MasukShare
บทที่ 1 ผู้ใหญ่ในโอวาท
Terakhir Diperbarui:
2025-03-19 02:03:23
“อ่าว เรรันต์” ร่างสูงถึงกับถอดสีหน้า “หนูมาทำอะไรที่นี่คะ”
เธอไม่ตอบ แต่กลับชะโงกหน้าผ่านวงแขนล่ำปราศจากเสื้อผ้า ใช้สายตาสอดส่องไปทั่ว ก่อนจะสะดุดตรงโซฟา ที่มีมือบางข้างหนึ่งตกลงมา พลางช้อนตาพูด
“นายแม่ไม่พอใจใหญ่เลย ที่พี่คิมพาเพื่อนมานอนที่นี่อีกแล้ว มันไม่ดีเลยนะคะ”
ชายหนุ่มเลิกคิ้ว ชะงักงันก่อนโน้มตัวลงมา ใช้มือข้างหนึ่งค้ำหัวเธอไว้ ส่วนอีกข้างเกาท้ายทอยแกรกๆ พลางแค่นหัวเราะ
“จริงๆแล้ว มันไม่ใช่เรื่องของเด็กเลยนะเนี่ย แต่ไม่เป็นไรค่ะ ไหนๆหนูอุตส่าห์มาตามแล้ว พี่คิมไปร่วมงานด้วยก็ได้”
“...”
“เรรันต์ลงไปก่อนนะคะ เดี๋ยวพี่คิมตามไป”
“ได้ค่ะ”
จบประโยคนั้น เธอหมุนตัวเดินไปอย่างว่าง่ายทันที ด้วยแววตาที่แป๋วเสียจนน่าทะนุถนอม และเพราะตรงนี้ละมั้ง ที่ทำคิมหันต์เอ็ดเธอไม่ลง ถึงจะไม่พอใจอยู่บ้างในบางที แต่ทว่า..เขาก็ไม่เคยถือสาเธอสักครั้ง
“ฮึ”
สิบนาทีผ่านไป
อย่าว่าแต่คุณนายอารีย์ที่หันไปมองแล้วขมวดคิ้วเลย แขกในงานคงไม่ต่างกัน ซึ่งพากันงงกับการแต่งตัวของเจ้าภาพ ด้วยเสื้อยืดกางเกงขาบาน ผมเปียกไม่ได้เช็ด แถมรองเท้าก็ไม่ใส่ เดินโทงๆ มาพร้อมกับความมั่นใจเต็มพิกัด ทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆมารดาของเขา
“คิม นี่แกเป็นบ้าไปแล้วเหรอไง แต่งตัวอะไรของแกลงมาเนี่ย!”
ไม่นานคำถามกัดฟันก็ตามมา ทำเขาขำภายใต้หน้าที่นิ่งเรียบ คิมหันต์ปั้นหน้ามึน ก่อนจะยักคิ้วกลับไปให้
“เดี๋ยวก็นอนแล้ว จะพิถีพิถันไปไหน โอ๊ย ”
กลับต้องสะดุ้งโหยง เพราะถูกคุณนายอารีย์ยิกเนื้อตรงชายโครงเสียจนเขียว
“แกรู้จักคำว่าให้เกียรติผู้หลักผู้ใหญ่บ้างไหม ห๊ะ”
“รู้จักครับ แต่ไม่มีอารมณ์”
“คิม!”
“ชู่ว...เบาๆสิ เพื่อนนายแม่หันมามองกันหมดแล้ว”
“ก็มองแกนั่นแหละ!”
หล่อนสวนทันควัน ทำเอาคิมหันต์ที่ทำหน้านิ่งก่อนหน้านี้ กลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่
“ฮ่ะๆๆ เอาน่านายแม่ ยอมลงมาขนาดนี้ก็บุญแล้วนะผมว่า”
“นี่ฉันต้องขอบคุณแกใช่ไหม”
“ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกครับ ผมจะบาปเปล่าๆ เอาเป็นว่า นายแม่จะให้ผมทำอะไรก็บอกมาเลยตอนนี้ ดึกแล้วผมจะไปนอน”
“หนอย..”
“เฮ้ย”
ไม่ทันที่คุณนายอารีย์จะได้ยิกลงไปที่เดิมอีกระลอก พ่อตัวดีอย่างคิมหินต์ ก็ผุดลุก ปลีกตัวหลบเสียก่อน
“ ไปเลย ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วมาขอบคุณเพื่อนฉัน”
“ไม่สิครับ ผมกลับขึ้นไป ผมจะลงมาทำไมอีกล่ะ ขอบคุณมันซะชุดนี้แหละ เป็นกันเองดี”
“ไอ้...” ไม่ทันได้เอ่ย
“ตามนี้นะครับ” เขาเดินออกไปเสียก่อน
“อยากจะบ้าตายจริงๆเชียว”
ปล่อยให้มารดาของเขานั่งฉุนเฉียวอยู่คนเดียว และมียาดมจากเจิมเป็นเครื่องทุ่นแรงอย่างรู้งาน
ในขณะคิมหันต์ ซึ่งปกติเขาเป็นคนมักใคร่ความยียวนเป็นทุนอยู่แล้ว ตอนนี้เหมือนจะหนักเข้าไปใหญ่ เมื่อเขาเดินไปอุ้มเรรันต์ขึ้นมา แล้วพาไปทักทายแขกเรื่อกับเขาด้วย
“น้องผมครับ น้องผม”
“น่ารักจังเลยนะคะ”
“อายุเท่าไหร่แล้วคะ”
“สิบขวบค่ะ...”
