Share

บทที่ 2 คุณหนูตระกูลลู่

Penulis: วริษา
last update Terakhir Diperbarui: 2025-03-27 09:30:02

บทที่ 2 คุณหนูตระกูลลู่

เสี่ยวลี่เหมยหอบเอาหัวใจที่บอบช้ำเดินลงมายังหน้าดอนโด โชคชะตาดันเล่นตลกราวกับว่าซ้ำเติมเธอ ท้องฟ้าที่ปลอดโปร่งบัดนี้กลับกลายเป็นท้องฟ้ามืดครึ้มลมพัดแรงฝุ่นคละคลุ้งพายุถล่มลงมาราวกับท้องฟ้าพิโรธ เสี่ยวลี่เหมยเงยหน้ามองบนท้องฟ้าพร้อมแสยะยิ้ม ขนาดท้องฟ้ายังสมน้ำหน้าเธอเลย น้ำตาของความเจ็บปวดไหลรินแข่งกับสายฝน เธอก้าวเท้าเดินตากฝนด้วยความเหม่อลอย แต่ว่าความโชคร้ายของเธอยังไม่จบลงเพียงเท่านี้ จู่ ๆ มีรถยนต์ขับขี่มาด้วยความเร็วแถมคนที่ควบคุมพวงมาลัยนั้นดื่มมาด้วยความมึนเมา ทำให้เสียการควบคุมพุ่งชนเสี่ยวลี่เหมยที่เดินอยู่ข้างถนนเข้าอย่างแรง

"เอี๊ยดด!!!! โครม!!!..." เพียงแค่เศษวินาทีที่เสี่ยวลี่เหมยหันหน้าไปมองไม่ทันได้ให้เธอตั้งตัว ร่างของเธอก็ลอยขึ้นบนท้องฟ้าตกกระทบลงถนนอย่างแรง ความเจ็บปวดเปลี่ยนแปลงเป็นชาไปทั้งร่างกาย ดวงตาเริ่มพร่ามัว

"ฉันคงเป็นคนมีกรรมมาสินะ ถึงได้ดวงซวยได้ขนาดนี้เอาสิพระเจ้า หากท่านอยากได้ชีวิตของฉันก็เอาไปเถอะ" เลือดเริ่มไหลออกมาจากร่างกายสติของเสี่ยวลี่เหมยเริ่มเลือนลางลงอย่างช้า ๆ ก่อนที่จะหมดสติเธอได้ตัดพ้ออย่างสิ้นหวัง ผู้คนที่เห็นเหตุการณ์แตกตื่นเดินเข้ามาดูกันมากมาย พร้อมกดมือถือโทรหารถโรงพยาบาลส่วนรถที่ชนเธอตอนนี้ก็พุ่งไปชนเสาไฟฟ้าแน่นิ่ง เสี่ยวลี่เหมยลมหายใจโรยรินภาวนาในใจก่อนที่จะหมดลม หากเธอได้เกิดอีกครั้งเธอจะไม่ขอมีความรักอีกเลย....

เรือนตระกูลลู่

กรุ้งกริ่ง กรุ้งกริ่ง " เสียงกระพวนที่ห้อยตามระเบียงเมื่อถูกสายลมพัดผ่านทำให้เกิดเสียงที่ฟังแล้วรู้สึกสบายใจ เสียงนกเจี้ยวจ้าวขับร้องแข่งขันกันอย่างสนุกสนาน สาวใช้มากมายต่างพากันทำหน้าที่ของตน เช่นเดียวกันกับ ‘ไป๋เซ่อ’ ที่กำลังเช็ดถูห้องนอนข้าวของเครื่องใช้ของคุณหนูของนาง ‘ลี่อิน’ นางเองกำลังเช็ดตัวของกับคุณหนูของนางที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงไม่ฟื้นเป็นเวลาหลายวัน ทำให้พวกนางเฝ้าภาวนาให้คุณหนูฟื้นขึ้นมาเสียที

"ไป๋เซ่อ ข้าเฝ้ามองคุณหนูทอยู่ทุกวันเมื่อไหร่คุณหนูของพวกเราจะฟื้นขึ้นมาเสียทีนะ " ลี่อินวางแขนของคุณหนูลงข้างลำตัวพร้อมดึงผ้าห่มมาห่มกายให้เมื่อเช็ดตัวเสร็จสิ้น

"ข้าเองก็อยากให้คุณหนูฟื้นเช่นกัน ข้าคิดถึงรอยยิ้มเสียงหัวเราะของคุณหนูเหลือเกิน หากเป็นไปได้หากสวรรค์เมตตาขอให้คุณหนูฟื้นมาคราวนี้อย่าเจ็บไข้ได้ป่วยอีกเลย " ไป๋เซ่อถูโต๊ะเครื่องแป้งพร้อมภาวนา ลี่อินนางลุกขึ้นเพื่อนำถังน้ำกับผ้าไปเก็บจู่ ๆ ก็ต้องดีใจตะโกนออกมาเสียงดังราวกับว่าคุณหนูของนางรับรู้ เพราะตอนนี้ีร่างของคุณหนูกำลังลืมตาขึ้นมาอย่างเชื่องช้า

เสี่ยวลี่เหมยที่นอนอยู่อย่างสบายก็ต้องมาตื่นเพราะเสียงพูดคุยกันของผู้หญิงสองคน เธอลืมตาขึ้นมาอย่างช้า ๆ อากาศในห้องคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นยาสมุนไพรตีกันกับกลิ่นธูปหอม เหมือนกับหนังสมัยโบราณที่เธอเคยดูบ่อย ๆ

"ไป๋เซ่อ ไป๋เซ่อ คุณหนูฟื้นแล้ว" น้ำเสียงกระดี๊กระด๊าตะโกนบอกอีกคนอย่างดีใจ ไป๋เซ่อเองก็รีบวิ่งมาดูคุณหนูของตนเช่นกัน

"จริงหรือ คำอ้อนวอนของข้าเป็นผลจริง ๆ ด้วย ขอบคุณสวรรค์ ขอบคุณสวรรค์" ไป๋เซ่อยกมือขึ้นขอบคุณสวรรค์อย่างดีอกดีใจ ส่วนเสี่ยวลี่เหมยเธอกรอกตามองซ้ายมองขวากับสถานที่ไม่คุ้นเคยแถมผู้หญิงทั้งสองเธอเองก็ไม่เคยเห็นด้วยซ้ำ เธอลุกขึ้นพรวดเมื่อนึกได้ว่าตนเองถูกรถชนเข้าน่าจะตายไปแล้ว หรือนี่คือโรงพยาบาลแต่ทำไมผู้หญิงสองคนนี้แต่งตัวราวกับว่าไม่ใช่นางพยาบาลเลยล่ะ

"ที่นี่ที่ไหน คุณเป็นพยาบาลเหรอคะ? ไม่ใช่ว่าฉันตายไปแล้วเหรอ" เสี่ยวลี่เหมยถามทั้งสองคนทำให้พวกนางมองหน้ากันอย่างแปลกใจ

"คุณหนูจำพวกเรามิได้หรือเจ้าคะ หรือว่าคุณหนูนอนนานเกินไปไม่ได้การแล้ว ลี่อินข้าจะไปตามท่านหมอเจ้ารีบไปตามท่านใต้เท้าแจ้งเรื่องที่คุณหนูฟื้นเร็วเข้า " ไป๋เซ่อแตกตื่นที่เห็นคุณหนูจำนางไม่ได้จึงรีบไปตามท่านหมอ

