บทที่ 4

หั้วชินอ๋องไม่ได้ตอบอะไรกลับมา ทำเพียงพยักหน้าแล้วหันหลังเป็นสัญญาณให้แม่ทัพชวี่ เดินตามไปที่ด้านหลังเรือนของฉือฟางอิน แม้จะยังไม่เข้าใจกับท่าทีนั้นของสหาย แต่แม่ทัพชวี่ก็ยอมเดินตามไป แต่ทว่าสิ่งที่แม่ทัพชวี่เห็นทันทีที่ไปถึงนั้น ทำเอาเขาถึงกับผงะ เมื่อบริเวณด้านหลังเรือนของบุตรสาว กลับเต็มไปด้วยชายฉกรรจ์ห้าถึงหกคน ยืนล้อมชายฉกรรจ์ที่กำลังคุกเข่า พร้อมกับถูกมัดมือและถูกปิดปากเอาไว้

ใกล้ๆ กันนั้นยังปรากฏร่างของฉือหย่งหลิง แม่ทัพใหญ่ในกองกำลังของสหาย อยู่ในสภาพสวมอาภรไม่เรียบร้อย เหมือนกับสภาพของเพ่ยเหยาซ่าง ที่แม่ทัพชวี่พึ่งได้พบไปเมื่อครู่นี้ไม่มีผิด โดยที่แขนข้างซ้ายของฉือหย่งหลิง ยังมีบาทแผลฉกรรจ์ขนาดใหญ่ ที่ทำให้ตามเนื้อตัวของเขาเปื้อนไปด้วยเลือด ภายในใจของแม่ทัพชวี่เกิดอาการสั่นไหวอย่างรุนแรง ไม่อยากคาดการณ์สิ่งใดอีกต่อไป จึงต้องคาดคั้นเอากับสหายอย่างหั้วชินอ๋องเสียก่อน 

“อาหั้ว บอกข้ามาเดี๋ยวนี้ว่าเกิดสิ่งใดขึ้น ก่อนที่ข้าจะฆ่าคนผู้นั้น”

“อาโหลว เจ้าใจเย็นก่อน เรื่องนี้ซับซ้อนยิ่งนัก”

“เรื่องอะไร!”

“ดูเหมือนว่าบุตรสาวของท่านจะวางยาคนของข้า”

“ว่าอย่างไรนะ! อาหั้ว เจ้ากล่าวเกินไปแล้ว เหตุใดจึงถึงได้มากล่าวว่าร้ายอินเอ๋อร์ บุตรสาวของข้าเช่นนี้”

“มิเกินไปหรอกท่านแม่ทัพ บุตรสาวของท่าน เมามายเดินเข้ามากอดข้า จับข้ากรอกสุราที่นางถืออยู่ใส่ปากของข้า แล้วข้า ข้าก็มีอาการอย่างว่าขึ้นมา” 

แม้จะอยู่ในสภาพไม่สู้ดีเพราะเสียเลือดไปมาก แต่กระนั้นน้ำเสียงของฉือหย่งหลิง ก็เต็มไปด้วยความหนักแน่น ว่าสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นไปนั้น ไม่ใช่เขาที่เป็นคนเริ่มก่อน แม้ว่าตอนที่อยู่ในงานเลี้ยง เขาจะต้องยกจอกสุราเข้าปาก ตอบรับเหล่าทหารที่แวะเวียนมาแสดงความยินดี เรื่องสมรสพระราชทานที่ฮ่องเต้แคว้นหลูพระราชทานให้ เมื่อสติสัมปชัญญะชันยะเริ่มลดลง ชายหนุ่มจึงขอตัวกลับมาพักผ่อนยังเรือนรับรอง แต่ทว่าด้วยฤทธิ์สุราประกอบกับการไม่คุ้นชินกับเส้นทาง ทำให้เขาเดินหลงเข้ามายังฝั่งเรือนของคุณหนูใหญ่ฟางอินบุตรสาวคนโตของทัพชวี่โดยไม่ได้ตั้งใจ

