บทที่ 6 นอนไม่หลับ

คืนนั้นเพียงดาวนอนไม่หลับพลิกตัวไปมา จนนวลผู้เป็นแม่ตื่น

“นอนไม่หลับหรอลูก”

“จ่ะแม่ คิดอะไรนิดหน่อย แม่จ้ะเดี๋ยวดาวลงไปดูหนังข้างล่างนะจ๊ะ”

“จ้า อย่าให้ดึกมากนะเดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นสาย”

“ค่ะแม่”

นวลเองก็พอจะเข้าใจสาเหตุที่ลูกสาวนอนไม่หลับจึงไม่ได้ห้ามอะไร พลางนึกย้อนไปว่าตั้งแต่เด็กเพียงดาวไม่เคยให้ผู้ชายคนไหนเข้าบ้านเลย ภูดินเป็นผู้ชายคนแรกที่เธอพามาพบแม่ ถึงแม้จะเป็นในฐานะเจ้านายกับลูกน้องก็ตาม เธอเองก็พอจะมองออกว่าสายตาที่ทั้งคู่มองกันไม่ใช่ในฐานะของเพื่อนร่วมงาน สิ่งที่ห่วงมีแค่อย่างเดียวว่าครอบครัวของเธอต่างจากของภูดินมากจนมองไม่เห็นว่าสุดท้ายจะลงเอยได้อย่างไร แต่เธอก็ไม่อยากกีดกันเด็กๆ เธอจึงเลือกที่จะให้พวกเขาเรียนรู้ชีวิตด้วยตัวเอง หากวันไหนเจ็บหรือไม่เป็นดังหวังเธอก็พร้อมจะดูแลลูกสาวคนเดียวอย่างเต็มที่

…ทางด้านของภูดินเองคืนนี้ก็นอนไม่หลับเหมือนกัน จึงลงมาข้างล่างหาน้ำดื่มและนั่งเล่นซักหน่อย บังเอิญไปเห็นแสงสว่างจากหน้าจอทีวีจึงเดินไปดู พบว่าเพียงดาวนั่งดูหนังอยู่

“ดาวทำไมมานั่งดูหนังคนเดียวล่ะครับ”

“ดาวนอนไม่หลับค่ะ”

“ผมก็เหมือนกัน ขอดูด้วยคนได้มั้ย”

“เอ่อ….เชิญนั่งสิคะ”

เพียงดาวขยับไปนั่งอีกฝั่งของโซฟาเพื่อให้มีที่ว่างสำหรับผู้มาใหม่

“ดื่มนมอุ่นๆมั้ยคะ เดี๋ยวดาวไปชงให้”

“ก็ดีเหมือนกันครับ”

“งั้นรอเดี๋ยวนะคะ”

ภูดินพยักหน้ารับพร้อมกับส่งยิ้มให้เธอ ก่อนที่เพียงดาวจะหายเข้าไปในครัวซักพักและออกมาพร้อมกับนมอุ่นสองแก้วและของว่างอีกนิดหน่อย

“มาแล้วค่ะ ระวังร้อนด้วยนะคะ

“ขอบคุณครับ”

ภูดินหยิบนมขึ้นมาดื่ม พร้อมกับนั่งดูหนังด้วยแววตามีความสุข ทั่วคู่นั่งอยู่ในความเงียบสักพักก่อนที่เพียงดาวจะเอ่ยขึ้น

“เอ่อคุณภูคะ ดาวไม่แน่ใจเลยค่ะว่าจะสามารถทำงานได้ตามที่คุณภูคาดหวังหรือเปล่า”

ภูดินหันไปยิ้มให้หญิงสาวและบอกเธอว่า”เพราะเรื่องนี้หรอครับถึงนอนไม่หลับ ดาวไม่ต้องกังวลนะ ผมจะพยายามทำให้เราทำงานร่วมกันอย่างมีความสุขที่สุด”