"ได้! คุณหนูอย่าพึ่งลุกจากเตียงนะเจ้าคะ ข้าจะรีบกลับมาอยู่กับท่าน" ทั้งสองไม่ตอบเสี่ยวลี่เหมยแถมยังรีบออกจากห้องกันอย่างเร่งรีบ ทำเอาเสี่ยวลี่เหมยต้องงงงวยไปด้วย ในตอนนี้ทุกคนออกไปจนหมดเธอมองดูร่างกายของตัวเองจำได้ว่าถูกรถชนจนขาหักไปแล้วแต่เมื่อเธอดึงผ้าห่มออกถลกชุดขึ้นกลับพบว่านี่ไม่ใช่ร่างกายของเธอ นิ้วมืออวบอ้วนขาที่ใหญ่แถมร่างกายของเธอตอนนี้อ้อมล้อมไปด้วยไขมัน เสี่ยวลี่เหมยรีบลุกขึ้นมองหากระจกเมื่อเห็นว่ามีกระจกอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้งเธอรีบเดินเข้ามาดูก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อพบว่าตอนนี้เธอได้มาอยู่ในร่างของหญิงสาวที่อวบอ้วนไปทั้งตัว

"นี่มันเรื่องอะไรกัน!!! ฉันมาอยู่ที่ไหนแล้วนี่ร่างของใคร โอ๊ย! ทำไมถึงปวดหัวขนาดนี้นะ" เสี่ยวลี่เหมยทรุดตัวลงกับพื้นใช้มือกุมขมับภาพความทรงจำของร่างเก่าก็โผล่ขึ้นมาให้เธอได้เห็นเกี่ยวกับเจ้าของร่างนี้

นางคือ ‘คุณหนูลู่เพ่ย’ บุตรสาวของใต้เท้าลู่ไป๋เหวิน กำพร้ามารดามาตั้งแต่กำเนิด ท่านพ่อเฝ้าเลี้ยงดูอย่างตามใจทำให้ร่างกายของลู่เพ่ยอวบอ้วน ไม่ว่านางอยากกินอะไรใต้เท้าลู่ก็ไม่ขัดจัดให้ตลอด ที่ตามใจบุตรสาวของตนเช่นนี้เพราะชีวิตของนางน่าสงสารกำพร้ามารดาแถมยังมีโรคประจำตัวมาตั้งแต่เด็ก ร่างกายของนางจึงไม่ค่อยแข็งแรงเสี่ยวลี่เหมยจึงพอเข้าใจเมื่อฟื้นขึ้นมาได้กลิ่นยาคละคลุ้ง เจ้าของร่างเดิมจับไข้เมื่อออกไปตากน้ำหมอกยามค่ำคืนทำให้ไม่สบายนอนอยู่บนเตียงอยู่หลายวัน จนร่างกายไม่สู้ดีนอนราวกับผัก จู่ ๆ วิญญาณของเสี่ยวลี่เหมยได้เข้ามาอยู่ในร่างกายนี้ เมื่อเสี่ยวลี่เหมยได้รับรู้เธอก็ต้องแสดงเป็นเจ้าของร่างให้ได้ ไม่รู้ว่านี่คือสิ่งที่สววรค์เมตตาให้เธอมาเกิดใหม่หรือไม่? หรือไม่ว่าอะไรก็ช่าง ในเมื่อเธอได้มาเกิดใหม่ต่อจากนี้เธอจะไม่ขอมีความรักอย่างที่เคยพูดไว้ก่อนตายเป็นแน่

"ลู่เพ่ย ลู่เพ่ยของข้าเจ้าฟื้นแล้วอย่างนั้นหรือ โธ่ ๆ ลู่เพ่ยที่น่าสงสารของข้า" ชายชราวิ่งหน้าตื่นเข้ามาหาบุตรสาวของตน เสี่ยวลี่เหมยเข้าใจทันทีว่านี่คือท่านพ่อของลู่เพ่ยเพราะความทรงจำของร่างนี้ยังอยู่ ทำให้นางปรับตัวและเข้าใจทุกอย่างอย่างง่ายดาย

"ท่านพ่อ..."น้ำเสียงเล็กนุ่มอ่อนหวานเอ่ยทักทายชายชราผู้เป็นพ่อ

"เจ้าไปนั่งทำอะไรอยู่ตรงนั้น เจ้าพึ่งฟื้นอย่าพึ่งขยับเลยให้ท่านหมอมาตรวจร่างกายของเจ้าเสียก่อน ลี่อินเจ้ารีบพยุงคุณหนูไปนั่งที่เตียงรอท่านหมอเถิด และต่อจากนี้เจ้าต้องอยู่กับคุณหนูตลอดเวลาห้ามคลาดสายตาเด็ดขาด" ใต้เท้าลู่ไป๋เหวินหันไปสั่งสาวใช้ด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน นางเองก็รีบมาพยุงลู่เพ่ยไปที่เตียงนอนทันที

"คุณหนูมีแรงมั้ยเจ้าคะ? "

"อืม ข้าไหว " เสี่ยวลี่เหมยเดินไปที่เตียงกับลี่อินไม่นานไป๋เซ่อเดินมาพร้อมท่านหมอ ตรวจร่างกายของนางอย่างละเอียดถ้วนที จัดยาบำรุงร่างกายพร้อมแจ้งอาการให้ทุกคนได้รับรู้

"อาการไข้ของคุณหนูลู่ไม่มีแล้ว แต่ร่างกายของคุณหนูยังอ่อนแออยู่ข้าจัดเตรียมไม้ยาไว้ให้เรียบร้อยแล้ว อีกไม่นานร่างกายจะดีขึ้น "

"ขอบคุณท่านหมอมาก ข้าจะตบรางวัลให้เป็นอย่างดีหากท่านรักษาบุตรสาวของข้าให้หายได้" ใต้เท้าลู่ดีใจที่เห็นว่าลู่เพ่ยปลอดภัยแล้ว

"แต่ว่าใต้เท้าท่านคงรู้อยู่แก่ใจใช่หรือไม่ขอรับ? ว่าร่างกายของคุณหนูไม่เหมือนสตรีนางอื่น " ใบหน้าของใต้เท้าลู่สลดอีกครั้ง

"ข้ารู้ ขอแค่นางไม่เจ็บไข้้ได้ป่วยรุนแรงเหมือนครั้งนี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับข้า"

"ขอรับท่านใต้เท้า " เสี่ยวลี่เหมยได้ยินและรับรู้ถึงร่างกายที่ไม่แข็งแรงนี้ก็ทำให้นางเข้าใจในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

หลังจากที่ท่านหมอกลับใต้เท้าให้บุตรสาวนอนพักผ่อน พร้อมให้สาวใช้ไปต้มไม้ยามาให้ดื่มบำรุงร่างกาย ระหว่างนอนอยู่นั้นเสี่ยวลี่เหมยก็พยายามครุ่นคิดเรื่องราวต่อจากนี้ ในเมื่อตนเองต้องมาอยู่ในร่างนี้ นางจะต้องทำอะไรสักอย่างเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ มิเช่นนั้นร่างกายนี้จะต้องเจ็บไข้ได้ป่วยอีกเป็นแน่ สิ่งแรกที่นางต้องทำคือลดน้ำหนัก ควบคุมอาหารหากมีร่างกายที่ไม่อ้วนอาจจะทำให้ไม่เหนื่อยง่าย เมื่อนางคิดได้ดั่งนั้นก็รีบลุกขึ้นจากเตียงนอนจนสาวใช้ตกใจ

"อุ้ย! คุณหนูเกิดเรื่องอันใดขึ้นกับท่านอีกหรือเจ้าคะ ไม่สบายส่วนไหนข้าจะรีบไปตามท่านหมอมาตรวจท่านโดยเร็ว" สาวใช้มีสีหน้ากังวลรีบถามอาการพรางลุกขึ้นแต่ก็ต้องถูกเสี่ยวลี่เหมยดึงแขนเอาไว้เสียก่อน

"ไม่ต้อง! ข้าไม่ได้เป็นอะไรเพียงแต่ข้าว่าข้านอนมากพอแล้วอยากออกไปเดินเล่นด้านนอกเจ้าพาข้าไปได้หรือไม่"

"ได้เจ้าค่ะ ข้าร้อนใจคิดว่าคุณหนูไม่สบายเสียอีก มาเถอะเจ้าค่ะข้าจะพยุงท่านเอง นี่ไป๋เซ่อเจ้าไปหยิบคันร่มมากางให้คุณหนูที"

"ได้ ๆ คุณหนูรอสักครู่นะเจ้าคะ" ไป๋เซ่อที่ยืนอยู่ไม่ไกลรีบไปทำตามลี่อินบอกทันที เสี่ยวลี่เหมยเผยยิ้มมุมปากเล็กน้อย ในความทรงจำของร่างนี้ยังจำได้ว่าทั้งสองเป็นสาวใช้ที่คอยติดตามดูแลมาอย่างดีโดยตลอด ทำให้เสี่ยวลี่เหมยเองก็สบายใจไปด้วย เพราะนางไม่รู้เลยว่าจะมีผู้คิดร้ายกับตนหรือไม่ระหว่างอยู่ในร่างนี้

Lanjutkan membaca buku ini secara gratis
Pindai kode untuk mengunduh Aplikasi

Bab terkait

  • เกิดใหม่ครั้งนี้ไม่ขอมีความรัก   บทที่ 3 คู่หมั้นของข้า

    บทที่ 3 คู่หมั้นของข้าเสี่ยวลี่เหมยเดินออกมาจากห้องของตนโดยมีลี่อินพยุงให้เดินออกมา ร่างกายนี้เหนื่อยง่ายเหลือเกินเพียงก้าวเท้าออกมาเพียงไม่กี่ก้าวทำเอานางหายใจเหนื่อยหอบ สายตาของนางเหลียวมองไปรอบ ๆ ในเรือนแห่งนี้ช่างกว้างใหญ่นักเป็นวาสนาของนางเสียจริงที่ได้มาอยู่ในร่างของบุตรสาวขุนนางเสียเพียงอย่างเดียวคือสุขภาพของนางในตอนนี้ ป้ายเหนือประตูสลักตัวอักษรด้วยทองคำวาววับบ่งบอกความมั่งคั่งของตระกูล"ลี่อินวัน ๆ ข้าทำอันใดบ้างก่่อนที่ข้าจะนอนไม่รับรู้อยู่หลายวัน" แม้จะมีภาพความทรงจำแต่ก็มิได้รับรู้ทุกเรื่องราว นางจึงอยากรู้ว่าทำอันใดบ้าง"คุณหนูมิได้ทำอันใดเจ้าค่ะ มีเพียงกินนอนเดินเล่นเท่านั้น แล้วก็มีบางครั้งที่จะออกไปหาท่านจวิ้นอ๋องเจ้าค่ะ" ลี่อินรีบเล่าให้ฟังทันที เสี่ยวลี่เหมยคิ้วขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย พร้อมทวนชื่อที่ลี่อินเอ่ยมาเมื่อครู่อย่างแผ่วเบา"จวิ้นอ๋อง แล้วจวิ้นอ๋องคือผู้ใดกัน""ท่านจวิ้นอ๋องนามของเขาคือ ‘จวิ้นอ๋องเจียวหั่ว’ เป็นคู่หมั้นคู่หมายของคุณหนูอย่างไรล่ะเจ้าคะ คุณหนูลืมได้อย่างไรกัน" ไป๋เซ่อที่ยืนถือร่มอยู่ด้านหลังก็เอ่ยขึ้น"อย่างนั้นหรือ" เสี่ยวลี่เหมยที่ตายจากควา

    Terakhir Diperbarui : 2025-03-27
  • เกิดใหม่ครั้งนี้ไม่ขอมีความรัก   บทที่ 4 แม่หมูในเล้า

    บทที่ 4 แม่หมูในเล้าใต้เท้าลู่ไป๋เหวินมองใบหน้าที่แน่วแน่คำพูดที่หนักแน่นของบุตรสาวพอเข้าใจว่าครั้งนี้บุตรสาวตนเองทำอย่างที่เอ่ยมาจริง ๆ หากตอนนี้นางไม่อยากแต่งกับผู้ใดก็ดีเช่นกันเขาเองก็ไม่อยากบังคับเพราะที่ผ่านมาชีวิตของเสี่ยวลี่เหมยน่าสงสารมามากพอแล้ว เมื่อครั้งที่นางนอนไม่ฟื้นเขาทุกข์ทรมานใจอย่างมาก เฝ้าภาวนาให้บุตรสาวฟื้นขึ้นมาไม่ว่านางต้องการสิ่งใดเขาพร้อมทำให้เสมอ"หากเจ้าต้องกาเช่นนั้นข้าเองก็ไม่ขัดเจ้า แต่เจ้าอย่ามาร้องไห้ฟูมฟายทีหลังก็แล้วกัน""ไม่มีวันนั้นแน่นอนเจ้าค่ะ เช่นนั้นข้าออกเดินทางก่อนนะเจ้าคะ" เสี่ยวลี่เหมยยิ้มกว้างพร้อมเดินออกไปจากห้องของใต้เท้าลู่ไป๋ไปทำตามที่นางกล่าวมาเสี่ยวลี่เหมยย่างกรายออกจากเรือนด้วยเรือนร่างใหม่จากสตรีที่อวบอ้วนบัดนี้ได้กลายเป็นสตรีร่างบางเรียวขายาวใบหน้าผ่องใสมีชีวิตชีวาขึ้นไม่ได้น่าเบื่อเหมือนเมื่อก่อนนางออกเดินทางกับสาวใช้ทั้งสองคนกับผู้คุมม้าอีกหนึ่งคน จวนท่านจวิ้นอ๋องห่างไกลจากเรือนของนางมากนัก เมื่อเดินทางมาถึงครึ่งทางท้องของเสี่ยวลี่เหมยก็เริ่มเรียกร้องอาหาร นางจึงเปิดหน้าต่างดูด้านนอกพบว่าบัดนี้รถม้าเคลื่อนมาถึงหมู่บ้านของท่านอ๋

    Terakhir Diperbarui : 2025-03-27
  • เกิดใหม่ครั้งนี้ไม่ขอมีความรัก   บทที่ 5 ข้าคือ 'คุณหนูลู่เพ่ย'

    บทที่ 5 ข้าคือ 'คุณหนูลู่เพ่ย'ชายทั้งสองตาพากันมองมาที่เสี่ยวลี่เหมย ดวงตาแวววาวจู่ ๆ ก็มีสตรีรูปงามมานั่งร่วมโต๊ะกับพวกเขาจึงเอ่ยถาม"แม่นาง ไม่ทราบว่าท่านเป็นสตรีบุตรสาวของตระกูลใดกันถึงได้งดงามราวกับนางฟ้าเช่นนี้ และที่แม่นางมานั่งร่วมโต๊ะกับพวกข้ามีเรื่องอันใดหรือขอรับ" เสี่ยวลี่เหมยพยายามควบคุมอารมณ์โมโหเอาไว้ก่อนจะแสยะยิ้มมุมปากราวนางมารร้าย เอ่ยถามเรื่องที่พวกเขากำลังพูกคุยกันอยู่"ข้าเป็นเพียงสตรีผู้ต่ำต้อยไม่สำคัญอันใด เมื่อครู่ข้าได้ยินพวกท่านกันกำลังคุยกันอย่างสนุกสนานมีเรื่องอันใดกันหรือเจ้าคะ ข้าเองก็อยากรับรู้ด้วย ข้าได้ยินพวกท่านกำลังเอ่ยถึงคุณหนูตระกูลลู่ใช่หรือไม่เจ้าคะ? ""ใช่แล้ว แม่นางช่างแตกต่างจากนางมากนัก หากเป็นแม่นางผู้นี้จะมีผู้ใดบ้างไม่อยากแต่งงานด้วย ฮ่า ฮ่า" เสี่ยวลี่เหมยกำหมัดแน่นก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างเชื่องช้า"แล้วพวกท่านเคยเห็นนางหรือเจ้าคะ ถึงนำเรื่องนางมาเอ่ยเช่นนี้ให้เสียหาย""แม่นาง ไม่ว่าผู้ใดในใต้หล้านี้ไม่รู้จักหรอกนะขอรับ เพียงแค่นางเดินหนึ่งก้าวสามารถทำให้แผ่นดินแทบยุบสะเทือนราวกับเกิดแผ่นดินไหว ชาวบ้านลือกันช่างไม่เหมาะสมกับท่านอ๋องที่รูปงาม ห

    Terakhir Diperbarui : 2025-03-27
  • เกิดใหม่ครั้งนี้ไม่ขอมีความรัก   บทที่ 6 ข้าจะถอนหมั้น

    บทที่ 6 ข้าจะถอนหมั้นท่านอ๋องที่ยืนอยู่ริมหน้าต่างจ้องมองไปด้านนอกเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามาก็คิดว่าเป็นบ่าวรับใช้เขาจึงได้เอ่ยถาม"นางกลับแล้วหรือ หึ! ช่างน่ารำคาญเสียจริง " เขาเอ่ยออกมาโดยไม่ได้หันมามองเลยว่าผู้ที่เข้ามาด้านในหาใช่บ่าวรับใช้ไม่"รำคาญอย่างนั้นหรือเพคะ ไหนท่านอ๋องบอกว่ามีงานมากมายที่ต้องทำ การยืนมองทอดสายตาไปยังด้านนอกคืองานของท่านอ๋องหรือเพคะ หม่อมฉันก็พึ่งจะได้รู้วันนี้นี่เอง " เสี่ยวลี่เหมยเก็บความโมโหเอาไว้ไม่ไหวเมื่อนางเห็นเรื่องราวที่ผ่านมาที่เขาได้ทำกับลู่เพ่ยยิ่งทำให้นางไม่ชอบขี้หน้าท่านอ๋องผู้นี้เลยแม้แต่น้อย"เจ้ากล้าดีอย่างไรเข้ามาในห้องของข้าโดยไม่ได้รับอนุญาต" เจียวหั่วหันควับกลับมาเมื่อรับรู้ว่าผู้ที่เข้ามามิใช่บ่าวรับใช้ แต่ทว่าเมื่อเขามองมายังนางต้องตกตะลึง สตรีที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคู่หมั้นที่เขาเคยรำคาญและรังเกียจ สตรีที่อวบอ้วนน่าเบื่อผู้นั้นมายืนอยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ระยะเวลาเพียงหนึ่งฤดูที่นางหายหน้าหายตาไปไม่คิดเลยว่านางจะเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ ใบหน้าเรียวงามกระจ่างหมดจด ริมฝีปากบางแต้มด้วยชาดสีแดงขับผิวผุดผ่อง ดวงตาดำขลับ

    Terakhir Diperbarui : 2025-03-28
  • เกิดใหม่ครั้งนี้ไม่ขอมีความรัก   บทที่ 7 ข้าจะไปอยู่กับท่านอา

    บทที่ 7 ข้าจะไปอยู่กับท่านอาจวนจวิ้นอ๋องตั้งแต่ที่ท่านอ๋องพบเจอลู่เพ่ยวันนั้นเขาก็เอาแต่คิดถึงใบหน้าที่หยิ่งพยองของนาง แตกต่างจากตอนที่นางอวบอ้วนยิ่งนักตอนนี้ความเจ็บปวดที่นางฝากไว้ให้เขาในวันนั้นก็ได้หายดีแล้ว ถึงคราวแล้วที่เขาจะไปเยือนและจะไม่ยอมถอนหมั้น"ผู้ใดอยู่ด้านนอกเข้ามาหาข้าที" เจียวหั่วตะโกนเรียกบ่าวรับใช้ที่อยู่ด้านนอกเพื่อทำในสิ่งที่เขาครุ่นคิดมาหลายวัน"ท่านอ๋องมีอันใดหรือพ่ะย่ะค่ะ""เจ้าไปจัดเตรียมทองคำ หยกและเบี้ยอัฐขึ้นเกี้ยวให้ข้าที ให้มากกว่าที่คุณหนูลู่เพ่ยเอามาคืน ข้าจะเดินทางไปที่เรือนของใต้เท้าลู่ไป๋เหวิน""พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะรีบไปจัดเตรียมให้ท่านอ๋องโปรดรอสักครู่" พูดจบบ่าวรับใช้เดินออกจากห้องของเจียวหั่วไปทำตามคำสั่ง เจียวหั่วยืนขึ้นกอดอก ยิ้มมุมปากแววตาเจ้าเล่ห์"เจ้าหนีข้าไม่พ้นหรอกนะ คิดหรือว่าข้าจะยอมถอดหมั้นง่าย ๆ อำนาจที่อยู่ตรงหน้าไม่ว่าผู้ใดก็คงไม่ปล่อยให้หลุดมือไปง่าย ๆ " เจียวหั่วหัวเราะออกมาอย่างพึงพอใจพร้อมเดินออกจากห้องของตนเพื่อเดินทางไปที่เรือนตระกูลลู่ทำอย่างใจหวังเรือนตระกูลลู่"ขนมมาแล้วเจ้าค่ะคุณหนู" ลี่อินเดินถือถาดที่ใส่ขนมพร้อมน้ำชามา

    Terakhir Diperbarui : 2025-03-28
  • เกิดใหม่ครั้งนี้ไม่ขอมีความรัก   บทที่ 8 เตรียมรับมือ

    บทที่ 8 เตรียมรับมือเจียวหั่วเดินทางมาถึงเรือนใต้เท้าลู่ไป่เหวินก็ต้องสงสัยเมื่อพบเจอชายมากมายมายืนรออยู่หน้าเรือนเต็มไปหมด จึงได้ให้บ่าวรับใช้ที่มากับตนไปสืบดูก็ได้รู้ความที่เหล่าบุรุษมาอยู่ที่หน้าเรือนเพราะต้องใจหมายตาคุณหนูลู่เพ่ยผู้งดงาม ทำให้จิตใจของเจียวหั่วร้อนรุ่มขึ้นมา ไม่คิดเลยว่าสตรีที่เขาไม่เคยสนใจใยดีจะมีบุรุษอยากครอบครองมากขนาดนี้ เจียวหั่วลงจากรถม้าเร่งรีบก้าวเท้าเข้าเรือนของใต้เท้าลู่ไป๋เหวินอย่างเร็ว"ท่านอ๋องมาพบใต้เท้าหรือพ่ะย่ะค่ะ" บ่าวรับใช้ที่ยืนอยู่หน้าเรือนได้เอ่ยถามขึ้นทำให้ผู้คนที่ยืนอยู่แถวนั้นหันมามองเป็นตาเดียว แถมยังหัวเราะกระซิบกระซาบนินทาเจียวหั่วกันใหญ่ เขายืนอยู่ไม่ไกลพลอยให้ได้ยินคำพูดที่ชายเหล่านั้นเอ่ยนินทาเขา"เฮอะ! มาหวงของทีหลังล่ะสิ ข้าได้ยินมาว่าเมื่อก่อนท่านอ๋องไม่เคยแยแสคุณหนูลู่เพ่ยแม้แต่น้อย พอนางงดงามคิดจะอยากนางคืนสินะ " คำพูดของคนเหล่านั้นทำให้เจียวหั่วโมโหแววตาดุดันมองขวับไปยังคนพวกนั้นจนต้องหลบสายตา"ใช่! ข้ามาหาใต้เท้าลู่ไป๋เหวิน และที่มาวันนี้ก็เรื่องการหมั้นหมาย เมื่อคราวที่คุณหนูลู่เพ่ยไปหาข้าที่จวนในครั้งนั้น ข้าไม่ได้จะถอนหมั้น

    Terakhir Diperbarui : 2025-03-28
  • เกิดใหม่ครั้งนี้ไม่ขอมีความรัก   บทที่ 9 เดินทาง

    บทที่ 9 เดินทางเมื่อเก็บของเสร็จได้ไม่นานสาวใช้ทั้งสองก็พากันหอบถุงผ้าของตนเองมาหาคุณหนูเพื่อออกเดินทาง"คุณหนูเก็บของเสร็จหรือยังเจ้าคะ "ลี่อินวางถุงผ้าเอ่ยถามคุณหนูที่นั่งอยู่ที่โต๊ะน้ำชา"เสร็จแล้วเจ้าไปบอกให้บ่าวมายกไปที่รถม้าเถิดจะได้ออกเดินทาง""เจ้าค่ะ " ลี่อินรับคำสั่งพรางเดินออกไปด้านนอกส่วนไป๋เซ่อก็เดินเข้ามาใกล้เสี่ยวลี่เหมยมองดูคุณหนูที่ผมเผ้าปกปิดใบหน้าจากการเก็บของด้วยตัวเอง"คุณหนูข้าจะแต่งตัวให้นะเจ้าคะ ดูสิเผ้าผมของคุณหนูหลุดรุ่ยหมดแล้ว เป็นเพราะข้ากับลี่อินที่ไม่ได้มาช่วยคุณหนูเก็บของต้องขออภัยด้วยนะเจ้าคะ" นางพูดไปเดินไปหยิบหวี่มาแปรงผมแกะปิ่นออกพร้อมจัดแจงให้ผมเข้าทรงและปักปิ่นเข้าไปเช่นเดิม"ข้ายังไม่ได้ตำติเจ้าเสียหน่อย อีกอย่างข้าเองที่บอกให้พวกเจ้าไปเก็บของเจ้าไม่ต้องใส่ใจ เจ้าจัดผมให้ข้าเสร็จแล้วก็ออกไปข้างนอกกันเถอะ ข้าอยากไปร่ำลาท่านพ่อเสียหน่อย""เจ้าค่ะ" ทั้งสองออกมาข้างนอกก็พบใต้เท้าลู่ไป๋เหวินเดินมาพร้อมบ่าวรับใช้ที่ลี่อินไปตามมายกของใช้ของลู่เพ่ย"ท่านพ่อข้ากำลังจะไปหาท่านพ่อพอดีเลยเจ้าค่ะ""อย่างนั้นหรือ เฮ้อ! เจ้าอยู่กับข้ามาตั้งแต่เกิดไม่เคยห่างกาย

    Terakhir Diperbarui : 2025-03-28
  • เกิดใหม่ครั้งนี้ไม่ขอมีความรัก   บทที่ 10 ข้าจะปลูกผักเจ้าค่ะ

    บทที่ 10 ข้าจะปลูกผักเจ้าค่ะหลังจากกินอาการอิ่มท่านอาก็พาเสี่ยวลี่เหมยมายังห้องนอนที่ถูกจัดเตรียมไว้ให้ได้ให้นางพักผ่อน เมื่อหัวถึงหมอนตัวนอนบนเตียงนอนนุ่มไม่นานเสี่ยวลี่เหมยก็ได้หลับลงรุ่งเช้ามาเยือนเสียงนกน้อยร้องตอบโต้กันไปมาเจี๊ยวจ้าว เสียงกระดิ่งดังราวกับสำนวนเพียงไพเราะ เสี่ยวลี่เหมยตื่นเช้าเพราะแปลกที่มายืนมองดูดวงอาทิตย์ขึ้นอย่างงดงาม เช้า ๆ ที่นี่อากาศเย็นสบายแม้ว่านางจะตื่นเช้าแต่ชาวบ้านที่นี่ก็ตื่นเช้ากันมาก ๆ"คุณหนูตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่เจ้าคะ นี่ยังไม่สว่างเลย" ไป๋เซ่อที่นอนอยู่ข้าง ๆ ตื่นมาเพื่อดูแลก็ต้องตกใจที่เห็นลู่เพ่ยยืนอยู่หน้าระเบียงเสียแล้ว"ข้านอนไม่หลับนะ แล้วลี่อินเล่าไม่มาพร้อมกับเจ้าหรือ" นางมองไปด้านหลังไม่พบลี่อินจึงได้เอ่ยถามด้วยความสงสัย"ลี่อินไปที่ห้องครัวเจ้าค่ะ " เสี่ยวลี่เหมยพยักหน้ารับรู้"เช่นนั้นเจ้าก็ตามข้ามาเถิด ข้าจะไปหาท่านอา ""เจ้าค่ะ" เสี่ยวลี่เหมยเดินเล่นดูรอบ ๆ เรือน ก่อนจะมาพบท่านอาที่กำลังสั่งให้บ่าวไปทำหน้าที่ของตน เสี่ยวลี่เหมยไม่รอช้ารีบย้ำเท้าตรงเข้าไปหา"ท่านอาทำอันใดอยู่หรือเจ้าคะ" ซีเหนี่ยวได้ยินเสียงหลานสาวหันขวับมามองอย่างรวด

    Terakhir Diperbarui : 2025-03-28

Bab terbaru

  • เกิดใหม่ครั้งนี้ไม่ขอมีความรัก   บทที่ 40 ให้โอกาสความรักอีกครั้ง(ตอนจบ)

    บทที่ 40 ให้โอกาสความรักอีกครั้งหลายวันต่อมาเสี่ยวลี่เหมยยังคงไม่ฟื้นนางนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงอย่างไม่รู้สึกตัว ไป๋เซ่อลี่อินคอยพลัดเปลี่ยนกันมาเปลี่ยนเสื้อผ้าเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ตลอด"เมื่อไหร่เจ้าจะฟื้นเสียที รีบฟื้นมาเถิดต่อให้เจ้าจำข้าไม่ได้หรือชิงชังข้าเพียงใดข้าก็ยอม "เจียวหั่วจับมือของนางแน่นมองใบหน้าที่หลับสนิทพร้อมอ้อนวอนให้นางฟื้น ตอนนี้เข้าสู่ฤดูหนาวแล้วลมพัดเข้ามาทางหน้าต่างให้ความรู้สึกหนาวเย็น เจียวหั่ววางมือของนางไว้แนบกายนางก่อนจะเดินไปปิดหน้าต่างเพื่อไม่ให้ลมเข้ามาได้ ก่อนจะเดินมาที่เตียงพร้อมดึงผ้าห่มมาห่มกายให้นาง"เจ้ารีบฟื้นมาเสียที ต่อให้เจ้าอวบอ้วนเช่นดั่งเมื่อก่อน ข้าสัญญาว่าข้าจะไม่เฉยชาเมินเฉยต่อเจ้า เจ้ารอคอยให้ข้าสนใจเจ้ามาตลอดมิใช่หรือ? และข้าก็มีเรื่องอีกเรื่องที่ยังไม่ได้บอกเจ้าเลย ว่าตอนนี้ข้ารักเจ้าเพียงใด แม้ว่าข้าจะรู้ตัวช้าแต่ตอนนี้ทั้งหัวใจของข้ามีเพียงเจ้า เจ้าได้ยินหรือไม่พระชายาของข้า""จริงหรือ แล้วรักหม่อมฉันเมื่อไหร่กันเพคะ" น้ำเสียงแหบพร่าได้เอ่ยขึ้นเสี่ยวลี่เหมยนางรู้สึกตัวในตอนแรกนางคิดว่าตนเองจะตายไปแล้วเสียอีกแต่ทว่านางได้ไปพบกับลู่เพ่ยตั

  • เกิดใหม่ครั้งนี้ไม่ขอมีความรัก   บทที่ 39 เสี่ยวลี่เหมยได้รับบาดเจ็บ

    บทที่ 39 เสี่ยวลี่เหมยได้รับบาดเจ็บฝั่งด้านซีเหนี่ยวกับสาวใช้ที่ร้อนรนหัวใจเป็นห่วงเสี่ยวลี่เหมยนานมากแล้วที่นางกับท่านอ๋องหายตัวไปไม่กลับมาเสียที ซีเหนี่ยวไม่อาจจะนั่งติดเก้าอี้เดินไปมาอย่างร้อนใจ ไม่นานนักเสียงฝีเท้าของม้าได้วิ่งเข้ามาในเรือนทุกคนรีบเดินออกไปดูก็พบว่าบัดนี้ท่านอ๋องได้อุ้มร่างของเสี่ยวลี่เหมยที่หมดสติเสื้อผ้าเปื้อนไปด้วยเลือด ซีเหนี่ยวทรุดตัวลงเป็นลมที่เห็นหลานสาวของตนเองได้รับบาดเจ็บ"ซีเหนี่ยว ซีเหนี่ยวเจ้าคะลี่อินรีบพาซีเหยี่ยวไปนั่งก่อนข้าจะรีบไปดูคุณหนู" แม้ว่าพวกนางแตกตื่นแต่ตอนนี้นายหญิงของตนต่างดูแลตนเองไม่ได้ไป๋เซ่อรีบตั้งสติเรียกลี่อินที่ยืนตัวสั่นเทาดวงตาเริ่มสั่นคลอนคล้ายจะร้องให้ตั้งสติ"คุณหนู คุณหนูของข้า ฮื้อ ๆ""นี่ลี่อินเจ้าจั้งสติพาซีเหนี่ยวเข้าไปด้านในก่อนเร็วเข้า ""อื้อ ๆ " ลี่อินปาดน้าตาประคองร่างซีเหนี่ยวเข้าไปด้านในส่วนไป๋เซ่อรีบวิ่งมาหาเสี่ยวลี่เหมย"ท่านอ๋องเกิดอะไรขึ้นกับคุณหนูเพคะ""ลู่เพ่ยได้รับบาดเจ็บ เจ้ารีบไปเตรียมน้ำพร้อมกับผ้าเช็ดเลือดมาให้ข้าโดยเร็ว " เจียวหั่วอุ้มร่างของเสี่ยวลี่ไปที่ห้องพักของนาง ไป๋เซ่อรีบไปทำตามที่ท่านอ๋องบอกอ

  • เกิดใหม่ครั้งนี้ไม่ขอมีความรัก   บทที่ 38 ข้าไม่ได้ตั้งใจ

    บทที่ 38 ข้าไม่ได้ตั้งใจทั้งสองต่อสู้ฟาดฟันเพลงดาบกันอย่างดุเดือดฝุ่นคละคลุ้งเต็มอากาศ เจียวหั่วแม้จะมีฝีมือเก่งกาจแต่ทว่าฮุ่ยเจินมีแรงเหลือมากกว่า ทำให้เขาได้พลาดท่าโดนฟันเข้าที่แขนข้างขวาจนล้มลงกับพื้น ดาบกระเด็นออกไปไกลห่างตัว"แฮ่ก ๆ! " เสียงเหนื่อยหอบของทั้งสองดังระงม"ฮุ่ยเจินต่อให้เจ้าจะฆ่าพวกข้าได้แต่เจ้าเปลี่ยนแปลงทุกอย่างไม่ได้หรอกนะ ตอนนี้ทางการได้จับกุมท่านพ่อของเจ้ายึดของที่เจ้าได้ขโมยจากชาวบ้านเพื่อเป็นหลักฐานแล้ว อีกไม่นานทหารของข้ากำลังตาม เจ้าหนีไม่พ้นหรอกนะ" เพราะเห็นว่ามีเพียงฮุ่ยเจินเพียงคนเดียวเจียวหั่วจึงสั่งให้องครักษ์พร้อมกำลังทหารไปที่เรือนของท่านพ่อฮุ่ยเจินเพราะเกรงกลัวว่าเขาจะหนีไปเสียก่อน"หยุดปากไปซ่ะ หากข้าถูกจับอย่างไรก็ต้องตายสู้ฆ่าพวกท่านทั้งสองให้ตายไปพร้อมกับข้าไม่ดีกว่าหรือ?? " เสี่ยวลี่เหมยเห็นเจียวหั่วได้รับบาดเจ็บรีบวิ่งเข้ามาห้ามฮุ่ยเจินทันที"คุณชายฮุ่ยเจิน!! หยุดเถอะนะข้าไม่เชื่อหรอกว่าท่านเป็นคนไม่ดี ข้ารู้ว่าที่ผ่านมาท่านไม่ได้แสร้งเป็นคนดีความรู้สึกที่ท่านมีต่อพวกเรานั้นเป็นความรู้สึกของท่านจริง ๆ ไหนท่านเคยบอกรักข้า ความรู้สึกที่ท่านมีต่อ

  • เกิดใหม่ครั้งนี้ไม่ขอมีความรัก   บทที่ 37 ผู้อยู่เบื้องหลัง

    บทที่ 37 ผู้อยู่เบื้องหลังแต่ทันใดนั้นเองก่อนที่ดาบจะฟาดลงมาที่บ่าของเสี่ยวลี่เหมยมีดาบอีกด้ามมาขวางเสียก่อน เจียวหั่วดีใจที่เสี่ยวลี่เหมยปลอดภัยแม้ไม่รู้ว่าบุรุษที่โผล่เข้ามาช่วยนั้นคือผู้ใด เขาสวมชุดสีดำคล้าย ๆ คนกลุ่มนี้ปกปิดใบหน้าด้วยเช่นกันแต่ก็มองออกเพราะชุดเนื้อผ้าคนละแบบ"ทำไมต้องมาขวางด้วย ข้าจจะจัดการสตรีนางนี้" ชายที่จะฆ่าเสี่ยวลี่เหมยเอ่ยถามชายที่ปรากฏตัว แต่ทว่าเขาไม่ตอบอันใดฟาดดาบไม่ยั้งจนชายชุดดำล้มลงพลาดท่า เขารีบคว้าตัวเสี่ยวลี่เหมยขึ้นมาจะพาหนี เสี่ยวลี่เหมยลืมตาเพราะได้ยินเสียงต่อสู้กันนางมองอย่างแน่ชัดผู้ที่มาช่วยคือคุณชายฮุ่ยเจินไม่ผิดแน่ เมื่อเขาคว้าตัวของนางมาประคองจะให้นางขึ้นหลังจะได้หลบหนีทัน เสี่ยวลี่เหมยยอมขึ้นหลังเขาแต่โดยดี เจียวหั่วจึงตะโกนมาบอกเขา"ข้าไม่รู้ว่าท่านเป็นใครแต่ท่านหวังดีกับนางข้าฝากให้ท่านดูแลนางอย่าให้ได้รับบาดเจ็บ" เขาจับเสี่ยวลี่เหมยขึ้นหลังพยักหน้าให้เจียวหั่วก่อนจะวิ่งหนี้ไปโดยเร็ว ส่วนเจียวหั่วก็ยังคงต่อสู้กับชายที่เหลืออีกคน จนในที่สุดเจียวหั่วก็ได้จัดการจนไม่เหลือสักคนไม่นานกลุ่มขององครักษ์พร้อมทหารที่ตามมาจากวังหลวงได้เดินทางมาอ

  • เกิดใหม่ครั้งนี้ไม่ขอมีความรัก   บทที่ 36 ตามคนร้าย

    บทที่ 36 ตามคนร้ายเสี่ยวลี่เหมยวิ่งสุดแรงจนตามไปพบกลุ่มชายที่ปกปิดใบหน้าพูดคุยกันเพื่อแยกย้ายเพราะตอนนี้ถูกจับได้เสียแล้ว"ตอนนี้พวกเราต้องแยกย้ายก่อน เมื่อครู่ข้าถูกคุณหนูของเรือนนั้นจับได้""ทำไมเจ้าถึงทำงานพลาดเช่นนี้งั้นเอาตามนี้แยกย้ายก่อนจะถูกจับได้อีก" เสี่ยวลี่เหมยจะออกไปยืนกรานแต่ก็ต้องถูกองครักษ์ของเจียวหั่วเข้ามาห้ามเสียก่อน"คุณหนูอย่าทำอันใดบุ่มบ่ามคนพวกนี้มีมากกว่าที่เราเห็นขอรับ จะเกิดอันตรายได้""แล้วเจ้าจะให้ข้าทำเช่นใดจะให้ปล่อยไปอย่างนั้นหรือแล้วก็ไปทำเช่นนี้กับชาวบ้านอีกอย่างนั้นหรือ""ลู่เพ่ยเจ้าใจเย็นก่อน องครักษ์ของข้าได้ตรวจตราดูคนพวกนี้มีมากกว่าเรา ข้าว่าเรากลับเรือนไปตั้งหลักเสียก่อน ตอนนี้ท่านอาของเจ้าเป็นห่วงเจ้ามากเลยรู้หรือไม่!! " เจียวหั่วที่ตามมาถึงคว้ามือของเสี่ยวลี่เหมยให้หยุดตามคนพวกนั้น"ไม่เพคะ หากท่านอ๋องเกรงกลัวคนพวกนั้นก็ทรงปล่อยหม่อมฉัน เพราะหม่อมฉันไม่กลัวเลยสักนิดการตายเจ็บเพียงตอนที่เรายังไม่หมดลม แต่เมื่อเราหมดสติเมื่อไหร่ก็ไม่เจ็บปวดอันใดแล้วเพคะ " สายตาดุดันน้ำเสียงแข็งกร้าวของเสี่ยวลี่เหมยเปล่งออกมาจนเจียวหั่วต้องตกใจ เขาไม่เคยเห็นสีหน้

  • เกิดใหม่ครั้งนี้ไม่ขอมีความรัก   บทที่ 35 แปลงผักถูกทำลาย

    บทที่ 35 แปลงผักถูกทำลายมาถึงเรือนท่านอารีบปิดประตูเรือนอย่างเร่งรีบ ก่อนจะจับเสี่ยวลี่เหมยให้นั่งที่เก้าอี้เพื่อพูดให้หลานสาวตนเองเปลี่ยนใจ"ลู่เพ่ยเจ้าเห็นหรือไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น ข้าว่าเจ้าเปลี่ยนใจเก็บผักไปขายที่ตลาดหมู่บ้านเราเถอะนะ แม้จะได้ไม่มากแต่ยังดีกว่าไม่ได้ข้ากลัวว่าเจ้าจะเจอเช่นดั่งท่านลุง" ซีเหนี่ยวอ้อนวอนขอให้เสี่ยวลี่เหมยเปลี่ยนใจแต่มีหรือที่นางจะกลัวและยอมเปลี่ยนใจอย่างที่ท่านอาขอ"ไม่เจ้าค่ะ ข้าไม่เปลี่ยนใจข้าไม่เชื่อหรอกนะเจ้าคะว่าเรื่องนี้เป็นฝีมือของปีศาจบ้าบออะไรนั่น คนที่ได้ประโยชน์มากที่สุดในเรื่องนี้คือเฒ่าแก่เจ้าของร้านรับซื้อผักมิใช่หรือเจ้าคะ ไม่แน่นี่อาจจะเป็นฝีมือของเขาก็ได้ ข้าจะทำให้ชาวบ้านได้เห็นเองว่าหากข้าไปขายที่อื่นจะไม่มีอันใดเกิดขึ้น" เสี่ยวลีเหมยโมโหแทนชายชราที่ถูกทำลายแปลงผัก และนางก็ไม่กลัวที่ท่านผู้เฒ่าข่มขู่อีกด้วย "ไม่ได้นะ!!! หากเกิดเรื่องขึ้นกับเจ้าข้าจะเอาหน้าที่ไหนไปพบท่านพี่""ซีเหนี่ยวท่านเบาใจเถิด หากนางอยากจะนำผักไปขายที่หมู่บ้านอื่นข้าจะไปเป็นเพื่อนนางเองท่านไม่ต้องห่วง หากมีข้าอยู่เคียงข้างข้าไม่ให้นางได้รับอันตรายแน่นอน " เสี่ยว

