LOGINShare
บทที่ 850
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56Related chapters
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 851
สีหน้าหมัวมัวเกือบจะเปลี่ยนไปส้มที่ปอกเสร็จแล้ว ฮองเฮากินไปสองสามกลีบเพื่อเปิดกระเพาะ จากนั้นจะเอาไปแขวนไว้ในบ่อ รอช่วงกลางวันค่อยนำมากินทั้งหมดมีอยู่ไม่มาก นี่กินได้ทั้งวันเลยนะผลลัพธ์คือพระชายาอ๋องเจวี้ยนเอาไปหมดเลย?"... ในเมืองหลวงไม่มี" ฮองเฮากัดฟันฟู่จาวหนิงไม่กลัวเปรี้ยว ยิ่งไปกว่านั้นกระเพาะนางยังดีมากอีกด้วย ของอย่างส้ม นางกินตอนท้องว่างไม่มีปัญหาอะไรเลยส้มนี้หวานมาก น้ำทะลัก ในเมืองหลวงไม่มีจริงๆ ดูท่าขนส่งมาก็น่าจะหนักอยู่ ระยะทางก็ห่างไกล แล้วยังต้องเสียไประหว่างทางอีกมาก ดังนั้นจึงล้ำค่าสุดๆด้านนอกไม่มีทางได้เห็น มีแต่ฮองเฮาที่ได้กิน นางทำไมจะต้องเกรงใจกัน?นางก็เลยกินไปทีละกลีบสองกลีบ กินอย่างเบิกบาน"ฮองเฮาเรียกข้าเข้ามา มีเรื่องอะไรหรือ?"ทำไมถึงจ้องนางแบบนี้ล่ะ?ฮองเฮาปวดใจกับส้มเหล่านั้น ใจหดหู่ขึ้นมาเลย "ข้าหลายวันนี้นอนหลับไม่ค่อยดี หลังจากตื่นมาก็หัวก็ปวดท้องก็ปวด ไม่ค่อยอยากอาหารด้วย""หมอหลวงว่าอย่างไรบ้าง?" ฟู่จาวหนิงถาม"หมอหลวงบอกว่าอาจจะเป็นโรคไม่เจริญอาหาร"สภาพอากาศร้อนมากก็เป็นโรคลมแดดได้แต่ฮองเฮาก็รู้อยู่เต็มอก ว่าใจของนางซึมเศร้าจนไ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 852
หมัวมัวคนนั้นรีบเดินเข้ามา สายตาตกไปอยู่บนตัวฟู่จาวหนิง ทั้งตกตะลึงทั้งดีใจ "พระชายาอ๋องเจวี้ยน ท่านอยู่ที่นี่พอดีเลย รบกวนท่านไปดูไทเฮาหน่อย"ฟู่จาวหนิงดีดตัวลุกขึ้น "ไทเฮาเป็นอะไรไป?""จู่ๆ ก็ลุกไม่ขึ้น อ่อนยวบไปทั้งตัวเลย ข้าน้อยเองก็ไม่รู้จะพูดอย่างไร""ไปไปไป ข้าไปดูหน่อย"ฟู่จาวหนิงรีบเอ่ยกับฮองเฮาว่า "ฮองเฮา ท่านทางนี้ล้วนมีหมอหลวงกับหมอเทวดาหลี่คอยดุแล้ว เช่นนั้นข้าไม่เอามะพร้าวห้าวมาขายสวนจะดีกว่า ข้าจะไปดูไทเฮาทางนั้น!"พูดจบนางก็พุ่งออกไปอย่างรวดเร็วราวสายลม"ฮองเฮา ข้าน้อยขอตัวก่อน" หมัวมัวคนนั้นก็คารวะให้ด้วย รีบออกจากตำหนักไปฮองเฮายื่นมือออกมา เดิมทีคิดจะขวางฟู่จาวหนิงไว้ แต่นางก็เร็วเสียเหลือเกิน ห้ามไม่ทันนางเห็นฟู่จาวหนิงพุ่งออกไปคาตาที่น่าโมโหที่สุดก็คือ ฟู่จาวหนิงกลับลืมวางถามส้มนั้นลง! แต่นางกอดออกไปด้วย!ฟู่จาวหนิงเดินออกมาพักหนึ่งจึงผ่อนฝีเท้าลง รอให้หมัวมัวเดินตามมา"พระชายาอ๋องเจวี้ยน นี่ท่าน.." หมัวมัวจินมองส้มครึ่งถาดที่นางกอดอยู่ ไม่ค่อยเข้าใจนัก"ฮองเฮาให้คนปกมาให้ข้า แล้วยังเชิญให้ข้ากินอย่างเป็นมิตรด้วย ข้าไม่กินก็ไม่ได้ นี่เพื่อไม่ให้เสียน้
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 853
