LOGINShare
บทที่ 32
Related chapters
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 33
เมื่อเห็นฉากนี้ ใบหน้าอันงดงามของฉงชูโม่ก็แดงก่ำทันที ใบหูและคอแดงปื้น!นางมิคิดเลยว่าองค์รัชทายาทจะไร้ยางอายถึงขนาดทำเรื่องมิดีเช่นนี้ในบ่อน้ำร่วมกับสตรีอื่น!ยิ่งนางคิดมากเท่าไร นางก็ยิ่งโกรธ อดมิได้ที่จะอยากจะไปดุเขาสักสองสามคำแต่มันน่าอายอย่างยิ่งที่คิดว่านางมิได้สวมอะไรเลย และในสถานการณ์เช่นนี้ก็นับว่ายิ่งน่าอายเข้าไปใหญ่ดังนั้นนางจึงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องระงับความโกรธไว้ แล้วถอยกลับไปอีกด้านอย่างเงียบ ๆทว่าขณะที่นางกำลังจะกลับไปอย่างงุ่มง่ามหลินชิงเหยาและฉินซูก็ยังพูดคุยเรื่องที่น่าอายต่อไปเมื่อได้ยินการสนทนาเหล่านี้ ฉงชูโม่ก็หน้าแดง รีบยกมือปิดหูทันทีใต้หล้านี้มีคนไร้ยางอายขนาดนี้ได้อย่างไร...ฉงชูโม่ที่ดูถูกเหยียดหยามในใจ ก็อดมิได้ที่จะรู้สึกอยากรู้อยากเห็น ดังนั้นจึงแอบมองไปอีกสองสามครั้งผ่านหมอกน้ำที่คลุมเครือ นางมองเห็นความสุขและความเพลิดเพลินบนใบหน้าของหลินชิงเหยานางอดมิได้ที่จะรู้สึกสับสน สัมพันธ์ระหว่างชายหญิง วิเศษเพียงนั้นจริง ๆ หรือ?ขณะที่นางคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ นางก็รู้สึกว่าเลือดในร่างกายเดือดพล่าน และค่อย ๆ ทรุดตัวลงในบ่อาบน้ำในขณะนี้ จิตใจข
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 34
ฉินซูมิทันได้ระวัง จึงถูกฉงชูโม่ตบอย่างแรงแรงตบอันทรงพลังทำให้เขาลอยกระเด็นออกไปหลายเมตรโครม!ถังไม้ในโรงอาบน้ำถูกกระแทกจนเป็นชิ้น ๆหลังจากที่ฉินซูล้มลงกับพื้น เขาก็ทำหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวดหากเขามิได้รับการปกป้องจากพลังชี่ที่แข็งแกร่ง เขาคงตายคาที่จากการตบของฉงชูโม่ไปแล้วฉงชูโม่ที่อยู่ในบ่ออาบน้ำก็ตกตะลึงไปครู่หนึ่งเช่นกันหลังจากตบออกไปเมื่อครู่นางโกรธมากจนออกแรงเต็มที่หลังจากสงบสติอารมณ์ได้แล้ว นางก็แอบกรีดร้องในใจว่าแย่แล้ว เผลอตบองค์รัชทายาทจนตายไปเสียได้!เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ นางก็ตื่นตระหนก ตะโกนไปทางอีกด้านของบาน้ำว "องค์รัชทายาท พระองค์… ยังสบายดีหรือไม่?"เมื่อได้ยินคำพูดที่ตื่นตระหนกของนาง ฉินซูก็คิดวางแผน ตัดสินใจแกล้งตายทันทีเมื่อมิได้รับการตอบกลับจากฉินซู ฉงชูโม่ก็ยิ่งตื่นตระหนกมากยิ่งขึ้น“องค์รัชทายาท... ฉินซู พระองค์เป็นอย่างไรบ้าง? ตอบหม่อมฉันหน่อยสิ!”ฉินซูยังคงมิตอบสนอง!ฉงชูโม่มิสนใจว่านางเปลือยเปล่าหรือไม่ รีบวิ่งไปทางที่ฉินซูลอยกระเด็นออกไปเมื่อนางเห็นฉินซูนอนนิ่งอยู่ในกองไม้แตกกระจาย ร่างกายของนางก็แข็งทื่อจบแล้ว นางเผลอตบองค์รัชทายาทจนตา
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 35
