บทที่ 4 ไปทำงานด้วยกันนะ

ภูดินและเพียงดาวนั่งคุยกันจนเวลาล่วงเลยมาจวนจะเที่ยงคืนแล้ว เพียงดาวเหลือบมองนาฬิกาในโทรศัพท์จึงเอ่ยกับชายหนุ่มว่า

“ดึกมากแล้วเราเข้าบ้านไปนอนกันเถอะค่ะ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าอีก”

“เผลอแป๊บเดียวจะเที่ยงคืนแล้วหรอเนี่ย ขอโทษนะครับชวนคุยยาวเลย”

“ดาวสิคะต้องขอบคุณที่อุตส่าห์นั่งคุยเป็นเพื่อนจนดึก ไปกันค่ะ เข้าบ้านกัน”

“เดี๋ยวครับ เอ่อ..คือผม...ขอไลน์ได้มั้ย”ภูดินพูดเสียงตะกุกตะกักด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจนัก

เพียงดาวมองหน้าเขาซักพักก็พูดขึ้นว่า

“ดาวจะถือว่าเราเป็นเพื่อนกันแล้วนะคะ” ก่อนจะบอกเบอร์โทรศัพท์ให้เขาแอดไลน์ จากนั้นภูดินก็ส่งข้อความเป็นเบอร์โทรศัพท์ของตนให้หญิงสาว

“ถ้าต้องการความช่วยเหลืออะไรโทรหาผมเบอร์นี้ได้ตลอดเลยนะ ถือว่าเราเป็นเพื่อนกันแล้วไม่ต้องเกรงใจ”

ทั้งคู่ยิ้มให้กันและเดินตามกันเข้ามาในบ้านก่อนจะแยกย้ายกันไปนอนตามห้องที่ผู้ใหญ่บ้านจัดเตรียมไว้ให้ บ้านของผู้ใหญ่เป็นบ้านครึ่งตึกครึ่งไม้สองชั้นหลังใหญ่พอสมควร ภายในบ้านมีห้องนอนสำหรับรับแขกทั้งชั้นบนและชั้นล่าง จึงไม่มีปัญหาเรื่องที่นอนเมื่อมีแขกมาเยือนทีละหลายคน

…เช้าวันถัดมา…

ทุกคนตื่นแต่เช้าจัดการธุระส่วนตัวและทานข้าวเช้าเรียบร้อย ในเวลาเกือบจะแปดโมงเช้าทุกคนก็พร้อมเดินทางไปสมทบกับชาวบ้านคนอื่นๆที่ไปรอที่ลำธารใกล้หมู่บ้าน ครั้งนี้ชาวบ้านช่วยกันทำฝายชะลอน้ำเพื่อกักเก็บน้ำให้มีน้ำอยู่ในลำธารตลอดปี เพื่อเอาไว้ใช้ในการทำการเกษตร

ขณะที่ภูดินและลูกน้องกำลังจะขึ้นรถไปนั้น สวยและเพียงดาวก็รีบวิ่งมาจากในบ้าน พร้อมกับสวยที่ส่งเสียงร้องว่า “เดี๋ยวก่อนจ้า ขอพวกเราไปด้วยนะจ๊ะ”

“มันจะดีหรอครับนาย มีแต่งานของผู้ชาย”วิทย์ลูกน้องคนสนิทเอ่ยถามผู้เป็นนาย ขณะที่ภูดินกำลังจะอ้าปากพูด เพียงดาวก็รีบพูดขึ้นมาก่อนว่า

“ดีสิคะ ไปช่วยกันหลายๆคนงานจะได้เสร็จเร็วๆ จริงมั้ยคะคุณภู พวกเราไปช่วยทำกับข้าว เสิร์ฟน้ำก็ได้นะคะ”พูดจบเพียงดาวก็หันไปมองหน้าภูดินด้วยรอยยิ้มสดใส ทำให้ชายหนุ่มเผลอยิ้มตามและใจอ่อนให้เธอ ทั้งที่เดิมทีเขาจะบอให้รอที่บ้าน