 กว่าจะรู้ตัวว่าตนเองเดินมาผิดทาง ก็ถูกคุณหนูฟางอินที่ไม่รู้ว่าโผล่มาจากทางไหน โผเข้ามากอดเขาเอาไว้แน่น อย่างคนเมามายไม่มีสติสัมปชัญญะ ฉือหย่งหลิงพยายามแกะมือของนางออกจากเอว แต่นั้นก็เป็นสิ่งที่ยากเหลือเกินสำหรับเขาในตอนนั้น ที่ยังถูกฤทธิ์สุราเล่นงานอยู่ คิดแล้วก็ได้แต่โทษตัวเองที่ตามใจพลทหารเหล่านั้นมากเกินไป จนทำให้ตนเองต้องมาตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ เขาและนางยื้อยุดกันไปมาอยู่พักใหญ่ สุดท้ายทั้งนางและเขาต่างก็ล้มลงไม่เป็นท่า ร่างของทั้งสองกลิ้งทับกันไปมา จนในที่สุดก็มาหยุดลงข้างพุ่มไม่ใหญ่ ด้วยท่าทางที่คุณหนูฟางอินนั้น กำลังค่อมร่างของเขาอยู่

“ลุกออกไปจากตัวข้า เจ้าเป็นถึงคุณหนูใหญ่จวนขุนนาง เหตุใดถึงได้ทำตัวไร้ยางอายเช่นนี้”

“คิกๆ ท่านกล่าวอันใด ข้าฟังไม่เห็นรู้เรื่อง” ไม่เพียงแต่พูดเปล่า ร่างบางตรงหน้ายังใช้มือของนาง ลูบไล้ไปทั่วแผงอกกำยำของฉือหย่งหลิง พร้อมกับส่งสายตาสื่อความหมาย 

“ทำเจ้าอะไรของเจ้า! เอามือของเข้าออกไปบัดเดี๋ยวนี้”

“จิ๊! พูดมากเสียจริง ดื่มสุรานี่ซะ จะได้เลิกพูดมากเสียที”

“นี่เจ้า! หยุดนะ อุ๊บ!”

สุราในมือของฉือฟางอิน ถูกกรอกเข้ามาในปากจนหมด จนชายหนุ่มสำลักหน้าดำหน้าแดง เพียงครู่เดียวภายในกายก็ร้อนรุ่มอย่างไม่ทราบสาเหตุ จากนั้น มือที่เคยดันร่างของดันร่างของหญิงสาว ก็กลับกลายเป็นยกขึ้นมากอดรัดเอวนางไว้ ใบหน้าของทั้งคู่อยู่ใกล้กันจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของอีกฝ่าย

“เป็นอย่างไร ไม่พูดมากต่อแล้วหรือท่าน”

ฉือฟางอินเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงขบขัน ที่เห็นท่าทางเช่นนั้นของบุรุษตรงหน้า ด้านฉือหย่งหลิงเมื่อฟังนางพูดเช่นนั้นก็ขบกรามของตนแน่น ลุกขึ้นยืนได้โดยที่แขนทั้งสองข้าง ยังคงกอดคงกอดนางเอาไว้ จากนั้นก็อุ้มพาร่างของคุณหนูใหญ่ของจวนสกุลชวี่ เข้าไปยังเรือนนอนของนาง

“ทุกอย่างดูเหมือนถูกจัดฉากเอาไว้ไม่มีผิด ในนั้นไม่มีคนรับใช้อยู่แม้แต่คนเดียว”

“จะเป็นไปได้อย่างไร จะไม่มีผู้ใดอยู่ในเรือนของนางเลยสักคนได้อย่างไร”

“มันเป็นไปแล้ว ท่านดูอย่างตอนนี้สิ มีคนรับใช้ในจวนของท่านโผล่หัวมาสักคนหรือไม่” 

“แล้วเจ้า ก กับอินเอ๋อร์ ด ได้”

 แม่ทัพชวี่หรือชวี่ละล่ำละลักเอ่ยถามออกมา ขณะที่กำลังกอดร่างของบุตรสาวเอาไว้ แม้นางจะไม่ได้อยู่ในสภาพร่างกายเปลือยเปล่า ที่มีเพียงผ้าห่มห่อหุ้มร่างกายไว้ เหมือนอย่างชวี่หนิงซื่อน้องสาวต่างมารดาของนาง แต่ทว่าชุดที่นางสวมใส่อยู่นั้น ก็ไม่อยู่ในสภาพที่ดีสักเท่าใดนัก 