หลังจากกลับมาได้สติ นางก็ตระหนักได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติฉินซูมิได้ถูกฆ่าด้วยการโจมตีเต็มแรงของนางเมื่อครู่ แต่อย่างน้อยกระดูกช่วงอกของเขาควรจะหัก และควรจะบาดเจ็บภายในอย่างสาหัสมากแต่เมื่อครู่ฉินซูมิเพียงแต่สามารถพูดได้ แต่เสียงของเขาก็เต็มไปด้วยพลังมิเหมือนคนที่บาดเจ็บภายในเลยและตอนนี้เขายังโอบกอดนางด้วย!!เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ฉงชูโม่ก็รีบผละตัวออกไปอย่างรวดเร็ว พร้อมทั้งยกมือปิดจุดสำคัญที่อยู่ข้างหน้า พลางตะโกนว่า “ฉินซู ท่านแกล้งตายเช่นนั้นหรือ?”“ข้าแกล้งตายตอนไหนกัน? โดนเจ้าตบอย่างแรง อวัยวะภายในของข้าเคลื่อนหมดแล้ว ทรมานจะแย่”เมื่อได้ยินฉินซูพูดได้อย่างมิติดขัด ฉงชูโม่จึงสรุปได้ฉินซูมิเป็นอะไรแต่อย่างใดฉงชูโม่กัดฟันด้วยความโกรธ คิดถึงเมื่อครู่ที่ถูกฉินซูเอาเปรียบอย่างมาก และตอนนี้ก็ถูกเขาเห็นหมดแล้วนางรีบดึงอาภรณ์ที่อยู่ข้าง ๆ เพื่อปกปิดร่างกายที่เปลือยเปล่าของตนเมื่อฉินซูเห็นสิ่งนี้ เขาก็พูดว่า “อ้าว นั่นมันอาภรณ์ของข้า…”“คนลามก กล้ามาเอาเปรียบหม่อมฉัน วันนี้หม่อมฉันจะหักขาสุนัขของท่านเพื่อองค์จักรพรรดิเอง!”ฉงชูโม่หยิบเศษไม้ขึ้นมาจากพื้น แล้วฟาดใส่ฉินซูอย่างแรง
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 36
“อ่า ข้ามิคิดว่ามือของเจ้าจะบอบบางขนาดนี้ ทั้งที่กรำศึกอยู่ทั้งปีทั้งชาติ จิ๊จิ๊ นวดจนข้ารู้สึกสบายดีจริง ๆ”ฉินซูเริ่มยิ้มแย้มแล้วเย้าหยอกขึ้นมาฉงชูโม่เลิกคิ้วและพูดด้วยความโกรธ “ถ้ามิอยากเป็นขันทีก็หุบปาก!”ฉินซูเอื้อมมือออกไปปกปิดส่วนสำคัญของตนตามสัญชาตญาณ และปิดปากของเขาอย่างชาญฉลาดเขารู้ดีว่าหากเขาเล่นมิเลิก ฉงชูโม่จะสู้กับเขาจนตายกันไปข้างหนึ่งอย่างแน่นอนหากเขาลงมือจริง ๆ แน่นอนว่าเขาจะมิกลัวอีกฝ่าย แต่เขาก็รู้ดีว่า หากเป็นศัตรูกับแม่ทัพขั้นหนึ่งอย่างฉงชูโม่ นั่นไม่มีประโยชน์ต่อเขาเลยเขาจึงยอมแพ้ และพูดว่า “เอาเถอะ เรื่องคืนนี้ ข้าจะมิบอกผู้ใด เจ้าไปได้แล้ว"ฉงชูโม่ตะลึงไปชั่วขณะ!เดิมทีนางคิดว่าฉินซูจะใช้โอกาสนี้เรียกร้องเรื่องเกินควรแต่ตอนนี้ฉินซูกลับให้นางออกไป นางก็เริ่มสงสัยว่าตนได้ยินผิดไปหรือไม่“ท่านยอมปล่อยหม่อมฉันไปจริง ๆ หรือ?”“มิเช่นนั้นแล้วจะอะไรได้ ข้ามิได้ตั้งใจทำให้เจ้าเดือดร้อน แต่เจ้าก็ต้องรับปากว่าจะมิเอาเรื่องนี้มาคิดบัญชีทีหลังอีก”ฉงชูโม่เงียบ ในใจรู้สึกโกรธเล็กน้อยเมื่อครู่นางถูกมองร่างเปลือยเปล่าตอนนี้อีกฝ่ายกลับไม่มีการกระทำที่เกินเล
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 37
เพียงแต่นางคิดอย่างไรก็คิดมิตกว่า เหตุใดฉินซูที่ถูกนางโจมตีอย่างหนัก ไฉนจึงมิได้รับบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย“ช่างเถอะ วันพรุ่งค่อยบีบคั้นถามอีกทีแล้วกัน คืนนี้ ก็ถือว่าคนเจ้าเล่ห์นั่นโชคเข้าข้างแล้วกัน!”หลังจากพึมพำด้วยความโกรธ นางก็ขึ้นเตียงพักผ่อนในอีกด้านหนึ่ง หลังจากที่ฉินซูกลับมาที่เรือนนอน หลินชิงเหยาพูดอย่างน้อยใจว่า “องค์รัชทายาท เหตุใดท่านถึงใช้เวลานานนักเล่าเพคะ?”“อ๋อ การแช่น้ำร้อนช่วยคลายความเมื่อยล้าได้ ข้าก็เลยอดมิได้ที่จะแช่น้ำนานหน่อย”ขณะที่ฉินซูพูดเช่นนี้ เขาก็ปีนขึ้นไปบนเตียงและโอบกอดหลินชิงเหยาไว้ในอ้อมแขนของเขาหลินชิงเหยาเอนหัวพิงหน้าอกที่กว้างของเขาอย่างเชื่อฟังและพูดเบา ๆ ว่า “องค์รัชทายาท เมื่อไหร่พระองค์จะเสด็จไปขอหม่อมฉันกับท่านพ่อเล่าเพคะ?”ฉินซูถามด้วยสีหน้าจริงจังว่า “เจ้าก็น่าจะรู้ อีกมิกี่เดือนข้าก็จะถูกปลดจากตำแหน่ง เมื่อถึงเวลานั้นข้าก็อาจจะไม่มีแม้แต่ตำแหน่งจวิ้นอ๋อง(1)ด้วยซ้ำ เจ้าจะยังอยู่กับข้าอีกหรือ?"หลินชิงเหยาพูดอย่างจริงใจ “ตอนนี้หม่อมฉันเป็นขององค์รัชทายาทแล้ว มิว่าพระองค์จะถูกลดตำแหน่ง มิว่าพระองค์จะเป็นจวิ้นอ๋องหรือเป็นสามัญชน หม่อมฉั
