บทที่1️ ภรรยาของประธานเฉินสิ้นใจแล้ว

โกดัง, ชานเมืองจิ้งอู๋

บรรยากาศในโกดังปกคลุมด้วยกลิ่นคาวเลือดและดินปืนที่ลอยแน่นในอากาศ พื้นแตกกระจายจากการต่อสู้โดยมีนักฆ่าสิบคนนอนตายกระจัดกระจาย เลือดสีแดงสดไหลนองเต็มพื้น

สองนักฆ่าที่รอดชีวิตมองผู้หญิงที่เต็มไปด้วยบาดแผลทั่วร่าง ก้มลงสูบบุหรี่อย่างใจเย็น หลังสูบเสร็จก็โยนลงพื้นและเหยียบให้ดับ

“ให้ตายเถอะ...ผู้หญิงคนนี้มันแข็งแกร่งจริงๆ ทำยังไงก็ไม่ตาย” นักฆ่าคนหนึ่งเยาะเย้ย

“อย่าพูดเลย เรามากันยี่สิบคน เกือบโดนผู้หญิงคนนี้จัดการหมด โชคดีที่เราสองคนลอบโจมตีเธอและยิงเข่าของเธอจนพัง”

ริงงงง

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในจังหวะที่ไม่เหมาะสม

“จัดการเรียบร้อยไหม?” เสียงผู้หญิงที่ไม่พอใจดังขึ้นจากปลายสาย

“คุณหนูจาง เรียบร้อยแล้ว แต่เราสูญเสียคนมากมาย คุณต้องจ่ายเงินให้เพิ่มสองเท่า”

“เรียบร้อยก็ดีแล้ว เงินฉันจะโอนให้พรุ่งนี้”

ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด

สายถูกตัดไปทันที

สองนักฆ่ามองหน้ากัน พวกเขารับงานมามาก แต่ไม่เคยเจอผู้หญิงที่ดูไร้พิษภัยแต่ใจโหดเหี้ยมเหมือนจางเหยียนอี้แม้กระทั่งพี่สาวของตัวเองยังฆ่าได้ พวกเขาไม่ลังเลที่จะหยิบปืนจากกระเป๋า และยิงจางหลินซินที่นอนหายใจรวยรินอยู่บนพื้นจนตาย เลือดไหลจากมุมปากของจางหลินซินไหลลงมาตามคอ เธอมองเพดานด้วยสายตาว่างเปล่า จากนั้นลมหายใจเริ่มขาดห้วงและหัวใจหยุดเต้นในที่สุด หลังจากแน่ใจว่าจางหลินซินตายสนิท สองนักฆ่าถ่ายรูปส่งให้จางเหยียนอี้ก่อนจะรีบออกไปจากที่เกิดเหตุ

วิญญาณของจางหลินซินมองทุกอย่างได้อย่างแจ่มชัด

ตั้งแต่เธอถูกนักฆ่าล้อมและเสียเลือดจนหมดสติ วิญญาณของเธอก็แยกออกจากร่าง เห็นตัวเองถูกยิงตายด้วยอย่างอนาจ ได้ยินความจริงที่อยู่เบื้องหลังด้วยหูของตัวเอง จางหลินซินรู้ดีว่าเธอถูก ลักพาตัว โดยน้องสาวที่แสนดี จางเหยียนอี้ จ้างนักฆ่ามาสังหารเธอ คิ้วของจางหลินซินขมวดเข้าหากันแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ ดวงตาแฝงความอาฆาต เธอหัวเราะเยาะตัวเอง แต่ไม่รู้จะหัวเราะให้กับเรื่องไหนก่อน ระหว่างเสียฆ่าให้กับนักฆ่า หรือเย้ยหยันโชคชะตาที่ครอบครัวใจร้ายกับเธอ

ไม่กี่นาทีต่อมา รถพอร์ชคันหนึ่งหยุดที่หน้าโกดัง ผู้ชายคนหนึ่งลงจากรถด้วยความร้อนรนและวิ่งเข้าไปในโกดังเมื่อเห็นเลือดและศพทั่วโกดัง ร่างกายของเขาสั่นเล็กน้อย ใบหน้าซีดเผือด รู้สึกใจไม่ดี เมื่อเดินลึกเข้าไปด้านใน เขาเห็นกล่องกระดาษซ้อนกัน และตรงกลางมีกลางร่างที่คุ้นเคยดี เขารู้สึกเหมือนฟ้าถล่มลงมา

เพราะนั่นคือภรรยาที่เขารักที่สุด เป็นดวงใจของเขา เขามาสายเกินไป!

