ตอนที่ 33

“ฝ่าบาท…” เสียงหวานเรียกเขาอย่างแผ่วระโหย เมื่อความหิวประท้วงขึ้นมาอีก 

“หืม?” ชายหนุ่มหันมาทันทีเมื่อได้ยินเสียงเรียกแผ่วเบาจากคนข้างๆ “เป็นไงบ้าง หิวไหม?”

“หิวเพคะ” เขาคลี่ยิ้มอบอุ่น วางเอกสารในมือ แล้วหันไปหยิบโทรศัพท์ที่โต๊ะหัวเตียง

“เอาอาหารอ่อนๆ มาให้คุณผู้หญิง” เขาวางโทรศัพท์ ถอดแว่นวางไว้คู่กัน ขยับตัวลงนอนแล้วรวบร่างบอบบางเข้ามาชิด ประทับจุมพิตที่หน้าผาก เลื่อนลงมาจุ๊บที่ริมฝีปากเบาๆ ทีหนึ่ง พริมโรสหลับตาซึมซับรับความอบอุ่นที่เขาถ่ายทอดมาให้

“ยังเพลียอยู่ไหม?” ฝ่ามือใหญ่ไล้พวงแก้มนวลด้วยโคนนิ้วโป้งเบาๆ ในใจเต็มตื้นไปด้วยความลึกซึ้งที่กำลังปรี่ล้นขึ้นมาจนเต็มช่องอก ความรู้สึกทั้งรักทั้งเอ็นดูพร่างพรายอยู่ในแววตา

“เพคะ ถ้าไม่ใช่เพราะหิวก็อยากจะนอนต่ออีกหน่อย เราอยู่ที่ไหนเพคะ?” หญิงสาวกวาดสายตามองอยากแปลกใจ 

“อยู่บนเครื่องบิน เรากำลังจะไปทีแลนด์”  พิมพ์โรสเบิกตากว้างให้กับความหรูหราที่เห็นอย่างตื่นตะลึง ลักษณะการตกแต่งคล้ายห้องพักในโรงแรม มากกว่าที่จะเป็นห้องบนเครื่องบินเสียอีก 

หญิงสาวขยับตัวลุกขึ้นนั่ง เขาลุกขึ้นมาประคอง เธอเลยเห็นสภาพตัวเองบางแห่งที่เต็มไปด้วยผ้าพันแผล

“หม่อมฉันกลายเป็นมัมมี่ไปแล้ว!” 

เขายิ้มอย่างเอ็นดู มองเธอด้วยดวงตาเป็นประกายหวานล้ำ บีบพวงแก้มอิ่มของหญิงสาวเบาๆ  ความกังวลที่อัดแน่นมาตลอดทั้งวันคลายตัวลง สัมผัสได้ถึงความสุขอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

“เป็นมัมมี่ที่น่ารักมาก” 

เธอเหลือบตามองเขาทีหนึ่ง รู้สึกหัวใจตัวเองเต้นตึกตักผิดจังหวะขึ้นมา ทั้งยังสั่นหวิวและรัวเร็วไปกับการแสดงออกที่อ่อนโยนของเขา แววตาที่อบอุ่น น้ำเสียงทุ้มนุ่มปลายเสียงออดอ้อน ทั้งคำพูดยังละมุนแฝงความอ่อนหวาน 

ความรู้สึกดีๆ ที่เกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัวมาก่อนหน้า บวกกับความรู้สึกในช่วงเวลานี้คืออะไรกันแน่ ใช่สิ่งที่เขาเรียกกันว่า..’ความรัก’ หรือเปล่านะ?

ทำไมจู่ๆ ก็รู้สึกว่าเขาหล่อจนเกินต้านขึ้นมา จิตใจของฉันเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว!

หญิงสาวรีบหันไปมองทางอื่น ปกปิดความรู้สึกที่หวั่นไหวภายในใจของตัวเอง มองสภาพโอ่โถง และการตกแต่งที่เลิศหรูอลังการภายในห้อง ที่เน้นสีขาวทองเป็นหลัก และดูเหมือนสีทองเหล่านี้ จะเป็นทองคำแท้เสียด้วย 

“เครื่องบินส่วนตัวหรือเพคะ?”

