บทที่ 1

แอะ แง๊...แค่กๆ ฮือออ แง๊...

“อื้อ...”

เฮือก!

เสียงร้องกระจองอแงของเด็กทารกดังไปทั่วผืนป่า พาให้คนที่นั่งกำลังสลบอยู่สะดุ้งตื่นขึ้นมา พอเริ่มตั้งสติได้ก็รับรู้ได้ว่าในอ้อมกอดของตัวเองนั้น ยังมีอีกหนึ่งชีวิตที่กำลังแหกปากร้องด้วยความหิวโหยฉือฟางอิน สำรวจดูเจ้าก้อนน้อยๆ ที่กำลังร้องไห้โยเย เอาหน้าซุกอกของนางอยู่

“เฉียนเอ๋อร์ลูกแม่ ไหนให้แม่ดูเจ้าหน่อย เจ้าเป็นอะไรหรือไม่”

“ฮืออ แง๊ ฮือออ” 

ทารกที่ยังไม่รู้ความ ยังคงส่งเสียงร้องไห้ต่อไปเพราะความหิว ยามถูกพลิกตัวไปมาจนใบหน้ามาจ่อใกล้กับอกของมารดา ปากน้อยๆ ก็ห่อเล็กน้อยแล้วยื่นหน้ามาใกล้กับอกอุ่น พยายามจะดูดนมจากอกนั้นให้ได้ จนได้ยินเสียงจ้อบแจ้บ ฉือฟางอินถึงได้รู้ว่าที่ฉือเฟิ่งเฉียน ร้องไห้นั้นเป็นเพราะเขากำลังหิวนม

“โอ๋ๆ เจ้าหิวมากใช่หรือไม่ ได้ๆ มากินนมของแม่เถิด ครั้งนี้แม่จะให้เจ้าดูดจนกว่าเจ้าจะพอใจเลย ดีหรือไม่”

เมื่อพูดจบฉือฟางอินก็รีบปลดชุดของตนเองลง แล้วรีบหันหน้าเด็กน้อยเข้าเต้านม เฉียนเอ๋อร์เมื่อสัมผัสได้ถึงเต้าอุ่นๆ ก็รีบใช้มือน้อยๆ นั้นคว้าเอาไว้ แล้วผวาอ้าปากงับหัวนมของมารดาดูดทันที ฉือฟางอินสะดุ้งกับสัมผัสแปลกใหม่นั้น นางนิ่วหน้าเล็กน้อยเพราะความเจ็บ เมื่อทารกในอกเริ่มดูดนมแรงขึ้น น้ำนมคงจะออกมาไม่ทันใจสินะ เจ้าตัวน้อยถึงได้ดูดแรงเช่นนี้ ไม่เป็นไรอย่างน้อยก็ยังไม่สายเกินไป อดทนอีกสักหน่อยเดี๋ยวน้ำนมก็คงจะไหลได้ดีเอง ฉือฟางอินร้องไห้ให้กับภาพตรงหน้า ภายในอกเกิดความรู้สึกอุ่นวาบขึ้นมาเป็นอย่างมาก

 'นี่น่ะหรือความรู้สึกของคนเป็นแม่'  

โชคดีเหลือเกินที่แม่คนนี้ได้ย้อนเวลากลับมาพบเจ้า เพราะในชีวิตที่แล้วนางเป็นมารดาที่แย่ ด้วยความถือทิฐิและอคติที่มีต่อสามี เพื่อต้องการจะประชดที่คนผู้นั้น เคยพูดจาร้ายกาจกับนางว่าสำหรับเขาแล้ว นางก็เป็นแค่หมูแม่พันธุ์ที่แค่ออกลูกให้กับเขา และหลังจากเฉียนเอ๋อร์คลอดออกมา เขาก็ทำเหมือนนางเป็นเพียงหมูแม่พันธ์ให้กับเขาจริงๆ เท่านั้นยังไม่พอ สามีของนางยังไล่ให้นางกลับเรือนของตัวเองไป พร้อมกับสั่งห้ามไม่ให้นางเข้าใกล้ลูกอีกนับตั้งแต่นั้น ด้วยทิฐินั้นเอง ฉือฟางอินจึงได้ประชดเขาด้วยการไม่ไปดูดำดูดีเฉียนเอ๋อร์เลยสักครั้ง นี่จึงถือเป็นครั้งแรก ที่นางได้ให้เฉียนเอ๋อร์ดื่มน้ำนมจากอกของนาง

"เฉียนเอ๋อร์ลูกแม่ ต่อไปนี้เจ้าไม่ต้องไปดื่มนมของใครอีกแล้วนะ แม่จะให้เจ้ากินนมแม่ทุกวัน กล่อมเจ้านอนทุกคืน อยู่กับเจ้า ไม่จากเจ้าไปไหนอีกแล้วเฉียนเอ๋อร์ของแม่" 