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 38
หลินชิงเหยาปาดน้ำตาจากหางตา แล้วพูดว่า “ไม่มีอะไรเพคะ หม่อมฉันแค่รู้สึกซาบซึ้งใจเหลือเกินที่เห็นว่าองค์รัชทายาทมิหวาดระแวงในตัวหม่อมฉันเลย”“โอ้? เจ้าคิดว่าข้าควรจะกังวลเรื่องที่เจ้าวางยาพิษกับขนมอบพวกนี้หรือ?”“จริง ๆ แล้ว ตอนแรกหม่อมฉันก็กังวลอยู่ อย่างไรเสียท่านพ่อของหม่อมฉันก็สนิทกับอ๋องฉี และหม่อมฉันเองก็เคยช่วยท่านอ๋องฉีมาก่อน…”ฉินซูหัวเราะอย่างมิเชื่อหูและพูดว่า “เจ้าช่างเป็นสตรีที่โง่เขลาจริง ๆ อย่างที่เจ้าว่า ตอนนี้เจ้าเป็นคนของข้าแล้วหากข้ายังต้องระแวงเจ้า ข้าจะมิเหนื่อยแย่หรือ?”แม้ว่าเขาจะพูดเช่นนั้น แต่ในความเป็นจริงแล้ว ความเชื่อมั่นที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขาคือความแข็งแกร่งในการบ่มเพาะตนของเขา ที่ระดับของเขาแล้วพิษธรรมดาไม่มีผลกับเขาเลยนอกจากนี้เขายังสามารถมองออกทันทีว่ามีพิษอยู่ในอาหารหรือไม่แต่มิว่าอะไรจะเกิดขึ้น หลินชิงเหยาก็ซาบซึ้งใจกับความไว้ใจอย่าง “ไม่มีเงื่อนไข” ของเขาในใจนางยิ่งมุ่งมั่นมากขึ้นว่านางจะติดตามฉินซูตลอดไปมิว่าภายภาคหน้าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตามฉินซูโบกมือให้นางแล้วพูดว่า “เจ้าอย่ามัวแต่ยืนนิ่งอยู่เลย มานั่งกินด้วยกันเถอะ”“เอ๋? องค์รัชทายาท นี่
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 39
ใบหน้าอันงดงามของฉงชูโม่เปลี่ยนเป็นเย็นชาและถามว่า “นี่ท่านหมายความว่าอย่างไร? หม่อมฉันฝ่าฝืนกฎเมื่อใดตอนไหนกัน?”เมื่อเห็นการเผชิญหน้าระหว่างทั้งสองคน หลินชิงเหยาจึงรีบเข้ามาไกล่เกลี่ยและพูดว่า “พี่หญิงชูโม่ องค์รัชทายาทมิได้หมายความว่าเจ้าทำผิดกฎเกณฑ์ เจ้าเข้าใจผิดแล้ว”“หลินชิงเหยา เจ้ายังมิได้ออกเรือนแท้ ๆ กลับพูดแทนเขาแล้วหรือ?”“ข้า… ข้าแค่พูดความจริงก็เท่านั้น” หลินชิงเหยากระซิบด้วยความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ“ชิงเหยา แม่ทัพฉงเพิ่งกลับมาจากสนามรบ นางย่อมมีอารมณ์ฉุนเฉียวเป็นธรรมดา เราอย่าไปถือสานางเลย”“โอ้ หม่อมฉันรับทราบเพคะ”ฉินซูยิ้มด้วยความพึงพอใจและพูดกับฉงชูโม่ “ดูสิ ข้าชอบนิสัยอ่อนหวานของชิงเหยา และนางยังเก่งการครัวอีก นางทั้งเข้าครัวได้และออกงานสังคมได้ แถมยังมีน้ำใจอีก เป็นคนที่น่าชื่นชมจริง ๆ”เมื่อได้ยินฉินซูยกย่องตัวเอง หลินชิงเหยารู้สึกพึงพอใจในใจฉงชูโม่พูดด้วยความมิพอใจเล็กน้อย “แค่เรื่องการครัว ใครๆ ก็ทำได้ มีอะไรน่าคุยโวกัน”ฉินซูถามด้วยความประหลาดใจ “โอ้? แม่ทัพฉงก็รู้เรื่องการครัวด้วยหรือ?”ฉงชูโม่เท้าเอว แล้วพูดอย่างภาคภูมิใจ “แน่นอนว่าหม่อมฉันทำได้!”
