ตอนที่ 39 : (っ˘з(˘⌣˘)18+ (1) 

“พี่ชายมาแล้ว! ตรงเวลาเป๊ะ!” รินรดาอุทานอย่างดีใจ ที่เห็นพี่ชายเดินออกมาจากลิฟต์ เพราะใกล้เวลาที่จะให้สัมภาษณ์กับสื่อเต็มที พลางหันไปมองพนักงานต้อนรับที่เดินตามท้ายขบวนมาด้วย ซึ่งโรงแรมระดับนี้จะอำนวยความสะดวก โดยบริการให้แขกสามารถเช็คอินภายในห้องพักได้เลย เพื่อความเป็นส่วนตัว

“มาเช็คอินใช่ไหมคะ เชิญทางห้องหนังสือได้เลยค่ะ มีเจ้าหน้าที่รออยู่แล้ว” พนักงานก้มตัวโค้งแล้วเดินแยกตัวไป

เจ้าชายอิสราร์ เดินนำหน้าคณะองครักษ์ ก้าวเข้ามาในห้องสวีทอันหรูหรา ภายในโรงแรมที่เจ้าภาพได้จัดเตรียมไว้ให้  พริมโรสรู้จักโรงแรมนี้เป็นอย่างดี ซึ่งเป็นโรงแรมของแบรนด์ลักซูรีสุดหรูชั้นนำระดับเอเชีย ใช้ต้อนรับบุคคลสำคัญระดับประเทศ หรือเชื้อพระวงศ์ของประเทศต่างๆ และโรงแรมแห่งนี้ยังเคยเป็นที่ตั้งของวังเจ้าฟ้าพระองค์หนึ่ง ของทีแลนด์ในอดีตอีกด้วย 

แต่ละห้องจะมีธีม ที่เน้นความหรูหราของราชวงศ์ในแต่ละยุค ซึ่งจะต่างกันที่การตกแต่ง และห้องนี้มีเนื้อที่โดยรวมประมาณห้าร้อยห้าสิบตารางเมตร มีทั้งหมดห้าห้องหลัก เฉพาะห้องนั่งเล่นหรือห้องรับแขก ก็กว้างขวางราวกับรวมเอาพื้นที่ของห้องแสตนดาร์ดสองห้องมารวมกัน ราคาห้องพัก อยู่ที่หนึ่งแสนสามหมื่นบาทต่อคืน และยังไม่ได้รวมราคาของค็อมพัลโซรี กาล่าดินเนอร์เข้าไปด้วย ไม่ว่าจะเข้าร่วมหรือไม่ก็ตาม

รินรดาซึ่งทำหน้าที่เป็นเลขาส่วนตัว นำเอกสารวางไว้บนโต๊ะตรงหน้า ขณะที่เจ้าชายกำลังนั่งลงที่โซฟาหลุยส์ โครงสีทองประกายเงิน แกะสลักลวดลายวิจิตรบรรจงสวยหรู ดูสง่างามจนสะกดทุกสายตาเฉกเช่นเดียวกับตัวเขา

“ว่ามา!” เขาหันมามองอย่างเกียจคร้าน น้ำเสียงเอื่อยเฉื่อย  ออกคำสั่งให้น้องสาว รายงานหมายกำหนดกา รแทนการหยิบเอกสารมาอ่านเอง

“บีบีซีกับกำลังรอสัมภาษณ์เป็นกลุ่มแรก มีถ่ายรูปเพื่อประกอบบทความด้วย เราจำกัดเขาไว้เพียงสามคำถาม เพราะวันนี้มีสื่อหลายหัวของทีแลนด์ มารออยู่หลายคิวเหมือนกันเพคะ”

“ถึงกี่โมง?”