จางหลินซินเห็นเฉินจือหานมาก็ตกใจเช่นกัน เขานิ่งไปไม่เชื่อสายตาตัวเอง เมื่อมองร่างที่เต็มไปด้วยบาดแผลของภรรยา เขารีบเข้าไปปลดเชือกที่มือของเธอ กอดร่างที่เย็นชืดไว้โดยไม่พูดอะไร เฉินจือหานน้ำตาไหลแต่ไม่ร้องไห้ เขาเพียงกอดจางหลินซินแนบแน่น เรียกชื่อเธอครั้งแล้วครั้งเล่า

“อาซิน...อาซิน ขอโทษนะ ขอโทษ ฉันมาสายเกินไป...”

“อาซิน...ฉันขอร้อง ตื่นขึ้นมาได้ไหม”

“ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ...อาซิน...อา!!!”

เฉินจือหานร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดเหมือนสัตว์ร้ายที่ไร้ทางออก เสียงแหบพร่า น้ำตาไหลรินหยดลงบนใบหน้าของจางหลินซิน เธอมองเฉินจือหานกอดร่างของตัวเองอย่างรู้สึกเจ็บปวด นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นเฉินจือหานหมดหนทางและเจ็บปวดขนาดนี้ หัวใจของจางหลินซินบีบแน่น รู้สึกเหมือนมีเข็มเล็กๆ แทงเข้ามาในหัวใจ ทำให้เธอรู้สึกรวดร้าว ความขมขื่นแผ่ซ่านในปากของเธอ ทำให้เธอรู้สึกทรมานอย่างมาก

ตอนนี้เธอยอมรับแล้วว่า เธอรักเฉินจือหาน…รักมากๆ

จางหลินซินพยายามยื่นมือไปเช็ดน้ำตาของเฉินจือหาน แต่พบว่ามือของเธอทะลุผ่านร่างของเขาไป เธอตกใจ เธอลืมไปแล้วว่าเธอตายแล้ว

จากนั้นภาพก็เปลี่ยนไป วิญญาณของจางหลินซินมาอยู่ที่ห้องใต้ดินของตระกูลเฉิน เธอเห็นเฉินจือหานนั่งบนโซฟาสูบบุหรี่ ควันลอยออกจากปากของเขา ใบหน้าถูกปกคลุมด้วยควันจ นมองไม่ออกว่าเขาเศร้าหรือโกรธ เมื่อเห็นก้นบุหรี่เต็มพื้น น้ำตาของจางหลินซินก็ไหลออกมา

ขณะนั้นหลิวซูเหยียนเปิดประตูเข้ามา เห็นเฉินจือหานในสภาพสิ้นหวังก็ตกใจ เขาเคยเห็นภรรยาทำให้คุณชายเจ็บปวดหลายครั้ง และเห็นคุณชายสูบบุหรี่คนเดียวบ่อยๆ แต่การที่เจ้านายสูบบุหรี่มากขนาดนี้ ทั้งยังหดหู่เช่นนี้ เป็นครั้งแรกที่หลิวซูเหยียนเห็น

“คุณชาย... อย่าสูบเลยนะครับ คุณผู้หญิงจะเสียใจที่เห็นคุณเป็นแบบนี้” หลิวซูเหยียนลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดออกมา

“การสืบเรื่องตระกูลจางไปถึงไหนแล้ว” เฉินจือหานพ่นควันบุหรี่ มองหลิวซูเหยียนอย่างเย็นชา

“สืบได้แค่นี้ครับ ว่าเป็นคำสั่งของตระกูลจางอยากให้คุณหนูตาย ตระกูลจางอยู่เบื้องหลังทั้งหมด” หลิวซูเหยียนรู้สึกสั่นกลัวในใจ แต่พูดอย่างจริงจัง

เฉินจือหานสูดลมหายใจลึก น้ำตาคลอเบ้า ตะโกนเสียงดัง “ไปเตรียมคน กำจัดตระกูลจางให้หมด!!! ฉันจะไม่ปล่อยให้ใครมีชีวิตรอดแม้แต่คนเดียว!”