“อืม ชั้นนี้จะแบ่งห้องนอนเป็นสองโซน พวกเราจะอยู่ชั้นบน ส่วนพนักงานกับผู้ติดตามจะอยู่ชั้นล่างทั้งหมด”

“โอ้โห! ไม่เคยคิดเลยว่าแต้มบุญของหม่อมฉันจะสูงถึงเพียงนี้ ได้มีโอกาสนั่งเครื่องบินส่วนตัวกับเขาด้วย เราออกไปด้านนอกกันไหมเพคะ หม่อมฉันอยากเห็นแล้ว!”

“ไปสิ เดี๋ยวพนักงานจะยกของกินมาให้ที่ห้องอาหาร” ชายหนุ่มประคองหญิงสาวลุกขึ้น โอบไหล่ไว้หลวมๆ พาเดินออกไปชมห้องต่างๆ

“เป็นของแอร์บัสหรือโบอิ้งเพคะ?”

“แอร์บัสสามแปดศูนย์ เทคโนโลยีล่าสุด และขนาดใหญ่กว่าโบอิ้งทุกรุ่น”

“มีกี่ห้องเพคะ?” 

“มีห้าห้องหลัก ห้องทำงาน ห้องนั่งเล่น ห้องอาหาร สองห้องนอน สองห้องน้ำ จะมีสองโซนด้านหน้าและด้านหลัง”

“ตกแต่งสวยจังเลยเพคะ! ทั้งยังกว้างขวาง!”

“จริงๆ แล้วเป็นเครื่องบินประจำตำแหน่งขององค์สุลต่าน พระบิดาของผมสั่งทำไว้สองลำรุ่นเก่าจะเป็นของโบอิ้ง ลำนี้เป็นรุ่นล่าสุด หลังจากพระบิดาสวรรคตก็เลยตกทอดเป็นสมบัติของท่านพี่”

“มีของส่วนพระองค์เองด้วยไหมเพคะ”

“ของผมจะเป็นเครื่องบินเจ็ตส่วนตัว เป็นของแอร์บัสเหมือนกัน แต่ลำเล็กกว่านี้” 

“แล้วฝ่าบาทขับเครื่องบินได้ไหมเพคะ?”

“ได้สิ ชั่วโมงบินของผมเริ่มจากการขับเครื่องบินรบตอนอายุสิบห้า”

ชายหนุ่มพาหญิงสาวเดินดูทีละห้อง จนมานั่งคุยกันในห้องอาหาร พอดีกับพนักงานเข็นทรอลลี่เข้ามา กลิ่นหอมละมุนของซุปทรัฟเฟิลลอยฟุ้งมาในอากาศแต่ไกล

“ผมมีข่าวดีกับข่าวร้ายจะฟังข่าวไหนก่อน?” เขาพูดขึ้นมาขณะพนักงานลำเลียงถ้วยซุปและน้ำชาลงบนโต๊ะ พร้อมเค้กชิ้นเล็กๆ หลากหลายหน้าตา ที่วางรวมกันมาในจานขนาดใหญ่

“อืม ขอข่าวดีก่อน” เขายกยิ้มมุมปาก เพราะเดาทางเธอถูก คนทั่วไปส่วนใหญ่มักจะเลือกฟังข่าวร้ายก่อน แล้วค่อยกลบเรื่องตื่นเต้นด้วยข่าวที่น่ายินดี

“ทีมของผู้กองเตวิชกลับมาแล้ว เขาไปถูกทางเลยช่วยตัวประกันได้อย่างปลอดภัย รวมถึงเพื่อนของคุณด้วย ส่วนข่าวร้ายเรายังหาตัวผู้หมวดจอมทัพไม่พบ”

“แย่ล่ะ! แต่ยังส่งทีมค้นหาอยู่ใช่ไหมเพคะ?” 

“อืม ไม่เจอไม่เลิกรา”

“แล้วพระชนนี?”