“แค่เที่ยงเพคะ จึงจำกัดเวลาให้สั้นที่สุด”

“อืม งั้นมาเริ่มเลยเถอะ” เขาพูดแล้วหันไปแย้มยิ้มอบอุ่นที่แฝงความนัยลึกซึ้งให้กับหญิงสาวในชุดสูททะมัดทะแมง ที่นั่งอยู่โซฟาด้านหนึ่ง ไกลออกไปตรงผนังห้องทางด้านข้าง 

พริมโรสหัวใจเต้นโครมคราม แทบจะทะลุออกมาจากอก เมื่อนึกถึงความนัยลึกซึ้งที่เขาส่งมาให้นั้น และยิ้มตอบกลับไปอย่างหวานละมุน เพื่อเป็นการตอบย้ำในคำสัญญา

เขามองนัยน์ตาคู่งามเปล่งประกายสว่างไสวเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ภายใต้แมสที่คลุมปิดไว้ทั้งจมูกและปาก พลันหัวใจก็เต้นแรงขึ้น แทบอยากจะเร่งเวลาให้ผ่านไปเร็วๆ ก่อนจะหันมาสนใจสิ่งที่ต้องทำตรงหน้า เมื่อได้ยินเสียงของน้องสาว

“มิสเตอร์มอร์เล่ย์เชิญค่ะ คุณมีเพียงสามคำถามในการสัมภาษณ์พร้อมกับถ่ายรูปอีกสามช็อต กรุณารักษาเวลาด้วยนะคะ” 

นักข่าวพยักหน้าอย่างงุนงงเล็กน้อย แอบบ่นในใจว่าทำไมต้องเร่งรีบถึงขนาดนั้น และเขาก็ไม่ได้สนใจในคำพูดของหญิงสาวเท่าไหร่นัก เขาเป็นนักข่าวสำนักใหญ่ ที่มีคนติดตามบนอินสตาแกรมอยู่ทั่วทุกมุมโลก แม้เจ้าชายจะเป็นราชวงศ์ที่มีศักดิ์ฐานะสูง ยังไงก็ต้องเกรงใจ นักข่าวสำนักดังอย่างเขาบ้างอยู่พอสมควร

ใครๆ ก็ชอบที่จะเป็นจุดเด่น เพื่อดึงดูดแสงจากทั่วโลกให้ส่องมาตัวเอง นี่ไม่ใช่โอกาสทองในการสร้างชื่อเสียงของเจ้าชายหรือไง?

อีกอย่าง เขาต้องการจะสร้างประวัติศาตร์อีกหน้าหนึ่ง ให้กับสำนักข่าวของเขา เหมือนกับอดีตนักข่าวอาวุโสคนหนึ่ง ที่ได้เคยสัมภาษณ์เจ้าหญิงราชวงศ์ยุโรป ผู้โด่งดังด้วยคำถามง่ายๆ แต่สร้างความแตกร้าวในชีวิตสมรส จนสะเทือนไปทั้งราชวงศ์ ถูกวิพากษ์วิจารณ์ จากประชาชนจนเกิดความคิดความแตกแยก ลุกลามจนเกิดเหตุการณ์จราจลช็อกโลกมาแล้ว นักข่าวอาวุโสคนนั้น จึงได้กลายเป็นตำนานของวงการนักข่าวทั่วโลก จากวีรกรรมที่ได้เคยทำเอาไว้ และนี่ก็จะเป็นผลงานชิ้นโบว์แดงในตำนานของเขาด้วยเช่นกัน

สายตาดุดันคมกริบลึกล้ำสุดจะหยั่ง นั่งมองท่าทีมั่นอกมั่นใจในตัวเองของนักข่าวคนดัง ที่กำลังนั่งลงตรงข้ามเขาด้วยความสุภาพ บุคลิกที่โดดเด่นสง่างาม ผสมผสานกับความแข็งกร้าวจนกลายเป็นเสน่ห์อันทรงพลังพิเศษเฉพาะตัว เปล่งประกายออร่าออกมา สะกดข่มปมเด่นของผู้คนรอบข้าง จนดูด้อยค่าไปในพริบตา 

