้ามเหนื่อย และหน้าแปลกนอกจากเขาไม่เอ็ดตะโรแล้ว กับการเสียเวลาที่มันมาจากเธอ บวกคำตำหนิสภาพการแต่งตัวของเธอก่อนหน้า ก็เหมือนจะถูกเมินไปด้วยครูซัสไม่มีทีท่าว่าจะอาย ในขณะคนมองและพากันขำครึ่งค่อนมหาวิทยาลัยยามเธอวิ่งผ่าน จนกระทั่งภารกิจผ่านไปด้วยดี เขาพาเ

ทีแรกเมฆกะว่าจะจูบหวังแกล้งเท่านั้น ทว่าเอาเข้าจริงๆ การห่างหายผู้หญิงมานานเพราะมาอยู่ไทยของเขา มันทำให้เขาฟุ้งซ่าน ลืมไปซะสนิทว่ากำลังทำอะไรอยู่ ปากที่แตะเพียงผิวเผินแนบชิดนิดเดียวจนเสียงสาวเจ้าขาดหายไป พอจะแบ่งเวลาให้ได้เบิกตาถ่าง เอาเข้าจริงๆกลับไม่ใช่อย่างนั้น มันจะไม่ทำให้คนมาเห็นหัวร้อนเลย ถ้าเมฆไม่เผลอบดขยี้ด้วย" เฮ้ย ทำห่_อะไรวะ!!! "คุณคอปถึงขั้นฟิวขาด ตะโกนฝ่ากระจกเข้ามาทั้งที่ตัวยังไม่ทันถึง เขาหึงหนัก จากกึ่งเดินกึ่งวิ่ง ก้าวพรวดเลยทีเดียว หรือเรียกว่ากระโจนพุ่งมาเลยก็ว่าได้ ทำหมอบลูสะดุ้งโหยง เผลอผลักดันอกเมฆแล้วหันไปมอง" คุณคอป..."แผล็บ!แถมเมฆเหมือนจะไม่เกรงกลัวซะด้วย เขายังยียวนกวนประสาทโดยการแลบลิ้นเลียขอบปากตัวเองตอบ สร้างความเดือดให้คุณคอปเข้าทวีคูณพลั่ก!ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่เขาผลักประตูเข้ามาพอดี แล้วชี้หน้าถาม" ไอ้เมฆ! มึงทำอะไรเมียกู! "พลางกระชากแขนหมอบลูลุกขึ้นมายืนข้างๆด้วย ขณะเธอดูหน้าตาตื่น เบิกตาโพลง ต่างจากคนกระทำไม่ได้สะท้กสะท้านอะไร มิหนำซ้ำยังมีหน้ามายิ้มกริ่มมีเลศนัยอีก" ช่วยไม่ได้ก็เมียนายอยากสวยเกินนี่หว่า บาดตาบาดใจเหลือเกินว่ะ "" ไอ้! .."ถึง

โซนสำนักงานใหญ่ สีผนังห้องกับพื้นกระเบื้องชนิดแวววาวเป็นสีเดียวกัน ถูกโซฟาเบาะนุ่มตัวยาวสีดำไปวางตัดแนบชิด หมอบลูนั่งอยู่บนนั้น สายตาละห้อยหลุบงุดต่ำ ทว่ายังหวานหยาดเยิ้มน่ามอง เธอเลี่ยงที่จะไม่หลบตาไม่ได้ หลังเงยหน้าขึ้นมาทีไร แล้วต้องเจอกับแววตาที่เหนือกว่าทุกที ทั้งดุดัน ทั้งน่าเกรงขาม ทำเธอนั้นกลัวไม่หวาดไม่ไหวหมอบลู นามบูรพาความทรงจำสุดท้ายในรั้วมหาลัย ทำได้เพียงนั่งเงียบงันเท่านั้น หลังจากรู้สถานภาพของคนตรงหน้าเรียบร้อยแล้ว ตรากตรำอยู่กับอดีตที่วกวนเข้ามาในโซนสมอง พร้อมน้ำตาคลอเบ้าภายในหัวเห็นแต่หยดเลือด ความโกรธ และชัง จากผลการกระทำหวังรอดด้วยสองมือของตัวเธอเอง ซึ่งนับจากวันนั้น...เธอกลายเป็นตัวประหลาดไปเลยถึงแม้ตอนนี้ อยากจะโทษเขา และโทษได้ก็ใช่อยู่ หมอบลูต่างหากที่ควรจะแค้นเคือง เนื่องจากน้องชายเขาทำให้เธอต้องตกอยู่ในสภาพเลวร้าย ทว่า.. แรงหญิงขนานชายน่ะหรือ จะสู้กันเธอสู้ไม่ได้หรอก และยิ่งกับคนที่โกรธมาก่อนเป็นทุนเดิมแบบนี้ บวกกับคิดไม่ได้ว่าตัวนั้นผิดอย่างเมฆอยู่แล้ว อย่าหวังเลย หากคิดที่จะแลกกัน เพราะมัน..ไม่คุ้มจริงๆ" ทำไมไม่ทำร้ายฉันซะเลยล่ะ ในเมื่อรู้ว่าฉันเป็นคนทำร