เพียงดาวได้ยินแบบนี้ก็คลายกังวลลงบ้าง….เมื่อจบบทสนทนาทั้งคู่ก็นั่งดูหนังต่อ

“ดาวง่วงรึยัง”ภูดินพูดพร้อมกับหันไปมองหญิงสาว แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ มีเพียงหญิงสาวที่นั่งหลับและกำลังเอียงศีรษะมาทางเค้า ภูดินรีบเอามือรองศีรษะของหญิงสาวและขยับตัวเข้าไปหาเธอเพื่อให้วางศีรษะเธอไว้บนตักของเขาได้ เขานั่งมองเธอพร้อมกับเอามือเขี่ยผมที่ปกคลุมหน้าของหญิงสาว และเอามือไล้ที่แก้มของเธอเบาๆ พลางมองหน้าเธอด้วยความเสน่หา

“เกิดมายังไงถึงได้สวยขนาดนี้เนี่ย”เขาพึมพำและใช้นิ้วชี้ไล้จมูกของเธอเบาๆ

“ทำอะไรของแกอยู่วะไอ้ดิน”เขารีบดึงมือออกและบ่นให้ตัวเองเมื่อนึกขึ้นได้ว่าทำสิ่งที่ไม่เหมาะสมอยู่ ก่อนจะหันไปมองหน้าจอทีวีพลางคิดในใจว่าขอดูหนังต่อให้จบเรื่องก่อนค่อยปลุกเธอแล้วกัน หลังจากดูหนังไปซักพักภูดินเองก็ผลอยหลับไป

….รุ่งเช้า เพียงดาวรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา พอจะบิดขี้เกียจมือก็ไปชนกับใครบางคนที่นั่งตรงหัวเธอ หมอนที่เธอหนุนนอนทั้งคืนก็เป็นท่อนขาของใครบางคน เพียงดาวค่อยๆมองขึ้นไปด้านก็เห็นใบหน้าที่หล่อเหลาของว่าที่เจ้านายคนใหม่ของเธอที่ขณะนี้กำลังนั่งหลับอยู่ “คุณภู”พูดเบาๆด้วยความตกใจก่อนสะดุ้งตัวลุกขึ้นนั่ง เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ภูดินลืมตาขึ้นพอดี

“ตื่นแล้วหรอ เมื่อคืนผมว่าจะปลุกคุณตอนหนังจบแต่ก็เผลอหลับไปก่อน”

“เอ่อ........ขอโทษนะคะ ที่ทำให้ลำบาก คุณภูเมื่อยมั้ยคะ”

“ไม่ครับ”

“งั้นดาวขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ”พูดจบหญิงสาวก็ไม่รอฟังคำตอบจากชายหนุ่มรีบวิ่งขึ้นไปบนอย่างอย่างรวดเร็ว ทำเอาภูดินนั่งขำในความน่ารักของเธอ

หลังจากทั้งสามคนทานอาหารเช้าเสร็จแล้วภูดินที่กำลังจะขอตัวกลับ ก็ได้ยินนวลคุยกับลูกสาวว่าจะเข้าไปในเมืองหาซื้อผ้ามาไว้สำหรับตัดเย็บชุด เขาจึงอาสาพาสองแม่ลูกไป

“วันนี้ผมว่างไม่ได้ไปไหน ให้ผมพาคุณน้าไปนะครับ”

“ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ น้าเกรงใจน่ะค่ะ”นวลรีบปฏิเสธชายหนุ่ม

“ถือว่าตอบแทนค่าอาหารและที่พักหลบฝนเมื่อคืนนะครับ วันนี้ผมว่างไม่มีธุระที่ไหน”

นวลหันมองหน้าลูกสาวก็เห็นเธอส่ายหัวเบาๆเป็นเชิงปฏิเสธ

“ถ้าคุณภูไม่ลำบาก เอางั้นก็ได้ค่ะ”

“แม่ เราจะไปรบกวนเวลาคุณภูเค้าทำไม”

“ไม่รบกวนเลยครับ”ภูดินพูด

ก่อนที่เขาจะเดินประคองนวลไปนั่งที่เบาะหลังของรถ

เพียงดาวที่เดินหน้ามุ่ยตามหลังมาก็จะเปิดประตูไปนั่งข้างหลังกับแม่

“ไปนั่งข้างหน้ากับคุณภูเค้าสิลูก คุณเค้าไม่ใช่คนขับรถของเรานะ”