ฉือฟางอินกระชับกอดให้แน่นขึ้น แล้วบรรจงจูบลงที่ข้างขมับน้อยๆ ของบุตรชายอย่างทะนุถนอม กว่าที่นางจะสึกนึกได้นางก็เกือบจะไม่มีโอกาสได้แก้ตัวเสียแล้ว

“อื้อ! แอ๊ะ!” เจ้าหมั่นโถวน้อยส่งเสียงกับนาง เมื่อเขากินนมจนอิ่มแล้ว

“เฉียนเอ๋อร์ เจ้าอิ่มแล้วใช่หรือไม่ เช่นนั้นเรารีบกลับบ้านกันเถิด หากโชคดีเราอาจยังกลับไปได้ทันก่อนที่ใครจะมาเห็นเข้า ว่าแม่พาเจ้าหนีออกจากบ้านมาหลายวันแล้ว”

เพราะถ้าหากนางจำไม่ผิด ช่วงเวลานี้ในชีวิตที่แล้วนั้น วันนี้คงจะเป็นวันที่นางนัดพบกับซือไท่อี้ ชายผู้นั้นที่อ้างตนว่าเป็นคหบดีร่ำรวย แต่ที่จริงแล้วเป็นนายหน้าค้าหญิงคณิกา ทั้งสองคนพบกันโดยบังเอิญที่ตลาด ในขณะที่ซือไท่อี้ที่มาจากต่างแคว้น กำลังมองหาหญิงสาวที่จะเอาไปขายให้หอคณิกาที่แคว้นของตนเอง ตัวนางในตอนนั้นที่แอบฉือหย่งหลิง ผู้เป็นสามีออกมาจากจวน เพื่อมาเดินเที่ยวเตร่และหาร้านเหลาสุรานั่งที่ตลาดโดยไร้สาวใช้ข้างกาย ทันทีที่ซือไท่อี้ได้พบกับนางเข้า และความงามของนางนั้นก็ได้เตะตาซือไท่อี้เข้าอย่างจัง

หลังจากวันนั้นซือไท่อี้ก็หมายตาฉือฟางอินเอาไว้ และไม่รอช้ารีบเข้ามาทำความรู้จักกับนางทันที โดยกล่าวอ้างว่าตนเองนั้น มีฐานะเป็นคณะบดีร่ำรวยจากต่างแคว้น มาศึกษาเส้นทางการค้าที่เมืองแห่งนี้ แต่ถึงอย่างนั้น ทุกอย่างก็ไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างที่ใจคิด เมื่อซือไท่อี้ได้ทราบในภายหลังว่า ฉือฟางอินนั้นไม่ได้เป็นเพียงภรรยา ของบุรุษธรรมดาผู้หนึ่ง แต่ทว่านางเป็นถึงฮูหยินในจวนแม่ทัพ ในกองกำลังของหั้วชินอ๋อง พระเชษฐาของฮ่องเต้องค์ปัจจุบันแห่งแคว้นฟู่ ที่ได้รับหน้าที่ให้อยู่ที่แดนตะวันออกของแคว้นอีกด้วย

แต่กระนั้น แม้หนทางจะยากลำบากเพียงไหน แต่ด้วยความงามของฉือฟางอินที่หากซือไท่อี้ สามารถพาตัวนางไปต่อรองราคากับแม่เล้าหอนางโรมแคว้นบ้านเกิดของเขา ต่อให้ฉือฟางอินจะไม่ใช่หญิงสาวบริสุทธิ์

 ด้วยความงามที่ไร้ที่ตินี้ แม้จะมิใช่สตรีที่ร่างกายยังบริสุทธิ์อยู่ แต่เงินที่เขาจะได้จากแม่เล้านั้น คงนับเป็นเงินหลายร้อยตำลึงทองเลยทีเดียว ประกอบกับกว่าที่ตัวของซือไท่อี้ จะมายืนอยู่ในจุดนี้ได้ เขาเองก็ผ่านอุปสรรคมาไม่น้อย ซือไท่อี้ถึงได้มั่นใจในฝีมือของตนเองอยู่พอสมควร ว่าตนเองนั้นจะสามารถทำงานนี้ ให้สำเร็จได้ ซือไท่อี้จึงสั่งให้คนของตนเอง แอบตามดูฉือฟางอินอยู่ห่างๆ จึงพอได้ข่าวมาว่า

