บทที่ 11

บัวชมพูหยุดยืนอยู่ที่ตรงนั้นสักพักใหญ่ เธอไม่กล้าเข้าไปดูใกล้ ๆ เพราะเห็นว่าสามีของเธออาจกำลังวุ่นวายอยู่กับงานของเขา แต่แล้วผ่านไปอีกสักครู่เธอก็เห็นหญิงสาวคนหนึ่งรูปร่างบอบบางอ้อนแอ้นในชุดชาวเหนืออย่างที่เธอสวมใส่วิ่งเข้ามาและยื่นแก้วน้ำให้ศาสตราพร้อมทั้งเช็ดเหงื่อให้เขา

            ภาพนั้นทำเอาหญิงสาวอึ้งไปเลยทีเดียว เธอยืนตัวแข็งอยู่ชั่วขณะก่อนจะหันหลังกลับแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงเรียกจากข้างหลัง

            “บัว...อย่าพึ่งไป มานี่ก่อน”

            เสียงของศาสตราทำให้บัวชมพูต้องหันหลังกลับ หญิงสาวจำต้องเดินไปหาเขาซึ่งแวดล้อมด้วยเหล่าควาญที่กำลังง่วนอยู่กับช้างตัวใหญ่ และหญิงสาวที่คาดเดาว่าอายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ ผู้หญิงคนนั้นมองเธอหัวจรดเท้าแต่กลับยิ้มให้ด้วยสีหน้าที่ดูเหมือนไม่ค่อยจริงใจก่อนยกมือไหว้

            “สวัสดีค่ะ...ฉันชื่อคำแก้วนะคะ ฉันเป็นลูกคนเก่าคนแก่ของที่นี่น่ะค่ะ คุณผู้หญิงคงเป็นแม่เลี้ยงคนใหม่ของปางไม้แม่เมยซีนะคะ”

คำแก้วทักทายบัวชมพูอย่างอารมณ์ดี แต่สิ่งที่ขัดตาแม่เลี้ยงคนใหม่คือผู้หญิงคนนี้พยายามเข้าไปยืนอยู่ใกล้ชิดพ่อเลี้ยงจนดูเหมือนจงใจทำ

“ค่ะ...สวัสดีค่ะคำแก้ว ยินดีที่ได้รู้จัก เรียกฉันว่าบัวก็ได้ค่ะ”

“อืม...แม่เลี้ยงบัวเหรอคะ ดีใจจังที่ได้เจอคุณ เพราะยังเห็นหน้าเมียของพ่อเลี้ยงไม่ชัด คุณสวยมากเลยนะคะ”

“ขอบคุณมากค่ะ” บัวชมพูตอบแบบแบ่งรับแบ่งสู้ เธอรู้สึกไม่ถูกโฉลกกับผู้หญิงคนนี้ เหมือนคำแก้วกำลังมองเธอด้วยแววตาเหยียดหยันอย่างไรไม่รู้ สักครู่คำแก้วก็กล่าวขึ้น

“เนี่ย...ปกติคำแก้วจะเป็นคนคอยดูแลเรื่องความเป็นอยู่ทุกอย่างให้พ่อเลี้ยงตั้งแต่เขากลับมาจากรัสเซียน่ะค่ะแม่เลี้ยง แม่เลี้ยงคงยังไม่รู้ซีนะคะว่าแต่ละวันต้องจัดเตรียมอะไรให้พ่อเลี้ยงบ้าง พ่อเลี้ยงชอบกินอาหารอะไร หรือว่า...”

“เดี๋ยวผมจะเข้าไปในเมืองกับคำแก้วนะบัว”

ศาสตราแทรกขึ้นก่อนที่คำแก้วจะพูดจบ บัวชมพูแค่พยักหน้ารับ แต่อะไรก็ไม่ทำให้เธอเจ็บปวดเท่าน้ำเสียงที่ยังเย็นชาของเขา

“เอ้อ...คำแก้วต้องเข้าไปทำธุระให้พ่อแม่ของเขาในเมือง คุณอยากได้อะไรบ้างไหม?”