นักข่าวรู้สึกประหม่า ขึ้นมาทันทีที่สบตาดำสนิทคมกริบราวกับเหยี่ยว ที่ทำให้ผู้คนได้เห็นเข้าแล้ว ก็คล้ายกับจะถูกดูดลงไปในสายตาคู่นั้น เขาจับมือเชคแฮนด์ตอบมือของเจ้าชาย ที่ยื่นมาทักทายตามมารยาทด้วยอาการเกร็งนิดๆ

"เอ่อ..กะ..กู้ดมอนิ่ง ฮาวอาร์ยู ผมขอเริ่มเลยนะครับ” เขาออกตัวขออนุญาต ซึ่งอีกฝ่ายก็พยักหน้า และผายมือให้เริ่มได้เลย “เอ่อ..ฝ่าบาทคิดว่า..พระองค์จะได้ขึ้นเป็นกษัตริย์ไหมครับ?"

เจ้าชายอิสราร์เลิกคิ้ว แววตาแฝงไปด้วยอารมณ์ความรู้สึกชนิดหนึ่งที่อ่านยาก สีหน้าคล้ายยิ้มแต่ไม่ยิ้ม เอ่ยตอบด้วยท่าทีเรียบเฉย

"ไม่มีใครที่รู้คำตอบนี้นอกจากท่านศาสดา ที่ได้รับสารมาจากพระเจ้า และแน่นอนว่าคำถามนี้ก็อยู่ในความคิดของคนเปเรซทั้งประเทศด้วยเช่นกัน แต่ใครเล่าจะรู้ว่า โชคชะตาในวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร!"

นักข่าวไม่ได้คำตอบที่ต้องการ จึงตั้งคำถามใหม่โดยเปลี่ยนคำพูด แต่ก็ยังมีความหมายที่เป็นนัยยะเดิมอยู่ดี

"พระองค์ทรงมีความคิด ที่อยากจะขึ้นเป็นกษัตริย์หรือไม่?" ประกายประหลาด ฉายวาบในแววตาของผู้ถูกถาม อยู่เพียงวูบหนึ่ง ก่อนจะถูกแทนที่ด้วยนัยน์ตาสีดำสนิท สาดแววลึกลับเข้าใจยาก เอ่ยตอบคำถามด้วยเสียงเรียบ

"ผมถูกถามถึงประเด็นนี้บ่อยๆ ในช่วงสองสามปีที่ผ่านมา เป็นคำถามที่คล้ายจะยั่วยุ ให้มกุฏราชกุมารมีปัญหาขัดแย้งกับองค์เหนือหัวให้ได้ ซึ่งผมก็เข้าใจเจตนาของสื่อทุกสำนักเป็นอย่างดี ในฐานะน้องชาย ผมเห็นว่าการที่พี่ชายทรงรับภาระหน้าที่ความรับผิดชอบทั้งหมด ของประเทศมาแบกไว้บนไหล่เสียเอง ในขณะที่ผมสามารถใช้ชีวิตได้อย่างอิสระเสรี แล้วทำไมผมจะต้องเอาก้อนหินขนาดมหาศาลเช่นนั้น มากดทับตัวเองให้อึดอัดด้วยล่ะ?"

"ถ้าการเป็นกษัตริย์ ทำให้ฝ่าบาทรู้สึกว่ามีข้อจำกัดมากมายขนาดนั้น คิดว่าพระองค์เหมาะสม ที่จะเป็นกษัตริย์ในอนาคตหรือไม่?" นักข่าวเผลอกลั้นใจมองอีกฝ่ายว่าจะตอบเขาอย่างไร

ใบหน้าสง่างามยกยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจ ก่อนที่จะเอ่ยปากตอบคำถามอย่างหนักแน่น

"ทุกเรื่องที่เกิดขึ้นในชีวิตผม ไม่ว่าจะเหมาะสมหรือไม่ ควรหรือไม่ควรอย่างไร มันก็ไม่สำคัญอะไรกับผมเลย ถ้าสิ่งนั้นจำเป็นต้องทำผมก็จะทำมันโดยไม่ลังเล"

นักข่าวลอบก่นด่าในใจกับประโยคที่ได้รับ ซึ่งเป็นการถามเหมือนไม่ได้ถาม ตอบเหมือนไม่ได้ตอบ เขาจึงคิดว่าพูดยั่วยุไปตรงๆ เลยน่าจะได้ผลกว่า แววตาคมฉายแววนักล่า รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ฉายชัดอยู่บนใบหน้า ก่อนที่จะเอ่ยปากถามอย่างมั่นใจ

"ถ้าอย่างนั้นการทำรัฐประหาร..."

