ตอนที่ 38 

พริมโรสลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างสดชื่น เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา เห็นว่าใกล้จะหกนาฬิกาแล้ว อีกครึ่งชั่วโมงก็จะถึงที่หมาย เมื่อคืนนี้ กว่าเขาจะปล่อยเธอออกจากอ้อมแขน ก็ล่วงเลยไปจนเกือบตีหนึ่งตีสอง ถึงแม้จะนอนเพียงไม่กี่ชั่วโมง แต่กลับไม่มีอาการง่วงงุนเลยแม้แต่น้อย อาจเป็นเพราะตื่นเต้นที่จะได้กลับประเทศบ้านเกิดก็เป็นได้

หญิงสาวลุกขึ้นเตรียมจะไปอาบน้ำ แต่จู่ๆ ก็มีแสงสว่างวาบที่ปลายหางตาจึงเหลียวไปมอง เห็นเป็นข้อความเข้ามาในโทรศัพท์มือถือของเขา จึงหยิบขึ้นมาดูอย่างถือวิสาสะ

[ หม่อมฉันคิดถึงฝ่าบาท คิดถึงคืนนั้นของเรา อนุญาตให้หม่อมฉันไปหาได้ไหมเพคะ? ]

หญิงสาวมองอย่างตื่นตะลึง มือไม้สั่นไปหมดด้วยความโกรธ เพิ่งรู้ว่าตัวเองเป็นสตรีที่โง่งมที่สุดในโลก แถมยังไร้เดียงสาเสียจนเปิดโอกาสให้คนอื่นมารังแกได้ง่ายๆ

เธอเหวี่ยงโทรศัพท์ลงบนที่นอน เดินเข้าห้องน้ำไปด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิด ผู้ชายสมควรตายผู้นี้เห็นเธอเป็นตัวอะไร

…

“พี่ชาย! ตื่นแต่เช้าเลย! เป็นเพราะสดชื่นเกินไป หรือเพราะนอนไม่หลับเพคะ”

“หน้าตาดีอย่างนี้ ดูเหมือนคนอดนอนอย่างนั้นรึ?”

“อ๊ะ! ใครว่าไม่ใช่! เดี๋ยวคงต้องสังเกตสีหน้าของพี่สะใภ้ร่วมด้วย ว่าพอกันหรือแย่กว่า” หญิงสาวพูดจบก็หัวเราะออกมาอย่างชอบใจ

“อย่าไปแซวเชียวนะ! เดี๋ยวงานเข้าพี่ชายเธอ เขาค่อนข้างหน้าบาง พูดเรื่องพวกนี้ทีไรต้องโมโหใส่พี่ทุกที!”

“น้องก็พูดปกติที่คนทั่วไปเขาพูดกัน ไม่น่าจะทำให้โกรธได้ ว่าแต่พี่ชายใช้คำพูดแบบไหนกัน ถึงทำให้ผู้หญิงอารมณ์ขึ้น อ๊ะ! ได้ยินเสียงเดินมาแล้ว!” 

พริมโรสเดินเข้ามาในห้องอาหาร พอเห็นว่ามีผู้หญิงนั่งอยู่กับเขาด้วย จึงชะงักค้าง ไม่ได้ก้าวเดินต่อ ชายหนุ่มหันมาเห็นจึงกวักมือเรียก แล้วดึงมือให้มานั่งข้างๆ เมื่อเธอเดินเข้ามาใกล้

พริมโรสมองหญิงสาวหน้าตางดงามตรงหน้า ด้วยความหวั่นวิตก พลางคิดถึงข้อความที่ส่งเข้ามาในโทรศัพท์ของเขา

“ที่รัก! นี่น้องสาวของผม รินรดา”

“ท่านหญิงหรือเพคะ? แต่ในภาษาอาหรับไม่มีชื่อแบบนี้นี่นา?”

