บทที่ 174

ฉงชูโม่พูดด้วยความประหลาดใจ “มิจริงน่า? ท่านเดาถูกด้วยหรือนี่!”

นางอดมิได้ที่จะพึมพำกับตัวเอง นางทำตัวโจ่งแจ้งไปหรือ?

“มันจะยากอะไรเล่า? ตามนิสัยของเจ้า หากมิใช่เพราะรับสั่งของฝ่าบาท เจ้าจะแต่งตัวผัดหน้าสวย ๆ มาอวดข้ารึ?”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ฉินซูก็พูดต่อด้วยความขมขื่นเล็กน้อย “ข้าแค่คาดมิถึงว่า เสด็จพ่อตั้งใจจะปล่อยผ่านเหตุการณ์ใหญ่อย่างการลอบสังหารองค์รัชทายาท นี่มันเกินความคาดหมายของข้าจริง ๆ”

“องค์รัชทายาท เรื่องนี้เป็นเรื่องร้ายแรง ฝ่าบาทคงจะทรงกังวลว่า หากเรื่องนี้ถูกเผยแพร่ออกไปจะเป็นการทำให้ราชวงศ์เสื่อมเสียชื่อเสียง นอกจากนี้ ท่านก็มิได้เป็นอะไร อีกทั้งคนร้ายก็ถูกจับกุมแล้ว มิว่าจะคิดอย่างไร ท่านก็มิได้เสียเปรียบเลยเพคะ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น สายตาของฉินซูที่มองฉงชูโม่ก็กลายเป็นเฉยเมย

เมื่อสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในดวงตาของฉินซู ฉงชูโม่ก็สะดุ้งแล้วถามด้วยสีหน้างุนงง “องค์รัชทายาททรงคิดว่าหม่อมฉันพูดอะไรผิดไปหรือเพคะ?”

ฉินซูยิ้มอย่างเย็นชาพลางพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “เจ้าพูดถูกแล้ว อีกทั้งเจ้าก็คงอยากจะพูดด้วยว่า ในสายพระเนตรของฝ่าบาทหรือแม้แต่สายตาของทุกคน ข้าฉินซูนั้นเป