ตอนที่ 42 

รามิลได้แจ้งกับเลขาท่านทูตเปเรซไว้แล้วว่า จะขอพบทันทีที่ท่านคุยธุระเสร็จ  จากนั้นเขาก็ไปทักทายท่านนายกฯตามมารยาท แต่ขณะที่กำลังเดินลับมุมตรงหน้าเวที จู่ๆ หญิงสาวคนหนึ่งก็ทำท่าว่ากำลังจะล้ม เขาจึงรีบเดินเข้าชิดโดยอัตโนมัติ เพื่อให้เธอได้เกาะไหล่เขาไว้เป็นหลักพยุงตัว 

“ว้าย!! เอ่อ..ขอบคุณค่ะ” น้ำเสียงหวานเอ่ยขอบคุณเขาเป็นภาษาอังกฤษ

รองเท้าส้นสูงของรินรดากำลังพลิก ขาข้างหนึ่งเสียศูนย์ทำให้ตัวเอียง โชคดีว่าสุภาพบุรุษคนนี้ก้าวเข้ามายืนชิดทันทีที่เห็นเหตุการณ์ และจังหวะที่ร่างสูงเบี่ยงตัวเล็กน้อยทำให้เสื้อสูทเปิดออก ฝ่ามือซ้ายของเธอก็ทาบไปที่หน้าอกด้านซ้ายของเขา ผ่านเสื้อเชิ้ตเนื้อบางจนแทบจะเหมือนสัมผัสถูกกับเนื้อหนัง ฝ่ามือใหญ่ข้างหนึ่งของเขาจับข้อศอกเธอไว้ มืออีกข้างทาบลงบนหลังมือของเธออย่างไม่รู้ตัว

“อุ้ปส์!” รินรดาตกใจดึงมือออก เพราะเหมือนกับมีประจุไฟฟ้าช๊อตที่ฝ่ามือแล้วแล่นปราดมาตามแขนพุ่งเข้าสู่หัวใจ

องครักษ์ถลาเข้ามาพยุงให้เธอทรงตัวขึ้น หญิงสาวเหลือบสายตาไปเห็นสีหน้าของสุภาพบุรุษคนนั้น ซึ่งเห็นว่าเขาก็ตกใจเช่นเดียวกัน ดูเหมือนจะตัวแข็งค้างราวกับกำลังเกิดอาการช็อกจากอะไรสักอย่าง เธอกำลังกังวลว่าสาเหตุนั้นเกิดมาจากเธอหรือเปล่า

รดา..?!?

รามิลกำลังเกิดอาการช็อก เขาได้กลิ่นหอมที่คุ้นเคยบนร่างบอบบางระเหยเข้าจมูก ท่ามกลางแสงสลัวเขาเห็นดวงตาอันน่าหลงใหลของเธออยู่ใกล้เพียงไม่กี่นิ้ว  ริมฝีปากแดงเนียนเผยอนิดๆ รู้สึกถึงลมหายใจหอมๆ ของเธอเป่ารดที่ริมฝีปาก ใบหน้างดงามนี้เขาจดจำได้ขึ้นใจทั้งในยามที่หลับและตื่น ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีแล้วก็ตาม 

ชายหนุ่มเคยเห็นศศิดาแต่งหน้าออกงานมาแล้ว จึงทำให้แน่ใจได้ทันทีว่า ผู้หญิงคนนี้คือคนที่เขาเฝ้ารอมาตลอดชีวิต คือคนที่ครอบครัวของศิดาคิดว่าไม่มีตัวตนอยู่ในโลกนี้แล้ว และชั่วขณะนั้นคำพูดของเธอก็พาดผ่านเข้ามาในความทรงจำ

…

“ผมจะรู้ได้ยังไง ว่าคุณมาหาผมแล้ว”

“เมื่อฉันหาคุณพบ ฉันจะวางมือที่ตรงนี้!” หญิงสาววางมือเรียวทาบที่ร่างสูง ตรงตำแหน่งเดียวกับหัวใจของเขา “คุณจะรู้สึกได้ทันทีว่าเป็นฉันเอง ขอบคุณนะคะที่ทำตามที่ฉันร้องขอ ไม่ให้ใครมาสัมผัสตรงหัวใจของคุณ!” รามิลวางมือซ้อนทับมือบอบบางของหญิงสาว

“ที่ตรงนี้ สำหรับคุณคนเดียวเท่านั้น! ตั้งแต่ผมเจอคุณครั้งแรกเมื่อตอนยังเด็ก จนถึงปัจจุบันนี้!”

