บทที่ 8

“ฮ่องเต้เสด็จ!”

“ถวายพระพรฝ่าบาท ขอพระองค์ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นๆ ปี!”

“เอาเถิดๆ ไม่ต้องมากพิธี เดี๋ยวจะเสียฤกษ์เสียยามเอา”

“ขอบพระทัยฝ่าบาท”

พิธีแต่งงานระหว่างคุณหนูใหญ่สกุลชวี่ และแม่ทัพฉือหย่งหลิงถูกจัดขึ้นอย่างใหญ่โต ณ จวนสกุลชวี่ เหตุเพราะหนึ่งในแขกที่มาร่วมงานนั้น เป็นถึงประมุขของแคว้น ฉะนั้นแล้ว เหล่าเสนบดีและขุนนางใหญ่ในราชสำนัก จึงได้เดินทางมาร่วมในพิธีด้วย งานนี้นับว่าเป็นงานแต่งในจวนขุนนาง ที่ใหญ่โตมากที่สุดเท่าที่แคว้นหลูเคยมีมา

แม้พิธีแต่งงานในครั้งนี้ แม้จะถูกตัดทอนธรรมเนียม ออกไปหลายอย่าง เพราะความร้อนใจของแม่ทัพชวี่ ที่ไม่อยากให้บุตรสาวคนโต ต้องตกเป็นขี้ปากชาวบ้านนานจนเกินไป เขาจึงต้องจัดการเร่งรัดงานทุกอย่างให้เสร็จโดยเร็ว และในความรวดเร็วนั้น ก็จะต้องดำเนินไปอย่างสมบูรณ์แบบให้มากที่สุด เพื่อให้ผู้อื่นเห็นว่าพิธีแต่งงานครั้งนี้ ล้วนเกิดขึ้นด้วยความเต็มใจของทุกฝ่าย ไม่ได้จัดขึ้นอย่างขอไปที อย่างที่คำล่ำลือบางกระแส ที่พูดกันไปว่าทางฝั่งว่าที่สามีอย่างแม่ทัพฉือหย่งหลิง มิได้เต็มใจที่จะแต่งงานกับคุณหนูใหญ่ฟางอิน แต่เป็นเพราะแม่ทัพชวี่บังคับและยัดเยียดบุตรสาวให้แก่เขา

“เบิกตัวเจ้าสาว!”

ทันทีที่ประกาศการมาถึงของเจ้าสาว สายตาทุกสายของแขกในงาน ต่างก็จดจ้องไปที่คุณหนูใหญ่ฟางอินเป็นตาเดียว หญิงสาวในวันนี้อยู่ในชุดผ้าไหมสีเพลิง ปักดิ้นทองลายมงคลด้วยฝีมือของนางเอง เมื่อนางเดินมาหยุดยืนข้างฉือหย่งหลิง ที่ในวันนี้ก็อยู่ในชุดที่สง่างามมากเช่นเดียวกัน แขกภายในงานต่างกระซิบกระซาบ ถึงความเหมาะสมของคนทั้งคู่ ว่าช่างดูเหมาะสมกับราวกับกิ่งทองใบหยกก็ไม่ปาน

อนุเหลียนที่ได้ฟังคำกล่าวเยินยอ ที่มีต่อบุตรสาวของสตรีที่นางเกลียด ภายในอกก็ร้อนรุ่มดังไฟ เพราะภาพตรงหน้านี้ไม่ต่างไปจากเหตุการณ์เมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว ในตอนที่นางต้องทนเห็นแม่ทัพชวี่ เข้าพิธีแต่งงานกับมารดาของชวี่ฟางอินเลยแม้แต่น้อย ในวันนั้นผู้คนต่างก็ยินดีกับคู่บ่าวสาวเช่นนี้ ผิดกับนางที่ได้แต่ยืนกำมือทั้งสองข้างแน่น ภายในใจร้อนรุ่มจนแทบจะทนไม่ไหว ที่เห็นบุรุษที่นางตกหลุมรักมานานหลายปี ต้องแต่งงานกับสตรีคนอื่นที่ไม่ใช่ตัวเอง ทั้งๆ ที่นางสู้อุส่าทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้ใกล้ชิดกับเขาถึงขนาดยอมจับดาบขี่ม้า ซึ่งเป็นสิ่งที่สตรีส่วนใหญ่ไม่มีใครทำกัน ก็เพื่อต้องการให้แม่ทัพชวี่ แม่ทัพผู้เก่งกาจที่นางตกหลุมรักได้เห็นว่า นางเป็นสตรีที่มีคุณสมบัติเหมาะสม ที่จะเป็นฮูหยินข้างกายของเขามากเพียงใด