“น่ารักจังเลย”
“ ใช่ไหมล่ะครับ”
เพิ่มความปวดหัวให้คุณนายอีกเท่าทวีคูณ
จะเรียกว่าบุคคลนี้มีหน้ากากอย่างหนาแน่นเป็นอาวุธคนเดียวก็ไม่ได้ เพราะทั้งแม่ทั้งลูกนั้นถือกันอยู่คนละอัน หรือเรียกได้ว่าทั้งบ้านอยู่แล้ว
กระนั้นคิมหันต์ ต่อให้เกเรแค่ไหน แต่หากถึงเวลาที่เขาจะต้องออกหน้าออกตา เข้าสังคมแล้วเล่าก็ เขาจะกลายเป็นอีกคนทันที บุคลิก คารม และความแถ บอกเลยไม่แพ้ใครในโลก ยกเว้นก็แต่เรื่องสร้างภาพพจน์ให้ดูดีมีสกุลก็เท่านั้น
...ที่เขามักไม่เอาไหน!
Bab terkait
เด็กผม บทที่ 2 ห่างไกล
ถึงกำหนดที่คิมหันต์จะต้องเดินทาง คราวนี้คนงอแงที่สุดไม่อยากจะให้ไปคงหนีไม่พ้น..เรรันต์ เด็กน้อยผู้มีดวงตากลมโตเป็นเอกลักษณ์ เธอคือลูกสาวของเพื่อนคุณนายอารีย์ ที่ป่วยเป็นโรคร้ายตายไปเมื่อ 8 ปีก่อน ตอนหล่อนยังสาว สมัยเรียนกับแม่ของเรรันต์ที่สนิทกันมาก พักด้วยกัน กินด้วยกัน นอนด้วยกัน กลายเป็นข่าวลือราวกับพวกเขานั้นเป็นเลสเบี้ยนกัน จะเรียกตัวติดกันเลยก็ว่าได้ มีปัญหาอะไรต่างคนต่างช่วยเหลือกันมาตลอด แบ่งปันยามที่ไม่มี แม้กระทั่งบางครั้งคุณนายอารีย์ตกอยู่ในที่นั่งลำบาก ก็มีแม่ของเรรันต์นี่แหละ ที่คอยอยู่ช่วยเหลืออยู่เสมอ มาวันนี้ ถึงเวลาที่เพื่อนจากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ ทิ้งลูกสาววัยสองขวบไว้หนึ่งคน มีหรือหล่อนจะช่วยเพื่อนไม่ได้ เป็นธุระรับเรรันต์เป็นลูกบุณธรรมสืบมา แต่กระนั้นคนทั้งตระกูลต่างรู้แก่ใจดี คุณนายอารีย์มีลูกชายสามคน คนเล็กโตจนสุนัขเลียก้นไม่ถึงขนาดนั้น แถมสามีด่วนมาตายจากตั้งแต่ลูกยังเล็ก เอาเวลาไหนไปตั้งท้องเด็กวัยนั้นมาได้เล่า ทว่า...พวกเขาแค่ไม่พูดถึง และสัญชาตญาณของเรรันต์เองก็พอจะรู้ ตัวสาวเจ้าแท้จริงคือลูกของใคร
Terakhir Diperbarui : 2025-03-19เด็กผม บทที่ 3 ความคิดถึง
ตกดึกที่มันดึกจริงๆ เพราะทวีปตรงข้ามประเทศไทยที่เธออยู่ มันคือกลางวัน เรรันต์นอนเกลือกกลิ้งไปมาอยู่กลางฟูกเริ่มจะเคลิ้มหลับ แต่แล้ว เสียงโทรศัพท์ดังขัดเธอให้ตาสว่างขึ้นมาอีกครั้ง ....หน้าจอเผยชื่อคนเดียวกันกับที่เธอรอคอย ( เฮ้ ..) เสียงปลายสายดูสดชื่น ในขณะที่เรรันต์เริ่มหงอยเต็มที ผุดขึ้นเปลี่ยนจากท่านอนมาเป็นท่านั่ง ก่อนจะกรอกเสียงตอบกลับไป “พี่คิม..” ( ไหงเสียงเป็นงั้นล่ะคะ หนูง่วงเหรอ ) “ง่วงสิ ก็พี่เล่นโทรมาซะป่านนี้ นี่มันดึกแล้วนะคะ” เธอบอกทำหน้าบู้บี้ใส่โทรศัพท์ ถึงปลายสายจะไม่เห็น แต่น้ำเสียงแบบนี้ก็พอจะเดาออก คิมหันต์จึงเป็นฝ่ายรู้สึกผิดเต็มๆ ( เฮ้อ...ก็คนมันยุ่งนี่นา ) “อ้างๆๆ พี่คิมติดสาวหนึบแหง” ( เฮ้ย! ใช่ที่ไหน แก่แดดใหญ่แล้วนะเรา ) “ไม่ได้แก่แดดค่ะ มันเรื่องจริงใช่มั้ย?” ( อย่ามาทำเป็นรู้ดี ติดสงติดสาวที่ไหนกันเล่า ชีวิตมีแต่เรียนกับเรียนเบื่อจะตายอยู่แล้วเนี่ย เมื่อไหร่จะได้กลับไทยสักที )
