ตอนที่ 10

หน้าที่ขององค์หญิงแห่งแคว้นยังคงวนเวียนอยู่ในโรงครัวเป็นส่วนใหญ่ และนางต้องหมกตัวอยู่ในนั้นตลอดทั้งวัน วิ่งวุ่นหัวหมุนไปกับการหั่นล้างอะไรสักอย่างตลอดเวลา ซึ่งนางก็ล้วนแล้วแต่ทำไม่เป็น หากรองแม่ทัพจางไม่ช่วยเหลือ แกล้งเรียกนางเข้าพบเพราะนางอ่านออกเขียนได้ นางก็คงจะไม่ได้มีเวลาพักผ่อนเลยแม้แต่น้อย ทุกคนต่างก็ทำงานหนักอาบเหงื่อต่างน้ำด้วยกันทั้งสิ้น ราวกับว่าค่ายแห่งนี้ไม่เคยหลับใหล แม้แต่ยามกลางคืน นางก็ยังสามารถได้ยินเสียงพูดคุย เสียงความเคลื่อนไหวด้านนอก และเห็นแสงไฟวับแวมที่จุดอยู่โดยรอบ

นอกจากช่วงเวลาที่จะต้องยกข้าวยกน้ำให้กับมู่หรงเซียวหนานแล้ว หยางจูไม่มีทางได้เจอเขาอีก ไม่ใช่แค่เพราะเขาไม่ว่าง แต่เพราะนางหมกตัวอยู่แต่ในครัว ราวกับไข่มุกที่ไม่ถูกค้นพบ หยกที่ยังไม่ได้เจียระไน แล้วมันจะไปมีความหมายอันใดที่นางดั้นด้นลำบากมาถึงนี่ และถึงแม้นางจะได้เวลาชั่วพักชั่วครู่ ระหว่างที่เขารับประทานอาหาร แต่ในช่วงเวลานั้น ก็มักจะมีผู้คนมากมายมารอเข้าพบท่านแม่ทัพเป็นการส่วนตัวอยู่เสมอ เท่ากับว่านางแทบจะไม่มีเวลาอยู่กับเขาเพียงสองคนเลย

“เฮ้ออออออ……”

คิดแล้วก็ได้แต่ทอดถอนใจ นางพับแขนเสื้อขึ้นเพื่อจะได้ล้างจานอย่างถนัดถนี่ แต่เมื่อสายตาของผู้คนที่อยู่รายรอบเพ่งมองมา หยางจูจึงรีบดึงแขนเสื้อลง เพื่อที่พวกเขาจะได้ไม่เห็นผิวพรรณของนาง

“ได้เวลาแล้ว” ลี่ถังเดินเข้ามาหา วันนี้หน้าที่ที่ได้รับมอบหมายไม่หนักหนานัก เขาเลยไม่ได้ดูมอมแมมเท่าไหร่ ส่วนนางแม้จะได้ตำแหน่งดี แต่ก็เหมือนถูกกลั่นแกล้ง ยังต้องมาขัดหม้อขัดกระทะเป็นประจำ

“เฮ้อ ได้ไปสักที” หยางจูยิ้มร่า ท่าทางร่าเริงขึ้น

“ครั้งนี้เจ้าอย่าเข้าไปนานนักล่ะ ใครต่อใครก็พากันบ่นว่าเจ้าชอบไปอู้อยู่ในกระโจมท่านแม่ทัพ” ลี่ถังเตือน

“อู้อะไรกัน หากเขาไม่สั่งให้ข้าออกมา ข้าจะเสียมารยาทเดินออกมาเฉย ๆ ได้หรือ” หยางจูทำโวยวาย

ความจริงก็คือเมื่อวางอาหารเสร็จ หากเขาไม่เรียกพูดคุยหรือซักถามสิ่งใด นางก็ขอตัวออกมาได้เลย แต่ในเมื่อดั้นด้นมาเพื่อให้ได้อยู่ใกล้เขาขนาดนี้แล้ว จะหันหลังหนีจากโอกาสได้อย่างไร นางจึงมักจะหาเรื่องมาคุยกับเขาอยู่เสมอ

“ข้าเข้าใจ แต่คนอื่นไม่เข้าใจด้วยน่ะสิ เอาน่า หากเป็นไปได้ก็เดินออกมาเร็ว ๆ แล้วกัน”

หยางจูพยักหน้ารับ แล้วหยิบเอาสำรับอาหารมาถือไว้ในมือทั้งสองข้าง ช่วงนี้อาหารในค่ายไม่พ้นผัดผักกับไก่เลยจริง ๆ แม้อาหารของท่านแม่ทัพจะหน้าตาดีกว่าที่พวกนางกินอยู่นิดหน่อยเพราะภาชนะที่ใส่ แต่นางก็ไม่นึกอิจฉาเขาสักนิด นางอิจฉาลู่อิง นางกำนัลของตนมากกว่า ป่านนี้คงจะนึ่งไก่ ทอดปลา หรือตากเนื้อแห้งอันเอร็ดอร่อยอยู่แน่ ๆ