…

หัวใจเขาเต้นโครมจนกระแทกอก แรงจนเกือบจะทำให้เจ็บแปลบ สติสัมปชัญญะที่เหลืออยู่บอกกับเขาว่าควรดึงมือเธอไว้ อย่าให้เธอหลุดลอยไปได้อีก แต่เขากลับไม่ขยับตัว ดวงตาดำลึกล้ำเอาแต่จับจ้องมองอย่างตกตะลึงและคาดไม่ถึง

คุณหญิงภริยาท่านนายก พอเห็นรินรดา ก็ตรงรี่มาแตะที่มือเธอด้วยความดีใจ โดยมองไม่เห็นว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น นึกเอาเองว่าเป็นการจับกลุ่มคุยกันตามปกติ

“มิส! เจอตัวแล้ว! รบกวนไปกับดิฉันสักครู่นะคะ มีเจ้านายพระองค์หนึ่งอยากรู้จักคุณมากๆ เลยค่ะ!” หญิงสาวสะดุ้ง เพราะกำลังจ้องกิริยาแปลกๆ ของคนตรงหน้า จึงหันไปตามเสียง

 “ได้ค่ะ ด้วยความยินดี เชิญค่ะคุณหญิง” รินรดาก้มศีรษะให้ชายหนุ่มที่ช่วยเธอไว้นิดหนึ่ง มองเขาอย่างเป็นห่วงเล็กน้อย แล้วเดินตามคุณหญิงไป

รามิลได้สติ เห็นหญิงสาวในอุดมคติกำลังจะเดินจากไป จึงก้าวเท้าจะเดินตาม แต่มีมือมารั้งต้นแขนเขาไว้ จึงหันมามองอย่างงุนงง

“คุณรามิล! เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?”

“เอ่อ..มะ..ไม่เป็นไรครับ” ชายหนุ่มพูดจบก็หันไปมองยังทิศทางที่ตั้งใจจะไปแต่แรก แต่เขามองไม่เห็นหญิงสาวเสียแล้ว และคืนนี้คนที่ใส่ชุดโทนสีเดียวกัน ก็มีอยู่ไม่น้อย 

เขายังยืนเหม่อลอยมองหาเงาของหญิงสาวที่เดินจากไป แต่เพียงชั่วครู่ก็เผยรอยยิ้มโง่งมออกมา ราวกับลอยละล่องอยู่กลางปุยเมฆ รู้สึกมีความสุขและอบอุ่นในหัวใจอย่างบอกไม่ถูก จนแทบอยากตะโกนออกมาดังๆ ให้คนทั้งโลกได้รับรู้ว่าเขาดีใจมากแค่ไหน เธอไม่ได้อยู่แค่ในจินตนาการอีกต่อไปแล้ว เธอมีตัวตนอยู่ในชีวิตจริง และกำลังหายใจในอากาศบริเวณเดียวกันกับเขา

“ท่านทูตว่างแล้วครับ ผมเลยมาเชิญให้คุณไปพบ ว่าแต่คุณไม่เป็นอะไรแน่นะ?”

“ครับ! ขอบคุณครับ ผมสบายดี” เลขาท่านทูตเหลือบสายตามองชายหนุ่มอย่างกังขา ท่าทางเขาดูผิดไปจากเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว ลักษณะคล้ายคนจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวยังไงพิกลอยู่ ดูไม่น่าจะสบายดีอย่างที่พูดเท่าไหร่นัก

……………………

ท่ามกลางความมืดบอดี้การ์ดในสูทดำทั้งชุดสองคน กำลังเดินนำหน้าบุคคลสำคัญท่านหนึ่งไปยังสวนหย่อมของโรงแรม พอใกล้ถึงที่หมายเขาทั้งสองก็หยุดเดิน แล้วผายมือให้คนสำคัญท่านนั้นเดินไปเพียงลำพัง 

ร่างสูงอันน่าเกรงขามเดินไปไม่กี่ก้าวก็หยุดยืนหลังต้นไม้ สายตาคมกริบจับจ้องไปที่ชายหนุ่มในชุดสูทสากลเต็มยศ และหญิงสาวชุดประจำชาติงดงามสง่า ทั้งสองกำลังจุมพิตกันอย่างดูดดื่มท่ามกลางแสงจันทร์โดยไม่สนใจสิ่งใดรอบข้าง บอดี้การ์ดมองหน้ากันเมื่อเห็นเจ้านายหนุ่มกำมือแน่น แล้วทุบไปที่ต้นไม้ตรงหน้าอย่างแรง ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับมาทางพวกเขาอย่างฉุนเฉียว

“จับตาดูไว้ทุกฝีเก้า!”

