บทที่ 8

ร่างสีแดงพุ่งเข้ามาในโถงพิถีมงคลอย่างรวดเร็ว

พอคนมาถึง กลิ่นหอมจรุงก็โชยเข้ามา

ฮองเฮาพอเห็นคนที่มา ก็วางใจลงทันที

เอาล่ะ เมื่อนางมาแล้ว งานวันนี้ไม่มีทางสำเร็จเป็นแน่แท้

นางร้องเรียกขึ้นอย่างปรีดา "ไอ๊หยา ท่านหญิงหยวนหลินกลับเมืองหลวงแล้วหรือ? สำนักบัณฑิตชิงหวาปิดภาคเรียนแล้วหรือ?"

สำนักบัณฑิตชิงหวาคือสำนักบัณฑิตหญิงที่เลื่องชื่อของแคว้นเจา หญิงสาวที่จะเข้าไปเรียนได้ล้วนเป็นคนที่ยอดเยี่ยมโดดเด่นกว่าผู้อื่น ท่านหญิงหยวนหลินคือคนที่เลื่องชื่ออย่างมากคนหนึ่งในสำนักบัณฑิตชิงหวา

แต่ว่า อารมณ์ของท่านหญิงชิงหวาไม่ค่อยจะดีนัก ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นคนที่มีความใคร่ปรารถนาแรงกล้าอีก

"คนรักของเจ้าหรือ?"

อ๋องเจวี้ยนขมวดคิ้ว และเห็นว่าผ้าแพรแดงในมือถูกบีบแน่นเล็กน้อย จนฟู่จาวหนิงเขยิบใกล้เขาเข้าไป จึงถามขึ้นเสียงแผ่ว

"ไม่ใช่"

อ๋องเจวี้ยนถึงแม้จะอยากถาม ว่าใช่แล้วจะทำไม ไม่ใช่แล้วจะทำไมก็ตาม แต่สุดท้ายก็ยังตอบกลับนางตรงๆ

"โอ้ เช่นนั้นข้าก็ไม่ต้องรู้สึกผิดสินะ"

ฟู่จาวหนิงเองก็เพิ่งคิดถึงปัญหาข้อนี้ อ๋องเจวี้ยนก่อนหน้าแม้จะยังไม่แต่งงาน แต่ใครจะรู้ว่าเขามีคนที่รักหรือไม่ มีหญิงสาวที่อยากแต่งงานด้วยหรือไม่?

แต่ในเมื่อเขาตอบรับนางเป็นชายา ความรับผิดชอบนี้ก็อยู่ที่เขาแล้ว

ซ่งหยวนหลินตอบกลับฮองเฮา "ท่านฮองเฮา สำนักบัณฑิตยังไม่ได้หยุดเรียน แต่ข้าได้ยินว่าท่านพี่หลันยวนกลับเมืองหลวงแล้ว ดังนั้นพอแจ้งกับท่านอาจารย์จึงรีบกลับมา"

นางแม้จะกำลังตอบกลับฮองเฮา แต่ดวงตากลับจ้องอ๋องเจวี้ยนเขม็ง ดูเหมือนจะเคลิบเคลิ้มอยู่หน่อยๆ ด้วย

"ท่านพี่หลันยวน ข้าหยวนหลินเอง"

"คุณหนูซ่ง" อ๋องเจวี้ยนน้ำเสียงห่างเหิน "เจ้ามาอวยพรพิธีมงคลของข้า ก็โปรดไปยืนข้างๆ ถ้าหากจะมาก่อความวุ่นวาย เช่นนั้นก็ไสหัวออกไปเสีย"

พอได้ยินว่าเขาไม่เกรงใจกับซ่งหยวนหลิน ฟู่จาวหนิงในใจก็เข้าใจขึ้นมา

"ท่านพี่หลันยวน ทำไมท่านจึงให้ข้าไสหัวไปเล่า?" ซ่งหยวนหลินไม่โกรธแม้แต่น้อย "ข้าไม่ยอมไปหรอก ข้ารับปากกับท่านพี่อวิ๋นเหยาไว้แล้วว่าจะปกป้องท่านแทนนางให้ดี เอาเป็นว่าก่อนหน้าที่ท่านพี่อวิ๋นเหยาจะกลับมาข้าจะไม่ยอมให้ท่านแต่งงานกับหญิงอื่นเด็ดขาด!"

มีอวิ๋นเหยาโผล่มาอีกคนแล้ว

พอได้ยินชื่ออวิ๋นเหยา ฟู่จาวหนิงกลับคิดออกแล้ว ซ่งอวิ๋นเหยา คือหญิงงามอันดับหนึ่งของเมืองหลวง ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นหญิงสาวที่เปี่ยมด้วยความสามารถอีกด้วย

แต่ฟู่จาวหนิงก่อนหน้าทั้งกายใจก็เอาแต่คอยออกหายาหาหมอเพื่อมารักษาท่านปู่ ตระกูลฟู่เองก็ห่างจากคนเหล่านี้มากเหลือเกิน ไม่ใช่ว่านางจงใจออกไปหาข่าว ดังนั้นจึงเพียงเคยได้ยินชื่อซ่งอวิ๋นเหยาเท่านั้น ไม่ได้เข้าใจอะไรนัก

ผ้าแพรแดงในมือถูกกำแน่นขึ้นทันที

ฟู่จาวหนิงขมวดคิ้ว พอได้ยินชื่ออวิ๋นเหยา อ๋องเจวี้ยนก็ตึงเครียดขึ้นมาหรือ? หรือว่าซ่งอวิ๋นเหยาคนนี้จะเป็นหญิงในดวงใจเขา?