"มิสเตอร์มอร์เล่ย์! หมดเวลาของคุณแล้วค่ะ ต่อไปเป็นคิวของทีแลนด์แมกกาซีน"

"ได้โปรดมิส! ผมขออีกคำถามเดียว!" เขารู้สึกเหมือนวิมานในฝันกำลังล่มถล่มลงมาบนหัว ความพยายามในครั้งนี้กำลังเสียเปล่า บทสัมภาษณ์แบบนี้จะเอาไปขายได้อย่างไร และโอกาสแบบนี้ก็ไม่ได้มีมาบ่อยๆ

"ต้องขอโทษด้วยค่ะ เชคฮ์เพิ่งจะลงจากเครื่องก็มาให้สัมภาษณ์ทันที จึงมีอาการเจ็ทแลคเล็กน้อย ยังปรับตัวไม่ได้ เราจึงต้องจัดสรรเวลาของสื่อ ที่มารอเป็นจำนวนมากให้กระชับที่สุด เพื่อให้ท่านได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ ก่อนงานสำคัญในวันพรุ่งนี้ ขอความร่วมมือด้วยนะคะ เชิญค่ะ"

รินรดาลอบยิ้มในใจ เหลือบไปเห็นแววตาดุดันคล้ายต้องการสังหารคน มุมปากยกยิ้มอย่างชั่วร้ายของพี่ชายก็เข้าใจกันทันที เจอคำตอบไปป่วนของเหลวในหัวของคนพี่แล้ว ทีนี้ก็เจอนิสัยกากๆ ของน้องสาวอย่างเธอไปด้วยแล้วกัน 

คนบางคนก็ใช้โอกาสที่ได้รับมาอย่างสิ้นเปลือง ในบางครั้งใช่ว่าจะได้มันมาง่ายๆ พอได้มาแล้ว แทนที่จะถนอมกลับไม่รู้จักใช้ให้เกิดประโยชน์ ถ้าถามอะไรที่สร้างสรรค์กว่านี้ ก็จะยืดเวลาให้อยู่หรอก แต่คำถามที่มีความสุขบนความทุกข์ผู้อื่นเช่นนี้ ไม่ควรค่าแก่การใส่ใจ

ให้ยึดบีบีซีงั้นรึ? ได้!! เดี๋ยวจะตามไปยึด ยันสำนักงานใหญ่เลย!!  อยากจะรู้เหมือนกันว่า ถ้าอยู่ในกำมือฉันแล้ว ยังจะมีความกล้าแบบนี้อีกไหม!!

พริมโรสเห็นสองพี่น้องสบตากัน ก็รู้ทันทีว่าคงจะแอบทำอะไรลับหลังผู้คนอีกแล้ว ทำให้นึกสงสารนักข่าวคนนี้อยู่ไม่น้อย แต่อีกใจก็แอบขบขันที่เขาดวงไม่ดี จำเพาะต้องมาเจอพี่น้องมหาประลัยคู่นี้ แต่ใครให้เขามีปากไว้เพื่อกินข้าวอย่างเดียว แต่ไม่รู้จักพูดอะไรที่มันสร้างสรรค์กันล่ะ 

คำถามแบบนี้ไม่ต้องตอบก็ได้! โชคดีแค่ไหนแล้วที่ไม่ต้องกินข้าวผ่านธูป!!

