บทที่ 14

“บัว” ศาสตราถอนริมฝีปากออกแต่ยังกอดร่างบอบบางไม่ยอมปล่อย “วันนี้คุณคงหึงผมใช่มั้ย ตอนผมเข้าไปในเมืองกับคำแก้ว”

บัวชมพูหรุบเปลือกตาลงต่ำเพื่อหลบสายตาคู่คม น้ำตาของเธอเหือดแห้งไปพร้อมกับความเอียงอาย ผิวหน้าเนียนสวยแดงซ่านเมื่อชายหนุ่มตั้งคำถามแบบนั้น

“หึงอะไรคะ...บัวไม่ได้หึงคุณสักหน่อย”

“เมียจ๋า” ศาสตราเรียกเสียงอ่อนหวาน “ถ้าคุณไม่หึงคงไม่หนีมาที่น้ำตกนี่คนเดียวหรอกใช่มั้ย”

“บัวอยากมาเที่ยวต่างหากล่ะคะ ไม่เกี่ยวกับคุณเสียหน่อย”

หญิงสาวเม้มปากแน่น พอเขาหวานใส่ก็ทำให้เธอลืมความเจ็บใจที่เขาเข้าไปในเมืองกับผู้หญิงอีกคน

“ผมไม่เชื่อหรอกนะ ว่าคุณไม่หึง ไม่โกรธผม”

“แล้วจะให้บัวทำยังไงล่ะคะ คุณถึงจะเชื่อว่าบัวไม่ได้โกรธคุณ”

           

         

บทที่ 12 น้ำตกเสน่หา

          “จูบผมซี”

            ศาสตราพูดพร้อมสายตาฉ่ำหวานและมันยิ่งทำให้หญิงสาวเขินอาย บัวชมพูกลอกตาไปมาทางซ้ายขวา

            “กลับไปที่ปางก่อนดีไหมคะ ตรงนี้เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าจะไม่เหมาะ”

            “ไม่มีใครเข้ามาแถวนี้เวลานี้หรอก” เขายังคงสบตาหญิงสาวด้วยสายตาหวานเหมือนน้ำเชื่อม

            “คุณรู้ได้ยังไงคะ”

            “รู้ซี...จริง ๆ แล้วที่นี่ไม่ได้มีใครเข้ามาบ่อยนัก และตอนนี้ก็มีเราอยู่ที่นี่กันแค่สองคน”

            เขาเลิกคิ้วและยื่นริมฝีปากให้ จริง ๆ แล้วเขาเป็นฝ่ายที่อยากจูบกลีบปากละมุนของบัวชมพู และตั้งแต่ได้ครอบครองความบริสุทธิ์ของหญิงสาว ได้สัมผัสความอ่อนหวานของเธอก็ทำให้เขาลืมเรื่องของบัวไพลินไปจนเกือบหมด

            เขาไม่ได้รู้สึกไปเองว่าบัวชมพูเต็มใจเข้าพิธีแต่งงานในครั้งนี้ ถึงแม้เธอจะเป็นแค่ตัวแทนของพี่สาวก็ตาม เขาเห็นแววตาของเจ้าสาวตั้งแต่เมื่อคืน เห็นว่าเธอมองแต่เขาและเต็มใจที่จะทำทุกอย่างโดยไม่อิดออด

            “ก็ได้ค่ะ”

บัวชมพูพูดขึ้น น้ำเสียงนั้นฟังดูเหมือนตื่นเต้น เธอเขย่งเท้าเพราะความที่ตัวเล็กกว่าเขามาก แต่ริมฝีปากก็ยังอยู่แค่คางของเขา ศาสตราอมยิ้มก่อนจะช่วยเธออีกแรงด้วยการก้มลงไปหา เลยกลับกลายเป็นว่าเขายืนริมฝีปากให้เธอ

