บทที่ 23

ชิ!...คำแก้วบิดปาก หญิงสาวล่ะหมั่นไส้พ่อเลี้ยงหนุ่มผู้หล่อเหลาที่เธออยากจะเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดแทนแม่เลี้ยงตัวจริงเสียนี่ คิดพลางก็ยกถาดใส่สำรับเดินตรงไปที่พักของคนงาน กระทั่งถึงกระท่อมหลังหนึ่งซึ่งอยู่ห่างจากเรือนไม้สักออกมาไกลที่ประตูเปิดอ้าอยู่

            “อ้าว!...คำแก้ว วันนี้มีอะไรมาถึงที่นี่ได้”

            เสียงที่ดังขึ้นทำให้หญิงสาวหันกลับไปมอง หนุ่มไทยแท้แต่รูปร่างก็สูงใหญ่กำยำแม้จะเล็กกว่าไซส์ฝรั่งเล็กน้อยทว่าหน้าตาก็หล่อเหลาคมเข้มเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าหญิงสาว

            “พ่อเลี้ยงให้ฉันเอากับข้าวมาให้น่ะจ้ะ ไผ่”

            ชายหนุ่มที่คำแก้วเรียกว่าไผ่ก้มลงมองอาหารที่วางเรียงบนถาดในมือของหญิงสาวแล้วยิ้มกว้าง

            “ขอบใจนะ...เอ...แต่เนื่องในโอกาสอะไรน่ะ”

            “จะโอกาสอะไร ก็พ่อเลี้ยงมัวแต่ไประเริงรักกับเมียอยู่ที่น้ำตกน่ะซิ!”

            คำแก้วว่าพลางเดินสะบัดก้นเข้าไปด้านในกระท่อมและวางถาดอาหารลงบนโต๊ะไม้เก่า ๆ ซึ่งภายในนั้นนอกจากโต๊ะที่เธอวางถาดอาหารก็มีเพียงแคร่ไม้ยาวไว้นอนเท่านั้น

            “แหม...พ่อเลี้ยงศาสตรานี่ไม่เบาเลยนะ ทั้งหล่อทั้งล่ำแบบนั้น เป็นผู้หญิงที่ไหนก็ต้องรักต้องหลงเป็นธรรมดา แล้วแม่เลี้ยงอีกล่ะ คุณบัวชมพู เธอสวยมากเลยนะบัว”

            “ก็แน่ล่ะสิ!...เลยหลงกันซะขนาดนั้น ฉันขี้เกียจจะพูด เห็นตอนแรกทำเหมือนไม่อยากจะได้เมีย”

            “เขารักกันน่ะดีแล้ว...ว่าแต่คำแก้วเถอะ เป็นสาวเต็มตัวแล้วนี่นะ รู้ตัวรึเปล่าว่าคำแก้ว...ก็สวยไม่แพ้คุณบัวชมพูเขาเลยนะรู้มั้ย”

            คำแก้วสะดุดลมหายใจตัวเอง หญิงสาวปรายตาไปทางคนงานหุ่นกระชากใจใบหน้าหล่อเหลาอย่างไผ่ เธอช้อนตามองเขาและอมยิ้มขณะที่ชายหนุ่มเองก็ออกอาการเขินเหมือนกัน

            “บ้าซี...แต่ว่า...ไผ่พูดจริงหรือ?”

            หญิงสาวซึ่งอายุของเธอรุ่นราวคราวเดียวกับชายหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ ไผ่ยิ้มและตอบ

            “ไผ่ไม่เคยโกหกคำแก้วนะ ก็คำแก้วสวยจริง ๆ นี่”

            “ฉันจะรีบกลับล่ะ” หญิงสาวรีบตัดบทแต่ก่อนจะเดินพ้นออกไปจากประตูเธอก็ได้ยินเสียงของเขาดังตามหลัง

            “ว่าง ๆ มาเที่ยวที่นี่อีกนะ คำแก้ว”

บทที่ 20 แค่รักและเข้าใจ

           

“ท่าทางคำแก้วจะเป็นห่วงคุณมากเลยนะคะ ซีนิธ”

บัวชมพูกล่าวขึ้นหลังจากที่เดินเข้าไปในห้องนอนอันโอ่อ่าพร้อมกับสามีของเธอ ศาสตราเดินไปหยุดตรงมุมหนึ่งของห้องก่อนจะถอดเสื้อและกางเกงที่เปียกชื้นออกจนหมด

“คำแก้วเขาก็เป็นของเขาอย่างนี้แหละ”

“คุณพูดเหมือนรู้จักเธอดีนะคะ”