“ครับผม!” 

……………………

“ท่านหญิง! ทางฟร้อนแจ้งมาว่าชัยค์เคาะฮ์ไลลามาขอพบเชคฮ์อิสราร์ ตอนนี้รออยู่ที่ล็อบบี้ขอรับ”

“หืม? แหมตามติดไม่ปล่อยเลยแฮะ บอกให้รอสักครู่ จะไปเรียนให้เชคฮ์ทราบก่อน”

“ขอรับ”

“กระหม่อมได้แจ้งท่านหญิงให้ทราบแล้ว ทรงโปรดรอสักครู่!” องครักษ์ที่อยู่ด้านนอกห้องตะโกนต่อกันเป็นทอดๆ

“พี่สาวฉันเป็นใคร! ทำไมต้องให้พวกฉันมานั่งรอ หลีกไปให้หมดเดี๋ยวนี้! อย่ามาขวางทาง!”

เสียงก่นด่าอย่างเกรี้ยวกราดดังแว่วมาแต่ไกล จนค่อยๆ เคลื่อนความเอะอะโวยวายมาอยู่หน้าประตู และต้องมีการเอาปืนมาขู่แน่ๆ เพราะจู่ๆ เสียงห้ามปรามเซ็งแซ่ขององครักษ์ก็เงียบกริบราวกับปิดสวิตช์ 

ตึงๆๆๆ!!

เสียงตบประตูอย่างรุนแรงดังเข้ามาถึงด้านในห้อง รินรดาถอนหายใจ ความวุ่นวายระหว่างวันของเธอล่วงมาจนถึงยามดึกยามดื่นป่านนี้แล้วก็ยังไม่จบไม่สิ้น เห็นทีคงจะต้องออกไปรับหน้า ก่อนที่พี่ท่านจะกริ้วขึ้นมาจนองค์ลงบนศีรษะเธอ

รินรดาพยักหน้าให้เด็กไปเปิดประตู ทันทีประตูแง้มออกเนญ่าซึ่งโมโหจนควันออกหูมานานแล้ว ก็ผลักเข้ามาอย่างแรงจนเด็กรับใช้เซถลาไปนอนกองกับพื้น บานประตูไปปะทะกันกระแทกจนเกิดเสียงดังสนั่น คณะผู้บุกรุกในยามวิกาลก้าวเข้ามายืนทะมึนกลางห้องรับแขกทั้งนายทั้งบ่าวในลักษณะคุกคาม

“เชคฮ์อยู่ไหน? ไปเชิญออกมาเคลียร์! ทำไมถึงปล่อยให้คู่หมั้นและท่านอาที่เป็นผู้อาวุโสนั่งรออยู่ตั้งหลายชั่วโมงแบบนั้น!!” เนญ่าพูดออกมาเสียงดังอย่างไม่กลัวเกรงใคร เพราะศักดิ์และฐานะของบิดาและตระกูลของเธอ เป็นรองแค่สุลต่านเท่านั้น พอพูดจบก็เดินตรงลิ่วไปยังประตูห้องหนึ่งราวกับดมกลิ่นได้

รินรดารีบเข้ามาขวาง เตรียมจะเอ่ยปากห้ามอย่างสันติ แต่เนญ่าที่กำลังมีอารมณ์คุกรุ่น เมื่อเห็นคนที่ไม่ชอบหน้ามาอยู่ใกล้ๆ จึงยิ่งอารมณ์ขึ้น ผลักอีกฝ่ายหงายหลังไปกระแทกกับบานประตูอย่างไม่เกรงกลัวใดๆ แล้วก็ตรงรี่เข้ามาหมายจะตบสักฉาดสองฉาด เพราะรู้สึกขวางหูขวางตามานานแล้ว 

