บทที่ 14

อ๋องเจวี้ยนมองมาทางลุงจง

ลุงจงเองก็ตกตะลึงยืนอยู่กับที่

อย่าว่าแต่ประตูหลังเลย ต่อให้เป็นประตูหน้าจวนตระกูลฟู่ก็ไม่มีแขกเข้ามานานหลายปีแล้ว

แต่ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ตรงหน้านี้ สวมชุดเลอค่าสูงส่ง สวมหน้ากากครึ่งหน้าดูลึกลับ แต่ใบหน้าอีกด้านกลับใบหน้างดงาม หูตาจมูกได้รูป ดูแล้วทำให้คนรู้สึกว่าตัวตนฐานะไม่ธรรมดา

"พวกเจ้า"

สายตาของอ๋องเจวี้ยนตกไปอยู่บนปิ่นทองในมือเขา

ชิงอีกเองก็มองเห็น สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย

"เจ้าจะนำปิ่นทองเล่มนี้ไปที่ใด?" เสียงอ๋องเจวี้ยนเย็นเยียบ

ลุงจงซ่อนปิ่มทองเล่มนั้นไปด้านหลังด้วยสัญชาตญาณ "นี่ นี่เป็นของคุณหนูข้า"

ใช่แล้ว เรื่องที่คุณหนูกำชับมาจะชักช้าไม่ได้

ลุงจงรีบปิดประตูทันที กัดฟัน คารวะไปทางอ๋องเจวี้ยน "นายท่านโปรดให้อภัย ข้าน้องมีเรื่องต้องรีบไปทำ เวลานี้ไม่อาจปล่อยให้พวกท่านเข้าไปได้!"

ไม่ว่าจะใครก็ตาม ห้ามทำให้เรื่องนี้ชักช้า!

พูดจบประโยคนี้ ลุงจงก็หยิบปิ่นทองเล่มนั้นยกเท้าวิ่งอ้าว

"ตามไปดูหน่อย" เสียงของอ๋องเจวี้ยนขรึมขึ้นมา

จะให้เขาเอาของของจวนอ๋องเจวี้ยนวิ่งหนีไปหรือ?

"ขอรับ"

ทหารคนหนึ่งตามไปทันที

อ๋องเจวี้ยนมองประตูหลังทรุดโทรมบานนี้ หัวเราะประชดประชันขึ้นมา

"ไม่คิดว่าตระกูลฟู่ที่รุ่งโรจน์ในอดีต ตอนนี้จะตกต่ำลงถึงเพียงนี้แล้ว ผู้เฒ่าฟู่ที่บารมียิ่งใหญ่ในตอนนั้น จะเข้าออกต้องมาเดินผ่านประตูหลังที่ทรุดโทรมเช่นนี้"

"นายท่าน จะเข้าไปดูหน่อยไหม" ชิงอีถาม

"ข้าไม่เข้าไปแล้ว เจ้าเข้าไปดูหน่อยเถอะ" อ๋องเจวี้ยนเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ "ประตูหลังจวนตระกูลฟู่นี้ ยังไม่มีคุณสมบัติให้ข้าเดินผ่านเข้าไป"

"ขอรับ" ชิงอีกำชับทหารคนอื่นให้คอยคุ้มกันท่านอ๋อง ส่วนตนเองก็ผลักประตูเข้าไปในบ้านตระกูลฟู่

เสี่ยวเถาไล่พวกฮูหยินรองออกไปแล้ว โยนไม้กวาดทิ้งไว้ในบ้าน พอเห็นฟู่จาวหนิงกำลังกดอยู่ที่หัวใจของผู้เฒ่าฟู่ ก็ตกใจสะดุ้งขึ้นมา

"คุณหนู!"

"จุดเทียนทั้งหมดขึ้น หยิบเข้ามา" ฟู่จาวหนิงกำชังเสียงขรึม ในห้องมืดเกินไป

"อ๋า? เจ้าค่ะ" เสี่ยวเถามรับคำสั่งด้วยสัญชาตญาณอย่างมึนๆ

ฟู่จาวหนิงคลายมือลง คลำไปยังชีพจรผู้เฒ่าฟู่

พอทาบชีพจร หัวใจของนางก็ดำดิ่งลง

ผู้เฒ่าฟู่ป่วยอาการเดียวกับปู่ของนางเลย! ที่หนักกว่าคือเขายังติดพิษด้วย พิษนี้น่าจะเป็นพวกทีกำเริบช้า ค่อยๆ กัดกินสะสมมาหลายปี พอถึงปัจจุบันจึงกำเริบออกมาอย่างหมดจด

