เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 239
บทที่เกี่ยวข้อง
เกิดใหม่ครานี้ หย่าท่านอ๋องมาเป็นหญิงร่ำรวยที่สุดในใต้หล้า บทที่ 240
“ห้ามลูบนะ!” เสียงหนึ่งดังขึ้นอย่างกะทันหัน จากนั้นไม้ปัดขนไก่ด้ามหนึ่งก็ฟาดไปที่หลังมือของเมี่ยวตงเมี่ยวตงร้องอุทานเสียงต่ำทีหนึ่ง โชคดีที่ตอบสนองได้ไว ดึงมือกลับมาในทันที ไม่เช่นนั้นหลังมือคงถูกตีจนบวมแล้วแววตาของเสิ่นหรูโจวเย็นลงทันที ขมวดคิ้วมองไปอย่างไม่พอใจในมือเสี่ยวเอ้อร์ของร้านถือไม้ขนไก่อยู่ด้ามหนึ่ง สายตาดูแคลนกวาดตามองพวกเสิ่นหรูโจวทั้งสองตั้งแต่หัวจรดเท้าไปรอบหนึ่ง จากนั้นแค่นเสียงออกจากจมูกทีหนึ่ง “ไม่ซื้อก็อย่าเที่ยวจับ!” กล่าวจบ ไม้ปัดขนไก่ในมือด้ามนั้นของเขาก็ปัดไปบนชุดเบาๆน้ำเสียงของเสิ่นหรูโจวเย็นชาดุจน้ำแข็ง “พวกเจ้าปฏิบัติต่อแขกเช่นนี้หรือ?” เมี่ยวตงกำฝ่ามือแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความโมโหเสี่ยวเอ้อร์ในร้านมีท่าทีเย่อหยิ่งอย่างมาก ไม่แม้แต่จะมองพวกนางตรงๆ “แขกทั้งสองท่านโปรดอภัย ที่ข้าทำเช่นนี้ก็เพราะปรารถนาดีต่อพวกท่าน เสื้อผ้าชุดนี้แพงอย่างมาก หากลูบจนเสียหายขึ้นมาพวกท่านอาจชดใช้ไม่ไหว” เสิ่นหรูโจวหัวเราะอย่างเยาะหยันครั้งหนึ่ง “เสื้อผ้าอะไรกันลูบเพียงครั้งเดียวก็พังแล้ว ร้านของพวกเจ้าช่างไม่เหมือนใครจริงๆ” “ร้านของพวกเราไม่เหมาะกับทั้งสองท่านจริงๆ
เกิดใหม่ครานี้ หย่าท่านอ๋องมาเป็นหญิงร่ำรวยที่สุดในใต้หล้า บทที่ 241
เสี่ยวเอ้อร์ร้านมองหยวนเป่าทองคำก้อนนั้น ดวงตาก็สว่างวาบขึ้นมา จากนั้นก็มองไปทางเสิ่นหรูโจว เผยสีหน้าลำบากใจออกมา“นี่เกรงว่า…”บนใบหน้าของเสิ่นหรูโจวกลับไม่ปรากฏความขุ่นเคือง แววตาของนางมืดสลัวเห็นได้ชัดว่าเจียหนิงจงใจหาเรื่อง หากนางทะเลาะกับเจียหนิงขึ้นมา นางก็จะยิ่งกระตือรือร้น ดังนั้นนางจึงเลือกที่จะหลีกเลี่ยง“ท่านหญิงช่างร่ำรวยนัก แค่เสื้อผ้าไม่กี่ตัวท่านั้น ในเมื่อท่านอยากได้ ข้าสละให้ท่านก็แล้วกัน” กล่าวจบ นางก็หมุนกายไปเลือกตัวอื่นกับเมี่ยวตงเจียหนิงสีหน้าตะลึงไป คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าเสิ่นหรูโจวจะยกให้นางทันทีเช่นนี้ดุจดั่งชกหมัดลงบนปุยนุ่น ไม่สบอารมณ์อย่างมากนางเดินเข้าไปคว้าไหล่ของเสิ่นหรูโจว แล้วดึงนางให้หมุนกลับมา “เจ้าหยุดนะ!”