เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 172
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 173
ฉงชูโม่มิปฏิเสธและรีบเปลี่ยนอาภรณ์อย่างรวดเร็วเมื่อเห็นฉงชูโม่อยู่ในชุดที่พลิ้วไหว ใจของเซี่ยหลานก็เต็มไปด้วยความอิจฉาริษยาและความเกลียดชัง“ชูโม่ เวลาเจ้าสวมกระโปรงเจ้าเหมือนนางสวรรค์ลงมาจุติยังใต้หล้าเลย เสียดายที่ข้ามิใช่บุรุษ มิเช่นนั้นข้าจะไปสู่ขอเจ้าอย่างแน่นอน”“เจ้าก็พูดชมเกินจริง เจ้าเองก็ดูดี เอาเถอะ ข้ามิพูดกับเจ้าแล้วดีกว่า วันหลังหากข้าว่างจะมาหาเจ้าอีกนะ”หลังจากที่ฉงชูโม่พูดจบ นางก็กระโดดข้ามขอบหน้าต่างแล้วหายตัวไปเซี่ยหลานพึมพำกับตัวเองด้วยท่าทางแปลก ๆ “ชูโม่ รีบร้อนเช่นนี้อีกทั้งยังตั้งใจแต่งตัวผัดหน้าเป็นพิเศษ นางต้องไปหาคนในใจแน่ ๆ มิได้การ ข้าต้องตามไปด้วยเพื่อป้องกันมิให้นางถูกหลอก”แต่หลังจากที่นางออกมาจากประตู ฉงชูโม่ก็หายตัวไปแล้วนางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็มีความคิดหนึ่งแวบขึ้นมาในหัว นางพูดอย่างมีไหวพริบ “องค์รัชทายาทเดินทางไปยังทางใต้พร้อมกับชูโม่ เขาจะต้องรู้แน่ว่าใครเป็นคนในใจของนาง”พูดจบ นางก็มุ่งหน้าไปยังตำหนักบูรพา……ตำหนักบูรพาหลังจากที่ฉินซูจัดการหางานให้กับสองพี่น้องตงฟางไป๋ เขาก็ได้รู้จากผู้อยู่ใต้บังคับบัญชาถึงเหตุการณ์สำคัญบา
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 174
ฉงชูโม่พูดด้วยความประหลาดใจ “มิจริงน่า? ท่านเดาถูกด้วยหรือนี่!”นางอดมิได้ที่จะพึมพำกับตัวเอง นางทำตัวโจ่งแจ้งไปหรือ?“มันจะยากอะไรเล่า? ตามนิสัยของเจ้า หากมิใช่เพราะรับสั่งของฝ่าบาท เจ้าจะแต่งตัวผัดหน้าสวย ๆ มาอวดข้ารึ?”เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ฉินซูก็พูดต่อด้วยความขมขื่นเล็กน้อย “ข้าแค่คาดมิถึงว่า เสด็จพ่อตั้งใจจะปล่อยผ่านเหตุการณ์ใหญ่อย่างการลอบสังหารองค์รัชทายาท นี่มันเกินความคาดหมายของข้าจริง ๆ”“องค์รัชทายาท เรื่องนี้เป็นเรื่องร้ายแรง ฝ่าบาทคงจะทรงกังวลว่า หากเรื่องนี้ถูกเผยแพร่ออกไปจะเป็นการทำให้ราชวงศ์เสื่อมเสียชื่อเสียง นอกจากนี้ ท่านก็มิได้เป็นอะไร อีกทั้งคนร้ายก็ถูกจับกุมแล้ว มิว่าจะคิดอย่างไร ท่านก็มิได้เสียเปรียบเลยเพคะ”เมื่อได้ยินเช่นนั้น สายตาของฉินซูที่มองฉงชูโม่ก็กลายเป็นเฉยเมยเมื่อสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในดวงตาของฉินซู ฉงชูโม่ก็สะดุ้งแล้วถามด้วยสีหน้างุนงง “องค์รัชทายาททรงคิดว่าหม่อมฉันพูดอะไรผิดไปหรือเพคะ?”ฉินซูยิ้มอย่างเย็นชาพลางพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “เจ้าพูดถูกแล้ว อีกทั้งเจ้าก็คงอยากจะพูดด้วยว่า ในสายพระเนตรของฝ่าบาทหรือแม้แต่สายตาของทุกคน ข้าฉินซูนั้นเป
