บทที่ 12

          เวลาเกือบเที่ยงแล้วที่บัวชมพูช่วยแม่บ้านจัดเตรียมสำรับอาหารไว้เพื่อรอพ่อเลี้ยงหนุ่มที่เข้าไปทำธุระในเมืองพร้อมกับคำแก้ว ลูกสาวของคำมีซึ่งเป็นแม่ครัวที่ช่วยเตรียมอาหารให้แม่เลี้ยงคนใหม่

            “แม่เลี้ยงจะทานก่อนไหมคะ...นี่ก็เที่ยงแล้ว ไม่รู้ว่าพ่อเลี้ยงกับคำแก้วจะกลับกันมาตอนไหน”

            คำมีเสนอความเห็นขณะชะเง้อมองออกไปด้านนอกระเบียงของเรือนไม้สัก หญิงวัยห้าสิบต้น ๆ หันมายิ้มกับหญิงสาวซึ่งเป็นเจ้านายของนางอีกคนซึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะที่มีอาหารวางเรียงรายด้วยความเป็นมิตรไมตรี

            “ไม่เป็นไรหรอกจ้ะคำมี บัวค่อยกินพร้อมพ่อเลี้ยงก็ได้”

            “ป้าไม่แน่ใจว่าพ่อเลี้ยงกับคำแก้วจะกลับมาตอนไหนนะซีคะ แม่เลี้ยงพึ่งเข้ามาอยู่ที่นี่ต้องเข้าใจพ่อเลี้ยงหน่อยนะคะ เพราะเธอมีงานของเธอมากจริง ๆ “

            “ค่ะ ป้า...บัวคิดว่าบัวอยู่ที่นี่ได้ค่ะ ที่ปางไม้นี่บรรยากาศดีมาก อืม...ไม่ทราบว่าแถวนี้มีที่สวย ๆ อย่าง...เอ้อ...”

            “น้ำตก...อะไรอย่างนี้นะหรือคะ?”

            คำมีนำเสนอและบัวชมพูก็พยักหน้าในทันที

            “ค่ะ...น้ำตก หรือสถานที่สงบ ๆ เพราะบัวเห็นว่ามันเป็นป่าร่มรื่น น่าจะมีที่สวย ๆ น่าเที่ยว”

            “ถ้าอย่างนั้นป้าก็จะขอแนะนำให้แม่เลี้ยงลองไปเที่ยวที่น้ำตกชายป่าด้านโน้นค่ะ”

            คำมีชี้มือชี้ไม้ไปยังแนวป่าอีกฝั่งซึ่งเห็นอยู่ไม่ไกลจากเรือนไม้สัก บัวชมพูมองตามก่อนจะถามขึ้น

            “เข้าไปลึกไหมคะป้า?”

            “ไม่หรอกค่ะ เวลาพวกเราว่างจากงานที่นี่ก็จะเข้าไปพักผ่อนกันที่นั่น แต่ช่วงนี้งานเยอะเลยไม่ค่อยมีคนเข้าไปที่นั่นสักเท่าไหร่ มันเป็นน้ำตกที่อยู่ในเขตปางไม้ของพ่อเลี้ยง ไม่ค่อยมีคนนอกเข้าไปยุ่งย่ามสักเท่าไหร่หรอกค่ะ”

            บัวชมพูพยักหน้าขณะรับฟังคำอธิบายของแม่บ้าน หญิงสาวเกิดความคิดอะไรขึ้นมาบางอย่างเมื่อสายตาคู่งามเหลือบไปเห็นรถจิ๊บคันเล็กซึ่งจอดอยู่หน้าเรือนไม้

            “แล้วถ้าบัวจะลองไปเที่ยวที่นั่นล่ะคะป้า...มันเข้าไปไม่ไกล เอารถเข้าไปได้ใช่ไหมคะ?”

            คำมีเลิกคิ้ว “อ๋อ...ค่ะ แม่เลี้ยง...น้ำตกนั่นเข้าไปไม่ลึกมากหรอกค่ะ มีทางรถวิ่งเข้าไปได้ ว่าแต่...แม่เลี้ยงจะไปเมื่อไหร่หรือคะ?”

            “บัวจะไปตอนนี้เลยค่ะ”

            “อ้าว...แม่เลี้ยง!”

            คำมีร้องออกมาเมื่อเจ้าของร่างบางเดินกลับเข้าไปในบ้านและออกมาพร้อมกับชุดใหม่ นั่นคือเสื้อเชิ้ตและกางเกงรัดรูปดูทะมัดทะแมง

            “เอ้อ...แม่เลี้ยงจะไปที่น้ำตกอย่างนั้นหรือคะ...แล้ว..แม่เลี้ยงจะไปยังไงคะ?”

