บทที่ 2

แต่กว่าจะถึงตอนนั้น ฉือฟางอินต้องคิดหาวิธีให้ได้ก่อนว่า นางจะหนีออกจากจวนสกุลฉืออย่างไร และไม่ให้ฉือหย่งหลิงจับได้ เพราะการหนีในครั้งนี้ ไม่ใช่การหนีไปเดินเที่ยวเตร่ที่ตลาด ในเมืองยามค่ำคืนเหมือนอย่างเคย ที่ถึงแม้เรื่องจะไปถึงหูของฉือหย่งหลิง แต่เขาจะไม่ทำอะไรไปมากกว่าการว่าตักเตือนนางด้วยถ้อยคำร้ายๆ ว่าแม่พันธุ์หมูอย่างนางกำลังทำให้เด็กในท้องเกิดอันตราย อีกอย่างนางจะไม่เสี่ยงหอบครรภ์โตหกเดือนนี่ หนีไปให้ลำบากขึ้นหลายเท่าแน่นอน

สามเดือนผ่านไป...

ในที่สุดฉือฟางอิน ก็สบโอกาสที่จะพาตนเองหนีไปจากฉือหย่งหลิง เมื่อทางวังหลวงมีราชโองการเรียกตัวหั้วชินอ๋องยกกำลังพล  ไปช่วยปราบกบฏที่ชายแดนทางเหนือ และไม่ว่าอย่างไร ฉือหย่งหลิงที่มีตำแหน่งเป็นแม่ทัพใหญ่ข้างกายหั้วชินอ๋อง ก็จะต้องเดินทางไปทำศึกครั้งนี้ด้วย และการออกรบแต่ละครั้งนั้นกินเวลานานไม่ต่ำกว่าสามเดือน ระหว่างที่ฉือหย่งหลิงไปออกรบ นางจะต้องหาทางหนีไปจากจวนแห่งนี้ให้ได้ เพราะนี่อาจจะเป็นโอกาสครั้งสุดท้ายที่นางได้รับ 

ซึ่งก่อนหน้าที่ฉือหย่งหลิง จะได้เดินทางไปยังเมืองหลวงนั้น ฉือฟางอินก็ได้เจ็บท้องและคลอดบุตรชายออกมา เขาจึงอยู่ทันได้เห็นหน้าลูกคนแรก และตั้งชื่อให้กับทารกตัวน้อยว่าฉือเฟิ่งเฉียน จากนั้นก็พาบุตรชายไปฝากไว้กับแม่นม ที่เขาได้หาเอาไว้แล้วก่อนหน้านี้ ไม่ยอมให้ฉือฟางอินได้เห็นหน้าลูก ตามคำที่นางเคยว่าไว้ ว่าถ้าเด็กคนนี้เกิดมาเมื่อไหร่ นางจะไม่เหลียวแลแม้แต่ปลายเล็บ แม้เขาจะรู้ดีว่าที่นางพูดออกมาเช่นนั้น ก็เพื่ออยากที่จะประชดประชันเขา

ที่เขาบอกว่านางก็เป็นแค่แม่หมูแม่พันธุ์ตัวหนึ่ง ที่เขาเลี้ยงดูไว้ให้ออกลูกให้เขา แต่ทว่าฉือหย่งหลิงนั้นกลับไม่ได้รู้สึกผิดแต่อย่างใด ในเมื่อนางไม่เคยประพฤติตนอย่างภรรยาที่ดีควรจะทำ เขาก็ไม่มีเหตุผลที่ต้องไว้หน้านางเช่นกัน เมื่อต่างคนต่างประชดกันไปมา สุดท้ายแล้วฉือฟางอินก็ไม่เคยได้พบหน้าบุตรชายเลยสักครั้ง นับตั้งแต่วันที่นางคลอดเขาออกมา สามวันต่อมา ก็ได้เวลาที่ฉือหย่งหลิงจะต้องเดินทางไปเมืองหลวง พลันในใจของเขาก็เกิดความรู้สึกไม่ดีขึ้นมา เขากลัวว่าเมื่อเขาจากไปแล้ว