“การตายของคุณผู้หญิงเกี่ยวข้องกับจางเย่าหยาง เขากลัวว่าคุณผู้หญิงจะกระทบตำแหน่งของลูกชาย เลยจ้างมือปืน จางเหยียนอี้ก็เป็นผู้สมรู้ร่วมคิด เธอหลอกคุณผู้หญิงว่าตัวเองถูกลักพาตัว ทำให้คุณผู้หญิงต้องช่วยแล้วจึงถูกจับตัวไป”

เมื่อฟังจบเฉินจือหานมองหลิวซูเหยียนด้วยสายตาเต็มไปด้วยความเคียดแค้น นัยน์ตาเต็มไปด้วยเส้นเลือดแดงเล็กกระจายไปทั่ว สีหน้าน่ากลัวขึ้นไปอีก เขาบีบแก้วเหล้าในมือจนแตก ไวน์แดงและเลือดหยดลงบนฝ่ามือ หลิวซูเหยียนมองคุณชายของเขาในสภาพนี้ รู้ทันทีว่าเจ้านายต้องการกำจัดพวกตระกูลจางทั้งหมด

จางหลินซินเองก็ได้ยินเรื่องเหล่านี้ นึกถึงอดีต จางเหยียนอี้เป็นลูกติดและจางหลินซินรู้สึกสงสาร เห็นเธอเป็นน้องสาวมาตลอด พ่อของเธอลำเอียง รักแต่แม่เลี้ยงกับจางเหยียนอี้ แต่จางหลินซินไม่เคยโกรธพ่อ เธอทนมาตลอดหลายปี

เพราะเธอเชื่อใจครอบครัว ถูกจางเย่าหยางยั่วยุ จนเกิดความขัดแย้งกับคนที่เธอรักที่สุด ที่จริงแล้วเป็นจางเย่าหยางที่หาคนมาวางยาเธอ แต่กลับถูกบิดาบอกว่าเป็นฝีมือของเฉินจือหาน ทำให้เธอเข้าใจผิด หลังจากนั้นเธอยังถูกจางเย่าหยางผลักไสไม่รับผิดชอบใดๆ ตอนนี้คนเลวนั้นทำเพื่อผู้หญิงที่ท้องลูกของเขา เพื่อครอบครองทรัพย์สินตระกูลจาง ร่วมมือกับจางเหยียนอี้จ้างมือปืนฆ่าเธอ

ช่างเป็นพ่อที่ดีจริงๆ!!

จางหลินซินหน้าตึง ไม่คาดคิดว่าก่อนตาย จะได้เห็นความจริงของพ่อกับลูกสาวที่ชั่วร้ายขนาดนี้ โทษตัวเองที่อยู่ในครอบครัวไม่ดีและเชื่อใจคนผิด

เฉินจือหานลุกขึ้น เดินไปยังคุกใต้ดินด้านในสุด ในคุกมืดมีเพียงเสียงฝีเท้าของเฉินจือหานที่ดังชัด แม้แต่มือปืนที่เดินตามยังต้องระวังลมหายใจ วันนี้คุณเฉินเหมือนมัจจุราชจริงๆ ในคุกใต้ดินมีสามคนถูกมัดไว้บนไม้กางเขน เปื้อนเลือดไปทั่ว ทั้งสามตัวสั่นด้วยความเจ็บปวด หน้าอกเต็มไปด้วยเลือดแดงฉาน เหลือเพียงเสียงหายใจแผ่วเบา

