บทที่ 13

“พี่สาม สิ่งที่นายท่านยัดเข้าไปในท้องปลาคือหญ้าเซียนนู๋หรือไม่ หญ้านั่นกินได้ด้วยหรือ!”

ฉินเย่ว์เจียวส่ายหัวว่าไม่รู้เหมือนกัน อย่างไรเสีย นางไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าหญ้าเซียนนู๋กินได้

“พี่สาม!” ฉินเย่ว์โหรวชี้ไปที่กองมันสำปะหลังในลานสวน “นั่นคืออะไรเจ้าคะ!”

“ข้าไม่รู้” ฉินเย่ว์เจียวส่ายหัว

“เหมือนท่อนไม้เลย ใช้เป็นฟืนรึ!”

“ไม่ใช่!” ฉินเย่ว์เจียวส่ายหัวอีก “นายท่านบอกว่าเป็นของกิน”

“ของกิน! ท่อนไม้กินได้ด้วยหรือเจ้าคะ!”

“กินได้สิ! มันไม่ได้เรียกว่าท่อนไม้ มันชื่อว่ามันสำปะหลัง” เฉินฝานยืนขึ้นแล้วไปหยิบมันสำปะหลังสามอันยาวยี่สิบกว่าเซนติเมตรมา “มา พวกเจ้ามานี่แล้วเอามันสำปะหลังสามอันนี้ไปขูดเปลือกออกซะ จากนั้นนำไปต้มนะ”

มันสำปะหลังในหม้อต้มสุกอย่างรวดเร็ว ปลาเผาบนถ่านก็ส่งกลิ่นหอมอบอวล เฉินฝานโรสเกลือลงไปเล็กน้อย กลิ่นหอมของปลาเผาลอยออกอบอวลไปทั่วเรือนในทันใด

“หอมจัง!”

แม้ว่าฉินเย่ว์โหรวออกเรือนเป็นภรรยาคนแล้ว แต่นางยังเด็กมาก นางจ้องปลาเผาที่อยู่บนฝืนไม่ขยับพลางกลืนน้ำลายอย่างควบคุมไม่ได้

ฉินเย่ว์เจียวโตกว่าเล็กน้อย จึงไม่ได้แสดงออกชัดเจนเท่าฉินเย่ว์โหรว แต่นางแอบกลืนน้ำลายไปหลายครั้งเหมือนกัน

พวกนางไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าสามารถทำปลาให้หอมได้ถึงเพียงนี้

เฉินฝานมองสองพี่น้องสาวที่หิวโหยแล้วทั้งอยากหัวเราะและรู้สึกสงสาร จากนี้ไปเขาจะให้พวกนางมีชีวิตที่ดีขึ้นอย่างแน่นอน

“พวกเจ้าหยุดมองได้แล้ว รีบไปเอามันสำปะหลังออกจากหม้อเร็วเข้า ได้เวลากินข้าวแล้ว!”

ฉินเย่ว์โหรวที่ไม่สะดวกเดิน เวลานี้กลับวิ่งได้อย่างรวดเร็ว

แม้ว่าน้ำลายในปากเกือบไหลออกมา แต่ฉินเย่ว์โหรวก็ยังอดทนเอาไว้ นางหักมันสำปะหลังเป็นชิ้น ๆ เพื่อให้เฉินฝานกินสะดวกมากขึ้น

เมื่อทำมันสำปะหลังเสร็จ นางหยิบปลาขึ้นมาหนึ่งตัวแล้วเอาก้างออกอย่างระมัดระวังจากนั้นถึงวางในถ้วยแล้วยื่นให้เฉินฝาน

“นายท่านกินก่อนเจ้าค่ะ!”

“พวกเจ้าก็กินด้วย” ได้รับการปรนนิบัติเช่นนี้ เฉินฝานรู้สึกไม่คุ้นชิน

“ขอบคุณนายท่านเจ้าค่ะ!”