            บัวชมพูเริ่มคุ้นเคยกับการประกบปากแบบแนบแน่น เมื่อก่อนไม่เคยรู้เลยว่าจูบต้องแทรกลิ้นข้าไปในปากของอีกฝ่ายด้วย ไม่ใช่แค่การประกบปากติดกันไว้เฉย ๆ ช่างน่าอายเสียจริง หญิงสาวคิดในใจ เพราะครั้งแรกที่ศาสตราจูบเธอ หญิงสาวตกอกตกใจว่าทำไมเขาต้องยื่นลิ้นเข้ามาหา

            แต่ตอนนี้เมียมือใหม่ก็ได้รู้แล้วว่า จูบแบบที่เธอเข้าใจนั่นมันจูบแบบเด็ก ๆ แต่จูบแบบที่กำลังสัมผัสอยู่นี้เป็นการจูบแบบดูดดื่มที่ต่างลองลิ้มความหอมหวานของกันและกัน เป็นจูบที่ดื่มด่ำจริง ๆ

            “อุ๊ย! ซีนิธ”

 บัวชมพูร้องออกมาเบา ๆ เมื่อรู้สึกว่าเธอไม่ได้แค่จูบกับพ่อเลี้ยงหนุ่มลูกครึ่งอย่างเดียว เขาถอดเสื้อเชิ้ตออกจากตัวเธอตอนไหนไม่รู้ จู่ ๆ มันก็หล่นลงไปกองอยู่ข้าง ๆ แอ่งน้ำเล็ก ๆ ตามด้วยบราเซียลูกไม้ตัวจิ๋วโดยที่ปากของเขายังประกบปิดกับกลีบปากของเธอไม่ยอมถอน

            “ซีนิธ”

หญิงสาวร้องออกมาอีกเมื่อปากของเธอเป็นอิสระเพียงเล็กน้อย รู้สึกตกใจที่ตอนนี้ร่างกายของเธอเปลือยเปล่าจนหมด บนเรือนร่างกลมกลึงในอ้อมแขนแกร่งไม่หลงเหลือเสื้อผ้าสักชิ้น กางเกงรัดรูปและจีสตริงก็ถูกถอดออกไปกองไว้ข้าง ๆ

            “ซีนิธ!...เดี๋ยวใครมาเห็นเข้านะคะ” เธอนิ่วหน้าใส่เขาแต่ชายหนุ่มกลับยิ้มกริ่ม

            “ทำไมล่ะ แบบนี้คุณก็สวยดีออก”

            “บัวอายนะคะ ดูซี...คุณถอดเสื้อผ้าบัวจนหมดแล้ว”

            เอ็ดเขาเบา ๆ แล้วก็เบียดตัวเข้าหาร่างสูงใหญ่ จะไม่ให้เธออายได้อย่างไร ก็เปลือยจนหมดไม่มีเหลืออย่างนี้ ถึงจะอยู่หลังม่านน้ำตกที่ไกลหูไกลตาคนก็เถอะแต่ก็ยังรู้สึกเหมือนอยู่ในที่รโหฐานยังไงยังงั้น

            “ปล่อยบัวนะคะ บัวจะใส่เสื้อ”

            เขากอดร่างเปลือยเปล่าไว้ ลูบไล้ไปตามผิวนิ่มลื่นบนแผ่นหลังตามอำเภอใจ “ไม่ต้องหรอก ผมชอบให้คุณอยู่แบบนี้”

            “ถ้าใครมาเห็นบัวจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน”

            “ไม่ต้องกลัวหรอก...ผมจะถอดเสื้อเป็นเพื่อนคุณก็แล้วกัน”

            ศาสตราทำอย่างที่เขาว่าจริง ๆ ชายหนุ่มถอดเสื้อยืดออกไปอย่างรวดเร็วในขณะที่บัวชมพูกระหวัดแขนรอบเอวเขาไว้ไม่ยอมปล่อย ต่อมาเขาก็ถอดกางเกงเดนิมออกตามด้วยบ๊อกเซอร์ แล้วร่างสูงใหญ่ที่หญิงสาวกอดเอาไว้ก็เปล่าเปลือยเช่นเดียวกับเธอ หญิงสาวอดที่จะหน้าแดงซ่านไม่ได้ เขาทำอะไรเหมือนคนบ้าบิ่นแต่ก็ทำให้เธอตื่นเต้นอย่างที่สุด