ระยะทางที่คุณคอปยืนอยู่ ออกนอกชานเมือง สู่บ้านหมอบลูมันไม่ใช่ใกล้ๆ เลย ขณะที่ภายในใจเขาเองกำลังสั่น ยิ่งทวีคูณความร้อนรนให้ต้องพยายาม ล้อรถทุกล้อเลยถูกสั่งการให้หมุนจนไม่เห็นสีแม็ก บวกกับถนนที่ชุ่มไปด้วยฝน เปียกเป็นหลุมเล็กหลุมใหญ่ให้โช๊ครถได้โชว์ประสิทธิภาพ ส่งผลเสี่ยงต่อความลื่นให้ต้องท้าทาย ทว่า คนใจระห่ำอย่างคุณชายบ้าเลือดน่ะหรือจะเกรงกลัว ก็ถ้าหากมีเทอร์โบด้วยคงจะพลั้งมือกดไม่ขาดสาย!เขายังไม่ทันจับใจความจากปลายสายนั้นจนหมดทุกคำด้วยซ้ำ กลับตัดสายทิ้งบึ่งรถออกมาเสียก่อน...เหตุการณ์ก่อนหน้า...'คอป เร็ว,.ไปที่บ้านแฟนแก เกิดเรื่องใหญ่แล้ว 'เพื่อนเก่าเจ้าของคาสิโนโอ่อ่า โทรมากะทันหันผ่าดึก ทำขายาวที่กำลังสาวเท้าอยู่ของเขานั้นชะงัก' เกิดอะไรขึ้น '' พ่อแม่แฟนนายน่ะ เราสั่งหยุดทั้งคู่อย่างที่นายต้องการแล้วนะเว้ย ทั้งเรื่องการเข้าบ่อน และจับตามองอย่างใกล้ชิด แต่ไม่รู้พากันไปเล่นที่ไหนอีก ถึงได้ถูกพวกนั้นอุ้มไป '' งานงอกแล้วไง.. พอจะสืบได้ไหม??? '' เอาน่า คงไม่มีใครอื่นแล้วล่ะ คาสิโนพวกนี้ถ้าไม่ใช่เราเปิด ก็ฝั่งตรงข้าม สงสัยไปเล่นจนติดหนี้อีกแน่เลย พวกนั้นถึงเอาปางตาย '' อะไรหนักหน

หลายวันผ่านไป เรื่องราวดูเหมือนจะสงบสุข ในชีวิตประจำวันหลังจากนั้นของหมอบลูคิดว่าปกติ ทั้งเรื่องงานที่คลินิก และคอนโดที่บางคราสลับกันเทียวไปเทียวมา เพราะยังคงต้องดูแลบอลเหมือนเดิม ส่วนเพื่อนร่วมงานอย่างเช่นหมอนนท์ เขาเองยังคุยด้วยปกติทุกอย่าง เว้นแต่ว่าไม่สนิทใจเหมือนเดิม ทว่าตรงจุดนี้ไม่ได้ทำให้คนไม่สนโลกแบบหมอบลูระแคะระคายหรอกนับตั้งแต่วันนั้น หลังจากมีปัญหากับคุณนายอารีย์ นายแม่ของสามีตัวเอง เธอก็ถูกปฏิเสธต่อการอยู่ร่วมทานข้าวทุกครั้ง บนโต๊ะอาหารถ้ามีหมอบลูจะต้องไม่มีคุณนาย ถ้ามีคุณนายจะต้องไม่มีอีกคน เป็นอย่างนี้ตลอดจนคนรอบข้างอึดอัด พวกเขารู้สึกไม่ดีที่บรรยากาศในบ้านต้องเป็นแบบนี้ ทว่า ต่างคนต่างไม่กล้าปราม ไม่กล้าแม้จะออกความคิดเห็นอะไร...ใช่! เพราะนั่น คือคนสำคัญกับพวกเขาที่สุดทั้งนั้นจนกระทั่งวันนี้งานวันเกิดของคุณนาย...ที่ไม่ได้ถูกจัดขึ้นมาให้ดูโอ่อ่าใหญ่โตอะไรอย่างที่แล้วมา มีเพียงการทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตา อยู่อวยพรด้วยกันและเชิญบุคคลสำคัญเข้ามาเพิ่มอีกคนเท่านั้น ทว่า...มันจะไม่เสียบรรยากาศเลย ถ้าแขกคนๆนั้น ไม่ใช่วรยา..หรือยาย่า... คู่หมั้นลูกชายคนกลาง คนที่คุณนายอารีย

