3 - เจ้าคือเมียข้าไม่ใช่เมียใครจำไว้ 1

         จ้าวซ่านลู่มัวเมากับการได้บดจูบปากของแม่นางคนงามของตัวเอง ตอนนี้เขารู้เพียงว่าไม่อาจปล่อยให้นางได้หลุดพ้นคืนนี้ไปได้ คืนนี้เขาต้องได้ครอบครองกายสาวหอมหวานของซู่หลิงเถียน ปากน้อยช่างเจรจาถูกบดจูบควานกินความหวานของโพรงปาก ก่อนจะถอนจูบร้อนออกมาแล้วยกอุ้มร่างเล็กเปราะบางไปยังเตียง

         “อือ...จะ...จ้าวซ่านลู่ ท่านปล่อยข้าไปได้ไหม” เมื่อถูกยกอุ้มให้นอนไปบนเตียง ตอนนี้เธอหูอื้อตาลายไปหมด และยกมือขึ้นเช็ดถูปากตัวเองแรงๆ จนไม่สนใจว่าลิปสติกสีแดงสวยจะเปื้อน เพราะตอนนี้มันเปื้อนตั้งแต่ถูกคนหื่นบังคับจูบแล้ว เพราะปากของเขาก็แดงไปด้วยสีลิปสติกของเธอเหมือนกัน

         “หึ! เห็นทีจะไม่ได้แล้วเถียนเถียน ข้าไม่อาจอดทนรอให้เจ้าพร้อมได้อีกแล้ว ข้าจะทำให้เจ้าพร้อมสมยอมเป็นเมียข้าเอง ชายาข้า” หากเธอไม่พร้อม เขานี่แหละอ๋องใหญ่จะทำให้นางพรั่งพร้อมโอนอ่อนร่างกายร้องเรียกหาเขาให้ได้ในคืนนี้ คืนพิเศษที่จะผูกพันเขาและเธอให้อยู่ด้วยกันตลอดกาล

         “ข้าถามท่านหนึ่งคำถามจะได้รึไม่จ้าวซ่านลู่”

         “ถามมาสิ ข้าตอบเจ้าได้ทุกคำถาม”

         “ทำไมถึงอยากครอบครองข้า ทั้งๆ ที่ข้าไม่ได้รักท่าน”

         “เจ้าไม่ได้รักข้างั้นรึเถียนเถียน”

         “ใช่ ข้าไม่ได้รักท่าน แล้วทำไมท่านถึงอยากได้ข้าเป็นชายานักล่ะ”

         “ถ้าข้าไม่รักท่าน ข้าคงไม่ทำแบบนี้หรอกเถียนเถียน ตอนนี้เจ้าไม่รักข้าไม่เป็นไร แต่หลังจากนี้เจ้าจะต้องรักข้า มองแค่ข้าคนเดียวแน่นอน ข้ามั่นใจ” น้ำเสียงหนักแน่นของอ๋องใหญ่เอ่ยบอกซู่หลิงเถียนจนเธอรู้สึกทำตัวไม่ถูก และหัวใจก็เต้นแรงไปกับคำพูดและรอยยิ้มของเขาที่ส่งมาให้

         “เถียนเถียน เจ้าจำไว้ ต่อไปนี้ห้ามพูดว่าไม่รักข้าอีก ข้าเจ็บเจ้ารู้ไหม” เขาบอกนางเสียงเข้มพร้อมคว้าดึงมือเล็กของคนบนเตียงมาแนบอกซ้ายของตัวเองที่หัวใจเต้นแรงผิดจังหวะ

         “ท่านรักข้างั้นเหรอจ้าวซ่านลู่ ทั้งๆ ที่เราเพิ่งเจอกันไม่นานเนี่ยนะ”