“ฉันเป็นน้องสาวบุญธรรมของพี่ชายค่ะ”

“ท่านแม่ไปเก็บยัยนี่มาจากกองขยะน่ะ เลยรับเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรม”

“ฝ่าบาท! ทำไมพูดแบบนี้กับน้อง!” รินรดาหัวเราะเมื่อเห็นอาการตกใจของว่าที่พี่สะใภ้

“เขาเป็นคนแบบนี้แหละค่ะ อีกหน่อยคุณก็ชิน อีกอย่างนี่เป็นเรื่องจริงค่ะ ฉันถูกเก็บมาจากกองขยะที่ทีแลนด์จริงๆ!”

“ตายแล้ว! คุณไม่โกรธหรือคะ ที่เขาเอาปมด้อยมาพูดเล่น?”

“ตอนเด็กๆ ร้องไห้ทุกครั้งที่เขาพูดแบบนี้ แต่ตอนนี้ ฉันมีภูมิต้านทานเรื่องความหน้าไม่อายของเขาแล้ว ปมพวกนี้ไม่ทำให้ฉันต้องเสียน้ำตาได้อีก!”

“เธอต้องขอบคุณฉันด้วยซ้ำ! ถ้าเลี้ยงเธอแบบปิดหูปิดตา แล้วบังเอิญไปได้ยินใครพูดลับหลัง หรือว่าถูกคนหวังดี แต่เจตนาร้ายนำเรื่องนี้มาโจมตี ความรู้สึกของเธอตอนนั้นจะเป็นยังไง? จะใช้ชีวิตอยู่กับความเป็นจริงได้ไหม? แล้วดูเธอตอนนี้สิ! กินอยู่หลับนอนอย่างมีความสุข ไม่ใช่หรือไง?”

“พี่กำลังทวงบุญคุณ?”

“แค่อยากให้สำนึก! ก่อนที่เธอจะมาเอาคืน โดยการกลั่นแกล้งเมียฉัน ไม่งั้นเธอโดนดีแน่!!”

“ชิ! ไม่หนุกเลย เกลียดคนรู้ทัน!”

“ไม่ใช่ว่าลงมือไปแล้วหรอกนะ?”

“จะเหลือเหรอ! มือชั้นนี้แล้ว สัมภาษณ์ด่วนเลย! น้องไปละ อ้อ! อย่าลืมอ่านสุนทรพจน์นี่สักรอบสองรอบก่อนงานเริ่มล่ะ ผิดพลาดขึ้นมา ขายหน้าชาวโลกเปล่าๆ เจอกันที่งานเลยนะคะ” ประโยคสุดท้ายหญิงสาวหันมาบอกกับพริมโรส ก่อนจะเดินออกไป

“คุณมีอะไรจะถามผมหรือเปล่า?”

“ทำไมถึงคิดว่ามีเพคะ?”

“ผมรู้สึกว่ามีพลังงานบางอย่างวนเวียนอยู่รอบๆ ตัวคุณ จนความเย็นยะเยือกระเหยมาถึงผม สงสัยอะไรยิงคำถามมาได้เลยที่รัก!” 

พริมโรสยื่นโทรศัพท์มือถือของเขาส่งให้ เขาหยิบไปดู จิ้มนิ้วลงบนหน้าจอกดค้างที่ชื่อผู้ส่งเพื่อโทรออกทันที แล้วกดสปีคเกอร์โฟน ได้ยินเสียงเรียกดังอยู่ไม่นานก็มีคนรับสาย

“ฝ่าบาท! ผู้น้อยผิดไปแล้วเพคะ สมควรตาย! อภัยโทษให้หม่อมฉันด้วย หม่อมฉันสำนึกผิดแล้วจริงๆ!” พริมโรสทำหน้าตาเหลอหรา น้ำเสียงสำนึกผิดแต่ใจไม่ได้สำนึกตามไปด้วยนี้ เธอเพิ่งจะได้ยินเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมานี่เอง

“มะ..หมายความว่า..”

“ฉันเองค่ะพี่สะใภ้ ยินดีด้วยค่าคุณผ่านการทดสอบ ขอต้อนรับเข้าสู่ตระกูลอัลฟูลันอย่างเป็นทางการ!”

“อย่าให้ฉันเห็นว่าทำอีกนะ ครั้งต่อไปฉันไม่ละเว้นเธอแน่!”

“โรเจอร์ แดท!, บอส!” ปลายสายตอบกลับมาว่ารับทราบแล้วเจ้านาย แล้วกดตัดสายไปทันที

“โตเป็นสาวแล้ว ยังทำตัวกะโหลกกะลาเป็นเด็กๆ อยู่อีก จะขายออกหรือเปล่าก็ไม่รู้!” เขาบ่นตามหลังน้องสาว

“เพราะเป็นลูกบุญธรรม เลยมีตำแหน่งเป็นเพียงท่านหญิงหรือเพคะ?”

“ใช่! ต้องทำความดีความชอบชิ้นใหญ่ ถึงจะได้รับการอวยยศแต่งตั้งให้เป็นเจ้าหญิง อีกอย่างรินรดามีกำเนิดเป็นสามัญชน ถึงจะเป็นท่านหญิงแต่ก็ไม่ต้องใช้ราชาศัพท์”

“แล้วผู้พันอิฟราอิมมีตัวตนอยู่จริงไหมเพคะ?”

“มี เขาเป็นเพื่อนสนิทผมเอง เรียนโรงเรียนนายร้อยที่อังกฤษมาด้วยกัน และเพิ่งจะเสียชีวิตเมื่อปลายปีที่แล้ว เขาตายเพราะเอาตัวรับกระสุนแทนผม แต่เราปิดข่าวการเสียชีวิตของเขาไว้”

“หม่อมฉันต้องเรียกว่าฝ่าบาทว่า..เชคฮ์อิสราร์?”

“แล้วแต่คุณเลย ผมต้องการแค่สามคำ..ฮาบีบี!” หญิงสาวหน้าแดงกับคำพูดของเขา แต่ก็ยังรู้สึกสงสัยจึงถามต่อ

“เหมือนกับคำว่า..‘อิศรา’..ในภาษาถิ่นของหม่อมฉัน แล้วในภาษาอาหรับแปลว่าอะไรเพคะ?

“ความลึกลับ”

“อื้อหือ บุคลิกช่างตรงข้ามกับชื่อเลย! แต่จะตรงกับความหมายในภาษาของหม่อมฉันซึ่งแปลว่า ความเป็นใหญ่”

“ผมยังมีบางมุมที่คุณยังค้นหาไม่พบ จะบอกว่าตรงข้ามกับชื่อได้ยังไง”

“เอ่อ..ฝ่าบาทเพคะ~..” น้ำเสียงหวานปลายเสียงออดอ้อนที่คุ้นหู ดังมาจากหน้าประตู ทำให้พริมโรสขมวดคิ้ว ชายหนุ่มลุกเดินออกไปเปิดเสียเอง เธอจึงได้เห็นหญิงสาวหน้าตาดีคนหนึ่ง ยืนถือพับเสื้อผ้าไว้ในมือ นัยน์ตาใสซื่อช้อนสายตาขึ้นมอง ใบหน้าหล่อเหลาคมคายของเขาอย่างประหม่า แฝงไปด้วยความเคารพและเทิดทูน 

“ฮัลดา ว่าไง?”.

“หม่อมฉันนำฉลองพระองค์มาให้ กับอีกชุดสำหรับคุณผู้หญิงเพคะ” เขาหยิบชุดสูทกระโปรงของพริมโรสมาคลี่ดู แล้วหันมาถาม

“คุณจะแต่งชุดนี้หรือ?”

