บทที่ 12

เฉินฝานสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่ามือของฉินเย่ว์เจียวมีอาการสั่นเล็กน้อย

เมื่อหันกลับก็พบว่ามีเหงื่อเต็มหน้าผากฉินเย่ว์เจียว

ฉินเย่ว์เจียวแสดงสีหน้าท่าทางเป็นความกล้าหาญทันทีที่เห็นเฉินฝานหันกลับมา

ท่าทางดื้อรั้นของฉินเย่ว์เจียวทำให้เฉินฝานหัวเราะ

“นั่นมันเสือ จะกลัวขายหน้าทำไม ข้าก็กลัวเหมือนกัน”

เฉินฝานกุมมือฉินเย่ว์เจียวแน่น “อยู่ใกล้ข้าไว้ ไม่จำเป็นต้องฝืน พวกเราไม่ต้องเข้าไปลึกมาก แค่มองรอบ ๆ ว่ามีพวกกระต่ายป่าหรือนกป่าหรือไม่ก็พอ จับสักตัวสองตัวพวกเราก็กลับ ห้ามโลภเด็ดขาด”

ภูเขาหัวเสือเพราะว่ามีเสือ คนจึงขึ้นมาน้อย พวกเฉินฝานจับไก่ป่าได้สามตัวกับกระต่ายหนึ่งตัวได้อย่างรวดเร็ว

“สวบ!”

ฝีมือการยิงธนูของฉินเย่ว์เจียวไม่เลวจริง ๆ นางยิงกระต่ายได้อีกหนึ่งตัว

“ยิงโดนแล้ว ข้ายิงโดนอีกแล้ว!” ฉินเย่ว์เจียววิ่งไปเก็บกระต่ายอย่างดีใจ

“เย่ว์เจียว กลับมา……”

“โฮก!”

เสียงของเฉินฝานถูกเสียงโฮกของเสือกลบ

ตรงหน้ามีเสือกระโจนออกมากะทะหันตัวหนึ่ง มันจ้องเฉินฝานกับฉินเย่ว์เจียวไม่ขยับ

ฉินเย่ว์เจียวชูคันธนูขึ้นตามสัญชาตญาณ

“อย่าขยับ!” เฉินฝานตะโกนห้ามฉินเย่ว์เจียว

พุ่มหญ้าด้านหลังเสือมีความเคลื่อนไหว

นอกจากตัวที่พวกเขาเห็นตอนนี้แล้ว ยังมีเสืออย่างน้อยสองตัวอยู่ข้างหน้าพวกเขา

“ไม่ต้องกลัวและไม่ต้องขยับ” เฉินฝานพูดปลอบใจฉินเย่ว์เจียวพร้อมสังเกตท่าทางของเสืออย่างตั้งใจ

เขากับฉินเย่ว์เจียวขึ้นมาบนภูเขาหัวเสือครั้งแรกทั้งคู่ ไม่คุ้นเคยกับสถานการณ์แถวนี้ จากที่เห็นเวลานี้ พวกเขาน่าจะบุกรุกพื้นที่ล่าอาหารของเสือ

โชคดีที่โชคของพวกเขาไม่ได้แย่ถึงที่สุด เพระท้องของเสือตัวนี้มีความป่องเล็กน้อย ไม่ใช่เสือหิวอาหารแต่น่าจะเป็นเสือที่เพิ่งกินอาหารเข้าไป

ที่มันแสดงตัวตอนนี้เพียงแค่แสดงสัญชาตญาณของสัตว์ในการป้องกันเท่านั้น

“เย่ว์เจียว ทำตามที่ข้าพูดนะ” เฉินฝานพยายามกดเสียงให้ต่ำที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อป้องกันไม่ให้มันเคือง “เจ้าวางมือลง อย่าสบตากับมันแล้วถอยมาหาข้าช้า ๆ”