“รู้เบาะแสแล้วกำลังเร่งติดตาม เห็นว่าผู้กองเตวิชจะไปเข้าร่วมทีมค้นหาด้วย”

ขณะที่กำลังคุยกันอยู่ ก็มีเสียงวีดีโอคอลเข้ามาที่โทรศัพท์ภายในเครื่องบิน เขาเปิดช่องเก็บอุปกรณ์ทางด้านข้าง หยิบโทรศัพท์ออกมาสไลด์เพื่อรับสาย แว่วเสียงจอมทัพกับจักรินเอ่ยคำทักทายและทำความเคารพ เขาพยักหน้าตอบรับ แล้ววางโทรศัพท์ไว้บนที่ตั้ง จับหมุนหันไปทางหญิงสาว

“เฮ้! ยัยจิ้งจอกอมตะ! ถูกพันจนเป็นดักแด้อย่างนี้แล้ว ทำไมเธอยังไม่ตายอีก!” เตวิชส่งเสียงทักทาย และไม่รอช้าที่จะแสดงความเป็นห่วงด้วยเจตนาที่ดี

“ก็ขนาดนายยังไม่ตาย ฉันก็มีสิทธิ์อยู่ได้สิ!” หญิงสาวโต้กลับอย่างไม่ยอมแพ้

“เฮอะ! ฉันเป็นห่วงเธอขนาดนี้ยังจะมายอกย้อน”

“เก็บความเป็นห่วงจอมปลอมของนายไปไกลๆ เลย นายเป็นห่วงฉันหรือห่วงเงินของนายกันแน่!”

“ฉันเกลียดเธอก็ตรงนี้แหละ! อ่านใจฉันออกอย่างกับเสกพยาธิเข้ามาในไส้ในปอด อะไรก็รู้ทันไปหมด!”

“หยุดเลยทั้งสองคน! เคยคุยกันดีๆ เกินสองประโยคไหม?” จักรินถามขึ้นมา

“ไม่เคย! | ไม่เคย!” และทั้งคู่ก็ตอบพร้อมกันทันที เสียงจักรินหัวเราะดังลั่น ผู้พันอิฟราอิมเลิกคิ้ว มองหญิงสาวถลึงตาใส่โทรศัพท์อย่างนึกขัน

เขาขยับมานั่งฝั่งเดียวกัน แต่อยู่นอกรัศมีของกล้อง หยิบถ้วยซุปมาวางตรงหน้าตัวเอง แล้วตักขึ้นมาเป่าไล่ความร้อน ก่อนที่จะส่งไปจ่อที่ปากคนที่มัวแต่ห่วงคุยจนลืมหิว หญิงสาวอ้าปากรับอัตโนมัติ แล้วพูดต่อ

“นี่นายจักร! แฟนนายน่ะทำตัวน่าสงสัยมาก เจตนาติดเครื่องติดตามบนตัวฉันด้วย ฉันเลยให้นายเตไปสืบมาให้ ถามหน่อย..นายรู้จักแฟนนายดีแค่ไหน? ฮึ?” พูดจบก็อ้าปากรับช้อนที่มาจ่อพอดี หญิงสาวทำเหมือนเป็นเรื่องปกติธรรมชาติที่เขาจะต้องคอยดูแลเอาอกเอาใจเธอ แต่อีกฝั่งหนึ่งของสัญญาณ อิจฉาจนแทบจะตาเหลือกกันแล้ว

“อย่าให้เหลาเดี๋ยวจะแหลม! แค่นึกถึงยังแค้นไม่หาย ยัยนี่แสบนัก! แถมยังขวัญกล้าคิดขโมยแหวนของฉัน ฉันเองก็ไร้เดียงสาเกินไป คงเพราะหน้าตาดูใสซื่อ เลยถูกเขาหลอกได้ง่ายๆ!” 

“เฮอะ! หน้าตานายไม่ได้มีปัญหาหรอก สมองนายเป็นรูเองต่างหาก ถ้าไม่ได้ผู้พันเป็นหูเป็นตาให้ ฉันก็คงโดนยัยนี่ตลบหลังเหมือนกัน!” พูดจบก็อ้าปากรับช้อนที่มาจ่ออย่างได้จังหวะพอดิบพอดี

“แหม! นี่เธอดูจะสนิทสนมกับเขาเกินหน้าที่ไปหรือเปล่าห๊ะ!  ยัยซื่อบื้อ! ไหนบอกว่าเสียแค่นิ้วที่ถูกยึดครองไง! คำพูดเธอมันฝืนกฏของธรรมชาติชัดๆ ที่พวกฉันเห็นอยู่กับตาตอนนี้มันเลี่ยนจนล้นออกนอกหน้าไปแล้วนะ! ถามเด็กประถมยังรู้เลยว่า ความสัมพันธ์ไปถึงขั้นไหนแล้ว!” เตวิชวิจารณ์แรง อย่างไม่เกรงใจบุคคลที่สาม เพราะรู้ว่าเขาฟังไม่เข้าใจ

