ตอนที่ 8

ความอึดอัดท่วมท้นขึ้นมาในจิตใจเมื่อได้ยินคำตำหนิว่าอาหารรสชาติแปลกประหลาด หยางจูรู้ดีว่าต้องเป็นเพราะเกลือที่นางโรยลงไปตามคำสั่งเป็นแน่ แต่คงจะใส่มากไปหน่อย หรือไม่อย่างนั้นก็อาจจะมีขั้นตอนใดขั้นตอนหนึ่งผิดพลาดจนรสชาติอาหารออกมาผิดแผกไปจากเดิม

“คนครัวคนเดิมหรือเปล่า”

“คนเดิมขอรับ”

มู่หรงเซียวหนานมุ่นหัวคิ้ว ลองตักน้ำแกงพร้อมกับเนื้อไก่กินอีกครั้ง “น้ำแกงนี่ใส่อะไรลงไปบ้าง”

ตายล่ะ นางไม่ได้เป็นคนทำทุกขั้นตอนเสียเมื่อไหร่ แค่ถอนขนไก่ยังไม่ได้เลย แถมตอนปรุงน้ำแกงด้วยสมุนไพร นางก็กำลังแล่หมูอยู่ด้วยซ้ำ แล้วอย่างนี้จะตอบคำถามของเขาได้อย่างไร

แต่พอเห็นสายตาที่จ้องมองมาไม่วางตา นางก็จำต้องหาคำตอบมาให้ แม้ว่ามันอาจจะไม่ถูกต้องก็ตาม แต่คนเป็นแม่ทัพ เคยแต่จับหอกจับดาบก็ไม่น่าจะรู้เรื่องอาหารมากนัก

“ก็ใส่เครื่องยาจีนทั่วไปขอรับ”

“ลองไล่มาสิ ข้าจะดูว่ามีสิ่งใดผิดแปลกไป”

“เอ่อ หากท่านกังวลเรื่องการวางยาพิษ ทางหน่วยได้มีการทดลองชิมและใช้เครื่องเงินทดสอบแล้วนะขอรับ”

“ไม่ใช่เรื่องการวางยาอะไรหรอก ข้าแค่รู้สึกแปลกใจกับรสชาติอาหารน่ะ จึงอยากจะรู้ให้แน่ชัด”

หรือนางจะใส่อย่างอื่นแทนเกลือกันนะ ? ในเมื่อนางไม่เคยเข้าครัวมาก่อน จะรู้แน่ชัดได้อย่างไรว่าสิ่งใดเป็นสิ่งใดบ้าง

“เอ่อ...ก็มีเกลือ เห็ดหอม อบเชยขอรับ”

“อบเชย? น้ำแกงนี่ใส่อบเชยจริงหรือ” ท่าทางของเขาไม่ต่างจากตอนที่นางบอกใครสักคนว่าหมูบินได้

หยางจูอึกอัก สิ่งเดียวที่นางรู้จักดีก็คือโสมราคาแพงเท่านั้น และมันไม่มีทางไปอยู่ในน้ำแกงนี่แน่

“ข้าน้อยอาจจะจำผิดขอรับ ที่จริงพ่อครัวน่าจะใส่...”

“เอาเถอะ ๆ บางทีข้าอาจจะไม่สบายจนกินอะไรก็รสชาติเปลี่ยนไปหมดก็ได้” เมื่อเห็นท่าทางของนายทหารหนุ่มตรงหน้า เขาก็ไม่อยากจะสืบหาความใด ๆ อีก

“ท่านแม่ทัพต้องการให้ข้าน้อยตามหมอหรือไม่ขอรับ”

“ไม่ต้องหรอก ข้ากินได้”

“แต่หากมันไม่อร่อย ข้าคิดว่าทำมาใหม่จะดีกว่า”

“ต่อให้เป็นแม่ทัพก็ไม่ควรเลือกกินมากนัก ทหารอื่นได้กินอาหารเดิม ๆ บางวันก็แทบจะเหมือนอาหารหมู ข้าก็เป็นทหารคนหนึ่ง จะเลือกมากได้อย่างไร”

“เสบียงขาดแคลนหรือขอรับ” นางถามอย่างแปลกใจ ในเมื่อน้องชายรองของท่านแม่ทัพเป็นพ่อค้าที่มั่งคั่งร่ำรวยมาก หากเกิดปัญหาอะไรก็น่าจะพอช่วยได้บ้าง

