Share
บทที่ 103
Related chapter
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 104
เล่าคนใช้แน่นอนว่าไม่กล้าพูดต่อแล้วคนใช้เมื่อครู่จริงๆ ก็แค่เห็นว่าจู่ๆ ฟู่จาวหนิงก็ไม่กลัวพวกเขาขึ้นมา ไม่เหมือนแต่ก่อนที่ถูกพวกเขาไล่บี้เสียจนทั้งโกรธทั้งทำอะไรไม่ได้ รู้สึกว่าไม่ถึงใจ ดังนั้นจึงระงับไว้ไม่อยู่แต่พอถูกคนข้างๆ เหยียบไว้เขาจึงได้สติกลับมาเรื่องนี้บ้านสองบ้านสามของพวกเขารู้อยู่แล้ว แต่ระหว่างที่เรื่องยังทำไม่สำเร็จก็ปิดเอาไว้ไม่ให้บ้านใหญ่รู้ถ้าหากพวกเขาหลุดปากไปจนทำเสียเรื่อง ผู้เฒ่าสองผู้เฒ่าสามคงได้ถลกหนังพวกเขาแน่คนใช้ที่คางมีไฝคนนี้แอบตกตะลึงไปครู่หนึ่ง จ้องมองฟู่จาวหนิงเขายังรู้สึกว่า ต่อให้ฟู่จาวหนิงรู้แล้วจะทำไม?หลายปีมานี้ บ้านใหญ่ไม่ใช่ว่าถูกบ้านสองบ้านสามอย่างพวกเขากดขี่มาตลอดหรอกหรือ?"ไม่มีอะไร คุณหนูใหญ่ยังไม่รีบตามพวกเราไปหาฮูหยินสามอีกหรือ?""อาๆ!"ฟู่หย่งหนิงออกแรงกระโจนอีกครั้ง นิ้วมือจะข่วนเข้ามาที่หน้าฟู่จาวหนิง หน้าของเขาเกร็งจนแดงก่ำ โมโหจนควันแทบออกจากหู แต่ก็ส่งเสียงออกมาไม่ได้เลย ปากทำได้แค่ออกแรงพะงาบๆ เท่านั้นพอเห็นเขาสภาพนี้ คนในลานก็เริ่มลนลานขึ้นมาเดิมทีคิดว่าฟู่หย่งหนิงจะถูกแทงไว้เพียงชั่วครู่ เพียงไม่นานก็กลับมาพูดได้
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 105
บนต้นไม้นั่นมีชายหนุ่มในชุดทหารจวนอ๋องเจวี้ยนคนหนึ่งกระโดดลงมาเขามองฟู่จาวหนิงอย่างตกตะลึง"เซียวหลันยวนบอกว่าจะส่งคนเข้ามาช่วยข้าจับตาดูท่านปู่ ที่แท้ก็คือมาดูแบบนี้หรือ?"ฟู่จาวหนิงมองทหารคนนี้อย่างประชดประชัน"ท่านอ๋องสั่งให้ข้ามาคอยปกป้องผู้เฒ่าฟู่ แต่ตอนนี้ผู้เฒ่าฟู่ยังไม่เป็นอันตราย" ทหารจวนอ๋องอธิบายขึ้นเสียงอ่อยเมื่อครู่คนเหล่านั้นยังไม่ได้ลงมือกับผู้เฒ่าฟู่ ดังนั้นเขาจึงเพียงคุ้มกันอยู่เงียบๆ ไม่ลงมือท่านอ๋องพูดแล้ว นอกจากความปลอดภัยของผู้เฒ่าฟู่ เรื่องอื่นของตระกูลฟู่ไม่ต้องสอดมือเข้าไปยุ่งแต่ว่าเขาก็ตกตะลึงมาก ทำไมซ่อนตัวไว้ดิบดี ฟู่จาวหนิงก็ยังพบตัวเขาได้?"น่าขัน เจ้าไม่รู้ว่าม้าตัวนั้นเป็นของใครหรือ?"ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่ามันน่าประชดประชันเสียเหลือเกิน "นี่เป็นม้าล้ำค่าที่อ๋องเจวี้ยนของพวกเจ้าคิดจะทำให้เชื่องนะ"เซียวหลันยวนเจ้าผู้ชายต่ำช้าบอกว่าจะส่งคนมาดูแลบ้านนาง แล้วให้มาดูแลแบบนี้หรือยิ่งไปกว่านั้น ขนาดม้าที่เซียวหลันยวนเอากลับไปก็ยังไม่รู้ อธิบายได้ว่าทหารคนนี้ตำแหน่งทหารในจวนอ๋องเจวี้ยนคือต่ำเตี้ยเรี่ยดินมากส่งคนแบบนี้มา เห็นได้ชัดว่าไม่ได้ให้ความ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 106