ซ่งหยวนหลินเห็นอ๋องเจวี้ยนเม้มปาก ก็ดูภาคภูมิใจมาก

"ท่านพี่หลันยวนลืมท่านพี่อวิ๋นเหยาไปแล้วหรือ? ท่านรีบส่งผู้หญิงคนนี้ออกจากจวนเร็ว ไม่ใช่ว่าใครก็จะมาแย่งตำแหน่งของท่านพี่อวิ๋นเหยาได้นะ"

ซ่งหยวนหลินพูดพลางยื่นมือเข้ามาจะกระชางผ้าคลุมหัวแดงของฟู่จาวหนิงออก

เสียงวูบยังไม่ทันถึง ฟู่จาวหนิงก็ฉากหลบไปอยู่อีกด้านของอ๋องเจวี้ยน

ถ้าในหนึ่งวันนางต้องถูกกระชากผ้าคลุมแดงออกถึงสามครั้งล่ะก็ นางก็ต้องโกรธไหม ไม่เสร็จขั้นตอนเลยสักครั้งเดียว

อ๋องเจวี้ยนยื่นมือออกมา ขวางมือของซ่งหยวนหลินเอาไว้

"แค่กๆ"

หลังจากขวางซ่งหยวนหลินแล้ว อ๋องเจวี้ยนก็ไอขึ้นมา

พอเขาไอเช่นนี้ สีหน้าไทเฮาก็เปลี่ยนไปทันที สายตาที่มองซ่งหยวนหลินก็ไม่สบอารมณ์ขึ้นมา

"หยวนหลิน"

ซ่งหยวนหลินตบไปบนมือของอ๋องเจวี้ยน ในใจก็ลนลานขึ้นมา ใครบ้างที่ไม่รู้ว่าอ๋องเจวี้ยนร่างกายอ่อนแอ? แต่ว่าความโกรธของนางทั้งหมดพุ่งไปที่ฟู่จาวหนิง

นังแพศยาคนนี้กล้าไปหลบอยู่ด้านหลังท่านพี่หลันยวนหรือ?!

กำลังจะก่นด่า นางก้ได้ยินไทเฮาตะโกนเรียกนาง เช่นนั้นคำด่าที่กำลังจะออกจากปากจึงกลืนกลับลงไปทันที หันมองไปทางไทเฮา

ฮองเฮามองอย่างสงสัยไปทางไทเฮา หรือว่าไทเฮาจะปกป้องอ๋องเจวี้ยน?

แต่ไทเฮาเองก็ไม่ชอบอ๋องเจวี้ยนนี่นา

ไทเฮาวันนี้บอกว่าจะมาด้วยก็ทำให้นางรู้สึกเกินคาดแล้ว ตอนนี้ยังคิดจะช่วยอ๋องเจวี้ยนอีก จะให้เขาได้แต่งงานอย่างราบรื่นหรือ?

"ไทเฮา ท่านรักท่านพี่อวิ๋นเหยาของตระกูลข้ามากที่สุดนี่นา ท่านรู้อยู่แล้วว่าท่านพี่อวิ๋นเหยาจะเป็นชายาของอ๋องจวิ้น แล้วทำไมจึงให้ท่านพี่หลันยวนแต่งงานกับคนอื่นกัน"

ซ่งหยวนหลินเดินมาข้างกายไทเฮา คุกเข่าลง อิงพินอบพิเทาไปที่ต้นขาของไทเฮา ออดอ้อนนางขึ้นมา

ไทเฮาสะกดความบุ่มบ่ามที่จะยกเท้าถีบนางเอาไว้ ยื่นมือไปลูบหัวนางเบาๆ "ท่านพี่อวิ๋นเหยาของเจ้าที่ออกจากเมืองหลวงไปตั้งนานแล้วไม่ยอมกลับมา ข้าได้ยินข่าวที่ไม่ค่อยดีเท่าไรนัก"

ซ่งหยวนหลินใจเต้นรัว

ฮองเฮาเผยสีหน้าประหลาดใจออกมา

ที่แท้ไทเฮาเองก้ได้ข่าวนั้นแล้ว นี่ก็ควรจะโกรธซ่งอวิ๋นเหยาอยู่ ดังนั้นจึงจงใจไม่ขัดขวางอ๋องเจวี้ยนสินะ

ได้ยินว่า ซ่งอวิ๋นเหยาออกจากเมืองหลวงไปนานไม่กลับมา เพราะไปพบกับองค์รัชทายาทแคว้นเฮ่อ มีความสัมพันธ์ไม่ธรรมดากับองค์รัชทายาทของแคว้นชื่อ

สิ่งนี้ทำให้ไทเฮาที่รักนางมาตลอดรู้สึกเหมือนถูกทรยศ ต้องรู้ด้วยว่า ลูกสาวที่ไทเฮารักที่สุดในอดีตก็ออกเรือนไปยังแคว้นเฮ่อแล้วป่วยตาย

ซ่งอวิ๋นเหยาไปกันได้กับองค์รัชทายาทแคว้นเฮ่อ นั่นก็เหมือนกับทรยศต่อไทเฮาไม่ใช่หรือ?

