บทที่ 1194

เสียงดัง "ปึง"

ฟู่จาวหนิงไม่ใช่ว่าไม่ได้ยินการเคลื่อนไหวด้านนอก

แต่เมื่อครู่นางกำลังเย็บแผลให้หลินต๋า จะหยุดกลางคันไม่ได้

ตอนนี้ในที่สุดก็ทำขั้นตอนสุดท้ายเสร็จ นางจึงส่งหลินต๋าออกมาจากในมิติ วางไว้บนเตียง

บนหลังคามีกระเบื้องหล่นลงมา แตกบนพื้น กระจัดกระจาย

"สืออีสือซาน!"

ฟู่จาวหนิงกำมีดผ่าตัดไว้ในมือ ยืนอยู่ข้างเตียงคอยคุ้มกัน

นางใช้เวลาไปหลายชั่วโมงกว่าจะช่วยชีวิตหลินต๋ากลับมาได้ ตอนนี้ไม่มีทางให้คนอื่นเข้ามากวนเด็ดขาด

"คุณหนู ไม่เป็นไร ท่านไม่ต้องออกมา"

สืออีกับสือซานกุมกระบี่คุ้มครองอยู่ที่ประตู คอยจับตาการเคลื่อนไหวด้านบนไว้

เสียงเคร้งคร้างปะทะกัน รวดเร็วราวห่าฝน

แต่ว่าเสียงปึงเมื่อครู่ดังอยู่ด้านนอกเรือน

คนคุ้มครองเรือนจวนหลิววิ่งเข้ามาแล้ว แต่พอเห็นการต่อสู้บนหลังคา แสงกระบี่เงาตกค้าง รวดเร็วจนพวกเขามองไม่ชัด

"นี่ นี่มันยอดฝีมือจากที่ไหนกัน?"

"ไม่ใช่คนที่พวกเราจะรับมือไหวเลย!"

คนคุ้มครองเรือนหน้าเปลี่ยนสีกันแล้ว

พวกเขาเป็นกังฟูอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ใช่ยอดฝีมือบู๊ลิ้ม วิทยายุทธ์เช่นนี้สูงส่งกว่าพวกเขาอย่างชัดเจน ไม่รู้ว่ามีมือสังหารอยู่มากเท่าไร พวกเขาเข้าไปคงได้ตายเปล่า