2 - ชีวิตวายป่วนในแค้นหยวน 2

“แล้วเจ้าจะไปเป็นของใครได้ถ้าไม่ใช่ของข้า เจ้ามาเพื่อเป็นของข้าเถียนเถียน” เขาพูดพร้อมกับเปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวสีแดงออกให้อีกฝ่าย

         “ไม่เป็นของใครทั้งนั้น ไม่ว่าของเจ้าหรือของใคร ข้าก็ไม่เป็นทั้งนั้น”

         หึหึ

         “แต่ตอนนี้เจ้าเป็นของข้าแล้วเถียนเถียน เจ้าแต่งงานกับข้าแล้ว”

         “ท่านบังคับ”

         “ถ้าเจ้าดื้อไม่ยอม ข้าก็ไม่บังคับ แต่เจ้าก็ยินยอมพร้อมใจแต่งงานเองมิใช่รึ” อ๋องใหญ่เอ่ยเมื่อนึกถึงหลายวันก่อนที่เขาบอกสาวงามที่ตรึงใจตั้งแต่แรกเห็นในกระจกจนตอนนี้มากุมหัวใจที่แข็งกระด้างของเขาไปเสียแล้ว หากนางดื้อไม่ยอม เขาก็จะไม่บังคับ แต่นางยอม แถมไม่โวยวายด้วย

         “ก็วันนั้นข้าคิดว่าท่านพูดเล่นกับข้า ใครจะคิดว่าวันนี้จะได้แต่งงานจริงๆ ข้ายังไม่อยากแต่งงาน”

         “แต่ตอนนี้ก็แต่งแล้ว และตอนนี้ก็เป็นเวลาที่เราต้องทำมันด้วยกันแล้วนะเจ้า”

         “ข้าไม่พร้อม”

         “แต่ข้าพร้อม เจ้าก็รู้มิใช่รึว่าข้าต้องการเจ้ามากแค่ไหน นอนหลับบนเตียงด้วยกันทุกค่ำคืนแต่ไม่อาจแตะต้องได้ ข้าทรมานมากแค่ไหน เจ้ารู้รึไม่”

น้ำเสียงแววตาของเขาที่จดจ้องมายังซู่หลิงเถียนนั้นแสดงความเจ็บปวดออกมาให้เห็นชัดเจนจนเธอเริ่มลังเลแล้วว่าจะสมยอมอ๋องใหญ่ในคืนเข้าหอนี้หรือไม่ หรือยังไงกัน แต่แล้วเธอก็ไม่อาจยอมได้ เพราะเพิ่งจะเจอกันไม่นานจะให้ร่วมหออุ่นเตียงกันได้ยังไง เธอจึงรีบเอ่ยบอกแนะนำอีกฝ่ายไป

         “ท่านก็มีสนมเผยเผย ทำไมไม่ไปหานางล่ะ”

         “ก็ข้าไม่อยากได้ใคร ข้าอยากได้เจ้าได้ยินไหมเถียนเถียน เจ้าคนเดียวเท่านั้น ตอนนี้ที่ข้าปรารถนา” มือใหญ่จับดวงหน้าสวยของนางในดวงใจพร้อมลูบไล้มายังลำคอระหง

         “แต่ข้าไม่...”

         “อย่าปฏิเสธข้าเลยเถียนเถียน”

         “ก็ข้าไม่ได้อยากเป็นเมียท่าน” คำพูดที่สวนกลับรวดเร็วทำให้คนฟังขึงโกรธขึ้นมาทันที

         “ไม่อยากเป็นเมียข้า แล้วเจ้าอยากเป็นเมียผู้ใดเถียนเถียน บอกข้ามาว่าเจ้ามีใครนอกจากข้ารึเปล่า” เขาจับหัวไหล่เล็กเขย่าแรงๆ ด้วยความหึง

         “ท่านเป็นอะไรจ้าวซ่านลู่ จะมาขึ้นเสียงใส่ข้าไม่ได้นะ ข้าจะมีใครหรือไม่มีก็เรื่องของข้ามิใช่ของท่าน ข้ากับท่านเราอยู่กันคนละยุคจะให้มาแต่งงานกันแบบนี้ได้ยังไง ปล่อยได้แล้ว ข้าจะเปลี่ยนชุดนอน หนักหัวก็หนัก” เธอปัดมือของอ๋องใหญ่ออกจากไหล่ตัวเองแล้วลุกขึ้นหมายจะเดินไปยังห้องเปลี่ยนชุด แต่ก็ถูกคว้าเอวเล็กสวมกอดจากทางด้านหลังรั้งไว้