นอกเหนือจากนี้ ร่างกายของเขายังขาดการบำรุงที่ดีอย่างเลวร้าย เลือดลมขาดหาย เป็นโรคกระเพาะอย่างรุนแรงด้วย

ฟู่จาวหนิงกัดฟันแน่น

"จาว หนิง" ผู้เฒ่าฟู่งึมงำเรียกชื่อนางออกมา

ฟู่จาวหนิงรีบกุมมือเขาไว้แน่น "ท่านปู่ ข้าอยู่ที่นี่ จาวหนิงอยู่ที่นี่！"

ผู้เฒ่าฟู่ลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก พอเห็นสีแดงบนตัวนาง น้ำตาที่หม่นมัวก็ไหลออกมาทันที

"เจ้า เจ้า ถอนหมั้นกับจวนตระกูลเซียวหรือ?"

"ท่านปู่ เซ๊ยวเหยียนจิ่งไม่ใช่คนดี เป็นข้าที่ไม่อยากแต่งงานกับเขา เขาไม่คู่ควรอยู่กับข้าไปทั้งชีวิต" ฟู่จาวหนิงรีบเอ่ยขึ้นปลอบประโลมเขา

"พรวด"

ในปากผู้เฒ่าฟู่กระอักเลือดออกมาอีกครั้ง

ฟู่จาวหนิงใจเต้นแรง รีบร้อนเรียกต่อ "ท่านปู่ ข้าไม่ได้ถูกถอนหมั้น ข้ามีคนที่ข้าคิดจะแต่งงานด้วยจริงๆ แล้ว ยิ่งไปกว่นั้นข้ายังแต่งออกไปแล้วด้วย เขายอดเยี่ยมกว่าเซียวเหยียนจิ่งร้อยเท่าพันเท่า จริงด้วย เขายังรับปากว่าจะดูแลข้าเป็นอย่างดี ท่านไม่ต้องร้อนใจ ไม่ต้องกังวล"

ไม่สนแล้ว เวลานี้ขอแค่ท่านปู่ใจสงบลงมา สามารถทำให้ปณิธานอของเขากระตุ้นขึ้นมา ให้นางพูดอะไรก็ได้ทั้งนั้น!

ถึงอย่างไรอ๋องเจวี้ยนก็ไม่อยู่ที่นี่ เขาไม่ได้ยินหรอก!

"จริง จริงหรือ?" เสียงของผู้เฒ่าฟู่อ่อนแออย่างมาก ราวกับว่าลมหายใจจะขาดห้วงได้ทุกเวลา

ชิงอีเข้ามาถึงหน้าประตูแล้ว พอเห็นฉากในบ้าน ได้ยินคำพูดต่อมาของฟู่จาวหนิง

"จริงสิ! ท่านปู่ ข้าไม่ได้หลอกท่านนะ พอข้าพบจุดแย่ๆ ของเซียวเหยียนจิ่ง จึงถอนหมั้นกับเขา เป็นข้าที่ไม่เข้าไปยังจวนอ๋องเซียว ตอนนั้นสามีของข้าก็ผ่านมาพอดี รู้สึกว่าข้าทำได้ถูกต้อง ชื่นชมต่อตัวข้า พบรักกับข้าขึ้นมาทันที"

นางกำลังพูดเรื่องบ้าบออะไรอยู่เนี่ย?

ฟู่จาวหนิงหยุดลงครู่หนึ่ง แต่ก็เห็นผู้เฒ่าฟู่เหมือนจะถูกเรื่องบ้าบอนี้ดึงดูดเข้าแล้ว พยายามจะตั้งสติตื่นขึ้นมา นางจึงเลยต่อไปอย่างไม่ลังเล

"ท่านปู่ ท่านยังแข็งแรงอยู่ รอให้ท่านได้สติขึ้นมาเสียก่อน สามีข้าก็จะเข้ามาเยี่ยมท่านด้วย พวกเราวันนี้เป็นฝั่งฝากันแล้ว กราบไหว้ฟ้าดินกันแล้วจริงๆ บ้านของเขาเองก็ดีมากๆ เดิมทีคืนนี้ที่ข้ากลับมาบ้านก็ไม่เหมาะไม่ควร แต่สามีข้ารู้ว่าข้าปล่อยวางเรื่องท่านไม่ได้ จึงให้ข้ารีบกลับมาบ้าน เขาเองก็อยากเข้ามา แต่ข้าไม่ให้เขามา"

ชิงอีที่อยู่หน้าประตูส่งเสียงขึ้นมา รู้สึกว่าตนเองน่าจะหูฝาด

คุณหนูฟู่กำลังพูดอะไร?

