“หา!! เจ้าบอกว่าอยากทำสิ่งใดนะ พูดให้พี่ฟังอีกทีซิ”
ภายในตำหนักขนาดใหญ่ที่ได้รับการตกแต่งอย่างวิจิตรงดงาม บ่งบอกถึงฐานะของผู้อยู่อาศัย บุรุษหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง เบิกตามองสตรีใบหน้าจิ้มลิ้มที่ได้ชื่อว่าเป็นน้องของตนด้วยความตื่นตระหนกตกใจระคนเหนื่อยหน่ายกับสิ่งที่นางเพิ่งจะเอ่ยขอ จนถึงกับต้องถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ รวมทั้งคาดหวังให้ตัวเองฟังผิด
“ข้าอยากปลอมตัวเข้าไปอยู่ในกองทัพของสหายท่าน อนุญาตเถอะนะเพคะ” เสียงใสตอบกลับกึ่งอ้อนวอน
“แต่เจ้าเป็นองค์หญิง!”
เฉินไป่ชางหรือที่คนทั่วไปเรียกกันว่าองค์ชายชาง ว่าที่องค์
รัชทายาทแห่งแคว้นเป่ยหนานร้องออกมาอย่างเหลืออด สองมือจับไหล่บอบบางของน้องสาว แล้วมองเข้าไปในดวงตากลมโตสุกใสอย่างเคร่งขรึมจริงจัง
“เจ้าปลอมตัวเข้าไปเสี่ยงอันตรายเช่นนั้นไม่ได้ ไม่เด็ดขาดหยางจู”
ย้ำท้ายประโยคด้วยเสียงเด็ดขาดที่ไม่ค่อยได้ใช้กับนางบ่อยนัก แต่หากไม่ย้ำให้ชัด มีหรือที่น้องสาวจอมแก่นของเขาจะฟัง
ดรุณีน้อยที่มีบรรดาศักดิ์เป็นถึงองค์หญิงถอนหายใจเฮือกใหญ่ แววตาสุกสกาวเมื่อครู่หม่นแสงลงทันทีเมื่อได้ฟังคำตอบ แต่นั่นก็เป็นอยู่เพียงชั่วแวบเดียวเท่านั้น นางก็กลับมาร่าเริงอีกครั้งตามนิสัย ครานี้ดวงตานางฉายแววเจ้าเล่ห์ซุกซนเหมือนกับทุกครั้งที่นางซุกซ่อนแผนการณ์ต่าง ๆ ไว้ เฉินไปชางเห็นดังนั้นก็รู้สึกใจคอไม่ค่อยจะดี เพราะน้องสาวเขาผู้นี้ขึ้นชื่อว่าเป็นจอมป่วนอันดับหนึ่งแห่งวังหลวง ด้วยเพราะเสด็จพ่อรักและตามใจนางมาก
“แต่…ถ้าหากไปโดยมีคนช่วยเหลือ ก็ไม่น่าจะเป็นอันตรายใด ๆ นี่เพคะ”
“แล้วผู้ใดจะมาช่วยเหลือเจ้า”
“รองแม่ทัพซื่อหมิงอย่างไรเล่า”
เขาส่ายหน้าช้า ๆ ต่อให้จางซื่อหมิงจะเป็นที่ไว้วางใจของเขารองจากมู่หรงเซียวหนานซึ่งเป็นแม่ทัพและเป็นสหายของเขา แต่เขาก็ไม่มีทางปล่อยน้องสาวไปตกระกำลำบากเช่นนั้นได้ มีอย่างที่ไหน สตรีจะปลอมตัวเป็นบุรุษเข้าไปในกองทัพที่อยู่ไกลถึงชายแดน นางจะต้องเจอกับสิ่งใดบ้างเมื่อเข้าไปอยู่ในนั้น ได้ตระหนักบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้ หรือคิดแต่จะเอาสนุกสนานเพียงอย่างเดียวถึงได้มาขออะไรที่เป็นไปไม่ได้เพียงนี้
“นี่พี่จะต้องอบรมเจ้า เรื่องหน้าที่พึงกระทำของผู้มีศักดิ์เป็น
องค์หญิงแห่งแคว้นเป่ยหนานอันยิ่งใหญ่ของเราอีกหรือ”
“จริงอยู่ว่ามีหลายสิ่งหลายอย่างที่ข้าต้องกระทำเมื่อเกิดมาสูงส่ง แต่จะมีเพียงสิ่งเดียวไม่ได้เชียวหรือ ที่พอจะให้ข้าได้ทำตามใจตนเองบ้าง” หยางจูเอ่ยด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ จับมือของผู้เป็นพี่เอาไว้แน่นเป็นเชิงขอร้อง