ตะวันสายโด่ง คำว่าสิบนาทีของคุณคอปคงทำคุณนายอารีย์เจ็บใจ ทว่าเขาหาแคร์ไม่ ร่างสูงสง่ากล้ามเนื้อเป็นมัดๆ บ่งบอกถึงการผ่านฟิตเนสมาเป็นอย่างดี ท่อนบนไร้เสื้อ ต่างกับท่อนล่างที่ยังคงเหลือกางเกงยีน เขายืนอยู่ข้างหน้าต่าง ซึ่งอยู่หลังม่าน หากเก็บม่านก็จะเป็นกระจกใสทำให้เห็นวิวยามเช้าได้ชัดๆ นั่นเองสายตาสีดำทมิฬ เหม่อลอยแฝงเจือปนความเลศนัยทะลุกระจกบานนั้น ขณะกำลังใจจด ใจจ่อ รอคนที่ต้องการจะคุยด้วยโทรกลับมาเมื่อสิบห้านาทีก่อน คุณคอปต่อสายไปหาเพื่อนเก่าคนหนึ่ง ที่เคยสนิทในสมัยเรียนอยู่เมืองนอก แต่พักหลังเริ่มห่างหายกันไปเพราะต่างคนต่างต้องทำหน้าที่ของตัวเอง ทว่าติดประชุมไม่สะดวกคุยในตอนนั้นๆปากเป็นกระจับพ่นควันบุหรี่ฆ่าเวลา ขณะเจ้าสาวป้ายแดงชำระร่างกายอยู่ในห้องน้ำ หมอบลูตื่นตั้งแต่เช้า คิดจะออกไปทำงานตามปกติ ทว่าไม่ทันได้ย่างเท้าเลยเขต กลับถูกพ่อตัวแสบเจ้าของบ้านยื้อไว้ซะก่อน เขาห้ามเสียงแข็งไม่ยอมให้เธอนั้นได้ทำตามใจ อ้างว่าต้องอยู่พบกับนายแม่ เธอเลยได้แต่นั่งอึดอัดอยู่บนเตียงดังเดิม จนกระทั่งขอตัวไปอาบน้ำอีกรอบติ๊ดๆๆไม่นานเสียงโทรศัพท์ไม่ดังมากร้องขึ้น พร้อมกับหน้าจอกะพริบโชว์ชื่อคนโ

เหตุการณ์ในครั้งนั้น ทำหมอบลูเจ็บปวดไม่หาย เธอนั่งเล่าอย่างใจเย็น ในขณะกรงเล็บของอุ้งมือนั้นจิกลงบนแขนไม่ขาดสาย ลำคอตอนนี้มันฝืดไปหมด เสมือนน้ำลายกลายเป็นหนามตำเสียดเนื้อยามที่เธอกลืนมันลง บวกกับสมองที่เคยเต็มไปด้วยความดื้อรั้น ยามนี้ตื้อไปหมด ไม่หลงเหลือแล้วหมอบลูคนเดิม ก่อนก้อนน้ำตาเม็ดใหญ่ที่ร้อนที่สุดหยดนึงจะตกลงกลางแขน มือใหญ่ข้างกายกลับมาดึงไปกุมไว้" บอกผมสิ..ที่รัก ..คุณรอดมาได้ยังไง "เสียงที่สะท้อนความเจ็บปวดออกมาเปล่งขึ้น คุณคอปรู้สึกร่างกายทั้งร่างกำลังไร้เรี่ยวแรง แต่ยังคงต้องฝืนไว้ เพื่อจะถามต่อ ขณะในหัวเขาตอนนี้ย้อนกลับไปในช่วงเวลาแห่งวันวาน....ภาพร่างเปลือยเปล่าขาวโพลนของผู้หญิงคนหนึ่ง.... ตาที่หลับพริ้มยามที่มีความสุขกับเขา....และคราบเลือดพรหมจรรย์ที่มันตราหน้าว่าเธอยังคงบริสุทธิ์อยู่ หมอบลูรอดมาได้ไง เขาอยากรู้" บลู... ฮึก.. โชคดีมากค่ะ ที่มันคิดจะผลัดกันทีละคน ส่วนอีกสองคนไปดูต้นทาง..."แววตาที่เจ็บปวดพร่ามัวไปด้วยน้ำตาคลอเบ้า ช้อนมองเขา เธอพยายามจะบอกบทสรุปไคลแม็กซ์ที่เป็นจุดเปลี่ยนกับชีวิตเธอให้เขารู้อย่างแน่วแน่ แม้ตอนนี้...หัวใจก้อนเท่ากำปั้นของมือเรียวบางนั