"ตอนนั้นเป็นช่วงที่สุขภาพของอ๋องเจวี้ยนเลวร้ายที่สุด อายุก็ยังน้อย น่าจะสักหกเจ็ดขวบ แต่ให้เขาจะฉลาดแค่ไหนแต่ก็ยังเป็นเพียงเด็กคนหนึ่ง"ฟู่จาวหนิงขมวดคิ้วหมัวมัวจินระลึกไปด้วย "ตอนนั้น บางครั้งก็มีคนเข้ามาหาด้วยสาเหตุต่างๆ นานา บ้างก็พาเด็กผู้หญิงเข้าไปเล่นกับเขา บ้างก็เอาอาหารที่ไม่เข้ากันกับยาไปให้เขากิน แล้วยังมีพวกที่บนตัวพกถุงหอมใส่อะไรบางอย่างเพิ่มเข้าไปด้วย และยังมีพวกที่เอางูไปทิ้งไว้อีก มากมายเต็มไปหมด"ตอนนั้น สุขภาพของอ๋องเจวี้ยนย่ำแย่มากแล้ว คนเหล่านั้นก็ยังสรรหาเรื่องไปทรมานเขา"พวกเขาอยากให้เขาตายหรือ?" ฟู่จาวหนิงสีหน้าเย็นชา"เฮ้อ ไทเฮาตอนนั้นรู้สึกว่านี่ไม่ใช่ทางแก้ จึงแอบไหว้วานคนไปหาเจ้าอารามยอดเขาโยวชิง ให้เขาพาอ๋องเจวี้ยนไปอยู่ที่ยอดเขาโยวชิง พักฟื้นที่นั่นหลายๆ ปี อ๋องเจวี้ยนอยู่ที่ยอดเขาโยวชิงถึงจะดูสงบใจลงได้"หมัวมัวจินตอบกลับประโยคเมื่อครู่ของฟู่จาวหนิงลำบาก ถึงอย่างไรนางก็เอาเรื่องที่ไทเฮาทำในครั้งนั้นบอกกับฟู่จาวหนิง ให้พวกเขาไม่ต้องเข้าใจไทเฮาผิดไทเฮาทั้งชีวิตนี้ของนางก็ไม่ง่ายเลย"เจ้าอารามยอดเขาโยวชิงคนนั้นเป็นคนอย่างไรหรือ?" ฟู่จาวหนิงพอได้ยินหม
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 854
ฟู่จาวหนิงจับชีพจรให้ไทเฮาอย่างละเอียด จากนั้นก็ถามคำถามหลายคำถาม ตรวจสอบตากับลิ้นของนางอย่างละเอียด"ไทเฮาก่อนหน้านี้ใช้สิ่งของอะไรบ้าง?"พอได้ยินฟู่จาวหนิงถามคำถามนี้ ไทเฮากับหมัวมัวจินก็ใจเต้น จากนั้นจึงรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องเสียแล้ว"พระชายา ไทเฮา ติดพิษหรือ?" หมัวมัวจินเอ่ยถามเสียงแผ่ว"เล็กน้อย เป็นพิษแค่เล็กน้อย น่าจะเป็นพิษเรื้อรั้งออกผลช้า"ปริมาณน้อยมาก อาจจะไม่ได้ต้องการเอาชีวิตไทเฮา แค่ให้นางป่วยเท่านั้นตอนนี้ถ้าไทเฮาป่วยใครกันที่จะได้ผลประโยชน์ แล้วได้ผลประโยชน์อะไร?ฟู่จาวหนิงแค่คิดๆ จากนั้นก็สะบัดความคิดนี้ทิ้ง เรื่องนี้นางคิดไม่ออก ส่งให้เซียวหลันยวนไปคิดต่อแล้วกัน"ตอนปีใหม่กับหยวนเซียว มีคนไม่น้อยส่งของขวัญเข้ามา" หมัวมัวจินทั้งตกตะลึงทั้งลนลาน "ยิ่งไปกว่าสิ่งของยังมีมากมายหลากหลายอีก ในห้องนี้ก็มีวางอยู่ไม่น้อย อย่างน้ำเต้าลูกนั้น กระถางน้ำแข็งสี่ขานั่น แล้วก็ยังมีเชิงเทียนใหม่นั่นด้วย..."นอกจากที่เจ้าวังแต่ละวังส่งมา ที่องค์จักรพรรดิฮองเฮาส่งมา ก็ญังมีเหล่าองค์หญิงองค์ชายที่กตัญญูต่อไทเฮาอีกยิ่งไปกว่านั้นคนนอกวังก็ยังส่งเข้ามาอีกบางส่วน"แต่สิ่ง
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 855