“ไม่ได้ เจ้าจะทำสิ่งนี้ไปเพื่ออันใดกัน พี่ไม่เข้าใจ” เฉินไป่ชางพยายามทำใจแข็งกับลูกอ้อนของน้องสาว
นางนิ่งไปเล็กน้อยอย่างพยายามเรียบเรียงคำพูด ในขณะที่เขาเองก็คิดว่าความอยากเล่นสนุกอย่างเดียวคงไม่ถึงขนาดผลักดันให้นางคิดทำอะไรยิ่งใหญ่เพียงนี้ ถ้าไม่มีเหตุผลอื่นแอบแฝงอยู่
“ว่าอย่างไร ตอบพี่มาตามตรง”
“ก็เรื่องที่เสด็จพ่อทรงมีพระประสงค์จะให้ข้าอภิเษกเพื่อเชื่อมความสัมพันธ์กับต่างแคว้น ทั้งที่ไม่เคยเห็นหน้าบุรุษผู้นั้นมาก่อน ซ้ำร้าย ข้ายังมีใจชอบพอผู้อื่นอยู่ก่อนแล้ว ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้ามิสมควรได้รับโอกาสได้ทำตามหัวใจตัวเองก่อนหรือเพคะ ในเมื่อคนที่ข้าเลือกก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าคนอื่นเลยแม้แต่น้อย” นางตอบไปสะอื้นไป
“เจ้าหมายถึง...” เขาหยุดเพียงแค่นั้น เนื่องจากตัวเองก็พอจะรู้ว่าคนที่อยู่ในหัวใจของน้องนั้นคือใคร
หยางจูพยักหน้าเป็นเครื่องช่วยยืนยัน บุรุษที่นางคิดที่จะเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงเพื่อจะให้ได้อยู่ใกล้คือมู่หรงเซียวหนาน บุตรชายคนโตของท่านแม่ทัพใหญ่มู่หรงเซียนหลิว ซึ่งได้รับความไว้วางพระทัยจากฮ่องเต้ ซึ่งก็คือเสด็จพ่อของนางอย่างใหญ่หลวง คนทั้งตระกูลมู่หรงมีความสัมพันธ์อันดีกับราชวงศ์มาอย่างยาวนาน แม้แต่ธิดาเพียงคนเดียวก็ยังได้รับบรรดาศักดิ์เป็นท่านหญิงและอภิเษกกับหลี่อวี้อ๋อง เสด็จอาของนางเช่นกัน ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ทำไมนางถึงจะต้องการให้มู่หรงเซียวหนานมาเป็นพระสวามีของนางบ้างไม่ได้
แม้นางจะเกิดมาเป็นสตรี แต่นางก็มีความเชื่อว่าสตรีควรได้สิทธิ์ในการเลือกสามีเองเช่นกัน ถ้าหากนางเลือกอย่างชาญฉลาดแล้วละก็ นางคงจะเป็นหญิงสาวที่มีความสุขที่สุดคนหนึ่ง ดีกว่าจะต้องไปทนอยู่กับองค์ชายที่นางไม่รู้จัก ไม่เคยเห็นหน้าค่าตาหรือนิสัยใจคอมาก่อน และยังต้องจากครอบครัวไปอยู่ถึงต่างบ้านต่างเมือง
“แต่หยางจู ในเมื่อเสด็จพ่อก็ชัดเจนอยู่แล้วว่าอยากให้เจ้าเป็นตัวเชื่อความสัมพันธ์ หากเจ้าไม่ทำตามนั้น ก็เท่ากับฝ่าฝืนพระประสงค์ของพระองค์” ขณะเอ่ยเฉินไป่ชางก็รู้สึกเห็นในน้องสาวอยู่ไม่น้อย
“เมื่อถึงตอนนั้น ข้าเชื่อว่าท่านที่เป็นพี่ชายของข้า จะช่วยเหลือข้าอย่างเต็มที่ อีกไม่นานท่านจะได้รับการสถาปนาเป็นองค์ชายรัชทายาทอย่างเป็นทางการ อย่างไรเสีย คำพูดของท่านย่อมต้องมีน้ำหนักและทำให้เสด็จพ่อโอนอ่อนผ่อนตามได้โดยง่าย” องค์หญิงหยางจูประจบผู้เป็นพี่อย่างเต็มที่
คนเป็นพี่เพียงแต่ทำเสียงในลำคออย่างไม่เห็นด้วย นึกอยากจะบอกออกไปว่าความจริงใช้เพียงการออดอ้อนของนาง เสด็จพ่อก็คงจะพระทัยอ่อนแล้ว ดังเช่นที่เขากำลังจะเป็นอยู่นี้