“ไปขึ้นรถ ไปกันทั้งหมดนี่แหละ”เขาบอกทุกคน

“เย้” เพียงดาวและสวยพูดพร้อมกันพร้อมกับรีบวิ่งเข้าไปนั่งรอในรถ ภูดินได้แต่มองตามแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนเอ็นดูในความน่ารักของสาวๆ ส่วนทางด้านวิทย์ก็เอาแต่มองดูท่าทางของเจ้านายที่แปลกไปอย่างไม่กะพริบตา

“มองอะไรไอ้วิทย์ รีบไปขึ้นรถไป เดี๋ยวไม่ทันไปช่วยชาวบ้านกันพอดี” ภูดินทำท่าทางขึงขังใส่ก่อนจะรีบเข้าไปนั่งรอในรถ วิทย์ได้แต่ยิ้มกับท่าทีของเจ้านายก่อนจะรีบขึ้นรถประจำที่นั่งคนขับ

เมื่อพวกภูดินถึงที่หมายชาวบ้านที่มาถึงก่อนหน้านี้แล้วก็พากันแวะเวียนมาทักทายไม่ขาดสาย ก่อนที่เหล่าผู้ชายทั้งหลายจะช่วยกันขนอุปกรณ์ไปบริเวณที่จะทำฝาย ซึ่งเหตุการณ์ทั้งหมดนี้ก็อยู่ภายใต้สายตาของเพียงดาว เธอได้เผลอยิ้มอ่อนพลางคิดไปว่าผู้ชายที่หล่อรวยขนาดนี้ยังอุตส่าห์มีน้ำใจมาช่วยเหลือชาวบ้าน

“ดาว ดาว!!”สวยเรียกเพื่อนที่กำลังอยู่ในภวังค์

“คิดอะไรอยู่ ป่ะไปช่วยพวกแม่ๆด้านนู้นกัน”

สวยพูดพร้อมกับดึงแขนเพื่อนรักไปอีกด้านนึงที่มีบรรดาแม่บ้านกำลังช่วยกันขนวัตถุดิบสำหรับทำข้าวเที่ยงเลี้ยงทุกคนที่มาช่วยกันในวันนี้

“มีอะไรให้พวกหนูช่วยมั้ยจ้ะ”สวยถามป้าเพียรหัวหน้าแม่ครัวประจำหมู่บ้าน เมื่อไหร่ก็ตามที่มีงานในหมู่บ้านก็จะมีป้าเพียรและเพื่อนๆมาช่วยกันทำกับข้าวให้ตลอด ชาวบ้านที่นี่อยู่กันแบบครอบครัวแบบพี่น้องมีงานอะไรที่ช่วยเหลือกันได้ก็จะไปช่วยกันโดยไม่ได้หวังค่าตอบแทน รวมถึงงานส่วนรวมของหมู่บ้านทุกคนก็จะมาช่วยกันด้วยความเต็มใจ นี่เองก็เป็นหนึ่งในเหตุผลที่ภูดินรักที่นี่

“ดีเลย สาวๆแรงยังดีอยู่มาช่วยป้ายกของหน่อยเร็ว”

วันนี้สวยและเพียงดาวจึงได้ทำหน้าที่เป็นลูกมือของแม่ครัว ทุกคนต่างขะมักเขม้นทำหน้าที่ของตัวเองจนเวลาล่วงเลยมาถึงสิบโมงครึ่ง ป้าเพียรจึงบอกให้สาวๆนำน้ำใบเตยหอมๆเย็นๆที่พึ่งเตรียมเสร็จไปให้กลุ่มผู้ชายที่ทำฝายอยู่ให้ดื่มคลายร้อนกัน

“น้ำเย็นๆ หวานๆ หอมๆ มาแล้วจ้า คนเอามาเสิร์ฟก็ส๊วย..สวย”เสียงของสวยร้องดังมาก่อนตัว ทำให้พวกผู้ชายที่ช่วยกันทำงานอยู่ถึงกับหยุดงานและหันมามองพลางหัวเราะให้ความทะเล้นของเธอ เพียงดาวที่เดินตามหลังมาก็อดหัวเราะในความน่ารักของเพื่อนไม่ได้

“สวยมากเลย แต่เป็นคนข้างหลังนะ”วิทย์ตะโกนตอบสวยทุกคนต่างหัวเราะชอบใจ ผิดกับภูดินที่อยู่ใกล้ๆถึงกับหันไปมองลูกน้องคนสนิทด้วยสายตาดุเอาเรื่อง ทำเอาวิทย์สะดุ้งหุบยิ้มและทุบหัวตัวเองเบาๆที่ปากไวไปหน่อย