นี่ขนาดนางเตรียมใจมาก่อนแล้วว่าคงไม่ได้กินดีเหมือนเมื่อครั้งยังอยู่ในวังหลวง แต่พอเอาเข้าจริง ผ่านไปคืนเดียว นางก็คิดถึงอาหารอันโอชากว่าร้อยจานเสียแล้ว

ถ้าหากนางไม่สามารถพิชิตใจของมู่หรงเซียวหนานได้แล้วละก็ สิ่งที่อดทนมาก็จะสูญเปล่า นางจะยอมให้เป็นแบบนั้นไม่ได้เด็ดขาด

“ข้าจะรออยู่ตรงนี้” ลี่ถังเอ่ยดังเช่นทุกครั้งที่ทั้งสองคนเดินมาถึงหน้ากระโจม

“ข้าจะรีบออกมา” หยางจูยืนรอทหารยามเข้าไปแจ้งมู่หรงเซียวหนาน เมื่อประตูเปิดออกอีกครั้ง นางก็เดินเข้าไปด้านในด้วยความระมัดระวัง

“อาหารขอรับ ท่านแม่ทัพ”

“เอาวางไว้บนโต๊ะ” เขาตอบเพียงแค่นั้น ตายังคงจ้องเขม็งไปที่จดหมายที่อยู่ในมือ

หยางจูกวาดตามองด้วยความรวดเร็ว เห็นซองจดหมายปิดผนึกด้วยครั่งถูกแกะวางเอาไว้บนโต๊ะทำงาน นางก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบ เพราะนั่นเป็นตราลัญจรของคนในราชวงศ์

หรือเสด็จพ่อจะรู้เสียแล้วว่านางอยู่ที่นี่ ไม่อย่างนั้นก็อาจจะเป็นจดหมายจากเสด็จอาที่ส่งมาเตือน คิดแล้วก็ว้าวุ่นใจยิ่งนัก เพราะนางยังไม่อยากกลับไปมือเปล่า

“หยางหยาง ข้าบอกให้วางอาหารไว้บนโต๊ะ มัวแต่เหม่ออะไรอยู่”

ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกจนถาดอาหารแทบจะเลื่อนหลุดจากมือ นางรีบเอาของวางไว้ตามที่เขาสั่ง หัวใจยังเต้นถี่รัวเพราะเสียงดุ ๆ

“ไม่สบายหรือ” มู่หรงเซียวหนานมองท่าทางว้าวุ่นใจของอีกฝ่าย ก็คิดว่ามาจากความป่วยไข้ ทั้งที่เขาเองนั่นแหละเป็นสาเหตุ

“เปล่าขอรับ ข้าสบายดี แล้วท่านแม่ทัพล่ะขอรับ สบายดีหรือไม่” นางทำใจกล้าชวนคุย

“ก็พยายามจะสบายดีอยู่หรอก” เขาตอบทั้งรอยยิ้ม แต่เป็นยิ้มที่เคร่งขรึมเหลือเกิน ก็คงจะเป็นเพราะภาระหน้าที่เช่นเดิม จดหมายยังอยู่ในมือหนา ดูจากท่าทางแล้ว อย่างไรก็เรื่องสำคัญแน่ แต่นางมองเห็นชัดไม่พอที่จะแอบอ่านเนื้อความข้างใน

“ท่านคงจะงานยุ่งทุกวัน”

“ใช่”

มู่หรงเซียวหนานนั่งลงที่โต๊ะกินข้าว หยิบตะเกียบมาไว้ในมือ โดยวางจดหมายไว้ใกล้ตัว ยิ่งทำให้หยางจูอยากรู้ว่าเนื้อความในนั้นคืออะไร

นางพยายามคิดว่าหากจะบุกเข้ามาขโมยของในนี้ จะต้องทำอย่างไรถึงจะไม่ถูกจับได้ แต่เมื่อคิดอีกรอบ นอกจากทหารยามแล้ว ก็ตัวบุรุษหนุ่มตรงหน้านางนี่แหละ ที่สามารถฟันคอนางขาดโดยแทบไม่ต้องเสียแรงยกดาบ นางไม่ควรเสี่ยงเพียงเพราะความสงสัยใคร่รู้ของตนเอง และหากมีเรื่องอะไรร้ายแรงหรือเร่งด่วนจากวังหลวงถึงนาง เสด็จพี่และเสด็จอาก็จะต้องหาทางบอกนางให้รู้ตัวก่อนแน่

“เจ้าออกไปได้” เขาพูดขึ้นเมื่อเริ่มลงมือกับอาหารตรงหน้า

“ขอรับ” หยางจูรับคำด้วยความเสียดาย แต่ก็จำต้องทำตามคำสั่ง

เมื่อออกมาด้านนอก ลี่ถังก็สังเกตเห็นสีหน้าห่อเหี่ยวของนาง จึงได้ถามเพราะความเป็นห่วง

“ท่านแม่ทัพดุอะไรเจ้าหรือเปล่า หรือเขาไม่พอใจในรสชาติอาหาร เจ้าถึงได้ทำหน้าตาเช่นนี้”

“ไม่ใช่หรอก” นางตอบเสียงอ่อย แต่ก็พยายามปรับสีหน้าให้ดีขึ้น

ทั้งสองเดินเคียงข้างกันไป ผ่านทหารลาดตระเวนที่เดินตรวจตราอยู่โดยรอบ เสียงฝึกฝนการต่อสู้ดังมาจากอีกฟากหนึ่ง เมื่อมองจากตรงนี้ไปจนสุดสายตา นางก็ยังไม่สามารถจะมองให้ทั่วได้ทั้งค่าย การต้องรับผิดชอบผู้คนเป็นจำนวนมากเช่นนี้ ต้องเป็นงานหนักของมู่หรงเซียวหนานมากทีเดียว

ระหว่างเลี้ยวผ่านโรงซักผ้า นางก็เห็นจางซื่อหมิงยืนหลบอยู่ตรงมุม สายตามองตรงมาที่นางโดยตรง เขาคงมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย ถึงได้มาดักรออยู่ตรงนั้น

“ลี่ถัง ข้าเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าหัวหน้าให้ข้าสอบถามท่านแม่ทัพเรื่องอาหารเย็น เผื่อเขาต้องการกินอะไรเป็นพิเศษ เจ้าเดินกลับไปก่อนนะ” นางหาทางปลีกตัว

“ได้ แต่อย่าเถลไถลล่ะ เดี๋ยวจะโดนด่าและถูกทำโทษเอาอีก” ลี่ถังกำชับด้วยความเป็นห่วง

“ไม่ต้องห่วง ข้าจะรีบกลับ” นางรอจนกระทั่งชายหนุ่มเดินลับสายตาไป จึงหันมองซ้ายขวา ตอนนี้โรงซักผ้าเงียบเหงาเพราะยังไม่ถึงเวลาทำความสะอาดเสื้อผ้า นางจึงเดินไปหารองแม่ทัพโดยไม่ต้องระวังมากนัก

“ท่านรองแม่ทัพมารอข้าหรือ”

“แม่นางลู่อิงมารอพบเจ้าที่ประตูหลัง ตรงกำแพงด้านทิศใต้” พูดจบเขาก็หายไป ราวกับไม่เคยยืนอยู่ตรงนั้นมาก่อน

หยางจูกะพริบตากับความว่องไวของเขา ก่อนจะรีบเดินลัดเลาะกำแพงไปตามทิศทางที่เขาบอก กว่าจะไปถึงก็เล่นเอาเหนื่อยหอบ พอผลักประตูหนาหนักออกไปได้ ก็เห็นลู่อิงยืนกระสับกระส่ายรออยู่ นางแต่งตัวในชุดหญิงสาวชาวบ้านธรรมดาและกลมกลืนไปกับผู้คนข้างนอกพอสมควร ข้างกายมีเซี่ยหานปิงยืนอยู่ เขาแต่งกายด้วยชุดชาวบ้านเก่า ๆ เช่นกัน แต่อาจจะดูโดดเด่นกว่าชาวบ้านทั่วไปสักเล็กน้อยด้วยขนาดรูปร่างที่สูงใหญ่และใบหน้าหล่อเหลาของเขา

“องค์หญิง” ลู่อิงร้องเรียกอย่างยินดีเมื่อเห็นนายของตน

“จะต้องให้บอกอีกกี่รอบว่าห้ามเรียกข้าว่าองค์หญิง” หยางจูบ่น แต่ก็ยอมให้นางกำนัลคนโปรดวิ่งเข้ามาจับหลังจับไหล่และหมุนตัวนางเพื่อสำรวจตรวจสอบว่าองค์หญิงที่รักของตนยังไม่บุบสลายตรงไหน

“คุณหนูของข้า” พอโดนบ่นก็แก้คำพูดใหม่

“นั่นก็ไม่ได้ ผู้ชายที่ไหนจะมีคนมาเรียกว่าคุณหนู”

“อุ๊ย ก็ข้าลืม” ลู่อิงยกมือปิดปาก

“แล้วเจ้ามานี่มีอันใดรึ หรือว่ามีข่าวมาจากพี่ชาย”

“ไม่ได้มีอะไรร้ายแรงหรอกเจ้าค่ะ ข้าแค่จะมาดูให้เห็นกับตาว่าท่านยังอยู่ดี” นางตอบแล้วล้วงเอาห่อผ้าที่ผูกไว้อย่างดีออกมายื่นให้

“นี่อะไร”