“ก็เค้าบอกเองว่าวันนี้จะเป็นคนขับรถให้”เพียงดาวพูดพลางมองหน้าแม่ ก็เห็นว่าแม่ทำหน้าดุใส่ เธอจึงต้องจำใจเดินไปเปิดประตูนั่งข้างคนขับ

ภูดินเองเมื่อเห็นท่าทางของหญิงสาวก็อมยิ้มกับความดื้อของเธอ ก่อนจะพึมพำกับตัวเองว่า “ดื้อเหมือนกันนะเนี่ย”

ตลอดทั้งเช้าวันนั้นทั้งสามคนใช้เวลาเลือกซื้อผ้าเข้าร้านนั้น ออกร้านนี้จนได้ของครบตามที่นวลต้องการก่อนจะแวะทานข้าวเที่ยงจนเวลาบ่ายแก่ๆภูดินก็พาสองแม่ลูกมาส่งที่บ้านและขอตัวกลับฟาร์ม

“ผมต้องขอตัวกลับจริงๆแล้วนะครับคุณน้า”

“วันนี้น้าขอบใจมากนะจ้ะ พาเดินเหนื่อยทั้งวันเลย”

“ไม่เหนื่อยเลยครับ สนุกดีครับ”ก่อนจะหันไปบอกเพียงดาวว่า “วันเสาร์หน้าผมมารับนะ”

“คะ ไม่ต้องค่ะเดี๋ยวดาวไปเอง”เธอรีบปฏิเสธเขา

“ไม่เป็นไรครับผมเต็มใจ อีกอย่างคุณน้าจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงด้วย จริงมั้ยครับคุณน้า”

“เอาตามนั้นก็ได้ค่ะ”นวลตอบก่อนหันไปทางลูกสาวที่ยืนทำหน้ามุ่ยอยู่

“ไปได้แล้วค่ะ เดี๋ยวจะค่ำก่อน”เพียงดาวหันไปพูดกับชายหนุ่ม

“งั้นผมลาแล้วนะครับคุณน้า เจอกันวันเสาร์ครับ”

“จ้า เดินทางปลอดภัยนะคะ”

“ไปนะดาว”

“ค่ะ”

สิ้นเสียงหญิงสาวภูดินก็ขึ้นรถมุ่งหน้าไปยังภูดินฟาร์ม

กลางดึกของคืนนั้นขณะที่เพียงดาวกำลังเตรียมตัวเข้านอน เสียงข้อความจากโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น

“ถึงแล้วนะครับ”เธออ่านข้อความของภูดิน ด้วยความเป็นห่วงเพราะเขาออกจากบ้านเธอตั้งแต่ช่วงบ่ายพึ่งกลับถึงบ้านเธอเลยรีบตอบข้อความเขา

“ทำไมพึ่งถึงล่ะค่ะ เกิดอะไรขึ้นรึป่าว”

“ป่าวครับ ถึงตั้งแต่เย็นแล้ว ช่วงเย็นยุ่งๆเลยยังไม่ได้บอก”

“เป็นห่วงผมหรอ”อยู่ดีๆเขาก็ถามเธอขึ้นมา ทำเอาเขินหน้าแดงทั้งคนถามและคนอ่าน

“ป่าวซักหน่อยก็แค่กลัวคุณเกิดเรื่องไม่ดีอะไร เดี๋ยวจะหาว่าสาเหตุเป็นเพราะดาว”

“ดาวไปนอนแล้วนะคะ”

“ครับฝันดีครับ”

หญิงสาวอ่านข้อความเขาแต่ไม่ตอบ และตบศีรษะตัวเองเบาๆพร้อมบ่นกับตัวเอง”ทำไมพูด แบบนั้นยัยดาว ไปห่วงเค้าทำไม”

ภูดินก็ได้แต่นั่งยิ้มมองข้อความในมือถือ ก่อนจะเปิดรูปของเพียงดาวที่เขาแอบถ่ายไว้เมื่อตอนกลางวันขึ้นมาดูและแอบเอารูปเธอมาตั้งเป็นภาพหน้าจอโทรศัพท์