เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 241
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 242
“ไม่มีปัญหา อีกหนึ่งชั่วยามข้าจะให้คนจัดส่งไปให้เจ้า”“ฮ่าฮ่า ขอบพระทัยไว้ณที่นี้ มิเสียแรงที่กระหม่อมทุ่มเทเพื่อท่านไปมากมาย”หลังจากที่ชายชุดดำกล่าวจบ เขาก็เดินไปกดบางกลไกที่ข้างชั้นหนังสือเสียงกึกก้องดังขึ้น พร้อมกับที่ผนังค่อย ๆ แยกออกทั้งสองข้าง เผยให้เห็นทางเดินทอดยาวลงไปเบื้องยาวชายชุดดำเคลื่อนตัวหายเข้าไปในทางเดินนั้นทันทีฉินเซียวออกจากห้องตำรา แล้วเรียกลูกน้องคนสนิทมาพบ ก่อนสั่งการว่า “หาสตรีบริสุทธิ์มาสิบคน อย่าทิ้งร่องรอยไว้เด็ดขาด”“ท่านอ๋องโปรดวางพระทัย กระหม่อมจะรีบไปจัดการเดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ”......ในโรงเตี๊ยมเทียนเว่ยมู่หรงจื่อเยียนและมู่หรงฟู่ กำลังรับประทานอาหารเย็นทันใดนั้น ร่างหนึ่งก็กระโดดเข้ามาทางหน้าต่างมู่หรงฟู่สะดุ้งด้วยความตกใจ พอเห็นชัดเจนจึงร้องออกมาว่า “จื่อชิน! เจ้าได้รับบาดเจ็บอย่างนั้นหรือ?!”“พี่จื่อชิน ท่านบาดเจ็บหนักหรือ เกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่?”เมื่อเห็นแขนเสื้อข้างซ้ายของหนานกงจื่อชินถูกย้อมด้วยเลือดจนชุ่ม มู่หรงจื่อเยียนทั้งตกใจและกังวล รีบเดินไปพยุงให้เขานั่งลงหนานกงจื่อชินโบกมือเบา ๆ แล้วพูดว่า “มิเป็นไร แค่บาดแผลภายนอกเท่
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 243
ครู่ต่อมา เสียงของเฉาฉุนก็ดังมาจากข้างใน “ทูลฝ่าบาท ตุลาการศาลต้าหลี่ หวังฉือ ขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ!”หวังฉือจัดเครื่องแต่งกายให้เรียบร้อย แล้วก้าวเดินเข้ามาอย่างมั่นคงเขาคำนับรีบตามธรรมเนียม และเริ่มกล่าวทันทีว่า “ฝ่าบาท เกิดเหตุใหญ่แล้วพ่ะย่ะค่ะ เฉินหลิวอ๋องพร้อมทั้งพระชายารองถูกลอบปลงพระชนม์ระหว่างเดินทางผ่านศาลาสิบลี้พ่ะย่ะค่ะ...”“ว่ากระไรนะ!!”ฉินอู๋ต้าวผุดกายลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว พร้อมคำรามออกมาอย่างเกรี้ยวกราด “ใคร! ใครมันช่างบังอาจถึงเพียงนี้ กล้าลอบสังหารบุตรของข้าเชียวรึ?!”หวังฉือรีบตอบด้วยความหวาดกลัวว่า “ฝ่าบาทโปรดระงับโทสะ ยามที่คนของศาลต้าหลี่ไปถึงยังศาลาสิบลี้ เฉินหลิวอ๋องก็ถูกปลงพระชนม์ลงแล้วพ่ะย่ะค่ะ และพระศพก็ได้ถูกทหารที่ติดตามองค์รัชทายาทคุ้มครองนำกลับมา จากคำบอกเล่าขององค์รัชทายาท...”เขายังมิทันพูดจนจบประโยค ฉินอู๋ต้าวก็ขัดขึ้นทันที “เจ้าว่าอย่างไรนะ? องค์รัชทายาทก็อยู่ในเหตุการณ์ด้วยหรือ?”“พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท ได้ยินว่า องค์รัชทายาทยังพากองทหารจากตำหนักบูรพาไปด้วย”“องค์รัชทายาทพากองทหารไปยังศาลาสิบลี้ หรือว่าเขารู้ล่วงหน้าว่าจะมีการลอบสังหารฉินเหยี่ยน? หรือว่
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 244