  • เกิดใหม่ครั้งนี้ไม่ขอมีความรัก   บทที่ 34 เพราะไม่เชื่อฟัง

    บทที่ 34 เพราะไม่เชื่อฟังเจียวหั่วเดินมาถึงห้องโถงเห็นเสี่ยวลี่เหมยจัดโต๊ะรินน้ำสำหรับทุกคนเขารอยยิ้มบนใบหน้าช่างทำให้เขามีความสุขเป็นอย่างมากที่เห็นรอยยิ้มของนางเช่นนี้ "วันนี้มีเรื่องอันใดดี ๆ หรือไม่เจ้าถึงได้จัดเตรียมทุกอย่างด้วยตนเองเช่นนี้" "ท่านอ๋องมาแล้วหรือเพคะ เชิญนั่งที่เก้าอี้ก่อนนะเพคะ""เจ้าไม่สบายหรืออย่างไรถึงได้เอ่ยวาจาดี ๆกับข้าเช่นนี้ข้าชักไม่ชินแล้วสิ" "เฮ้อ!! นี่ท่านอ๋องวันนี้หม่อมฉันอารมณ์ดี แถมยังดีมากท่านอ๋องช่วยอย่าเอ่ยวาจากวนใจให้หม่อมฉันมีอารมณ์ขุ่นมัวได้มั้ยเพคะ""ก็ได้ ๆ ข้าชักอยากรู้แล้วสิว่าเจ้าอารมณ์ดีเรื่องอะไรกัน""รอท่านอามาก่อนเพคะหม่อมฉันจะได้เล่าครั้งเดียว"พูดจบท่านอาได้เดินมาพอดี "ข้ามาแล้ว เจ้ามีเรื่องอันใดดี ๆ รีบเล่ามาเถิดข้าเองก็อยากรู้เช่นกัน"ซีเหนี่ยวนั่งลงที่เก้าอี้ของตนเอง เสี่ยวลี่เหมยตักข้าวใส่ถ้วยให้ทุกคนนั่งลงที่ตนเองพร้อมเอ่ยปากเล่าให้ทุกคนฟัง"เช่นนั้นกินไปด้วยเล่าไปด้วยแล้วกัน วันนี้ข้าได้ออกหาร้านรับซื้อผักมาเจ้าค่ะ มีร้านที่ให้ราคาดีกว่าที่ตลาดของหมู่บ้านเราเสียอีกนะเจ้าคะท่านอา ข้าว่าจะนำไปขายที่นั่นเจ้าค่ะ""ดี! นับว่าเป็

  • เกิดใหม่ครั้งนี้ไม่ขอมีความรัก   บทที่ 33 หาตลาด

    บทที่ 33 หาตลาดสองวันผ่านมา เสี่ยวลี่เหมยเดินหาตลาดจนทั่วแต่ในหมู่บ้านนี้มีเพียงที่เดียวที่รับซื้อคือร้านที่นางไปซื้อเมล็ดพันธุ์นั้นเอง แต่ทว่าราคาเอาเปรียบคนปลูกเหลือเกิน "เฮ้อ ! สงสัยวันรุ่งขึ้นข้าคงต้องเดินทางไปที่หมู่บ้านข้าง ๆแล้วล่ะ""ทำไมเจ้าคะ " ลี่อินสงสัยได้เอ่ยถามขึ้นมา"เจ้าไม่เห็นหรือไงว่าเฒ่าแก่ให้ราคาเราเพียงเล็กน้อย การที่เราจะขายของเราต้องหาตลาดร้านที่รับซื้อในราคาที่สูงกว่าเราถึงจะคุ้มค่าได้กำไร ""อืม คุณหนูของข้าช่างรอบรู้เรื่องกำไรด้วยหรือเจ้าคะ""ของเช่นนี้ต้องรู้อยู่แล้วสิ" "คุยเรื่องอันใดกันอยู่หรือใบหน้าของท่านถึงได้ดูเคร่งเครียดเช่นนี้" ฮุ่ยเจินเดินเข้ามาหาเสี่ยวลี่เหมยที่นั่งอยู่ศาลารับลมในเรือนในมือเต็มไปด้วยผักมากมาย "โอ๊ะ ! คุณชายฮุ่ยเจินมาตั้งแต่เมื่อไหร่กันแล้วในมือนั้นคืออะไรหรือเจ้าคะ""ที่เรือนของข้าตอนนี้มีผักมากมายจึงนำมาฝากท่านนะขอรับ"พูดจบเขาก็ยื่นตะกร้าผักให้กับลี่อิน "ต้องขอบน้ำใจคุณชาย เชิญนั่งก่อนเถอะเจ้าคะไป๋เซ่อเจ้าเข้าไปที่ห้องครัวนำน้ำชามาต้อนรับคุณชายสิ" "เจ้าค่ะ " ทั้งลี่อินกับไป๋เซ่อเดินไปทางห้องครัวฮุ่ยเจินนั่งลงที่เก้าอี้พร้อ

  • เกิดใหม่ครั้งนี้ไม่ขอมีความรัก   บทที่ 32 ข้าเป็นห่วงเจ้า

    บทที่ 32 ข้าเป็นห่วงเจ้าฝั่งด้านเสี่ยวลี่เหมยกำลังชื่นชมผักของนางที่ตอนนี้เติบโตจนใกล้จะเก็บเกี่ยว "ไป๋เซ่อเจ้าดูสิตอนนี้ผักของข้าเติบโตมากพอที่จะเก็บเกี่ยวแล้ว อื้มเช่นนั้นวันพรุ้งนี้เราออกไปที่ตลาดเพื่อหาที่ขายผักกันเถิด ""ได้เจ้าค่ะ " ไป๋เซ่อดีใจกับคุณหนูจริง ๆ ที่นางปลูกผักสำเร็จและงดงามขนาดนี้แต่แล้วสายตาของนางก็มองไปเห็นเจียวหั่วที่กำลังเดินตรงมาทางนี้ "คุณหนูท่านอ๋องมาเจ้าค่ะ""มาทำไมกันนะ คนกำลังอารมณ์ดี" เสี่ยวลี่เหมยหุบยิ้มทันทีพร้อมลุกขึ้นเดินไปหาเจียวหั่ว"ท่านอ๋องมาที่นี่ทำไมกันเพคะ ""ข้ามีเรื่องต้องคุยกับเจ้าไป๋เซ่อเจ้ากลับไปรอที่เรือนก่อน ""เพคะท่านอ๋อง" ไป๋เซ่อน้อมรับคำสั่งโค้งคำนับลงพร้อมเดินจากไปปล่อยให้ทั้งสองได้อยู่ด้วยกัน "ท่านอ๋องมีเรื่องสำคัญอันใดจะเอ่ยกับหม่อมฉันหรือเพคะ""เมื่อคืนนี้เจ้าออกไปที่ใดมา เป็นเพียงสตรีร่างเล็กอย่างเจ้าไม่รู้จักเกรงกลัวเลยอย่างนั้นหรือ" เสี่ยวลี่เหมยชะงักในคำพูดของเจียวหั่วเล็กน้อยเขารู้ได้อย่างไรว่านางออกจากเรือนไป นางเริ่มเอะใจเดินเข้ามาใกล้จ้องใบหน้าของเจียวหั่วมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า ใช้มือวัดความสูงจนเขาแปลกใจการกระทำของน

Jelajahi dan baca novel bagus secara gratis
Akses gratis ke berbagai novel bagus di aplikasi GoodNovel. Unduh buku yang kamu suka dan baca di mana saja & kapan saja.
Baca buku gratis di Aplikasi
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status