 ความสัมพันธ์ระหว่างฉือฟางอิน กับแม่ทัพฉือหย่งหลิงนั้นไม่ลงรอยกันเท่าไรนัก เพราะดูจากที่ฉือฟางอินนั้น มักจะออกจากจวนมาดื่มสุรา ที่เหลาสุราในยามค่ำคืนอยู่บ่อยครั้ง ซึ่งการกระทำนี้ เป็นการกระทำที่ผิดวิสัยของสตรีที่เป็นถึงฮูหยินในจวนแม่ทัพ พึงกระทำเป็นอย่างมาก และเมื่อลองสอบถามจากชาวบ้านละแวกนั้น ทุกคนต่างก็เดากันไปต่างๆ นานา โดยที่ไม่มีใครรู้สาเหตุที่แท้จริง ซื่อไท่อี้จึงได้ส่งหญิงบำเรอที่เขาให้ติดตามมา เข้าไปทำความรู้จักกับฉือฟางอิน

เพราะอย่างไรแล้ว สตรีย่อมไว้ใจสตรีด้วยกันมากกว่าบุรุษอย่างเขา และแผนการนี้ก็ทำให้ฉือฟางอิน ที่ในตอนนั้นสภาพจิตใจที่กำลังย่ำแย่และไร้ที่พึ่ง เพราต้องจากบ้านเดิมมาไกล ทั้งยังถูกคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีระเลยอย่างไร้เยื่อใย เมื่อถูกหญิงบำเรอของซือไท่อี้ เข้ามาตีสนิทพร้อมทั้งโกหก ว่าตนเองนั้นมีชีวิตไม่ต่างกัน วันเวลาผ่านไปฉือฟางอินก็ค่อยๆ ไว้ใจหญิงบำเรอ ยอมรับให้นางบำเรอได้รับรู้ชีวิตของตนเอง ในยามที่ฤทธิ์สุราเริ่มออกฤทธิ์ ได้ความว่า การที่หญิงสาวออกมาร่ำสุรานอกจวน ก็เพราะต้องการประชดแม่ทัพฉือหย่งหลิง

ที่เอาแต่ทำร้ายนางด้วยวาจา ละเลยปล่อยให้นางอาศัยอยู่ที่เรือนไม่เก่าๆ ไม่มีคนรับใช้คอยช่วยเหลือ ทั้งยังไม่ให้เงินที่นางควรจะได้ ในฐานะฮูหยินแม้แต่สักตำลึงเดียว หากไม่เห็นแก่เรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ที่บิดาออกหน้าช่วยเหลือไว้ นางคงได้หย่าขาดจากเขา ขนสินเดิมที่มารดามอบไว้ให้ก่อนตาย ไปตั้งตัวที่อื่นนานแล้ว เมื่อซือไท่อี้ได้ทราบถึงเรื่องนี้ จึงสบโอกาสเข้าไปโอ้อวดฐานะหลอกๆ กับฉือฟางอิน ว่าตนเองเป็นคหบดีผู้มั่งคั่ง พร้อมทั้งพูดจาเชิญชวนเป็นนัยๆ ว่าเมืองต่างแคว้นที่เขาอาศัยอยู่นั้น ชาวบ้านที่อาศัยอยู่มีชีวิตที่ดีอย่างไร และไม่ลืมที่จะเกี้ยวพาราสีฉือฟางอิน เป่าหูทุกวันว่าถ้าหากนางหนีไปกับเขา

 แม้จะเข้าจวนไปในฐานะอนุภรรยา แต่ชีวิตความเป็นอยู่ของนางนั้น จะต้อวดีกว่าอยู่ที่นี้อย่างแน่นอน นางจะไม่ต้องทนลำบากทำงานบ้านเอง มีคนรับใช้มากมายเหมือนอย่างตอนที่นางยังเป็นคุณหนู ใช้วาจาให้ฉือฟางอินเห็นการเปรียบเทียบความเป็นอยู่ที่ดีที่ฉือฟางอินจะได้รับ หากว่านางนั้นหนีไปกับเขา กับความเป็นอยู่ ณ ปัจจุบัน

และสุดท้าย เพราะทิฐิและความโกรธเกลียดที่นางมีต่อฉือหย่งหลิง ฉือฟางอินก็ตกหลุมพรางที่ซือไท่อี้ขุดเอาไว้ นางตัดสินใจที่จะหนีตามซือไท่อี้ไปเริ่มชีวิตใหม่กับเขา แต่กระนั้น ตัวนางเองไม่ได้ปรารถนาที่จะเป็นอนุภรรยาของซือไท่อี้ แต่เพราะยังต้องพึ่งพาเขา ในยามที่ต้องหลบหนีออกไปจากเมืองนี้ ฉือฟางอินจึงทำทีเป็นเชื่อฟังเขาไปก่อน ในวันข้างหน้าค่อยปฏิเสธซือไท่อี้ในตอนที่แผนการหนีสำเร็จก็แล้วกัน