         “หากความรักของเจ้าต้องใช้เวลา มันก็คงจะนานจนข้ารอไม่ไหว แต่หากความรักของข้าใช้ตรงนี้หาใช่เวลาเหมือนเจ้าไม่เถียนเถียน” เขาชี้ที่อกของตัวเองเพื่อบอกย้ำให้นางรู้ว่าความรักของเขาที่มีต่อนางนั้นล้วนเกิดขึ้นจากตรงนี้หาใช่เวลาอย่างที่นางใช้ตัดสินไม่

         คำพูดเกี้ยวสาวของอ๋องใหญ่ผู้นี้ทำให้ซู่หลิงเถียนไปไม่ถูก ตอบกลับไม่ถูก เมื่อเจอสายตาเว้าวอนขอความรัก หัวใจเธอก็ดันอ่อนไหวและยิ่งสายตาอันทรงเสน่ห์ของจ้าวซ่านลู่เสียแล้วสิ จะบอกว่าไม่รักได้เต็มปากก็ดูจะเป็นการโกหก ใช่...โกหกตัวเองและหลอกลวงหัวใจดวงน้อยตัวเองที่โดนอีกฝ่ายยั่วยวนจนไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

         “คืนนี้เข้าหอกับข้า เป็นของข้านะเถียนเถียน แล้วเจ้าจะได้รู้ว่าความรักของข้านั้นมีเพียงเจ้า ปรารถนาเพียงเจ้า จริงอยู่ก่อนหน้าข้ามีสนมเผยเผย แต่หากหลังจากนี้ไป ข้าจักมีเพียงเจ้าคนเดียวเท่านั้น” เขาบอกเป็นคำมั่นกับนาง

         “ข้าไม่อาจยอมท่านได้ ข้า...”

         “เจ้ารังเกียจข้า?”

         “มะ...ไม่ๆ ข้าไม่ได้รังเกียจท่านจ้าวซ่านลู่ แต่ข้ายังไม่พร้อมจริงๆ ข้ายังไม่พร้อม”

         “ตอนนี้เจ้าไม่พร้อม แต่หลังจากนี้เจ้าจักพร้อม เชื่อข้าเถียนเถียน”

         “ไม่ว่าข้าจะพูดยังไง ท่านก็จะบังคับเข้าหอกับข้าให้ได้ว่างั้น”

         “อือ” เขาพยักหน้าตอบนาง

         “ถ้าข้าไม่ยอม”

         “ก็จะใช้กำลัง”

         “ท่าน...”

         “ยอมข้า ได้โปรดเถียนเถียน ตอนนี้เจ้าเป็นชายาข้าแล้วและจักสมบูรณ์แบบเมื่อข้าและเจ้าประสานกายเป็นหนึ่งเดียวกัน หากเจ้ากลัวเรื่องอนาคต เจ้าไม่ต้องกลัวและกังวลสิ่งใด ข้าจักมีเจ้าเพียงคนเดียวและจักทำทุกอย่างเพื่อให้เราได้อยู่ด้วยกัน เชื่อข้าเถียนเถียน” หากวันหน้าจะเกิดอะไรขึ้น เขาก็พร้อมจะทำทุกทางทุกอย่างเพื่อผูกรั้งซู่หลิงเถียนไว้ ไม่รู้ว่าที่ที่นางจากมาอยู่แห่งหนใด แต่เขาจะไม่ยอมปล่อยให้เธอจากไปแน่นอน

         “ท่านปลดสนมเผยเผยเพื่อข้าได้ไหมจ้าวซ่านลู่ ข้าต้องการเป็นหนึ่งเดียว ไม่ต้องการให้ท่านมีใครอื่นนอกจากข้า หากข้ายอมท่านแล้ว” นางต่อรอง เพราะเป็นเรื่องเดียวที่ทำให้ติดขัดในอก

         “ข้าทำมิได้ สนมเผยเผยเป็นบุตรสาวของนายพลเผยหวง”

         “หึหึ...สรุปยังไงท่านก็มีข้าแค่คนเดียวไม่ได้อยู่ดี ถ้างั้นก็ไม่จำเป็นต้องมีข้าคนนี้ก็ได้ ปล่อยข้าไปเถิดจ้าวซ่านลู่”