“ไม่เพคะ หม่อมฉันจะใส่กางเกง” เขาพยักหน้า แล้วหันกลับมาหาคนที่หน้าประตู

“ขอบใจฮัลดา ไปได้แล้วล่ะ” เขาพูดแล้วรับพับเสื้อมาถือไว้

ฮัลดารู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก ที่เชคฮ์มาเปิดประตูและรับของเสียเอง เพราะหน้าที่เหล่านี้ หญิงผู้นั้นควรจะเป็นคนทำเสียมากกว่า พระชายาตามกฎหมายก็ไม่ใช่ แต่ทำตัวสูงส่งราวกับมีชาติกำเนิดสูงกว่าเจ้าชายเสียอีก ฮัลดาไม่เข้าใจ ว่าเขามองเห็นความดีงามอะไรในตัวของคนผู้นั้น เท่าที่เห็นก็ไม่มีอะไรที่พิเศษไปกว่ารูปร่างหน้าตาภายนอกเลยสักนิด

ถ้าจะเทียบกันตามลำดับฐานะใครมาก่อนหลัง คนผู้นี้ต้องก้มหัวให้เธอด้วยซ้ำ 

“เอ่อ..ให้หม่อมฉันช่วยแต่งตัวนะเพคะ~”

“ไม่ต้อง! ฉันมีคนจัดการให้แล้ว ไปเถอะ!” ฮัลดากัดฟัน แต่ไม่ยอมแพ้ เขาจะมาทำแบบได้ใหม่แล้วลืมเก่าอย่างนี้ไม่ได้ เธอไม่ยินยอม

“แต่ว่า..” เขาไม่พูดอะไร เพียงแต่เม้มปาก แล้วมองนิ่งอยู่เหมือนพยายามจะอดทนให้ถึงที่สุด แต่ก็คงใกล้จะถึงขีดจำกัดเต็มทีแล้ว ฮัลดาหลบตาแล้วหันหลังเดินกลับไปคล้ายกับคนกำลังจะหมดแรง

“เสน่ห์ล้นเหลือเสียจริง!”

“หึง?”

“ไม่! แต่หมั่นไส้!”

“ใคร? เด็กคนนั้นน่ะ?”

“หมั่นไส้ฝ่าบาท!” พริมโรสพูดจบก็ตวัดสายตาค้อนเขาวงใหญ่ เขาหัวเราะอย่างร้ายกาจ ก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งโอบกระชับร่างบางให้เอนเข้าไปในอ้อมแขน 

“ไม่จำเป็นต้องคิดเยอะ! ในโลกของผมมีคุณเพียงคนเดียว สายตาของผมก็จะมองแค่คุณ คำหวานของผมก็จะพูดเพื่อคุณ หัวใจของผมก็เป็นของคุณ แม้แต่ชีวิตของผมก็ยังอยู่ในกำมือคุณ และ…” 

หญิงสาวตาเบิกกว้างจนแทบถลน รีบยกมือปิดปากเขาไว้ก่อน

“หยุด! อย่าบอกนะว่า แม้กระทั่งกลายเป็นวิญญาณก็จะมาวนเวียนอยู่รอบๆ ตัวหม่อมฉันน่ะ!!”

“ว้า! ไม่รู้ทันสักเรื่องจะได้ไหม? หมดอารมณ์เลย!”

หวานจนเลี่ยน!! ใครก็ได้เอาผู้ชายคนนี้ไปเก็บที!!

“หม่อมฉันว่าโหมดโรแมนติกไม่เหมาะกับฝ่าบาทหรอกเพคะ!”

“ดูเฟคขนาดนั้นเลย?” 

พริมโรสทำสีหน้าจริงจัง พยักหน้ารับพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงเน้นหนัก

“มากกกกกก!!”

“สตรีที่ขาดจินตนาการอย่างคุณ โชคดีแค่ไหนที่มาลงเอยกับผู้ชายที่ดีพร้อมอย่างผม ไม่งั้นชาตินี้คงขายไม่ออก!”

“ฮึ! พูดเหมือนหม่อมฉันควรจะแคร์! หม่อมฉันไม่ติดนะ บอกไว้ก่อน!”