เมื่อรอดพ้นจากปากเสือแล้ว เฉินฝานจึงพาฉินเย่ว์เจียวออกจากภูเขาหัวเสือด้วยความรวดเร็วทันที

แม้ว่าบนภูเขาแห่งนี้มีสัตว์จำนวนมาก อาหารก็มีมาก แต่ชีวิตก็สำคัญกว่า

“ไม่มีสัตว์ล่าก็แลกข้าวสารในเมืองไม่ได้ ถึงเวลานั้นท่านก็จะ……”

ฉินเย่ว์เจียวพูดถึงตรงนี้แล้วชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็กล่าวต่อ “หรือไม่ ข้าน้อยไปที่ภูเขาหัวเสือคนเดียว ข้าน้อยไปคนเดียวฝีเท้าเบากว่า เสือพวกนั้นไม่น่าสังเกตเห็นข้าน้อย”

“กลับมา!” เฉินฝานดึงฉินเย่ว์เจียว “ข้าไม่ต้องการให้ภรรยาตายไปคนหนึ่งโดยที่ข้าเพิ่งจะทะลุมิติมาที่นี่หรอกนะ”

“ทะลุมิติ? ภรรยาตาย? ภรรยาคือใคร?” ฉินเย่ว์เจียวมองเฉินฝานด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม

“ภรรยาก็คือเจ้าไงล่ะ ทะลุมิติก็คือ……หน่า! อธิบายไปเจ้าก็ไม่เข้าใจ เรื่องอาหารให้ข้าเป็นคนจัดการนะ”

เฉินฝานกับฉินเย่ว์โหรเดินไปยังภูเขาลูกอื่นพักหนึ่ง ยังไม่พูดถึงสัตว์ แม้แต่พรรณพืชก็แทบจะไม่มี

สัตว์ถูกฆ่าไปเกือบหมด ต้นไม้ขนาดใหญ่หน่อยก็ถูกคนตัดทำฟืนไปขายตามหมู่บ้านหรือในเมือง

เมื่อวานกินข้าวน้อย เช้านี้ก็เดินทางเป็นเวลานาน เวลานี้ไม่เพียงแค่รู้สึกหิวแต่ยังกระหายน้ำด้วย

“ดื่มน้ำสักหน่อยเถอะ!” ฉินเย่ว์เจียวยื่นน้ำให้เฉินฝาน

“ขอบใจนะ!” เฉินฝานรับน้ำแล้วค้างไว้กลางอากาศ

“ข้าน้อยยังไม่เคยดื่มน้ำนี้เจ้าค่ะ” ฉินเย่ว์เจียวนึกว่าเฉินฝานรังเกียจน้ำลายของนาง

เฉินฝานไม่ตอบฉินเย่ว์เจียวแต่กล่าวขึ้นอย่างตื่นเต้นดีใจ “เห้ย! น้ำ มีน้ำก็ต้องมีปลาสิ พวกเราจับปลากินได้ ทำไมข้าถึงคิดไม่ได้นะ! เย่ว์เจียว ที่ใดมีแม่น้ำหรือธารน้ำเล็ก ๆ หรือไม่!”

เจ้าของร่างเดิมไม่เคยทำงานใช้แรงงานตั้งแต่เด็กจนโต ที่ไหนมีธารน้ำหรือแม่น้ำหรือไม่เขาไม่เคยรู้

“มีแอ่งน้ำอยู่ใกล้ ๆ เจ้าค่ะ เพียงแต่ว่า ข้างในนั้นหนาวเหน็บ แอ่งน้ำคงก่อตัวเป็นน้ำแข็งแล้วเจ้าค่ะ” ฉินเย่ว์เจียวกล่าว

“เป็นน้ำแข็ง เป็นน้ำแข็งสิดี!” ไม่ใช่น้ำแข็ง จับปลายากกว่าอีก

“อยู่ตรงไหน พาข้าไปเร็วเข้า!”

