บทที่ 11

ไม่ใช่ความจริงใช่ไหม!

เหม่อลอยเพียงครู่เดียว ฉินเย่ว์เจียวก็ขยับมาอยู่ข้างเขาแล้ว นางเปิดผ้าห่มครึ่งหนึ่งแล้วห่มไว้บนตัวเฉินฝาน

อบอุ่นและมีกลิ่นหอม

กลิ่นหอมจากตัวฉินเย่ว์เจียวพอ ๆ กับนิสัยดุดันของนาง

เข้มข้น เร่าร้อน!

เฉินฝานถึงกระทั่งอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

ผู้ชายแผ่นดินนี้ช่างมีความสุขจริงๆ !

ช่วงเวลาที่เฉินฝานประทับใจ ข้างกายของเขาพลันว่างเปล่า……

รู้สึกตัวอีกที ฉินเย่ว์เจียวลงจากเตียงเตาไปแล้ว

เวลาผ่านไปหลายวินาทีกว่าเฉินฝานจะรู้สึกตัว เมื่อครู่นี้ฉินเย่ว์เจียวเพียงแค่ช่วยให้ความอบอุ่นกับผ้าห่มเท่านั้น

เขาคิดว่า……พูดตามตรง เขารู้สึกผิดหวังอยู่ข้างในเล็กน้อย

“แค่ก ๆ !”

“ยังอุ่นไม่พอรึ” ฉินเย่ว์เจียวหันกลับมาถาม

“พอแล้ว ๆ!” เฉินฝานรีบตอบ

พูดจบ ความจริงแล้วข้างในรู้สึกเสียดายเล็กน้อย

เฉินฝาน กลัวอะไรวะ ต้องพูดว่าไม่พอสิ

เตียงเตาใหญ่มาก สองพี่น้องตระกูลฉินคงจะนอนอีกฝั่ง แต่เวลาผ่านไปพักใหญ่ เฉินฝานก็ไม่เห็นสองเงาของพี่น้องตระกูลฉิน

พลันมีเสียงแซก ๆ ดังมาจากพื้น เฉินฝานชะโงกหัวตามที่มาของเสียง

สองพี่น้องตระกูลฉินปูหญ้าอยู่ตรงมุมที่ใกล้เขาที่สุด พวกนางม้วนตัวอยู่บนเตียงหญ้า ผ้าห่มบนตัวบางกว่าและผุพังกว่าของเขามาก

ฉินเย่ว์โหรวกลัวหนาว ฉินเย่ว์เจียวจึงคลุมผ้าห่มให้นางเป็นส่วนใหญ่

เฉินฝานมองแล้วรู้สึกไม่สบายใจมาก

แม้จะก่อไฟเตียงเตาแล้ว แต่อุณหภูมิลงต่ำเมื่อถึงยามดึก เพื่อประหยัดค่าใช้จ่าย เฉินฝานจึงไม่ได้ใส่มูลวัวเข้าไปมาก

“ทำไมพวกเจ้าไม่ขึ้นมานอนบนเตียงเตาล่ะ!”

“ข้ารับปากว่าจะไม่ทำอะไรพวกเจ้า”

เฉินฝานกลัวสองพี่น้องเข้าใจผิดจึงกล่าวเสริม

สองพี่น้องมองเฉินฝานราวกับไม่เคยรู้จักมาก่อน

ตั้งแต่แต่งงานเข้ามา พวกนางนอนพื้นมาตลอด ไม่ใช่เพราะพวกนางไม่อยากนอนเตียงเตาแต่เพราะเฉินฝานไม่อนุญาต

“เห้อ!”

เฉินฝานตบหน้าผากแปะ ๆ เจ้าของร่างเดิมไม่อนุญาตให้สองพี่น้องขึ้นมาบนเตียงเตา เขาจำเรื่องนี้ได้แล้ว

“ข้าขอสั่งพวกเจ้า ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปต้องขึ้นมานอนบนเตียงเตา ห้ามขัดคำสั่ง!”

เฉินฝานย้ำว่าห้ามขัดคำสั่งถึงสามครั้ง สองพี่น้องถึงย้ายขึ้นมาบนเตียงเตาด้วยความรู้สึกกระสับกระส่าย จากนั้นก็นอนลงตรงที่ห่างเฉินฝานมากที่สุด

ค่ำคืนนี้ เฉินฝานไม่รู้ว่าสองพี่น้องที่อยู่ห่างจากเขาหลับลงหรือไม่ แต่เขาหลับไม่ลง

เขาจัดการความทรงจำในสมองอยู่นานถึงพบสาเหตุที่เจ้าของร่างเดิมไม่แตะต้องพวกนาง

เมื่อสมัยเจ้าของร่างเดิมยังเป็นเด็ก เขาเคยถูกผู้หญิงโตกว่ารังแก ตั้งแต่นั้นมาเขาก็มีอาการทางจิต

