บทที่ 858

อ๋องเจวี้ยนพูดตรงอย่างไม่อ้อมค้อม

ฟู่จาวหนิงยื่นมือไปจิ้มเอวเขาแล้วบิด ตนเองรู้ว่าไทเฮาอันที่จริงคอยปกป้องเขามาตลอด ฟู่จาวหนิงก็อดรู้สึกดีกับไทเฮาขึ้นมาไม่ได้เลย

ยิ่งไปกว่านั้นไทเฮายังไม่ได้เย็นชาจนไม่น่าเข้าใกล้แบบในอดีตแล้ว สีหน้าเองก็ดูเปี่ยมเมตตาขึ้น

อย่างน้อยตอนนี้ก็เป็นแบบนั้นนะ

อายุมากแล้ว ดูแล้วก็เหมือนแค่หญิงชราคนหนึ่ง ฟู่จาวหนิงกังวลที่เซียวหลันยวนพูดอย่างเย็นชาไร้ความปราณีเช่นนี้จะทำให้นางเสียใจ

ในที่สุดก็ยังใจอ่อนลงมาสินะ

ไทเฮากลับมีท่าทีไม่สนใจ ยื่นมือไปทางหมัวมัวจิน

"เอามา จาวหนิงเป็นหมอเทวดาเลยนะ แล้วยังเป็นศิษย์ปิดด่านของผู้อาวุโสจี้ด้วยยาที่นางสกัด ข้่าจไม่เชื่อมั่นได้อย่างไรกัน?"

นางฟู่จาวหนิงอีกครัง "ตอนนี้กินเลยได้ไหม?"

ฟู่จาวหนิงพยักหน้า

ไทเฮาวางยาบำรุงหัวใจเข้าไปในปาก เคี้ยวช้าๆ

นางดวงตาเป็นประกาย ยังเอ่ยกับพูดฟู่จาวหนิงอีกว่า "แล้วยังรสชาติดีอีกด้วย? ทำไมเคี้ยวแล้วมีรสเหมือนลูกกวาดงาดำกัน?"

ฟู่จาวหนิงเกือบจะหัวเราะออกมา

"ก็วัตถุดิบยานั่นล่ะ แต่เพราะต้องข่มรสขมของยาลง จึงใส่น้ำผึ้งเข้าไปนิดหน่อย แต่ปริมาณก็น้อยมาก ทำไมถึงยังบอกว่าอร่อยกัน?"

แต่ว่านาง