         “เจ้าเข้าใจข้าด้วยเถิดเถียนเถียน ถึงจะมีนาง ใจข้าก็มีเพียงเจ้า ได้โปรดเป็นของข้า ชายาข้า ให้ข้าได้เชยชมเจ้าสักทีเถิดคนงาม”

อ๋องใหญ่ผลักร่างเล็กให้นอนราบไปกับเตียงนอนนุ่ม ค่ำคืนนี้เขาไม่หวังอะไรไปมากกว่ากายสาวตรงหน้า แม่นางหนึ่งเดียวที่ฉุดดึงกระชากดวงหทัยของเขาไปตั้งแต่แรกที่เจอกัน

         “ท่านมันคนเห็นแก่ตัว”

         “หากเจ้าคิดว่าความรักที่ข้ามีให้เจ้าเป็นความเห็นแก่ตัวก็ย่อมได้ เพราะข้าเห็นแก่ตัวอย่างท่านกล่างหาจริงเถียนเถียน ได้โปรดสมยอมข้าเป็นหนึ่งเดียวกับข้า” ร่างใหญ่โตเคลื่อนไหวคร่อมทับร่างเล็กใต้ร่าง มือใหญ่หยาบกร้านลูบไล้ไปตามพวงแก้มนวลเนียนแล้วจูบแผ่วเบาเคลื่อนไล้ซุกไซ้ลำคอระหง ไม่สนใจว่าซู่หลิงเถียนจะผลักไสตัวเองออกห่าง

         “อือ...ท่านใจร้าย ข้าเกลียดท่านนักจ้าวซ่านลู่”

         เขาเม้มปากแน่นเมื่อนางบอกว่าเกลียดตัวเอง แต่หากเกลียดเพียงใดตอนนี้เขาก็ไม่สนใจ สิ่งเดียวที่อ๋องใหญ่สนใจคือการได้เข้าหอกับนางในดวงใจเท่านั้น เขาปิดปากอวบอิ่มนุ่มหวานของซู่หลิงเถียน บดจูบหนักหน่วงเอาแต่ใจ สอดแทรกเรียวลิ้นเข้าไปพัวพันกับเรียวลิ้นเล็กที่ถูกเขาไล่ต้อนอย่างจนมุม

         “อ่า...อื้อ” เสียงครางอู้อี้ดังลอดออกมาจากริมฝีปากของทั้งสอง พร้อมกับมือใหญ่ของอ๋องใหญ่เคลื่อนไหวลูบไล้ปลดเปลื้องชุดของนางออกไปอย่างชำนาญ พร้อมปลดเครื่องประดับบนผมมากมายออกให้นางได้สบายหัว

         “อ่า...อื้อ” ความหวานของโพรงปากเล็กทำให้อ๋องใหญ่บดคลอเคลียไม่ยอมห่าง จัดการเสื้อผ้าหลายชั้นออก ไม่นานนักร่างเล็กของซู่หลิงเถียนก็เปิดเผยให้เห็นแก่สายตา ผิวขาวนวลเนียนน่าสัมผัสทำให้ท่อนเนื้อมังกรกลางหว่างขาของจ้าวซ่านลู่ตื่นตัวปวดร้าวขึ้นมาทันที

         “อ่า...ข้าไม่อาจอดทนได้อีกต่อไปแล้วเถียนเถียน แม้ตายข้าก็ยอม ขอแค่ได้เข้าหอกับเจ้า”

         น้ำเสียงแหบพร่าของอ๋องใหญ่ดังรดใบหน้าสวยของหล่อนที่แต่งแต้มสวยงามในวันนี้ ไม่ว่าจะตอนไหน สำหรับเขาแล้วนางก็สวยตรึงใจ ความสวยงามเปิดเผยให้เห็นชัดตา ความขาวนวลเนียนช่างน่าหลงใหล มือใหญ่วางทาบทับสองเต้าของแม่ยอดดวงใจพร้อมนวดคลึงเฟ้น