Terakhir Diperbarui : 2025-03-19เด็กผม บทที่ 4 แฟนคนแรก
หลักจากเบสโพล่งประโยคขอคบหากับเรรันต์ออกมา แบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย โดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว นอกจากมีปากกาที่หลุดจากง่ามนิ้วทั้งห้าแล้ว ยังมีปากที่อ้ากว้างค้างของเธอด้วยเธอถึงกับไปต่อไม่ถูกได้แต่นั่งอ้ำอึ้งอยู่อีกฝั่งของคนพูด เบสปั้นหน้าขอความเห็นใจสุดๆ เรียกคะแนนน่าสงสาร จากสายตาละห้อยนั้นของเขา เพราะไม่อยากได้ยินคำปฏิเสธจากเธอเลย ในขณะหญิงสาวเหมือนจะใบ้กินไปแล้ว เธอเอาแต่หลบตา จนกระทั่งนานเกินไป ทำให้คนใจร้อนอย่างเบสทนรอไม่ไหว ต้องยื่นนิ้วชี้ตัวเองเข้าไปเกี่ยวนิ้วก้อยของเธอขึ้นมาเขย่า " นะ รันต์นะ เบสชอบรันต์จริงๆ อย่าใจร้ายกับเบสเลย " " แต่ว่า .." " นะ ให้โอกาสเบสเถอะนะ " " คือ.." " นะ... " เบสขัดคอเธอทุกทาง ดักทางเธอซะตันแบบนี้ ทำเอาสาวน้อยตาหวานถึงกับช่างใจ ตอนนี้เบสไม่ต่างกับเด็กน้อยขี้อ้อนร้องขอขนมเลย เธอมองหน้าเขาพร้อมครุ่นคิด สักพักนัยย์ต่ก็เกิดประกายขึ้นมา เสมือนนึกอะไรบางอย่างออก ...บางทีเบสอาจจะช่วยให้เธอลืมความรู้สึกดีๆที่มีต่อคิมหันต์ก็ได้ ... ก่อนเม้มปากแน่น
Terakhir Diperbarui : 2025-03-20เด็กผม บทที่ 5 ของขวัญ
" พี่คิม!!! " จนแผ่นหลังชายหนุ่มถึงติดพนัก ก่อนเขาจะอมยิ้มกว้างต่อความบ๊องของเธอ แต่ไม่คิดจะดันออก ปล่อยให้เรรันต์กอดอยู่อย่างนั้น จนกระทั่ง... " โตขึ้นเยอะเลยนะเรา.." "............" " ตัวหนักชะมัด" " อุ๊ย..ขอโทษค่ะ " คนถูกกอดเขินอายเพิ่งนึกขึ้นได้ ผละตัวออกเปลี่ยนเป็นท่าคุกเข่าพลางยิ้มเขิน หลุบตาลงนิ่ง ในขณะที่เขามองเธอไม่วางตา ก่อนจะยื่นเรียวนิ้วมาเชยคาง แล้วยิ้มกว้างซะจนตาหยี หญิงสาวจึงแก้เขิน แสร้งหันเบือนหน้า ผุดลุกขึ้นยืนเต็มความสูงรวดเร็ว " เอ่อ.. พี่คิมมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ หนูไม่เห็นรู้เรื่องเลย " เธอถามเสียงตะกุกตะกัก พลางเบิกตาโต เมื่อคิมหันต์ลุกขึ้นยืนบ้าง ว้าว... ดูดีจัง.... ผู้ชายตรงหน้าไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว เขาสูงขึ้น ขาวขึ้น และที่สำคัญเป็นหนุ่มขึ้น ภายใต้เสื้อหนังแบรนด์เนมตัวนั้นเผยให้ดูออกว่ามันต้องซ่อนเร้นแผงอกที่ผ่าเผย กับก้อนเนื้อเป็นมัดๆไว้ข้างในแค่ไหน... " เพิ่งจะถึงนี่แหละ" ก่อนจะสลัดความคิดนั่นออกแทบไม่ทัน เมื่ออยู่ๆ คิมหันต์ขมวดคิ้วถาม " หืม...เป็
Terakhir Diperbarui : 2025-03-20เด็กผม บทที่ 6 เด็กขี้งอน