งานมงคล... ประตูวิวาห์แสนจะฉุกละหุก ถูกจัดขึ้นในวันที่เหมาะสมที่สุด ต่างเป็นข่าวลั่นวงการนักธุรกิจอึกทึกครึกโครม เป็นบ่อเกิดความอับอายให้แก่คุณนายอารีย์ไม่น้อย ทว่า มันไม่ใช่การจำใจทำ แต่เกิดขึ้นมาด้วยความรักลูกและหลานล้วนๆ หล่อนไม่จำเป็นต้องใส่ใจหรือแคร์บุคคลอื่น ที่มีสถานะเป็นคนนอก ไม่ได้หาเงินให้หล่อนกินสักนิด " รัดไปไหมคะคุณหนู " เสียงเจิมเล็ดลอดออกมา สร้างรอยยิ้มตรงมุมปากคนยืนฟังอยู่ห่างๆ ทอดสายตามองไปยังเจ้าสาวตัวน้อยๆ ที่ไม่สมควรจะเป็นแม่คนด้วยซ้ำ แล้วกลั้นขำ " ฟู่ววว นี่ฉันควรจะดีใจหรือเสียใจดี " เรรันต์บ่นอุบ แม้จะถูกตราหน้าว่ามั่ว เป็นวงศ์ตระกูลฉายาสมพาลกินไก่วัด ทว่า หญิงใหญ่เสียงแหบเกินหวานอย่างเช่นคุณนายอารีย์น่ะหรือจะเดือดร้อน หล่อนคิดว่าดีซะอีก จะได้ไม่ต้องจัดกระบวนขันหมากไปขอใคร กินกันเองนี่แหละ ถือว่าดีไปอีกแบบ ขืนได้ลูกสะใภ้แย่ๆมา บ้านจะแตกน่าดู " เอาล่ะเรรันต์ เสร็จแล้วก็ออกไป แขกเรื่อมารอกันเพียบแล้ว นี่ฉันว่าฉันเปล่าเชิญใครนะ ทำไมถึงได้เยอะเกินคาด " ประโยคหลัง

‘ ไม่นะคะ พี่คิม‘ โพล่งเสียงแหลม พร้อมถลาเข้าไปกุมมือใหญ่ไว้ เปิดโอกาสให้คิมหันต์ดึงเธอเข้าไปกอดได้พอดี “ อ๊ะ! ” ล็อคตัวเธอซะแน่นหนา ให้สมกับความคิดถึง และทรมานที่เขานั้นเจอมา ทำเรรันต์ดิ้นไม่หลุด เพิ่งมารู้ว่าถูกหลอกให้พูด ก็ตอนที่คิมหันต์โกหกเธอ ก็ตอนเขาหอมหนักๆ ลงหลายฟอดตรงซอกคอ ฟอดดดด " คิดถึงจัง..." “ นี่ หยุดนะ! ” ตัดสินใจผลักออกไปอย่างแรง จนเขาผงะ ก่อนจะเหวี่ยงฝ่ามือเข้าไปเต็มๆหน้า เพี้ยะ! ชายหนุ่มชาวาบไปทั้งหน้า หันไปยังไงกลับนิ่งอยู่ในท่านั้น รอให้หายมึน หายอึ้งก่อน จึงจะหันกลับ “รันต์...” “ หนูไม่ชอบ! “ กลับมาเจอเสียงแข็งของหญิงสาว พร้อมหน้ายับยู่ยี่ เธอเบิกตาโพลงมองคนตรงข้ามด้วยความโกรธ ในขณะคิมหันต์นั้นตกใจ “ พี่แค่กอดเองนะรันต์ “ “ กอดที่ไหน ตะกี้พี่...” “ ทำไม... “ ทำท่าจะเถียง แต่ต้องมาชะงัก เพราะคิมหันต์แทรกด้วยเสียงที่สั่นกว่า “ ถึงเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ “ สีหน้าเข้าสลด ดวงตาสั่นเครือ เต็มไปด้

