บทที่ 9

เช้าวันรุ่งขึ้น...

พื้นที่ด้านหน้าจวนสกุลชวี่ เต็มไปด้วยเหล่าคนรับใช้กำลังช่วยกันขนข้าวของ ของคุณหนูใหญ่ฟางอิน ที่ตอนนี้ได้เปลี่ยนสถานะกลายเป็นฮูหยินของจวนสกุลฉือไปแล้วขนรถ พร้อมกับสินเดิมของมารดา เพื่อให้ทันเวลาที่นางจะต้องออกเดินทาง

“อินเอ๋อร์ เจ้าไปอยู่ที่นั่นรักษาสุขภาพให้ดี หากเจ้ามีปัญหาอะไร ให้คนมาบอกพ่อได้ทุกเมื่อ เข้าใจหรือไม่”

“เจ้าค่ะ ท่านพ่อ”

ฉือฟางอินพูดตอบรับเสียงสั่น พร้อมกับโผเข้าหาอ้อมกอดของบิดา นับเป็นรกอดแรกในรอบหลายปี ระหว่างสองพ่อลูก ภายในใจของนางยังคงสามารถไม่ให้อภัยเขาได้ทั้งหมด แต่หลายวันที่ผ่านมานี้ที่บิดาคอยอยู่เคียงข้างนางไม่ห่างไปไหน ทั้งยังออกหน้าให้นางในทุกเรื่อง ทำให้นางไม่ต้องเผชิญเรื่องราวต่างๆ เพียงลำพัง

ก็ทำให้ฉือฟางอินได้ทบทวนอะไรหลายๆ ในความสัมพันธ์ ระหว่างพ่อลูก แท้ที่จริงแล้วท่าทีโกรธเกลียดบิดา และทำราวกับว่าชาตินี้ทั้งชาติพวกเขาคงไม่มีวัน กลับมาเป็นพ่อลูกที่รักใคร่กันได้เหมือนเดิมอีกแล้วนั้น การกระทำเหล่าเป็นเพียงการกระทำ ที่ฉือฟางอินทำขึ้นมาเพื่อปกป้องความรู้สึกเสียใจตนเอง ภายในใจลึกๆ ของนางนั้น ยังคงโหยหาอ้อมกอดของบิดาอยู่เสมอ ตลอดหลายวันมานี้ หากไม่มีบิดาอยู่เคียงข้าง นางก็ไม่อาจรู้ได้เลยว่าตนเองนั้น จะสามารถผ่านเรื่องเลวร้ายนี้ไปคนเดียวได้หรือไม่

เมื่อปลอบประโลมบุตรสาว และส่งนางขึ้นรถม้าที่เตรียมไว้แล้ว แม่ทัพชวี่ก็หันมาสั่งเสียกับฉือหย่งหลิง ให้เขาดูแลบุตรสาวแทนบิดาอย่างเขา แม้ชายหนุ่มจะไม่ได้รักใคร่ในตัวนาง แต่ในฐานะที่ทั้งสองแต่งงานเป็นสามีภรรยากันแล้ว เขาที่เป็นบิดาและพ่อตา ก็อยากจะให้คนทั้งคู่ให้เกียรติซึ่งกันและกัน อย่าได้ทำร้ายจิตใจกันให้ต้องทุกข์ใจ

“ข้าขอฝากบุตรสาวของข้า ให้เจ้าดูแลแทนข้าด้วยนะ โดยเนื้อแท้แล้ว อินเอ๋อร์มิใช่คนเลวร้ายอะไร นางจะไม่ทำให้เจ้าลำบากอย่างแน่นอน”

“ขอรับท่านแม่ทัพ”

"เรียกข้าว่าท่านพ่อตาเถิด"

"ขอรับท่านพ่อตา"