“ไม่ถึงกับขาดแคลนหรอก แค่ต้องเก็บไว้เผื่อยามจำเป็นน่ะ”

“สถานการณ์แย่มากหรือขอรับ”

นางถามอย่างสนใจ แต่เขากลับเงยหน้าขึ้นมามอง ดวงตาคมปลาบจ้องเขม็งจนนางนึกหวาดหวั่นกับสายตาคู่นั้น

“เจ้าคงอยู่ในครัวนานไปกระมัง ถึงได้ไม่รู้เลยว่าตอนนี้เราเตรียมตัวรับข้าศึกหนักมากเพียงใด”

“เห็นจะเป็นเช่นนั้นขอรับ ข้าน้อยขออภัย คราวหลังจะสนใจให้มากกว่านี้”

“ช่างเถอะ ว่าแต่เจ้าชื่ออะไรหรือ”

“หยางหยางขอรับ”

“หยางหยาง” เขาทวนคำ ทำท่าครุ่นคิดแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้ากับตัวเอง เพราะสิ่งที่คิดนั้นช่างเหลวไหลสิ้นดี “เจ้าหน้าตาเหมือนใครคนหนึ่งที่ข้ารู้จัก”

“อาจจะเป็นเพราะใบหน้าของข้าไม่น่าจดจำ จึงไปเหมือนใครเขาทั่วไปหมดกระมัง”

มู่หรงเซียวหนานหัวเราะสั้น ๆ ทว่าเพียงแค่นั้นก็ทำให้คนมองใจสั่นสะท้านได้ เมื่อแววตาเฉยชาเป็นประกายขึ้นมาเพราะขบขัน เขาก็น่ามองขึ้นเป็นสิบเท่า

“ไม่หรอก คนที่ข้ารู้จักน่ะไม่มีทางเหมือนใครได้ ไม่มีทางเลย

จริง ๆ”

เขากำลังคิดถึงสตรีที่อยู่สูงกว่าตัวเองมากนัก นางมีลักษณะท่าทางบางอย่างคล้ายกับหนุ่มน้อยที่อยู่ตรงหน้า อาจจะเป็นการพูดจาฉะฉานนั่นก็ได้ หรือดวงตากลมเป็นประกายสดใสที่เปล่งประกายทุกครั้งเมื่อเอื้อนเอ่ยวาจา หากแต่เขาก็ไม่พบเจอนางนานเสียเหลือเกิน จนน่าฉงนว่าป่านนี้นางจะเป็นอย่างไร หรือถูกผู้เป็นบิดาจับให้สมรสกับใครไปเสียแล้วก็ไม่รู้

“นางในดวงใจของท่านหรือขอรับ” หยางจูนึกสงสัยใคร่รู้ เพราะท่าทางของเขาแสดงให้เห็นว่าคนที่เขาเอ่ยถึงต้องเป็นคนสำคัญมากอย่างแน่นอน ซึ่งพอนึกแล้วหัวใจนางรู้สึกคันยุบยิบกระวนกระวายอย่างบอก

ไม่ถูก

คนฟังหัวเราะออกมาอีกรอบ ก่อนจะชี้ตะเกียบมาทางคนตัวเล็ก “เจ้าอย่าปากมากนักเลย”

หยางจูใคร่รู้นักว่าหญิงสาวที่เขานึกถึงคือใคร จะใช่นางหรือไม่ แต่นางก็ต้องยอมรับว่าหากเทียบระหว่างเขาและนางแล้ว มู่หรงเซียวหนานแทบไม่ได้เจอนางเลย ในขณะที่นางแอบมองเขาเวลามาเข้าเฝ้าพี่ชายเป็นประจำ การจะให้เขามีจิตพิศวาสนางเห็นดูจะเป็นเรื่องยากอยู่สักหน่อย

“แล้วเจ้าล่ะ แต่งงานหรือยัง” เขาเว้นวรรคไปเล็กน้อย “แต่ดูท่าน่าจะยัง”

“ทำไมถึงคิดว่าน่าจะยังล่ะขอรับ”

“เพราะเจ้าดูราวกับหนุ่มน้อยที่อายุเพิ่งจะพ้นวัยเด็กก็ไม่ปาน ตัวรึก็เท่านี้ ยิ่งผิวพรรณยิ่งแล้วใหญ่ ดูท่าเจ้าจะไม่เคยทำงานหนักมาก่อนเลย เสียงเจ้าก็เช่นกัน ข้ามองอย่างไรก็ไม่น่าจะพร้อมสำหรับการแต่งงานไปได้”