 แต่สุดท้ายความพยายามของนางตลอดหลายปี กลับต้องมาพ่ายแพ้ให้กับมารดาของชวี่ฟางอิน ที่เป็นเพียงบุตรสาวของคนงานตีดาบ ฐานะต่ำต้อยกว่านาง ที่เป็นถึงหลานของฮ่องเต้เป็นสิบเท่า เมื่อทุกอย่างที่นางทุ่มเทไปอย่างถูกต้อง กลับไม่นำพาให้ตนเองสมหวัง ในยามที่แคว้นหลูต้องเผชิญกับภัยสงครามอีกครั้ง นางจึงไม่รอข้าที่จะเสนอตัว เข้าร่วมทัพในครั้งนี้ด้วย พร้อมกับแผนการที่เตรียมเอาไว้ อนุเหลียนอาศัยช่วงเวลากว่าสิบเดือนนั้น วางแผนใช้ยาปลุกกำหนัดกับแม่ทัพชวี่จนสำเร็จ และตั้งครรภ์ในเวลาต่อมา

 แม่ทัพชวี่จึงจำต้องพานางเข้ามายังจวนสกุลชวี่ พร้อมกับชวี่หนิงซื่อที่อยู่ในครรภ์อย่างจำใจ แม้ว่าการได้เข้ามาอยู่ในจวนสกุลชวี่ อนุเหลียนจะไม่ได้รับการเอาใจใส่จากแม่ทัพชวี่ฉันสามีภรรยา แต่การได้เห็นสตรีที่นางเคยพ่ายแพ้ ต้องทุกข์ระทมตรอมใจ เหตุเพราะนางเข้ามาเป็นภรรยาของแม่ทัพชวี่อีกคน ก็ทำให้อนุเหลียนรู้สึกดีมิใช่น้อย 

ฮูหยินชวี่ล้มป่วยนานกว่าสิบปีแล้วสิ้นใจจากไป เป็นโอกาสอันดีที่อนุเหลียนจะได้เลื่อนฐานะตนเอง เป็นฮูหยินคนใหม่ของสกลุชวี่ แต่นั่นยังไม่สาแก่ใจอนุเหลียนเท่าใดนัก เพราะเวลาสิบกว่าปีที่รอจะได้ก้าวขึ้นเป็นฮูหยินแห่งจวนสกุลชวี่ นั้นไม่เท่าหลายปีที่นางกับบุตรสาว ต้องทนกับวาจาร้ายๆ ที่ชวี่ฟางอินกล่าวกับนางสองแม่ลูก