…

พริมโรสอยู่ในสระน้ำส่วนตัวหน้าห้องพัก พวงแก้มแดงระเรื่อ นัยน์ตาหวานเยิ้ม ริมฝีปากเผยอแย้ม ขณะที่ใบหน้าหล่อเหลาคมคายกำลังก้มลงมาหาอย่างเชื่องช้า อยู่ใกล้เสียจนได้กลิ่นลมหายใจหอมที่คุ้นเคย ทั้งกลิ่นอายและร่างอันอบอุ่นของเขาก็โอบล้อมอยู่รอบตัว แต่แล้วก็ต้องรีบถอยออกห่าง ทันทีที่ได้ยินเสียงหวานใสตะโกนดังลั่นมาจากภายในห้อง

“พี่ชาย! พี่สะใภ้! ดูนี่บทสัมภาษณ์ในแมกกาซีนของทีแลนด์ออกมาแล้ว ไวมากๆ เลย ผ่านไปไม่กี่ชั่วโมงเอง แต่เอ๊ะ!” รินรดาชะงักเท้าที่กำลังก้าวเดิน ขณะที่สายตาเพ่งมองนิตยสารที่กำลังกางอยู่ในมือ

“เป็นอะไร?” ชายหนุ่มถามอย่างสงสัย

“น้องอุตส่าห์หลบมุมกล้องแล้ว พวกเขายังถ่ายติดไปได้อีก มีรูปพี่สะใภ้ติดไปด้วยรูปหนึ่ง” ปากสวยเชิดขึ้นอย่างไม่พอใจ

“ทำไมล่ะ กลัวความลับเปิดเผยหรือไง?”

“ก็ใช่น่ะสิ! เดี๋ยวคนในสำนักข่าวที่เปเรซก็รู้กันหมดว่า น้องเป็นผู้บริหาร ไม่ได้เป็นแค่นักข่าวธรรมดา!”

“ท่านหญิงเป็นนักข่าวด้วยหรือเพคะ?” 

“ฉันทำหลายอย่างเลยค่ะ สุดแต่ว่าพี่ชายเขาจะให้ทำอะไร”

“ที่เราตามหาตัวประกันได้รวดเร็วกว่าที่คิด ทั้งๆ ที่พวกมันย้ายสถานที่กันเป็นว่าเล่นก็เพราะยัยนี่แหละ นับว่ามีประโยชน์อยู่ไม่น้อย!”

“ฮึ! ถ้าไม่ทำงานให้ ก็จะไร้ประโยชน์อย่างงั้นสิ?” ปลายคางมนเชิดขึ้นเถียงตอบอย่างเย่อหยิ่ง ท่าทางคล้ายผู้เป็นพี่ราวกับพิมพ์

“อย่าบอกนะว่า นักข่าวที่ไม่ทราบสัญชาติที่ถูกจับตัวไปด้วยในตอนนั้น ก็คือท่านหญิง!” พริมโรสเบิกตากว้างอย่างคาดไม่ถึง รู้สึกประหลาดใจ

“ฉันเองค่ะ! แถมยังรู้ด้วยว่าคนบงการเป็นพวกไหน และมีใครบ้าง!”

“ท่านหญิงไม่กลัวอันตรายเลยหรือเพคะ?”

“ฉันเอาตัวรอดได้ค่ะ ยิงปืนแม่นด้วย ขอบอก!”

“แรงเท่ามดจะเอาตัวรอดไปได้สักกี่น้ำ อย่ามาทำเป็นคุย ทีหลังทำอะไรโดยพละการแบบนี้อีก จะสั่งจับขังสักเดือน! ท่านแม่เป็นห่วงมากแค่ไหนรู้บ้างหรือเปล่า?”

“โธ่! ท่านพี่ ตั้งแต่กลับมานี่ก็บ่นไม่เลิก! เหตุการณ์มันคับขัน ถ้าไม่ทำอย่างนั้นจะช่วยเหลือคนอื่นๆ ได้ยังไงล่ะ! ไม่เอาและ จู๋จี๋กันไปเลย ไม่อยู่เป็นก้างแล้วก็ได้!” หญิงสาวพูดจบก็สะบัดหน้าพรืด กระทืบเท้าจากไปอย่างแง่งอน 

พริมโรสมัวแต่ยิ้มอย่างเอ็นดู เลยไม่ทันรู้ตัวเมื่อแขนแข็งแรงโอบมารอบเอวแล้วดึงเข้าหาตัวจับหันหลังพิงกับขอบสระ พร้อมกับดึงสายบิกินี่ที่ผูกไว้ที่เอวออก

“ฝ่าบาท! นี่มันกลางแจ้งนะเพคะ!”