หมัวมัวจินมองอยู่ข้างๆ พอเห็นสถานการณ์ก็ตกตะลึง"พระชายา ด้ายเหล่านี้มันทำไมหรือ? นิ้วของท่านแตะมันไปแล้วไม่เป็นไรหรือ?""ไม่เป็นไร ข้าตรวจสอบแล้ว แต่ว่า ในวังน่าจะไม่มีวิธีฉาบด้ายด้วยอะไรแบบนี้หรอกกระมัง?"ฟู่จาวหนิงถามก่อนให้ชัดเจน"ไม่มี ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย""เช่นนั้นประดับหน้าผากชิ้นนี้ก่อนหน้าเคยเปียก หรือเคยหล่นลงไปในน้ำมันอะไรบ้างไหม?""ไม่มีเลย หลังจากองค์หญิงห้าส่งเข้ามาไทเฮาก็ชอบมาก ก่อนนอนก็จะปลดลงมาให้ข้าน้อยไปวางไว้บนโต๊ะเครื่องแป้ง เก็บเอาไว้อย่างดี ไม่มีคนกล้าเข้าไปแตะต้อง"หมัวมัวจินคิดคิด จากนั้นก็ถามสาวใช้เหล่านั้นสาวใช้พวกนั้นล้วนบอกว่าไม่กล้าแตะต้องสิ่งของของไทเฮากัน"ข้าต้องตรวจสอบเส้นด้ายนี้เงียบๆ เสียหน่อย ข้าไปทางนั้นได้ไหม?" ฟู่จาวหนิงชี้ไปที่ห้องข้างๆ ด้านนอก"เชิญพระชายา"ฟู่จาวหนิงเดินไปห้องข้างเพียงคนเดียวนางต้องใช้อุปกรณ์ในห้องเภสัชทำการตรวจสอบเสียหน่อย"ท่านอ๋อง"ด้านนอกมีเสียงสาวใช้ชาววังทักทายดังลอดเข้ามา หมัวมัวจินพอกำลังจะบอกกับไทเฮา พอได้ยินเสียงนี้ก็รีบพูดขึ้นมา "อ๋องเจวี้ยนมาแล้วหรือ? ในใจอ๋องเจวี้ยนให้ความสำคัญกับพระชายาจริงๆ ด้ว
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 856
ไทเฮากำลังจะบอกว่าไม่ต้องแล้ว แต่เซียวหลันยวนก็เอ่ยขึ้นมา""ขนมไหมเงินหรือ? ข้ากินไปแล้วน่ะเขาพูดพลางบอกกับฟู่จาวหนิงว่า "เหลือไว้ให้เจ้าหลายชิ้นด้วย กลับไปจะอุ่นให้กิน แต่ว่า ข้าก็ให้ทางห้องเครื่องรีบทำให้มาบ้างแล้วนะ อีกด้วยตอนพวกเราออกจากวังก้เอาออกไปได้ พวกนั้นเป็นของอร่อยที่สุดของสาวชาววังเลย"ฟู่จาวหนิง:"..."นางนึกออกถึงถาดของว่างที่เขากอดออกไปก่อนเข้าร่วมประชุมเช้าที่แท้ของของไทเฮาก็อยู่ในนั้นด้วยเมื่อเป็นเช่นนี้ ในของว่างเหล่านั้น ก็น่าจะมีอาหารเช้าที่องค์จักรพรรดิและฮองเฮาชอบกินอยู่ด้วยสินะ?"อายวนชอบกินหรือ? เดี๋ยวข้าจะให้คนทำเพิ่มให้" ไทเฮาไม่ได้กิน แต่ก็ยังรู้สึกดีใจ"ไม่ต้องแล้ว"เซียวหลันยวนเอาฝ่ามือวางทาบเบาๆ บนท้องตัวเอง มองฟู่จาวหนิงอย่างสำนึกผิด "หนิงหนิงมียาช่วยย่อยไหม? ข้ากินในตำหนักจินหลวนจนอืดไปหมดแล้ว""พรวด"ฟู่จาวหนิงหัวเราะออกมาอย่างอดไม่อยู่คนที่กินจนอืดได้ในตำหนักจินหลวน น่าจะมีแค่เขาคนเดียวกระมัง?"มีส้ม ยังมีส้มเหลืออยู่หลายกลีบเลย ท่านกินเถอะ" นางบอกหมัวมัวจินรีบนำส้มเข้ามา "พระชายานำมาจากฮองเฮาทางนั้น""ส้มหนิงเถียน? หนิงหนิงยังไปแย่
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 857