ฉินเย่ว์โหรวพูด ขอบคุณเสร็จก็ยกอาหารออกไปพร้อมกับฉินเย่ว์เจียว

“พวกเจ้าจะไปไหน” เฉินฝานประหลาดใจจึงวางอาหารในมือทันที

ฉินเย่ว์โหรวกับฉินเย่ว์เจียวตื่นตกใจเช่นกันเมื่อหันกลับมา

เขาไม่เคยให้พวกนางนั่งร่วมโต๊ะกินข้าวด้วยเลยสักครั้ง วันนี้เขาเป็นอะไรไป

“ให้ตายเถอะ!” เฉินฝานตบหน้าผาก เขาจำกฎการร่วมโต๊ะได้แล้วว่าเจ้าของร่างเดิมไม่อนุญาตให้สองพี่น้องร่วมโต๊ะอาหารกับเขา

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป พวกเจ้าต้องนั่งที่โต๊ะ พวกเราต้องกินข้าวพร้อมกัน นี่คือคำสั่ง”

มีสองสาวสวยนั่งด้วยเวลากินข้าว ดีจะตาย

แต่งงานกับเฉินฝานหนึ่งปีกว่าที่ผ่านมา สองพี่น้องตระกูลฉินได้กินข้าวอย่างดีและอิ่มเป็นครั้งแรก

หลังจากกินข้าวเสร็จ เฉินฝานคำนวณเวลาแล้วน่าจะบ่ายสองบ่ายสาม เวลานี้ตลาดหมู่บ้านคงแยกย้ายกันกลับแล้ว จะนำกระต่ายกับไก่ป่าไปขายคงต้องรอพรุ่งนี้

พระอาทิตย์ตกดินเร็วขึ้นเมื่อถึงฤดูหนาว ถ้าออกไปข้างนอกเวลานี้คงเป็นไปไม่ได้ เฉินฝานจึงสั่งให้สองพี่น้องฆ่าปลาที่เหลือจากนั้นหมักด้วยเกลือ

เฉินฝานก็ไม่ได้อยู่นิ่ง เขานำตระกร้าสานที่ผุพังไปแล้วดัดแปลงเป็นข้องปลา

ทุกคนมีงานทำอยู่ในลานสวนที่ไม่ใหญ่มาก

สองพี่น้องเงยหน้ามองเฉินฝานเป็นพัก ๆ

นี่เป็นครั้งแรกที่เวลาพวกนางทำงานแล้วเฉินฝานไม่ได้นอนอยู่บนเตียงเตา

และไม่รู้เหมือนกันว่าเขาทำอะไรอยู่ ทำตะกร้าสานอยู่รึ! แต่ดูแล้วต่างจากตะกร้าสานทั่วไปมาก

สองพี่น้องสนใจข้องปลาในมือเฉินฝานมาก แต่ทำได้เพียงมองอยู่ไกล ๆ และไม่กล้าเข้าไปถาม

“ไข่ไก่! ไก่ป่าตัวนี้ออกไข่ด้วย!”

“จริง ๆ ด้วย!”

เฉินฝานที่กำลังทำข้องปลาเงยหน้าไปตามเสียงหลังจากได้ยินเสียงตื่นตกใจของสองคนนั้น เขาเห็นสองพี่น้องตระกูลฉินกระโดดโลดเต้นดีใจอยู่ข้างเล้าไก่

เฉินฝานส่ายหัวและยิ้ม ช่างแหมือนเด็กผู้หญิงสองคนจริง ๆ

“ถ้าเช่นนั้นพวกเราเก็บไก่ที่ออกไข่ไว้เถอะ ไม่เอาไปขายแล้ว” เฉินฝานกล่าว

“ไม่ขาย!” ฉินเย่ว์โหรวมองเฉินฝานด้วยสีหน้าประหลาดใจ

เมื่อก่อนฉินเย่ว์เจียวเคยจับไก่ป่ากลับมาเหมือนกัน ทุกครั้งที่ล่าสัตว์กลับมา เจ้าของร่างเดิมจะนำไปขายทันที เมื่อได้เงินมาแล้วไม่ใช่ซื้อสุราก็เอาไปเล่นพนัน

