บทที่11

"สุรานี้"

"พระชายา ท่านอ๋องในใจมีท่านอยู่แน่นอน" หงจั๋วกับเฝิ่นซิงดูตื่นเต้น มองฟู่จาวหนิงแล้วแอบหัวเราะ "นี่คือสุราเลิศตระกูลอวิ๋น หนึ่งไหหมื่นตำลึงก็ยังซื้อไม่ได้เลยนะ ท่านอ๋องยังห่วงใยจนส่งมาให้ท่านเหยือกหนึ่งด้วย"

ฟู่จาวหนิงรับสุราไป ขึ้นมาชิมก่อนจิบหนึ่ง จากนั้นก็ดื่มรวดเดียวจนหมด

พอเห็นนางดื่มสุราอย่างห้าวหาญเช่นนี้ สาวใช้ทั้งสองก็ตะลึงงันไป

"นี่มันสุราโอสถนี่นา" ฟู่จาวหนิงลิ้มชิมรสของสุรา

"ใช่แล้ว สุราเลิศตระกูลอวิ๋นไม่เพียงแต่หมักบ่มจนหอมเข้ม หอมหวานสดชื่อในปาก รสติดค้างอยู่ในคอเท่านั้น แต่เพราะด้านในของมันมีตัวยาอยู่เก้าชนิด หลายปีมานี้มีคนมากมายค้นคว้าสุราเลิศตระกูลอวิ๋น และค้นคว้าตัวยาเจ็ดชนิดด้านในออกมาได้แล้ว ทว่าจนปัจจุบันก็ยังไม่มีใครรู้ถึงสองชนิดที่เหลือ สุราที่หมักออกมาจึงไม่ใช่รสชาตินี้มาโดยตลอด"

หงจั๋วสูดดมกลิ่นของสุรานี้ จากนั้นจึงพูดต่อว่า "ดังนั้นสุรานี้จึงขายกันแพงลิบลิ่ว แพงขนาดนี้ยังหาซื้อได้ยากเลย"

"พระชายา สุรานี้ดื่มแล้วบำรุงได้เป็นอย่างดี ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่แรงมากด้วย หัวก็ไม่ปวด ท่านดื่มอีกสักสองแก้วสิ" เฝิ่นซิงเอ่ยขึ้น

"พวกเจ้าดื่มด้วยไหม?" ฟู่จาวหนิงถาม

"ข้าน้อยมิกล้า" หงจั๋วกับเฝิ่นซิงรีบร้อนโบกมือ "นี่คือสิ่งที่ท่านอ๋องมอบให้ท่านโดยเฉพาะ พวกเราดื่มไม่ได้"

"พระชายา พวกเข้าน้อยตอนนี้ก็ห้ามดื่มสุราด้วย"

ดูอาการตึงเครียดของพวกนางแล้ว ฟู่จาวหนิงจึงไม่ฝืนบังคับ จวนอ๋องเจวี้ยนก็คงจะมีกฎของที่นี่อยู่

ฟู่จาวหนิงดื่มแก้วที่สองลงไป ดวงตาเปล่งประกายขึ้นมา

นางลิ้มรสออกมาแล้ว ตัวยาเก้าชนิดในนี้นางรู้แล้วว่าคืออะไร!

นางน่าจะหมักสุราเลิศตระกูลอวิ๋นออกมาได้!

เมื่อเป็นเช่นนี้ ถังทองแรกของนางก็รู้แล้วว่าจะหาจากไหน

แต่ว่าตัวยาเก้าชนิดนี้ก็ต้องหามาเสียก่อน พอดีเลย จากนี้สามวันไปหาในเขาจันทร์ลับฟ้าก็ได้ เป็นเช่นนี้ ต่อให้ไม่มีเงื่อนไขนั่นของไท่ซ่างหวง นางก็จะไปเขาจันทร์ลับฟ้านั่นอยู่ดี

เนื่องจากงานเลี้ยงมีสุราเลิศตระกูลอวิ๋น บรรยากาศจึงคึกคักมาก

โดยเฉพาะหลังจากที่อ๋องเจวี้ยนออกไป พอเขาอยู่ที่นั่น ทุกคนส่วนใหญ่ล้วนทำตัวไม่ถูก มีแรงกดดัน พอเขาออกไป ทุกคนก็ลืมทั้งหมดไปชั่วคราว ชิมสุราก่อนแล้วค่อยว่ากัน

อ๋องเจวี้ยนเซียวหลันยวนกลับมาถึงห้องหนังสือ ชิงอีตามติดเข้ามา ถามขึ้นอย่างลังเล "นายท่าน คืนนี้ท่านจะพักที่ใดหรือ?"