“ยังไม่ไปถึงขั้นนั้น ข้าห้ามตัวเองเอาไว้ได้ทัน ด้วยแผลนี่” 

เมื่อฉือหย่งหลิงกล่าวเช่นนั้น แม่ทัพชวี่ก็เข้าใจได้ทันทีว่าแผลที่แขนของบุรุษตรงหน้า เกิดจากการที่เขาพยายามที่จะหยุดการกระทำอันไร้สติ ด้วยการทำร้ายตนเอง แม่ทัพชวี่ ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจ ที่ร่างกายของบุตรสาวยังไม่ได้รับความเสียหาย แต่ทว่าการถึงเนื้อถึงตัวกันถึงขั้นนั้น อินเอ๋อร์ของเขาก็ยังเป็นผู้ได้รับความเสียหาย มากกว่าบุรุษอย่างฉือหย่งหลิงอยู่ดี 

“แต่ในฐานะที่ข้าเป็นบิดาของนาง ข้าเองก็มั่นใจว่าอินเอ๋อร์ไม่เคยมีนิสัยเช่นนั้น ยิ่งกับสุราด้วยแล้ว นางไม่เคยแตะต้องมันเลยสักครั้ง”

“อาหั้ว ข้าเองก็กำลังคิดเรื่องนี้อยู่” เป็นหั้วชินอ๋องที่เอ่ยขึ้นมา หลังจากยืนฟังเรื่องราวอยู่พักใหญ่

“เจ้าคิดว่าอย่างไรหรือ”

 “ข้าคิดว่างานเลี้ยงวันนี้ต้องมีใครบางคน คิดจัดฉากทำเรื่องบางอย่างขึ้น แต่ทว่า แผนที่ว่านั่นอาจจะคาดเคลื่อนไป เพราะจู่ๆ อาหลิงคนของข้า ได้เข้ามาเกี่ยวโดยไม่ได้ตั้งใจ”

เมื่อลองคิดตามคำพูดของสหาย พลันตาของแม่ทัพชวี่ก็เบิกกว้างขึ้น เพราะในหัวเกิดฉายภาพเรื่องราว ที่เกิดขึ้นที่เรือนของชวี่หนิงซื่อเมื่อครู่นี้ขึ้นมา ถูกต้อง! เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเรือน ของบุตรสาวของเขาทั้งสองคน จะต้องมีผู้อยู่เบื้องหลังเป็นแน่

“แล้วคนที่พวกเจ้าจับมัดอยู่ข้างนอกนั่นล่ะ คนผู้นั้นเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วยใช่หรือไม่”

“ไม่ผิด คนผู้นั้นเข้ามาในเรือนของบุตรสาวเจ้า หลังจากที่อาหลิงใช้มีดกรีดแขนเพื่อเรียกสติตนเองได้แล้ว ดูท่าแล้วน่าจะเป็นคนที่ถูกส่งมาทำเรื่องเช่นนั้นกับบุตรสาวของเจ้า”

แม่ทัพชวี่ได้ยินเช่นนั้น ก็เกิดบันดาลโทสะจนเลือดขึ้นหน้า เขาค่อยๆ บรรจงวางร่างของฉือฟางอินลงบนเตียง บอกกับหั้วชินอ๋องว่าจะไปถามเอาความ จากชายผู้นั้นว่าใครกันแน่ที่คิดทำเรื่องเลวทรามเช่นนี้ แต่ทว่าทันทีที่เขาเปิดประตูออกไป หนึ่งในพลทหารที่ยืนเฝ้าอยู่ด้านนอก ก็ได้ตระโกนบอกข่าวร้ายขึ้นมาเสียก่อน

          “ท่านอ๋องแย่แล้วขอรับ! ชายต้องสงสัยผู้นั้น กัดยาพิษที่ซ่อนเอาไว้ในปาก สิ้นใจไปแล้วขอรับ!”