ประตูห้องดังกล่าวถูกกระชากเปิดจากด้านใน ร่างบางของรินรดาหงายหลังไปปะทะอกของพี่ชาย มือแข็งแรงคว้าหมับ ที่ต้นแขนของเนญ่าค้างไว้ แล้วบีบอย่างไม่ปราณี

“โอ๊ย!!” เนญ่าร้องออกมาอย่างเจ็บปวด ใบหน้าเหยเก มองผู้มาใหม่ด้วยความหวาดกลัว 

“ใครอนุญาตให้พวกเธอเข้ามาในนี้! ซ้ำยังมาทำร้ายคนของฉัน ไม่กลัวตายกันแล้วใช่ไหม?” น้ำเสียงเยียบเย็นทรงอำนาจ ตวาดลั่น แววตาลุกวาวดุจเปลวไฟ 

“ฝ่าบาท! ขอประทานอภัยเพคะ เพราะหม่อมฉันถูกหญิงสามัญชนต่ำต้อยผู้นี้ล่วงเกิน จึงจำเป็นต้องสั่งสอนให้รู้จักที่ต่ำที่สูงเสียบ้าง!” เจ้าชายอิสราร์สะบัดมือที่จับเอาไว้ ราวกับถูกของร้อน มองผู้พูดด้วยสายตาดูแคลน

“ใครมอบความกล้าให้เธอ มาตัดสินว่าคนในตระกูลของฉันควรจะต่ำต้อยหรือสูงส่ง! ก่อนจะทำร้ายน้องสาวฉัน ก็ใคร่ครวญดูด้วยว่าสามารถแบกรับผลที่จะตามมาได้หรือไม่!” น้ำเสียงกร้าวแฝงกลิ่นอายอันตรายอันสุดหยั่งได้ไว้รางๆ เนญ่าตกใจในคำขู่ของเขา หันไปขอความช่วยเหลือจากพี่สาว

“พี่หญิง!” 

ไลลาที่เฝ้ามองอยู่ด้านหลังเงียบๆ เหลือบตามามองน้องสาวผู้ที่ไม่รู้จักดูกาลเทศะ และประเมินสถานการณ์อย่างเฉยเมย โดยที่ไม่ได้คิดที่จะห้ามปรามเลยแม้แต่น้อย 

ราชนิกุลสาวตวัดสายตาเชิงตำหนิที่ใช้มองน้องสาว มาจับจ้องที่ชายหนุ่มตรงหน้า ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เจ้าตัวพยายามจะทำให้ดูอ่อนโยน แต่ก็ยังคงแฝงความหมายเสียดสีอยู่ในคำพูดอยู่เป็นนิสัย 

“น้องสาวหม่อมฉันยังเด็กไม่รู้ความควรไม่ควร ประทานอภัยให้ด้วยเถอะเพคะ หม่อมฉันพักที่นี่ ได้ยินว่าฝ่าบาทก็พักอยู่ที่เดียวกันเลยมาเข้าเฝ้า แต่รออยู่นานแล้วก็ยังไม่ได้พบ ทำให้อดรู้สึกเป็นห่วงไม่ได้ เลยคิดไปเองว่าอาจจะทรงไม่สบายอย่างใดอย่างหนึ่ง เลยหลบหน้าหลบตา ด้วยความวิตกกังวลจึงไม่ได้ห้ามปรามน้องสาว เป็นความผิดของหม่อมฉันเองเพคะ”

“ในเมื่อเห็นแล้วว่าฉันสบายดี ก็กลับไปได้แล้วกระมัง?” ไลลาสะอึก เคยคิดอยู่ว่าเขาไม่ค่อยมีมารยาทของสุภาพบุรุษสักเท่าไหร่นัก แต่ไม่นึกว่าเขาจะขาดแคลนความเป็นผู้ดีมีตระกูล จนไม่มีหลงเหลืออยู่ในนิสัยได้ถึงขนาดนี้