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 40
ฉินซูยิ้มอย่างชั่วร้ายและกระซิบข้างหูของฉงชูโม่ “แน่นอน เป็นเพราะได้เห็นรูปร่างอันน่าภาคภูมิใจของแม่ทัพฉงน่ะสิ!”“ฉ่า!”ใบหน้าอันงดงามของฉงชูโม่พลันเปลี่ยนเป็นสีแดงราวกับพระอาทิตย์ยามตกดินทันทีด้วยความโกรธ นางยกมือขึ้นตบหน้าฉินซู“โอ๊ย! หากเจ้าลงมือ ข้าจะเปิดเผยเรื่องเมื่อคืนออกไปนะ!”เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ฉงชูโม่ก็รีบหยุดมือ และสาปแช่งอย่างเกลียดชังว่า “คนต่ำช้า ไร้ยางอาย!”“แหม เจ้าแอบเข้าไปอาบน้ำในบ่ออาบน้ำของข้า แล้วเจ้ายังแอบดูข้าและหลินชิงเหยาอีก... ข้ายังมิได้คิดบัญชีกับเจ้าเลย เจ้ายังกล้าเปิดปากพูดได้อีก!”“ถุย ถุย ถุย ใครแอบดูพวกท่านกัน หม่อมฉันเห็นภาพมิน่าดูนั่นก็ทำให้หม่อมฉันอยากจะควักลูกตาตัวเองออกมาล้างให้สะอาดแล้ว!”“ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็ควักออกมาสิ!”“ท่าน… หึ หม่อมฉันมิเคยเห็นใครต่ำช้าและไร้ยางอายเช่นนี้มาก่อนเลย”ฉงชูโม่หันหลังกลับและจากไปด้วยความโกรธนางถึงกับลืมถามเรื่องระดับพลังของฉินซูไปเลยด้วยซ้ำฉินซูยิ้มอย่างภาคภูมิใจและกล่าวว่า “เด็กน้อย เรื่องอย่างนี้ ข้าจะใช้เวลามิกี่อึดใจก็จัดการเจ้าได้อยู่มือแล้ว!”ในเวลาเดียวกันในโถงหลักของสำนักหอดูดาวหลวง เหลยเจ
Latest chapter
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 608
ด้วยอานุภาพของธนูทดกำลังและระเบิดสายฟ้า สถานการณ์การรบก็กลายเป็นการรุกไล่ฝ่ายเดียว!กองทัพหนานเยวี่ยแทบจะไร้พลังต้านทาน ได้แต่ถอยร่นกลับไปอย่างมิคิดชีวิตหูก่วงเซิงบุกตะลุยอยู่ครู่หนึ่งก็สังหารศัตรูจนเลือดขึ้นตา คลั่งด้วยความตื่นเต้นจนหัวเราะเสียงดังอย่างประหลาด!เขาร้องตะโกนใส่ตงฟางไป๋เสียงดัง "สหายตงฟาง อาวุธระเบิดพวกนั้น พวกท่านยังมีเหลืออีกเท่าไร?""เหลือเฟือ!"ตงฟางไป๋กล่าวพร้อมตบถุงผ้าตุง ๆ บนอานม้า!"ดี เช่นนั้นพวกเรามาฆ่าพวกเดนมนุษย์พวกนี้ให้สิ้นกันเถอะ!""ข้าก็คิดเช่นนั้น พวกเราคุ้มกันปีกข้าง พวกท่านบุกตะลุยไปเลย!""ดี ลุย!"ทั้งสองตกลงกันได้เป็นปี่เป็นขลุ่ย บุกตะลุยใส่กองทัพหนานเยวี่ยอีกครั้งเนื่องจากเหตุผลเรื่องอ๋องฉู่ แม้ว่าในใจหูก่วงเซิงจะดูหมิ่นฉินซู แต่เมื่อมีอาวุธทรงพลานุภาพเหล่านี้หนุนหลัง เขาก็ยิ่งรุกไล่สังหารศัตรูอย่างฮึกเหิมความรู้สึกที่ได้บดขยี้ศัตรูในแนวรบนั้น ช่างสะใจอย่างหาใดเปรียบเห็นเพียงหอกในมือของเขาฟาดฟันผ่าดงทหาร ข้าศึกล้มตายด้วยน้ำมือของเขาจำนวนนับมิถ้วนลูกน้องของเขาเองก็สังหารศัตรูจนเลือดขึ้นตาเช่นกัน ร่างกายทุกส่วนอาบไปด้วยเลือดสด ๆ ของ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 607
