บทที่ 10

“บัว...ยังเจ็บอยู่อีกไหม?”

ศาสตรากระซิบถามเสียงแผ่ว ๆ อยู่ข้างหู หญิงสาวได้ยินเสียงหอบหายใจหนักจากชายหนุ่มดังฟังชัดและได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้นรัวเร็วเพราะอกกว้าของพ่อเลี้ยงหนุ่มแนบอยู่บนหลังของเธอ

“ก็...นิดหน่อยค่ะ”

“ครั้งแรกก็แบบนี้ล่ะ ผมกลัวว่าคุณจะทนไม่ไหวด้วยซ้ำ”

ชายหนุ่มกระซิบบอกแล้วกอดหญิงสาวไว้แน่น บดเบียดอกแกร่งกับแผ่นหลังบอบบางและรู้สึกว่าตัวเองกำลังแข็งขันขึ้นมาอีกครั้งซึ่งบัวชมพูก็รู้สึกเช่นเดียวกับเขา

“คุณหนาวหรือเปล่า?” ศาสตรายังถามเมื่อรู้สึกว่าร่างน้อยในอ้อมแขนสั่นสะท้าน บัวชมพูห่อไหล่ เธออบอุ่นอย่างประหลาดในอ้อมแขนของคนตัวโต

“หนาวค่ะ” ตอบออกไปด้วยเสียงแหบพร่า บัวชมพูคิดว่าเธอคงหมดพลังไปกับการครวญครางเมื่อครู่ ก็ศาสตราแข็งแรงอย่างกับม้าศึก เขาคึกคักและพลอยทำให้เธอต้องตอบรับในทุกท่วงท่า

“บัว...ผมอยากถามอะไรคุณสักอย่างได้ไหม?”

ชายหนุ่มเอ่ยก่อนจะพลิกร่างอรชรอ้อนแอ้นให้หันกลับมาเผชิญหน้ากับเขา

“มีอะไรหรือคะซีนิธ?”

“คุณรู้ไหมว่า...พี่สาวของคุณ...เขาหนีไปอยู่ที่ไหน?”

คำถามของศาสตราทำให้ร่างเล็กที่เขาทาบทับอยู่เกือบสะอึก บัวชมพูอึ้งไปชั่วขณะ เธอไม่ได้คิดตรึกตรองอะไรทั้งนั้นก่อนตอบ

“บัว...ไม่รู้ค่ะ...คือว่า...”

“ก็คุณเป็นน้องสาวของบีนี่นะ” เขาแย้งเสียงเข้ม

“บัวไม่ได้โกหกนะคะ ซีนิธ” หญิงสาวตอบเสียงตะกุกตะกัก “บัวไม่รู้จริง ๆ ค่ะว่าพี่บีหนีไปอยู่ที่ไหน ไม่เฉพาะบัวที่ไม่รู้ พ่อแม่ของบัวก็ไม่มีใครรู้เลยค่ะ”

“วันนี้คุณอาจไม่รู้ แต่ผมแน่ใจว่าวันหนึ่งคุณก็ต้องรู้เรื่องพี่สาวของคุณจนได้”

ศาสตราขยับลุกขึ้น แต่เขาก็ยังไม่ไปไหน เขาแค่เลื่อนตัวกลับไปบนฟูกนอนที่กลีบดอกไม้ยับย่นเพราะถูกเสียดสีจากการโรมรันของหนุ่มสาวทั้งสองเมื่อครู่ ร่างสูงที่ยังเปลือยเปล่าตวัดผ้าห่มขึ้นคลุมตัวและนอนหันหลังให้บัวชมพู ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยระหว่างเธอและเขา

หญิงสาวมองท่าทีของพ่อเลี้ยงหนุ่มและกล้ำกลืนก้อนแข็งที่แล่นขึ้นมาจุกคอกลับเข้าไปในอก ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่น เธอต้องไม่ร้องไห้ออกมาตอนนี้

“ซีนิธ...คุณคง...ยังคิดถึงพี่บีมากซีนะคะ”

เธอถามเขาแต่เหมือนพูดกับตัวเองเสียมากกว่า ไม่มีเสียงตอบจากร่างสูงใหญ่ที่นอนหันหลังให้ สักครู่หญิงสาวจึงล้มตัวลงนอนโดยดึงผ้าห่มจากตัวของศาสตรามาครึ่งหนึ่งและหันหลังให้เขาก่อนหลับตาลงพร้อมกับน้ำตาที่หยดไหลเป็นทาง

           

บทที่ 9 เจ้าสาวขี้ใจน้อย

          บัวชมพูคิดว่าเธอตื่นแต่เช้าแล้ว แต่พอรู้สึกตัวขึ้นมากลับไม่เห็นศาสตราอยู่ภายในห้อง แสงแดดอ่อน ๆ ส่องสว่างที่ลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาทำให้หญิงสาวต้องรีบเก็บผ้าห่มและจัดฟูกนอนให้เรียบร้อยก่อนอาบน้ำแต่งตัวและออกไปข้างนอกเรือนไม้สักซึ่งโอบล้อมด้วยต้นไม้ร่มรื่นสบายตา

            นี่เป็นวันที่สองของการเข้ามาอยู่ในฐานะภรรยาเจ้าของปางไม้ซึ่งเป็นหนุ่มหล่อลูกครึ่งไทยรัสเซีย เมื่อคืนบัวชมพูยังจำได้ เธอร้องไห้จนหลับไปตอนไหนไม่รู้ มาตื่นอีกทีก็เช้าแล้ว

            ศาสตราออกจากห้องหอแต่เช้าตรู่ เขาทำเหมือนไม่สนใจเธอเลยกระนั้นและหญิงสาวก็เข้าใจดีว่าเป็นเพราะอะไร เหตุผลสำคัญคือเขาไม่ได้รักเธอ ไม่ได้ตั้งใจจะแต่งงานกับเธอ แต่ที่ขัดไม่ได้เพราะกลัวชื่อเสียงของญาติทั้งสองฝ่ายจะป่นปี้เพราะการกระทำของบัวไพลินโดยแท้

            หญิงสาวร่างบอบบางในชุดเสื้อผ้าฝ้ายแขนยาวและนุ่งผ้าซิ่นพม่าแสนสวยก้าวออกจากเรือนไม้สักหลังใหญ่ซึ่งรอบ ๆ บริเวณนั้นโอบล้อมด้วยแมกไม้และยังคงเงียบสงบ

            สักครู่บัวชมพูก็ได้ยินเสียงพูดคุยดังอยู่ไม่ไกลจากที่นั้น หญิงสาวเดินตรงไปยังอีกด้านของเรือนไม้และพบว่ามีช้างสองเชือกถูกล่ามไว้ ใกล้กันนั้นมีควาญช้างสองสามคนยืนคอยดูแลอยู่และเธอก็เห็นพ่อเลี้ยงหนุ่มลูกครึ่งแห่งปางไม้แม่เมยยืนดูอยู่ใกล้ ๆ

เขาอยู่ในชุดลำลองเป็นเสื้อยืดคอกลมเนื้อบางอวดมัดกล้ามบนหน้าอกและแขน สวมกางเกงเดนิมสีซีดและรองเท้าบู๊ท ไม่ว่าจะแต่งตัวแบบไหนศาสตราก็ยังดูงามสง่าอยู่ดี