ไทเฮาโกรธและจะปล่อยให้อ๋องเจวี้ยนแต่งงานสินะ

ฮองเฮารู้สึกว่าตนเองเข้าใจแล้ว ในใจก็อดโกรธซ่งอวิ๋นเหยาขึ้นมาไม่ได้เช่นกัน เรื่องที่ไปได้ดีกับองค์รัชทายาทแคว้นเฮ่อแล้วทำไมไม่รู้จักปิดบังให้ดี ทำไมจึงลือกลับมาถึงแคว้นเจาได้?

แล้วยังลืมมาเข้าหูไทเฮาอีก

"ไทเฮา"

ฮองเฮายังคิดจะพูดอะไรต่อ แต่ไทเฮากลับหมดความอดทันแล้ว "กราบไว้ฟ้าดิน"

ผู้ดูแลรีบตะโกนขึ้นมา

"ฤกษ์งามมาถึงแล้ว กราบไหว้ฟ้าดิน"

"คำนับบิดามารดร"

"บ่าวสาวคำนับกันและกัน!"

ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าความเร็วของผู้ดูแลเหมือนถูกกดปุ่มกรอเดินหน้า พูดออกมาเร็วจี๋!

ผู้ดูแลจวนอ๋องเจวี้ยนกลัวว่าวันนี้งานแต่งจะล่มหรือ?

เพราะว่าเร็วเกินไป นางคำนับจนมึน ท้ายสุดตอนบ่าวสาวคำนับกันและกันก็โค้งเอวจนเกือบชนหน้าผากของอ๋องเจวี้ยนเข้า

พริบตานั้นเหมือนได้จะยินเสียงหัวเราะเบาๆ ของอ๋องเจวี้ยน?

"เสร็จพิธี เข้าห้องหอ!"

ตอนผู้ดูแลพูดถึงคำนี้ก็ดูถอนใจโล่งอย่างชัดเจน

เสร็จแล้ว เสร็จแล้ว ท่านอ๋องพวกเขาเป็นฝั่งเป็นฝาแล้ว จวนของพวกเขามีพระชายาแล้ว!

เพื่อวันนี้ พวกเขารอมานานแสนนาน

ฮองเฮากัดฟันกรอด ถลึงตามองซ่งหยวนหลินผาดหนึ่ง นางคิดว่าซ่งหยวนหลินจะมาอาละวาดได้ แต่ผลลัพธ์กลับเป็นเช่นนี้?

"ช้าก่อน"

นางเอ่ยขึ้น

ฟู่จาวหนิงเดิมทีจะถูกหงจั๋วกับเฝิ่นซิงประคองเข้าห้องหอ พอได้ยินประโยคนี้สองสาวก็จำใจต้องหยุดเท้าลง

"ครั้งนั้นไท่ซ่างหวงมีโองการ ว่าจะเป็นพระชายาของอ๋องเจวี้ยนนั้นมีเงื่อนไข พวกเจ้าลืมกันไปแล้วหรือ?"

ฮองเฮาเดิมทีไม่คิดจะพูดเรื่องนี้ เพราะพอพูดถึงไท่ซ่างหวง พวกเขาก็จะเลี่ยงการเผชิญหน้ากับเรื่องที่อ๋องเจวี้ยนจะได้รับของขวัญชิ้นใหญ่ที่ไท่ซ่างหวงทิ้งไว้ไม่ได้

แต่ตอนนี้ไม่พูดไม่ได้แล้ว

องค์จักรพรรดิเองตอนนี้ก็เหมือนคิดขึ้นได้ "อา ใช่ มีเรื่องนี้อยู่ด้วยนี่นา"

อ๋องเจวี้ยนสีหน้าปกติ ฟู่จาวหนิงกลับสัมผัสได้อย่างประหลาดถึงคลื่นอารมณ์เขา

"ฟู่จาวหนิง" องค์จักรพรรดิเอ่ยขึ้น "ครั้งท่านไท่ซ่างหวงเคยพูดไว้ หากคิดจะเป็นพระชายาของอ๋องเจวี้ยน อย่างน้อยต้องไปหาตัวยาสิบชนิดจากเขาจันทร์ลับฟ้าให้ได้ในระยะเวลาสามวัน"

ฮองเฮาค่อยๆ ยิ้มออกมา