ภายในท้องพระโรงพระตำหนักจินหลวนฉินอู๋ต้าวนั่งอยู่บนบัลลังก์มังกร สีหน้าเคร่งขรึมราวกับน้ำแข็ง ดวงตาที่ลึกล้ำและเย็นชานั้นเต็มไปด้วยเส้นเลือดแดงก่ำความโกรธที่ปะทุขึ้นทำให้กล้ามเนื้อบนใบหน้าของเขากระตุกเล็กน้อยฉินอู๋ต้าวนั่งนิ่งบนบัลลังก์ มิเอ่ยปากแม้สักคำ สายตาจับจ้องไปยังด้านนอกท้องพระโรงอย่างมิลดละคล้ายกับว่ากำลังรออะไรบางอย่างอยู่...บรรยากาศในท้องพระโรงเต็มไปด้วยความอึดอัด ขุนนางทั้งฝ่ายบุ๋นและฝ่ายบู๊ทั้งหลายไม่มีผู้ใดกล้าเอ่ยปากขึ้นก่อนแม้กระทั่งเว่ยเจิงแห่งสำนักขุนนางใหญ่ และเหลยเจิ้นผู้เป็นเจ้าสำนักหอดูดาวหลวงต่างก็เลือกที่จะนิ่งเงียบขณะนั้น เสียงที่ยังฟังดูอ่อนเยาว์เสียงหนึ่งก็ทำลายความเงียบในท้องพระโรงลง“เสด็จพ่อ ลูกได้ยินว่าพี่หกถูกลอบสังหาร เรื่องนี้จริงหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”ผู้ถามคือ ฉินอี้ องค์ชายลำดับที่แปดในองค์จักรพรรดิหลังจากที่เขาเอ่ยถามจบ ฉินหงก็ถามขึ้นต่อว่า “เสด็จพ่อ ทรงพระกรุณาตรัสอะไรบ้างเถิด น้องหกของพวกเราเป็นอย่างไรกันแน่?” “เสด็จพ่อ แม้น้องหกจะถูกลดฐานันดรเหลือเพียงตำแหน่งเฉินหลิวอ๋อง แต่เขายังเป็นโอรสของท่าน และเป็นน้องของพวกเราด้วย หากเขาตาย
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 245
จากนั้น “ร่าง”ของฉินเหยี่ยนก็ถูกหามเข้ามาในขณะนี้เขานอนอยู่บนเปลที่ทำขึ้นอย่างง่าย ๆ ใบหน้าซีดขาวราวกับกระดาษ ไม่มีสีเลือดแม้แต่น้อยบาดแผลที่หน้าอกของเขาถูกเย็บเรียบร้อยแล้ว ด้วยวิธีการเฉพาะตัวของฉินซู ทำให้ไม่มีใครสามารถสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติได้ฉินอู๋ต้าวเดินลงมาจากบันไดหยก เอื้อมมือไปสัมผัสที่มือของฉินเหยี่ยนเมื่อสัมผัสได้ถึงมืออันเย็นเฉียบไร้ชีวิตของฉินเหยี่ยน สีหน้าของเขาก็มืดมนลงไปอีกฉินหง ฉินหยางและคนอื่น ๆ ต่างก็แสดงท่าทางเศร้าสลด ราวกับมิอาจกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้ไหว“พี่หก ท่านตายอย่างน่าอนาถเหลือเกิน...” ฉินอี้ องค์ชายแปดกล่าวด้วยความสะอื้นไห้ฉินอู๋ต้าวหันไปตวาดถามฉินซูว่า “พูดมา! ฉินเหยี่ยนตายอย่างไร?”“เหตุการณ์เป็นเช่นนี้พ่ะย่ะค่ะ...” ฉินซูเล่าเรื่องราวทั้งหมดอย่างสุขุมมิเปลี่ยนสีหน้าแม้แต่น้อยหลังจากฟังเรื่องราวจบ ฉินอู๋ต้าวก็ถามต่อด้วยเสียงเย็นชาว่า “เจ้าบอกว่าเจ้าไปที่ศาลาสิบลี้เพื่อช่วยชีวิตฉินเหยี่ยน แล้วเจ้ารู้ได้อย่างไรว่ามีคนจะลอบทำร้ายเขา?”ฉินหยางรีบพูดขึ้นก่อน “เสด็จพ่อ นี่มันชัดเจนอยู่แล้วมิใช่หรือพ่ะย่ะค่ะ? องค์รัชทายาทพอถูกเปิดโปง ก็เลยอ้างว่าจะ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 246
ฉงชูโม่พูดด้วยความเสียดายว่า “สอบสวนมิได้แล้ว พวกเขาตายหมดแล้ว”นางคาดการณ์ไว้ว่า อ๋องหนิงคงจะปฏิเสธทุกข้อกล่าวหา แต่เมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนี้ นางก็จำเป็นต้องทบทวนเรื่องนี้ใหม่อีกครั้งหรือว่าพวกทหารจากจวนอ๋องหนิงที่ชื่อเฉินอันคนนั้น จะเป็นตัวปลอมจริง ๆ?ฉินหยางถามขึ้นว่า “ชูโม่ ตอนนั้นเจ้ากับองค์รัชทายาทออกเดินทางไปศาลาสิบลี้พร้อมกันหรือไม่?”ฉงชูโม่ส่ายหน้า “มิใช่เพคะ หม่อมฉันออกเดินทางไปก่อน ตอนที่รถม้าของเฉินหลิวอ๋องถูกลอบโจมตี องค์รัชทายาทเพิ่งจะมาถึงศาลาสิบลี้”ฉินหยางยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย แสดงท่าทีเหมือนมองเห็นความจริงทั้งหมดเขาหันไปมองฉินอู๋ต้าวแล้วกล่าวด้วยความภาคภูมิใจว่า “เสด็จพ่อ ฟังจากบทสนทนาของพวกเขาแล้ว ลูกก็พอจะรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น แต่มิแน่ใจว่าควรพูดออกไปหรือไม่”ฉินอู๋ต้าวตรัสตำหนิว่า “มีอะไรจะพูดก็พูดมา อย่ามาเล่นลิ้นต่อหน้าข้า!”ฉินหงรู้สึกมิพอใจทันที ในใจเดิมทีอยากจะอวดความสามารถ แต่มิคิดว่าจะโดนตำหนิเช่นนี้เขาเหลือบมองฉินซูอย่างมิพอใจ ก่อนจะกล่าวเสียงดังว่า “เสด็จพ่อ ความจริงก็ชัดเจนแล้ว องค์รัชทายาทเป็นผู้สั่งให้คนไปลอบสังหารน้องหก”“ก่อนลงมือ เขากลัว
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 247
ฉินหยางมีท่าทางมั่นใจ มิเกรงกลัวใด ๆ พูดเย็นชาออกมา “ถึงข้าไม่มีหลักฐาน แต่สำนักหอดูดาวหลวงสามารถตรวจสอบได้ ด้วยความสามารถของสำนักหอดูดาวหลวง แน่นอนว่าพวกเขาจะหาความจริงออกมาได้แน่นอน ถึงเวลานั้นก็จะรู้เองว่า สิ่งที่ข้าคาดเดานั้นจริงหรือไม่”ฉินอู๋ต้าวหันไปมองเหลยเจิ้น ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า "สืบสวนเรื่องนี้โดยด่วน มิว่ามันจะเกี่ยวข้องกับผู้ใด ข้า… ต้องการเพียงความจริง!""กระหม่อมรับพระบัญชา!" เหลยเจิ้นก้มหน้ารับคำสั่งด้วยความเคารพท่ามกลางฝูงชน ฉินเซียวเริ่มกระวนกระวายหากสำนักหอดูดาวหลวงเข้ามาทำการสืบสวนจริง ๆ ในกรณีนั้นการสืบสาวมาถึงตัวเขาก็เป็รนเรื่องของเวลาเท่านั้นเมื่อนึกถึงจุดนี้ เขาก็หันไปส่งสัญญาณด้วยสายตาให้ขันทีน้อยที่ยืนอยู่ข้าง ๆ อย่างเงียบ ๆขันทีคนนั้นเข้าใจเจตนาในทันทีและรีบถอยออกไปมินานหลังจากนั้น ขันทีน้อยคนนั้นก็กลับเข้ามาอีกครั้ง ก่อนคุกเข่าลงและรายงานด้วยความเคารพว่า "กราบทูลฝ่าบาท มีคนจากภายนอกเข้ามาคนหนึ่ง เขากล่าวว่าเขาต้องการมอบตัวสารภาพผิดพ่ะย่ะค่ะ""มอบตัวสารภาพผิดหรือ?""พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท คนผู้นั้นอ้างว่ารู้ความจริงเกี่ยวกับเหตุลอบสังหารเฉิน
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 248