สามคนนี้คือ จางเย่าหยาง จางเหยียนอี้ และหลี่หลิงเจิน

จางหลินซินตกใจ หลี่หลิงเจิน?! เธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร

หลี่หลิงเจินเป็นเพื่อนสนิทของจางหลินซิน ทั้งคู่สนิทกันมาก เธอเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ได้ยังไง? จางหลินซินหัวใจเต้นแรง คิดถึงความเป็นไปได้ที่ไม่คาดคิด หรือว่าแม่เลี้ยงของจางเย่าหยางคือหลี่หลิงเจิน?! ไม่แปลกใจเลยที่ก่อนหน้านี้หลี่หลิงเจินท้องโดยไม่บอกว่าใครเป็นพ่อ จางหลินซินพยายามเกลี้ยกล่อมให้หลี่หลิงเจินทำแท้ง แต่เธอไม่ยอม

ไม่คิดเลยว่าลูกในท้องจะเป็นของจางเย่าหยาง ไม่อยากเชื่อจริงๆ ว่าทั้งคู่จะเลวเช่นนี้

ทั้งสามคนถูกทรมานจนใบหน้าเละเต็มไปด้วยบาดแผลและเลือดสกปรก เมื่อจางเย่าหยางเห็นเฉินจือหาน เขาร้องขอความเมตตา หวังว่าเฉินจือหานจะปล่อยเขาไป

“ขอร้องล่ะ...คุณเฉิน...ปล่อยฉันไปเถอะ ฉัน...ฉันยังเป็นพ่อของจางหลินซินนะ คุณฆ่าฉันไม่ได้...”

“คุณยังกล้าพูดอีกเหรอ? จางเย่าหยาง!” เฉินจือหานพูดพลางพันผ้าพันแผลที่มือ แล้วต่อยหน้าของจางเย่าหยาง “คุณไม่สมควรเป็นพ่อจริงๆ วันนี้ฉันจะจัดการพวกคุณเพื่อจางหลินซิน!”

“อ๊าก!” จางเย่าหยางร้องออกมาอย่างเจ็บปวด

ตอนนี้เฉินจือหานเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว ทำให้จางเย่าหยางตัวสั่นด้วยความกลัวใบหน้าซีดเผือด เฉินจือหานใช้มีดแทงหน้าอกจางเย่าหยาง เลือดพุ่งออกมาทำให้ผ้าเช็ดหน้าของเขาเปื้อนเลือด สุดท้ายจางเย่าหยางถูกแทงตาย มีบาดแผลนับไม่ถ้วนที่หน้าอก

“พ่อ!”

“เย่าหยาง!”

จางเหยียนอี้และหลี่หลิงเจินตกใจ ไม่คิดว่าเฉินจือหานจะกล้าฆ่าจางเย่าหยางต่อหน้าพวกเขา

เฉินจือหานเดินมาหาพวกเขา เช็ดเลือดบนมีด พูดอย่างช้าๆ “พวกคุณมันคนใจหยาบ ตายกี่ครั้งก็ไม่พอ”

“ไม่...ไม่...”

“การตายของจางหลินซินไม่เกี่ยวกับพวกเรา...เป็นจางเย่าหยางที่วางแผนทั้งหมด”

ทั้งสองพยายามผลักดันความรับผิดชอบ หวังว่าเฉินจือหานจะปล่อยพวกเขาไป ใครจะไม่อยากมีชีวิตอยู่? เฉินจือหานไม่ฟัง ใช้ปืนยิงแขนซ้ายของทั้งสอง ทำให้พวกเขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าเต็มไปด้วยความทรมานและเปื้อนเลือดดูน่ากลัวมากขึ้น

เฉินจือหานยังยิงพวกเขาต่อหน้าเธอ ทำให้หลี่หลิงเจินเสียสติทันที ทั้งสองมีจุดจบเหมือนจางเย่าหยาง

หรืออาจจะแย่กว่านั้น

“จางหลินซินตายแล้ว พวกคุณต้องตามไปด้วย!” เฉินจือหานพูดด้วยความเย็นชา มองไปที่ศพทั้งสามบนไม้กางเขน

กรรมตามสนอง!