 เวลาหลายเดือนนี้จะต้องมีเรื่องเกิดขึ้น ด้วยฝีมือของฉือฟางอินอย่างแน่นอน ครั้นจะพาตัวนางไปด้วย ในสถานการณ์ทำศึกเช่นนั้น ก็เกรงว่าจะเพิ่มความลำบาก ให้กับทหารในกำลังพลคนอื่นๆ และเขาเองก็คงจะปฏิบัติหน้าที่ได้อย่างไม่เต็มที่นักเช่นนั้น ในคืนก่อนที่จะเดินทาง ฉือหย่งหลิงได้เรียกหัวหน้าคนงานในจวน และแม่นมของเฉียนเอ๋อร์ มาสั่งงานด้วยท่าทางที่เคร่งเครียดกว่าทุกครั้ง 

“พ่อบ้านหม่า ระหว่างที่ข้าไม่อยู่ที่จวน นอกจากหน้าที่ดูแลความเรียบร้อยในจวนของเจ้าแล้ว ข้าขอสั่งให้เจ้าจับตาดูฮูหยินเอาไว้ให้ดี หากนางก่อเรื่องเมื่อไหร่ ให้ส่งคนไปรายงานข้าทันที”

“รับทราบขอรับ ท่านแม่ทัพ”

“ส่วนแม่นมหลี่ ดูแลเฉียนเอ๋อร์ให้ดี อย่าให้เขาได้รับอันตรายเป็นอันขาด”

“รับทราบเจ้าค่ะ ท่านแม่ทัพ แต่เอ่อ ... คือว่า”

“อะไรหรือ”

“ถ้าฮูหยิน ต้องการพบคุณชายล่ะเจ้าคะ”

ฉือหย่งหลิง เลิกคิ้วขึ้นมาทันทีที่ได้ยินแม่นมหลี่ถามขึ้นมา เพราะตลอดสามเดือนหลังจากที่บุตรชายเกิดมา ฉือฟางอินไม่มีความพยายามที่จะเป็นแม่คนเลยสักนิด ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะมาดูหน้าเด็ก ที่นางเป็นคนเบ่งออกมา ฉือหย่งหลิงจึงไม่เคยคิดถึงเรื่อง ที่จะให้ฉือฟางอินได้พบหน้าเฉียนเอ๋อร์ ในช่วงเวลาที่เขาไม่ได้อยู่ที่จวนเป็นเวลานานเช่นนี้ ฉือหย่งหลิงใช้เวลาคิดอยู่ครู่ใหญ่ จากนั้นจึงหันไปสั่งการเรื่องนี้กับแม่นมหลี่

“หากนางมาดีก็ให้นางมา แต่แม่นมหลี่จะต้องอยู่ตรงนั้นด้วย ห้ามให้นางอยู่กับเฉียนเอ๋อร์ตามลำพัง และหากที่ตัวนางมีกลิ่นสุรา ห้ามให้นางเฉียดเข้าใกล้เฉียนเอ๋อร์แม้แต่ปลายเล็บ”

“เจ้าค่ะ ท่านแม่ทัพ”

เช้าวันที่ฉือหย่งหลิงต้องออกเดินทาง ฉือฟางอินที่อยู่อีกเรือนหนึ่ง ตื่นขึ้นมาแต่เช้าเพื่อมายืนแอบดูเขาผ่านหน้าต่าง ทว่านางกลับไม่รู้เลยว่าคนที่นางเฝ้าดูอยู่นั้น แท้ที่จริงแล้ว ได้มายืนกอดอกมองนางอยู่ครู่ใหญ่แล้ว จนเมื่อเขาเอ่ยปากพูดขึ้นมานางถึงได้รู้ตัว

“เหตุใดถึงทำท่าลับๆ ล่อๆ เช่นนั้น เจ้าคิดจะทำอะไรอย่างนั้นหรือ”

“ว๊าย! ท ท่าน เข้ามาได้อย่างไรกัน”