ชายหนุ่มเลิกคิ้วขณะปรายตามองหญิงสาว เขาเห็นสีหน้าของบัวชมพูไม่ดีนักตั้งแต่เมื่อครู่และก็รู้ว่าสาเหตุมาจากอะไร

“ผมเพิ่งกกลับมาจากต่างประเทศได้ไม่นาน ยังไม่รู้จักใครที่นี่ดีหรอก”

ว่าพลางก็เดินเข้ามาหยุดตรงหน้าหญิงสาว บัวชมพูอดที่จะหายใจอย่างตื่นเต้นไม่ได้เมื่อสามีของเธอซึ่งอยู่ในสภาพที่เปลือยเปล่าอีกครั้งมายืนตรงหน้า

 เขาแข็งแกร่ง กำยำ และแก่นกายก็กำลังผงาดง้ำขึ้นมาอีก ศาสตราเกลี่ยปอยผมที่ต้นคอของหญิงสาวก่อนจะเลื่อนลงมาที่กระดุมเสื้อของเธอและปลดมันออกทีละเม็ดอย่างนุ่มนวล

“แต่สิ่งที่ผมรู้คือคนที่ปางไม้ของคุณพ่อและคุณแม่ล้วนแต่เป็นคนดี ชอบช่วยเหลือเกื้อกูลกันทั้งคนงานทั้งแม่บ้าน ผมในฐานะเจ้าของที่นี่และต้องปกครองพวกเขาจะเป็นคนใจร้อน ไม่ชอบขี้หน้าใครก็ไล่เขาไปไม่ได้”

“บัวไม่ได้พูดให้คุณรู้สึกว่าบัวอยากให้เป็นอย่างนั้นนะคะ”

หญิงสาวพูดเสียงขัด ๆ เมื่อเสื้อเชิ้ตหลุดลงไปกองบนพื้นและตามด้วยบราเซียตัวสวยที่ยังชื้นน้ำ

“ผมก็ไม่ได้ว่าคุณอย่างนั้น แต่ผมอยากพูดให้เมียตัวเองฟัง เพราะคุณก็ต้องมามีส่วนร่วมในการปกครองคนในปางนี้กับผมด้วย”

พ่อเลี้ยงหนุ่มกล่าวพลางก็เลื่อนมือลงต่ำไปจรดที่ขอบเอวกางเกงรัดรูปของหญิงสาว สายตาคู่คมจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าแสนหวาน ประกายลึกซึ้งหวานฉ่ำยังฉาบอยู่ในดวงตาสีน้ำเงินแกมเขียว เขายิ้มกับเธอ เป็นรอยยิ้มอันทรงเสน่ห์ที่หญิงสาวหัวใจหวั่นไหวทุกครั้ง

“บัว...ผมอยากบอกคุณนะว่า...ตอนนี้ผมแทบไม่คิดถึงผู้หญิงคนอื่นเลย ไม่ว่าจะเป็นพี่สาวของคุณหรือผู้หญิงคนไหนก็แล้วแต่”

“แต่ว่า...ซีนิธคะ...บัวอยากถามคุณจริง ๆ นะคะว่า...”

“หืมม์...คุณอยากถามอะไรผม?”

เขาทำเหมือนไม่สนใจคำพูดของหญิงสาวมากนักขณะเลื่อนกางเกงของเธอให้มันร่นลงไปกองที่ปลายเท้า ตามด้วยจีสตริงตัวสวยก่อนจะขยับตัวเข้าไปชิดและลูบไล้บั้นท้ายงอนงามของเธอราวกับหลงใหล

“ถ้าเกิดวันหนึ่ง...พี่บี...เอ้อ...กลับมา...คุณจะว่ายังไงคะ”

“ถ้าวันหนึ่งบีกลับมาอย่างนั้นหรือ?”

เขาทวนคำถามนั้นแต่ก็เหมือนยังไม่ใส่ใจ ไม่แสดงอาการกราดเกรี้ยวหรือไม่พอใจอย่างที่บัวชมพูหวั่นเกรง ตรงข้ามเขากลับรัดรึงเอวบาง รั้งร่างเล็กเขาไปแนบลำตัวของเขา เสียดสีความแข็งแกร่งกับหนน้าท้องของเธอเบา ๆ และจูบติ่งหูของหญิงสาวก่อนกระซิบ

“ถ้าวันหนึ่งบีกลับมา...เธอก็จะได้รับรู้ว่า ผมรักน้องสาวของเธอมากแค่ไหน”