แต่ถึงแม้กิริยาอาการที่ไร้มารยาทของเขา จะทำให้หญิงสาวอึดอัด และรู้สึกไม่พอใจอยู่บ้าง แต่เธอก็เลือกที่จะทำหน้านิ่ง และข่มอารมณ์เอาไว้ บุคลิกหน้าตาความโดดเด่น และความเก่งกาจของเขา ทำให้เธอเสียดาย จนไม่สามารถตัดใจจากความสัมพันธ์นี้ ไปได้ง่ายๆ เพราะทั้งประเทศเธอเห็นเพียงเขาเท่านั้นที่เหมาะสมกับศักดิ์และฐานะของเธอ และเป็นสิ่งที่เขาควรจะตระหนักไว้ด้วยว่าการหมั้นหมายที่ถูกกำหนดไว้แล้วนี้ ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงหรือยกเลิกได้

“ฝ่าบาทคงไม่ได้ลืมไปใช่ไหม ว่าเราเป็นอะไรกัน!”

“เราเคยเป็นอะไรกันด้วยเหรอ?” ชายหนุ่มย้อนถามด้วยน้ำเสียงหยามหยัน

ไลลามองดูสายตาเชือดเฉือน สีหน้ากระด้างเยียบเย็นดุจน้ำแข็ง เสียงทุ้มหนักแฝงแววคุกคามเหยียดหยาม อานุภาพของทุกถ้อยคำที่เอ่ย สามารถทำให้หญิงสาวสูงศักดิ์ สั่นสะท้านขึ้นมาในใจ รู้สึกถึงแรงกดดันที่ถาโถมเข้ามาอย่างบอกไม่ถูก

“ฝ่าบาท! อย่าข่มเหงน้ำใจกันเกินไปนักนะเพคะ หม่อมฉันไม่ได้เป็นคนมีความอดทนสูงสักเท่าไหร่ ถ้าไร้มารยาทมากนัก ก็อย่าหาว่าหม่อมฉันไร้น้ำใจตอบ!” นิ้วมือกำเข้าหากันแน่นโดยไม่รู้ตัว ฝืนข่มระลอกคลื่นในใจลึกๆ เอาไว้

“แล้วแต่เธอจะเห็นสมควรเถอะ! ฉันก็ไม่เห็นด้วยกับกฎของราชวงศ์มาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว และปฏิเสธมาตลอดเรื่องที่จะเอาญาติพี่น้องมาทำเมีย!” และเขายังรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมากที่ตระกูลของอีกฝ่าย กระเหี้ยนกระหือรือบังคับให้เขาต้องเข้าพิธีให้ได้ โดยไม่ฟังคำปฎิเสธเลยแม้แต่น้อย

“ฝ่าบาท!” ไลลาอุทานออกมา ความอดทนของเธอกำลังจะสิ้นสุด การกระทำที่หมิ่นเกียรติของเขา ทำให้เธอแทบอยากจะตัดขาดเสียเดี๋ยวนี้ ได้แต่กล้ำกลืนความไม่พอใจเอาไว้ก่อน สักวันหนึ่งเธอจะเอาความอวดดื้อถือดีของเขา มาสยบลงแทบเท้าแล้วเหยียดหยามอย่างไร้ศักดิ์ศรีให้จงได้  

“เจ้าชายอิสราร์! แล้วเราจะได้เห็นดีกัน!” ไลลากัดฟันพูดออกมา แล้วสะบัดหน้าเดินจากไปทันที 

เนญ่าที่ตกตะลึงจนทำอะไรไม่ถูก ยืนขาแข็งราวกับถูกสาปให้อยู่กับที่ ในใจพลันแตกสลาย ความวาดหวังที่เคยใฝ่ฝันมาตั้งแต่เริ่มเป็นสาว แตกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยต่อหน้าต่อตา 

เธอริษยาพี่สาว เพราะแอบชอบคู่หมั้นอีกฝ่ายมาโดยตลอด วิธีเดียวที่สามารถจะทำให้ฝันเป็นจริงได้ คือยอมเป็นเบื้องล่างให้อีกฝ่ายกดขี่ เพื่อที่จะอนุญาตให้เธอได้อยู่ใกล้กับเขาในอนาคต 

แต่ตอนนี้เล่า?? ทุกอย่างกำลังจะสูญเปล่าไปแล้วใช่ไหม?

เนญ่าแค้นใจในท่าทีของบุรุษตรงหน้า จนแทบจะหลั่งน้ำตา เธอรู้นิสัยของพี่สาวเป็นอย่างดี โอกาสของเธอเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว