Mag-log inShare
คิดวิธีหาเงินเข้าบ้าน 2
Huling Na-update:
2025-02-26 14:13:20
Kaugnay na kabanata
ฮูหยินชาวไร่ของท่านแม่ทัพ ความสดใสของฝาแฝดทั้งสอง
สีหน้าเคร่งเครียดของมารดาทำให้เด็ก ๆ ไม่กล้าถาม ได้แต่กินข้าวไปเงียบ ๆ กระทั่งออกจากบ้านมาที่ภูเขาลูกเดิม ที่ผ่านมามารดาสอนจนจำได้หมดแล้วว่าพวกเขาต้องทำอะไรบ้าง จื่อเหวินเห็นมารดาเดินแยกไปอีกทางจับมือน้องสาวฝาแฝดเดินมาฝั่งตรงข้ามแล้วเริ่มเก็บผลไม้ต้นเตี้ยกับพืชบางอย่าง ที่นำไปประกอบอาหารได้ เขาไม่รู้ว่าอะไรกินได้หรือไม่ได้ แค่จำที่มารดาสอนมาก็ทำได้ง่าย ๆ แล้ว ในขณะที่พี่ชายกำลังปีนป่ายบนต้นไม้ หนี่เหวินก็เดินเก็บผลมะเขือเทศที่ขึ้นอยู่ใกล้ ๆ ไปด้วย นางตั้งใจทำเพราะเมื่อทำแบบนี้นางจะได้รับคำชมจากมารดาทุกครั้ง และการทำให้ท่านแม่ยิ้มได้ทำให้นางมีความสุขตามมารดาไปด้วย หนี่เหวินชอบท่านแม่คนนี้เพราะท่านแม่คนนี้ดูเข้มแข็งและดูสวยสง่างามมาก! เหมือนนิทานที่ท่านแม่เคยเล่าให้ฟัง หม่าเยี่ยนถิงไม่รู้ว่าลูกๆ คิดเห็นอย่างไรกับนาง ตอนนี้นางได้ของป่ามาเต็มตะกร้าเช่นเคย ก่อนจะจูงมือลูกไปตั้งแผงและเร่ขายที่ตลาดด้านหลังได้เงินมาจำนวนหนึ่ง แม้ไม่มากนักแต่ก็พอซื้อเมล็ดพันธุ์ได้สามชนิด ทว่ากลับมาถึงบ้านก็ยังเอาเมล็ดพันธุ์ลงปลู
Huling Na-update : 2025-02-26ฮูหยินชาวไร่ของท่านแม่ทัพ ช่วยเหลือบุรุษแปลกหน้าที่ดูคุ้นเคยอย่างน่าประหลาดใจ 1
หม่าเยี่ยนถิงเริ่มได้เนื้อสัตว์กลับมาทำกินบ้างทีละเล็กละน้อย มื้อไหนมีเนื้อสัตว์อยู่ในรายการอาหารเด็ก ๆ จะเฝ้ารออย่างมากจนเห็นประกายออกมาจากตากลม ๆ นั่นได้เลย ถึงจะชอบกินเนื้อมากแค่ไหนแต่ฝาแฝดก็รู้ว่าต้องแบ่งกัน คืนนั้นทั้งสองก็ยังขอให้นางเล่านิทานให้ฟัง "คืนนี้ท่านแม่จะเล่าเรื่องอะไรหรือเจ้าคะ?" ทั้งสองนอนกอดหมอนแทนตุ๊กตาที่ยังหม่าเยี่ยนถิงคนก่อนยังหาซื้อมาให้ไม่ได้ ต้องเย็บมือให้เองและมันขาดไปเสียแล้ว นางสัญญาว่าจะซ่อมมันให้แต่ก็ยังไม่มีเวลา "องค์หญิงดอกไม้เป็นอย่างไร" เด็ก ๆ ตื่นเต้นทันทีเพราะมารดายังไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง "องค์หญิงดอกไม้ เกิดในกลีบดอกไม้ ชุดทำจากกลีบดอกไม้ และประดับผมด้วยเกสร..." องค์หญิงเป็นที่รักของภูตดอกไม้ จนกระทั่งสายลมพัดผ่านมา แต่สายลมไม่ไปไหน สายลมตกหลุมรักดอกไม้ ตั้งใจอยู่เคียงคู่กัน เมื่อสายลมไม่พัดผ่าน ฤดูกาลไม่มาเยือน ทั้งสองจึงต้องจำพรากจากกัน สายลมคิดถึง เพียงหนึ่งฤดู ได้ดอกไม้เคียงคู่ ก่อนจากกันไกล วันปีผันผ่าน ย้อนกลับมาใหม่ ให้ชูชื่นใจ ด้วยรั
Huling Na-update : 2025-02-26ฮูหยินชาวไร่ของท่านแม่ทัพ ช่วยเหลือบุรุษแปลกหน้าที่ดูคุ้นเคยอย่างน่าประหลาดใจ 2
"เป่าเปา แม่รู้ว่าเจ้าปีนต้นไม้เก่ง แต่อย่าขึ้นไปที่สูงแบบวันก่อนอีกเชียวนะ" หม่าเยี่ยนถิงเอ่ยกำชับก่อนแยกย้าย สองวันก่อนจื่อเหวินปีนขึ้นไปเก็บผลไม้และพลัดตกลงมา โชคดีที่ไม่ได้มีกระดูกท่อนไหนหัก แต่ก็ได้แผลฟกช้ำมาไม่น้อย หนี่เหวินเห็นฝาแฝดตัวเองตกลงมาก็ตกใจมาก ร้องไห้ใหญ่โตจนสัตว์ป่ากระเจิงหนีหมด กลัวว่าแฝดพี่จะตาย นางปลอบอยู่นานกว่าลูกสาวจะสงบลง "เข้าใจแล้วขอรับ" "ดีแล้ว ระวังตัวกันด้วยล่ะ ถ้าเจอสัตว์ป่าก็วิ่งมาหาแม่นะ" หม่าเยี่ยนถิงเน้นย้ำอีกหนเพื่อให้พวกเขาเตือนใจยามนึกถึง แต่เวลาเป็นสถานการณ์จริงก็ไม่รู้จะช่วยได้แค่ไหน แต่นางเชื่อมั่นในฝีมือตัวเองระยะห่างกันเท่านี้นางสามารถเข้าไปช่วยเหลือได้ อีกอย่างป่าแถวนี้ไม่ได้มีสัตว์ใหญ่อะไรเลยกล้าทิ้งเด็กๆ ไว้เพียงลำพัง หม่าเยี่ยนถิงไปส่งเด็ก ๆ อีกฝั่งหนึ่งจึงเดินย้อนกลับมา นางเก็บเผือกเก็บมันไปตามเรื่องและเข้าไปในป่าลึกขึ้นเรื่อย ๆ เพราะที่ที่เคยเก็บยังไม่มีต้นใหม่งอก มือที่กำลังเอื้อมไปเด็ดผลส้มลงตะกร้าชะงักกึกหลังเห็นสิ่งผิดปกติบางอย่าง ห่า
Huling Na-update : 2025-02-26ฮูหยินชาวไร่ของท่านแม่ทัพ จางจือเสวียน 1
"รบกวนแล้วเจ้าค่ะ"หม่าเยี่ยนถิงโค้งลงให้ผู้อาวุโสอย่างขอบคุณ แม้จะไม่รู้จักบุรุษผู้นั้น แต่ไม่อาจปล่อยทิ้งไม่ใยดีก็ไม่ได้ เพราะหัวใจดวงนี้ของนางเหมือนไม่ใช่นาง มันกระวนกระวายและรู้สึกทุกข์ใจ ซึ่งนางรู้ดีว่ามันเป็นความรู้สึกของร่างเดิม เพราะหากเป็นตัวนางต่อให้นอนตายต่อหน้าก็คงไม่สนใจ"ไม่เป็นไร ๆ เรื่องเล็กน้อย อย่าเบี้ยวค่ายาข้าก็พอ ๆ" ท่านหมออาวุโสเอ่ยทีเล่นทีจริง"คนเจ็บจะจ่ายเองเจ้าค่ะ" นางตัดบทสวนคืนเสียงชืดชา คำตอบของนางทำให้ท่านหมอหัวเราะร่วน"สามีแม่นางหม่าหน้าตาไม่เบา มิน่า ลูก ๆ ถึงได้น่ารักน่าชังนัก""นางยังไม่ได้พูดแบบนั้นเลยนะยายแก่""ตาแก่อย่างเจ้าไม่แก่บ้างก็แล้วไป แล้วสามีนางก็รูปงามจริง ๆ นี่" สองสามีภรรยาโต้เถียงกันอย่างไม่จริงจังนัก พวกเขาต่อประโยคกันจนหม่าเยี่ยนถิงไม่มีโอกาสเอ่ยแทรกหรือแก้ตัว ท่านหมอที่ฟังอยู่ก็เข้าใจไปด้วยว่าบุรุษผู้นั้นเป็นสามีของนางหลิงฮูหยินจากสกุลหลี่คิดว่าคงไม่มีสตรีใดพาคนที่ไม่สนิทมารักษาด้วยท่าทางร้อนรนขนาดนั้น หม่าเยี่ยนถิงกังวลจนออกนอ
Huling Na-update : 2025-02-27ฮูหยินชาวไร่ของท่านแม่ทัพ จางจือเสวียน 2
"แม่นางหม่า วันนี้ก็จะขึ้นเขาอีกหรือ" เขาคนนั้นเอ่ยทักทาย นางเพียงยิ้มให้และพูดคุยกับเขาอย่างรักษามารยาท"ช่วงนี้คงขึ้นไปทุกวัน เจ้าพึ่งกลับลงมาหรือ?""ใช่ วันนี้เจ้าคงตื่นสาย""มีเรื่องเกิดขึ้นเล็กน้อย"หม่าเยี่ยนถิงเอ่ยตอบคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม นางผ่านโลกมาถึงสองภพด้วยกันจะดูไม่ออกได้อย่างไรว่านายพรานหนุ่มคนนี้สนใจหม่าเยี่ยนถิง ซึ่งในความทรงจำร่างเดิมไม่ได้ให้ความหวังและเว้นระยะห่างอย่างเหมาะสมเสมอ"ข้าได้ยินว่าเจ้าไปที่โรงหมอมา ใครเจ็บป่วย เป็นอะไรมากหรือไม่""ข้ากำลังจะไปดูอาการอยู่เดี๋ยวนี้"สรรพนามที่ใช้แทนตัวนั้นทำให้พรานหนุ่มเอะใจอยู่มาก แต่ก็ยังไม่กล้าซักไซ้อะไรลึกไปกว่านี้ เขาเดินตามหลังมาที่โรงหมอในเมือง ท่านหมออาวุโสเห็นหน้าหม่าเยี่ยนถิงก็ปรี่เข้ามาหา ทักทายด้วยประโยคที่ทำให้พรานหนุ่มขมวดคิ้วมุ่น"แม่นางมาแล้วรึ สามีเจ้าน่ะอาละวาดทั้งคืน""อาละวาดหรือเจ้าคะ?" หม่าเยี่ยนถิงเอ่ยถามอย่างสงสัยจนลืมประโยคแรกที่ถูกเข้าใจผิด และยังไม่มีโอกาสแก้ต่างตั้งแต่เมื่อวา
Huling Na-update : 2025-02-27ฮูหยินชาวไร่ของท่านแม่ทัพ พ่อของลูก?
"เป็นพ่อจริง ๆ หรือขอรับ ๆ ท่านแม่ ตอนนั้นลุงหมอบอกว่าเป็นสามีท่าน ก็หมายความว่าเป็นพ่อของพวกข้าใช่หรือไม่ขอรับ" "ไม่ คือ…" ท่าทีของผู้เป็นมารดาทำให้เขาใจฝ่อ เอ่ยเสียงตัดพ้อต่อมาว่า "ข้าอยากมีพ่อ เราไม่มีพ่อหรือขอรับ ยามข้ากับน้องไปเล่นกับเด็กคนอื่น ๆ พวกเขาอวดอ้างบิดาให้ฟังทุกครั้ง" "เป่าเปา เจ้าอย่าร้องไห้" หม่าเยี่ยนถิงเอ่ยเสียงอ่อนลง นางนั่งลงให้ตัวเสมอกับบุตรชาย พอเห็นพี่ชายฝาแฝดร้องไห้ หนี่เหวินก็หน้าเบะตาม การพูดคุยของสามแม่ลูกอยู่ในสายตาจางจื่อเสวียนตลอดเวลา เขายังไม่กล้าพูดอะไรมากเพราะกลัวจะผิดสังเกต จากที่ฟังเขาคงเป็นสามีของนาง แต่ท่าทีของนางกลับไม่เหมือนคนที่เป็นคู่ชีวิตกัน แต่สตรีผู้นั้นก็ไม่ได้ปฏิเสธเรื่องนั้น "ข้าโดนล้อด้วย" "ใครล้อ" หม่าเยี่ยนถิงถามเสียงแข็งทันที เรื่องนี้นางจะไม่ปล่อยผ่านแน่ "หลานของเถ้าแก่เหลาอาหารขอรับ" นางถอนหายใจเฮือก โอบลูกทั้งสองมากอดไว้ "โถ ลูกจ๋า ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวแม่จะไปจัดการให้เอง" หม่าเยี่ยนถิงเอ่ยปลอบทั้งสองคนที่งอแงตามกันเหมือนพฤติกรรมเลียนแ
Huling Na-update : 2025-02-27ฮูหยินชาวไร่ของท่านแม่ทัพ ทำความคุ้นเคยกันและกัน 1
จางจื่อเสวียนมาช่วยหยิบจับในครัวบ้าง แต่ไม่นานก็โดนไล่ออกมาเพราะนางบอกว่าเขาเกะกะ เขาจึงได้มานั่งดูเด็ก ๆ ไล่จับแมลงปอแทนนี่ข้าทำอะไรไม่เป็นนอกจากวิวาทต่อยตีกับความสะอาดบ้านหรือไงนะ?เป็นผู้ชมอยู่ได้ไม่นานเด็ก ๆ ก็มาจับแขนเขาคนละข้าง ลากไปเล่นเป็นเพื่อนด้วย"ท่านพ่อเก่งจัง ข้าจับพวกมันอยู่ตั้งนานยังไม่ได้เลย""เพราะข้าเป็นผู้ใหญ่ไงล่ะ ถ้าเจ้าโตขึ้นแล้วสูงแบบนี้ก็จับมันได้ง่าย ๆ เหมือนกัน" เขาลูบศีรษะเด็กชายด้วยความเอ็นดู"แต่ท่านพ่อดูไม่สนุกเลย พอโตขึ้นก็จับแมลงไม่สนุกแล้วเหรอ" คล้ายมีสิ้นส่วนบางอย่างหายไปกะทันหันจนเขาพูดไม่ออก ความจริงที่ออกมาจากปากเด็กน้อยอ่อนโลก ทำให้คนฟังรู้สึกขมปร่าไปถึงข้างใน"เป็นเช่นนั้น มนุษย์เสียความสดใสไประหว่างทางไม่เคยหยุดเลยสักวัน" จางจื่อเสวียนยิ้มให้สองฝาแฝด แต่รอยยิ้มนั้นดูเศร้าเหลือเกิน...หลังจากเปลี่ยนผ้าพันแผลให้เขาเสร็จ หม่าเยี่ยนถิงก็เก็บของลงกล่องตามเดิม นางดูแล้ว อาการบาดเจ็บที่ศีรษะของเขาลึกพอสมควร คงได้กลายเป็นแผลเป็น แต่บุรุษไม่ใส่ใจเรื่องนี้เท่าไรกระม
Huling Na-update : 2025-02-28ฮูหยินชาวไร่ของท่านแม่ทัพ ทำความคุ้นเคยกันและกัน 2
"ไม่เจ้าค่ะ วันนี่ฉีฉีกับฉูฉู่ไปต่างเมือง ข้าจะไปช่วยท่านแม่ซักผ้า""สหายข้าก็ไม่อยู่เช่นกัน อีกหลายวันกว่าจะกลับขอรับ""งั้นพวกเจ้าไปซักผ้ากับแม่แล้วกัน"หลังทำความสะอาดโต๊ะอาหารเสร็จเด็ก ๆ ก็เดินนำมาที่หลังบ้าน เห็นตะกร้าผ้าเตรียมไว้สามใบก็ยิ้มกว้างหอบขึ้นมาคนละอัน นอกจากการไปเล่นในตัวเมือง การช่วยงานบ้านก็เป็นความสนุกอย่างหนึ่งสำหรับพวกตนเช่นกันเห็นสตรีที่เดินนำอยู่หอบตะกร้าใบใหญ่ไว้แนบอกก็รู้สึกว่าควรต้องทำอะไรสักอย่าง จางจื่อเสวียนจึงเดินเข้าไปแย่งมาถือไว้เองก่อนจะเอ่ยบอกด้วยความจริงใจ เขาไม่เคยอยู่นิ่งๆ มาก่อน ทุกวันมีเรื่องให้จัดการมากมาย การที่จะมานอนเป็นคนป่วยแบบนี้ทำให้เขาไม่ชินนัก"ข้าบาดเจ็บที่หัว ไม่ใช่ที่แขน ให้ข้าช่วยงานเถอะ""ก็ได้""ข้าจะซักผ้าด้วยเหมือนกัน" เขาเสนอตัวอีกครั้ง เพราะอย่างไรเสื้อผ้าก็มีของเขาอยู่ด้วยจะปล่อยให้สตรีที่ไม่คุ้นเคยซักให้ก็กระไรอยู่"ท่านทำเป็นหรือ" หม่าเยี่ยนถิงไม่ได้เจตนาดูถูก แต่ตอนเจอจางจื่อเสวียนเขาแต่งตัวดูมีฐานะพอสมควร คุณหนูค
Huling Na-update : 2025-02-28
Pinakabagong kabanata
ฮูหยินชาวไร่ของท่านแม่ทัพ บทส่งท้าย ฮูหยินชาวไร่ของท่านแม่ทัพ 2
"ถ้าลูกรับตำแหน่งจะลาออกจริงหรือ?""แน่นอน""ท่านคิดไว้หรือยังว่าอยากไปไหน""ต่างแคว้น"ในแคว้นนี้จางจื่อเสวียนไปเที่ยวชมมาทุกเมืองตลอดสิบปีนี้หลายครั้งแล้ว ถึงเวลาต้องเปิดหูเปิดตาข้างนอกแดนเกิดของตนบ้าง"ข้าเชื่อว่าอยู่กับเจ้าข้าจะปลอดภัย" บุรุษข้างกายยิ้มเผล่จนนางอดกลอกตาใส่ไม่ได้ จะมีใครภูมิใจในตัวภรรยาได้เท่าเขาอีก"ท่านก็วางใจเกินไป หากเกิดศึกไม่พ้นเรียกตัวท่านกลับมาอยู่ดี""แคว้นนี้สงบสุขมาเป็นสิบปี ไม่เคยมีใครกล้าบุกนับแต่ข้าได้ชัย อย่าห่วงเลย""ทุกครั้งที่มีไอ้บ้าคนหนึ่งคิดแบบนี้จะต้องมีหายนะเกิดขึ้นทุกทีสิน่า"หม่าเยี่ยนถิงไม่ได้เชื่อเรื่องโชคชะตาอะไรนั่น มันก็แค่ค่าเฉลี่ยของผู้วางบทที่ไม่มีทฤษฎีด้วยซ้ำ แต่ต้องยอมรับเลยว่านางเริ่มเอนเอียงจากนิสัยเดิมตัวเองไปไม่น้อย อาจเพราะอายุที่มากขึ้นทำให้นางกังวลไปหมดทั้งที่เมื่อไม่เป็นบ่อยเท่านี้จางจื่อเสวียนประคองภรรยาเดินมาตลอดทาง บ่าวไพร่เห็นกันตั้งแต่หน้าจวนยันท้ายจวน หลังพวกเขาเดินผ่านก็รีบจับกลุ่มคุยกันถึงเรื่องรักๆ ของเ
ฮูหยินชาวไร่ของท่านแม่ทัพ บทส่งท้าย ฮูหยินชาวไร่ของท่านแม่ทัพ 1
ทว่าพอจะหันกลับมาแล้วออกไปจากช่องว่างที่นอนตรงนั้นนางก็หลุดเสียงกรี๊ดดังขึ้น เพราะได้สบตาเข้ากับมารดาที่มองอยู่"ท่านแม่! ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่เจ้าคะ!" คนพึ่งถูกปลุกจากเสียงรบกวนนัยน์ตาหลุกหลิกคิดข้ออ้างไม่ทัน"พวกเจ้าเสียงดัง" เด็กสองคนมองหน้ากันงง ๆ มั่นใจว่าเมื่อครู่พวกตนคุยกันเสียงเบายิ่งกว่าเสียงยุง ขนาดท่านพ่อยังไม่ตื่นเลยแล้วมารดารู้สึกตัวได้อย่างไรเสียงกรี๊ดก่อนหน้านี้ของคุณหนูน้อยทำให้เวรยามมากรูกันที่หน้ากระโจม"นายท่าน ฮูหยิน เกิดอะไรขึ้นด้านในหรือไม่ขอรับ!?""ไม่ ไม่มีอะไร ลูกสาวข้าตกใจเท่านั้น พวกท่านทำงานต่อเถอะ""เช่นนั้นไม่รบกวนแล้วขอรับ" เงาที่ยืนมุงอยู่ด้านนอกห่างออกไปเรื่อย ๆ กระจายกันไปประจำจุดเฝ้ายามเหมือนเดิม มือสังหารสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ คืนนี้นางไม่ได้นอนแน่แล้ว..."ข้าไม่นึกว่าระดับเซียนผู้หยั่งรู้อย่างท่านแม่จะทายผิดได้จริงๆ""ข้าหวังว่าตัวเองจะทายผิดบ้าง และอีกอย่างนะลูกรัก ข้ายังไม่ได้ทายอะไรทั้งนั้น" หม่าเยี่ยนถิงสุดจะเอือมระอา ฝากลูกไว้กับแม่ย่าทุกหน้าร้อนมาสิบปี นางพลาด
ฮูหยินชาวไร่ของท่านแม่ทัพ กลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาอีกครั้ง... 2
"เรื่องเช่นนี้เหตุใดต้องมาถามข้า เจ้าทูลแก่ฝ่าบาทเลยจะไม่เร็วกว่าหรือ""หม่อมฉันคิดว่าแรงสนับสนุนจากฮองเฮาก็เป็นสิ่งจำเป็นเพคะ"มารดาแผ่นดินไม่เข้าใจเจตนาของนางชัดเจน แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าคำพูดเมื่อครู่นั้นสะกิดใจนางอยู่ อยากรู้ว่าสตรีผู้นี้จะมาไม้ไหนกันแน่ ฮองเฮาโบกมือไล่นางกำนันทั้งหมดออกไปจากตรงนั้น เหลือเพียงแต่นางและแขกผู้มาเยือนในห้องปิดมิดชิด"เจ้าอยากให้ข้าทำอะไร""พิจารณาวันพักผ่อนของข้าราชการชั้นขุนนางเพคะ""เจ้าว่าอะไรนะ" นางไม่เคยได้ยินความคิดอะไรประหลาดแบบนี้มาก่อนเลย"ฮองเฮาฟังหม่อมฉันก่อนจึงค่อยตัดสินพระทัยก็ได้เพคะ…"หม่าเยี่ยนถิงปราศรัยความคิดของนางให้มารดาแผ่นดินฟัง จากในใจคิดต่อต้านและคัดค้านเพราะฟังดูเป็นไปไม่ได้ตั้งแต่แรก ฮองเฮาปักใจไปส่วนหนึ่งอีกด้วยว่านางช่างสามหาวนักถึงกล้ามาพูดเรื่องนี้ แต่พอได้ฟังสิ่งที่นางคิดจริง ๆ แล้วมารดาแผ่นดินก็เปลี่ยนใจ..."ต้องทำให้ข้าประหลาดใจอีกกี่ครั้งถึงจะพอนะ""เรื่องปกติแท้ๆ" หม่าเยี่ยนถิงไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่าสาม
ฮูหยินชาวไร่ของท่านแม่ทัพ กลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาอีกครั้ง... 1
เวลาอาหารของครอบครัวผ่านพ้นไป ก็ได้เวลาเข้านอน หน้าห้องมีเงาร่างที่เห็นชัดเจนว่าเป็นสตรียืนขวางอยู่ จางจื่อเสวียนไม่ได้เรียกใช้ใครจึงงุนงงร้องถามออกไป"ใคร""ข้าเอง"เสียงของภรรยาใครจะกล้าลืมลง แม่ทัพแดนเหนือรีบมาเปิดประตูให้ทันทีก่อนจะพบเข้ากับหญิงสาวในชุดเรียบ ๆ และไร้เครื่องประดับผม"เอ่อ...""ถอยสิ ข้าจะเข้าไปด้านใน"จางจื่อเสวียนเบี่ยงตัวหลบทันทีแล้วค่อย ๆ แง้มประตูปิดไว้ดังเดิม เขาหันไปมองอีกคนที่นั่งไขว่ห้ารออยู่บนเตียงด้วยอาการเก้อเขิน ซึ่งก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะเขินอายไปทำไมเช่นกัน ทั้งที่ไม่ใช่ครั้งแรกนี่จริง ๆ แล้วข้าเป็นคนแบบนี้หรอกหรือคิดไปก็เม้มปากไป แต่มุมปากดันยกค้างไม่หยุดเสียอย่างนั้น"ถวายพระพรพระพันปีเพคะ""นั่งสิ ไม่ได้พบกันเสียนาน ชีวิตสาวชาวไร่เป็นอย่างไรบ้าง"อุทยานหลวงมีผู้มาเยี่ยมเยียนอีกครั้ง ที่แห่งนี้ยังคงเป็นสถานที่โปรดของพระพันปี สิ่งที่ต่างไปหลังจากเหตุการณ์นั้นคือพระนางสามารถมาที่นี่ได้บ่อยครั้งขึ้น"สงบสุขดีดังท
ฮูหยินชาวไร่ของท่านแม่ทัพ เยี่ยมสัตว์อสูรอีกครั้ง 2
หม่าเยี่ยนถิงยิ้มให้มันก่อนจะผละออกไป จอมยุทธ์หญิงมาส่งนางที่ตีนเขากว่าจะกลับมาถึงจวนของผู้เป็นสามีก็เย็นแล้ว พอเห็นผู้เป็นแม่มา สองฝาแฝดก็โดดเข้าใส่นางจนแทบหงาย รู้สึกได้ถึงความต่างของน้ำหนักตัวก่อนหน้านี้ได้เลยว่าเด็กๆ โตขึ้นมาก และโตเร็วด้วย"ท่านแม่หายไปทั้งวันเลยนะเจ้าคะ" จางหนี่เหวินคลอเคลียอยู่กับขาก็เป็นมารดา"แม่ไปเยี่ยมคนรู้จักน่ะ พวกเจ้าล่ะไปหาท่านย่ามาเป็นอย่างไร""ท่านย่าพาไปกินของอร่อยในเมืองขอรับ"วันนี้เด็ก ๆ อยู่กับแม่สามีทั้งวัน พรุ่งนี้หม่าเยี่ยนถิงต้องไปเยี่ยมและขอบคุณนางเสียหน่อย หญิงสาวจูงมือลูกคนละข้างแล้วเดินไปด้วยกัน เด็กสองคนที่นางรับมาเป็นพี่เลี้ยงเพิ่มเดินตามหลังโดยเว้นระยะห่างออกไปราวสามถึงห้าก้าวพวกเขาไม่รู้มาก่อนเลยว่าคุณหนูคุณชายที่ตนมาทำงานด้วยมีฐานะสูงส่งเพียงนี้ ทำให้เด็กชาวบ้านทั้งสองคนอดเกร็งไม่ได้ พวกเขาค่อนข้างจะสงบปากสงบคำมากกว่าเดิม เรียกได้ว่าไม่พูดเลยด้วยซ้ำ"เหรินอี้ เจียเหยา ไม่ต้องเกร็งไปหรอก ทำตัวสบาย ๆ เหมือนอยู่บ้านสวนก็ได้""ไม่ได้
ฮูหยินชาวไร่ของท่านแม่ทัพ เยี่ยมสัตว์อสูรอีกครั้ง 1
ทิวเขาป่าไผ่เบื้องหน้า คือทิวทัศน์อัศจรรย์ที่นางได้เห็นเป็นครั้งที่สอง การมาถึงของบุคคลธรรมดาไม่เป็นที่สนใจของบรรดาผู้ฝึกตนนัก แต่เจ้าสำนักย่อมรู้ว่านางมา สตรีหนึ่งในกลุ่มที่เคยติดต่อกันเป็นผู้นำทางและคุ้มกันในครั้งนี้แม้สัตว์อสูรตนนั้นจะไม่ทำร้ายนางแต่สัตว์อสูรเฝ้ายามตัวเดิมของสำนักใช่ว่าจะไม่ทำร้ายนางไปด้วย พวกมันสองตัวถูกจับแยกกันไปอยู่คนละฝั่งขอบหุบเขา หากพวกมันปะทะกันขึ้นมาหุบเขาคงสะเทือน"หลังมันคลอดลูกแล้วจะเป็นอย่างไรต่อ""ในฤดูรักปีถัดไปมันอาจจะจับคู่กับตัวที่เคยอยู่เดิมหรือเลือกที่จะไม่จับคู่เลยก็ได้ ส่วนลูก ๆ ของมัน เมื่อโตพอจะจัดให้อยู่เขตหุบเขาชั้นนอก"ทำอย่างกับเลี้ยงสัตว์ทั่วไปเลยนะ สำนักนี้ก็น่ากลัวใช่ย่อยตอนนั้นหม่าเยี่ยนถิงแค่เฉียดถูกมันจะตะปบยังเสียวสันหลังวาบไม่หาย เวลานึกถึงก็ยังขนลุกอยู่เลยบันไดหินทอดยาว มีทางแยกแตกออกไป หม่าเยี่ยนถิงไม่รู้ว่ามันอยู่ตรงไหนแต่ร่างกายกลับเดินไปตามทางเหมือนมีอะไรเรียกหา สัญชาตญาณดึงดูดให้ไปเส้นทางนั้นต้นไผ่สูงยาวโค้งงอลงมาให้ร่มเงาเหมือนซุ้มประต
ฮูหยินชาวไร่ของท่านแม่ทัพ ฝึกวรยุทธ์เด็กๆ 2
มีบิดาเป็นถึงแม่ทัพ ตัวนางก็ได้รับยศเป็นท่านหญิง แม้จะเป็นขั้นต่ำที่สุดแต่ก็ได้รับเกียรติมากมาย บุตรทั้งสองหากไม่ละทางโลกเข้าทางธรรม ไม่ไปพเนจรเป็นจอมยุทธ์น้อย ไม่พ้นถูกดึงไปข้องเกี่ยวกับเรื่องในวังหลังไปได้นี่ข้าคาดหวังอะไรอยู่กัน มันจบตั้งแต่สามีของหม่าเยี่ยนถิงเป็นแม่ทัพแล้ว ตัวนางก็ใช่สามัญชนธรรมดาตั้งแต่เสียเมื่อไร"ท่านอาจารย์ จะให้พวกข้าทำอะไรอีกหรือขอรับ" เด็กชายนั่งแผ่ขาอย่างไร้เรี่ยวแรง เขาแหงนหน้าขึ้นฟ้าเพื่อสูดอาการหลังจากทำท่าเดิม ๆ มาจนเมื่อยและแขนสั่นไปหมด"ไต่เชือกไปกลับคนละสิบเที่ยว""สิบเที่ยว!"ทั้งสองเข้าใจแล้วว่าบ้านไม้ครึ่ง ๆ กลาง ๆ ที่มีแต่เชือกห้อยไปมานั้นมาอยู่กลางสวนด้วยจุดประสงค์ใด"ทำช้า ๆ ไม่ต้องรีบ แค่ครบสิบครั้งก็พอ"ฝาแฝดโอดครวญเรียกนางกันใหญ่ แต่คนแซ่เยี่ยนก็หาได้สนใจไม่ ระหว่างที่พวกเขากำลังค่อย ๆ โหนตัวเองไปกับเชือกป่านทีละเส้น ๆ เพื่อไปให้ถึงฝั่งตรงข้ามแต่สายตาก็ยังสังเกตหญิงสาวที่อ้างตัวว่าเป็นอาจารย์อยู่ทุกขณะ เพราะระแวงว่านางจะสั่งอะไรแผลง ๆ อี
ฮูหยินชาวไร่ของท่านแม่ทัพ ฝึกวรยุทธ์เด็กๆ 1
สาวใช้เหมียนเหมียนมองผู้มาเยือนตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสีหน้าอึ้งๆ ไม่รู้ฮูหยินของนางไปว่าจ้างใครมาถึงได้ไม่น่าไว้ใจไปทุกส่วนแบบนี้ ผู้ที่ยืนอยู่เบื้องหน้านางคือสตรีสวมชุดคล่องตัวอย่างพวกชาวยุทธ์และปกปิดใบหน้าตั้งแต่ใต้ตาลงมาผู้มาเยือนกระแอมไอก่อนกล่าวด้วยเสียงทุ้ม ๆ ของสตรี "ท่านหญิงหรูเหอเชิญข้ามา ไม่ทราบว่านี่บ้านแม่นางหม่าเยี่ยนถิงหรือไม่""อะ เอ่อ เชิญด้านใน" แม้จะยังงุนงงแต่เถาเหมียนเหมียนก็ยังทำหน้าที่นำทางไปไม่ให้ขายหน้าผู้เป็นนายนางนำทางสตรีผู้นั้นมาถึงลานด้านหลังที่ฮูหยินทำไว้เป็นพื้นดินโล่งๆ สำหรับการทำกิจกรรมออกแรงในครอบครัว คุณหนูคุณชายพอเห็นคนแปลกหน้ามาก็ตัวตรงแน่ว ในมือถือดาบไม้ไว้คนละอัน แหงนหน้ามองสตรีผู้นั้นจนคอตั้งบ่า"คุณหนูคุณชายเจ้าคะ นี่ท่านอาจารย์เยี่ยนที่ท่านแม่เชิญมาเจ้าค่ะ"ทั้งสองจึงรีบโค้งลงทำความเคารพ เถาเหมียนเหมียนถอยไปยืนดูอยู่ไกล ๆ ให้ไม่รบกวนผู้เป็นอาจารย์ สตรีแซ่เยี่ยนผู้นั้นแทนจะเริ่มสอนวิชากลับให้พวกคุณชายวางอาวุธเสียอย่างนั้น แม้จะรู้สึกอยากเข้าไปคัดค้านแต่นางก็สงบปากสงบคำร
ฮูหยินชาวไร่ของท่านแม่ทัพ ต่อเติมบ้านสวน 2
มือน้อย ๆ ดึงแก้มผู้เป็นพ่อเบา ๆ บุตรชายที่เป็นคนเกาะหลังเลยยื่นหน้ามาอีกฝั่งหนึ่งเพื่อดึงแก้มบิดายืดออกเหมือนน้องสาว ภาพนั้นทำเอาหม่าเยี่ยนถิงหัวเราะออกมาเพราะจางจื่อเสวียนก็ไม่ห้ามลูกเลย "ท่านจะค้างหรือ?" "มาถึงขนาดนี้แล้วจะไม่ให้ข้านอนด้วยสักคืนเชียว" "ข้าไม่ได้ว่าอะไรเสียหน่อย แค่ถามดูเท่านั้น" เป็นเวลาเย็นแล้ว จะให้กลับไปทั้งแบบนี้ก็กระไรอยู่ อีกทั้งนี่ก็ช่วยให้ลูกหายเศร้าจากการลาจากกระทันหันเมื่อไม่กี่วันก่อนนั้นด้วย แบบนี้เด็ก ๆ ก็เชื่อได้ว่าพวกเขาได้ลาจากกันนานนัก แต่อย่างไรวันพรุ่งนี้จางจื่อเสวียนก็ต้องรีบกลับไปทำงานราชการต่อ ห้องครัวเดิมมีขนาดคับแคบ การทำอาหารให้พวกนายท่านจึงทุลักทุเลเล็กน้อย หม่าเยี่ยนจะต่อเติมให้พวกเขาใช้งานสะดวกขึ้นพร้อม ๆ กับการขยายที่ดิน หม่าเยี่ยนถิงมาส่งเด็ก ๆ เข้านอนแล้วก็กลับออกไป นางสูดลมหายใจก่อนจะเปิดประตูห้องนอนของตัวเองที่ทำใหม่ ห้องเดิมที่เคยให้สามีใช้ก็กำลังต่อเติมอยู่เช่นกันจางจื่อเสวียนจึงต้องมานอนกับนาง พอเห็นภรรยาเข้ามาจางจื่อเสวียนก็ตบที่นอนปุ ๆ นอกจากผู้เป็นภรรยาจะไม่แสดงสีหน้าอะไรแล้วยังเดินผ่านไปนั่งสางผมหน้าโต๊ะกระจก "เย็นชาเ