ฟู่จาวหนิงแน่นอนว่าไม่มีการงอแงไร้เหตุผลแบบนี้แน่นอน เพื่อจะกินส้มถึงกับต้องไปขนมานับพันลี้"ไม่ต้องหรอก หลังจากนี้ถ้ามีโอกาส ข้าจะไปกินด้วยตนเอง นั่นถึงจะเรียกว่าสดใหม่ไง"ผลคือพอนางพูดเช่นนี้ไทเฮากับหมัวมัวจินก็ยิ้มขึ้นมานี่ก็เก่งกาจเหลือเกิน ยังคิดจะเดินทางนับพันลี้ไปแดนใต้เพื่อกินส้มอีก แม้ว่านางน่าจะพูดล้อเล่นก็ตามแต่ว่านางก็ไม่ได้ทำให้เซียวหลันยวนต้องลำบาก ทำให้ไทเฮาชื่นชมขึ้นมาในใจนางมองเซียวหลันยวน เอาแต่รู้สึกว่าน่าเสียดายไม่รู้ว่าสุขภาพของเขาจะดีขึ้นไหม ยังจะร่วมห้องกับฟู่จาวหนิงได้หรือไม่น่าจะมีลูกได้อยู่กระมัง?ทายาทนั้นจำเป็นนะนางเมื่อคืนให้หมัวมัวจินสังเกตฟู่จาวหนิงอย่างละเอียด และก็มองอกว่านางยังคงบริสุทธิ์อยู่จริงๆ ท่าทางเดินเหินยังดูเป็นหญิงสาวอ่อนช้อยอยู่หมัวมัวจินอยู่ในวังมากว่าครึ่งชีวิต สายตาในด้านนี้ก็ถือว่ายอดเยี่ยมอยู่ พอมองอย่างละเอียดก็มองออกดังนั้นไทเฮาเองก็เชื่อมั่นในคำพูดของเซียวหลันยวนอยู่พวกเขาทั้งสองคนยังไม่ได้ร่วมห้องกันก็น่าเสียดายอยู่ แต่ไทเฮาก็มีความรู้สึกดีดีกับฟู่จาวหนิงขึ้นเป็นกองอย่างตัวตนของฟู่จาวหนิง พ่อแม่กับเซียวหลันยวน
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 858
อ๋องเจวี้ยนพูดตรงอย่างไม่อ้อมค้อมฟู่จาวหนิงยื่นมือไปจิ้มเอวเขาแล้วบิด ตนเองรู้ว่าไทเฮาอันที่จริงคอยปกป้องเขามาตลอด ฟู่จาวหนิงก็อดรู้สึกดีกับไทเฮาขึ้นมาไม่ได้เลยยิ่งไปกว่านั้นไทเฮายังไม่ได้เย็นชาจนไม่น่าเข้าใกล้แบบในอดีตแล้ว สีหน้าเองก็ดูเปี่ยมเมตตาขึ้นอย่างน้อยตอนนี้ก็เป็นแบบนั้นนะอายุมากแล้ว ดูแล้วก็เหมือนแค่หญิงชราคนหนึ่ง ฟู่จาวหนิงกังวลที่เซียวหลันยวนพูดอย่างเย็นชาไร้ความปราณีเช่นนี้จะทำให้นางเสียใจในที่สุดก็ยังใจอ่อนลงมาสินะไทเฮากลับมีท่าทีไม่สนใจ ยื่นมือไปทางหมัวมัวจิน"เอามา จาวหนิงเป็นหมอเทวดาเลยนะ แล้วยังเป็นศิษย์ปิดด่านของผู้อาวุโสจี้ด้วยยาที่นางสกัด ข้่าจไม่เชื่อมั่นได้อย่างไรกัน?"นางฟู่จาวหนิงอีกครัง "ตอนนี้กินเลยได้ไหม?"ฟู่จาวหนิงพยักหน้าไทเฮาวางยาบำรุงหัวใจเข้าไปในปาก เคี้ยวช้าๆนางดวงตาเป็นประกาย ยังเอ่ยกับพูดฟู่จาวหนิงอีกว่า "แล้วยังรสชาติดีอีกด้วย? ทำไมเคี้ยวแล้วมีรสเหมือนลูกกวาดงาดำกัน?"ฟู่จาวหนิงเกือบจะหัวเราะออกมา"ก็วัตถุดิบยานั่นล่ะ แต่เพราะต้องข่มรสขมของยาลง จึงใส่น้ำผึ้งเข้าไปนิดหน่อย แต่ปริมาณก็น้อยมาก ทำไมถึงยังบอกว่าอร่อยกัน?"แต่ว่านาง
Latest chapter
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1432
แม้จะผ่านไปเกือบสิบแปดปีแล้ว แต่สามีภรรยาฟู่จิ้นเชินกับเสิ่นเชี่ยวก็ยังเป็นคนที่กาลเวลารักใคร่อยู่พวกเขาแม้จะอายุมากแล้ว หน้าตาก็ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นบ้าง แต่พอเทียบกับสมัยก่อนแล้ว ก็เปลี่ยนแปลงไปไม่เยอะมากมองหลายๆ ครั้งก็มองออกได้คนที่เซียวเหยียนจิ่งเตรียมไว้ยังมองออก ไม่ต้องพูดถึงเซี่ยซื่อเลยเซี่ยซื่อเคยเป็นครอบครัวของพวกเขาด้วยนะหลังจากนางจำได้แล้วยังสงสัยว่าตาตนเองฝาดไปหรือไม่ ยังสงสัยว่าตนเองคงตาลาย ดังนั้นเลยนวดตาทันที จากนั้นจึงมองพวกเขาอย่างละเอียดอีกครั้งไม่เปลี่ยน ยังคงเป็นสองคนนั้นเสิ่นเชี่ยวเองก็จำเซี่ยซื่อได้ แม้ว่านางจะรู้ตัวตนฐานะของตนเองแล้ว แต่ยังคงโพล่งออกมาว่า "พี่สะใภ้รอง!"