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 175
นางหันมาตะคอกตงฟางไป๋ “ตงฟางไป๋ พวกเจ้าสองพี่น้องสิ้นชีพแล้วรึไร? เหตุใดถึงมิตามไปปกป้ององค์รัชทายาท?”“หา? โอ้ ๆ พวกเราจะไปเดี๋ยวนี้เลยจอรับ”เมื่อเห็นการทะเลาะกันระหว่างฉินซูและฉงชูโม่ ตงฟางไป๋กับตงฟางโซ่วที่เดิมทีอยากจะหาเรื่องสนุก ๆ ทำ แต่สุดท้ายพวกเขาก็ถูกฉงชูโม่ตวาดใส่อย่างไร้เหตุผลทั้งสองเดินตามไปอย่างมิพอใจหลังจากยืนส่งฉินซูไปจนลับสายตา ฉงชูโม่ก็พูดด้วยความโกรธ “คนชั่ว คนสารเลว กล้าทำตัวแย่ ๆ ใส่ข้ารึ หากมิใช่เพราะท่านกำลังลำบาก ข้าจะต่อยให้ฟันร่วงหมดปากเลย”ขณะที่พูดนางก็ยกกำปั้นขึ้นมาด้วยในเวลานี้ เซี่ยหลานที่บังเอิญเดินมาจากอีกฝั่งของหน้าประตูตำหนักบูรพาก็ได้เห็นภาพนี้เข้านางถามด้วยความประหลาดใจ “ชูโม่ เหตุใดถึงได้โกรธปานนั้นเล่า? สีหน้าของเจ้าเต็มไปด้วยความคับข้องใจ หรือว่าองค์รัชทายาทจะรังแกเจ้า?”ฉงชูโม่ที่ยังคงโกรธพูดว่า “อย่าไปพูดถึงเลย ก็แค่คนสารเลวคนหนึ่ง ข้าเห็นว่าเขาทนทุกข์ทรมานมามาก ก็เลยอยากแต่งตัวสวย ๆ แล้วออกไปพักผ่อนกับเขา แต่ผลก็คือเขาทำให้ความปรารถนาดีของข้าพังมิเหลือชิ้นดี!”“เอ๊ะ? ที่เจ้าขอให้ข้าช่วยแต่งตัวผัดหน้าให้เป็นพิเศษก็เพราะองค์รัชทายาท
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 176
ตรอกผิงคัง ตั้งอยู่ทางใต้ของพระราชวังในเมืองหลงเฉิง มิไกลจากพระราชวังมากนักที่นี่เต็มไปด้วยโรงน้ำชา โรงสุรา และสถานเริงรมย์มากมาย ทั้งหมดตั้งอยู่ริมแม่น้ำ ทำให้ทิวทัศน์งดงามเป็นพิเศษ ด้วยเหตุนี้ ตรอกผิงคังจึงกลายเป็นแหล่งรวมตัวของบรรดาบัณฑิตและกวีชื่อก้องในหลงเฉิงมาช้านานบ้างก็ชอบเขียนบทกวีในโรงน้ำชาและโรงสุรา บ้างก็อวดฝีมือในสถานเริงรมย์ จนทำให้ชื่อเสียงของตรอกผิงคังเป็นที่เลื่องลือไปทั้งในและนอกเมืองหลงเฉิงนอกจากนี้ วันผู้สูงอายุใกล้เข้ามาแล้ว ประกอบกับการเรียกร้องของจักรพรรดิ ทำให้บัณฑิตจากทั่วทั้งแคว้นต้าเหยียนหลั่งไหลมาที่นี่อย่างมิขาดสาย ทำให้ตรอกผิงคังในเวลานี้คึกคักไปด้วยผู้คนยิ่งกว่าที่เคยฉินซูเดินเดินเตร็ดเตร่อย่างไร้จุดหมาย ทอดสายตามองไปรอบ ๆ ตลาดวันนี้เขาสวมอาภรณ์ธรรมดา ไม่มีใครจดจำเขาได้ ตงฟางไป๋และตงฟางโซ่ว สองพี่น้องคอยเดินตามมิห่าง“มิน่าเชื่อเลยว่า แค่ตลาดธรรมดา ๆ ในหลงเฉิงจะครึกครื้นถึงเพียงนี้ ราวกับช่วงเทศกาลปีใหม่ไม่มีผิด” ตงฟางโซ่วกล่าวด้วยความตื่นเต้นเมื่อมองดูฝูงชนที่พลุกพล่านในตลาดตงฟางไป๋จ้องเขาอย่างดุดันก่อนจะพูดตำหนิด้วยน้ำเสียงเข้ม “อย่าม
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 177