นายท่านพบรักกับนาง? แล้วเดิมทียังคิดจะเข้ามาหรือ?

"เจ้าเป็นใคร" เสี่ยวเถาพบตัวเขาจนตะใจสะดุ้งโหยง เทียนในมือเกือบจะหล่นลงพื้น

ฟู่จาวหนิงหันหน้ามองเข้ามา ตอนที่มองเห็นชิงอีหน้าก็เปลี่ยนสี

นางรีบมองไปด้านหลังของชิงอีก พอไม่เห็นใคร ในใจก็โล่งขึ้นมา นางพูดไว้แล้วไง ว่าอ๋องเจวี้ยนจะมาด้วยตัวเองได้อย่างไร?

แต่ว่านางขี่ม้าของจวนอ๋องเจวี้ยน จวนอ๋องส่งคนตามนางมาก็เรื่องปกติ

นางตอนนี้ก็กลัวว่าชิงอีจะได้ยินสิ่งที่นางพูดเมื่อครู่ แล้วเอามาแทงข้างหลังนาง

"ข้าคือ"

"เขาชื่อชิงอี เป็นทหารของสามีข้า!" ฟู่จาวหนิงตัดบทชิงอี แย่งเข้าพูดออกมาก่อน "ท่านปู่ดูสิ ข้าไม่ได้โกหกท่านเลย สามีไม่วางใจข้า จึงส่งทหารมาคุ้มครองข้ากลับมา ท่านไม่ต้องกังวล ข้าไม่เป็นไรจริงๆ ท่านวางใจเถิด รอให้ท่านหายดี ข้าจะพาสามีมาพบท่าน ท่านอยากจะถามอะไรก็ได้ทั้งนั้น ดีไหม?"

"ชิงอี เจ้าว่าข้าโกหกท่านปู่ไหม?"

ฟู่จาวหนิงกุมมือของผู้เฒ่าฟู่ไว้แน่น พอพูดถึงช่วงหลังก็หันไปมองชิงอี

ชิงอีเห็นแววตาอ้อนวอนในดวงตานาง

เขาอ้าปากพะงาบ จากนั้นก็มองไปยังผู้เฒ่าฟู่ที่สติสัมปชัญญะยังดูไม่ค่อยดีนัก จึงผีผลักพยักหน้าลง "ไม่มี คุณหนูฟู่ล้วนพูดความจริงทั้งหมด"

เสี่ยวเถาเดิมทีที่ทั้งระแวดระวังและกลัวต่อตัวเขาอย่างมาก พอได้ยินก็ถอนหายใจโล่งทันที น้ำตาแห่งความปีติไหลลงมาอีกครั้ง

"คุณหนู ท่านไม่เป็นไรนี่ช่างดีจริงๆ"

ส่วนเรื่องชายคนนั้นเป็นคนเช่นไร เพระาอะไรจึงรับคุณหนูกลับไปแต่งงาน เรื่องเหล่านี้ตอนนี้ยังไม่ต้องถาม

การพูดเช่นนี้ก็ดูเหมือนได้ผลอยู่ ผู้เฒ่าฟู่ใจเย็นลงมาอย่างเห็นได้ชัด อาการหายใจไม่ออกก็ไม่ค่อยรุนแรงแล้ว

"เสี่ยวเถา รีบไปเอาน้ำร้อนมา" ฟู่จาวหนิงเองก็ไม่สนใจชิงอี ใช้วิชามือเฉพาะของนาง กดลงไปที่ตำแหน่งขมับของผู้เฒ่าฟู่อีกครั้ง

ชิงอียืนอยู่ที่นั่น ไม่รู้เลยว่าควรทำอะไร พอคิดๆ จึงหมุนตัวเดินออกไป

ด้านนอกประตูหลัง ลุงจงหอบสิ่งที่ฟู่จาวหนิงต้องการวิ่งกลับมา จนเกือบจะกระแทกเข้ากับหน้าอกของเขา

"เข้าไปเลย คุณหนูของพวกเจ้ากำลังรอเจ้าอยู่" ชิงอีพอเห็นเขาสีหน้าไม่วางใจ จึงเอ่ยขึ้นมาอย่างคุมไม่อยู่

ลุงจงเองก็ไม่สนใจว่าเพราะอะไรเขาจึงเข้ามา คนหนุ่มใหญ่โตบนรถม้านอกประตูคนนั้น แต่คุณหนูก็รอของเหล่านี้อยู่

ฟู่จาวหนิงพอเห็นเขากลับมาแล้ว ก็รีบถามขึ้น "ได้เข็มเงินมาไหม โสมล่ะ?"