เขาจ้องมองลูกธนูที่ตนยิงออกไปด้วยสายตาแน่วแน่ เห็นเพียงลูกธนูทะลุทะลวงเกราะหวายของข้าศึก สังหารศัตรูล้มลงกับพื้นเมื่อเห็นภาพนั้น เขาก็กระโดดโลดเต้นด้วยความตื่นเต้นดีใจ"สวรรค์! ถึงกับยิงทะลุเกราะหวายของพวกหนานเยวี่ยได้ง่ายดายถึงเพียงนี้ ธนูนี่มันอาวุธเทพชัด ๆ!"เมื่อเห็นดังนั้น ทุกคนต่างก็ขึ้นสายธนู พร้อมเล็งเป้าหมาย!ห่าฝนลูกธนูโหมกระหน่ำไปยังกองทัพหนานเยวี่ยที่กำลังถอยทัพไปโดยมิยั้งหลังห่าฝนลูกธนูผ่านพ้นไป กองทัพหนานเยวี่ยก็ล้มลงเป็นจำนวนมาก!แม่ทัพหม่าเมื่อเห็นดังนั้น ก็รีบตะโกนเสียงดัง "ถอยทัพ เร่งถอยทัพเร็วเข้า!""บัดซบ ธนูของฝั่งต้าเหยียนร้ายกาจถึงเพียงนี้ตั้งแต่เมื่อไร ถึงกับยิงทะลุเกราะหวายของพวกเราได้!""อานุภาพร้ายแรงเกินไป พวกเราจงอยู่ห่างจากกำแพงเมืองอย่างน้อยหกเจ็ดสิบจั้ง พวกมันยังทำร้ายพวกเราได้""ถอย ถอยเร็วเข้า หากมิเร็วกว่านี้พวกเราคงต้องตายอยู่ที่นี่!""..."ทหารแคว้นหนานเยวี่ยร้องลั่น เร่งฝีเท้าถอยร่นกลับไปฉินซูหันไปมองหูก่วงเซิงพร้อมกับกล่าวยิ้ม ๆ "รองแม่ทัพหู ทหารม้าของพวกเจ้ามิได้ชื่อว่าเป็นกองทัพไร้พ่ายหรอกรึ ตอนนี้มิฉวยโอกาสรุกไล่ แล้วจะรอถึงเมื่อ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 606
เมื่อเห็นภาพนั้น สีหน้าของหูก่วงเซิงและชิวก่วนก็แข็งทื่อไปในทันทีส่วนหลูเฟิงและคนอื่น ๆ ต่างตะลึงงัน!แม้แต่ใบหน้างดงามของฉงชูโม่ยังปรากฏแววตกตะลึงอย่างยิ่ง!เป็นเพราะอานุภาพของระเบิดสายฟ้านี้ ร้ายแรงกว่าที่นางเคยเห็นด้วยตาเมื่อครั้งก่อนมากนัก!เมื่อนางตั้งสติได้ ก็ถามอย่างเร่งร้อน "องค์รัชทายาท ของสิ่งนี้ พระองค์ทรงนำติดตัวมาเท่าไรเพคะ?"ฉินซูหัวเราะน้อย ๆ "มิต้องห่วง มีเหลือเฟือ"พูดจบ ก็หันไปสั่งตงฟางไป๋และคนอื่น ๆ "พวกเจ้ารอกระไรอยู่อีก ลงมือได้แล้ว ให้กองทัพหนานเยวี่ยพวกนั้นได้เห็นฤทธิ์เดชเสียบ้าง"ตงฟางไป๋และคนอื่น ๆ หัวเราะอย่างมีเลศนัย จุดชนวนระเบิดสายฟ้าไม้ไผ่ในมือแล้วโยนใส่กองทัพหนานเยวี่ยเบื้องล่างตูม!ตูม ตูม ตูม!หลังจากเสียงระเบิดดังสนั่นต่อเนื่องกันกว่าสิบครั้ง แนวทัพหน้าของกองทัพหนานเยวี่ยก็ถูกแรงระเบิดอัดจนกระจัดกระจาย!ทหารจำนวนมากเห็นสหายร่วมรบของตนถูกแรงระเบิดจนร่างแหลกจนจำสภาพเดิมมิได้ แต่ละคนก็ขวัญกระเจิงราวกับคนเสียสติ รีบก้มหน้าลงวิ่งหนีเอาชีวิตรอดอย่างบ้าคลั่ง ไร้ใจจะสู้รบอีกต่อไปพวกเขากลับหลังหันหนี เปิดช่องโล่งด้านหลังพลธนูบนกำแพงเมืองฉวยโอกา
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 605
เมื่อได้ยินดังนั้น พลธนูเหล่านั้นก็เล็งหัวธนูไปยังเครื่องกระทุ้งและยิงธนูออกไปอย่างต่อเนื่อง"โล่หวาย ปกป้องเครื่องกระทุ้ง!"ในกองทัพหนานเยวี่ยมีคนตะโกนเสียงดัง ทหารเกราะหวายที่อยู่ใกล้เคียงรีบยกโล่หวายในมือขึ้นสูง ป้องกันสหายร่วมรบที่กำลังเข็นเครื่องกระทุ้งอยู่ฉึก ฉึก ฉึก!ลูกธนูเหล่านั้นพุ่งปักลงบนโล่หวาย แต่มิอาจทะลุเข้าไปได้ความเร็วของเครื่องกระทุ้งมิได้รับผลกระทบแม้แต่น้อยเมื่อเห็นดังนั้น หูก่วงเซิงก็พลันหันไปกล่าวกับฉินซู "องค์รัชทายาท พระองค์มีอาวุธลับอยู่มิใช่หรือ เหตุใดจึงมิใช้เสียตอนนี้เล่าพ่ะย่ะค่ะ?"น้ำเสียงของเขามีความประชดประชันแฝงอยู่ ทว่าฉินซูในเวลานี้คร้านจะถือสาหาความกับเขา เขาเดินไปยังอีกด้านหนึ่งของกำแพงเมือง ทอดสายตามองออกไปเห็นสองพี่น้องตงฟางไป๋นำทหารหลายสิบนายลากธนูทดกำลังและระเบิดสายฟ้าไม้ไผ่มาถึงใต้กำแพงเมืองและกำลังเดินขึ้นมาบนกำแพงเมืองเมื่อเห็นฉินซูมิตอบสนอง หูก่วงเซิงก็กล่าวอีก "องค์รัชทายาท เครื่องกระทุ้งของกองทัพหนานเยวี่ยมาประชิดแล้ว พระองค์ทรงรอกระไรอยู่ ไหนพระองค์ตรัสว่าจะปราบกองทัพหนานเยวี่ยให้ราบคาบ จากนั้นจะบุกตะลุยต่อ และยึดครองทัพหนา
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 604
สีหน้าของฉงชูโม่เคร่งเครียดขึ้นทันที หันกายรีบเดินไปยังเชิงเทินหลูเฟิง ชิวก่วน และคนอื่น ๆ รีบติดตามไปฉินซูก็ตามไปเช่นกัน แต่ก่อนที่จะขึ้นไปบนกำแพงเมือง เขาหันไปกระซิบกับตงฟางไป๋และตงฟางโซ่วสองสามคำทั้งสองจึงแยกตัวเดินไปยังอีกด้านหนึ่งฉินซูขึ้นมาบนกำแพงเมืองเมื่อกวาดสายตามองออกไป จะเห็นกองทัพหนานเยวี่ยที่หนาแน่นไปหมดกำลังโจมตีมาทางนี้ทัพหน้าที่เดินนำมาคือทหารเกราะหวายที่ทำให้กองทหารรักษาการณ์เมืองเจียวโจวปวดเศียรเวียนเกล้า ลูกธนูยิงทะลุเกราะหวายของพวกเขามิได้ ยากที่จะรับมือเกราะหวายนี้สูงเท่าตัวคน อีกทั้งยังกว้างจนบังร่างชายร่างใหญ่สองคนได้มิดเมื่อเห็นว่าภายใต้เกราะหวายที่ป้องกันอยู่นั้นกลับเป็นพลธนู มุมปากของฉินซูก็เผยรอยยิ้มเยาะเย้ยด้านหลังทหารเกราะหวายและพลธนูคือทหารราบที่ถือเกราะหวายและหอกถัดไปด้านหลังคือทหารม้าที่สวมเกราะสีเงินยวงพวกเขาทุกคนถือหอก ม้าศึกใต้ร่างก็สวมเครื่องป้องกัน เรียกได้ว่าสง่างามน่าเกรงขาม!ส่วนเครื่องยิงหินกว่าสิบคันกำลังเคลื่อนพลรุดหน้าอย่างช้า ๆ ด้านหลังทหารม้าเหล่านี้ในสมัยโบราณ นี่คืออาวุธหนักที่ขาดมิได้ในการโจมตีเมืองขณะมองดูกองท