“สระส่วนตัว! ใครแหลมเข้ามาจะสั่งพักงานให้หมด!” น้ำเสียงดุดัน แต่นัยน์ตากลับหวานล้ำเสียจนใจสั่น

“ฮื้อ! เอาแต่ใจ..” เธอยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกฝ่ามือใหญ่สอดเข้าไปในกลุ่มผมบริเวณท้ายทอย แล้วกำไว้ดึงให้ใบหน้าเงยแหงน ปลายลิ้นปาดเลียที่ริมฝีปากล่าง แล้วขบเม้มเบาๆ ไล้ปลายลิ้นไปตามเรียวปากนุ่ม แล้วดูดที่ริมฝีปากบน ประทับจุมพิตเบาๆ ก่อนที่จะถาโถมจูบอย่างหนักหน่วง เปลี่ยนเสียงประท้วงให้เป็นเสียงครวญครางอยู่ในลำคอได้ในพริบตา 

เขาจับสองขาเรียวให้รัดสะโพกของเขาไว้ ในขณะที่ยังจุมพิตไปด้วย แล้วสอดใส่ท่อนเนื้อหนาเข้าหาโพรงเนื้อที่หุบแน่น ก่อนจะค่อยๆ โยกสะโพกขยับ 

พริมโรสรีบยกแขนสองข้างจับไหล่เขาไว้เป็นหลัก ใจหนึ่งก็กลัวคนอื่นจะมาเห็น อีกใจก็แอบตื่นเต้นไปกับการกระทำของเขาอยู่ไม่น้อย ซึ่งเป็นการสร้างประสบการณ์แปลกใหม่ที่เธอไม่เคยเจอมาก่อน

เขาถอนริมฝีปากออก ซุกไซ้ที่ซอกคอนุ่ม รู้สึกเสียวไปตลอดทั้งหน้าขา

“อาาา~..ขนาดอยู่ในน้ำก็ยังแนบแน่นเสียจนแทบขยับไม่ได้เลย!”

“ฝ่าบาท~..อาาา~..เสียวเหลือเกินเพคะ” แรงเสียดสีของลำเอ็นกับโพรงเนื้อนุ่มผสมกับแรงดันของน้ำที่กระเพื่อนไหวไหลลื่นอยู่รอบตัว ทำให้รู้สึกเสียวกระสันเสียจนเหมือนกับมีกระแสไฟฟ้าวิ่งพล่านไปทั่วทั้งร่าง จนหลุดปากครางออกมาอย่างวาบหวิว สองแขนโอบกอดคอเขาไว้แน่น

“โรสจ๋า~..แต่งงานกับผมนะ..จดทะเบียนกันที่นี่เลยดีไหม?” เสียงแหบพร่ากระซิบที่ข้างหู พร้อมกับควงสะโพกกระแทกเข้ามาซ้ำๆ รัวถี่ 

เดี๋ยวนะ!! นี่เป็นการขอแต่งานที่พิสดารที่สุดในสามโลกแล้วใช่ไหม?? ฮือ..ฉากขอแต่งงานที่สุดแสนโรแมนติกแบบในฝัน ได้ระเหยหายไปในอากาศเสียแล้ว!!

......................

Compulsory Gala Dinner — ดินเนอร์หรูหราแบบบังคับจ่าย มักจัดในเทศกาลใหญ่ๆ ให้ผู้สนใจรับประทานอาหารพร้อมเพลิดเพลินกับบรรยากาศได้เข้าร่วมตามความสมัครใจ ส่วนใหญ่จะเป็นคืนวันส่งท้ายปีเก่า วันนคริสต์มาสอีฟ หรืออาจจะเป็นวันลอยกระทงของแต่ละปี