เสิ่นหรูโจวเหลือบตามองนางทีหนึ่ง ยื่นมือไปปัดไหล่ของตน “นี่ท่านหญิงหมายความเช่นไร?”“ท่านหญิงเช่นข้าก็ต้องการจะบอกเจ้าว่า อย่าได้คิดว่าเจ้าช่วยกุ้ยเฟยไว้ก็จะลำพองได้” เจียหนิงแค่นเสียงอย่างไม่พอใจทีหนึ่ง เมื่ออยู่ต่อหน้าท่านหญิงเช่นข้า เจ้าก็ไม่นับเป็นตัวอะไรทั้งสิ้น!“คำนี้กล่าวผิดไปแล้ว” เสิ่นหรูโจวหัวเราะเบาๆ ในสีหน้าจริงจังมีการเยาะ
เกิดใหม่ครานี้ หย่าท่านอ๋องมาเป็นหญิงร่ำรวยที่สุดในใต้หล้า บทที่ 242
“แน่นอนว่าเป็นข้า!” เจียหนิงชี้นิ้วไปยังเสิ่นหรูโจวอย่างลำพอง ส่งสายตาดั่งใบมีดอันทิ่มแทงไป และกล่าวเสียงดังว่า “วันนี้นางเลือกสิ่งใด ข้าก็จะซื้อสิ่งนั้น!” ในเมื่อมิให้นางได้สมหวัง เช่นนั้นเสิ่นหรูโจวก็อย่าหวังจะได้เป็นสุขเลย!เสิ่นหรูโจวเลิกคิ้ว มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเมี่ยวตงขมวดคิ้วกล่าว “คุณหนู ไม่เช่นนั้นพวกเราไปดูที่ร้านอื่นดีหรือไม่เจ้าคะ?” “ไม่ต้องหรอก เสื้อผ้าของที่นี่คุณภาพดีจริงๆ พวกเราก็ซื้อที่นี่แหละ” เสิ่นหรูโจวจงใจเพิ่มเสียงให้ดังขึ้น “ท่านหญิงคงไม่อาจซื้อเสื้อผ้าไปหมดทุกชุด ถึงอย่างไรก็คงเหลือให้พวกเราสักชุดสองชุดละนะ” นางลูบกระโปรงแสงจันทร์ [1] ตัวหนึ่ง บนในหน้าแสดงรอยยิ้มตื่นเต้นยินดีออกมา “ตัวนี้สวยเหลือเกิน เสี่ยวเอ้อร์ ราคาเท่าใด?”เสี่ยวเอ้อร์ร้านกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “นายหญิงท่านนี้สายตาดีมากขอรับ กระโปรงตัวนี้ทำจากผ้าไหมหางโจว ราคาสี่สิบตำลึงเงินขอรับ” “ข้าเอาแล้ว!” เจียหนิงไม่รอให้เสิ่นหรูโจวเอ่ยปากก็แย่งไปก่อนทันที “หยินซวง จ่ายเงิน” หยินซวงหยิบหยวนเป่าทองคำออกมาหนึ่งก้อนทันที ท่าทีดูมือเติบอย่างมากเสี่ยวเอ้อร์ของร้านมองสีหน้าของเสิ่นหรูโจวสองครั
เกิดใหม่ครานี้ หย่าท่านอ๋องมาเป็นหญิงร่ำรวยที่สุดในใต้หล้า บทที่ 243
“ท่านหญิง ท่านแน่ใจว่าจะรับกระโปรงหม่าเมี่ยนตัวนี้ด้วยหรือขอรับ? เสี่ยวเอ้อร์ร้านประคองกระโปรงไว้ในมือ บนในหน้าประดับด้วยรอยยิ้มสุภาพ “ตัวนี้ห้าสิบตำลึงขอรับ” เสิ่นหรูโจวยิ้มบางพลางกอดอก ท่าทีราวกำลังชมงิ้วเจียหนิงลอบกัดฟัน พูดกับเสี่ยวเอ้อร์ร้านว่า “ลงบัญชีของข้าไว้ก่อน” เสี่ยวเอ้อร์ร้านเผยรอยยิ้มลำบากใจออกมา “ทางร้านของเราไม่มีระเบียบนี้ หากท่านหญิงต้องการค้างชำระไว้ก่อนจริงๆ ผู้น้อยต้องไปขออนุญาตจากเถ้าแก่ก่อนขอรับ โอ้ เถ้าแก่ของร้านเรามาพอดีขอรับ” เจียหนิงหันกลับไปมอง ชายหนุ่มที่มีใบหน้าสง่างามผู้หนึ่งสาวเท้าเข้ามาอย่างช้าๆหนิงซวงกระซิบที่ข้างหูของเจียหนิงว่า “ท่านหญิง เขาคือเจียงรุ่ย เดิมเป็นแม่ทัพใหญ่ใต้สังกัดของท่านผู้สำเร็จราชการ ต่อมาลาออกมาทำกิจการขอรับ” เจียงรุ่ยก้าวเข้ามาประสานมือแสดงความเคารพ ยิ้มบางๆ ว่า “พระชายาของท่านอ๋องอู่เฉิงและท่านหญิงเจียหนิงมาเยือนด้วยตนเอง ข้าไม่ได้ต้อนรับให้ดี เสียมารยาทแล้วขอรับ” เสิ่นหรูโจวเห็นเขามีท่าทีสุภาพ ไม่มีเจตนาร้าย จึงได้พยักหน้าเสี่ยวเอ้อร์ร้านเดินไปที่ข้างกายของเจียงรุ่ย “นายท่าน ท่านหญิงชื่นชอบกระโปรงตัวนี้ ประสงค์จ
เกิดใหม่ครานี้ หย่าท่านอ๋องมาเป็นหญิงร่ำรวยที่สุดในใต้หล้า บทที่ 244
แม้ในใจสีหน้าของเสิ่นหรูโจวจะดูสงบไร้คลื่นลม ทว่าภายในใจกลับกำลังปั่นป่วนนางชอบเสื้อขนนกยูงทองตัวนี้เป็นอย่างมาก และนางก็พึ่งหาเงินมาได้หนึ่งแสนตำลึงทองพอดี เรื่องซื้อนั้นย่อมซื้อได้ ทว่าให้นำเงินมหาศาลขนาดนี้ไปซื้อเสื้อผ้า อย่างไรเสียตัดใจไม่ลงนางกำลังคิดว่าจะปฏิเสธเจ้าของร้านอย่างละมุนละม่อมอย่างไรดี ในเวลานี้เอง เจียงรุ่ยก็เอ่ยปากอย่างยิ้มแย้มว่า “หากพระชายาต้องการ ข้าจะไม่คิดเงินแม้แต่เหวินเดียว มอบให้พระชายาเลยขอรับ” เสิ่นหรูโจวมีสีหน้าตกตะลึงเล็กน้อย มองไปยังเจียงรุ่ยอย่างประหลาดใจเจียหนิงพองขนแล้ว ชี้ไปที่เจียงรุ่ยและด่าว่า “เจ้าหมายความว่าอย่างไรกัน! ท่านหญิงเช่นข้าจะซื้อ เจ้ากลับเรียกราคาเสียสูงลิ่ว แต่พอนางซื้อ เจ้ากลับไม่เก็บเงินแม้แต่เหวินเดียว”เจียงรุ่ยประสานมือยิ้มบางๆ “พระชายาเป็นแขกผู้มีเกียรติของร้านเรา ย่อมไม่เหมือนกันอย่างแน่นอน” เจียหนิงขึ้นเสียงว่า “เบิกตาสุนัขของเจ้าดูให้ดี! ตัวข้าคือท่านหญิง มีพระมารดาเป็นองค์หญิง ท่านหญิงเยี่ยงข้าสูงส่งกว่านางมากนัก!”เจียงรุ่ยกล่าวว่า “ข้าน้อยย่อมไม่มีทางดูแคลนท่านอย่างแน่นอน เพียงแต่ว่า…”พอแล้ว!” เจียหนิงตะคอกใส
เกิดใหม่ครานี้ หย่าท่านอ๋องมาเป็นหญิงร่ำรวยที่สุดในใต้หล้า บทที่ 245