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 603
"แสนห้าหมื่น? มิใช่หนึ่งแสนรึ?""หนึ่งแสนนั่นมันหลายวันก่อน เมื่อมิกี่วันก่อนพวกเราได้รับรายงานจากหน่วยสอดแนมว่า ทางฝั่งกองทัพหนานเยวี่ยส่งกำลังพลมาเสริมอีกห้าหมื่นนาย ตอนนี้มีทั้งหมดแสนห้าหมื่นนายเพคะ"ฉินซูขมวดคิ้วถาม "แล้วฝั่งเราตอนนี้มีกำลังพลเท่าไร?""หากมินับพวกที่บาดเจ็บ ก็เหลือประมาณแปดหมื่นกว่านายได้เพคะ"เมื่อได้ยินเช่นนั้น มุมปากของฉินซูกระตุกเล็กน้อยเผชิญหน้ากับข้าศึกที่มีจำนวนมากกว่าถึงสองเท่า ซ้ำยังมีเกราะหวายที่ทนทาน มิน่าเล่าฉงชูโม่ถึงยังขับไล่ข้าศึกไปมิได้"เอาเถอะ พระองค์รีบกลับหลงเฉิงเสียเถิด ที่นี่มิใช่ที่ที่พระองค์จะอยู่ได้"ฉงชูโม่กล่าวอย่างจริงจังฉินซูส่ายหน้าน้อย ๆ "ในเมื่อข้ามาถึงแล้ว ย่อมต้องหาวิธีช่วยเจ้าขับไล่กองทัพหนานเยวี่ยพวกนี้ให้จงได้"ฉงชูโม่กวาดสายตาสำรวจอีกฝ่ายตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า ร้องอุทานด้วยความประหลาดใจ "องค์รัชทายาทเจ้าสำราญ ทรงคิดหาวิธีดี ๆ ได้ด้วยหรือเพคะ?""ข้ามีความรู้ทั้งในเรื่องดาราศาสตร์ ภูมิศาสตร์ แม้จะมิได้เก่งถึงขั้นวางแผนกลยุทธ์แล้วชนะข้าศึกที่อยู่ห่างไกลพันลี้ได้ แต่ตำราพิชัยสงครามก็พอจะเข้าใจอยู่บ้าง เจ้าบอกเล่าสถานการณ์ป
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 602
หลูเฟิงขมวดคิ้วกล่าว "ธนูพวกนี้รูปร่างประหลาดถึงเพียงนี้ จะใช้สังหารศัตรูได้หรือไม่ก็ยังมิรู้ ของพวกนี้คงปราบกองทัพหนานเยวี่ยแสนนายที่อยู่นอกประตูเมืองทิศเหนือมิได้หรอกกระมัง?""หึหึ ท่านแม่ทัพหลูยังมิทราบสินะ องค์รัชทายาทของเราตรัสว่า การมาเจียวโจวครั้งนี้ของพระองค์มิเพียงแต่จะปราบกองทัพหนานเยวี่ยแสนนายให้ราบคาบ แต่ยังจะบุกเข้าไปในใจกลางหนานเยวี่ยแล้วยึดครองหนานเยวี่ยทั้งแคว้นในคราเดียว!""กระไรนะ? ยึดครองหนานเยวี่ยทั้งแคว้นในคราเดียว?!"สีหน้าของหลูเฟิงยิ่งทวีความประหลาดใจมากขึ้น จากนั้นจึงกล่าวอย่างเคลือบแคลง "ท่านรองแม่ทัพหู ท่านมิได้พูดจาเลื่อนลอยใช่หรือไม่ องค์รัชทายาทจะตรัสคำพูดไร้สาระเช่นนั้นได้อย่างไร?"หูก่วงเซิงหัวเราะน้อย ๆ "ข้าเป็นแค่รองแม่ทัพต่ำต้อย จะกล้ากุข่าวลือเรื่ององค์รัชทายาทได้อย่างไรคำพูดเหล่านี้เป็นความจริงที่องค์รัชทายาทตรัสด้วยพระองค์เอง อีกทั้งยังตรัสในท้องพระโรงต่อหน้าพระพักตร์ฝ่าบาทและขุนนางน้อยใหญ่ทั้งราชสำนัก"หลูเฟิงบ่นพึมพำอย่างอดมิได้ "องค์รัชทายาททรงเห็นเรื่องสนามรบเป็นเรื่องง่ายเกินไปกระมังพวกเราประจันหน้ากับกองทัพหนานเยวี่ยที่อยู่ด้านนอกมาน