“อยู่……” ฉินเย่ว์เจียวชะงัก “ท่าน กินปลาด้วย?”

ยังไม่พูดถึงเจ้าของร่างเดิมไม่กินปลา แม้แต่ฉินเย่ว์เจียวพวกนางก็ไม่ชอบกิน ทั้งราชสำนักต้าชิ่ง นอกจากพ่อค้าร่ำรวยกับผู้มีอำนาจเหล่านั้นชอบกิน ชาวบ้านทั่วไปไม่มีใครชอบกิน

ยุคสมัยนี้ ขาดแคลนน้ำมันและเกลือ ไม่สามารถทอดด้วยน้ำมันได้ ส่วนใหญ่จึงใช้น้ำเปล่าต้มแต่รสชาติทั้งขมและคาวและยังมีกระดูกเยอะ ทุกคนจึงยอมกินผักป่ามากกว่ากินปลา

“กินสิ ปลาอร่อยขนาดนั้น ทำไมถึงจะไม่กิน!”

มีวิธีทำปลาสิบกว่าอย่างในความคิดของเขา

“…….” ฉินเย่ว์เจียวสงสัยอย่างรุนแรงว่าสองวันนี้หูของนางจะต้องมีปัญหาแน่ ไม่เช่นนั้น เหตุใดนางถึงได้ยินคำพูดแปลกประหลาดจากปากของเฉินฝานบ่อยขนาดนี้

เฉินฝานเดินตามฉินเย่ว์เจียวมาถึงแอ่งน้ำ

คนที่นี่ไม่ชอบกินปลา ในน้ำมีปลาอยู่ไม่น้อย เฉินฝานทุบผิวน้ำแข็งจนเป็นช่องโหว่ เขาไม่ใช้อุปกรณ์ใด ๆ เพียงยื่นมือเข้าไปก็จับได้ทันที

เฉินฝานจับขึ้นมาสิบกว่าตัว หากไม่ใช่เพราะถือไม่ไหว เขายังอยากจับมากกว่านี้

เมื่อจับปลาเสร็จแล้ว เฉินฝานหาหญ้าชิงเฮาที่อยู่ใกล้ ๆ มาหนึ่งกำมือ เมื่ออยู่ในสถานการณ์ที่น้ำมันกับเกลือมีน้อยและยังไม่มีขิง หญ้าชิงเฮาก็คือวัตถุดิบปรุงปลาที่ดีที่สุด

ตอนที่หาหญ้าชิงเฮา เฉินฝานยังพบมันสำปะหลังป่า หรือมันสำปะหลังแกนเหลืองที่สามารถกินได้ ไม่มีพิษ

ที่แห่งนี้ส่วนใหญ่เป็นสำปะหลังแกนขาว มีพิษ คนที่นี่ถึงไม่กินมัน

มันสำปะหลังที่กินได้มีแป้งปริมาณมาก และยังมีโปรตีน กรดอะมิโน วิตามิน และน้ำตาล ถือเป็นวัตถุดิบใช้ทำอาหารหลักได้

……

เฉินฝานกับฉินเย่ว์เจียวอยู่ห่างจากเรือนค่อนข้างไกล แต่ฉินเย่ว์โหรวก็เดินกะเผลกพุ่งเข้ามา

เขาพุ่งมาทางเฉินฝาน แต่เมื่อห่างจากเฉินฝานเพียงสองสามเมตร นางกลับเปลี่ยนทิศไปหาฉินเย่ว์เจียวแทน

นางอยากมุดเข้าไปในอ้อมกอดของเฉินฝานจริง ๆ แต่นางไม่กล้าและทำไม่ได้

การเปลี่ยนแปลงและความอ่อนโยนของเฉินฝานคือสิ่งที่นางวาดฝันเสมอมา แต่นางกลัวว่าจะสูญเปล่าในตอนท้าย

“พี่สาม พวกท่านไปที่ไหนมา ไปที่ไหนมา”