" ขวัญเอ๋ยขวัญมานะลูกนะ " เสียงคุณนายอารีย์ แม่บุญธรรมของเรรันต์เอื้อนขึ้น หลังออกจากโรงพยาบาล กลับมาพักฟื้นที่บ้าน ในขณะที่เธอนั่งอยู่บนรถเข็น โดยมีคิมหันต์เป็นคนดูแล " นายแม่.." เสียงเรียกน้อยๆของเธอ ทำหล่อนยิ้มฝืนเลื่อนมือลูบหัวลงมาลูบแก้ม ก่อนจะมองคนป่วยน้ำตาคลอ " เดี๋ยวก็หายแล้วลูก " "ฮึก.." ไม่ต่างกับเรรันต์เลยในตอนนี้ที่ปล่อยน้ำตาให้มันไหลลงมาแล้ว เธอไม่ได้เจ็บปวดเพราะเกิดอุบัติเหตุ แผลบนร่างกายไม่ได้ทำให้เธอเจ็บสักเท่าไหร่ แต่แผลในใจต่างหากที่มันอักเสบซะจนกลัดหนอง เรรันต์รู้สึกผิด ผิดเต็มๆที่ทำคนเป็นแม่เสียใจขนาดนี้ เธอรู้ สิ่งที่ได้มาอาจจะเป็นคำปลอบใจ แต่ขณะเดียวกันในใจลึกๆของคนพูดไม่ต่างกันเลยกับเธอ ยกมือขึ้นไหว้ แล้วบอกขอโทษ ในจังหวะที่นายแม่โน้มตัวลงมาพอดี " รันต์.." หล่อนบีบมือบางนั้นเบาๆ บอกเป็นนัยๆว่าไม่ได้โกรธ ก่อนจะดึงเข้ามากอด ซึ่งนั่นเปิดโอกาสให้เรรันต์ที่สะอื้นไห้อยู่แล้ว ปล่อยโฮอย่างเต็มที่ " ฮือๆๆ ฮือ.." ร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่ต่าง

ฝั่งด้านของคิมหันต์ตอนรู้ข่าว เขาเปล่าหึงหวงที่รู้ว่าเพื่อนสนิทกินน้ำใต้ศอกกันอย่างนั้น ไม่ได้ถือว่าเป็นของเหลือ เพราะไม่อยากดูถูกใคร แค่นึกไม่ถึงมากกว่าว่าคนอย่างสิงขรน่ะหรือจะทำมันจริง ปกติเขาเป็นคนเลือกมาก แต่พอได้ยินเหตุผลประมาณว่า เขานั้นมีน้ำใจอยากจะช่วยเพื่อน หวังกำจัดหล่อน ชายหนุ่มเลยไม่ติดใจอะไรอีก ในขณะคิมหันต์เปล่าคิดว่ามันจะสมควร ไม่ใช่ว่าจะไม่สนับสนุน เพียงแต่อีกใจนึงของเขา เขานึกสงสาร เห็นใจเพราะนี่ไม่ใช่วิสัยโดยตรง การทำแบบนี้มันดูหน้าตัวเมีย ทว่า เมื่อหันมาเห็นคนนอนนิ่ง ไม่ไหวติงอยู่ ทำชายหนุ่มแทบสะอึก จุกจนพูดไม่ออก ใช่ กับสิ่งที่ภรรยาเขาเจอล่ะ ซึ่งก่อนหน้านี้ไม่กี่เดือน เธอยังอยู่ในคราบน้องสาวเขา แต่กลับต้องมาหมดอนาคตนับตั้งแต่เขานั้นกลับมา มันยุติธรรมแล้วหรือ? 15.00น. ร่างสูงยืนตระหง่านอยู่หน้าห้องในโรงพยาบาลด้วยความหมดแรง วันนี้เหยียบเข้ามาวันที่สิบสองแล้ว ภรรยาตัวน้อยๆของเขายังไม่มีทีท่าว่าจะฟื้น สองสามวันมานี้ เขารู้สึกเหงา และอ้างว้างเหลือเกิน กับเข็มนาฬิกาที่เดินไปเรื่อยๆ เชื่องช้าซะเหมือนแทบจะคลาน มันทำเขาไ