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 601
มินานนัก ตี๋จิ่งก็ถีบเท้าออกจากอานม้า ร่างพุ่งทะยานออกไปราวกับลูกธนูเขาพลิกตัวกลางอากาศ ลงมายืนอยู่หน้ามู่หรงจื่อเยียนได้อย่างมั่นคงม้าของมู่หรงจื่อเยียนตกใจ รีบหยุดลงทันที"ท่านหญิง เจียวโจวเป็นสมรภูมิรบ ท่านจะไปที่นั่นมิได้พ่ะย่ะค่ะ!""ท่านลุงจิ่ง ข้าต้องไปเจียวโจวให้ได้ หากท่านขวางข้า ข้าจะตายต่อหน้าท่าน!"มู่หรงจื่อเยียนพูดจบก็หยิบกริชออกมาจ่อที่คอของตนเมื่อเห็นดังนั้น ตี๋จิ่งก็ตกใจหน้าซีด รีบโบกมือกล่าว "ท่านหญิงอย่าร้อนใจไปพ่ะย่ะค่ะ""เช่นนั้นท่านก็อย่าขวางทางข้า หากท่านกล้าสกัดจุดข้าแล้วพาข้ากลับไป ข้าหลุดพ้นเมื่อไร ข้าจะฆ่าตัวตายทันที!"เมื่อได้ยินเช่นนั้น ตี๋จิ่งและคนอื่น ๆ ก็เหงื่อแตกพลั่กทันใดพวกเขาเพิ่งรู้ว่ามู่หรงจื่อเยียนมีนิสัยแข็งกร้าวถึงเพียงนี้ตี๋จิ่งถามอย่างระมัดระวัง "ท่านหญิง ที่ท่านหญิงไปเจียวโจว ก็เพื่อฉินซูผู้นั้นหรือพ่ะย่ะค่ะ?"มู่หรงจื่อเยียนเม้มริมฝีปากแดงระเรื่อ มิได้กล่าวสิ่งใดเมื่อเห็นมู่หรงจื่อเยียนยอมรับโดยนัย ตี๋จิ่งและพวกก็แสดงสีหน้าแตกต่างกันไปทว่าเวลานี้ หากคิดจะพามู่หรงจื่อเยียนกลับไปโดยใช้กำลัง เห็นทีคงเป็นไปมิได้เมื่อจนปัญญา
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 600
มู่หรงฟู่เชื่อมั่นอย่างแน่วแน่ว่าเกิดเรื่องขึ้นที่เป่ยเยี่ยนจริง ๆ มิฉะนั้นเสด็จพ่อของเขาคงมิส่งคนนำจดหมายฉบับนั้นมาให้เขาหรอกและคงมิปล่อยให้เขาพักพิงอยู่ในต้าเหยียนต่อไปเช่นนี้ตี๋จิ่งและคนอื่น ๆ ต่างแสดงสีหน้าขมขื่น กล่าวว่ามิกล้า ๆ ซ้ำ ๆมู่หรงฟู่แค่นเสียงในลำคอ "มิกล้าก็ดี วันนี้อากาศดีจริง ๆ จื่อเยียน พวกเราออกไปเดินเล่นกันดีกว่า"มู่หรงจื่อเยียนพยักหน้าแล้วเดินตามมู่หรงฟู่ออกจากโรงเตี๊ยมไปตี๋จิ่งและพรรคพวกมองหน้ากันไปมา สุดท้ายก็เดินตามไปด้วยหน้าที่ของพวกเขาคือปกป้องมู่หรงจื่อเยียนเมื่อถึงตลาดมู่หรงจื่อเยียนก็ได้ยินจากชาวบ้านว่า ฉินซูนำทหารม้าหุ้มเกราะชั้นยอดลงใต้ไปช่วยเหลือเมืองเจียวโจวแล้ว!นางรีบหันไปถามมู่หรงฟู่ "เสด็จพี่ห้า กองทัพหนานเยวี่ยเก่งกาจมากหรือไม่เพคะ?"มู่หรงฟู่ยักไหล่ "หนานเยวี่ยอยู่ห่างจากเป่ยเยี่ยนของเราโดยมีต้าเหยียนขวางกั้น ข้าจะไปรู้ได้อย่างไรว่าพวกเขามีกำลังพลเท่าไร"ตี๋จิ่งกล่าวเสริม "ท่านหญิง กองทัพหนานเยวี่ยเชี่ยวชาญการขี่ม้า ยิงธนู อีกทั้งเกราะหวายและโล่ยังทนทานต่อคมหอกคมดาบอย่างยิ่ง นับว่าเป็นศัตรูที่รับมือได้ยากอย่างแท้จริง กองทัพต้าเหยี