ฉินซูพูดอย่างมิสบอารมณ์ว่า “หากเปิดเผยตัวตนออกไป ก็มิสนุกสิ รออีกสักหน่อย แล้วพวกเจ้าก็จำไว้ว่าห้ามทำให้ใครรู้ว่าข้าเป็นใคร จำไว้ให้ดี”พี่น้องตงฟางทั้งสองคนรีบรับคำอย่างเคารพ “พวกเราจำไว้แล้วพ่ะย่ะค่ะ”ในขณะเดียวกันเจ้าของร้านได้ยินว่ามีคนต้องการเข้าร่วมงานในร้าน จึงพูดกับเสี่ยวเอ้อร์ด้วยความรำคาญว่า “ก็หาข้ออ้างปฏิเสธไปสิ พวกแขกที่อยู่ในร้านตอนนี้ล้วนเป็นบัณฑิตชั้นสูง ในภายภาคหน้าพวกเขาอาจสอบได้ตำแหน่งขุนนาง หรือแม้แต่ได้ทำงานในราชสำนัก เราจะทำให้พวกเขามิพอใจมิได้”เสี่ยวเอ้อร์ยิ้มแห้งแล้วอธิบายว่า “แต่คุณชายที่อยู่นอกประตูนั้นดูท่าทางมิธรรมดา หากเขาเป็นลูกหลานขุนนางใหญ่ เราก็มิอาจทำให้เขามิพอใจได้เช่นกันขอรับ”เมื่อได้ยินเช่นนั้น เถ้าแก่จึงพยักหน้าอย่างช้า ๆ “ก็จริง เอาเถอะ ข้าไปดูเองดีกว่า”พูดจบ เขาก็เดินไปยังหน้าประตูร้านสายตาของเขากวาดผ่านร่างสองพี่น้องตระกูลตงฟางไปเฉย ๆ แล้วหยุดลงที่ฉินซูแม้ฉินซูจะแต่งตัวเรียบง่าย แต่ด้วยคิ้วคมเข้มดั่งคมดาบ ดวงตาคมกล้า รูปร่างสง่างาม แม้ยืนอยู่เฉย ๆ เจ้าของร้านก็รู้ได้ทันทีว่าเขามิใช่คนธรรมดา เมื่อสังเกตเห็นเช่นนั้น เขาจึงโค้งคำนับ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 178
"เจ้าบอกว่าตนเป็นสหายของคุณชายซุยหรือ?" ชายหนุ่มแซ่ซุนมองสำรวจฉินซูด้วยความสงสัย จากนั้นก็เอ่ยถามอย่างเคลือบแคลงฉินซูเพียงมองแวบเดียวก็จำอีกฝ่ายได้ทันที ชายผู้นี้มีนามว่าซุนฉี บุตรชายของขุนนางชั้นผู้น้อยกรมพิธีการตอนแรก ฉินซูยังกังวลว่าซุนฉีจะจำตนได้หรือไม่ แต่เมื่อได้ยินคำถามของอีกฝ่าย เขาก็โล่งใจ ความกังวลของฉินซูเป็นสิ่งที่เกินความจำเป็น เพราะถึงแม้ว่าซุนฉีจะสนิทสนมกับซุยห้าว แต่ก็มิเคยมีโอกาสได้พบกับฉินซูอย่างใกล้ชิดมาก่อน ดังนั้นจึงมิแปลกที่อีกฝ่ายจะจำเขามิได้ฉินซูยิ้มเล็กน้อยก่อนตอบเสียงเรียบว่า "ใช่แล้ว"ซุนฉียังคงมองฉินซูด้วยท่าทีสงสัย "แต่สหายของคุณชายซุย ข้ารู้จักทั้งหมด มิเคยเห็นเจ้ามาก่อน เจ้าอยากจะเข้ามาในนี้เพื่อยกฐานะตัวเองใช่หรือไม่?"ฉินซูเกือบจะหลุดหัวเราะออกมา ‘ข้าเป็นถึงรัชทายาท จะมายกฐานะตัวเองในโรงสุรานี้น่ะหรือ น่าขันเสียจริง’ เขาพยายามกลั้นยิ้มและพูดว่า "เจ้านี่ช่างพูดตลกนัก นอกจากคุณชายซุยแล้ว ที่นี่ยังจะมีขุนนางใหญ่โตที่ไหนอีก"ซุนฉีคิดตาม และเห็นด้วยว่าที่ฉินซูพูดนั้นก็มีเหตุผล เขาลูบคางคิดสักพัก จากนั้นก็พูดว่า "สหายของคุณชายซุยล้วนเป็
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 179