เขาแต่งภรรยานอกจากเป็นการจัดสรรจากราชสำนักแล้ว เขายังต้องการให้ภรรยาหาเงินให้เขา ปรนนิบัติรับใช้เขา

……

ไก่ขันไม่นาน ฉินเย่ว์เจียวก็ตื่นแล้ว นางมองฉินเย่ว์โหรวที่นอนข้าง ๆ

คงเป็นเพราะความอุ่นจากเตา ทำให้ใบหน้าของนางเป็นสีแดงก่ำและหลับลึกมากกว่าครั้งไหน ๆ

ถ้าเป็นเช่นนี้ทุกวันก็คงจะดี

เมื่อนึกขึ้นได้ว่าไม่มีข้าวสารในโอ่งแล้ว หัวใจของฉินเย่ว์เจียวบีบตัวกะทะหัน

นางไม่อาจทนมองน้องสาวทุกข์ทรมานอีกต่อไป ไม่ว่าจะอันตรายแค่ไหน วันนี้นางก็จะออกไปล่าสัตว์ให้จงได้

เมื่อคลุมผ้าห่มให้ฉินเย่ว์โหรวเสร็จ ฉินเย่ว์เจียวก็ลุกขึ้นเบา ๆ

“เย่ว์เจียว”

ฉินเย่ว์เจียวที่เพิ่งลงจากเตียงเตาตกใจสะดุ้ง

ในเวลาเดียวกัน เฉินฝานเปิดม่านกั้นประตูเข้ามาพอดี

“นายท่าน ทำไมตื่นแล้วหรือเจ้าคะ”

นางไม่เคยคิดเลยว่าเฉินฝานจะตื่นเช้าเพียงนี้ นางเลยไม่ได้สังเกตอีกฝั่งว่าเขาไม่อยู่บนเตียงเตาแล้ว

“อืม!” เฉินฝานพยักหน้าเล็กน้อย “ข้าตื่นตั้งนานแล้วล่ะ กำลังรอเจ้าน่ะ”

“รอข้าน้อย!” ฉินเย่ว์เจียวทั้งงุนงงและสงสัย

“ใช่น่ะสิ!” เฉินฝานนั่งข้างเตียงเตาแล้วเปลี่ยนร้องเท้าผ้าที่แน่นหนากว่า

สายตาของฉินเย่ว์เจียวถูกผ้าห่มข้างหลังเฉินฝานดึงดูด

เขาเป็นคนพับผ้าห่มนั่นรึ!

เขาพับผ้าห่มเป็นด้วย!

เป็นก้อนสี่เหลี่ยมอย่างกับเต้าหู้ เขาทำมันได้อย่างไร!

ต่อมา ฉินเย่ว์เจียวเคยแอบลองพับ แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็พับไม่ได้อย่างที่เฉินฝานทำ

ไม่เพียงแค่ฉินเย่ว์เจียว ฉินเย่ว์โหรวที่ตื่นนอนแล้วเห็นผ้าห่มของเฉินฝาน นางก็ทำตามแล้วแต่ก็ไม่ได้เหมือนกัน

“ยังนิ่งอยู่ทำไมเล่า เจ้าไม่ได้จะไปล่าสัตว์หรอกรึ!”

“อ่อ ๆ” เมื่อฉินเย่ว์เจียวได้สติ นางก็รีบเดินออกไป เมื่อเดินถึงหน้าประตูนางพลันตะลึงอีกครั้ง “นายท่าน รู้ได้อย่างไรเจ้าคะว่าข้าน้อยจะไปล่าสัตว์”

“แฮะ!” เฉินฝานยิ้มแห้งจากนั้นกดเสียงต่ำลงเพราะกลัวจะรบกวนฉินเย่ว์โหรว “ความคิดง่าย ๆ ที่มาจากยัยเด็กไร้เดียงสาอย่างเจ้า มีหรือข้าจะไม่เข้าใจ!”

ที่นี่ก็เหมือนสมัยโบราณของจีน ทุกคนต่างแต่งงานเร็ว ฉินเย่ว์เจียวกับฉินเย่ว์โหรวก็เป็นหญิงสาวอายุเพียงสิบขวบ

เฉินฝานในยุคปัจจุบันอายุมากกว่ายี่สิบห้าแล้ว

ดังนั้น เวลาฉินเย่ว์เจียวอยู่ตรงหน้าเขา ก็คือเด็กไร้เดียงสาคนหนึ่ง

“ข้ารู้ด้วยว่าที่ ๆ เจ้าจะไปภูเขาหัวเสือ”

เมื่อคืนนอนไม่หลับ เฉินฝานจึงจัดการความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม

แม้ว่ายังไม่ครบถ้วนดี อย่างเช่นว่าเขามีภรรยากี่คน ตอนนี้พวกนางอยู่ที่ไหน สิ่งเหล่านี้เขายังนึกไม่ออก