พิธีแต่งงานครั้งนี้ของอ๋องเจวี้ยนจัดขึ้นอย่างฉุกละหุกเหลือเกิน ข่าวทีส่งกลับมาก็ยังไม่ทันแจ้งอย่างชัดเจน ผู้ดูแลจึงจัดแจงใช้เรือนของเขาเป็นห้องหอ ตอนนี้ฟู่จาวหนิงเจ้าสาวคนใหม่ที่ยังมีตัวตนฐานะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกก็ยังอยู่ที่นั่น

หรือว่าจะไล่นางออกไปดี?

อ๋องเจวี้ยนขมวดคิ้ว ปลดหน้ากากลง

รอยแผลเป็นบนหน้าเขาแม้จะนานมากแล้ว แต่พอใส่หน้ากากนานๆ มันก็จะเจ็บปวดคันคะเยอขึ้นมา ถ้าหากทนไม่ไหวแล้วไปเกาเขา แผลเป็นก็จะหลุดเน่าและแพร่เชื้อต่อ

เขาเองก็คิดถึงปัญหาข้อนี้

"ให้คนไปจัดการเรือนหนึ่งให้นางเสีย" เซียวหลันยวนไม่คิดที่จะอยู่ห้องเดียวกับฟู่จาวหนิง และไม่คิดที่จะร่วมหอลงโรงกับนางจริงๆ

"ขอรับ แต่ว่าวันนี้เกรงว่าจะไม่ทันแล้ว" ชิงอีมองท้องฟ้าผาดหนึ่ง

ในจวนวุ่นวายมาครึ่งค่อนวัน ตอนนี้งานเลี้ยงก็มาถึงช่วงท้ายแล้ว เหล่าคนใช้ยังต้องดูแลงานเลี้ยง อีกครู่พอส่งแขกเหรื่อเสร็จก็ยังต้องเก็บกวาดอีก แล้วกว่าจะไปจัดเรือนให้ฟู่จาวหนิงคงได้รอจนฟ้ามืดพอดี

เซียวหลันยวนเหล่มองเขา

"ให้คนไปตรวจสอบตระกูลฟู่แล้วหรือยัง"

ฟู่จาวหนิงคนนี้ ดูแตกต่างจากคุณหนูฟู่ที่เขาเคยได้ยินมาก่อนหน้าอยู่

"ไปตรวจสอบแล้ว"

เซียวหลันยวนจัดการเรื่องเหล่นี้ในห้องหนังสือ ฟู่จาวหนิงกลับรออยู่นานสองนานก็ยังไม่พบตัวเขา

พอเห็นว่าฟ้ามืดแล้ว เทียนแดงในเรือนหอก็จุดมาแล้วสองเล่ม หงจั๋วกับเฝิ่นซิงออกไปดู ก็เห็นว่าแขกเหรื่อทยอยกันลากลับ แต่อ๋องเจวี้ยนก็ยังไม่โผล่มา

ฟู่จาวหนิงรอต่อไม่ไหวแล้ว

"ท่านอ๋องของพวกเจ้าอยู่ที่โถงหน้าไหม?"

เฝิ่นซิงส่ายหัว "ข้าน้อยเมื่อครู่ออกไปดู ท่านอ๋องไม่อยู่ที่งานเลี้ยงนานแล้ว"

"ข้าก็คิดเช่นนั้น ร่างกายเขาแบบนั้นจะไปดื่มสุราได้อย่างไร" ฟู่จาวหนิงลุกขึ้นยืน "แล้วเขาอยู่ที่ไหนกัน"

พระชายาคงไม่ได้จะเรียกท่านอ๋องมาร่ำสุราใช่ไหม?

"เรื่องนี้ ข้าน้อยเองก็ไม่ทราบ"

พวกนางเองก็ไม่กล้าเข้าไปหาข่าวเรื่องท่านอ๋องเช่นกัน

ฟู่จาวหนิงมองท้องฟ้า รู้สึกว่าตนเองรอต่อไปอีกไม่ได้แล้ว จึงเปิดประตูแล้วเดินออกไป

"พระชายา!"

เฝิ่นซิงกับหงจั๋วรีบร้อนตามออกไป

ก่อนหน้านี้ฟู่จาวหนิงถูกประคองเข้ามาในเรือนทั้งผ้าคลุมหน้า จึงไม่ทันเห็นชัด ตอนนี้พอออกมาก็พบกว่าเรือนแห่งนี้ใหญ่โตมาก สวนดอกไม้งามตา หินดำปูพื้น ไผ่ดำต้นกล้วยขึ้นกันเรียงราย

ที่หัวมุมเผยให้เห็นศาลา เชื่อมกับระเบียงยาว ผ่านไปยังเรือนข้างๆ อีกเรือนหนึ่ง

ตอนนี้ในเรือนแขวนประดับประดาด้วยโคมแดง พันด้วยผ้าแพรแดงมงคล แต่อันที่จริงดูไม่มีชีวิตชีวาเลย

ฟู่จาวหนิงเดิมทีคิดว่าจวนอ๋องเจวี้ยนจะหาเรือนสักเรือนทำเป็นห้องหอ แต่ตอนนี้พอดูแล้ว ที่นี่เดิมทีเป็นเรือนนอนของอ๋องเจวี้ยนใช่หรือไม่กัน?