เมื่อสาวๆมาถึงก็นำน้ำหวานมาเสิร์ฟให้ทุกคนได้ดื่มคลายร้อนกันทุกคน จนเหลือแต่กลุ่มของภูดิน น้ำหวานในถาดของทุกคนที่ถือมาหมดแล้วเหลือแต่ในถาดของเพียงดาวเท่านั้น เธอจึงต้องเป็นคนนำน้ำไปเสิร์ฟให้ภูดินด้วยตนเอง

“น้ำค่ะคุณภู” เธอพูดพร้อมกับส่งแก้วน้ำให้ชายหนุ่ม

“ขอบคุณครับ” ภูดินรับน้ำมาดื่มพร้อมส่งยิ้มและกล่าวขอบคุณหญิงสาว

“น้ำหวานชื่นใจดีมั้ยครับนาย”วิทย์ที่เห็นผู้เป็นนายนั่งดื่มน้ำพลางมองเพียงดาวที่เดินเก็บแก้วน้ำที่ทุกคนดื่มเสร็จแล้วคืนแบบไม่ละสายตา

“หวานมาก”ภูดินพูดแบบลืมตัวทำเอาเหล่าลูกน้องแซวกันใหญ่

“แล้วแก้วของพวกมึงไม่หวานรึไง ไปทำงานกันต่อได้แล้วไป”ภูดินพูดเสียงเข้ม พร้อมส่งสายตาดุลูกน้อง

“รับทราบครับนาย”วิทย์และเพื่อนๆพูดพร้อมกันด้วยรอยยิ้มและลุกขึ้นไปทำงานต่อทันที

ทุกคนช่วยกันทำงานจนเวลาล่วงเลยมาถึงสี่โมงเย็นฝายชะลอน้ำที่สร้างด้วยน้ำพักน้ำแรงของทุกคนก็เสร็จเรียบร้อย ผู้ใหญ่คงกล่าวขอบคุณทุกคนที่ร่วมมือร่วมแรงกันจนงานสำเร็จ จากนั้นก็ช่วยกันเก็บข้าวของและอุปกรณ์ต่างๆขึ้นรถก่อนแยกย้ายกันกลับบ้าน

…เวลาหกโมงเย็น ที่บ้านผู้ใหญ่หลังจากภูดินและลูกน้องอาบน้ำอาบท่าและทานข้าวเย็นเรียบร้อยแล้วก็จะขอตัวกลับฟาร์ม

“ค่ำแล้วพวกเราขอตัวกลับก่อนนะครับ”

“ไม่ค้างที่นี่อีกคืนหรอครับคุณภู”

“พรุ่งนี้ยังมีงานต้องทำอีกครับ วันหลังจะแวะมาเยี่ยมใหม่นะครับ”

“สำหรับคุณภู พวกเราทุกคนที่นี่ยินดีต้อนรับเสมอครับ ขอบคุณมากๆเลยครับสำหรับวันนี้”

สวยและเพียงดาวที่เดินมาสบทบก็กล่าวขอบคุณและกล่าวลาทุกคน

“ไปนะครับ”ภูดินพูดพร้อมกับหันมองหน้าเพียงดาว

“ขับรถดีๆนะคะ เดินทางปลอดภัยค่ะ”เพียงดาวเอ่ย

ก่อนที่ทุกคนจะขึ้นรถเดินทางกลับฟาร์ม ระยะทางจากหมู่บ้านทิวไผ่ถึงฟาร์มใช้เวลาเดินทางเกือบสองชั่วโมง หลังจากถึงฟาร์มภูดินและลูกน้องก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน

คืนนั้นภูดินนอนไม่หลับ เหลือบมองนาฬิกาที่ผนังตอนนี้เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้ว เขาตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งไลน์หาเพียงดาว

“ดาวสนใจมาทำงานด้วยกันมั้ย ผมอยากให้ดาวมาเป็นผู้ช่วยผม” เขารอหญิงสาวอ่านข้อความจนเผลอหลับไปในที่สุด