ฉินหงพูดด้วยใบหน้าเศร้าใจ "เสด็จพี่รัชทายาท ถึงน้องหกจะเคยทำผิด เขามิควรส่งคนไปลอบสังหารท่านก่อนหน้านี้ แต่เขาก็ถูกเนรเทศไปจากเมืองหลวงและได้รับโทษตามสมควรแล้ว เหตุใดท่านยังต้องการเอาชีวิตเขาอีก?"เหล่าองค์ชายคนอื่น ๆ ก็เริ่มกล่าวตำหนิติเตียนไปตาม ๆ กันองค์ชายแปดพูดด้วยใบหน้าที่มิเชื่อว่า "เสด็จพี่ ๆ ทั้งหลาย เรื่องราวยังมิกระจ่างชัด ท่านทั้งหลายก็กล่าวโทษเสด็จพี่ใหญ่เสียแล้ว ข้าเชื่อว่าเสด็จพี่ใหญ่ต้องถูกใส่ความแน่นอน เขาจะทำเรื่องโหดร้ายเช่นนี้ได้อย่างไร ข้ามิเชื่อ ไม่มีทางเป็นไปได้!"ฉินหยางพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "น้องแปด เจ้าอายุยังน้อย เมื่อเจ้าโตขึ้น เจ้าจะเข้าใจเองว่าคนเรายามต้องการรักษาอำนาจของตน สามารถโหดเหี้ยมได้ถึงเพียงใด""แต่เสด็จพี่รัชทายาทจะลงมือกับน้องชายของตนได้อย่างไร?" องค์ชายแปดมองไปยังหลี่ซานกุ้ยและถามเสียงดัง "เจ้าคนสารเลว รีบพูดมา ผู้ใดเป็นคนสั่งเจ้าให้ใส่ร้ายเสด็จพี่รัชทายาทของข้า?"หลี่ซานกุ้ยสั่นสะท้านพลางส่ายหัว "ไม่มีใครสั่งข้าน้อยพ่ะย่ะค่ะ ที่ข้าน้อยกล่าวไปล้วนเป็นความจริงทั้งหมด ขอฝ่าบาทโปรดทรงพิจารณาด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ"ฉินอู๋ต้าวกล่าวด้วยเสียงเย็น
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 249
ชายวัยกลางคนคนนี้คือผู้ดูแลจวนอ๋องหนิง นามว่าโจวฟาง ! ทันทีที่เขาถูกนำตัวเข้ามา เขาก็รีบคุกเข่าลงกับพื้นพร้อมร้องขอชีวิต "ฝ่าบาทโปรดไว้ชีวิตด้วยพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมทำเช่นนี้ล้วนเป็นเพราะองค์รัชทายาทบีบบังคับ ขอฝ่าบาทโปรดเมตตาด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ"จักรพรรดิฉินอู๋เต้ายังมิทันได้เอื้อนเอ่ย ฉินเซียวก็โกรธจนเตะโจวฟางล้มลงไปกับพื้นและตะโกนด่า "เจ้าเดรัจฉาน! หาเรื่องให้ข้าจริง ๆ โชคดีที่เมื่อวานเสด็จพ่อมีพระบัญชาอื่น มิเช่นนั้นหากข้าส่งทหารไปยังศาลาสิบลี้จริง ตอนนี้ข้อหาลอบสังหารฉินเหยี่ยนคงจะตกอยู่กับข้าแล้ว เจ้ามันสมควรตาย!"เขาตะโกนด่าทอพร้อมทั้งกระทืบโจวฟางซ้ำ ๆ เพียงชั่วอึดใจ โจวฟางก็ถูกเตะจนทั่วร่างเต็มไปด้วยรอยเท้า ใบหน้าฟกช้ำบวมเป่งโจวฟางร่ำไห้สะอึกสะอื้นพลางกล่าวว่า "ท่านอ๋องหนิง กระหม่อมก็จนปัญญาจริง ๆ พ่ะย่ะค่ะ องค์รัชทายาทส่งคนไปจับตัวครอบครัวกระหม่อมไว้ บอกว่าหากกระหม่อมมิทำตามที่สั่ง องค์รัชทายาทจะฆ่าครอบครัวกระหม่อมทุกคน กระหม่อมจึงต้องทำตามอย่างไม่มีทางเลือกพ่ะย่ะค่ะ"ฉินหยางอดใจมิไหวกล่าวขึ้นบ้าง "เสด็จพ่อ บัดนี้ทุกอย่างกระจ่างแล้ว แถมยังมีพยานยืนยันอีกด้วย ขอเสด็จพ่อ
บทล่าสุด
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 316
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 315
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 314
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 313
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 312
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 311
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 310
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 309
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 308