..เกือบจะเที่ยงคืน... หลังจากเรรันต์หลับไปแล้ว เธอกลับต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาใหม่ เพราะเสียงเห่ากรรโชกของลัคกี้ หมาพันธุ์ไซบิเรียนจอมขี้บ่นที่เพิ่งได้เป็นของขวัญมา มันเอาแต่ร้องฮิ่งๆและกระดิกหาง ทำเรรันต์เริ่มรำคาญ ผุดลุกจากท่านอนเป็นท่านั่ง ขยี้หน้าขยี้ผมตัวเองด้วยความหงุดหงิด "เห่าทำไมลัคกี้ หนูกำลังทำพี่นอนไม่หลับอยู่นะ" เธอบ่นอุบ ก่อนจะผละลงจากเตียงไปหาสาเหตุ เผลอมองลงต่ำ เห็นช่องลมหลังบานประตูมีแสงไฟ "ชู่ว..ลัคกี้ เงียบนะ" ทันทีที่รู้ว่าบางอย่างอยู่ข้างนอก เธอก็ชี้หน้าหมาพลางกระซิบ ย่อตัวไปจับมันขึ้นมาอุ้ม ก่อนค่อยๆย่องไปที่ประตู "เที่ยงคืนแล้ว ใครมาเปิดไฟทางเดิน " พึมพำ พลางยื่นมือไปหมุนลูกบิดแง้มมันออก ความกว้างแค่ตาข้างเดียวมองเห็น ก่อนกะพริบถี่เตรียมเพ่ง ทว่า..ต้องเบิกตากว้างกว่าเดิม เมื่อเพ่งไปเห็นภาพอันไม่สมควร คิมหันต์ในท่ายืนหันหลังคุยกับผู้หญิงคนอื่น ซึ่งไม่ใช่คนในครอบครัวนี้ ทว่ากลับได้ยินแค่เสียงไม่เห็นหน้าที่ชัดเจนของหล่อน เพราะแผ่นหลังเขาบดบัง
Terakhir Diperbarui : 2025-03-21เด็กผม บทที่ 7 ออกตามหาน้อง
แกร็ก... เสียงหมุนลูกบิดที่ถูกผลักเข้ามาพร้อมกับคนเปิด ทำเรรันต์ซึ่งนอนกลิ้งอยู่บนเตียงในทีแรกถึงกับหน้าเหวอ อ้าปากค้าง ทำตัวไม่ถูก คิมหันต์ผุดเข้ามาเลิกคิ้วขึ้น เสมือนถาม เธอเป็นอะไรไป? ทำไมถึงไม่ลงไปทานข้าวพร้อมกับคนอื่นข้างล่าง ทว่า.เรรันต์กลับหลุบตาลง ทำเป็นไม่สนใจ เอนหลังพิงพนักเตียง จรดนิ้วเรียวพิมพ์งานต่อ “เฮ้อ” นั่นทำคิมหันต์ถึงกับผ่อนลมหายใจระงม ระบายความอาการไม่พอใจออกมา วางถาดอาหารลงบนโต๊ะ เดินไปยืนเท้าสะเอวข้างๆ “ไม่สบายเหรอคะ” ถามเสียงเรียบด้วยความเป็นห่วง ในขณะคนถูกถามยังไม่ตอบ “หรือไม่หิว?” เหมือนเดิม เธอแสร้งเงียบ ทำอย่างกับเขาไม่ได้ยืนอยู่ตรงนั้น ไม่มีตัวตน... “มีเรียนรึเปล่า” นั่นเลยทำให้คนถามขัดใจหนัก ถึงกับโน้มตัวลงไปกระชากแขนเธออย่างแรง เพื่อให้เธอหันมาสนใจ “เรรันต์ ไม่ได้ยินที่พี่ถามเหรอ!” “หนูไม่ว่างคุย ไม่เห็นเหรอว่ารีบทำรายงานอยู่น่ะ เดี๋ยวก็ส่งอาจารย์ไม่ทันหรอก” ประโยคหลังเธอแค่พึมพำกับตัวเอง ในขณะดวงตายังคงจ้องมองจอคอมอยู่อย่างนั้น นั่นเลยทำให้คิมหันต์รู้เลยทันที ว่าเธอต้
Terakhir Diperbarui : 2025-03-21เด็กผม บทที่ 8 น้องเมา
ด้านของเรรันต์ หลังจากแอลกอฮอล์เข้าปากไปไม่รู้กี่แก้วต่อกี่แก้ว ดูเหมือนเธอจะไม่เป็นตัวของตัวเอง มันรู้สึกโล่งอย่างบอกไม่ถูก ความร้อนวูบวาบที่วิ่งพล่านไปทั่วร่างกายทำปฏิกริยาก่อให้เกิดเลือดฉูบฉีดเต็มไปหมด เธอไม่เคยรู้สึกสนุกขนาดนี้มาก่อน สนุกชนิดที่ว่าไม่ต้องคิดอะไรเลย จากที่เคยเต้นไม่เป็น กลับโยกย้ายส่ายสะเอวเสียจนหลุดโลก ทำผู้ชายที่เดินผ่านไปผ่านมา แม้แต่นั่งอยู่เหลียวหลังมองแต่เธอเป็นตาเดียวกัน ท่ามกลางแสงไฟสลัว บวกกับเสียงเพลงกระหึ่มสร้างความหึกเหิมให้กับคนเมาอย่างเธอเต็มที่ ยิ่งทำให้เบสภาคภูมิใจ ยิ้มกรุ่มกริ่มพร้อมคิด ไม่เสียแรงที่ได้เรรันต์มาเป็นแฟน เธอทั้งสวย ทั้งเซ็กซี่ ใครเห็นก็ต่างพากันอิจฉาตาร้อนเขา หากแต่ทว่า คงไม่ใช่คนนี้แน่นอน ที่มีความรู้สึกต่างกันลิบ เขายืนกอดอกดูอยู่ไกล ขมวดคิ้วชนกันเป็นปม จ้องเรรันต์ตาเขม็ง ไม่พอใจสุดๆที่เห็นน้องสาวนอกสายเลือดของตัวเองทำตัวแบบนี้ สวมชุดเว้าหน้าเว้าหลัง มือซ้ายถือแก้ว มือขวาคล้องแขนผู้ชาย ซึ่งในสายตาคนอื่นอาจจะมองดูดี หรือคิดแบบไหนเขาไม่อาจรู้ได้ แต่สำหรับเขา..มันไม่ใช่เลย ตัดสินใจเดิน
Terakhir Diperbarui : 2025-03-21เด็กผม บทที่ 9 พลาดพลั้ง
ถ้าในตอนนี้จะให้คิมหันต์บอกใครต่อใครว่าเขาไม่มีความรู้สึกเลย มันคงจะกลายเป็นเรื่องที่โกหกมหันต์ และเหมือนจะมากด้วย อะไรเหรอที่มันทำให้พี่ชายแสนดีมองผู้หญิงคนนี้เป็นเพียงน้องสาวมาตลอดแล้วใจแตกได้ ถ้ามันไม่ใช่สิ่งนี้ ที่หากให้พูดแบบตรงๆ ไม่มีงอแล้วล่ะก็ .. ...องค์ประกอบของผู้หญิงที่เรรันต์มีไม่แพ้หญิงไทยในโลกเลย... ก่อนจะรีบสลัดมันออกโดยเร็ว เมื่อเห็นว่าคนนอนอยู่กำลังขยับตัวเพื่อเปลี่ยนท่านอน ลืมตาขึ้นมากะพริบมองเขาปริบๆ ในจังหวะที่เขาทำท่าจะปลีกตัวหนีแล้ว แต่เธอกลับยื้อไว้ “เดี๋ยวค่ะ พี่คิม...” ด้วยน้ำเสียงที่เบี่ยงไปทางสั่นกระเซ่านิดๆ แถมตาเยิ้มซะจนเขาอดก้มลงไปมองไม่ไหว “งานเข้าแล้วไง คิม มึง” “อย่า เพิ่ง ปาย...” “เมาก็นอนซะรันต์” แต่นั่นก็ต้องเก็บอาการไว้ ยื่นมือไปลูบหัวเธออย่างเอ็นดู บอกเป็นนัยๆให้เธอรู้ว่าเขากำลังจะไปจากห้องนี้แล้ว ทว่าเหมือนเธอจะไม่ฟัง เปลี่ยนจากการขยุ้มเพียงชายเสื้อ มาจับหมับตรงท่อนแขน ยื้อรั้งเขาไว้ให้แข็งแรงกว่าเก่า “อยู่กับหนูก่อนไม่ได้เหรอคะ แปปเดียวเอง
Terakhir Diperbarui : 2025-03-21
Bab terbaru
เด็กผม บทที่ 35
...20.00 น... งานฉลองผู้บริหารคนใหม่ หนุ่มหล่อไฟแรง และจบด็อกเตอร์จากเมืองนอก ..คิมหันต์ จรัญทิพย์ ... เพียงแค่อายุ 28 ปี เขาก็คว้าตำแหน่ง CEO หนึ่งในหุ้นส่วนของบริษัทส่งออก ซึ่งใหญ่ที่สุด และรวยที่สุดได้แล้ว คุณนายอารีย์งานนี้ถึงกับยิ้มแก้มปริหุบไม่ลงกันเลยสักนาทีเดียว ภูมิใจซะเต็มประดา กับสิ่งที่ต้องการแล้วได้ดั่งสมความปราถนา หล่อนชายตามองไปรอบๆ เห็นคนในงานที่มีมากเกินกว่าที่คิด แล้วยิ้มหนักกว่าเก่า ก่อนจะมาชะงักจริงๆก็ตอนที่มองไปไม่เห็นคิมหันต์ " เคล.. เคลมานี่สิ " " ครับนายแม่ " จึงเรียกลูกชายคนโตในขณะยืนคุยกับนักธุรกิจคนอื่นๆอยู่ " มีอะไรด่วนรึเปล่าครับ " " คิมไปไหน " เคลถึงกับขมวดคิ้วมองไปรอบๆตาม ราวช่วยค้นหา เมื่อไม่มีอย่างที่นายแม่ว่าจริงๆ ถึงกับเครียด ก่อนจะถอนใจออกมาอย่างโล่งอกภายหลัง เมื่อเห็นเรรันต์ยืนยิ้มหวานอยู่กับพวกผู้ใหญ่อีกฝั่งหนึ่ง เพราะทีแรก เขาคิดว่า สองคนนี้คงจะใช้โอกาสนี้ไปนอนกกกันอีก แต่หากเห็นอีกคนนึงอยู่ที่