พริมโรสหน้าแดงก่ำอย่างมีพิรุธในใจ รีบพลิกลิ้นโวยวายใส่อีกฝ่ายทันทีเพื่อกลบเกลื่อน มั่นหน้าว่าถ้าไม่มีหลักฐาน ก็ไม่มีทางที่ใครจะมารู้เท่าทัน ก็แค่ยืนกระต่ายขาเดียวเข้าไว้ ตีหน้าทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ให้แนบเนียนก็ใช้ได้แล้ว

“อะไร! นี่ฉันก็มาทำงานให้เขาเหมือนกันนะ เขาก็ต้องรับผิดชอบดูแลฉันเสะ! ที่ฉันสะบักสะบอมขนาดนี้ก็เพราะเขาไม่ใช่หรือไง!” พอพูดจบ ก็อ้าปากรับเค้กชิ้นเล็กพอคำที่มาจ่อรออยู่ทันทีอย่างหงุดหงิดคู่สนทนา พร้อมบ่นต่อทั้งๆ ที่ยังเต็มปาก “ว่าแต่นายเถอะ! จะอยู่เฉยๆ อย่างวางใจได้เหรอ? นายจอมยังหาตัวไม่เจอเลยนะ!”

“มีมารยาทหน่อยเหอะ เธอเป็นผู้หญิงนะ รู้จักอายผู้พันเขาซะบ้าง! พูดทั้งๆ ยังเต็มปากแบบนั้นได้ยังไง!” เตวิชบ่นพร้อมอบรมมารยาทสตรี 

จักรินเห็นหน้าเพื่อนแล้วนึกขำในใจ ตบไหล่เขาเบาๆ สองสามที

“เอาน่า! ลองเอาอกเอาใจกันถึงขนาดนี้ เขาคงชินแล้วล่ะ แค่นี้ฉันยังถือว่ายัยนี่ให้เกียรติเขาแล้ว!” จักรินชี้ให้เห็นข้อดีของหญิงสาว

“โห! นายจักร! นายด่าฉันมาตรงๆ เลยก็ได้ คำพูดประโยคนี้ของนาย ฉันรับไม่ไหวจริงๆ!” เตวิชกับจักรินหัวเราะพร้อมกันอย่างเห็นด้วย

ชายหนุ่มที่นั่งข้างๆ ส่งแก้วน้ำชาให้ เธอรับมาดื่มอัตโนมัติ แล้วพูดต่อ

“ฉันเอาข้อมูลออกมาจากแหวนแล้วนะ ตรวจสอบแล้วด้วย ยัยนั่นถูกนายต้มจนยุ่ย ไม่มีกุญแจไขปริศนาอะไรทั้งนั้น ข้อมูลดิบทั้งดุ้น ว่าแต่นายซ่อนอาวุธชีวภาพไว้ที่ไหน?”

“หายไปแล้ว! ฉันเอาติดตัวมาด้วยตอนขึ้นเครื่อง แต่ช่วงชุลมุนตอนที่โดนจับเป็นตัวประกัน อยู่ๆ ก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย!” 

“เอาล่ะสิ! ตกไปอยู่ในมือใครก็ไม่รู้ จะเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นไหม?”

“อาจจะ! นักวิทยาศาสตร์ที่เป็นหนึ่งในทีมวิจัยไวรัสพวกนี้เขาได้บอกกับฉันว่า ด็อกเตอร์เอ็มเจแจ้งข่าวลวงกับทางบริษัทฯ ว่าไวรัสได้ถูกขโมยไปแล้ว หลังจากที่เขาส่งมาให้ฉัน ทางบริษัทฯจึงได้จับตัวเขาไว้ และบังคับให้ทำการทดลองขึ้นมาใหม่ แต่ด็อกเตอร์เอ็มเจไม่อยากให้ความร่วมมืออีก เพราะทางบริษัทฯได้ใช้ข้อมูลที่เขาทำการวิจัย สร้างไวรัสที่อันตรายพวกนี้ขึ้นมา เพื่อใช้เป็นอาวุธชีวภาพ ซึ่งมันเป็นอะไรที่เขาไม่ต้องการ!”

