มีสามีแถมมาอีกหนึ่งคน 2

เห็นทีต้องเก็บเงินส่วนหนึ่งไว้จ้างคนในหมู่บ้านมาตัดถางหญ้า และรื้อฟื้นผืนไร่ผืนนาแห่งนี้ มองดูคร่าว ๆ ประมาณสิบสองหมู่ (5 ไร่) ไม่มากมายแต่ก็เลี้ยงครอบครัวได้หนึ่งปีพอดี

“กลับบ้านกันเถอะ” 

ฟางเหนียงเอ่ยชวนเมื่อสำรวจพื้นที่จนพอใจ ด้านหลังไร่นาจะเป็นทางไปภูเขานางมองอย่างสนใจหวังว่าที่นั่นจะมีอะไรดี ๆ แต่วันนี้คงต้องกลับบ้านไปวางแผนชีวิตครอบครัวก่อน 

ส่วนเรื่องที่จะไปสำรวจบนเขาคงต้องให้นางเรียนรู้ที่นี่เพิ่มขึ้นมาสักนิดเสียก่อน

เมื่อกลับมาถึงบ้าน ฟางเหนียงจึงปล่อยให้เด็ก ๆ เล่นกันอยู่หน้าบ้านก่อน จากนั้นจึงไปทางบ้านป้าหวังเพื่อนบ้านที่จะเข้าเมืองในวันพรุ่งนี้ ซึ่งนางเป็นหญิงวัยกลางคนแต่งกายด้วยเสื้อผ้าหยาบ ๆ ราคาถูก 

“เจ้ามาแล้วหรือ พอดีเลยข้าจะเอามันป่าไปให้พอดี” 

ฟางเหนียงมองสำรวจอย่างระวัง ก่อนจะส่งยิ้มให้

“ขอบคุณป้าหวัง ข้าว่าจะถามว่าพรุ่งนี้เดินทางเวลาใด” 

“ยามเหม่า เหมือนเดิมนั่นแหละ ว่าแต่ครั้งนี้เราต้องเดินไป เพราะบ้านตระกูลเหอไม่ให้เรายืมรถเกวียนวัวแล้ว” 

ป้าหวังพูดอย่างขัดใจ แต่ไม่ออกไปก็ไม่ได้เพราะข้าวของหลายอย่างที่ต้องซื้อ อีกอย่างลูก ๆ ของนางก็ไม่ได้กินอะไรดี ๆ มาเป็นเดือนแล้ว 

แต่เมื่อมองสีหน้าอ่อนโยนของฟางเหนียงแล้วต้องประหลาดใจ นางไม่ร้องโวยวายอย่างเคยและนางก็รู้สึกแปลก ๆ ใบหน้างดงามนั่นยังเป็นฟางเหนียงคนเดิม แต่กลิ่นไอที่แผ่ออกนั่นทำให้รู้สึกหวาดหวั่น แม้อีกฝ่ายจะพูดจาอ่อนโยน แต่ไม่รู้ทำไมนางรู้สึกผิดแปลกไป จึงเอ่ยถามอย่างสงสัย

“เจ้าไม่เป็นอะไรแน่นะ เดินทางตั้งสามสิบลี้ ต้องใช้เวลาเดินทางเกือบหนึ่งชั่วยาม”

 ฟางเหนียงได้ฟังก็รู้สึกตกใจเล็กน้อย แต่ไม่ถึงขนาดรับไม่ได้ เพราะชาติที่แล้วพวกนางเดินทางเป็นพันกิโลเมตรเพื่อมุ่งหน้าไปยังฐานทัพที่แข็งแกร่งกว่า เพียงแต่ร่างนี้บอบบางกว่าร่างเดิมมากนัก แต่คงไม่ยากเกินความพยายามของนางหรอก แค่สิบห้ากิโลเมตรเท่านั้น

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ป้าหวังพอจะหาคนรับจ้างตัดหญ้ารื้อฟื้นที่ไร่นาได้หรือไม่ ข้าจะให้ค่าแรงวันละสามสิบอีแปะ แต่ต้องหาข้าวปลาไปกินเอง”

 ป้าหวังมองตามอย่างตกใจ และเอ่ยถามอย่างไม่อยากเชื่อสายตา เพราะคนในหมู่บ้านไม่มีใครไม่รู้ว่าฟางเหนียงภรรยาของฟางเหยียนอวี้นั้นขี้เกียจไม่ทำการทำงาน ใช้เงินเดือนของสามีเพียงอย่างเดียว 

“เจ้าจะไปทำไร่นาหรือ” 

“เจ้าค่ะ ป้าหวังพอจะหาคนให้ข้าได้หรือไม่” ฟางเหนียงส่งยิ้มให้ พยายามไม่สนใจสายตาประหลาดใจที่มองมา 

นางไม่รู้ว่าร่างเดิมเป็นอย่างไรแต่จากที่เห็นก็พอคาดเดาได้

 “ไม่ต้องหาคนอื่นไกลหรอก ลุงหวังยังว่างเดี๋ยวจะหาคนไปช่วย ว่าแต่เจ้าจะรับกี่คน” 

ฟางเหนียงคำนวณเงินและเวลา ก่อนจะเอ่ยบอกความตั้งใจ

“สักสิบคน ข้าอยากให้เสร็จเร็ว ๆ เพราะเข้าเมืองในครั้งนี้จะซื้อเมล็ดผักมาเพาะปลูกด้วย” 

ป้าหวังพยักหน้ารับ อดที่จะมองเพื่อนบ้านหลาย ๆ ครั้ง เพราะวันนี้นางทำให้ประหลาดใจและน่าตกใจหลายอย่าง 

แต่หากฟางเหนียงคิดได้ก็เป็นเรื่องดี ใครบ้างไม่อยากได้เพื่อนบ้านดี ๆ แม้ที่ผ่านมาเจ้าตัวจะขี้โวยวายและน่ารำคาญบ้าง แต่ก็ยังไม่เคยทำเรื่องเลวร้ายจนรับไม่ได้

 “ตกลง เดี๋ยวข้าจะให้ลุงหวังไปหา วันนี้น่าจะได้ครบจะให้เริ่มงานพรุ่งนี้เลยหรือไม่”

“เจ้าค่ะ ให้พวกเขาไปที่ไร่ได้เลย เลิกงานพรุ่งนี้ให้มารับเงินที่บ้านข้า” 

ฟางเหนียงเอ่ยบอก หากใช้สิบคนไม่เกินห้าวันน่าจะพลิกผืนไร่นาพร้อมเพาะปลูกได้ เมื่อจัดการเรื่องสำคัญเรียบร้อยจึงขอตัวกลับบ้าน พร้อมได้มันป่าหรือจะเรียกว่ามันหวานไปด้วยสองหัว 

เมื่อกลับมาถึงบ้าน ก็ยังเห็นเด็กน้อยนั่งเล่นกันอยู่อย่างเรียบร้อย ฟางเหนียงจึงเข้าไปในครัวเพื่อทำอาหารเย็น แต่ในห้องครัวนั้นว่างเปล่า นางจึงเข้าไปสำรวจในมิติอีกครั้งเผื่อมีอะไรทำให้เด็ก ๆ กิน พื้นที่ในมิติของนางมีขนาดไม่ใหญ่นัก มีเพียงแค่สิบสองหมู่พอ ๆ กับผืนไร่นาข้างนอกนั่น แต่ที่นี่ยังมีน้ำตกที่ไหลลงมาตลอดเวลา นางรู้ว่าน้ำในนี้สามารถทำให้ฟื้นตัวได้เร็ว และผักที่นี่จะเติบโตเร็วกว่าข้างนอก 

ฟางเหนียงเดินไปสำรวจแปลงผักที่เคยปลูกเอาไว้ ซึ่งมีผักกาดขาวที่นางเอาไปทำมื้อเช้านี้ เพียงแค่หนึ่งส่วนสี่ สามแม่ลูกก็กินอิ่มแล้ว ที่เหลือนางว่าจะไปทำกิมจิ 

สายตามองไปที่ฟักทองยักษ์กลายพันธุ์ตรงหน้าอย่างครุ่นคิด มันใหญ่เกินที่สามแม่ลูกจะกินหมด แต่เป็นผักที่ให้สารอาหารครบถ้วน 

“ทำอะไรกินดีนะ”