แต่ไม่ได้หรอก แม้เขาจะเข้าใจนางดีว่าเมื่อคนเราตกอยู่ในห้วงแห่งความรัก ย่อมต้องทำทุกวิถีทางให้ความรักนั้นสมหวัง แต่ก็เป็นเพราะเหตุนั้นอีกเช่นกัน คนเราถึงได้ขาดเหตุผล และกระทำการไม่สมควรมากมาย จนต้องมานึกเสียใจภายหลัง
“หากพี่ช่วยเจ้าให้ได้ไปที่ค่ายจริง ๆ เจ้าจะกินอยู่อย่างไร ไม่มีใครทำอาหารที่เจ้าอยากกินและยกมาให้ถึงที่หรอกนะ ไหนจะเรื่องการอาบน้ำแต่งตัว ที่หลับที่นอน เจ้าต้องไปอยู่อย่างชายชาติทหาร ซึ่งนั่นหมายความว่าเจ้าจะลำบากกว่าเดิมนับร้อยเท่า เจ้าจะรับไหวหรือ” คนเป็นพี่เอ่ยลองใจและตั้งใจข่มขู่
“ข้าคิดเรื่องนั้นมาหมดแล้ว และข้ามั่นใจว่าตัวเองอยู่ได้ ข้าไม่ใช่ผู้หญิงบอบบางเสียเมื่อไหร่” คนเป็นน้องยิ้มเผล่ ก่อนที่นางจะมาขอร้องให้เสด็จพี่ช่วย นางย่อมใคร่ครวญปัญหาเรื่องความลำบากมาเป็นอย่างดีแล้ว
องค์ชายชางมองนางตั้งแต่หัวจรดเท้า หยางจูสูงแทบไม่พ้นไหล่เขา และหากเขาต้องยืนอยู่ด้านหน้า เขาจะบังนางจนมิด นี่นางคิดอะไรอยู่ถึงได้บอกว่าตัวเองไม่ได้บอบบาง
“ข้ารู้ว่าท่านคิดสิ่งใดอยู่ แต่สรีระหาใช่ตัวกำหนดพละกำลังภายในไม่ ข้าแข็งแรงกว่าที่เสด็จพี่เห็นแน่นอน” นางพูดอย่างมั่นใจ
“อย่างนั้นหรือ” เขาทำเสียงไม่เชื่อ จินตนาการนางในชุดผู้ชายแล้วก็ต้องส่ายหัว
“ได้โปรด ข้าจำต้องไปจากวังหลวงจริง ๆ ข้าไม่อยากอภิเษกกับคนแปลกหน้า และหัวใจข้าก็มีเพียงท่านแม่ทัพมู่หรงเซียวหนาน ให้ข้าไปเถอะนะเพคะเสด็จพี่ แล้วข้าจะไม่ลืมบุญคุณครั้งนี้เลยจริง ๆ”
หยางจูทรุดลงไปกับพื้นจนเขาต้องรีบก้มลงไปดึงนางขึ้น แต่นางไม่ยอมท่าเดียว
“รับปากข้ามาก่อนว่าท่านจะช่วย”
“เจ้านี่มัน” เขารู้สึกอ่อนใจกับนางเหลือเกิน แต่ไหนแต่ไรมา นางเป็นต้องใช้ความเป็นน้องเล็กมาอ้อนขอทุกสิ่งทุกอย่างอยู่เรื่อย
“นะเพคะ” ดวงตาที่เคยทอประกายแวววาว ตอนนี้กลับคลอไปด้วยหยาดน้ำใส ๆ ที่ปริ่มอยู่ตรงขอบตา จวนเจียนจะไหลลงมาตามแก้มนวลเต็มที ดูแล้วน่าสงสารยิ่ง และเฉินไป่ชางต้องพยายามเต็มที่จะไม่
ใจอ่อน
“เจ้าจะทำพวกเราเดือดร้อนกันหมด หากพี่ยอมให้เจ้าไป แล้วเกิดอันตรายอะไรขึ้นมา เสด็จพ่อได้ประหารทุกคนหมดแน่ โดยเฉพาะรองแม่ทัพซื่อหมิง ที่เจ้าอยากจะดึงเขาเข้ามาร่วมชะตากรรมด้วย” เขาพยายามเอ่ยเสียงแข็งแต่น้ำเสียงที่ใช้ก็อ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด
“ข้าสัญญาว่าจะดูแลตัวเองอย่างดี และข้าก็ไว้ใจในฝีมือแม่ทัพ
มู่หรงด้วย เขาจะต้องปกป้องดูแลข้าอย่างถึงที่สุด”
“แม้จะไม่รู้ว่าเจ้าคือใครอย่างนั้นหรือ”
“แต่เดิมเขาก็เป็นคนจิตใจดีงามอยู่แล้ว ยิ่งหากข้าทำให้เขามีใจได้ละก็ เขาย่อมต้องยิ่งอยากดูแลข้าให้ดีกว่าเดิม”
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ”