แต่เพราะชายคนงานในหอนางโรมผู้นั้นแท้ๆ  ที่ไม่รู้ว่าทำงานอย่างไร ถึงทำให้ตนเองต้องกัดยาพิษตาย แทนที่จะได้ขืนใจชวี่ฟางอิน มิหนาซ้ำบุรุษที่ได้ขึ้นเตียงกับชวี่ฟางอินแทนเขา ก็เป็นถึงแม่ทัพหนุ่มจากจวนขุนนางใหญ่ ที่มีคุณงามความต่อฮ่องเต้ กลายเป็นว่าแทนที่นางและบุตรสาว จะได้เห็นฉือฟางอินทุกข์ระทมที่คู่หมั้นต้องไปแต่งงานกับสตรีอื่น เหมือนตอนที่อนุเหลียนต้องเห็นแม่ทัพชวี่ เข้าพิธีแต่งงานกับมารดาของฉือฟางอิน นางสองแม่ลูกกลับต้องมาทนยืนเห็นชวี่ฟางอิน ได้เข้าพิธีแต่งงานกับแม่ทัพฉือหย่งหลิง ที่ดูแล้วน่ามีทั้งทรัพย์สินและฐานะทางสังคม ดีกว่าเพ่ยเหยาซ่างหลายเท่านัก

ภายในอกของทั้งสองแม่ลูก ต่างร้อนรุ่มไปด้วยความไม่พอใจ แต่กระนั้นพวกนางก็ไม่สามารถทำสิ่งใดได้ มากไปกว่าการกำมือของตนเองแน่น เพื่อระบายความคับแค้นที่อยู่ภายในใจ พิธีแต่งงานยังคงดำเนินไปอย่างราบรื่น แขกเหลื่อในงานต่างออกปากชื่นชมกันอย่างไม่ขาดสาย ว่าพิธีแต่งงานนี้ช่างสมกับที่แม่ทัพชวี่ ทุ่มเททั้งแรงกายและเงินทองอย่างหนัก และเมื่อมองไปที่คู่บ่าวสาว พวกเขาก็เห็นแต่ความเหมาะสมระหว่างทั้งสองคน

จวบจนถึงเวลาส่งตัวบ่าวสาวเข้าเรือนหอ บรรยากาศในห้องหอที่ใครต่างก็คาดเดาไปว่า อย่างไรแล้วทั้งสองคนคงจะต้องมีความสุข ในค่ำคืนนี้ด้วยกันเป็นแน่แท้ แต่ทว่าความจริงนั้น ภายในห้องกลับเต็มไปด้วยความอึดอันของคนทั้งคู่ ฉือหย่งหลิงแยกตัวเอง ไปนั่งอีกฟากหนึ่งของห้อง ด้วยสีหน้าท่าทางอย่างคนไม่พอใจตลอดเวลา 

ส่วนด้านฉือฟางอินเองก็มิได้ต่างกัน นางนั่งอยู่บนเตียงรอให้ฉือหย่งหลิง มาเปิดผ้าคลุมหัวตามพิธี เพื่อที่นางจะได้ไปจัดการตนเอง แล้วรีบพักผ่อน เพราะพรุ่งนี้นางจะต้องเดินทางกลับไปแคว้นฟู่ พร้อมกับฉือหย่งหลิงแต่เช้า แต่รอแล้วรอเล่าก็ไม่ทีท่าว่าฉือหย่งหลิงจะเดินมาหานาง และเมื่อลอบยกผ้าคลุมหัวขึ้นมาแอบดูเขา นางก็พบว่าฉือหย่งหลิง ได้ล้มตัวลงนอนหลับ อยู่บนเก้าอี้ยาวอีกฟากหนึ่งของห้องไปแล้ว

หญิงสาวจึงได้ดึงผ้าคลุมหัวเจ้าสาวออก อย่างไม่สนใจธรรมเนียมอะไรทั้งสิ้น แล้วพาตนเองหายเข้าไปยังห้องอาบน้ำ ในเมื่อคนผู้นั้นไม่แม้แต่จะชายตามองนาง แล้วเหตุใดนางจะต้องใส่ใจธรรมเนียมพวกนี้อยู่ผู้เดียว

‘เฮอะ! คิดว่าข้าอยากแต่งงานกับท่านมากอย่างนั้นหรือ ข้าเองก็ฝืนใจไม่ต่างจากท่านหรอก แต่ช่างเถิด เป็นเช่นนี้ก็ดี ในเมื่อท่านไม่สนใจข้า ข้าก็จะไม่สนใจท่านเหมือนกัน’