“แม่เลี้ยงอยากได้อะไรไหมคะ คำแก้วจะได้ให้พ่อเลี้ยงพาไปซื้อ” คำแก้วถามสำทับอีกครั้งพลางเกาะเกี่ยวแขนศาสตราเอาไว้ เธอแอบกระหยิ่มที่บัวชมพูเบือนหน้าไปทางอื่น และถ้ามองให้ดี ๆ ก็เหมือนดวงตาคู่สวยของแม่เลี้ยงคนใหม่มีน้ำรื้นออกมา

“ไม่ล่ะค่ะ...บัวขอตัวไปดูบนเรือนก่อนนะคะ”

หญิงสาวเดินออกไปจากที่นั้นโดยไม่ได้หันกลับไปมองสายตาของพ่อเลี้ยงหนุ่มลูกครึ่งไทยรัสเซียที่มองตามด้วยความรู้สึกแปลก ๆ ศาสตรารู้ว่าเขากำลังทำให้ภรรยาเศร้าสะเทือนใจด้วยการแกล้งทำดีกับผู้หญิงคนอื่นแม้เพียงเล็กน้อยแต่เขาก็เห็นแววตาเศร้าสร้อยของบัวชมพูอย่างชัดเจน

“เป็นยังไงบ้างคะ...เจ้าสาวของพ่อเลี้ยง คำแก้วว่าท่าทางเธอเป็นผู้หญิงที่เปราะบางมากเลยนะคะ ถ้าไม่มีความอดทนแล้วจะเป็นแม่เลี้ยงปกครองคนในปางแม่เมยได้ยังไงกัน จริงไหมคะ พ่อเลี้ยง?”

คำแก้วถือโอกาสทองที่เธอมองเห็นว่าคู่สามีภรรยาข้าวใหม่ปลามันทั้งสองดูเหมือนมีปัญหากันสร้างรอยร้าวด้วยการค่อย ๆ ยุแยงให้เกิดความแตกแยก

หญิงสาวยังเจ็บใจไม่หายกับงานแต่งที่เธอคาดหวังไว้ว่าจะได้เป็นเจ้าสาวแต่กลับกลายเป็นผู้หญิงคนอื่นไปเสียได้ เธอเสียดายศาสตราจนจะแย่ เขาเป็นทายาทเพียงคนเดียวของปางไม้แห่งนี้

เธอเฝ้ามองเขาตั้งแต่ศาสตราเดินทางกลับจากรัสเซียมาถึงประเทศไทยเป็นวันแรก ศาสตราเป็นหนุ่มลูกครึ่งหล่อเหลา ใบหน้าคมเข้มและหุ่นทรมานหัวใจเป็นที่สุด

เธออยากอยู่ในอ้อมแขนของเขา อยู่ในอ้อมกอดนั้นและเป็นแม่เลี้ยงคนใหม่ของปางไม้แม่เมย ทำไมเจ้าสาวถึงไม่ใช่เธอล่ะ ทั้ง ๆ ที่เธอก็เป็นลูกสาวของคนเก่าคนแก่ที่ดูแลปางไม้แห่งนี้ คำแก้วคิดอย่างเจ็บใจ

“ไปกันเถอะ คำแก้ว...เดี๋ยวฉันต้องรีบกลับมาที่ปางไม้ ยังมีงานอีกเยอะที่ฉันจัดการไม่เรียบร้อย”

งานหรือเมียกันแน่...คำแก้วนึกอย่างหมั่นไส้ แต่ก็จำต้องเดินตามหลังพ่อเลี้ยงหนุ่มไปขึ้นรถจิ๊ปคันใหญ่ที่คนของเขานำมาจอดรอไว้ใกล้ ๆ กันนั้น