กลายเป็นว่าการแสดงความสามารถของตนเมื่อครู่นั้นถูกฉินซูชิงไปครึ่งหนึ่ง ซุนฉีกล่าวอย่างมิพอใจ “เมื่อกี้เจ้าคงจะแค่คาดเดาได้เท่านั้น ข้าจะออกคำโคลงอีกบท หากเจ้าสามารถตอบได้จริง ข้าจะยอมให้เจ้าเข้าไป!” เมื่อได้ยินเช่นนั้น คิ้วของฉินซูกระตุกเล็กน้อย สีหน้าปรากฏความมิพอใจ ตงฟางไป๋เมื่อเห็นท่าทางเช่นนั้น จึงก้าวไปข้างหน้าแล้วตะคอกใส่ซุนฉี “เจ้ามันไร้ยางอาย! เมื่อสักครู่เจ้าบอกว่า หากคุณชายของข้าต่อโคลงกลอนได้ จะยอมให้เข้าไป ตอนนี้กลับมากล่าวหาว่า คุณชายของข้าเดาสุ่ม เจ้าเล่นมิเป็น หรือคิดว่าคุณชายของข้าใครจะรังแกก็ได้ใช่หรือไม่?” ขณะที่พูด กำปั้นอันใหญ่โตของเขาก็กำขึ้นจนเกิดเสียงกร๊อบแกร๊บของข้อต่อ แสดงให้เห็นถึงการข่มขู่อย่างเต็มที่ ซุนฉีตอบรับอย่างมิได้รีบร้อนว่า “เขาตอบได้เร็วถึงเพียงนี้ ข้าสงสัยว่าเขาเดาก็มิผิดอะไร หากคุณชายของเจ้ามีความรู้จริง ไฉนจะตอบอีกโคลงมิได้เล่า?” “เจ้า...” ตงฟางไป๋กำลังจะพูดต่อ แต่ฉินซูกลับยกมือห้ามไว้ “พอแล้ว ข้าจะตอบโคลงอีกบทก็ได้ แต่ข้าขอเตือนไว้ก่อน หากเจ้ายังจงใจกลั่นแกล้งอีกละก็ อย่าหาว่าบ่าวทั้งสองคนนี้ของข้ามิเกรงใจ!” “หึ เจ้า
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 180
ฉินซูมิแม้แต่จะหันกลับมา และตอบเรียบ ๆ ว่า "ซูฉิน" แต่อันที่จริงเขาสลับชื่อของตัวเอง ทว่าซุนฉีมิได้สังเกตถึงเรื่องนี้ เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย แววตาเจือด้วยความโหดเหี้ยมขณะพึมพำอย่างเจ้าเล่ห์ว่า "หึ ซูฉิน ข้าจะจำชื่อเจ้าไว้ หวังว่าเจ้าจะมิพลาดท่าให้ข้าในภายหลังแล้วกัน" พูดจบเขาก็เดินขึ้นไปยังชั้นบนของโรงสุรา เมื่อมาถึงหน้าห้องส่วนตัวห้องหนึ่ง ซุนฉีมิได้เคาะประตู แต่กลับเงี่ยหูฟังอยู่ที่หน้าประตู ผ่านไปประมาณหนึ่งเค่อ เมื่อเสียงในห้องสงบลง เขาจึงเคาะประตู มินาน ประตูก็ส่งเสียง “เอี๊ยด” แล้วเปิดออกชายหนุ่มในชุดหรูหราอีกคนที่ดูทรงพลังเช่นกันถามว่า "ซุนฉี มีอะไรหรือ?" “คุณชายซุย เมื่อครู่มีคนอ้างว่าเป็นสหายของท่าน ข้าทดลองทดสอบดูแล้ว พบว่าผู้นั้นพอมีความรู้ จึงให้เขาเข้ามา” คิ้วของซุยฮ่าวขมวดขึ้นเล็กน้อย เขาถามด้วยความประหลาดใจว่า “โอ้? สหายของข้า? ใครกัน?” “เขาอ้างว่าชื่อซูฉิน” “ซูฉิน?” คิ้วของซุยฮ่าวขมวดลึกยิ่งขึ้น เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพึมพำ "ข้าจำมิได้เลยว่าข้ามีสหายนามว่าซูฉิน" ซุนฉีเหมือนจะนึกอะไรออก เขาจึงพูดอย่างระมัดระวัง “คุณชายซุย หรือว่าผู้นั
บทล่าสุด
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 316
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 315
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 314
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 313
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 312
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 311
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 310
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 309
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 308
