เมืองเย่วซาน 2

“มีขอรับ ทางนี้จะมีชุดละห้าสิบอีแปะไปถึงยี่สิบตำลึงเลยขอรับ” 

ฟางเหนียงนิ่วหน้า มองผ้าสำเร็จที่ราคาแพงจนขนหน้าแข้งหลุดร่วง นางเลือกดูอย่างละเอียด ก่อนจะซื้อแบบชุดละหนึ่งตำลึงเงินคนละสองชุด รวมเป็นสิบสามตำลึงเงิน ซึ่งยังต้องเลือกซื้อข้าวของใช้อย่างอื่นอีกด้วย

“ท่านหลงจู๊มีผ้าห่มขายด้วยหรือไม่” 

“ทางนี้ ๆ แม่นางเชิญมาชมก่อนขอรับ”

 ฟางเหนียงเดินตามไปในร้าน ซึ่งเห็นผ้าห่มหลากหลายแบบและหลายราคา และมันก็แพงกว่าชุดที่นางซื้อเสียอีก ผ้าหนานุ่มที่ยัดนุ่นอย่างดีราคาผืนละห้าตำลึงเงิน นางกัดฟันซื้อมาสามผืนด้วย เมื่อจ่ายเงินน้ำตานางแทบไหล ในวันสิ้นโลกเงินตรานั้นไร้ค่าไม่มีความหมาย 

แต่เวลานี้นางยากไร้จนน่าสงสารตัวเอง และคงต้องหาทางหาเงินเพิ่มแล้ว มิน่าร่างเดิมไม่เคยซื้อเสื้อผ้าและผ้าห่มให้ลูกเลย เพราะมันแพงจนนางจะเป็นลม

เมื่อจ่ายเงินเรียบร้อยแล้ว นางจึงหอบข้าวของมองหาสถานที่ร้างไร้ผู้คน สายตามองเห็นร้านขายซาลาเปาจึงเดินเข้าไปซื้อมาหกลูก ซึ่งมีไส้หมูราคาสิบอีแปะและไส้ผักและไส้เห็ดหอมราคาเจ็ดอีแปะ จากนั้นจึงเดินไปหลบมุมกำแพง พร้อมค้นหาสายตาที่มองมาที่ตนด้วยความเคยชิน 

เมื่อไม่มีใครสนใจนางจึงได้เก็บเข้าไปในมิติ ซึ่งนางเก็บไว้ในบ้านซึ่งเด็ก ๆ นั่งเล่นกันอยู่หน้าบ้านจึงไม่เห็นการเปลี่ยนแปลง แต่มีเพียงซาลาเปาที่ถูกวางไว้ตรงหน้า   เด็ก ๆ ซึ่งพากันสะดุ้งลุกขึ้นยืนกันอย่างรวดเร็ว นางจึงพูดบอกทั้งคู่

“แม่ซื้อซาลาเปามาให้ กินไปก่อนนะลูก”

“ท่านแม่!” 

ก้อนแป้งทั้งคู่ร้องเรียกอย่างตื่นเต้น ก่อนจะมองหามารดาของตนเองแต่กลับหาไม่เจอ

“แม่แค่ส่งเสียงเข้าไป แม่ยังไม่เข้าไปหาลูก เดี๋ยวกลับบ้านก่อนแม่จะเข้าไป ตอนนี้แม่ยังไม่สะดวก แต่มีอะไรเรียกแม่ได้ แม่ได้ยิน”

“สุดยอดขอรับ” ฟางเหรินพูดชมดวงตาเป็นประกาย ขณะที่หยิบซาลาเปามาแบ่งกับน้องชายกิน ซึ่งฟางหรงก็เอ่ยชมมารดาอย่างตื่นเต้นเช่นกัน

“ท่านแม่เก่งที่สุดเลยขอรับ”

“พวกลูกเล่นกันในนี้ก่อน กลับบ้านแล้วแม่จะพาออกมา”

“ขอรับ!” เด็กน้อยทั้งสองรับคำอย่างหนักแน่น ฟางเหนียงจึงรู้สึกวางใจ ก่อนจะเดินออกไปซื้ออย่างอื่นต่อ ตอนนี้นางเหลือเงินที่ซื้อของได้เพียงหกสิบเก้าตำลึงกับเก้าร้อยอีแปะเท่านั้น 

นางเดินเข้าไปซื้อเครื่องปรุงหมดไปสามตำลึง ก่อนจะไปซื้อข้าวสารที่แกะเปลือกแล้วและเป็นข้าวชั้นดี ซึ่งแพงถึงชั่งละสามตำลึง 

นางมองข้าวที่นางปลูกในมิติที่ยังไม่ได้เก็บเมล็ดและไม่ได้ร่วงโรยแล้วรู้สึกเบาใจขึ้นมาบ้าง จึงซื้อข้าวที่ร้านนี้เพียงสี่ชั่งเท่านั้นและนางยังจ่ายค่าไข่ไก่ไปอีกร้อยอีแปะตำลึง หมดไปถึงสิบสองตำลึงเงินกับอีกหนึ่งร้อยอีแปะ 

ฟางเหนียงมองเหม่อด้วยสีหน้าหนักใจ นางเดินออกจากร้านขายข้าว ก่อนจะรีบเดินไปซื้อเนื้อหมูซึ่งชั่งละสามสิบอีแปะซึ่งเป็นราคาที่ถูกที่สุดที่นางซื้อของมา แต่สำหรับครอบครัวธรรมดานับว่าแพงมาก น้อยนักจะได้กินเนื้อหมูเพราะราคามันแพงขนาดทำงานทั้งวันยังได้แค่ยี่สิบอีแปะเท่านั้น

“พ่อค้าเอาเนื้อหมูตรงสันคอสองชั่ง แล้วก็ขาหน้าขาหนึ่ง” 

“ได้ ๆ ขอรับแม่นาง” 

พ่อค้ารับคำอย่างตื่นเต้น ก่อนจะตัดและห่อให้อย่างรวดเร็ว ฟางเหนียงจ่ายเงินด้วยความรู้สึกตัวเบาหวิว นางหิ้วข้าวของไปที่มุมตึกบ้านแล้วเก็บไว้มิติเช่นเคย เมื่อนับเงินที่เหลือในกระเป๋าแล้วเหลือเพียงห้าสิบกว่าตำลึงเท่านั้น นางเดินไปยังร้านขายเครื่องประดับ และฟังราคาที่ลูกค้าคนอื่นซื้อไป 

ฟางเหนียงสำรวจไปหลายร้าน ซึ่งแต่ละร้านจะมีสัญลักษณ์สลักติดกับเครื่องประดับเอาไว้ และในมือนางก็มีเป็นของร้านเหมยหลัน จากที่ดูมามีทั้งของแท้ ของปลอมติดมาด้วย และของนางที่มีติดมือมานั้นคือของจริงสองอัน และไข่มุกปลอมหนึ่งชิ้น เมื่อสำรวจมาหลายร้านแล้วจึงกลับมาที่ร้านเหมยหลัน 

“แม่นางมีอะไรให้ข้าช่วยหรือไม่เจ้าคะ”

“ข้าอยากขายเครื่องประดับ” 

ฟางเหนียงเอ่ยบอกพร้อมหยิบปิ่นปักผมสามอันออกมา เสี่ยวเอ้อสาวมองตามแล้วเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ทว่าแววตามีแต่ความเจ้าเล่ห์ ซึ่งทำให้ฟางเหนียงขมวดคิ้วเล็กน้อย

“แม่นางเชิญทางนี้เจ้าค่ะ” 

ฟางเหนียงเดินตามไปยังในร้าน เห็นสาวน้อยเดินไปหาชายวัยกลางคนคนหนึ่ง ก่อนจะเดินออกมาหานาง สายตาคู่นั้นหยุดมองเครื่องประดับแล้วเอ่ยบอกราคา

“ข้าให้ได้แค่สิบตำลึงเงิน มากกว่านี้ไม่ได้”

“หลงจู๊ แต่ข้าซื้อมาที่ร้านนี้ยังไม่ทันได้ใช้เลย ขอสักสามสิบตำลึงไม่ได้หรือ”

“ไม่ได้ ของที่ซื้อไปแล้ว จะกลับมาขายราคาเท่าเดิมไม่ได้ ถ้าแม่นางไม่อยากขายก็เชิญ” 

น้ำเสียงเย็นชาและดวงตาเจ้าเล่ห์ที่มองมานั้น ทำให้ฟางเหนียงถอนหายใจ นางเป็นทหารเคยต่อราคาขายของที่ไหน เคยแต่ข่มขู่คนเท่านั้นแหละ