ฉินเย่ว์โหรวกอดฉินเย่ว์เจียวแน่น น้ำตาไหลลงมาพราก ๆ นางทั้งโกรธและโมโห

ฟ้ารู้ดีว่าตอนที่นางตื่นขึ้นมาแล้วไม่พบเฉินฝานกับฉินเย่ว์เจียว นางรู้สึกเหมือนฟ้าถล่มลงมาแล้ว เฉินฝานไม่มีวันตื่นก่อนนาง นางกลัวมาก กลัวว่าฉินเย่ว์เจียวจะลงมือฆ่าเขาตั้งแต่เมื่อคืนและเวลานี้กำลังแอบนำศพไปฝัง

เฉินฝานย่อมไม่รู้ว่าฉินเย่ว์โหรวคิดอย่างไรในเวลานี้ เขานึกว่าฉินเย่ว์โหรวร้องไห้เพียงเพราะกลัวว่าเขาจะรังแกฉินเย่ว์เจียว

“เย่ว์โหรวอย่าร้องไห้ พี่สามเจ้ายังสบายดี นอกจากจับมือนางตอนไปภูเขาหัวเสือแล้ว ข้าไม่ได้ทำอะไรนางเลยนะ”

มุมมองการมองปัญหาของผู้หญิงไม่เคยเหมือนผู้ชาย ฉินเย่ว์โหรวได้ยินแค่เฉินฝานจับมือฉินเย่ว์เจียว

“พี่สาม! นายท่านจับมือพี่ตลอดทางหรือเจ้าคะ” ฉินเย่ว์เจียวถามอย่างประหลาดใจ

นิสัยดุร้าย แสดงตนเป็นผู้หญิงแกร่งต่อหน้าทุกคนเสมอมาอย่างฉินเย่ว์เจียวพลันหน้าแดงราวกับดอกกุหลาบ นางกล่าวพึมพำ

“ที่ภูเขาหัวเสืออันตรายมาก ข้าไม่วางใจก็เลยจับมือนางไว้ ใช่หรือไม่เย่ว์เจียว”

“ใคร ใครให้ท่านปกป้องข้ากัน” ฉินเย่ว์เจียวเอามือปิดหน้าแล้ววิ่งเข้าเรือนไปราวกับหนีตาย

เฉินฝานหัวเราะ “ดูสิ พี่สามเจ้าหน้าบางเหลือเกิน”

เมื่อกลับมาถึงเรือน เฉินฝานนำกระต่ายกับไก่ป่าไปขัง สองสิ่งนี้กินไม่ได้ เพราะจะเอาไปขายที่หมู่บ้านเพื่อเอาเงิน

เมื่อขังกระต่ายกับไก่ป่าเสร็จ เฉินฝานก็ยุ่งขึ้นมาทันที

เขาสั่งฉินเย่ว์โหรวให้ไปหยิบเขียง มีดในห้องครัว จากนั้นให้ยกอ่างน้ำมาอีกหนึ่งใบ

เมื่อรับน้ำจากฉินเย่ว์โหรวมาแล้ว เฉินฝานก็นั่งลงไปและจัดการทันที

เขาเปิดท้องปลา หยิบถุงน้ำดีออก ขูดเกล็ดปลา ล้างทำความสะอาด จากนั้นยัดหญ้าชิงเฮาเข้าไปที่ท้องปลาแล้วเผาฟืนที่เพิ่งเอากลับมา เพียงรวดเดียวก็ได้ปลาเผาแล้ว

สองพี่น้องตระกูลฉินมองอยู่ข้าง ๆ อ้าปากตาค้าง

คิดไม่ถึงว่าเฉินฝานจะฆ่าปลาเป็นและยังดูช่ำชองยิ่งนัก

นี่คือ……เฉินฝานคนที่ไม่เคยใช้งานมือเท้า ไม่เอาการเอางานคนนั้นจริง ๆ หรือ!