เมา... ศักยภาพของมันคืออะไรใครพอจะเข้าใจถึงความหมายตรงนี้บ้าง?? สำหรับคนทั่วไป อาจจะมองว่ามันทำให้ขาดสติ ทำอะไรสักอย่างออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่ในความคิดส่วนตัวอย่างแอดมินสกั้งคนเขียนเรื่อง จะบอกให้รู้เลยตรงนี้ว่า.. ประเด็นสำคัญหลักของคนเมาไม่ได้อยู่น้ำเมา แต่มันอยู่ที่ตัวบุคคล คนที่ดื่มเข้าไป บางคนไม่ได้แย่ เมาคือการปล่อยโอกาสให้สันดานไม่ดีในจิตใต้สำนึกของคนกินนั้นออกมามากกว่า ดุจแพรววาตอนนี้ ที่ต่อให้เมารึไม่ ความเป็นเธอก็ยังคงเป็นเธอ ควงจริตยังไงไว้ข้างในก็ยังคงมีมันอยู่อย่างนั้น ถึงรู้อยู่แก่ใจว่าหล่อนนั้นผิด ผิดตั้งแต่เดินเข้ามาในชีวิตของคิมหันต์เพราะจุดประสงค์บางอย่างที่ไม่ใช่ความรัก หล่อนก็ยังไม่แคร์ สำนึกผิดอยู่ตรงไหนในความคิดหล่อน...คงไม่มี อันที่จริงหล่อนควรจะหายไปจากชีวิตของคิมหันต์ตั้งแต่แรกแล้วด้วยซ้ำ ไม่ควรจะกลับมาให้เห็นหน้านับตั้งแต่เขาจับได้ คิมหันต์ทำตามข้อตกลงกับหล่อนอย่างถี่ถ้วนไม่มีข้อบกพร่องด้วยเงินห้าล้านบาท ทว่า..ทำไมยังไม่พอ หล่อนยังหวนคืนกลับมาใหม่ เพื่อยั่วยวนเขา

คำจากปากหมอ ที่ว่าเรรันต์นั้นพ้นขีดอันตราย ปลอดภัยหายห่วงแล้ว ทำทุกคนซึ่งเฝ้าคอยแต่เข้าใจแค่ครึ่งเดียว ใช่อยู่ว่าเธอไม่ตาย แต่ทำไมยังไม่ฟื้น นี่ก็ผ่านมาจะเข้าวันที่สิบแล้ว หญิงสาวไม่มีทีท่าว่าจะลืมตาขึ้นมาเลย ความวิตกกังวลมาตกอยู่ที่คิมหันต์ เขาจะต้องทรมานแค่ไหน หากวันนึงไม่มีเธอ เขาเอาแต่โทษตัวเขาเอง กับการเจ็บตัวที่เรรันต์นั้นได้รับ กร่นด่าในใจสารพัด เฝ้าภาวนาให้เธอนั้นฟื้น เพื่อที่วันนั้นเขาจะได้กลับไปแก้ตัวเองใหม่ ทิ้งสันดานไม่ดี ผวนกลับมาดูแลเธอเต็มที่ ให้สมกับสิ่งที่เธอคู่ควร ...ซึ่งในฐานะภรรยาไม่ใช่น้องสาว.... ทุกๆภาพ ทุกๆเหตุการณ์ มันทำให้เขาเจ็บปวด หากย้อนเวลากลับไปได้ เขาจะไม่ทำมันเลย รู้ว่ามันสาย รู้ว่าเพ้อฝัน และรู้ว่าเขานั้นผิด...พูดคำนี้ใครได้ยิน ก็คงมีแต่คนสมน้ำหน้า เหยียบย้ำซ้ำเติม ทว่า มันไม่มีความคิดไหนอีกแล้ว ที่จะเยียวยาจิตใจ นอกไปจากการสำนึกผิด และโทษตัวเองแบบนี้ สิบวันที่ผ่าน ใช่ว่าเขาจะกินอิ่มนอนหลับ คิมหันต์เครียดแทบจะอยู่บ้านไม่ติด ไม่ใช่ว่าคุณนายอารีย์เอาแต่ด่า ไม่ใช่หล่อนเอาแต่บึ้งตึงใส่