“จวนสกุลฉือมีข้าเป็นเจ้าของ เรือนนี้ที่เจ้าอาศัยอยู่ก็เป็นเรือนของสกุลฉือ แล้วเหตุใดข้าจะเข้ามาไม่ได้” 

 ฉือฟางอินเม้มปากกำหมัดกับคำพูดของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี

“แล้วท่านเข้ามาทำไม มีอะไรกับข้าอย่างงั้นรึ”

“หึ” 

ชายหนุ่มส่งเสียงในลำคอ ยามที่ได้เห็นท่าทางและน้ำเสียงไม่พอใจของหญิงสาวตรงหน้า พร้อมกับก้าวเท้าเข้ามาหานาง หญิงสาวที่เห็นสามีเดินเข้ามาหาด้วยท่าทางน่ากลัวเช่นนั้น นางจึงค่อยๆ ถอยเพื่อจะหลบจากเขา แต่ยังไม่ทันที่จะเดินหนีไปที่ใด ก็ถูกฉือหย่งหลิงคว้าตัวเอาไว้ได้ก่อน ทำให้ใบหน้าของนาง ชนเข้ากับแผงอกเขาอย่างจัง ส่วนเอวของนางนั้น ก็ถูกเขารั้งกอดเอาไว้ไม่ให้หนีไปไหนได้ ยิ่งนางดิ้นมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งกอดนางแน่นมากเท่านั้น 

หากเป็นคนอื่นที่ไม่ได้อาศัยอยู่ในจวนสกุลฉือ ผ่านมาเห็นภาพนี้เข้า อาจจะคิดไปในแง่ดีที่เห็นสองสามีภรรยา ท่านแม่ทัพฉือหย่งหลิง และฮูหยินฉือฟางอิน คงจะกำลังล่ำลากันอย่างอาลัยอาวรณ์  แต่ทว่าความจริงแล้วสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นนั้น เป็นเรื่องตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง

“นี่ท่าน! ปล่อยข้านะ ไหนท่านบอกว่าจะไม่แตะต้องตัวข้าอีกอย่างไรเล่า”

“ไม่ต้องห่วง ข้าปล่อยแน่ เพราะข้าเองก็ไม่ได้อยากอยู่ใกล้เจ้านักหรอก แต่ข้ามีเรื่องจะต้องเตือนเจ้าเสียก่อน”

“มีสิ่งใดจะพูดก็พูดมาสิ เหตุใดต้องทำรุนแรงเช่นนี้”

“ก็เพราะคนอย่างเจ้า พูดดีๆ ด้วยไม่ได้น่ะสิ ข้าขอเตือนเจ้าเอาไว้ฉือฟางอิน แม้ว่าข้าจะไม่อยู่ที่นี่ แต่เจ้าก็อย่าหวังว่าจะได้ทำสิ่งใดตามอำเภอใจ หากเจ้าก่อปัญหาขึ้นมาล่ะก็ ข้ากลับมาจัดการเจ้าอย่างแน่นอน อ่อ แล้วก็เฉียนเอ๋อร์ หากเกิดขึ้นอะไรกับเขาเพราะเจ้า ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าเอาไว้แน่!”

นั่นคือสิ่งที่ฉือหย่งหลิงต้องการกล่าวกับนาง ก่อนที่เขาจะผลักนางออกแล้วเดินจากไป ฉือฟางอินรู้ดีว่าคำพูดเหล่านั้นไม่ได้เป็นเพียงคำขู่ บุรุษผู้นั้นทำอย่างที่เขาพูดเอาไว้แน่ แม้ลึกๆ ภายในใจจะเกิดความกลัวขึ้นมา แต่ถึงอย่างนั้นนางก็จะไม่เปลี่ยนความคิด ระหว่างเขาและนางไม่มีวันเป็นเหมือนสามีภรรยาคู่อื่นได้ สู้นางหนีไปให้ไกลจากเขาเสีย ดีกว่าต้องทนทรมานทั้งกายและใจเช่นนี้ต่อไป