เซียวเฉินเหยี่ยนหลับตาลง ใช้นิ้วนวดที่หว่างคิ้ว เห็นได้ชัดว่ารู้สึกรำคาญอยู่บ้างเมื่อวานเสิ่นหรูโจวขี่ม้าตัวเดียวกับเป่ยซิวเยี่ยนจากไปต่อหน้าต่อตาเขา ทำให้เขาโมโหไม่น้อย เขาจึงยังไม่ได้คิดจะไปหานาง แต่สุขภาพของเสด็จพี่หญิงกลับไม่อาจล่าช้าได้เขาลืมตาขึ้น ก้นบึ้งของดวงตาอันมืดมิดเต็มไปด้วยอารมณ์ที่อัดอั้น “ตอนนี้เสิ่นหรูโจวอยู่ที่ใด?”กลับเรือนของนางไปแล้ว หรืออยู่กับเป่ยซิวเยี่ยนกัน?พ่อบ้านตอบตามความจริงว่า “เมื่อวานตอนค่ำพระชายาก็กลับเรือนของตนเองแล้วขอรับ ยามนี้น่าจะอยู่ที่เรือนนะขอรับ” สีหน้าเคร่งขมึงของเซียวเฉินเหยี่ยนผ่อนคลายลงเล็กน้อย ลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปเพียงครู่เดียว รถม้าก็มาจอดอยู่ที่หน้าบ้านของเสิ่นหรูโจวเซียวเฉินเหยี่ยนเดินออกมาจากรถม้า ขณะที่เพิ่งลงจากรถม้า ก็เห็นจากไม่ไกล เสิ่นหรูโจวกับเมี่ยวตงกำลังกลับมาอย่างมีความสุขบนใบหน้าอันงดงามของเสิ่นหรูโจวประดับด้วยรอยยิ้มกว้าง ในมือถือพุทราเชื่อมไม้หนึ่งกำลังส่งเข้าปาก ฝีเท้าผ่อนคลายและรวดเร็วอย่างมาก ทั่วทั้งร่างต่างส่องประกายความร่าเริงออกมาเห็นนางเบิกบานเช่นนี้ เซียวเฉินเหยี่ยนก็รู้สึกโมโหขึ้นมาอย่างไม่มีเห
เกิดใหม่ครานี้ หย่าท่านอ๋องมาเป็นหญิงร่ำรวยที่สุดในใต้หล้า บทที่ 246
เซียวเฉินเหยี่ยนสีหน้าเคร่งขรึม “เสิ่นหรูโจว เปิ่นหวังรู้ว่าก่อนหน้านี้เสด็จพี่หญิงปฏิบัติต่อเจ้าอย่างไม่เกรงใจนัก แต่ต่อให้ในใจเจ้ามีความขัดเคือง ก็ไม่อาจทำเรื่องเหลวไหล การเข้าวังในครั้งนี้จงตรวจอาการให้เสด็จพี่หญิงดีๆ รักษาร่างกายของนางให้กลับมาดีดังเดิม”เสิ่นหรูโจวยกมุมปากขึ้นมา กล่าวด้วยน้ำเสียงเยาะหยันว่า “เซียวเฉินเหยี่ยน ท่าทีที่ท่านประจบประแจงคนช่างน่าขันนัก” เซียวเฉินเหยี่ยนชักสีหน้าทันที “เจ้าพูดว่าอะไรนะ?”“หรือไม่ใช่ล่ะ?” เสิ่นหรูโจวหัวเราะอย่างเยาะหยันทีหนึ่ง “เซียวจิ่นซีไม่ใช่พี่สาวร่วมอุทรของท่านเสียหน่อย ท่านใส่ใจนางถึงเพียงนี้ ก็มิใช่เพราะนางได้รับความโปรดปราน ท่านคิดจะประจบเอาใจนางหรืออย่างไร?”เหอะ ที่เซียวเฉินเหยี่ยนแต่งงานกับนาง ก็เพื่ออำนาจของจวนแม่ทัพที่ประจบเอาใจเซียวจิ่นซี ก็เพื่อความช่วยเหลือจากนางเพื่อจะได้ขึ้นครองราชย์ เขาใช้ความพยายามไปมากมาย อดทนอดกลั้นต่อความอัปยศ กบดานอยู่หลายปี สภาพจิตใจเช่นนี้นับว่าร้ายกาจนักการชักจูงโน้มน้าวขุมอำนาจต่างๆ เป็นสิ่งที่ไม่อาจขาดได้ในการแย่งชิงอำนาจ แต่การถูกคนเปิดโปงต่อหน้าเช่นนี้ก็ทำให้คนเสียหน้าอย่างมากสีห
เกิดใหม่ครานี้ หย่าท่านอ๋องมาเป็นหญิงร่ำรวยที่สุดในใต้หล้า บทที่ 247
เซียวจิ่นซีเงยหน้าขึ้นมา มองไปทางเสิ่นหรูโจวด้วยแววตาอันเหี้ยมโหดเสิ่นหรูโจวไม่หลบเลี่ยงแม้แต่น้อย เนตรหงส์ที่กระจ่างสว่างใส ผสานด้วยความเย็นชาดุจน้ำแข็ง เผชิญกับแววตาที่ราวกับคมมีดของเซียวจิ่นซีเต๋อเฟยรู้ว่านิสัยของเซียวจิ่นซีนั้น พูดไม่กี่คำก็จะโมโห เสิ่นหรูโจวก็คล้ายจะมิได้มีนิสัยดั่งลูกแกะน้อยเช่นเมื่อก่อนแล้ว คนทั้งสองเมื่อพบหน้ากัน กลิ่นอายดินระเบิดในอากาศก็เข้มข้นเป็นอย่างมากนางจูงเสิ่นหรูโจวเดินเข้าไปใกล้ กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “วันนี้สุขภาพของเสด็จพี่หญิงเจ้าไม่ค่อยดี ได้ยินว่าทักษะการแพทย์ของเจ้าดีมาก ก็ดูให้เสด็จพี่หญิงของเจ้าหน่อยเถอะ” เสิ่นหรูโจวไม่กล่าวสิ่งใด ปล่อยให้เต๋อเฟยดึงนางไปที่เบื้องหน้าของเซียวจิ่นซี นางกำนัลยกเก้าอี้เล็กๆ ตัวหนึ่งมาให้นาง วางลงข้างตั่งนิ่มแล้วเชิญให้นางนั่งลงเซียวจิ่นซีชักสีหน้าเย็นชา ดวงตามิได้เคลื่อนไปจากใบหน้าของเสิ่นหรูโจวเลย ราวต้องการที่จะใช้สายตาแล่เสิ่นหรูโวทั้งเป็นแล้วนางยื่นมือออกไปข้างหนึ่ง นางกำนัลพาดผ้าเนื้อบางไว้บนข้อมือของนาง เชิญให้เสิ่นหรูโจวจับชีพจรเสิ่นหรูโจวมีสีหน้าเรียบเฉยเย็นชา วางนิ้วมือลงบนข้อมือของนาง เริ่มจับ
บทล่าสุด
เกิดใหม่ครานี้ หย่าท่านอ๋องมาเป็นหญิงร่ำรวยที่สุดในใต้หล้า บทที่ 270
เกิดใหม่ครานี้ หย่าท่านอ๋องมาเป็นหญิงร่ำรวยที่สุดในใต้หล้า บทที่ 269
เกิดใหม่ครานี้ หย่าท่านอ๋องมาเป็นหญิงร่ำรวยที่สุดในใต้หล้า บทที่ 268
เกิดใหม่ครานี้ หย่าท่านอ๋องมาเป็นหญิงร่ำรวยที่สุดในใต้หล้า บทที่ 267
เกิดใหม่ครานี้ หย่าท่านอ๋องมาเป็นหญิงร่ำรวยที่สุดในใต้หล้า บทที่ 266
เกิดใหม่ครานี้ หย่าท่านอ๋องมาเป็นหญิงร่ำรวยที่สุดในใต้หล้า บทที่ 265
เกิดใหม่ครานี้ หย่าท่านอ๋องมาเป็นหญิงร่ำรวยที่สุดในใต้หล้า บทที่ 264
เกิดใหม่ครานี้ หย่าท่านอ๋องมาเป็นหญิงร่ำรวยที่สุดในใต้หล้า บทที่ 263
เกิดใหม่ครานี้ หย่าท่านอ๋องมาเป็นหญิงร่ำรวยที่สุดในใต้หล้า บทที่ 262