“อานุภาพมันรุนแรงแค่ไหน?” เตวิชเอ่ยปากถาม

“ร้ายแรงมาก!! หลังจากได้รับเชื้อไวรัสตัวนี้ ผลของมันจะทำให้เซลล์ภายในเปื่อยยุ่ยจนเสียชีวิตภายในเจ็ดสิบสองชั่วโมง! พวกเราคงต้องขอความช่วยเหลือจากผู้พันอีกแล้วล่ะงานนี้!”

“ได้! เดี๋ยวจะลองคุยกับเขาดู” 

“พริม!” จักรรินเรียกแล้วก็หยุดพูดอย่างลังเลว่าจะพูดหรือไม่พูดดีกว่า

“ว่า?”

“ฉัน..ฉันเจอณัทธร เขายังไม่ตาย!” พริมโรสตกตะลึง ตาโตเบิกกว้าง

“จะเป็นไปได้ยังไง? นายเต! นายเห็นกับตาตัวเองไม่ใช่หรือไง?”

“ก็ใช่! พอรู้เรื่อง..ฉันยังไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองเลย!”

“เพราะได้เขาแอบช่วยเหลือ ฉันจึงอยู่รอดมาได้จนถึงตอนนี้ เขาแฝงตัวอยู่ในกลุ่มของพวกมัน ไม่ยอมเปิดเผยว่าทำภารกิจอะไร แต่ที่ฉันแปลกใจคือ..เขามาถามหาที่ซ่อนอาวุธชีวภาพกับฉัน แล้วเขายังบอกอีกว่า..ได้เจอเธอด้วยครั้งหนึ่ง แต่เธอจำเขาไม่ได้!” พริมโรสตกใจจนหนังศีรษะชาวาบ ไม่คิดว่าผู้ชายเอเชียคนที่เธอสงสัยคนนั้นจะเป็นคนคนเดียวกัน 

เพล้ง!!

แก้วน้ำชาหลุดออกจากมือกระแทกกับพื้นโต๊ะจนแตก เสียงตกกระทบที่ดังสนั่นทำให้เธอได้สติ และพยายามเอื้อมมือจะไปหยิบชิ้นส่วนที่กระจัดกระจายอยู่นั้นอย่างเผลอไผล คล้ายจิตใจยังไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวมากนัก แต่เจ้าชายอิสราร์ไวกว่า เขาปัดมือเธอออกโดยแรง หันที่วางโทรศัพท์กลับมาสไลด์วางสาย แล้วช้อนร่างบอบบางอุ้มขึ้น พาเดินออกจากห้องอาหารทันที

“เป็นอะไรไป?” เขาถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

“หม่อมฉัน..หม่อมฉัน…” หญิงสาวพูดติดอ่าง นึกคำพูดต่อไปไม่ออก เพราะกำลังสับสนในหัวเต็มที ส่วนในใจพลางทบทวนความทรงจำ นึกย้อนไปถึงเหตุการณ์วันนั้นแล้วก็ชาวาบไปทั้งตัว

ผ่านไปสองปีแล้วแต่เขายังไม่ตาย!! แล้วทำไมต้องสร้างเหตุการณ์ให้คนอื่นเข้าใจว่าตัวเองต้องตาย? เขาเลือกที่จะละทิ้งตัวตนเพราะอะไร? แม้แต่ต้องแลกกับการตัดขาดจากฉันก็ยังยินยอม!!

“โรส! โรส!” พริมโรสได้สติ กระพริบตาปริบๆ มองหน้าเขา

“คะ?”

“มีอะไร? บอกผม!” น้ำเสียงเขาฟังดูเข้มขึ้น คาดคั้นถามอย่างไม่พอใจ

“มีเรื่องน่าตกใจเกิดขึ้นกับหม่อมฉัน…” คำพูดหายไปจากปาก เธอรู้สึกอยากจะร้องไห้แต่ก็ไร้น้ำตา เธอจะเล่าให้เขาฟังอย่างไรดี เรื่องนี้มันซับซ้อนเกินไป จู่ๆ คู่หมั้นคนเก่ายังมีชีวิตอยู่ คู่หมั้นกำมะลอคนปัจจุบัน ก็กลับกลายมาเป็นความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้ง และดูเหมือนว่าเริ่มจะเป็นคนสำคัญในชีวิตจริงเข้าไปทุกที

นี่สวรรค์จะไม่ละเว้นฉันจริงๆ ใช่ไหม!!