บทที่ 234

“จุ๊ จุ๊ จุ๊ เพื่อให้บรรลุเป้าหมาย ท่านถึงกับใช้สตรีที่ตนโปรด ฉินเซียว ตาแก่คนนี้มิได้มองคนผิดไปเลยจริง ๆ พ่ะย่ะค่ะ!”

หลังจากที่ชายชราลึกลับพูดจบ เขาก็หัวเราะออกมาเสียงดังลั่น

เสียงหัวเราะค่อนข้างบาดหู ทำให้ใครก็ตามที่ได้ยินรู้สึกหวาดกลัวและขนลุก

ฉินเซียวขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่ารู้สึกอึดอัดเล็กน้อย แต่เขามิได้พูดอะไร

จู่ ๆ ชายชราผู้ลึกลับก็เปลี่ยนเรื่องและพูดด้วยความเสียใจ "น่าเสียดายที่ท่านมิสามารถโน้มน้าวให้องค์รัชทายาทเป็นผู้นำคนเหล่านี้ได้ มิเช่นนั้นท่านก็คงสังหารเขาที่ศาลาสิบลี้ได้"

“เขาเป็นองค์รัชทายาทผู้มีเกียรติ และฉินเหยี่ยนก็เคยส่งคนไปลอบสังหารเขาครั้งหนึ่งแล้ว เขายอมส่งทหารในตำหนักออกไปก็นับว่าดีมากแล้ว จะเป็นไปได้อย่างไรที่เขาจะนำทัพไปด้วยตัวเอง?”

“สิ่งที่ท่านตรัสนั้นก็สมเหตุสมผล เพื่อให้แน่ใจว่าทุกอย่างลงตัว กระหม่อมจะออกเดินทางยังศาลาสิบลี้ทันที ท่านคอยรอฟังข่าวดีเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

ทันทีที่คำพูดจบลง ร่างของชายชราก็โผล่ออกมาจากเงามืด

จะเห็นได้ว่าเขาแต่งกายด้วยชุดคลุมสีดำ มีรูปร่างแปลกประหลาดอย่างยิ่ง ใบหน้าข้างหนึ่งซีดและอ่อนนุ่มราวกับผิวเด็ก แต่อีกข้างมีรอยย่นและเหี่ยวแ