หลังจากนั้น ขบวนรถม้านำโดยฉือหย่งหลิง ก็ออกเดินทางมุ่งหน้าสู่แคว้นฟู่ จวบจนวันนั้นก็เป็นเวลาปีกว่าแล้ว ที่ฉือฟางอินได้เข้ามาเป็นฮูหยินใหญ่ ในจวนสกุลฉือของฉือหย่งหลิง แต่ทว่ายะระเวลาปีกว่าที่ผ่านมานั้น ฉือฟางอินกลับไม่ได้รับการปรนนิบัติ อย่างสมฐานะฮูหยิน ของจวนสกุลฉือเลยสักครั้ง เรือนที่เขาให้นางอยู่ก็เป็นเพียงเรือนไม้เก่าๆ ไม่มีแม้กระทั่งคนรับใช้คอยปรนนิบัติอยู่ข้างกาย กลายเป็นว่าฉือฟางอิน ต้องทำทุกอย่างด้วยตนเอง ตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามาเหยียบที่นี่ ต้องเตรียมที่หลับที่นอนเอง ทั้งต้องทำอาหารกินด้วยตัวเอง ไปจนถึงทำความสะอาดเรือนและชุดที่นางสวมใส่ โชคยังดีที่ตั้งแต่นางยังเล็ก มารดาของนางได้สอนวิชางานบ้านงานเรือนนางมาเป็นอย่างดี

แม้ที่จะไม่มีคนรับใช้คอยหยิบโน้นหยิบนี่ ใส่มือนางเหมือนที่จวนสกุลชวี่ แต่ฉือฟางอินก็สามารถทำทุกอย่างออกมาได้ดี อย่างที่ควรจะเป็น แต่ทว่าเมื่อฉือหย่งหลิงที่เห็นว่านาง ยังคงใช้ชีวิตอย่างสงบสุข ไม่ได้เดือดเนื้อร้อนใจหรือร้อนรน ที่ต้องทนใช้ชีวิตลำบากอย่างที่เขาตั้งใจเอาไว้ จนอยากที่จะหย่ากับตนเอง แม่ทัพหนุ่มจึงได้เพิ่มหน้าที่ในจวนให้กับนาง ด้วยการให้คนนำชุดที่เขาสวมใส่แล้ว มาให้ฉือฟางอินซักถึงเรือนของนาง พร้อมทั้งยังสั่งให้ฉือฟางอิน ไปทำความสะอาดที่เรือนของเขาด้วยตนเอง ไม่ให้ผู้ใดเข้าไปช่วยแม้แต่คนเดียว ทำราวกับว่านางเป็นคนรับใช้ในจวนของเขาอีกคนหนึ่งอย่างไรอย่างนั้น

แน่นอนว่ากระทำนี้ของฉือหย่งหลิง สร้างความไม่พอใจให้กับฉือฟางอินเป็นอย่างมาก ที่ผ่านมาแม้เขาไม่ชายตาแลนาง ทำราวหับนางไม่มีตัวตนอยู่ในจวนแห่งนี้ แต่เพราะเห็นแก่ว่าอย่างน้อยๆ นางก็แต่งให้กับเขาแล้ว แม้จะไม่ได้สุขสบายเหมือนตอนอยู่ที่บ้าน แต่อย่างน้อยนางก็ยังพอใช้ชีวิตอย่างสงบสุขอยู่ที่นี่ได้ หญิงสาวถึงได้พยายามมองข้ามเรื่องพวกนี้ไป แต่ในเมื่อนางอุส่าทำถึงขนาดนี้แล้ว เขาก็ยังหาเรื่องมาทรมานกันไม่จบไม่สิ้น นางเองก็จะไม่อยู่เฉยให้เขาได้ทำตามอำเภอใจอีกต่อไป

“ได้ ฉือหย่งหลิง ในเมื่อเป็นคนดีแล้วท่านมิชอบ ต่อไปนี้ ก็อย่าได้อยู่ก็อย่างสงบสุขกันอีกเลย”

หลังจากวันนั้น หญิงสาวก็ได้เปลี่ยนนิสัยตนเอง ราวกับเป็นคนละคน นางเริ่มอาละวาดขว้างปาทำลายข้าวของ และยังฝืนดื่มสุราเพื่อตนเองเมามายทุกวัน ลบภาพคุณหนูผู้สูงศักดิ์ไปจนหมดสิ้น เท่านั้นยังไม่พอ นางยังออกไปเที่ยวเตร่นอกจวน เพื่อให้ตนเองตกเป็นขี้ปากชาวบ้าน เพราะอยากจะทำให้ฉือหย่งหลิงได้อับอาย ที่เขามีฮูหยินติดสุราไม่เอาการเอางานอยู่ข้างกาย ด้วยเหตุนี้ จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้ซือไท่อี้พบตัวนาง และคอยตามตื้อหลอกล่อ ให้นางคิดหนีจากฉือหย่งหลิงมานับแต่นั้น

