เมืองเย่วซาน 3

“ที่ขายได้ราคาสิบตำลึง เพราะหลงจู๊หลอกขายของปลอมใช่หรือไม่ ปิ่นปักผมตัวนี้คงไม่ใช่หยกแท้และไม่ใช่มุกแท้ หากคนอื่นรู้ว่าร้านเหมยหลันขายของปลอมจะเป็นยังไงนะ”

“แม่นางอย่าใส่ร้ายคนอื่นแบบนี้ อยากไปนอนอยู่ในคุกหรือไง” ชายวัยกลางคนเริ่มไม่พอใจ ดวงตาคู่คมจึงดุดันขึ้น ฟางเหนียงยิ้มรับ

“จริงหรือไม่จริง หลงจู๊รู้ดีอยู่แก่ใจดี ถ้าอยากไปร้องทุกข์ข้าก็ยินดี ชาวเมืองจะได้รู้ว่าร้านเหมยหลันขายสินค้าปลอมไร้คุณภาพ นี่ก็ยังมีชื่อร้านติดอยู่เลยนะ” 

ฟางเหนียงโบกปิ่นปักผมในมือ มองหลงจู๊ยิ้ม ๆ ทว่าดวงตาและจิตสังหารที่ส่งไปให้ทำให้หลงจู๊ตัวสั่นด้วยความกลัว

“เอาไปสามสิบตำลึง แล้วก็ไม่ต้องมาที่นี่อีก” 

หลงจู๊โยนถุงเงินให้ซึ่งนางก็รับได้ทันท่วงที ดวงตาคู่งามมองคล้ายยิ้มแต่ไม่ได้ยิ้ม นางมองเงินในถุงผ้าที่ไม่มีขาดหรือเกิน แล้วเก็บไว้อย่างดี จึงได้เงยหน้ามองหลงจู๊ที่มีสีหน้าถมึงทึง

“ไม่ต้องให้หลงจู๊บอก ข้าก็ไม่มาสถานที่หลอกลวงเช่นนี้หรอก และหวังว่าเจ้าเองก็จะไม่มาวุ่นวายกับข้าตามหลังเช่นกัน” 

ฟางเหนียงเอ่ยบอกอย่างเย็นพร้อมส่งจิตสังหารไปด้วย นางไม่ได้ข่มขู่แต่นางเอาจริง สังหารมนุษย์นั้นไม่ยากนางรู้ดีว่าสังหารอย่างไรให้ทรมาน และทำอย่างไรจึงจะฆ่าได้ในพริบตา 

หลงจู๊ผงะถอยหลังไปด้วยความกลัว แผ่นหลังเปียกชื้น จิตสังหารนั่นต้องสังหารผู้คนมามากมายแค่ไหนถึงรุนแรงเช่นนั้น ฟางเหนียงไม่ได้สนใจอีก เมื่อจบธุระที่นี่จึงจะเดินออกจากร้านทันที นางเดินไปซื้อเมล็ดผักและผลไม้ หมดไปอีกสิบตำลึง

 จากนั้นจึงได้เดินสำรวจร้านค้าต่าง ๆ ก่อนจะมาสะดุดกับร้านขายยาจีน นางมองราคาแล้วรู้สึกสนใจแต่ใช่ว่าสมุนไพรจะหาได้ง่าย ๆ นางจดจำราคาเอาไว้ ก่อนจะเดินไปยังร้านหนังสือ นางหาประวัติศาสตร์ของโลกนี้มาอ่านและมีหนังสือพวกสมุนไพรที่ราคาแพงจนนางขาอ่อน แต่เพื่ออนาคตหากนางไม่ศึกษาจะรู้จักโลกนี้ได้อย่างไร นางกัดฟันจ่ายไปอีกสิบตำลึง

ฟางเหนียงเงยหน้ามองพระอาทิตย์ ที่บ่ายคล้อยแล้ว จึงรีบกลับไปหน้าประตูเมือง นางเอาข้าวของออกมาเพียงเล็กน้อย ซึ่งมีเมล็ดผักเพื่อให้ป้าหวังกับป้าจางได้รู้ว่านางซื้อไป เวลานางนำผักออกมาคนอื่นจะได้ไม่สงสัย

“ซื้ออะไรมาเยอะแยะเลยล่ะนั่น” 

ป้าจางเอ่ยถามเมื่อเห็นหอบข้าวของหลายอย่าง ดวงตาที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากมองผ้าพับอย่างแปลกใจ เนื้อผ้าค่อนข้างดี แต่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะตัดให้ตนเองเหมือนเดิม หรือว่าจะให้ลูก ๆ เมื่อนึกถึงเด็กน้อยทั้งสองคนแล้วอดที่จะสงสารไม่ได้