เด็กผม บทที่ 34 ทำใจ
เคลถึงกับอึ้ง ไปไม่ถูกเลยทีเดียว เมื่อประโยคที่ไม่คิดว่าในชีวิตนี้จะมีทางได้ยินดังขึ้น " เอ่อ..แต่ว่านายแม่ครับ " " มีปัญหาอะไรเหรอ " คิดจะท้วงติง ก็กลับถูกดักคอ " น้องยังเด็กนะครับ " เขาพยายามคิดหาถ้อยคำมาหว่านล้อมให้คุณนายอารีย์เลิกล้มความคิด และเหมือนไม่เป็นผล " เพราะรู้ว่ายังเด็ก แม่ถึงรอให้น้องเรียนจบนี่ไง " หล่อนจะมีคำเถียงมาเบี่ยงประเด็นเสมอ จนเคลตอนนี้ ถึงกับถอนหายใจ ก้มหน้างุน หมดแล้วซึ่งคำปกป้อง อยากจะบอกใจจะขาดถึงเหตุผลที่เป็นไปไม่ได้ เพราะความกล้าเขายังมีไม่มากพอ และรู้ดีที่สุด นิสัยนายแม่ของพวกเขาเป็นยังไง ถ้าร้ายก็จะร้าย ถึงตอนนั้นคำว่าลูกมาคำคอก็คงไม่มี " รึเคลมีคนรักอยู่แล้ว " หล่อนเลิกคิ้วถาม " เอ่อ.." เคลอึกอัก " อย่างงั้นใช่ไหม? " " เปล่าครับ " ส่ายหน้าเบาๆ " ถ้างั้น มีปัญหาอะไรอีก " " ผมรักน้องแบบน้องสาวคนนึงนะครับ ถ้าจะให้เอามาทำภรรยา เกรงว่า.." " ก็ค่อยๆเป็น ค่อยๆไปสิ อยู่ด้วยกัน นอนด้วยกัน ขี้คร้านจะปั้นลูกคลานตามกันมาปีละคน " .
เด็กผม บทที่ 33 คำสั่งเบื้องบน
“ นี่ ปล่อยหนูลงเดี๋ยวนี้นะ! “ “ ....” “ ปล่อย...” “ อึม! “ “ โอ้ย เจ็บนะ “ “ จะดิ้นทำไม ไม่เข้าใจ “ “ ก็คนมันเวียนหัวจะอ้วกนี่คะ “ “ มันอั้นไม่ได้เลยรึไง “ “ อะไรนะ “ “ ไอ้อาการนั่นน่ะ เก็บไว้ไม่ได้เลยเรอะ มันเสี่ยงนายแม่จับได้นะรู้ไหม “ “ พี่คิม ..” เรรันต์เบิกตาโต “ แพ้ท้องนะคะพี่ ไม่ได้เรียกร้องความสนใจ ถึงจะสั่งมันได้! ” “ ....” “ คนเห็นแก่ตัว “ เรรันต์ถึงกับขมวดคิ้วน้ำตาคลอเบ้า ช้อนตามองไม่กระพริบ หลังจากคิมหันต์พาเดินโทงๆ อุ้มเธอมาทุ่มไว้บนที่นอนของตัวเอง ยิ่งไปกว่านั้นความน้อยเนื้อต่ำใจเกิดขึ้นมาฉับพลันทันที เมื่อได้ยินประโยคที่เขาพูด เธอปาดน้ำตาตัวเองออก ก่อนไต่จากที่นอนลงมายืนหวังจะเดินกลับห้อง ทว่า..กลับถูกคั่นไว้ด้วยแขนกำยำ พร้อมลมปากมากระซิบ “ เดี๋ยว..คุยกันก่อน “ “ อย่ามายุ่งนะ หนูไม่อยากอยู่ใกล้พี่แล้ว อยากจะนอน เหม็นขี้หน้า “ เรรันต์สะบัดแขน “ นอนที่นี่ก็ได้ “ คิมหันต
เด็กผม บทที่ 32 เริ่มแพ้
หลายวันผ่านมา ไม่มีใครบอกเรื่องที่เบสทะเลาะกับคิมหันต์ตรงลานจอดรถ เปล่ามีเรื่องเพล่งพรายออกไปถึงหูคุณนายอารีย์ หรือใครอื่นให้เสื่อมเสียชื่อเสียง แม้แต่เรรันต์เองก็ไม่อาจจะรู้ได้ นั่นเพราะเธอหนีปัญหาโดยการไม่รับสายเบสซะดื้อๆ แถมยังหลบหน้าอีกต่างหาก เพียงเหตุผลแค่ว่า เบสทำเธอตกใจในวันนั้น...