ฟู่จาวหนิงช่วยเหลือเซียวหลันยวน รับปากเขาว่าจะนำไหมใจโลหิตมาให้ เซียวหลันยวนก็จะทำเพื่อนางสิบเรื่องแต่ฟู่จาวหนิงคิดไม่ถึงว่านี่จะนับเป็นเรื่องที่หนึ่งแล้วดังนั้น ท่านอ๋องต่ำช้านี้ก็เป็นพวกคิดคำนวณเก่ง จิตใจคับแคบ"พระชายา ท่านต้องการให้ข้าทำอะไร สามารถกำชับมาได้เลย" จงเจี้ยนพอเห็นฟู่จาวหนิงไม่ค่อยยินดีนัก ในใจคงกำลังก่นด่าท่านอ๋องอย่างชัดเจน จึงเอ่ยปากขึ้น "ข้าจะพาลูกน้องมาอีกสามคน สี่คนนี่พอใช้งานหรือไม่?""เอ๋? สี่คนหรือ?"ฟู่จาวหนิงลิงโลดขึ้นทันที "เซียวหลันยวนยอมให้คนมาถึงสี่คนเลยหรือ?""อา" จงเจี้ยนส่ายหัว "ไม่ใช่หรอก เวลาข้าออกปฏิบัติภารกิจจะสามารถจัดคนของตนเองได้""เจ้าเป็นหัวหน้าของพวกเขาหรือ?""จะพูดเช่นนั้นก็ได้" จงเจี้ยนพยักหน้าฟู่จาวหนิงเพิ่งจะรู้ว่าก่อนหน้าที่ตนเองบอกว่าต้องการตัวจงเจี้ยน ทหารคนนั้นเพราะอะไรจึงมีสีหน้าเช่นนั้นพนันได้เลยว่าเขาคงกำลังคิดว่า:นี่ถึงกับจะเอาหัวหน้าของพวกเข้ามาปกป้องท่านปู่ของบ้านท่านหรือ?นี่เป็นถึงหัวหน้าทหารจวนอ๋องเจวี้ยนเชียวนะมิน่าเซียวหลันยวนจึงบอกว่านี่เป็นเรื่องที่หนึ่ง หยิบยืมลูกน้องกำลังหลักของเขามาคนหนึ่ง มันก็ยังดูยุ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 107
ผู้เฒ่าฟู่กลับเบี่ยงหลบมือของนาง จ้องมองนาง "จาวหนิง เจ้าไปหาอ๋องเจวี้ยนแล้วหรือยัง? หย่าแล้วหรือยัง?"ตามคาด เขายังจำเรื่องหย่าร้างไว้ตลอดเวลา"ท่านปู่ ท่านเองก็น่าจะรู้ ว่าการหย่าร้างกับท่านอ๋องไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ว่าท่านดูข้าสิ ข้าตอนนี้ไม่ใช่ว่ายังสมบูรณ์พูนสุขอยู่หรือ? กินก็ดีเสื้อผ้าก็อุ่น ชัดเจนมากเลย ว่าอ๋องเจวี้ยนไม่ได้ทำอะไรกับข้า"ผู้เฒ่าฟู่ยื่นมือรวบริ้วผมที่หน้าผากของนางไปด้านหลัง ถอนหายใจ"อันที่จริงปู่ก็เข้าใจความคิดของเจ้า เจ้าถอนหมั้นกับเซียวเหยียนจิ่งก็เพื่อข้า ไปขวางรถม้าของอ๋องเจวี้ยนกลางถนนแล้วแต่งงานกับเขาก็เพื่อข้าเช่นกัน"ผู้เฒ่าฟู่ยื่นมือตบลงที่หน้าอกตนเองเบาๆ"ท่านปู่ ท่านต้องควบคุมอารมณ์ให้ดี ให้ตนเองมีชีวิตรอดต่อไป อย่าตื่นเต้นง่าย อย่าถูกกระตุ้นจนตกใจง่ายเกินไป"ฟู่จาวหนิงมองรอยย่นบนหางตาเขา รู้สึกดวงใจเจ็บแปลบขึ้นมาหลังจากถูกปรมาจารย์ฉือเชินตบหัวไปสามครั้ง นางก็รู้สึว่าความรู้สึกต่อบ้านตระกูลฟู่และผู้เฒ่าฟู่ของตนเองลึกซึ้งมากกว่าก่อนหน้านี้มากพอเห็นผู้เฒ่าฟู่เป็นเช่นนี้ นางก็ยิ่งเสียใจ"ข้ารู้ว่าก่อนหน้านี้คงทำเจ้าตกใจ จาวหนิง อย่าได้โทษปู่เลย"
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 108