 “ข้าได้เมล็ดผักที่จะไปปลูก กับผ้าพับไปตัดให้เจ้าก้อนแป้งทั้งคู่แหละเจ้าค่ะป้าจาง” 

ฟางเหนียงเอ่ยบอกเมื่อเห็นสายตาที่มองมาก็พอจะรู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไร

“ดีแล้วละ จะเริ่มหนาวแล้วเด็ก ๆ จะได้ไม่หนาวเกินไป”

 ป้าหวังเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม ขณะที่ป้าจางมองอย่างแปลกใจ แต่ก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย ในใจเริ่มรู้สึกดีกับฟางเหนียงมากขึ้น เพราะปกติแม้จะอยู่บ้านใกล้กัน แต่ไม่ค่อยไปหากันมากนัก มีแต่นางเอาอาหารมาให้เด็ก ๆ บ้าง เพราะรู้สึกสงสาร แต่เมื่อเห็นว่าฟางเหนียงเริ่มรักลูกตัวเองบ้างก็ทำให้รู้สึกดีไม่น้อย

“กลับกันเถอะ เดี๋ยวมืดค่ำ” 

ป้าหวังเอ่ยบอก ก่อนจะพากันเดินทางกลับหมู่บ้านเย่วซิน ซึ่งเป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่อยู่หลังเขาและห่างไกลจากเมืองถึงหกสิบลี้ ทำให้ไม่มีความเจริญมากนัก แต่ชาวบ้านก็คุ้นชินกับชีวิตแบบนี้ มีเพียงคนหนุ่มสาวที่ออกมาหางานในเมืองทำ 

บุรุษบางคนก็ไปเป็นทหาร เพื่อหาเงินมาเลี้ยงครอบครัว เช่นเดียวกับฟางเหยียนอวี้สามีของฟางเหนียง แต่หากครอบครัวมีฐานะหน่อย ก็จะมีวัวเทียมม้าที่เดินทางเพียงสองเค่อก็มาถึงตัวเมืองแล้ว

เมื่อกลับมาถึงบ้าน ฟางเหนียงรู้สึกปวดร้าวไปทั้งตัว นางคงต้องหาเวลาออกกำลังกายบ้างแล้ว แต่เมื่อมาถึงก็รีบให้เด็ก ๆ ออกมา ก่อนจะให้นั่งรอทานข้าว เพราะทั้งวันเด็ก ๆ ได้กินเพียงแค่ซาลาเปาเท่านั้น วันนี้นางได้เนื้อหมูมาจึงจะทำหมูตุ๋นน้ำแดงให้เด็ก ๆ พร้อมข้าวสวยร้อน ๆ และโชคดีที่มิติสวรรค์ของนางสามารถเก็บของสดได้ 

ฟางเหนียงจัดเรียงเครื่องปรุงที่ซื้อมาเก็บวางไว้ชั้นเล็ก ๆ ในห้องครัวอย่างเป็นระเบียบ แม้ข้าวของในบ้านจะเก่าและทรุดโทรมไปบ้าง แต่เมื่อมีเงินนางจะสร้างบ้านใหม่และห้องครัวใหม่ 

เมื่อจัดเก็บข้าวของที่ซื้อมาไว้เรียบร้อยแล้วจึงเริ่มเตรียมส่วนผสมในการทำหมูตุ๋นน้ำแดง จากนั้นก็ก่อไฟหุงข้าวสวย   ร้อน ๆ อีกหนึ่งหม้อ

เมื่อหุงข้าวไว้แล้วนางจึงหยิบหมูสามชั้นมาซอยเป็นชิ้นพอดีคำสำหรับเด็ก ๆ ก่อนจะหันไปเตรียมน้ำมันทอดหมู นางใช้เวลาก่อไฟอีกหนึ่งเตาไม่นานนัก 

การเตรียมเครื่องปรุงไม่ยากสำหรับนาง แต่จะยากในขั้นตอนการใส่ไฟ เพราะมีตอนเร่งไฟและผ่อนไฟลงซึ่งเป็นเมื่อก่อนนางจะสามารถหมุนปรับในเตาแก๊สได้ เวลานี้อุปกรณ์ทุกอย่างไม่ได้ทันสมัยทำให้ขั้นตอนยุ่งยากกว่าปกติ แต่เพื่อเด็ก ๆ นางจึงลงมือทำอย่างตั้งใจ