“ใช่ ไม่ขายแล้ว เย่ว์โหรว ร่างกายของเจ้าอ่อนแอมาก เจ้าควรบำรุงกินไข่ให้มาก ๆ”

“……”

ฉินเย่ว์โหรวชะงักอยู่พักใหญ่ถึงดึงฉินเย่ว์เจียวที่ยืนชะงักเหมือนกันพร้อมกล่าวเสียงต่ำ “พี่สาม พี่ได้ยินหรือไม่! นายท่านพูดว่า......”

“เจ้าอย่าเชื่อเขาง่าย ๆ เช่นนี้ ใครเล่าจะรู้ว่าเขาวางแผนอะไรอยู่!” ฉินเย่ว์เจียวที่ได้สติกลับคืนมาดับฝันฉินเย่ว์โหรวทันที

“พี่สาม……” ฉินเย่ว์โหรวอยากพูดแต่ไม่กล้าพูดออกมา

เขายอมเชื่อเฉินฝาน แต่ก็กลัวมากว่าทั้งหมดนี้เป็นเพียงภาพลวงตาของนาง

ซุปไข่จากไก่ป่าในคืนนี้ ฉินเย่ว์โหรวกินเข้าไปตามคำสั่งของเฉินฝานอย่างไม่สบายใจ

เพียงซุปไข่เล็ก ๆ หนึ่งถ้วย นางสามารถชะงักถึงห้าหกครั้ง ชะงักหนึ่งครั้งแอบมองเฉินฝานหนึ่งครั้ง

“หืม! จะให้ข้าป้อนเจ้าจริง ๆ รึไง!”

“ห้ะ! เปล่า เปล่าเจ้าค่ะ!” สองแก้มของฉินเย่ว์โหรวแดงขึ้นเล็กน้อย ในที่สุดนางไม่แอบมองเฉินฝานอีกและยังกินซุปไข่หมดถ้วย จากนั้นรีบไปอุ่นเตียงให้เฉินฝาน

คืนที่สองของการทะลุมิติมายังรัชสมัยต้าชิ่ง เริ่มต้นด้วยการที่ฉินเย่ว์เจียวอุ่นเตียงให้เขาแล้วเหมือนกัน

แต่คืนนี้ไม่มีความรู้สึกตึงเครียดเหมือนคืนแรกแล้ว

ฉินเย่ว์โหรวเริ่มไม่กลัวเฉินฝาน ฉินเย่ว์เจียวก็ไม่ได้แอบจับคานธนูเงียบ ๆ เพื่อป้องกันเฉินฝานหลังจากนอนเช่นกัน

เช้าวันถัดมา

เฉินฝานที่นอนหลับสบายตื่นขึ้นมาก็พบว่าฟ้าสว่างแล้ว

สองพี่น้องตระกูลฉินที่อยู่อีกฝั่งของเตียงเตายังหลับอยู่

แต่งงานนานขาดนี้ เป็นครั้งแรกที่พวกนางกินอิ่ม นอนอิ่ม สบายใจและหลับเกินเลยไปเช่นนี้

เฉินฝานมองใบหน้าที่หลับสนิทของเขาสองคนแล้วไม่อาจทำใจปลุกพวกนางให้ตื่น

เขาคลุมผ้าห่มให้ฉินเย่ว์โหรวที่ชอบเตะผ้าห่ม จากนั้นย่องเบาลงจากเตียง

“นายท่าน!”

เพียงเฉินฝานขยับตัว สองคนนั้นก็ตื่นทันที

พวกนางมองเฉินฝานอย่างไม่สบายใจ

เฉินฝานถอนหายใจ “ไปกันเถอะ ไปแลกของกัน”