“แต่ผมติด! ที่รัก~..ผมไม่ได้จูบคุณมากี่นาทีแล้ว?~” แค่ได้ยินเขาพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน เธอก็รู้สึกใจหวิวๆ ขึ้นมาทันที รีบดันหน้าอกเข้าไว้ไม่ให้เข้ามาใกล้มากกว่านี้

“ไม่เอา! ไปแต่งตัวเร็วเพคะ ใกล้จะแลนดิ้งแล้ว!”

…

พริมโรสผูกเนคไทให้เขาเสร็จเรียบร้อย จึงเดินไปหยิบเสื้อสูทสีน้ำเงินกรมท่าออกมากางเตรียมพร้อมให้เขาสอดแขนเข้าสวมใส่ ช่วยเขาจัดความเรียบร้อยอีกนิดหน่อย จากนั้นก็ถอยออกมายืนมองด้วยสายตาภาคภูมิใจในบุคคลิกที่งามสง่าของเขา

“หล่อไหม?”

“ปรินซ์ ชาร์มมิ่ง!” หญิงสาวชมเขาด้วยประโยคที่ว่าหล่อเหมือนเทพบุตรราวกับหลุดมาจากเทพนิยาย

“แอม ออล ยัวส์” เขาจึงตอบกลับมาว่า เขาเป็นของเธอทั้งตัวและหัวใจ พริมโรสถึงกับใบหน้าแดงซ่านกับการอ่อยได้ตลอดเวลาของเขา

อ๊ะ!

เธอมัวแต่หลบสายตาเพราะเขิน เลยไม่ทันเห็นฝ่ามือที่เอื้อมมาวางที่หลังท้ายทอย แล้วดึงเข้าหาตัวเพื่อประทับจุมพิตอบอุ่น อ่อนโยน

จุมพิตของเขาได้เปิดเปลือยความรู้สึกทั้งหมดที่มี จนทำให้เร่าร้อนไปด้วยกันทั้งคู่ เขาถอนริมฝีปากออกเมื่อเริ่มรู้สึกว่าจะควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว พริมโรสเองก็ยืนหายใจหอบ ใบหน้าแดงก่ำ แววตาฉายประกายปรารถนาชัดเจน

“เราสองคนนี่เคมีตรงกันตลอด ยังพอมีเวลาไหม?~” เขาพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า แล้วหัวเราะเบาๆ

“ตอนนี้ไม่มี! ถึงโรงแรมก่อนค่อยว่ากันนะ เครื่องแลนดิ้งแล้ว จะไปกันหรือยังเพคะ?” 

เขายกยิ้มมุมปากอย่างยินดี ความอบอุ่นสายหนึ่งแผ่ซ่านอยู่ในหัวใจจนล้นอยู่ในช่องอก รู้สึกเต็มตื้นที่เธอยอมรับในตัวเขา จนสามารถพูดคุยเรื่องบนเตียงกันได้อย่างปกติ ฝ่ามือใหญ่เอื้อมไปจับข้อมือบอบบางมากอบกุม นัยน์ตาพราวไปด้วยรอยยิ้ม แล้วจูงมือเดินออกไปด้วยกัน

…………………….

Prince charming -  ปกติจะใช้คำนี้ในรูปแบบของนิยาย ถ้าเอามาใช้ในชีวิตจริงก็จะเปรียบเสมือนคนที่ดูดี หนุ่มหล่อ รูปงามเหมือนเทพบุตร คุณสมบัติเพียบพร้อมไปทุกอย่าง หรือหล่ออย่างกับเจ้าชายในฝัน

“Roger that, boss.” – รับทราบครับเจ้านาย (เป็นศัพท์วิทยุสื่อสารของพวกนักบินและทหาร ซึ่งเป็นมาตรฐานการออกเสียงตัวพยัญชนะเผื่อในกรณีสัญญาณไม่ชัดเจน จะได้ไม่เข้าใจผิดกัน)