เท่านั้น "รันต์...” “ หื้ม “ เสียงแอม เพื่อนอีกคนของเธอสะกิดเรียก เรรันต์ที่กำลังเหม่อลอยถึงกับสะดุ้งตื่นจากภวังค์ หันไปขานรับ ในขณะที่สีหน้าเธอจืดชืดไม่ต่างกับผีดิบ “ เป็นอะไรรึเปล่า เราเรียกตั้งหลายครั้ง ไม่เห็นจะได้ยิน “ “ เรียกหลายครั้งแล้วเหรอ “ “ อืม ใช่ “ “ โทษทีนะ เราไม่ค่อยสบายน่ะ “ เธอบอก เสียงแหบ แอมถึงกับขมวดคิ้วสงสัย “ หมู่นี้รันต์ไม่ไปนั่งอ่านหนังสือที่ห้องสมุดแล้วเหรอ ปกติเราเห็นหลังเลิกเรียนรันต์จะอยู่แต่ที่นั่น “ ซึ่งคำถามนี้แหละ ที่ทำเธอหลบตาก้มหน้าสลด นึกถึงวันวานแล้วถอนหายใจ “ เฮ้อ...ไม่ค่อยมีเวลา “ “ จริงเหรอ ไม่ใช่เรื่องเบสหรอกนะ ใช่มั้ย? “
เด็กผม บทที่ 31 แย่ง
" เบส...คือรันต์ ไม่ได้อยากให้เรื่องมันเป็นแบบนี้เลยนะ แต่..." เสียงที่เปล่งออกมามีแค่นั้น ก่อนจะกลืนกลับไปของเรรันต์ ทำให้เบสพอจะรู้แล้วว่า เธอหมดใจแล้วจริงๆ ไม่ใช่สิ..ไม่เคยมีใจให้เขาเลยต่างหาก ที่ผ่านมาเขาหลอกตัวเองทั้งนั้น สำคัญไปมากกว่านั้น ระยะเวลาการรอคอยของเขา ต่อให้อดทนเนิ่นนานแค่ไหน สุดท้าย ..เธอก็ไม่มีวันหันมารักเขา ในเมื่อเธอมีคนอื่นอยู่ในใจอยู่ก่อน มันจะต่างอะไร กับการรักข้างเดียว ความเจ็บปวดที่ก่อตัวอยู่ภายในใจของเบส มันไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ นั่นเพราะว่ามันมีมากเกินคำบรรยาย.. เขากลัวเจ็บ... เจ็บในชนิดที่ว่า ไม่ขอเสียเธอไปได้ไหม เขายอมโง่ก็ได้ “ เบสขอมากไปเหรอ ถ้าจะขอให้รันต์... “ " อย่าเลยเบส รันต์รู้ว่าการกระทำของรันต์นั้นมันเห็นแก่ตัว ไม่ยุติธรรมกับเบส แต่อย่าเลยนะ...เราไม่อยากเป็นคนสองใจอ่ะ " “ ใช่ ... เบสลืมไป รันต์คงไม่อยากคบซ้อน หรือนอกใจเขา “ " ..... " " เบส เข้าใจ" ความข่มขื่นที่แลกมาด้วยความจำเป็น มันทำเรรันต
เด็กผม บทที่ 30 เราเลิกกันเถอะ
หลายวันถัดมาต่อจากคืนนั้น วันนี้เป็นวันที่เรรันต์จะต้องแสดงละคร แต่หลังรู้ว่าในท้องตนเองนั้นมีน้อง เธอก็กังวลเรื่องการสวมชุดรัดแน่นไปโดยปริยาย กระนั้นคิดจะแก้ ก็ดูจะสายเกินไป เหมียวนักศึกษารุ่นพี่ที่อาสารับชุดเธอไปซักเมื่อวันก่อน ปฏิบัติการเย็บเข้ารูปตามคำขอของเธอไปเรียบร้อย ทันจะแก้ไข นั่นเลยเป็นสาเหตุทำให้เรรันต์วิตกกังวลอยู่ตอนนี้ ตึงเครียดมากจนถึงขนาดทำให้เธอหมดความมั่นใจ " เป็นอะไรรึเปล่าน้องรันต์ หน้าซีดเชียว "เสียงถามจากข้างหลังทำเธอสะดุ้งตื่น กังวลหนักเข้าไปอีก หญิงสาวหันกลับไปมอง ก็เห็นว่าเป็นสตาฟที่เดินมาทักทายสีหน้ายิ้มแย้ม " เปล่าค่ะพี่ หนูคงตื่นเต้น " เธอโกหก " ธรรมดาแหละ คนซื้อตั๋วมาดูเยอะขนาดนั้น เป็นพี่ พี่ก็คงทำอะไรไม่ถูก แต่อย่างน้องรันต์พี่มั่นใจนะ ว่าน้องต้องทำได้ ตอนซ้อมพี่เห็นตั้งใจมาตลอด วันจริงคงจะจำบทได้แม่นแน่ๆ เรื่องความมั่นใจนี่ไม่ต้องพูดถึง สวยๆอย่างน้องรันต์มุมไหนก็เป๊ะจ้ะ " " แหม พี่ว่านก็ชมเกินไป รันต์เขินนะคะ " เธอบอก แสร้งทำท่าเอียงอาย จนคนข้างหลังขำ ก่อนชะงักกลางคันเพราะคนมาใหม่คน
เด็กผม บทที่ 29 ขอโทษที่...