            คำมีละล่ำละลักถาม สีหน้าบอกความประหลาดใจที่เห็นเจ้านายคนใหม่ของนางตัดสินใจเร็วปานลมพัด

            “บัวจะเอารถจิ๊บเข้าไปเองค่ะ”

            บัวชมพูไม่พูดพล่ามทำเพลง ร่างแน่งน้อยเดินลิ่วตรงไปยังรถจิ๊บที่จอดอยู่หน้าเรือนไม้สัก หญิงสาวยิ้มออกมาได้เมื่อไปถึงรถคันนั้นเพราะโชคดีที่ข้างพวงมาลัยมีกุญแจเสียบคาอยู่

            “แม่เลี้ยงคะ...เอ้อ...ให้คนของพ่อเลี้ยงขับรถไปให้ดีกว่านะคะ”

            “ไม่ต้องหรอกค่ะป้า” กล่าวพลางก้าวขึ้นนั่งหลังพวงมาลัยและสตาร์ทรถเสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่ม

            “ป้าว่า...แม่เลี้ยงคอยพ่อเลี้ยงก่อนดีไหมคะ?”

            “อย่าเลยค่ะป้า...บัวไม่อยากรบกวนเขา ซีนิธมีงานล้นมืออยู่แล้ว บัวก็แค่อยากเข้าไปเที่ยวชมน้ำตกในป่านั่นสักแป๊บนึงเท่านั้นล่ะค่ะ”

            “ถ้าอย่างนั้น สัญญากับป้านะคะว่าแม่เลี้ยงจะไม่เข้าไปเที่ยวนาน ถ้าอยากจะเล่นน้ำก็ค่อยชวนพ่อเลี้ยงเข้าไปวันหลัง”

            บัวชมพูเพียงแต่ยิ้มให้โดยไม่กล่าวอะไรก่อนจะเข้าเกียร์และพารถจิ๊บทะยานออกไปโดยมีสายตาเป็นห่วงเป็นใยของคำมีมองตามหลัง แม้จะยังบังคับรถไม่ชำนาญมากเท่าไหร่แต่หญิงสาวก็พารถจิ๊บคันเก่าเข้าไปตามเส้นทางเล็ก ๆ ที่ลัดเลาะเข้าไปตามแนวชายป่าซึ่งเธอคิดว่าน่าจะเป็นทางรถยนต์แล่นเข้าไปถึงน้ำตก

            ที่คำมีบอกเธอว่าน้ำตกนั่นอยู่ไม่ไกล หญิงสาวชักไม่แน่ใจเพราะพารถจิ๊บแล่นเข้าไปไกลโข แต่เธอก็แน่ใจว่านี่น่าจะเป็นเส้นทางเข้าไปถึงน้ำตก เพราะเป็นเส้นทางที่ไม่รกและอนุมานได้ว่าน่าจะเป็นเพราะมีคนเข้าออกอยู่บ่อย ๆ

            แล้วรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าแสนสวยเมื่อเธอเห็นสายน้ำสาดซ่าลงมาในแอ่งอยู่ไม่ไกล บัวชมพูจอดรถลงที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ เธอเห็นน้ำตกอันร่มรื่นจนได้แม้ว่าจะขับรถเข้ามาอย่างทุลักทุเล

            ร่างแน่งน้อยลงจากรถแล้วเดินไปดูที่น้ำตก มันเป็นน้ำตกขนาดไม่ใหญ่นักและสงบเงียบ ไม่มีใครเข้ามาในนี้จริงอย่างที่คำมีบอกไว้ หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองบนท้องฟ้าก็รู้ว่าเป็นเวลาเลยเที่ยงมายังไม่มาก

            ร่างบอบบางถอดรองเท้าผ้าใบตั้งไว้บนรากต้นไม้ริมแอ่งน้ำและลงไปนั่งแช่เท้าเล่นในน้ำ สักครู่เธอก็ถอนหายใจออกมาด้วยความหดหู่เมื่อนึกถึงสามีที่วันนี้ซึ่งเป็นวันที่สองของการแต่งงานเขายังทำบึ้งตึง แตกต่างจากศาสตรา สามีของเธอเมื่อคืนที่เขาเชยชมร่างกายของเธอด้วยความเสน่หา

            บัวชมพูค่อย ๆ หยัดตัวลุกขึ้นจากที่ตรงนั้นก่อนจะเดินเลียบไปบนทางน้ำตื้น ๆ และแทรกตัวลัดเลาะเถาวัลย์เล็ก ๆ เข้าไปหลังน้ำตก ภายในนั้นเงียบสงบและปลีกวิเวกจากเรื่องไม่สบายใจทั้งปวง

            หญิงสาวนั่งลงบนลานหินและกอดเข่าร้องไห้ เธอนึกถึงครอบครัวขึ้นมาจับใจ และคนที่เธออดจะนึกถึงไม่ได้คือพี่สาวของเธอ บัวชมพูเผลอร้องไห้ออกมา เสียงสะอึกสะอื้นและหยดน้ำตาเหมือนถูกแอบซ่อนไว้เบื้องหลังม่านน้ำตก แต่แล้วหญิงสาวก็ต้องรีบถอนสะอื้นเมื่อได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้นเบื้องหลัง

            “บัว”