ในคราแรกฉือฟางอินปฏิเสธคำชวนของซือไท่อี้หัวชาฝา เพราะคิดอยากจะอยู่เป็นฮูหยินแสนชัง สร้างความเดือนร้อนให้ฉือหย่งหลิงให้สาแก่ใจ แต่พอวันหนึ่งนางได้มาเปิดดูสินเดิมของมารดา ที่นางเอาติดตัวมาอย่างคนมีสติ ก็ต้องพบว่าของที่อยู่ในนั้น เหลือน้อยเสียจนหน้าใจหาย ฉือฟางอินถึงได้คิดขึ้นมาได้ว่า นางไม่ควรเสียของมีค่าไปมากมาย เพื่อประชดประชันคนที่ไม่เห็นค่านาง ไปอย่างไร้ประโยชน์เช่นนั้น

เมื่อคิดได้เช่นนั้น คำเชิญชวนของซือไท่อี้ก่อนหน้านี้ จึงเริ่มเข้ามามีผลต่อจิตใจของนาง ซึ่งแน่นอนว่าต้องไม่ใช่การหนี โดยการแต่งไปเป็นอนุภรรยาอย่างที่ซือไท่อี้เสนอมา แต่นางจะขอร้องให้ซือไท่อี้ พานางหนีไปที่ท่าเรือสักแห่งหนึ่ง จากนั้นนางจะหาทางพาตนเองกลับไปยังจวนสกุลชวี่ด้วยตนเอง ต่อให้จะต้องถูกอนุเหลียนและชวี่หนิงซื่อเยาะเย้ย ก็ยังดีกว่าต้องทนอยู่กับฉือหย่งหลิงเป็นไหนๆ

แต่ทว่า เรื่องกลับไม่ง่ายที่จะทำเช่นนั้น เมื่อในวันที่จวนสกุลฉือ จะต้องจัดพิธีกราบไหว้บรรพบุรุษ ในงานวันนั้นได้มีการเชิญโหรจากราชสำนักวังหลวง และร่างทรงชื่อดังประจำแคว้นฟู่ มาร่วมประกอบพิธีในครั้งนี้ด้วย พิธีกราบไว้บรรพบุรุษนั้นผ่านไปได้ด้วยดี แต่พอถึงคราต้องทำนายดวงชะตาในอนาคตของสกุลฉือ โหรประจำราชสำนักวังหลวงและร่างทรง ต่างทำนายเรื่องที่จะเกิดขึ้นในภายภาคหน้า ออกมาเป็นเรื่องเดียวกันอย่างน่าเหลือเชื่อ

 ส่วนเรื่องที่ว่านั้นก็เป็นสาเหตุนำมาซึ่งเจ้าทารกตัวน้อยนามว่าฉือเฟิ่งเฉียน ที่กำลังนอนหลับอย่างสบายใจ อยู่ในอ้อมกอดฉือฟางอินอยู่ตอนนี้ เนื่องจากในวันนั้นผู้หยั่งรู้ทั้งสอง ได้ทำนายว่าหากภายในปีนั้น ฉือหย่งหลิงไม่สามารถมีทายาท สืบสกุลฉือกับสตรีผู้มีชะตาชีวิตร่วมกัน สกุลฉือก็จะถึงคราล่มสลาย รวมไปถึงสตรีร่วมชะตาผู้นั้นและครอบครัวของนางด้วย เมื่อการทำนายออกมาเป็นเช่นนั้น ฉือฟางอินที่ภรรยาเพียงคนเดียวของฉือหย่งหลิง จำต้องถูกตรวจชะตาว่าตัวนางนั้น จะใช่สตรีที่มีชะตาชีวิตต้องกันกับฉือหย่งหลิงหรือไม่

ด้านฉือฟางอินที่รู้อย่างนั้นก็รู้สึกหวั่นใจขึ้นมา เหตุเพราะนางต้องการที่จะหนีไปจากชายหนุ่ม ภายในใจจึงได้แต่ภาวนาให้ชะตาของนาง อย่าได้ตรงตามคำทำนาย ที่ผู้ทั้งสองทำนายเอาไว้เลย แต่ทว่าการภาวนาของหญิงสาวกลับไปเป็นผล เมื่อสุดท้ายแล้วสิ่งที่ผู้หยั่งรู้ประกาศออกมานั้น คือนางมีชะตาชีวิตตรงตามคำทำนายทุกประการ