"แล้วนี่จะทำอย่างไรดี" ฮูหยินสามกลัดกลุ้ม ไล่หมอชราออกไปนี่มันหมอบ้านๆ ชัดๆ !"ไปเชิญหมอคนอื่นมาอีก! หมอเทวดาหลี่ ใช่แล้ว ไปเชิญหมอเทวดาหลี่มา!" ฮูหยินสามร้องเรียกขึ้นไห่ฉางจวิ้นเองก็เข้ามาแล้ว คนใช้รีบร้อนวิ่งออกไปจนเกือบจะชนนางเข้า"เกิดอะไรขึ้น?"พอเห็นนาง ฮูหยินสามตาก็เปล่งประกาย รีบร้อนคว้ามือของนางมา "นักบุญหญิง ท่านช่วยดูหย่งหนิงของข้าให้หน่อยว่าเป็นอะไร? เขาพูดออกมาไม่ได้เลย!"ไห่ฉางจวิ้นดวงตาเปล่งประกายวาบ"เขาไม่ใช่ว่าออกไปจับม้าหรือ? ทำไมอยู่ดีดีก็พูดไม่ได้เสียแล้ว?""เพราะนังสารเลวฟู่จาวหนิง นางบอกว่าม้าเป็นของนาง จากนั้นก็เอาเข็มแทงลงมา หย่งหนิงของข้าถูกนางแทงมั่วๆ จนพูดไม่ได้ไปแล้ว"ฮูหยินสามเองก็อยากจะรีบไปคิดบัญชีพกับฟู่จาวหนิงเหมือนกัน แต่กลัวจะไปเสียเวลาเรื่องร่างกายของลูกชาย จึงทำได้แค่ทนไว้ก่อน"หยิบเข็มมาแทงหรือ? แทงมั่วด้วยหรือ"ไห่ฉางจวิ้นคิดถึงฉากที่ฟู่จาวหนิงช่วยคนไว้กลางถนน จึงเดินตรงไปข้างเตียงอย่างอดไม่อยู่ ตรวจอาการฟู่หย่งหนิงขึ้นมาฟู่จาวหนิงไม่ใช่แค่เป็นวิชาแพทย์?แต่ยังฝังเข็มได้ด้วยหรือ?ถ้าหากเป็นเช่นนี้ ฟู่จาวหนิงก็ร้ายกาจกว่าที่นางจิน
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 109
ฮูหยินสามกลั้นหายใจ ไม่กล้าทำให้ไหมใจโลหิตตกใจไห่ฉางจวิ้นหยิบกระบอกหยกใบหนึ่งออกมา ใช้ปลายเข็มแทงเบาๆ ไปที่ปลายนิ้วตนเอง จากนั้นหยดเลือดลงไปในกระบอกหยก จากนั้นก็เขย่าๆ หยดของเหลวในขวดลงไปที่คอของฟู่หย่งหนิงฟู่หย่งหนิงรู้สึกว่าการกระทำนี้ของนางดูลึกลับเหลือเกิน ในใจเริ่มขนลุกเขามองไปทางมารดา ถอยไปทางเตียง คิดจะหลบจากไห่ฉางจวิ้น ฮูหยินสามเองก็รีบเตือนเขา "เด็กดี เจ้าอย่าขยับตัว นี่เป็นการรักษาให้เจ้า อีกเดี๋ยวเจ้าก็พูดได้แล้ว"ไห่ฉางจวิ้นพอเห็นเขาจะหนี ก็เลยกดลงไปที่จุดชีพจรของเขาร่างกายฟู่หย่งหนิงขยับไม่ได้ ถลึงตาโตเห็นเพียงแค่ในขวดนั้นมีตัวอะไรบางอย่างสีทองบินฟิ้วๆ อยู่ว่ากันว่าไหมใจโลหิต อันที่จริงแล้วก็มีขนาดใหญ่เท่ากับผึ้งตัวหนึ่ง ร่างกายสีทอง ดวงตาสีอำพัน และยังมีปีกที่เหมือนเส้นทองถักทอขึ้นอีกสี่ปีกด้วย!มันบินออกจาขวด หมุนวันอยู่กลางอากาศ จากนั้นก็ร่อนลงไปบนคอของฟู่หย่งหนิง และบนคอของเขา ของเหลวที่ไห่ฉางจวิ้นหยดไว้เมื่อครู่แข็งตัวขึ้นมาแล้วเล็กน้อย จนดูเหมือนยางลูกท้อหยดหนึ่งฮูหยินสามมองมันกินสิ่งของหยดนั้นจนหมด จากนั้นก็คายใยไหมสีเลือดกลุ่มหนึ่งออกมา ใยไหมนั้นแปะ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 110
ฟู่จาวหนิงนั่งยองอยู่ใต้หน้าต่าง จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงตีปีกขึ้น พอเงยหน้า สิ่งที่เหมือนผึ้งตัวหนึ่งก็บินตรงมาแทงลงที่นิ้วของนางทันทีและขณะเดียวกัน นางเองก็ได้ยินเสียงฝีเท้าตรงมาทางหน้าต่างนี้ในช่วงจังหวะสำคัญ ฟู่จาวหนิงไม่มีเวลาคิด จึงรีบโบกมือจับเจ้าของสิ่งนั้นเก็บเข้าไปในห้องเภสัชจากนั้นนางก็ยืนขึ้น ถอยหลังไปหลายก้าวพอเพิ่งจะถอยหลัง ประตูที่เมื่อครู่แง้มไว้เป็นร่องเล็กๆ ก็ถูกผลักเปิดออกทันที ไห่ฉางจวิ้น รีบกระโจนออกมา พอยืนมั่นคงแล้วจึงมองไปทางฟู่จาวหนิงนางมองหาไปรอบๆ พอไม่พบร่องรอยของไหมใจโลหิตตัวนั้น ก็ทั้งตกตะลึงทั้งร้อนรนทั้งโกรธขึ้งขึ้นมา ชี้นิ้วไปทางฟู่จาวหนิง เอ่ยขึ้นด้วยเสียงโมโห"ฟู่จาวหนิงเจ้าคนชั้นต่ำไร้ยางอาย เจ้ากล้าขโมยไหมใจโลหิตของข้าหรือ?! รีบคืนไหมใจโลหิตของข้ามาเสีย!"