เซี่ยซื่อคือภรรยาของผู้เฒ่ารองตระกูลหลินและเป็นคนเดียวในตระกูลหลินที่อ่อนโยนเป็นห่วงเสิ่นเชี่ยว ดังนั้นเสิ่นเชี่ยวพอเห็นนาง ดวงตาจึงแดงรื้นขึ้นมาคำว่าพี่สะใภ้รอง ก็ทำเอาเซี่ยซื่อใจสั่นระริกเช่นกันรีบวางตะกร้าที่หิ้วไว้ลงมา เดินตรงไปหานาง"ให้ตายเถอะ อา อาเล็กหรือ?"ไม่ ไม่ใช่อาเล็กชองนางแล้วสิ เซี่ยซื่อยืนอยู่หน้าเสิ่นเชี่ยว ถลึงตาโตอ้าปากค้าง"พี่สะใภ้รอง ข้าข้าเจอครอบครัวของข้าแ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1431
ฟู่จาวหนิงสีหน้าขรึมลงเล็กน้อย "ดูท่า น่าจะมีคนไม่น้อยที่ยังไม่ลืมพวกเขา คอยจับตาดูจนถึงทุกวันนี้""ข้าเตรียมการเสร็จแล้ว รอบบ้านตระกูลฟู่วางองครักษ์ลับเอาไว้แล้ว วางใจเถอะ" เซียวหลันยวนพานางเข้ามา สองมือโอบข้างเอวนาง จ้องมองนาง "องค์จักรพรรดิน่าจะลงมือกับพวกเขา ยิ่งไปกว่านั้นพ่อลูกชินอ๋องเซียวยังคอยจับตาดูพวกเขาขนาดนี้ มันดูแปลกไปหน่อย""ตรวจสอบดูก็รู้ พวกเขาถ้าหากมีความคิดอะไร มีแผนอะไร มีเป้าหมายอะไร เดี๋ยวก็ได้รู้เอง"ฟู่จาวหนิงไม่ได้ใส่ใจนักเซียวหลันยวนพยักหน้าสายตาเขามองออกไปไกลๆ ถัดจากนี้ต้องดูว่าสามีภรรยาฟู่จิ้นเชินจะรับมืออย่างไร เมืองหลวงยังมีคนที่มีเป้าหมายต่างๆ อยู่ และยังมีขั้วอำนาจที่ใช้วิธีการต่างๆ อยู่อีกด้วยเขาถึงแม้จะเชื่อว่าครั้งนั้นไม่ใช่เสิ่นเชี่ยวที่วางยาพิษ แต่ว่าพวกเขาตอนนั้นถูกใครบางคนหรือเรื่องบางอย่างหนีบเอาไว้ตรงกลาง ไม่มีทางดึงตัวออกมาอย่างหมดจดได้ พวกเขาเองก็เป็นคนในเหตุการณ์ตอนนี้พอมีความสัมพันธ์เช่นนี้กับเขา เซียวหลันยวนก็ยังพิจารณานาว่าพวกเขาจะแบกรับไหวไหม หลังจากนี้จะไม่ถ่วงแข้งขาฟู่จาวหนิงได้จริงไหม จะไม่ทำร้ายนางจริงไหมเซียวหลันยวนไม่ได้
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1430
"หนิงหนิง มีเรื่องอะไรถึงคุยกันนานสองนาน?"ในห้องขังมีเสียงเซียวหลันยวนดังออกมา"มาแล้ว"ฟู่จาวหนิงขานรับคำหนึ่ง เตรียมจะกลับห้องขังเซียวเหยียนจิ่งไม่อยากเชื่อ "เจ้าไม่ไปกับข้าจริงหรือ? เจ้าไม่สนใจพ่อแม่เจ้าหรือไรกัน?"ปฏิกิริยาของฟู่จาวหนิงเกินจากที่เขาคาดไว้เขาเดิมทีคิดว่าพอได้ยินว่าพ่อแม่ไม่เป็นไร แล้วยังกลับมาแล้ว ฟู่จาวหนิงอย่างน้อยต้องตาแดงรื้นบ้าง ไม่ก็ร้องไห้ออกมา รีบร้อนตามเขาออกไปอย่างตื่นเต้น เพื่อรีบไปพบพ่อแม่ของนาง"อ๋องเจวี้ยนถึงอย่างไรก็ยังต้องอยู่ในห้องขัง ไม่มีอะไรหรอก เจ้าจัดที่นี่จนดูอยู่สบายไปแล้ว แล้วเขาทำไมยังต้องให้เจ้ามาอยู่ด้วยกันอีก?""ข้ามาอยู่เอง เขาเป็นสามีข้า ข้าไม่อยู่กับเขาแล้วใครจะอยู่กัน?"ฟู่จาวหนิงหลังจากที่รู้เจตนาการมาของเขาก็ขี้เกียจจะคุยกับเขาแล้ว ผลักเขาออก แล้วเดินไปทางห้องขังเซียวเหยียนจิ่งนี่ก็จุ้นจ้านเสียจริง"เจ้าทำไมถึงต้องทำร้ายตัวเองแบบนี้" เซียวเหยียนจิ่งตะโกนใส่หลังนาง "เจ้าเข้าร่วมกับสมาคมหมอใหญ่แล้ว ถ้าเจ้ายินยอม มีคนตั้งมากมายที่ยินดีจะรักและเอ็นดูเจ้า ทำไมต้องมาอยู่ในคุกกับเขาแบบนี้ด้วย"เดิมทีหญิงสาวคนนี้ควรจะควรจะม
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1429
"ใช่ พ่อแม่ของเจ้ายังมีชีวิตอยู่ ยิ่งไปกว่านั้นยังกลับมาถึงเมืองหลวงแล้ว" เซียวเหยียนจิ่งจ้องมองฟู่จาวหนิง "เป็นอย่างไร เจ้าอยากรีบกลับบ้านไหม? ได้ยินว่าปู่ของเจ้ากับเด็กที่ชื่อเสี่ยวเฟยก็อยู่กันที่จวนอ๋องเจวี้ยนนี่? ถ้าเจ้าไม่กลับไป พ่อแม่ของเจ้าคงจะหาคนไม่เจอแน่"ฟู่จาวหนิงทำท่าทางตกตะลึงอย่างมาก"เจ้าไม่ได้โกหกข้าใช่ไหม? พวกเขากลับมาแล้วจริงหรือ?""ข้าจะโกหกเจ้าทำไมกัน? ไม่เชื่อข้าตอนนี้เจ้าก็ไปกับข้าสิ ข้าจะพาเจ้าไปหาพวกเขา"เซียวเหยียนจิ่งพูด มือเองก็คันยุบยิบ เขาอยากจะยื่นมือไปจูงนางเหลือเกิน จูงนางออกจากคุกใหญ่ถ้าเขาสามารถจูงมือนางออกไปได้ เซียวหลันยวนคงได้กระอักเลือดตายกระมัง?แต่เขาเพิ่งจะขยับ ฟู่จาวหนิงก็ถอยออกไปแล้วสองก้าว"พวกเขาถ้ากลับมาแล้วจริง เช่นนั้นก็ต้องกลับไปที่บ้านตระกูลฟู่ ที่บ้านตระกูลฟู่มีคนอยู่ พวกเขาจะหาคนไม่เจอได้อย่างไรกัน?""เจ้าไม่เชื่อข้าหรือ?""เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องให้เจ้าวิ่งแจ้นเข้ามาบอกข้าหรอกกระมัง? พวกเขาถ้ากลับมาแล้วจริง คนใช้บ้านตระกูลฟู่อีกเดี๋ยวก็คงเข้ามาบอกข้าเอง""เจ้าลืมอ๋องเจวี้ยนไปแล้วหรือ?""เขาก็อยู่ที่นี่ ลืมอะไรกัน?""ความ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1428
ฟู่จาวหนิงอยู่ในคุกเองก็เบื่อหน่อยๆ แล้วนางเหลือบมองเซียวเหยียนจิ่งผาดหนึ่ง จากนั้นจึงตรงไปด้าหน้าเซียวหลันยวน "ข้าออกไปฟังหน่อยได้ไหม?""ไปเถอะ" เซียวหลันยวนพยักหน้า"เอ๋ ไม่หึงแล้วหรือ?" ฟู่จาวหนิงร้องชิชะเซียวหลันยวนหัวเราะเสียงทุ้ม "อย่าไปไกลนักล่ะ ข้าได้ยินอยู่"ถึงอย่างไรนางก็เบื่อๆ ถ้าเซียวเหยียนจิ่งพูดเรื่องอะไรที่ทำให้นางฆ่าเวลาได้ เช่นนั้นเขาก็ควรจะใจกว้างหน่อยแต่ว่า พวกเขาเดินไปไกลมากไม่ได้ ต้องอยู่ในระยะที่เขาสามารถได้ยิน"รู้อยู่แล้วว่าท่านจะใจกว้างหลอกๆ"ฟู่จาวหนิงวางพู่กัน ปรบๆ มือ จากนั้นจึงเดินออกจากห้องขัง"คิดจะพูดอะไร?"เซียวเหยียนจิ่งเดิมทีคิดจะให้เซียวหลันยวนหึงหวง ดังนั้นจึงไม่คิดจะเดินไปไกลนัก"มานี่หน่อย" เซียวเหยียนจิ่งเดินออกมาข้างๆ ไม่กี่ก้าว รู้สึกว่าระยะนี้เซียวหลันยวนน่าจะได้ยินเหมือนคนคุยกันแต่ไม่ได้ยินเนื้อหาด้านในเช่นนี้ก็พอดีฟู่จาวหนิงร้องเชอะในใจ น่าจะเข้าใจความคิดของเขาเพียงแต่เซียวเหยียนจิ่งก็ยังโง่อยู่ เขาคิดว่าระยะนี้เซียวหลันยวนไม่ได้ยินหรือไรกัน?นางเดินออกไปเซียวเหยียนจิ่งบอกกับผู้คุมข้างๆ คำหนึ่ง ให้เขาออกไปก่อนผู้คุม
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1427
ถ้าไม่ใช่ห้องขังรอบๆ ยังมีสภาพเดิมอยู่ เขาก็คงจะสงสัย ว่าฟู่จาวหนิงกับเซียวหลันยวนพักอยู่ในโรงเตี๊ยมอะไรกันคุกที่ไหนเขาจัดกันอบอุ่นแบบนี้บ้าง!"พระชายาอ๋องเจวี้ยน รบกวนออกมาหน่อย มีคนมาพบท่าน" ผู้คุมเปิดประตูยังต้องปรบมือเรียกคนม่านนั้นเลิกออก เซียวเหยียนจิ่งมองเข้าไปด้านใน และเห็นเซียวหลันยวนกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่ปูด้วยเบาะรองตัวหนึ่งพลิกเปิดอ่านหนังสือ บนโต๊ะข้างๆ ยังมีชาที่ร้อนกรุ่นอยู่อีกกาหนึ่งด้วยฟู่จาวหนิงยืนอยู่ข้างๆ เขา กำลังจรดพู่กันเขียนอักษรดูแล้วเหมือนกำลังใช้ชีวิตประจำวันอยู่เลย!เซียวหลันยวนมองออกมา สบเข้ากับสายตาของเซียวเหยียนจิ่งพอดีเซียวเหยียนจิ่งเดิมทีใจก็กระตุกวูบ เขาเกือบจะถอยหนีออกมาแล้ว แต่ตอนที่เห็นฟู่จาวหนิง ไฟริษยาก็ทำให้เขาลืมความกลัวไปไม่ได้เจอกันตั้งครึ่งค่อนปี ฟู่จาวหนิงกลับสวยขึ้นกว่าเดิมเสียอีกเธอเป็นสาวเต็มตัวแล้ว ความเขินอายแบบเด็กสาวก็หายไปใบหน้าเปล่งปลั่ง รูปร่างก็ได้สัดส่วน ไม่เหมือนแต่ก่อนที่ผมบาง แต่มีส่วนโค้งเว้าที่สวยเด่นแค่ชดกระโปรงสีเหลืองเรียบง่าย เห็นแล้วก็ยังรู้สึกเย้ายวนเป็นพิเศษหลี่จื่อเหยาเทียบกับนางได้เสียที่ไหน!
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1426
หมากก้าวแรกของพวกชินอ๋องเซียวในตอนนั้นก็เสี่ยงเหมือนกัน ไปบอกเรื่องที่พวกเขารู้กับองค์จักรพรรดิ แม้จะช่วยจัดการพยานสองคนนั้นไปแล้ว แต่องค์จักรพรรดิก็อาจจะยังไม่ละเว้นพวกเขาอยู่ถึงอย่างไรปากของคนตายนี่ล่ะที่ปิดสนิทที่สุด"ท่านพ่อ ความสัมพันธ์ของพวกเรากับองค์จักรพรรดิ จะไปเทียบกับตระกูลฟู่ได้อย่างไร?"เซียวเหยียนจิ่งไม่เห็นด้วยท่านพ่อกับองค์จักรพรรดิเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน พวกเขาล้วนสกุลเซียว ยิ่งไปกว่านั้นชินอ๋องเซียวก็ยังคุกคามองค์จักรพรรดิไม่ได้ จวนชินอ๋องเซียวเองก็ไม่ได้มีอำนาจสักเท่าไร ก็แค่อาศัยแต่พระมหากรุณาธิคุณของฝ่าบาทไปเท่านั้นดังนั้นองค์จักรพรรดิจึงเชื่อในความจริงใจที่พวกเขาส่งไปให้ เชื่อว่าพวกเขาต้องการแค่จะได้รับการให้ความสำคัญและการปกป้องจากฝ่าบาทเท่านั้น"ตระกูลฟู่จะไปมีอะไร? ฝ่าบาทไม่จำเป็นต้องเห็นพวกตระกูลฟู่อยู่ในสายตาเลย ส่วนเซียวหลันยวนก็เป็นหนามในสายตาองค์จักรพรรดิอีก องค์จักรพรรดิคิดจะรับมือกับเซียวหลันยวน ตอนนี้เซียวหลันยวนเองก็มีจุดอ่อนที่ใหญ่ที่สุดอยู่ นั่นก็คือฟู่จาวหนิง"พอพูดคำนี้ เซียวเหยียนจิ่งก็ดูไม่ค่อยสบายใจขึ้นมาที่ต้องให้เขายอมรับว่าเซียวหลันย
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1425
ก่อนหน้านี้ฟู่จิ้นเชินชื่อเสียงระบือเมืองหลวง และเคยขี่ม้าไปตามถนนสายยาว เคยเข้าไปในโรงสุราประชันโคลงกลอนกับผุ้อื่น เป็นช่วงเวลาที่รุ่งโรจน์เหลือประมาณเพราะเขามีหน้าตาที่ไร้เทียมทาน คนที่ไปดูเขาโดยเฉพาะก็มีไม่น้อย ผ่านไปหลายปีเช่นนี้ คนที่ยังจดจำหน้าตาเขาได้ก็มีอยู่ไม่น้อยด้วยเช่นกันโดยเฉพาะแม้จะผ่านไปสิบกว่าปีแล้ว เขาก็แทบไม่ได้ดูแก่ลงเลย มีแค่ความสุขุมที่มากขึ้น คนที่เคยเจอเขาในครั้งนั้น พอคิดว่าแค่เหลือบมองแล้วจำเขาได้ก็คงไม่ใช่เรื่องที่ยากเย็นอะไรกลับกันตัวฟู่หลินซื่อ คนที่พบเจอมีไม่มากนัก"ตอนนั้นคนที่ส่งข่าวให้พวกเราบอกว่า รอให้ฟู่หลินซื่อกลับเมืองหลวง จึงสามารถคิดหาวิธีให้เรื่องเมื่อสิบแปดปีก่อนเกิดขึ้นอีกครั้ง"ชินอ๋องเซียวกดเสียงต่ำ "สิบแปดปีก่อน เรื่องที่ฟู่หลินซื่อถูกใส่ร้ายว่าวางยาพิษเซียวหลันยวนสินะ ตอนนี้นางกลับมาแล้ว จะมีคนยืมมือของนางลงมือวางยาพิษกับเซียวหลันยวนอีกครั้งหรือ?"เซียวเหยียนจิ่งในใจมีความตื่นเต้นที่ยากจะพรรณนาออกมาเขาช่วงนี้เฝ้าคอยเรื่องนี้อยู่ตลอดก่อนหน้านี้เขาถอยห่างฟู่จาวหนิง อยากจะหนีนางไปให้ไกลๆ แต่ตอนนี้เขาเสียใจขึ้นมาเสียแล้วนับตั้งแต่
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1424
ผู้อาวุโสจี้อยู่ในรถม้าด้านหลัง เขาเองก็เลิกม่านขึ้นมองด้านนอก พอเห็นร้านรวงสองฟากฝั่งถนนแขวนไว้ด้วยโคมแดงก็ถอนหายใจ"จะปีใหม่อีกแล้ว"ชายหนุ่มอายุราวสามสิบปีอีกหนึ่งคนที่นั่งอยู่ในรถม้าก็มองออกไปด้านนอก พอได้ยินเขาพูดเช่นนี้ก็มองไปทางผู้อาวุโสจี้ ถอนหายใจเอ่ยขึ้นว่า "ผู้อาวุโสจี้ นี่จะปีใหม่อยู่แล้ว เจ้าพันธมิตรเรียกท่านกลับไปรวมตัวที่สาขาหลัก ท่านทำไมจึงปฏิเสธล่ะ?"ผู้อาวุโสจี้ไม่ได้กลับสาขาหลักไปช่วงปีใหม่หลายปีแล้ว"ไม่อยากไป วุ่นวายเกิน" ผู้อาวุโสจี้ส่ายหัว ไม่สนใจอย่างเห็นได้ชัด"ผู้อาวุโสคนอื่นก็ล้วนอยู่ที่พันธมิตร แม้ว่าเวลาปกติจะไปที่นั่นที่นี่ แต่พอถึงช่วงไว้พระจันทร์กับปีใหม่ล้วนกลับไป ตอนที่พวกเขาอยู่ด้วยกันยังสามารถหารือเรื่องใหญ่ต่างๆ ในพันธมิตรได้ นอกจากนี้ทุกสิ้นปีฝ่ายบัญชีพันธมิตรโอสถก็จะตรวจสอบแบ่งปันเงิน ท่านไม่กลับไป เรื่องพวกนี้ก็ไม่รู้ว่าจัดการกันชัดเจนหรือไม่ชายคนนี้เพิ่งจะถูกย้ายมาเป็นผู้ดูแลพันธมิตรคนใหม่ของเมืองหลวง ซูเหอซูเหอเองก็ถือเป็นคนที่ได้รับการสนับสนุนจากผู้อาวุโสจี้ เดิมทีด้วยอายุและประสบการณ์ของเขา ควรจะถูกจัดไปอยู่ประจำที่สาขาของพันธมิตรโอ