“ซีนิธ” บัวชมพูครางออกมาและเบียดกายเข้าหาพร้อมทั้งเกี่ยวกระหวัดแขนเรียวรอบตัวเขา

 “และเมื่อถึงวันนั้นบีก็คงจะมีลูกหรืออาจมีความสุขกับผู้ชายที่เธอเลือกแล้ว ไม่รู้สิ...แต่ผมก็แน่ใจอย่างหนึ่งว่าทุกอย่างไม่อาจกลับไปเหมือนเดิม”

“แต่คุณก็เคยรักพี่บีมากนี่คะ”

“นั่นอาจเป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วกระมัง ไม่น่าเชื่อใช่มั้ยว่าผมอยู่เมืองนอกมาตั้งนานทำไมถึงไม่มีใครสักที แต่พอกลับมาที่นี่พ่อกับแม่ก็อยากให้ผมมีครอบครัวเพราะท่านอยากฝากกิจการของปางไม้ที่นี่ให้ผมดูแล ท่านอยากให้ผมมีเพื่อนคู่คิด และคู่ครองก็เป็นลูกของคนที่พวกท่านรู้จัก ผมพบบี รู้จักกับบีไม่ถึงสามเดือน จริง ๆ แล้วพี่สาวของคุณน่าจะบอกผมตั้งแต่แรกว่าเธอไม่เต็มใจแต่งงาน”

“พี่บีไม่กล้าขัดใจคุณพ่อกับคุณแม่หรอกค่ะ”

“แต่เธอก็กล้าหาญในวินาทีสุดท้าย หนีไปกับผู้ชายที่เธอรัก”

“ซีนิธ...คุณคงผิดหวังมากใช่ไหมคะ?”

บัวชมพูเงยหน้ามองชายหนุ่ม ดวงตาคู่นั้นรื้นน้ำขึ้นมาโดยไม่ตั้งใจ เธอรู้สึกสับสนเกินกว่าจะอธิบายทุกอย่างให้เขาฟังในตอนนี้ โดยเฉพาะความรู้สึกที่เธอมีต่อเขา ศาสตราจ้องลึกลงไปในดวงตากลมโตคู่นั้น เขาลูบไล้ไปบนแผ่นหลังของเธอเหมือนจะถ่ายเทความอบอุ่นและความรู้สึกในส่วนลึกที่เขากำลังจะเปิดเผย

“ผมผิดหวังในตอนแรก แต่รู้สึกว่าตอนนี้มันกลับกลายเป็นโชคของผม”

บัวชมพูเลิกคิ้ว “โชค...อย่างนั้นหรือคะ”

“โชคดีที่ผมได้เจ้าสาวอีกคนที่ผมแน่ใจว่าเธอจะไม่หลอกผม ทำให้ผมเสียใจ เพราะถ้าเธอทำอย่างนั้นก็เท่ากับทำร้ายความรู้สึกของตัวเอง”

“คุณรู้อะไรเกี่ยวกับเจ้าสาวของคุณคนนี้กันล่ะคะ”

“สิ่งที่ผมรู้ คือเธอรักผม”

ชายหนุ่มพูดก่อนประทับรอยจูบลงบนแก้มนวลของหญิงสาว รัดรึงตัวเธอด้วยแขนแกร่งที่กอดกระหวัดรอบเอวบางก่อนเลื่อนริมฝีปากมาประทับรอยจุมพิตแสนหวานที่กลีบปากอิ่มนุ่มสั่นระริก

“ซีนิธ...บัว...อืม...รักคุณค่ะ...บัวรักคุณจริงๆ “

หญิงสาวพูดเสียงอู้อี้อยู่ที่ปากของเขา แต่ศาสตราก็ได้ยินมันชัดเจน ชายหนุ่มเลื่อนใบหน้าหล่อเหลาออกทว่าเขาก็ยังส่งเสียงกระซิบอยู่กับริมฝีปากของเธอที่เผยอออกอย่างยั่วยวน

“ผมก็รักคุณนะ...เมียจ๋า...”

บัวชมพูแก้มแดงเอียงอายแต่เธอก็ตอบเขากลับไป “บัวก็รักคุณนะคะ...ผัวขา...สุดที่รักของบัว”

ศาสตรายิ้มกริ่ม เป็นรอยยิ้มทรงอำนาจที่บัวชมพูไม่อาจปฏิเสธเสน่ห์อันล้นเหลือนั้นได้เลย หนุ่มสาวต่างแลกจุมพิตกันอีกครั้งเมื่อโคมทองคล้อยต่ำ รอเวลาราตรีแสนหวานจะห่มคลุมไปทั่วปางที่ร้อนไปด้วยกระไอรักของเธอและเขาไปอีกตราบนานเท่านาน

อวสาน