         “ให้ข้าถอดให้ เป็นของข้านะเถียนเถียน เป็นของข้า ข้าต้องการเจ้าจริงๆ” อ๋องใหญ่ไม่เข้าใจหรอกว่าที่นางพูดนั้นคือะไร คนละยุคอะไรกัน เขารู้แต่ว่าตอนนี้นางคือของเขาและจักต้องเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น

         “อือ...ปล่อยข้านะจ้าวซ่านลู่”

         “ไม่ปล่อยจนกว่าเจ้าจะเป็นของข้า และคืนนี้ข้าจักไม่ปล่อยเจ้าได้นอนหลับเหมือนทุกคืนแล้วเถียนเถียน ข้ามิอาจใจเย็นนอนมองแผ่นหลังเจ้าได้เหมือนทุกคืนที่ผ่านมาได้อีกแล้ว” เขาเกยคางไปกับไหล่เล็กของเธอพร้อมกับหันหน้าแนบถูปลายจมูกโด่งไปกับซอกคอระหงของซู่หลิงเถียน

         “อือ...อย่าทำแบบนี้จ้าวซ่านลู่ ข้ายังไม่พร้อม”

         “เดี๋ยวข้าทำให้เจ้าพร้อมเองเถียนเถียน”

         “มะ...ไม่ได้นะ”

         “ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ชายหญิงเราถูกสร้างมาเพื่อให้เป็นของกันและกัน และเจ้า...เถียนเถียน เจ้าก็ถูกสร้างมาเพื่อข้าเหมือนข้าที่ถูกสร้างมาเพื่อครอบครองเจ้า”

         “ไม่เลย ท่านไม่ใช่ของข้าคนเดียว ท่านเป็นของคนอื่นด้วย ท่านไม่ได้มีแค่ข้าคนเดียว” เธอแย้งเขา

         “เจ้าไม่ชอบรึที่ข้ามีสนม หรือเจ้าหวงข้าเถียนเถียน”

         “ไม่ใช่สักหน่อย ข้าไม่ได้หมายความแบบนั้น ที่ข้าพูดเพราะข้า...เอ่อ...” เธอหาคำพูดของตัวเองไม่เจอซะงั้น ตอนนี้หัวใจของซู่หลิงเถียนนั้นเต้นแรงเหลือเกิน เพราะใจมันอ่อนแอหรือเพราะตกหลุมรักอ๋องใหญ่คิดหื่นไปแล้วกันแน่

         “งั้นเจ้าหมายความว่ายังไงเถียนเถียน”

เขาหมุนตัวเธอให้หันมาเผชิญหน้ากับตัวเองพร้อมเชยคางมนสวยให้แหงนเงยขึ้นหาตัวเองที่ก้มหน้ามองดูเธออยู่ ยิ่งเห็นริมฝีปากแดงระเรื่อเม้มแน่นก็ยิ่งอยากโน้มลงไปกัดเม้ม และก็ไม่ปล่อยให้ความต้องการนั้นอยู่ในหัวนาน อ๋องใหญ่โน้มลงมาบดจูบปากอวบอิ่มสีแดงระเรื่อของแม่นางในดวงใจตัวเองพร้อมกับบังคับคางมนให้อยู่นิ่งไม่ให้ขยับบิดเบือนดิ้นหนีจูบร้อนของตัวเอง

         “อ่ะ...อื้อ”

         ซู่หลิงเถียนพยายามบิดหน้าหนี แต่ก็ถูกมือใหญ่บีบล็อกคางไว้จนเจ็บ และหนักเครื่องประดับบนหัวอีก ปากที่เม้มแน่นปิดสนิทถูกบังคับจูบพร้อมเขาขบเม้มปากของเธอให้ปากเปิดให้เขาได้สอดแทรกเรียวลิ้นเข้ามาในโพรงปาก เธอรู้สึกแปลกและทำตัวไม่ถูกเมื่อถูกบังคับปล้ำเอาจูบแรกไปแบบนี้ พยายามดันร่างสูงตรงหน้าออกแต่ยิ่งพยายามก็ยิ่งถูกอ๋องใหญ่กอดรัดฟัดแน่น

         “อ่า...อื้อ”