ฟู่จาวหนิงจึงเพิ่งได้สติ ว่าเมื่อครู่ที่ถูกนางเก็บเข้ไปในห้องเภสัชก็คือไหมใจโลหิตแต่ว่า ไห่ฉางจวิ้นพออ้าปากก็ด่ากราด นางจึงรู้สึกไม่ค่อยดีนัก"เจ้าใช้ตาข้างไหนเห็นว่าข้าขโมยไป?""เจ้านั่นล่ะ ไม่เช่นนั้นทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่? เจ้าเข้ามาขโมยไหมใจโลหิตของข้าโดยเฉพาะ! อ๋องเจวี้ยนต้องการมัน เ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 111
นี่คืออาสะใภ้สามที่มาพักอาศัยในบ้านนาง แต่กลับผันตัวจากแขกเป็นเจ้าบ้าน แล้วยังช่วยคนนอกมารังแกนางคนเป็นญาติ ญาติบ้าญาติบออะไร"ไห่ฉางจวิ้น ถ้าเจ้ายังไม่หยุดมือ ข้าก็จะไม่เกรงใจแล้วนะ" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้นเสียงเย็นชา"เอาไหมใจโลหิตคืนมาให้ข้า!"ไห่ฉางจวิ้นจู่ๆ ก็สายตาโหดเหี้ยม กัดฟัน จากนั้นก็พ่นน้ำลายมาทางใบหน้าของฟู่จาวหนิงอย่างฉับพลันฟู่จาวหนิงหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย ยกมือขึ้นมากั้นใบหน้าเอาไว้น้ำลายเหล่านั้นพ่นเข้ามาบนแขนเสื้อของนาง และเปียกขึ้นมาทันที แผ่ลงไปที่ผิวหนัง ลวกขึ้นมาจนแขนนางราวกับถูกเข็มพิษแทงไห่ฉางจวิ้นต้องมีพิษอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ในฟันแน่!ฟู่จาวหนิงคว้าแขนเสื้อแล้วออกแรงกระชากฉีกทันที ฉีกแขนเสื้อข้างนั้นออกมา จนเผยให้เห็นแท่นแขนทั้งลำบนท่อนแขนมีจุดแดงเล็กๆ เกิดขึ้นมานับสิบ บวมขึ้นเป็นตุ่มเลือดพิษนี้ ก็รุนแรงอหังการเสียจริง!ไห่ฉางจวิ้นเมื่อครู่พ่นมาทางใบหน้านาง เห็นได้ชัดว่าจะทำลายโฉมใบหน้าของนาง!"ดูสิ พวกเจ้ารีบดู ฟู่จาวหนิงหน้าไม่อายเสียจริง นี่ถึงกับฉีกเสื้อผ้าตนเองออกมาต่อหน้าผู้ชายอย่างพวกเจ้า!"ฮูหยินสามร้องแจ้วขึ้นมา เรียกให้คนใช้เหล่านั้นจ้องม
Latest chapter
- อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 829
- อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 828
- อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 827
- อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 826
- อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 825
- อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 824
- อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 823
- อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 822
- อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 821