แต่เขาจำสภาพแวดล้อมแถวนี้ได้ทั้งหมดแล้ว

สองพี่น้องตระกูลฉินดีต่อกันมาก เมื่อกลัวว่าเขาจะไม่มีอะไรกินแล้วลงมือกับฉินเย่ว์โหรว ฉินเย่ว์เจียวย่อมตื่นแต่เช้าไปล่าสัตว์แน่ ซึ่งสถานที่ที่จะมีสัตว์ให้ล่าในเวลานี้ก็คงเป็นภูเขาหัวเสือ

ภูเขาหัวเสือ เป็นสถานที่สมดังชื่อนั่นก็คือมีเสืออยู่บนนั้น ว่ากันว่ามีอย่างน้อยสามตัวขึ้นไป ต่อให้เป็นนักล่าฝีมือฉกาจมีประสบการณ์ก็ไม่ควรขึ้นไปคนเดียว ต่อให้ฝีมือยิงธนูของฉินเย่ว์เจียวเก่งไม่เบา แต่นางเพิ่งมีอายุได้สิบกว่าปี หากไปคนเดียวจะอันตรายเกินไป

หลังจากฉินเย่ว์เจียวชำละตัวเสร็จ เฉินฝานก็เดินออกมาจากห้อง

“ไปกัน ข้าไปกับเจ้าด้วย!”

“ท่านวางแผนอะไรอยู่กันแน่” ฉินเย่ว์เจียวมองเฉินฝานด้วยสายตาไม่ไว้ใจ “ใช้โอกาสที่ข้าน้อยไม่อยู่ ให้คนอี๋ชุนย่วนมาพาน้องสี่ไปใช่หรือไม่”

“หืม!” เฉินฝานส่ายหัวและยิ้ม “กระบวนการคิดนี้ของเจ้าไม่ถูกต้อง ถ้าเจ้าจะออกล่าสัตว์ เจ้าไม่อยู่ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ข้าจะให้คนของอี๋ชุนย่วนมาพาเย่ว์โหรวไปแล้วทำไมต้องตามเจ้าไปที่ภูเขาหัวเสือด้วยล่ะ”

กระบวนการคิด?

คือสิ่งใด?

“ไปกันเถอะ” ขณะที่ฉินเย่ว์เจียวกำลังงุนงงไม่เข้าใจ เฉินฝานเดินมากุมมือฉินเย่ว์เจียว “พวกเรารีบไปรีบกลับ”

เพราะถ้ากลับช้าไป คนของอี๋ชุนย่วนคงได้มาที่นี่จริง ๆ

เมื่อวานเขาข่มขู่พวกนั้นได้เพียงชั่วคราว เจ้าของร่างเดิมรับเงินมาแล้ว หอนางโลมอี๋ชุนย่วนไม่มีวันปล่อยไปง่าย ๆ แน่

“ปล่อยข้านะ ข้าเดินเองได้!”

เฉินฝานหันกลับมาก็พบใบหน้ารูปไข่ที่เขินอายและโมโห

วินาทีนี้ เขาละทิ้งความคิดปล่อยมือทันที

เฉินฝานเพิ่มแรงมือมากขึ้นกว่าเดิม “ไม่ปล่อย!”

“ท่าน……”

ฉินเย่ว์เจียวกระทืบเท้าจ้องเขม่นเฉินฝาน

“เจ้าทำท่าเช่นนี้แล้วสวยจริง ๆ”

พูดจบ เฉินฝานไม่สนใจใบหน้าที่แดงระเรื่อของฉินเย่ว์เจียว เขากุมมือฉินเย่ว์เจียวและย่างเท้าเดินไปข้างหน้า

ตอนเริ่มต้น ฉินเย่ว์เจียวยังเดินช้ามาก แต่พอเลี้ยวมุมเสร็จ เมื่อเดินถึงถนนที่ต้องผ่านหมู่บ้าน นางเดินเร็วยิ่งกว่าเฉินฝาน

คนที่ไม่รู้เรื่อง คงคิดว่านางเป็นคนจับมือเฉินฝานและพาเขาเดิน

เฉินฝานมองฉินเย่ว์เจียวที่ก้มหน้าเดินเร็วแล้วพลางยิ้มอ่อน

เขารู้ว่ายัยเด็กคนนี้เดินเร็วเพราะกลัวชาวบ้านจะเห็น

เฉินฝานจับมือฉินเย่ว์เจียวแน่นและไม่วางมือตลอดทาง

แรกเริ่มเพราะคิดจะแกล้งนาง เขาชอบท่าทางที่ฉินเย่ว์เจียวโมโหหน้าแดง แต่ภายหลังเมื่อใกล้จะถึงภูเขาหัวเสือเพราะกลัวว่าจะมีอันตราย

“โฮก!” พวกเขาเดินเข้ามาไม่นานก็มีเสียงร้องของเสือดังมาจากข้างหน้า

ดูเหมือนว่าความอันตรายในภูเขาหัวเสือสูงกว่าที่เฉินฝานคิดไว้มาก!