เอี๊ยด!! เสียงล้อซุปเปอร์คาร์ถูกชะงัก ก่อนแล่นเข้ามาจอดสนิทใต้หลังคาเหล็ก ทำชายรูปร่างสูงหน้าตาดีสองคนหันมามองพร้อมกัน ก่อนหนึ่งในนั้นจะพ่นควันบุหรี่ออกมาแสะยิ้มแค่มุมปาก ทิ้งก้นมันลงถังแล้วเดินล้วงกระเป๋าลงไปหาถึง ประตูรถ " ไง..ไอ้เสือ " ทักทายเสียงทุ้ม สีหน้าสดใส ทว่า..คนในรถกลับไม่เล่นด้วย เขาผลักมือที่เท้าอยู่บนหลังคารถของเพื่อนออก ก่อนลงมายืนเทียบ " ไปกินรังแตนที่ไหนมาวะ มาหากูทีไร เครียดมาทุกที กูไม่ใช่กระโถนนะโว้ย " " ก็คล้ายล่ะวะ" คิมหันต์แทรกติดตลก ก้าวฉับๆไปหาอีกคนที่ยืนรออยู่ข้างหน้า ก่อนจะโยนเงินปึกหนึ่งให้ ในจังหวะทีเขาแทบจะรับมันไม่ทัน " เงิน? เงินอะไร" " ปิดผับ คืนนี้ กูสองคนเหมา " เขาบอก เดินล้วงกระเป๋าเข้าไปแบบไม่สนใจคำตอบ ทำเอาคนรับเงินไปแล้วอย่างเจ้าของผับถึงกับลำบากใจ หันมองสิงขรแล้วขมวดคิ้ว " เอาน่า ตามใจมันหน่อย " " จะให้กูไล่แขกเหรอ ห้องวีไอพีของกู มันก็ใช้ได้นี่ อีกอย่าง ไม่กี่ชั่วโมงก็จะปิดแล้ว" เขาออกความเห็นขอความเห็นใจ ก่อน
เด็กผม บทที่ 28 ท้อง
หลังผ้าม่าน ในห้องน้ำ บนคอห่าน มีนักศึกษาสาวคนหนึ่งที่ชื่อว่าเรรันต์นั่งนิ่งอยู่ เธออยู่กับความรู้สึกช็อคสุดๆ ไม่ต่างเลยกับหุ่นขี้ผึ้ง หลังทำใจอยู่นานกว่าจะตัดสินใจ ใช้เครื่องตรวจครรภ์จุ่มลงไปในปัสสาวะของตัวเอง ก่อนจะมานั่งลุ้น ว่าสิ่งที่อยู่ในสมองตอนนี้เป็นจริงอย่างที่คิดรึไม่ เธอภาวนาอย่าให้มันเกิดขึ้นเลย เธอยังไม่พร้อม ในสถานะนักศึกษาที่ยังเรียนไม่จบ เป็นเรื่องที่ไม่ดีเลย แต่แล้ว.. เหมือนฟ้ากลั่นแกล้ง เรรันต์ถึงกับทิ้งร่างอย่างเบาหวิว หัวใจตกลงไปบนตาตุ่ม เหงื่อผุดขึ้นเต็มใบหน้า เมื่อก้มลงไปดู แล้วพบว่ามันขึ้น... สองขีด “ ฮึก...” เธอปิดปากตัวเองแน่น ร้องไห้โฮ “ ฮึกๆๆ ฮื้อ...” กำเครื่องตรวจคันในมือแทบหัก เงียบไปอึดใจนึงเหมือนช็อค ก่อนจะใช้กำปั้นทุบลงไปตรงขาตัวเองจนเจ็บ ด้วยความโมโห จนได้! และแล้วเรื่องนี้ก็เกิดขึ้นกับเธอจนได้! หญิงสาวถึงกับใบ้กิน เครียดหนัก ได้แต่เอามือลูบหน้าตัวเองวนอยู่อย่างนั้น เธอรู้ เธออาจจะมีอะไ
เด็กผม บทที่ 27 หนูเป็นเมนส์
คิมหันต์ถึงกับนิ่ง เขาชะงักกลางคัน ขมวดคิ้วมองคนข้างล่างที่ตอนนี้นอนอมยิ้มอยู่ ก่อนจะหรี่ตาข้างเดียวเหมือนครุ่นคิด “ จริงรึเปล่า...” พลางแกล้งถาม พร้อมกับทำบางอย่าง ที่สามารถทำให้คนนอนยิ้มอยู่ข้างล่างนั้น หุบยิ้มได้ทันที หลังจากตกใจหนัก ต่อการพิสูจน์มันด้วยตัวของเขาเอง “ ว๊าย! “ นั่นคือมือของเขาที่ยื่นมาแตะน้องน้อยหอยสังข์ของเรรันต์ ซึ่งมีแต่ผ้าลื่นชุดนอนไร้ชั้นใน “ ไหน? ไม่เห็นมีผ้าอนามัยเลย “ กับเสียงถาม ที่ทำเธอหน้าแดงก่ำ หญิงสาวเงียบกริบ มีแต่ตาที่เบิกโพลง “ เดี๋ยวนี้หัดโกหกพี่แล้วเหรอ ร้ายนะเรา “ ต่างจากเขายังยิ้มกว้าง ใช้น้ำเสียงโทนเสียง ราวกับไม่ได้รู้สึกอะไร ส่วนเธอ.. “ พี่...คิม!!! ” ตะโกนใส่หน้า พร้อมกำปั้นเล็ก ทุบรัวๆ บนแผงอกแกร่งไปแล้ว “ ทำไมถึงทำแบบนี้เนี่ย “ “ ฮ่าๆๆ ชู่ว...ไม่เสียงดังสิคะ เดี๋ยวคนอื่นก็ตื่นกันหมดหรอก “ “ ก็พี่น่ะ! ...” “ ชู่ว...บอกว่าอย่าเสียงดังไง “ ชายหนุ