ออกจาเรือนจึงเพิ่งเห็นว่ามีคน แต่ว่าไม่ใช่นางมองเห็น แต่เป็นนางพบว่ามีทหารแอบซ่อนตัวอยู่ในมุมมืดต่างหาก

ทหารสองนายรับผิดชอบคุ้มกันเรือนนอนอ๋องเจวี้ยน เดิมทีพวกเขาซ่อนตัวไว้อย่างดี นอกจากท่านอ๋องกับชิงอีแล้ว ไม่เคยมีใครพบพวกเขา แต่พวกเขากลับเห็นฟู่จาวหนิงเดินตรงมายังตำแหน่งที่พวกเขาซ่อนตัวอยู่

นายทหาร ก "..."

"ท่านพี่ทหาร" ฟู่จาวหนิงเปิดก้านกล้วยที่บังตัวเขาอยู่ออกถาม "เจ้ารู้ไหมว่าอ๋องเจวี้ยนอยู่ที่ไหน?"

ทหาร ก. ตะลึงงัน ไม่รู้ว่าควรจะตอบกลับไปอย่างไรดีพักหนึ่ง

ยิ่งไปกว่านั้นฟู่จาวหนิงยังหน้าตาสะสวยมาก ตอนนี้พออยู่ในชุดแต่งงานเจ้าสาว ก็ยิ่งขับเด่นใบหน้านางราวกับดอกท้อ สวยงามเกินมนุษย์

ใบหน้างดงามเช่นนี้จู่ๆ มาปรากฎตรงหน้า สำหรับเขาแล้วถือเป็นการโจมตีทางรูปโฉมเลย

ฟู่จาวหนิงพอเห็นเขาไม่มีปฏิกิริยา ก็ยังคิดว่าเขาไม่รู้ว่าอ๋องเจวี้ยนอยู่ที่ไหน จึงทำได้เพียงถอนหายใจ ชี้ไปยังทหาร ข. ทางนั้น "ถ้าเจ้าไม่รู้ ข้าจะไปถามพี่ทหารทางนั้นแล้วกัน"

ทหาร ข. ที่ถูกชี้ถึงตำแหน่งซ่อนตัวอย่างแม่นยำ "..."

เจ้าอย่ามาทางนี้นะ!

ฟู่จาวหนิงเดินตรงเข้ามาทางเขาแล้ว เงยหน้าขึ้น ทหาร ข. นั่งยองอยู่บนเขาจำลองลูกหนึ่ง เสื้อผ้าเดิมทีก็ผสานกลืนกินไปกับภูเขาจำลองแล้ว แค่เขาไม่ขยับ คนมากมายที่เดินผ่านหน้าเขาจำลองไปมาก็จะไม่พบตัวเขา แต่ฟู่จาวหนิงกลับไม่ต้องหาเลย มองเห็นเขาแทบจะในทันที

นายทหาร ข. ก้มหน้าลงมองฟู่จาวหนิง หน้าแดงแจ๋ขึ้นมาทันที

พวกเขาติดตามอ๋องเจวี้ยนอยุ่ในยอดเขาโยวชิงอยู่นาน ขนาดยุงตัวเมียก็แทบจะไม่ค่อยได้เจอ ไร้เดียงสาบริสุทธิ์อย่างมาก

"เจ้ารู้ไหมว่าอ๋องเจวี้ยนอยู่ที่ใด? ข้ามีเรื่องด่วนต้องหาเขา"

ตอนที่ผู้ดูแลเดินเข้ามาก็เห็นฉากนี้พอดี เขาก็ใจสั่นรัว รีบร้อนเดินเข้ามา

"พระชายา!"

"เจ้าคือผู้ดูแลใช่ไหม?" ฟู่จาวหนิงจำเสียงของเขาได้ "ดีเลย อ๋องเจวี้ยนล่ะ?"

ผู้ดูแลคิดถึงคำพูดที่อ๋องเจวี้ยนกำชับไว้ "ท่านอ๋องคืนนี้มีธุระทางการต้องจัดการ"

พอได้ยินเขาพูดเช่นนี้ ฟู่จาวหนิงก็เข้าใจแล้ว

อ๋องเจวี้ยนไม่อยากพบนางนี่เอง

"ให้เขายุ่งของเขาไป แต่ว่าอยากจะกลับบ้านตระกูลฟู่สักรอบหนึ่ง ขอให้ผู้ดูแลจัดรถม้าให้สักคันได้หรือไม่?" ฟู่จาวหนิงเองก็ไม่มีความคิดจะไปหาอ๋องเจวี้ยนเช่นกัน